Morgunblaðið - 26.07.1987, Side 42

TtfWTTnfl/
Ok
42
VfJOr T TTTT " "^TTriAfTTTWT/TTS fTTfTA
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. JÚLÍ 1987
rokksíðan
Umsjón: Andrés Magnússon
Plötudómar
SIVPE
MSDS
LIVE
Lifandi Skotar
☆ ☆ ☆ ☆
Skoska hljómsveitin Simple
Minds er i hópi fremstu hljóm-
sveita Bretlands og hefur
verið það síðan hljómplatan
New Gold Dream kom út.
Á eldri plötum sveitarinnar
má heyra að ekki fóru hljóm-
sveitarmeðlimir alltaf troðnar
slóðir í tónlistarsköpun, þó ekki
hafi þeir farið langt frá dæg-
urlínunni. FVá þeim tíma eru
mörg eftirminnileg lög, lög eins
og t.d. Chelsea Girl, Promised
You a Miracle og New Gold
Dream. Það er síðan í seinni tíð
að tónlist Simple Minds hefur
færst meira í átt að dægurtón-
listinni sem hefur aflað sveitinni
mikilla vinsælda. Ekki hafa fé-
lagamir í Simple Minds þó
fómað öllu fyrir frægðina, á
tónlistinni er alltaf hinn sérstaki
Simple Minds blær þannig að
menn geta alltaf verið vissir um
hvaðan tónlistin sé þegar lagið
heyrist.
Nýlega sendi Simple Minds
frá sér tvöfalda hljómleikaplötu,
In the City of Light, sem tekin
var upp síðasta haust, en á plöt-
unni flytja félagamir nokkur sín
þekktustu og bestu lög, t.d.
Promised You a Miracle, Alive
and Kicking, Don’t You Forget
About Me, Once Upon a Time,
Sanctify Yourself og New Gold
Dream. ■ . .
Arni M.
Horft um öxl
★ ★ ★ ★
Nýjasti skammtur frá The
Smithereens, tveggja laga
plata, inniheldur ekki nýtt
efni, enda hafa félagarnir
ekki mikinn tíma til að sýsla
við slíkt um þessar mundir.
Á a-hliðinni er eitt besta lagið
af plötunni Especially for You,
Behind the Walls of Sleep, en á
b-hliðinni er lagið sem gerði allt
vitlaust í óperunni, lagið White
Castle Blues. Þar hræra Pat
DiNizio og félagar saman flest-
öllum rokkfrösum sjötta áratug-
arins og gera úr stórskemmti-
lega blöndu þar sem öllu ægir
saman. Það er gítarleikari sveit-
arinnar Jim Babjak sem syngur
lagið en það gerði hann líka
eftirminnilega í Óperunni á
sínum tíma.
Arni M.
Bylgjii-klúbburinn:
Bowie
í Hamborg
Það var hress og kátur 30 manna
hópur sem beið við hliðið á Stadt-
park í Hamborg um hádegisbil
laugardaginn 13. júní sl., ásamt
þúsundum annarra Bowie-aðdá-
enda. Ferð þessi var farin á vegum
Konsertklúbbs Bylgjunnar en
Ferðaskrifstofa Úlfars Jacobsen sá
um skipulagningu að öðru leyti, og
komust færri að en vildu.
Þegar inn var komið blasti sviðið
við og tákni tónleikanna, risastórri
könguló, var komið fyrir á þaki
sviðsins og héngu 15 m langar
plastfætur niður úr henni. Hátal-
arasamstæðan, sem var 240.000
wött, var síðan þakin köngulóarvef.
Um kl. 15.00 byijaði Nina Hagen
að hita upp. I kjölfarið fylgdu síðan
í þessari röð: hinn þýski Udo Lind-
enberg, Erasure, og síðastur var
Wolfgang Niedecken. Hver um sig
lék í tæpa klukkustund, en svo hófst
biðin eftir Bowie. Þrautseigjuhóp-
urinn sem hafði lagt á sig 7-8
klukkustunda bið næst sviðinu fékk
þau forréttindi að betja goðið allra
fyrst augum. En það áttuðu sig
ekki allir á því að þegar samfest-
ingsklæddir ljósameistarar gerðu
sig klára til að klifra upp í gin köng-
u]óarinnar, var Bowie meðal þeirra.
Rétt í því sem plasti var svipt af
48 fm vídeóskjánum tveimur, sitt
hvoru megin sviðsins, var kveikt á
köngulónni svo lappir og búkur
skiptu litum. í sömu mund hófst
lagið „Station to Station” við gífur-
legan fognuð áhorfenda. í látunum
tróðust nokkrit undir svo flytja varð
um 70 manns í sjúkrahús. Þetta
hafði þó engin áhrif á þá 31.000
gesti sem störðu nú stóreygir á
dansara sýningarinnar síga niður í
rólu einn af öðrum, undir sólógitar-
leik Carlos Alomar. Skyndilega var
skellt myndum á báða skjáina —
David Bowie seig niður í gylltu
búri, talandi í símalagaðan míkró-
fón. I laginu „Bang Bang“ valdi
hann sér stúlku úr röð fremstu
áheyrenda sem fyrirvaralaust var
kippt upp á sviðið. Stúlkan lék sitt
hlutverk vel sem gjörsamlega ráð-
villtur aðdáandi andspænis goðinu
sínu og mátti greina mikla öfund
frá kvenþjóðinni allt í kring. Bowie
færðist nú allur í aukana og lét vel
að stúlkukindinni sem þá sló til
hans. Brátt kom í ljós að „sú
heppna“ var aðaldansari á sviðinu
allan tímann á tónleikunum.
„Scary Monsters — Super Cre-
eps“ af samnefndri plötu söng
Bowie frá háum palli uppi undir
gini köngulóarinnar þar sem upp-
lýstir fálmarar hreyfðust til og frá.
Ktjúpandi á hnjánum söng Bowie
síðan „Big Brother“ af „Diamond
Dogs“. i því fékk hver hljóðfæra-
leikari að njóta sín. Frábær gítar-
leikur þeirra Carlos Alomar og
Peter Frampton var rofinn af ekki
síðri saxófónleik sem síðan var kaf-
færður í trommusólói þar sem tvö
trommusett voru lamin miskunnar-
laust. Þá var Bowie hnepptur í bönd
og var það áhrifamikil sjón þegar
myndum af Berlínarmúmum var
varpað á tjald á sviðinu og fjötruð
stjaman söng lagið „Heroes“ krjúp-
andi á hnjánum. „Fame“ var
hápunktur tónleikanna. Bowie lagði
verulega mikið upp úr Ijósagangin-
um í því lagi og fékk fólk til að
syngja svo undir tók.
Þá þagnaði allt og niðamyrkur
skall á um stund þar til sjá, allt var
sett í botn aftur og lokatónar
„Fame“ dóu út að nýju. Sami leikur
endurtekinn þar til ijöldinn áttaði
sig og hrópaði á meira, en þá birt-
ist Bowie á ný 2 lög í farteskinu,
„Blue Jean“ og lokalagið „Modern
Love“.
Islenska hópnum bar saman um
að tónleikamir hefðu verið frábærir
í alla staði. Ekki varð vart við
átroðning að ráði, þó nokkrir úr
fremstu víglínu. féllu í yfirlið. Vom
enda margir búnir að bíða í sömu
spomm án minnstu hreyfingar,
matar- og drykkjarlausir í allt að
10 tíma. Já, mikið er á sig lagt!
Ragnheiður Anna Georgsdóttir
Drykkjuraunir
Fisksins
☆ ☆ ☆
Eftir að hafa hlustað á hina nýju
plötu Marillion, „Clutching At
Straws“, er ég farinn að skilja
af hveiju söngvarinn er kallaður
„Fish“ eða Fiskur. Það má vera
hveijum manni augljóst að mað-
urinn hefúr legið í bleyti um
Útvarp Öngþveiti,
góðan dag
Breska hljómsveitin Pink
Floyd var á meðal merkustu
hljómsveita poppheimsins á
sínum mektarárum í kring um
1970 og allt fram til þess að
platan The Final Cut kom 1982.
Í upphafi var höfuðpaur sveit-
arinnar Syd Barret, sem hætti í
sveitinni eftir skamma vem sök-
um geðrænna kvilla. Að honum
gengnum tók Roger Waters við
stjóminni og, að öðmm ólöstuð-
um, var það hann sem gerði Pink
Floyd að jafn merkri hljómsveit
og raun var. Eftir að Pink Floyd
söng sitt síðasta á plötunni the
Final Cut var hljótt um menn um
nokkurt skeið en síðan gaf Roger
Waters út plötuna the Pros and
Cons of Hitchhiking, sem fékk
mjög blendnar viðtökur. Flestir
vom þó á einu máli um að á
þeirri plötu hefði textinn borið
tónlistina ofurliði, en slíkt hafði
ekki gerst á Pink Floyd plötunum,
kannski vegna íhlutunar Nick
Mason og David Gilmore. Nú er
komin frá Roger Waters ný plata,
Radio Kaos, þar sem tónlist og
texti em í jafnvægi. Að vísu er
söguþráðurinn á plötunni allur
mjög einkennilegur og mglings-
legur, og burtséð frá innihaldinu
sem er gott þá held ég að engum
sé greiði gerður með að rekja
þann söguþráð hér. Þess má þó
geta að platan er öðmm þræði
sem útvarpsþáttur í Radio Kaos,
Útvarpi Öngþveiti.
Waters hefur myndað sína eig-
in hljómsveit, The Bleeding Heart
Band, sem skipuð er einvala liði.
Því til viðbótar em upptökur af
hundgái og mannsröddum nýttar
líkt og áður til að gera söguþráð-
inn trúverðugri.
Hljómsveitin The Bleeding
Heart Band er ólík Pink Floyd
um flest og Waters er langt frá
því að vera staðnaður tónlistar-
lega, en það verður gaman að
heyra hvað Gilmore, Wright og
Mason, í gerfi Pink Floyd, hafa
fram að færa án Waters. Ámi M.
langan tíma. Ekki er þar þó um
ómengað Gvendarbrunnavatn að
ræða heldur eitthvað sem mælt
er í prósentum.
„Clutching At Straws“ er saga
úr reynsluheimi alkóhólistans
„Torch“ — eða Kyndils — og segir
frá ömurleikaráfi hans krá úr krá.
Er hvert lag enda merkt hinum og
þessum knæpum og textamir
misjafnlega skýrt raus drykkju-
mannsins. Til þess að mönnum sé
enn ljósara en ella að hér er um
heilsteypta plötu að ræða, er hún
ein samfella.
Fiskurinn játar það sjálfur að
hafa komist í hann býsna krappann
í erindagjörðum lávarðsins af Álkó-
hóli, en segist nú hafa fulla stjóm
á sínum málum. Má vera að svo
sé, en heldur er nú yrkisefnið og
yrking þess einhæf.
Textamir eru þó e.t.v. styrkur
téðrar skífu, því ekki kemur tónlist-
in manni á óvart. Hún er tiltölulega
rökrétt framhald undanfarinna
verka Maríllion, en frumleg er hún
ekki. Meira að. segja hinn gamli
Afar////on-hljómur, sem mörgum
fannst svo sérstakur, er horfmn.
Fyrst hélt plötudómari reyndar að
hér væri enn útsetning Phil Collins
á ferðinni, þar sem hann er manna
slyngastur við að steypa alla flytj-
endur í eigið mót. Svo var ekki
heldur útsetur Chris Kimsey.
Vilji menn spara sér þessa plötu
geta þeir grafist fyrir í plötusafninu
og hlustað á eitthvað með Genesis
og Rush til skiptis og þá ættu þeir
að fá einhveija hugmynd um hvað
hljómsveitin er að rembast. Sem
„konsept“-pláta er er „Clutching
At Straws“ bara miðlungsplata.
Tæknilega er hún óaðfinnanleg.
Málið er einfaldlega það að maður
gerir meiri kröfur til Maríllion.