Morgunblaðið - 08.11.1988, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. NÓVEMBER 1988
Minning:
Gunnar Bjömsson
frá Sólheimum
Fæddur 14. ágúst 1927
Dáinn 28. október 1988
Með fáeinum orðum langar mig
að minnast míns góða vinar, Gunn-
ars Bjömssonar, en hann andaðist
hinn 28. október ’88 eftir harða og
stranga baráttu við þann, sem eng-
inn sigrar, en hart var barist og
hvergi gefíð eftir þar til yfír lauk.
Spumingum, sem vakna, er fæstum
létt að svara. Manni fínnst eitthvað
svo ijarlægt að grimmduglegur
reglumaður, sem aldrei varð mis-
dægurt, að eigin sögn, og átti þar
að auki mjög langlífa foreldra, skuli
falla langt um aldur fram. Maður
sem helzt aldrei gat unnað sér
hvfldar, væri hann ekki að vinna
sér og sínum, var hann ætíð reiðu-
búinn að hjálpa vinum, nágrönnum
og kunningjum, því iðjulaus var
ekki hægt að vera.
Sem smápollar unnum við saman
í vegavinnu og við hestagæslu.
Ósérhlífnari og frískari ungling gat
enginn hugsað sér. Minningar um
löngu liðna æskudaga og seinna
flölmargar gleðistundir á heimilum
hvors annars, þar sem haldin voru
Þorrablót o.fl. með tilheyrandi söng
og gleði, gleymast aldrei.
Gunni fæddist að Stóru Ökrum
í Blönduhlíð 14. ágúst 1927, sonur
þeirra sæmdarhjóna, er þar bjuggu,
Bjöms Sigurðssonar og Sigríðar
Gunnarsdóttur, sem urðu þennan
dag tveim drengjum ríkari, því
Gunnari fylgdi Sigurður, seinna
bóndi á Stóru ökrum, er hann tók
þar við búi. Stóru Akrar og Héðins-
minni var samkomustaður Blönd-
hlíðinga og raunar Skagfirðinga
allra o.fl. Var því oft fjölmenni þar,
en þar að auki líktist Akratorfan,
sem svo var kölluð, hálfgerðu þorpi.
A þessu góða heimili, í fjölmenni
og glöðum hópi, ólst Gunni upp við
störf og Ieiki eins og tíðkaðist á
þessum tíma. Þann 24. febrúar
1949 verða þáttaskil í Iífí hans, en
þá gekk hann að eiga sína yndis-
legu konu, Ragnheiði Jónsdóttur,
einkadóttur hinna valinkunnu
sómahjóna Jóns Bjömssonar og
Valgerðar Eiríksdóttur, búandi að
Sólheimum í Blönduhlíð, hvar ég
sjálfur leit fyrst dagsins ljós, og
naut slqóls og umhyggju þessara
afbragðs hjóna.
í Sólheimum heíja þau búskap
og búa þar um alllangt skeið,
byggðu upp eins og sagt er, ekki
veitti af, því gestagangur var mik-
ill, frændlið Qölmennt og hús-
bændur höfðingjar svo við var
brugðið. A þessum árum eignuðust
þau fjögur, vel gefín og mann-
vænleg böm. Elst er Valgerður
Jóns, söngkennari, gift Inga Kr.
Stefánssyni, tannlækni, Ragnar,
sáifræðingur, búsettur og starfar í
Danmörku, giftur danskrí konu,
Sigríður, prófarkalesari m.m., gift
Blömastofa
Biðflnns
SuÖurtandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öli kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.

Eyþóri Ámasyni, leikara, og Ingi-
björg, gift Sigvalda Tordarson,
líffræðingi, bæði em þau við fram-
haldsnám í Bretlandi. Músfldn hafði
frá frumbemsku skipað háan sess
í lífi Gunna og þegar hann og þeir
tvíburabræður höfðu aldur til, hófu
þeir að syngja með Karlakómum
Heimi í Skagafírði og alls staðar
þar sem múskík og söngur var um
hönd hafður, var Gunni mættur,
væri slíkt mögulegt. Af sjálfu leiddi
að þegar til Reykjavíkur var komið
tók hann sér fýrir hendur að safna
saman vinum og kunningjum og
Úr því varð Skagfírzka söngsveitin.
Þau störf, sem hann vann við stofn-
un og uppgang þessarar söngsveit-
ar, vom ein nægileg til að halda
nafni hans lengi á lofti, en jafn-
framt því að verða fyrst formaður
söngsveitarinnar, var hann sá fyrsti
sem var sæmdur gullmerki fyrir
frábær störf, en sagan er ekki
nærri öll. Sem fullorðinn maður
dreif hann sig í nám í músík og
söng og þó ég fylgdist ekki grannt
með öllu hans stússi og áhuga á
múskík vissi ég að Söngskólinn í
Rvík og íslenzka óperan áttu í hon-
um hvert bein. Þessari miklu músík
og músíkáhuga fylgdi fádæma
gestrisni þeirra hjóna, enda bæði
alin upp við slíkt og þar sem söng-
ur, gleði og gestrisni em í öndvegi
skortir aldrei þátttakendur. En nú
er skarð fyrir skildi, góður vinur
og fóstbróðir er fallinn langt um
aldur fram. Staðreyndum verður
ekki breytt.
Við Kristín þökkum óteljandi
yndisstundir á liðnum ámm og biðjj-
um þess að almættið gæti Ragn-
heiðar okkar, ættingja og vina í
framtíðinni og sjálf eigum við
fagrar minningar um heilsteyptan
dreng og góðan.
Bergur Ó. Haraldsson
í dag er til moldar borinn vinur
minn og nágranni, Gunnar Bjöms-
son.
Hluti af því að eiga gott heimili
er að eiga góðan granna. Gunnar
var okkur góður granni. Vorið
1985, þegar við Helena fluttum
hingað í Drápuhlíðina, bjuggu þau
hér fyrir Gunnar og Ragnheiður.
Höfðu þau flutt hingað nokkmm
ámm fyrr.
Hvorki ætla ég að rekja ættir
Gunnars né ævi hér, bæði kann ég
ekki á þeim full skil og veit að aðr-
ir munu gera grein fyrir þeim þátt-
um. En eitt veit ég; Gunnar reynd-
ist okkur alltaf vel. Ætíð var hann
reiðubúinn að veita hjálparhönd,
ráðleggja eða bara ráðgast um lífíð
og tilvemna.
Við Gunnar hittumst oftast á
lóðinni fyrir utan heimili okkar.
Tókum við þá gjaman tal og rædd-
um um garðinn, húseignina, og það
sem fylgir því að eiga saman hús.
Gunnar, sem var húsvörður hjá
Búnaðarbanka íslands, gat rætt
þessi mál af þekkingu og miðlaði
gjama af henni. Þannig fannst mér
Gunnar bera föðurlega umhyggju
fyrir okkur yngri nágrönnum sínum
og fyrir það kunnum við honum
þakkir.
Gunnar var söngelskur maður
af skagfírskum ættum. Hef ég það
á tilfínningunni að Skagafirði og
sönglistinni hafí hann unnað mest,
næst á eftir fjölskyldu sinni. Gunn-
ar söng oft uppi hjá sér, bæði einn
og í góðra vina hópi, og ekki hef
ég tölu á þeim ferðum sem hann
fór í Skagafjörð bæði til hvfldar og
til að hitta gamla vini og kunningja.
I byijun sumars voru mér færð
þau tíðindi að Gunnar væri alvar-
lega veikur. Gunnar tók þessari
fregn með mikilli ró og ræddi helst
um, að verst væri að þurfa að missa
af nokkmm samkomum og manna-
mótum norður í Skagafírði sem
hann hafði ætlað sér að sækja í
sumar og haust. Þeir mannafundir
eru að baki og Gunnar allur, en við
kveðjum með söknuði góðan vin og
granna.
Við Helena og Sveinn Skorri litli
á hæðinni fyrir neðan sendum konu
hans Ragnheiði, bömum þeirra og
fjölskyldu allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Höskuldur Sveinsson
Minn góði vinur, Gunnar Bjöms-
son, lést í Borgarspítalanum 28.
október sl. Þar hafði hann legið illa
haldinn af sjúkdómi, sem eigi varð
læknaður. Hann hélt sinni reisn,
kjarki og karlmennsku til síðustu
stundar.
Gunnar fæddist að Stóm-Mörk í
Blönduhlíð 14. ágúst 1927, sonur
Bjöms Sigurðssonar bónda þar og
konu hans, Sigríðar Gunnarsdóttur.
Þau vom bæði af Skíðastaðaætt
sem er fjölmenn í Skagafirði.
Strax á bamsaldri hneigðist hug-
ur Gunnars til söngs og tónlistar.
Ungur varð hann félagi í karlakóm-
um Heimi og söng með honum
meðan hann hafði búsetu í Skaga-
fírði. Auk þess söng hann oft og
mikið með góðum vinum og félög-
um_ norður þar.
Á yngri ámm var Gunnar mikill
íþróttamaður, hann var í skóla Sig-
urðar Greipssonar í Haukdal. Að
lokinni vem sinni þar bað Sigurður
hann að fara til Noregs og kenna
frændum okkar þar íslenska glímu.
Úr því varð þó ekki. Hann fylgdist
vel með knattspymu og öðmm
íþróttaþáttum í sjónvarpinu fram
undir síðasta dag.
24. febrúar árið 1949 kvæntist
Gunnar glæsilegri konu, Ragnheiði
Jónsdóttur, Bjömssonar prófasts í
Miklabæ. Móðir hennar var Val-
gerður Eiríksdóttur frá Djúpadal.
Þau hófu búskap á Sólheimum í
Blönduhlíð, föðurleifð hennar. Þar
bjuggu þau um tuttugu ára skeið,
uns þau fluttu suður til Reykjavík-
ur. Á heimilum þeirra bæði norðan
og sunnan heiða ríkti mikil glað-
værð og gestrisni og öllum leið vel
í þeirra húsi. Ragnheiður og Gunn-
ar eignuðust þijár dætur og einn
son, öll em þau hin mannvænleg-
ustu.
Eftir að flutt var suður stundaði
Gunnar vinnu á ýmsum stöðum.
Síðar gerðist hann starfsmaður
Búnaðarbankans og þar vann þar
meðan heilsan entist. í Búnaðar-
bankanum ávann hann sér traust
og vináttu, bæði yfirboðara sinna
og viðskiptavina, enda var Gunnar
samviskusamur, ósérhlífínn og vildi
hvers manns vanda leysa.
Eins og áður er sagt var Gunnar
mjög hneigður fyrir tónlist. Þegar
hann var fluttur til Reykjavíkur fór
hann ásamt elstu dóttur sinni í
söngskólann og stundaði þar nám
í nokkur ár. Mikil vinátta tókst með
þeim Gunnari og skólastjóranum
Garðari Cortes, og raunar öllum
sem störfuðu við skólann. Gunnar
stofnaði ásamt fleiri Skagfírðingum
Skagfírsku söngsveitina og _ var
hann fyrsti formaður hennar. I því
starfí reyndist hann sem áður ósér-
hlífínn og áhugasamur. Einnig
stofnaði hann kór, sem nefndi sig
„Norðanböm“. í honum voru mörg
af bömum systkina hans ásamt
fleirum.
Gunnar var einstaklega góður
heimilisfaðir, konu sinni og bömum
sýndi hann ást og umhyggju. Má
síst gleyma afabömunum, sem dáðu
afa sinn svo áberandi var.
Kynni okkar Gunnars vom ekki
löng en góð. Því vil ég í lokin þakka
Gunnari, fyrir vináttu hans og allar
þær góðu og skemmtilegu stundir
er við áttum saman. Ég votta þér,
Ragnheiður, bömum, bamabömum
og öðrum aðstandendum innile-
gustu samúð mína við fráfall hins
góða drengs.
Veri hann í guðs fríði.
Jón Benediktsson, Höfiium.
Nú er Gunnar vinur minn farinn
í sína síðustu ferð. Eftir sitja þeir
sem voru honum kærir, og spyija
þessara sömu spuminga, sem svo
margir gera. Hvers vegna hann?
Af hveiju máttum við ekki njóta
vináttu hans og hlýju lengur? En
það fást engin svör. Hetjulegri bar-
áttu er lokið, hann er kominn á
áfangastað.
Við sem þekktum Gunnar og
söknum hans svo sárt, eigum þó
eitt sem aldrei verður frá okkur
tekið. Minningarnar um góðan
dreng, sem aldrei brást þegar á
rejmdi, tryggan vin og skemmtileg-
an félaga, með sönginn að vega-
nesti. Eflaust bíða hans mörg verk-
efni á eilífðarströndu, og hann mun
inna þau af hendi af sömu trú-
mennsku og hann gerði hér meðal
okkar.
Elsku Radda mín, Valla, Raggi,
Sigga og Imba, innilegar samúðar-
kveðjur.
Við skulum saman vona og bíða
vænta þess, að morgunn ijómi,
— ljós í auðn og innstu myrkrum
- orð í þögn og dýpsta tómi.
Við skulum blanda ljósi og ljóði,
Iúta þrá, sem báðum ræður,
við skulum reyna að vaka saman
vera eins og góðir bræður.
(Magnús Ásgeirsson þýddi)
Sigurlaug Sveinsdóttír Bjarman
Maigs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð
(Vald. Briem)
Þann 28. ágúst sfðastliðinn féll
í valinn heiðursmaðurinn Gunnar
Bjömsson, eftir harða baráttu við
krabbamein.
Líklega hef ég verið komin nokk-
uð á legg, er ég gerði mér grein
fyrir því að hann væri eitthvað
annað og meira en Gunni frændi
minn. Ég vissi að vísu alltaf að
hann var tvíburabróðir hans pabba
míns og þess vegna mun ég líka
gjarnan hafa kallað hann Gunna
bróður. Og hann var bestur allra.
Ég átti því láni að fagna að fá að
kynnast honum vel og fáa hef ég
skilið betur og þótt vænna um en
hann, án þess að þurfa sérstaklega
um það að tala. Þegar komið er að
því að kveðja í hinsta sinn vill hug-
urinn reika og því tek ég mér penna
í hönd til að minnast hans í fáeinum
línum.
Gunni frændi hét fullu nafni
Legsteinar
MARGAR GERÐIR
MamorexlGmít
Steinefnaverksmiöjan
Helluhrauni 14, sími 54034,
222 Hafnarfjöröur
Gunnar Bjömsson' og var sonur
hjónanna Sigríðar Gunnarsdóttur
og Bjöms Sigurðssonar á Stóru-
Ökrum í Akrahreppi, Skagafírði.
Þeir tvíburabræður, faðir minn og
hann, vom yngstir í fimm systkina
hópi. Eldri em þijár systur. Strax
og þeir bræður höfðu vit til vom
þeir látnir fara að vinna, og það
mikið. Það er ekki langt síðan
frændi var að ri§a það upp að hann
hefði byijað 7 ára að vinna hjá
Vegagerðinni, við að teyma kerra-
hesta. Við spjölluðum ýmislegt. Það
var alltaf svo gaman að hitta hann,
rifja upp liðna atburði og bolla-
leggja um framtíðina. Þegar ég lít
til baka ylja minningarhar um hann
á svo óramargan veg.
Gunni frændi kvæntist Ragnheiði
Jónsdóttur frá Sólheimum í Akra-
hreppi. Hún er nú bankarítarí við
Búnaðarbankann í Reykjavík. Böm
þeirra em: Valgerður Jóna, söng-
kennari í Reykjavík, Ragnar, sál-
fræðingur í Danmörku, Sigríður
Hrafnhildur, prófarkalesari og Ingi-
björg Ásta, mannfræðingur. Frá
1948 til 1967 bjuggu þau í Sól-
heimum, en fluttu þá til Reykjavík-
ur. Þar fékkst frændi við ýmislegt
s.s. byggingavinnu, fasteignasölu
og húsvörslu. Fyrst var hann hús-
vörður við Valhúsaskóla á Seltjam-
amesi og síðastliðin ár við Búnaðar-
bankann á Hlemmi. Oft reikaði
hugurinn norður fyrir heiðar og
Skagafjörður hélt fast í. Gunni
frændi var þeim hæfíleika gæddur
að geta tekið ákvörðun og fram-
kvæmt hana samstundis ef því var
að skipta og oft var hann kominn
í hvelli norður í Skagafjörð, án þess
að gera boð á undan sér. Ævinlega
var sem lifnaði yfír öllum þegar
hann skondraði inn úr dyranum,
glaður og reifur og lék á als oddi.
Hjá honum var ekkert kvart og
kvein, heldur kæti og góðvild. Hann
átti svo auðvelt með að kveikja
brosið og gleðja alla. Hann hafði
samt sínar ákveðnu skoðanir og
stundum þótti manni hann fullfast-
setinn á þeim. Það þýddi ekki að
reyna að koma tauti við hann. En
svona var hann. Honum varð ekki
þokað ef hann vildi hafa það á þann
veg. Og svo var skellihlátur. Hann
átti sér þijú aðaláhugamál. Þegar
hann var unglingur tóku íþróttir
hug hans allan og þeir bræður fóra
í íþróttaskóla Sigurðar Greipssonar
í Haukadal. Seint og snemma gátu
þeir talað um íþróttir og þó sérstak-
lega fótbolta. En þetta áhugamál
þokaði fyrir öðru og meira þegar
aldurinn færðist yfír. Þegar þeir
bræður vora ungir gengu þeir báðir
í Karlakórinn Heimi. Og Gunni hélt
áfram að syngja í Reykjavík. Þar
var hann lengi í Skagfírsku söng-
sveitinni og seinna í Söngskólakóm-
um. Hann hafði mikið raddsvið, en
söng oftast bassa. Hann var hug-
fanginn af söng. Áhuginn var svo
mikill að eftir 25 ára hlé á skóla-
göngu dreif hann sig í Söngskólann
þegar hann var fluttur til
Reylq'avíkur. Það þurfti kjark til
oghann kom af söngelskunni. Hann
var alltaf syngjandi og hlustandi á
söng. Hann var svo heppinn að §öl-
skylda hans tók þátt í þessu áhuga-
máli hans af alhug og það vildi svo
til að hann hafði verið að hlusta á
dóttur sína syngja er hann sofnaði
hinsta sinn. Það sem gekk næst
þessu áhugamáli var Qölskylda
hans. Bamabömin áttu hug hans
allan þegar tími gafst frá dagsam-
strinu. Fáa vissi ég meiri bamagæl-
ur en hann og þekkti það vel frá
minni bamæsku. Við systkinin
höfðum mikið dálæti á honum og
ekki síður systkinabömin. Það var
gaman að fá afa frænda í heim-
sókn. Öll böm hændust að honum,
þau fundu hjá honum samsvöran
og gæsku, sem hann átti létt með
að sýna.
Fyrir nokkram árum, er ég bjó
í Reykjavík, tók ég þátt í svolitlu
ævintýri með honum ásamt fleiram.
Þar var og er dálítill hópur skyld-
menna og vina sem hafa gaman
af að taka lagið. Það var stofnaður
lftill kór, sem kallaður var Norðan-
böm. Gunni frændi stjómaði. Það
var glaðvær hópur og oft kátt á
kóræfíngum. Stundum kámaði
gamanið þegar samkomulagið hjá
misráðríkum vinum valt á litlu. Þá
mæddi á stjómandanum meira en