Morgunblaðið - 11.03.1988, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 11. MARZ 1988
RögnvaldurK. Guð-
mundsson - Bolung-
arvík—Minning
Fæddur 12. janúar 1934
Dáinn 2. mars 1988
Okkur langar að kveðja föður
okkar, tengdaföður og afa með
nokkrum orðum.
Það er erfitt að sætta sig við að
pabbi skuli vera dáinn, en nú er
hin langa þraut liðin.
Fyrir átta árum dró ský fyrir
sólu, hann veiktist og sjúkdómur
sá átti eftir að gera honum margar
og þungar skráveifur, það sem eft-
ir var ævinnar, gaf sjaldan frið.
Pabbi var þannig skapi farinn
að honum lét lítt að kvarta. Alltaf
var hann léttur í viðmóti og við-
ræðugóður og gafst ekki upp þótt
á móti blési, en það var æði oft.
Það er margt sem kemur fram
í hugann þessa dagana. Sjórinn
átti sterk ítök í honum og ekki var
maður hár í loftinu þegar byrjað
var að fara á Bijótinn að hjálpa til
við. að landa og fá að veiða.
Stór var sú stund þegar maður
fékk að fara með á sjó og veiða
eins og hinir um borð. Þá var hann
í essinu sínu, og oft varð honum
að orði: „Þú hefðir átt að vera strák-
ur.“
Þau mamma þurftu oft til
Reykjavíkur að fara í þessum veik-
indum og dvelja þar lengi í einu.
Þá var tómlegt í Víkinni, en birti
upp þegar þau komu heim. Þá var
oft glatt á hjalla þegar barnabömin
vora að skipuleggja hver ætti nú
nóttina hjá þeim. Þær vora fáar
nætumar sem ekkert af systkinun-
um var hjá þeim.
Hann var mikill pabbi og gaf sér
góðan tíma með okkur. Hann var
stórkostlegur afi og mátti vart af
bamabömunum sjá. Alltaf var hann
með þeim og oft meira af vilja en
getu.
Hann átti auðvelt að miðla sinni
lífsreynslu til þeirra og fræða þau
um gamla tímann.
Það er erfitt að taka einhveija
minningu umfram aðra og festa á
blað, þær era allar í einu sam-
hengi, fallegar og góðar minningar
sem við munum bera áfram til okk-
ar bama.
Nú þegar hann er lagður af stað
í sína hinstu för viljum við þakka
fyrir allt sem hann gaf okkur.
Elsku mamma, tengdamamma
og amma, góður guð styrki þig og
varðveiti á þessari erfiðu stundu.
Við vitum að pabbi er nú í öragg-
um höndum og líður vel.
Dætur, tengdasynir
og barnabörn.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himna til þig aítur ber.
Drottinn elskar - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(S. Kr. Pétursson.)
Margar fagrar minningar koma
fram í hugann er ég minnist bróður
míns Rögnvaldar. Hann hét fullu
nafni Rögnvaldur Karstein í höfuð
á þeim heiðurshjónum Rögnvaldi
Jónssyni, skipstjóra á ísafírði og
Karen konu hans. Við voram fjórir
bræðumir: Sævar, Geir, Gunnar og
Röggi eins og við bræður kölluðum
hann en hann var ynstur okkar.
Fjögur ár aðskildu þann elsta og
yngsta. Foreldrar okkar vora Guð-
mundur Siguijón Ásgeirsson, fædd-
ur á Fjallaskaga 21. september
1894, dáinn 29. ágúst 1972 og
Jensína Ólöf Sólmundsdóttir, fædd
í Hjarðardal 24. júní 1901, dáin 23.
ágúst 1986. Foreldrar okkar vora
bæði fædd í Dýrafirði en fluttust
ung til Bolungarvíkur ásamt for-
eldrum sínum og áttu þar heima
til dauðadags. Ennfremur eigum
við eldri hálfsystur, að föðumum,
Svandísi sem ólst upp í Bergsbæ í
Bolungarvík.
Röggi var fæddur í „'búðinni"
okkar en svo vora þau hús kölluð
er stóðu á kambinum á Bolung-
arvíkurmölum og höfðu áður gegnt
hlutverki verbúða. Kamburinn og
fjaran vora leikvöllurinn. Flestir
leikjanna tengdust því sjónum og
sjómennsku á einhvem hátt. Flestir
bolvískir drengir þessa-tíma fylgd-
ust með störfum sjómannanna og
gáfu sér tíma til að taka eftir vinnu
þeirra. Þar sem við bræður voram
fjórir á svipuðu reki sótti til okkar
mikill fjöldi drengja úr þorpinu og
var oft glatt á hjalla. Það kom
snemma fram að Röggi þótti snar
og liðugur, þótt hann væri ekki hár
í loftinu. Það fylgdist líka að, að
hann hafði gott skap og lét sér lítt
bregða,' þó eitthvað kæmi upp á.
Þessir eiginleikar .hans áttu eftir
að hjálpa honum mikið þegar sá
bölvaldur fór að heija á hann er
að lokum dró hann til dauða.
Foreldrar okkar vora vinnusamt
fólk og lærðum við bræður að lifa
eftir því. Röggi var ungur er hann
fór í sveit að Rana í Hvammi í
Dýrafirði til Ólínu og Þórðar Jóns-
sonar. Hann átti góðar minningar
úr Hvammi enda var þar þá blóm-
leg byggð og mörg böm á hans reki.
Eins og áður er komið fram
beindist hugurinn snemma að sjón-
um og Röggi valdi sér sjómennsku
að ævistarfi. Ungur byijaði hann
að róa með föður okkar á árabát
sem vél hafði verið sett í. Síðan lá
leiðin á stærri báta. Þar kynntist
hann flestum greinum sjómennsk-
unnar. Um margra ára skeið reri
hann með tengdaföður sínum, Sig-
urgeir Sigurðssyni á Húna. Röggi
var ýmist háseti hjá honum eða
formaður á bátnum um lengri eða
skemmri tíma. Þessi vera hans á
Húna mun hafa staðið í um það
bil átta ár og er það svipaður tími
og faðir okkar reri með Sigurgeir
á Húna, að vísu á minni bát sem
bar það nafn. Röggi átti bát er hét
Stígandi með Hreini Eggertssyni
og stóð samvinna þeirra í nokkur ár.
Síðustu æviárin vann Röggi hjá
Orkubúi Vestfjarða eftir því sem
heilsa hans leyfði.
24. ágúst 1956 kvæntist Röggi
Erlu Sigurgeirsdóttur. Foreldrar
hennar era Margrét Guðfinnsdóttir
frá Litlabæ í Skötufirði og Sigur-
geir Sigurðsson frá Folafæti í Seyð-
isfirði. Þau Margrét og Sigurgeir
fluttust til Bolungarvíkur árið 1934
og hafa átt hér heima síðan. Erla
og Röggi áttu fallegt heimili að
Völusteinsstræti 24 í Bolungarvík,
sem þau í sameiningu sköpuðu sér.
Listrænir hæfíleikar Rögga og
vandvirkni komu þar glöggt fram.
Þessir hæfíleikar veittu honum
margar ánægjustundir, ekki síst
eftir að veikindin fóra að Segja til
sín. Dætur Erlu og Rögga era:
Aldís, fædd 29. mars 1956 og Kol-
brún, fædd 2. febrúar 1964. Þær
systur vora mjög hændar að pabba
sínum enda var hann viljugur að
sinna þeim og áttu þær ófáar gleði-
stundir með honum, ekki hvað síst
þegar farið var á skíði eða til ann-
arrar útivera, eftir því sem tími og
aðstæður leyfðu.
Aldís er gift Kristni H. Gunnars-
syni, bókara, og eiga þau flögur
börn. Þau era Dagný níu ára, Erla
átta ára, Rögnvaldur Karstein sex
ára og Rakel þriggja ára. Börnin
vora sólargeislar í lífí afa sins og
var hann alltaf mjög ánægður þeg-
ar þau vora í kringum hann. Hann
vissi að hann átti aðeins skamma
stund eftir og var því hver sam-
verastund svo dýrmæt. Sambýlis-
maður Kolbrúnar er Gunnar Njáls-
son matsveinn. Þeir Kristinn og
Gunnar reyndust Röggu tryggir og
sannir vinir og félagar.
Átta ár era nú liðin síðan Röggi
kenndi sér þess meins er að lokum
dró hann til dauða. Allan þann tíma
hefur Erla ásamt fjölskyldu sinni,
foreldram, systkinum og fjölskyld-
um þeirra veitt honum styrk í hans
erfiða veikindastríði.
Við bræður og fjölskyldur okkar
kveðjum elskulegan bróður og
þökkum samfylgdina. Einnig viljum
við þakka öllum þeim sem styrktu
bróður okkar í veikindum hans og
biðjum blessunar til handa fjöl-
skyldu hans og öllum ástvinum.
Blessuð sé minning Rögga bróð-
ur.
Geir Guðmundsson
„Ég get svo fátt sem býr í bijósti sagt,
það bindur tungu sterkur hugartregi
en aðeins kærleiksblómin blessuð lagt,
á bleikan hvarm þinn, vinur elskulegi."
(Guðm. Guðmundsson.)
Góður drengur, mágur minn,
Rögnvaldur K. Guðmundsson, verð-
ur til moldar borinn frá Hólskirkju
í Bolungarvík í dag. Hann lést löngu
fyrir aldur fram þann 2. mars sl.
eftir hetjulega baráttu við erfíðan
sjúkdóm.
Rögnvaldur fæddist í Bolungar-
vík þann 12. janúar 1934, sonur
hjónanna Jensínu Sólmundsdóttur
og Guðmundar Ásgeirssonar sjó-
manns. Eins og alsiða var með
unga menn á þessum áram hóf
Rögnvaldur ungur sjómennsku.
Hann gat sér alltaf gott orð enda
tápmikill og duglegur þegar á unga
aldri. Það var því ekki tilviljun að
Rögnvaldur var í skiprúmi með
mörgum góðum skipstjóram. Má
úr þeirra hópi nefna Leif Jónsson
á Hugrúnu og Hálfdán Einarsson
á Einari Hálfdáns.
Síðustu árin sem faðir minn, Sig-
urgeir Sigurðsson, reri á Húna, var
Rögnvaldur með honum. Veit ég
vel að föður mínum fannst það
mikið öryggi að hafa tengdason
sinn með sér. Enda fór það svo að
eftir að hann fór í land tók Rögn-
valdur við bátnum og var með hann
fýrstu árin á eftir.
Um tíma gerði Rögnvaldur út
bát með Hreini Eggertssyni. Var
það Stígandi sem margir minnast.
Um miðjan síðasta áratug fóra
skuttogarar að koma í mörg sjávar-
plássin á íslandi. Eins og allir vita
breyttust mjög atvinnuhættir við
tilkomu þeirra og var Bolungarvík
þar engin undantekning. Rögn-
valdur réði sig á bv. Dagrúnu ÍS-9
og var þar um borð um nokkrarra
ára skeið.
Með okkur Rögnvaldi var alla tíð
mjög mikið vinfengi og á þá vináttu
bar aldrei neinn skugga. Ekki síst
styrktust vináttubönd okkar er
hann kvæntist systur minni, Erlu
Sigurgeirsdóttur. Oft fóram við,
fjölskylda mín og Rögnvaldar, sam-
an í sumarfrí og á ég frá þeim
stundum afar ljúfar endurminning-
ar. Það var líka gaman að vera
samvistum við Rögnvald og Erlu.
Samband þeirra var innilegt og
ástríkt. Sjálfur var hann strákur í
sér, eins og stundum er sagt. Hress
t
Eiginkona mín,
INGA BERGRÓS BJARNADÓTTIR,
Hringbraut 79,
Keflavik,
er látin.
Bjarni Skagfjörð.
t
Konan mín,
KRISTÍN LIUA BERENTSDÓTTIR,
Eskihlíð 20a,
lést á Hvítabandinu miðvikudaginn 9. mars.
Snorri Brynjólfsson.
t
Maöurinn minn,
ÓLAFUR KONRÁÐ SVEINSSON
rafvirkjameistari,
Nökkvavogi 12,
Reykjavik,
lóst f Borgarspítalanum miðvikudaginn 9. mars.
Dóra Magnúsdóttir.
t
SIGURJÓN JAKOBSSON
frá Sogni
varð bráðkvaddur á heimili 'sinu miðvikudagskvöld 9. þ.m.
F.h. aöstandenda,
Guðlaugur Jakobsson.
t
Ástkær eiginmaöur minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRHALLURLEÓSSON
verslunarmaður,
Hvassaleiti 56,
Reykjavlk,
lést á Hrafnistu 8. mars.
Steinunn Ásgeirsdóttir og börn.
og kátur, en um leið einstaklega
trygglyndur og góður drengur.
Fyrir átta áram veiktist Rögn-
valdur af sjúkdómi sem síðar meir
dró hann til dauða. Fyrir okkur öll
kom þetta sem mikið reiðarslag.
Rögnvaldur hafði fram til þess tíma
verið einstaklega hress. Á yngri
áram var hann knár íþróttamaður
eins og bræður hans. Það var því
erfítt að ímynda sér að hann gæti
orðið fómarlamb sjúkdóma.
Á þeim áram sem í hönd fóra
kom einkar vel í ljós hvílíkt karl-
menni hann var. Þrátt fyrir að sjúk-
leikinn hetjaði grimmt bar hann sig
vel. Með æðraleysi sínu blekkti
hann þannig marga sem ekki gerðu
sér grein fyrir að hann átti í höggi
við ægilegan sjúkdóm. í þessum
erfiðleikum átti hann þó mikinn
bakhjarl sem var eiginkonan. Hún
stóð með honum í blíðu og stríðu.
Styrkti hann á alla lund. Fylgdi
honUm suður til lækninga og bjó
honum gott heimili.
Þá var það honum líka mikils
virði að alla tíð átti hann gott atlot
hjá dætranum tveimur, en þær era
Aldís, sem gift er Kristni Gunnars-
syni skrifstofumanni, þau eiga fjög-
ur böm, og Kolbrúnu sem býr með
Gunnari Njálssyni sjómanni. Barna-
bömin vora afa sínum einkar kær
og veittu honum mikið yndi.
Eins og ég hefi þegar sagt, þá
ríkti alla tíð mikil vinátta með okk-
ur Rögnvaldi. Átti sú vinátta eins
við um fjölskyldur okkar beggja.
Því var það árið 1985 er togarinn
Dagrún, sem Víðir sonur minn er
annar skipstjóri á, fór til Þýska-
lands í söluferð og slipp, að það
varð að ráði að Rögnvaldur færi
með. Mér er kunnugt um að sú
ferð varð honum til mikillar ánægju.
Veður og loftslag var gott og átti
vel við hann. Naut hann og útiver-
unnar og þeirrar tilbreytingar sem
ferðin bauð upp á. Var það okkur
öllum mikil ánægja að hægt var
að haga svo til að Rögnvaldur
komst í þessa ferð á sínu gamla
skipi. Veit ég líka af frásögnum
samferðamanna að Rögnvaldur var
þar hvers manns hugljúfi og hrókur
alls fagnaðar þrátt fyrir að hinn
skelfilegi sjúkdómur hefði þá fyrir
löngu sótt hann heim.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund fínnum við vinir hans fyrir
tilfinningu tómleika og söknuðar.
Endurminning um góðan vin og
glaðsinna félaga lifir hins vegar.
Ég votta Erlu systur minni og
dætram þeirra, bræðram Rögn-
valdar og ástvinum öllum innilegrar
samúðar. Megi guð styrkja þau á
erfíðri stundu.
Jón Eggert Sigurgeirsson
Þegar ég sest niður og ætla mér
að skrifa nokkrar línur um Rögga,
manninn sem mér þótti svo vænt
um, er margt sem kemur upp í
huga mínum og yljar mér um
hjartarætumar. Röggi var giftur
Erlu Sigurgeirsdóttur, móðursystur
minni, og vora þær ófáar ferðirnar
sem þau hjónin komu til Reykjavík-
ur til þess að leita lækninga vegna
veikinda hans, og gistu þau þá
stundum hjá okkur í Víðigrandinni,
okkur til mikillar ánægju. ’Þó að
Röggi væri oft mikið veikur átti
hann alltaf sitt góða og létta skap,
og sló þá gjaman á létta strengi
og kom öllum í létt skap sem í kring-
um hann vora. Eitt er mér þó ofar
í huga en nokkuð annað þegar ég
lít til baka. Það var þegar við systk-
inin fermdumst, fyrir um það bil
átta áram. Þá var Röggi hér í
Reykjavík, og var hann hjá okkur
á okkar gleðidegi og gladdist með
okkur, þrátt fyrir erfíða tíma. Elsku
Erla mín, Aldís, Kolbrún og fjöl-
skyldur. Ég vil fyrir hönd fjölskyldu
minnar senda ykkur okkar dýpstu
samúðarkveðjur og megi guð hjálpa
ykkur á þessari sorgarstundu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjöm Egilsson.)
Hvíli hann í friði.
Þóranna Halldórsdóttir