Morgunblaðið - 20.03.1988, Síða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. MARZ 1988
Stranglers
setja ofan
Plötudómur
Arni Matthiasson
Hljómsveitin Stranglers hefur
nú starfað f ein tfu ár og allan
þann tfma náð að halda sórstöðu
og virðingu tónlistaráhuga-
manna. Þeirra nýjustu plötu, tón-
leikaplötuna All Day and All of the
Night er þó ekki hœgt að telja
framlag til að viðhalda þvf.
Á plötunni er að finna tónlei-
kaupptökur af nokkrum af helstu
iögum sveitarinnar auk Kinkslags-
ins All Day and All of the Night.
Ólíkt eldri tónleikaplötu hljómsveit-
arinnar og um leið bestu plötu
hennar, X Certs, bætir þessi plata
engu við ánægjuna af gömlu lög-
unum og má segja að sem tón-
leikasveit hafi Stranglers heldur
sett ofan síðan sveitin lék í Laugar-
dalshöllinni.
í lögunum Always the Sun,
Goiden Brown og North Wind
tekst sveitinni þó þokkalega upp,
en lakar í lögunum No More Hero-
es og Strange Little Girl. Lokalag
plötunnar, All Day and All of the
Night, er í hálf vandræðalegri út-
setningu sem kemst ekki nálægt
kraftinum í upprunalega laginu frá
því fyrir rúmum tuttugu árum, hvað
þá að náð sé kraftinum af tónleika-
plötu Kinks frá 1980. Það fer ekki
milli mála að Stranglers, eins og
svo margar samtímasveitir, fengu
sitthvað frá The Kinks og lengi vel
var sem sveitin væri búin að full-
nýta sér innblásturinn til að skapa
sér sérstakan sjálfstæðan stíl.
Þessi plata vekur þó ýmsar spurn-
ingar en svarar þeim fæstum.
Örvænting
Plötudómur
Ámi Matthiasson
Leornard Cohen var f miklu
uppáhaldi á tfma þegar auðveft
var að meta vfsanir hans f myrk-
ur, þunglyndf og dauða f textum.
Aldrei þóttl hann þó mikill bógur
f lagasmfðum.
Þegar tilgerðin rennur af mönn-
um verður þó inntak texta hans
og tónlistar heldur ókræsilegt.
Cohen hélt þó sínu striki í texta-
gerð og tónlistin breyttist lítið fram
að Death of a Ladies Man, sem
út kom 1977. Þá plötu vann hann
með Phil Spector og að flestra
mati fór hann þá yfir strikið tónlist-
arlega þó textar hans hafi ekki
áður verið betri (eða verri). Síðan
eru komnar ein eða tvær plötur
og fyrir stuttu söng Jennifer Warn-
es inn á plötu lög eftir Cohen. Það
hefur ýtt við Cohen og nýlega kom
frá honum platan l'm Your Man.
Það er hann viö sama heygarðs-
horniö í textum og tónlistin er
meira í átt að því sem var á undan
Death of a Ladies Man og í fyrstu
plötu á eftir. Bestu lögin minna á
Cohen um 1970 og tónlistin er
ferskari en oftast áður. Ekki er ég
fjarri því að greina megi grísk
áhrif, enda bjó Cohen lengi vel á
grískri eyju. Bestur er hann í lögun-
um Pm Your Man, I Can’t Forget
og Everybody Knows og í þeim
lögum er hann einmitt að yrkja um
sitt uppáhald, vonleysið og ör-
væntinguna. Kannski rís þó texta-
gerðin hæst í háðskum texta Tow-
er of Song. Cohen er semsé enn
á lífi og enn marktækur tónlistar-
maður, sem er meira en nokkur
átti von á er Death of a Ladies
Man kom út.
Fastir liðir
eins og
venjulega
Plötudómur
____Andrés Magnússon
☆ ☆
Einu sinni fannst mér gaman
að AC/DC, en svo dó Bon
Scott. Ég er reyndar alls ekki
viss um að það hafi verið það,
sem gerði mig þreyttan á
AC/DC því óg hafði líka gaman
að Back In Black.
Nýjasta platan með andfætl-
ingum vorum heitir Biow Up our
Video og er alls ekki slæm.
Maður hefur bara heyrt hana
hundrað sinnum áður.
AC/DC hljóta að vera komnir
í heimsmetabók Guinness fyrir
að semja sama lagið aftur og
aftur. Karlar eins og Paul
McCartney og U2 komast ekki
einu sinni á blað í samanburði
við AC/DC. Meira segja sólóin
hans Angusar Young eru orðin
eins! Ég spyr nú bara „Hver er
punkturinn Friðrik?" eins og rit-
stjóri Ranimosk gerði um árið.
En þrátt fyrir að hljómsveitar-
meðlimum AC/DC hljóti að vera
farið að leiðast þetta eina lag,
sem þeir semja aftur og aftur,
er greinilega fullt af fólki, sem
kann að meta tónlistina, og það
mun kaupa þessa plötu sama
hvað ég segi.
Það sem mig langar að víta
er: Hvernig þekkir þetta fólk lög-
in í sundur?
Ekki á tindinn enn
☆ ☆ ☆ V2
Einn af skrautlegustu furðufuglum rokksins, David Lee Roth, var að
gefa út nýja plötu, Skyscraper. DLR kom fyrst fram á sjónarsviðið fyr-
ir um ellefu árum, en þá steig hann fyrst á stokk með hljómsveitinni
Van Halen. í fyrra slitnaði svo upp úr því samstarfi og Dave stofnaði
eigin hljómsveit, en Sammy Hagar gekk til liðs við Van Halen. Báðar
hljómsveitir gáfu svo út plötur á sama tíma og þreyttust poppgúrúar
vitaskuld ekki á samanburði þeirra. Um það verður ekki deilt að plata
Van Halen, 6150, seldist miklu betur og frómt frá sagt voru lagasmíðar
Eddies Van Halens og Sammy Hagars miklu faglegri. Undirrituðum
fannst þó plata DLR, Eat’Em And Smile, mun hrárri og skemmtilegri
og getur ennþá rennt henni á fóninn og heyrt nýja hluti. Vandinn við
Skyscraper er sá, að hún fylgir þeirri fyrri alls ekki nógu vel eftir.
Ef út í það er farið, er ávallt þegar litið er til Eat'Em And Smile
erfitt að fylgja góðri plötu eftir og hlýtur það að vera martröð.

)
Guðaseiður
Plötndómiir
Baldur A. Kristinsson
Guðir eru þekktir að þvf að hafa
tveggja heima sýn: annars vegar
inn í heim guða og djöfla, hins veg-
ar f heim manna. Þessir guðir héma
eru ungir, en guðir engu að sfður.
Sýn þeirra er ennþá ögn takmörk-
uð, en krafturinn og hnitmiftunin
gera meira en basta upp fyrir það.
Þeir bregða upp skýrum og bftandi
myndum af mönnum og furðudýr-
um, myndum sem ekki er ætlaft aft
gleðja eða skemmta, heldur skera,
brenna og nfsta. Og það er gott.
Þegar ég hlusta á þessa plötu sé
ég fyrir mér tómlegt stórborgarlífið:
molnandi steinsteypu, kolaryk, sorta
og þoku, stál við gler við stál,
sprengjur á bláþræði. Mannskeljar,
brotnar, á víð og dreif um ströndina.
Eða þá að ég sé ógnaundraland:
afmyndaöar furðuskepnur og hálf-
menni reika markmiðslaust um
auðnina, sem stundum virðist frum-
skógur, stundum miðaldakastali eöa
nornalundur. Ekkert af þessu er nýtt,
en Young Gods tekst snilldarlega
að endurskapa það, gera það frum-
legt, ferskt og grípandi.
Textarnir eru Ijóðrænir, magnaðir
eins og tónlistin, og í meðförum
söngvarans, Franz Treichler, falla
þeir afburðavel að henni. Þeir eru á
frönsku, en þeim sem ekki eru
mæltir á það mál kunna að gagnast
meðfylgjandi enskar þýðingar, sem
mér virðast alveg bærilegar þegar á
heildina er litið.
Hinir Ungu guðir eru aöeins þrír:
söngvari, trommari og sampler-leik-
ari. Kannski má líta á tónlist þeirra
sem eins konar framhald þeirrar
bandarísku „sampler-menningar"
sem þar tengist rappi, í bland við
áhríf frá meginlandshljómsveitum á
borð við Einsturzende Neubauten
og frá framúrstefnusveitum bresk-
um. Með þetta í huga kemur sviss-
neskt ættemi guöanna kannski ekki
svo mjög á óvart: Sviss er miðsvæð-
is á Vesturlöndum, hlutlaus blettur
þar sem flestir straumar koma sam-
an. En f raun skiptir litlu hvaða
straumar eða þættir sameinast í
Young Gods. Það sem skiptir máli
er að úr þeim hefur orðið órofa,
óháð og snilldarleg heild.
öll lögin á plötunni eru mjög góð.
Sums staðar mætti laglínan vera
fastheldnari á hugann og takturinn
hraðarí eða þyngri, en þetta eru
smámunir, hinn mesti tittlingaskítur.
Og hvergi þarf að spyrja að kraftin-
um, nema kannski í einu lagi, „A
ciel ouvert", þar sem mór finnst
trommuleikarinn mætti vera örlítið,
bara pínupínupons kröftugri.
í tveimur lögum nálgast Young
Gods fullkomnun, sem ég veit ekki
almennilega hvort er guðdómleg eða
djöfulleg. Þetta eru lögin „Nous de
la lune“ og „Jimmy". Þau eru ólýsan-
leg — hamra sífellt í sálinni og halda
því áfram löngu eftir að síðasti tónn-
inn er þagnaður efta jafnvel hálf-
gleymdur.
Kaupið þessa plötu, stelið henni,
fáið hana lánaða eða gefins, en þið
verðið að hlusta á hana. Oft.
Young Gods eru ódauölegir, eins
og sönnum guðum sæmir.
Þaö er víst ekki hægt að kom-
ast hjá samanburði við Van Halen,
en við nánarí umhugsun finnst mér
sú hljómsveit aldrei (hvorki fyrr né
síðar) fylgt fyrstu plötu sinni eftir,
en hún er líkast til sú eina, sem
hægt er að kalla klakkíska rokk-
plötu.
Skyscraper er rosalega góö
plata, svo að það fari nú ekki á
milli mála. Við fyrstu hlustun koma
nokkur lög mjög sterkt út en önnur
síður og við frekari hlustaleggingar
vinnur platan mjög á. Hún hefur
því miður bara ekki nógu sterkan
heildarsvip og hugsa ég að helst
sé hægt aö kenna um þeirri stað-
reynd að nú útsetur DLR sjálfur
með aðstoð gítarleikara síns,
Steve Vai, en gamla brýnið Ted
Templeman er illa fjarri góðu
gamni. Það ber að harma.
Á plötunni eru sömu snillingar
DLR til aðstoðar og á fyrri plöt-
unni, að viðbættum hljómborðs-
foringjanum Brett Tuggle, sem
sýnir yndislega takta á Hamm-
ond-orgelið. Aður hefur verið fjall-
að um gítarsnillinginn Steve Vai á
þessum stað og afgangur sveitar-
innar gefur honum lítt eftir. Þess
ber þó að geta að eftir upptökur
Skyscraper, hætti bassaleikarinn
Billy Sheehan í hljómsveitinni (allt
í góðu), en litli bróðir trommuleik-
arans tók við.
Á plötunni er gott úrval ágætis
laga, en ekki nógur mörg eru nógu
grípandi til þess að standa undir
nafni DLR. Það hefði líklegast ver-
ið sniðugra af honum að taka eitt
eða tvö gömul lög óg endurflytja
þau, því kappinn hefur margsann-
að að það ferst honum hreint
prýðilega úr hendi.
Ágætustu lög plötunnar eru
„Knuclebones", „Just Like Para-
dise“, sem þegar hefur klifið lista,
og „Two Fools A Minute". Fyrir
tryllta aðdáendur Steve Vai og
aðra þungarokkara má ennfremur
nefna „The Bottom Line“ og „Hot
Dog And A Shake". Það lag, sem
gagnrýnandi hafi þó einna mest
gaman af, er rólegheitaballaðan
„Damn Good“, sem fær mann til
þess aö leiða hugann að löngu
látnum vinum og gömlum kær-
ustum.
Á heildina litið er hér um ágæta
plötu að ræða, en varla skýjakljúf
eins og nafnið gefur til kynna.
Aðdáendur Dave Lee Roth verða
því að bíða enn um sinn eftir nýju
meistarastykki frá foringjanum, en
þangað til dugar þessi ágætlega.