Morgunblaðið - 08.11.1988, Blaðsíða 41

asoT íraíTMrsvíSw a sfTKVáfiTTTíWSW mn» íRMnnnnM Ot
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. NÓVEMBER 1988 41
í öðrum kórum, en vegna þess að
öllum þótti svo vænt um hann var
ósáttin látin sigla. Hápunkturinn á
ferli kórsins var þegar farið var
konsertferðalag í Skagafjörð. Allir
stóðu saman sem einn maður af
einlægni og ánægju og ég man hve
Gunni frændi var innilega glaður
eftir þá ferð. Það voru góðar stund-
ir. Styrkur Gunna frænda var því
fólginn hve bjartsýnn og staðfastur
hann var. Það sýndi hann vel í erf-
iðri baráttu við sjúkdóm sinn. Ég
veit að við systkinin á Ökrum eigum
eftir að sakna góðs vinar og frænda,
en við varðveitum hann í minning-
unni og hlúum að henni.
Við þökkum samfylgdina allar
stundir.
Elsku Radda, Valla, Sigga og
Imba, tengdaböm og bamabörn,
innilegar samúðarkveðjur.
Sirrí og systkinin
á Ökrum.
í dag kveðjum við vin okkar,
Gunnar Bjömsson frá Sólheimum.
Sólheimar var mín sveit, en þann-
ig töluðu gjarnan kaupstaðabörn
fyrr á ámm. Flest böm á mínu reki
áttu ættingja í sveitum landsins og
flest vom þau send í sveit á sumr-
in. Oftast tóku þau ástfóstri við
einhvem sveitabæ og það var þeirra
sveit.
í Sólheimum hafði afi minn átt
heima síðustu árin eftir að hann lét
af prestskap. Amma mín var enn á
lífí þegar ég fór fyrst að leggja
þangað leið mína. Þar bjó Jón móð-
urbróðir minn og Valgerður kona
hans og einkabarn þeirra, Ragn-
heiður. Jensína móðursystir mín
átti þar einnig heima og Ragnar
Fjalar, sonur hennar. Þar vom líka
Kristín og Erla Jóna, Trausti og
tvíburarnir Beggi, Siggi og Jobbi
gamli.
Ég var ekki há í loftinu fýrstu
sumarpartana sem ég fékk að vera
í Sólheimum. En eftirminnilegasta
sumarið var 1941 þegar ég var á
þrettánda árinu og var titluð kaupa-
kona.
Snemma í júní fómm við öll úr
Hamarstíg 2 til að vera við ferm-
ingu á Miklabæ. Þar vom þá fermd-
ir frændur mínir, Ragnar Fjalar
Lámsson og Bjöm Jónsson, og
meðal fermingarbarnanna vom
tvíburamir frá Stóm-Ökmm, Gunn-
ar og Sigurður Bjömssynir. Mér er
næst að halda að ég hafi fyrst
kynnst Gunnari þennan dag.
í minningunni er þetta sumar
Mig langar að minnast velgjörð-
armanns míns nú, því í dag 8. nóv-
ember, hefði hann orðið 69 ára.
Jimmy, eins og hann var kallað-
ur, var kvæntur Önnu Cronin og
áttu þau sjö börn: Jakobínu, Jó-
hönnu, John, Benedict, William,
Georg og Philip. Þau bjuggu í Bath-
urst House, White City í London.
Anna og Jimmy em mörgum ís-
lendingum að góðu kunn fyrir að-
stoð þeirra við fjölskyldur, fýlgdar-
menn og sjúklinga er komið hafa
til London vegna veikinda sinna.
Þannig kynntist ég þeim er ég
fylgdi móður minni til Lundúna í
hjartaaðgerð í mai 1971. Þetta var
mín fyrsta ferð til útlanda, svo ég
vissi ekkert um stórborg eins og
Lundúnir.
Mér var tekið opnum örmum á
heimili þeirra, og hlýleikinn
streymdi svo frá þeim að mér fannst
ég vera ein af fjölskyldunni.
Alls vom ferðir mínar til þeirra
næstu tíu árin, ein eða með fjöl-
skyldu minni, sjö talsins, og á þess-
um tíma efldust vináttuböndin.
Jimmy tók mig að sér og leiddi
mig um stræti Lundúna, kenndi
mér að rata og sýndi mér áhuga-
verðustu staðina.
Daginn sem aðgerðin á móður
minni var gerð og ég þurfti að fara
sífelldur sólskinsdagur. Við krakk-
amir fengum gjaman léða hesta á
sunnudögum og þá var þeyst um
Blönduhlíðina, Komið við á Miklabæ
þar sem fleiri slógust í hópinn. Far-
ið í Hrólfsstaði þar sem Þorsteinn
móðurbróðir minn bjó ásamt Mar-
gréti konu sinni og Gunna dóttir
þeirra drifín með. Haldið sem leið
liggur í Stóm-Akra og heilsað upp
á krakkana þar, Gunna, Sigga og
Hebbu systur þeirra. Þar ómaði allt
af söng bæði úti og inni. Sigríður
móðir þeirra var fyrr en varði búin
að slá upp kaffíborði. Margar hlát-
urrokumar vom reknar upp við
þess háttar tækifæri. En ekki var
til setu boðið. Nú vom reiðskjótarn-
ir og unga fólkið orðið enn fleira
og syngjandi var haldið heim í Dal
og heilsað upp á fólkið og Didda
tekin með. í Djúpadal bjuggu afi
og amma Ragnheiðar í Sólheimum
og margt af hennar móðurfólki.
Þessir löngu liðnu gleðidagar
mitt í heimsstyijöldinni, sem við
unglingarnir hugsuðum ekki mikið
um, vom mér ómetanlegir og ég
get aldrei nógsamlega þakkað að
hafa verið samvistum við þessa
skemmtilegu Skagfírðinga sem
tóku okkur kaupstaðarkrökkunum
eins og þeir ættu í okkur hvert bein.
Þegar Gunnar Björnsson frá
Stóm-Ökmm og Ragnheiður
frænka mín í Sólheimum gengu í
hjónaband og Gunnar hóf búskap
í Sólheimum með öðlingnum Jóni
móðurbróður mínum var það í
mínum huga ofur eðlilegt. Þannig
hlaut það að vera.
En við, þessi mörgu sem litum á
Sólheima sem sveitina okkar, ég
og ótal mörg böm sem höfðu verið
þar í sveit, ættingjar Jóns og Val-
gerðar og margt vandalaust fólk,
sem átt hafði skjól í Sólheimum —
allur þessi stóri hópur — við vissum
ekki hvað við vorum lánsöm. Gunn-
ar Bjömsson var ekki lengur Gunni
frá Ökmm, hann var Gunnar í Sól-
heimum og allt fólkið hennar Ragn-
heiðar og allir hennar vinir urðu
fólkið hans og vinir hans. Hann tók
okkur öll undir sinn vemdarvæng.
Okkur fannst sjálfsagt að koma við
á Sólheimum á nóttu eða degi, láta
Gunnar skjóta okkur í jeppanum
niður á veg eða á næsta bæ. Aldrei
kvartaði hann yfir tmflun eða
ónæði þó að um hásláttinn væri.
Gunnar og Ragnheiður neyddust
til að flytja úr sveitinni hingað til
Reykjavíkur. Það tók þau mörg ár
að flytja. Erfitt reyndist að slíta sig
frá Solheimum og böndin vom aldr-
til hennar á gjörgæsludeildina, þá
var það Jimmy sem fylgdi mér, og
var minn styrkur á þessari erfíðu
stund. Ég sat hjá móður minni alla
daga og gekk alltaf heim til þeirra
á kvöldin. Ef svo bar við að svarta
þoka væri, þá beið Jimmy eða ein-
hver úr fjölskyldunni í andyrinu á
sjúkrahúsinu til að fylgja mér heim
til þeirra.
Það er ekki hægt að minnast á
Jimmy án þess að nefna konu hans,
Önnu. Hún vann mikið og fómfúst
starf fyrir íslendinga eins og ég
nefndi hér áður. Ég minnist þess
að oft og iðulega er hún var búin
að matreiða og bjóða fjölskyldu
sinni að koma og borða, þá tók hún
til mat á bakka, pantaði leigubíl
og fór til sjúklinga á Bromton-
sjúkrahúsinu, er höfðu komið einir
og höfðu litla matarlyst á sjúkra-
húsfæðinu, og færði þeim matinn.
Anna vann fulla vinnu utan heim-
ilisins, svo mikið var að gera hjá
henni. A laugardagsmorgnum fór
Jimmy snemma á fætur með konu
sinni og þau hjálpuðust að við hús-
verkin. Það sýndi að hann tók full-
an þátt í því sem hún var að gera.
Oft fór hann einn eða með Önnu í
heimsókn til íslensku sjúklinganna.
Margir gistu á heimili þeirra og oft
var það margt um manninn að þau
eftirlétu gestum hjónarúmið, svo
mikil var gestrisni þeirra.
Vinátta skapaðist við margt af
ei slitin alveg, því að Gunnar reisti
sumarbústað á suðurtúninu og þar
átti ég einu sinni með þeim ógleym-
anlegan sólarhring.
Gunnar Björnsson var mikill
ákafamaður og ég held að hann
hafí átt óvenju auðvelt með að laga
sig eftir aðstæðum. Þegar hann,
bóndi á góðum aldri, fluttist hingað
suður var engu líkara en hann hefði
alltaf átt hér heima. Hann sinnti
hér margvíslegum störfum, alltaf
af sama kappi, það var aldrei sleg-
ið af. En hann átti líka sín áhuga-
mál sem hann rækti af engu minna
kappi. Hann elskaði tónlist og söng
eins og margt af hans fólki og ég
þykist þess fullviss að hann hafi
átt margar sælustundir við söng
og } kórstarfi hér í Reykjavík.
Ég sagði áður að Gunnar Bjöms-
son hafí litið á okkur öll, ættingja
og vini Ragnheiðar, sem sitt fólk
sem hann bæri á vissan hátt ábyrgð
á. Það lýsir best þessu viðhorfi
hans þegar hann frestaði því fár-
sjúkur að leggjast á sjúkrahús.
Fyrst varð hann að aka norður í
Skagaíjörð og vera við útför Jons
í Djúpadal, bróður Valgerðar
tengdamóður sinnar.
Ég fylgdist í fjarska með dauða-
stríði Gunnars. Fékk alltaf fréttir
frá systrum mínum sem vom í nánu
sambandi við Ragnheiði frænku
mína. Ég vissi að síminn heima hjá
henni hljóðnaði naumast, allur
þeirra stóri ættingja- og vinahópur
leitaði sífellt frétta. Ég veit að þessi'
hópur á eins og ég erfitt með að
sætta sig við að hafa Gunnar ekki
lengur hjá okkur, geta ekki einu
sinni glaðst með honum eða hringt
til hans og sagt: — Gunnar minn,
geturðu ekki gert mér greiða. —
En harmagrátur, sorg og sút
áttu ekki við Gunnar Bjömsson.
Það eina sem ég get sagt okkur
öllum til huggunar, Ragnheiði
frænku minni, börnum, tengda-
bömum, bamabörnum og okkur
hinum, eru þakkarorð fyrir að hafa
átt hann að. Við getum reynt að
loka augunum og endurvekja glaða
stund úr Skagafirði eða I Reykjavík
með ómum frá kvæði Friðriks
Hansen:
„Ætti ég hörpu hljómaþýða,
hreina, mjúka gígjustrengi,
til þín mundu lög mín líða,
leita þin, er einn ég gengi.“
Steinunn Bjarman
í dag, þriðjudaginn 8. nóvember
kl. 15, verður Gunnar Bjömsson,
Drápuhlíð 31, hér í borg, fyrrum
þessu fólki, og höfðu þau alltaf
samband er þau komu til íslands.
Ég og fjölskylda mín vomm ein af
þeim, og áttum við margar ánægju-
legar stundir saman.
Jimmy var mikill Islandsvinur og
þótti vænt um ísland og Islendinga.
Eins og fram hefur komið var
hann mjög skilningsríkur og hjálp-
samur og mátti ekkert aumt sjá án
þess að reyna að aðstoða.
Ég og fjölskylda mín emm mjög
þakklát fyrir að hafa kynnst Jimmy
og Önnu og notið hjálpsemi og gest-
risni þeirra.
Elsku Anna og fjölskylda, við
vottum ykkur innilega samúð vegna
fráfalls þessa góða manns.
Erna og Qölskylda
bóndi að Sólheimum í Blönduhlíð,
Skagafirði, jarðsunginn frá Hall-
grímskirkju í Reykjavík.
Hann fæddist að Stóm-Ökmm í
Akrahreppi í Skagafirði og ólst þar
upp í foreldrahúsum. Gunnar var
sonur Björns Sigurðssonar frá
Syðra-Vallholti (austurbær) í
Skagafirði og konu hans Sigríðar
Gunnarsdóttur einnig frá Syðra-
Vallholti (vesturbær). Þau vom
bæði að feðmm af Skíðastaðarætt
en móðir Björns var Herdís Ólafs-
dóttir frá Brekkukoti í Blönduhlíð
(Valdalsætt) og Stokkhólma en
móðir Sigríðar var Ingibjörg Ólafs-
dóttir frá Kálfárdal, hann var því
Skagfirðingur í báðar ættir.
Systkini Gunnars em fjögur:
Gunnfríður Ingibjörg, Ingunn,
Herdís og Sigurður tvíburabróðir
hans.
Gunnar var meðalmaður á hæð
og samsvaraði sér vel, léttur í hreyf-
ingum og viðmóti og ósérhlífinn
ákafamaður við störf. Hann stund-
aði nám einn vetur í íþróttaskóla
Sigurðar Greipssonar í Haukadal
ásamt nokkmm öðmm ungum
Blönduhlíðingum. Það vom kátir
og hressir félagar sem tóku lagið í
frístundum og alltaf var sungið
raddað eftir eyranu. Söngur var
aðal tómstundagaman Gunnars og
var hann mjög söngvinn og tón-
næmur.
Aðeins 15 ára gamall fór hann
að syngja 2. tenór með karlakómum
Heimi í Skagafírði undir stjóm Jóns
Björnssonar frá Hafsteinsstöðum,
en fljótlega þroskaðist röddin þann-
ig að hann söng 2. bassa í þeim
kór um langt árabil og síðar í Karla-
kómum Feyki sem starfaði í nokkur
ár .'iustan Héraðsvatna í Skagafirði.
24. febrúar 1949 kvæntist Gunn-
ar ungu og glæsilegu heimasætunni
frá Sólheimum, Ragnheiði Jóns-
dóttur, og hófu þau búskap í Sól-
heimum það ár í félagsbúi við Jón
og Valgerði foreldra hennar. Þar
búnaðist þeim vel, byggðu upp íbúð-
arhúsið, ræktuðu jörðina og eignuð-
ust fjögur börn, þau em: Valgerður
Jóna söngkennari í Reykjavík, maki
Ingi Stefánsson tannlæknir, Ragn-
ar sálfræðingur í Arósum, Dan-
mörku, maki Annie Lindquist
sjúkraþjálfi, Sigríður Hrafnhildur
prófarkalesari, maki Eyþór Arna-
son leikari, og Ingibjörg Asta mann-
fræðingur, maki Sigvaldi Thordar-
son jarðeðlisfræðingur, bæði við
nám í Englandi.
Árið 1967 urðu þáttaskil í lífi
fjölskyldunnar er þau fluttu úr
Skagafirði til Reykjavíkur og seldu
Solheimana og keyptu sér húsnæði
í höfuðborginni. Að vísu höfðu ungu
hjónin dvalið með bömin í
Reykjavík að vetri til í nærri einn
áratug af heimilisástæðum. Þessa
vetur hittust hér í höfuðstaðnum
frændur og kunningjar að norðan
til að unna sönggyðjunni og stofn-
aður var kvartett sem söng nokkr-
um sinnum á Skagafirðingamótum
í Reykjavík við undirleik Ragnars
Jóhannessonar frá Engimýri í
Öxnadal. Þessara ljúfu samveru-
stunda minnist undirritaður með
gleði og þakklæti. Sumarið 1970
var hmndið af stað undirbúningi
að stofnun kórs með blönduðum
röddum á vegum Skagfírðingafé-
lagsins í Reykjavík. Gunnar sýndi
þá hvað söngur var honum mikið
áhugamál, hann vann ötullega að
stofnun Skagfirsku söngsveitarinn-
ar og var fyrsti formaður kórsins,
sem Snæbjörg Snæbjarnardóttir
stjórnaði í 13 ár. Gunnar stundaði
einnig nám í Söngskólanum í
Reykjavík og var nokkur ár í Kór
söngskólans. Skagfírska söngsveit-
in í Reykjavík stendur því í þakkar-
skuld við þennan látna söngbróður
og biður Guð að blessa minningu
hans.
Fyrir nokkmm ámm hittumst við
frændumir á veitingahúsi hér í borg
og þá vom þessar línur ritaðar á
borðkortið.
Við höldum hér á glasi,
hefjum gamanmál.
Gleymum gömlu þrasi
og glaðir drekkum skál.
Ættfólki, vinum og ekkju hins
látna sendum við samúðarkveðjur.
F.h. Skagfírsku
söngsveitarinnar,
Sveinn S. Pálsson
í dag kveðjum við félaga okkar
og samstarfsmann, Gunnar Bjöms- *
son, sem kvaddi þennan heim á
Borgarspítalanum 28. október sl.,
eftir harða baráttu við skæðan sjúk-
dóm. Fyrir hálfu ári hefði okkur
ekki órað fyrir að slík forlög myndu
fýrir hitta eins atorkusaman mann
sem Gunnar var, ekki nema á 62.
aldursári.
Það var i vor þegar Gunnar var
á leiðinni í sumarfrí að sjúkdómur-
inn kom í ljós.
Gunnar hóf störf hér í Búnaðar-
banka íslands, Austurbæjarútibúi,,
1. júní 1981 sem húsvörður, en
hafði áður starfað um tíma í aðal-
bankanum. Hann var mikill vinur
og góður félagi, alltaf hress og
kátur, og var í nánum tengslum við
flesta starfsmenn útibúsins í starfi
sínu. Það er enginn vafí á því að
hann skilur eftir sig tómarúm sem
erfitt verður að fylla.
Gunnar var ákveðinn og óragur
að viðra sínar skoðanir, þó að þeir
sem á hlustuðu væru ekki alltaf
sammála. Hann var Skagfírðingur
í húð og hár og tengdist sinni sveit
sterkum böndum. Söngmaður var
hann mikill og tók þátt í margvís-
legu starfí tengdu söngnum þar á
meðal sem kórstjóri ungra Skag- .
firðinga.
Við sendum konu hans og að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Starfsfolkið Búnaðar-
bankanum við Hlemm.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við fráfall eiginkonu, móður
og stjúpmóður,
EIRÍKU P. SIGURHANNESDÓTTUR
iðjuþjálfa,
Vatnsenda, Skorradal.
Haukur Engilbertsson,
Bergur Jónsson,
Hafsteinn Jónsson,
Agnar M. Jónsson,
Birgir Hauksson,
Björg Hauksdóttir,
Ágúst Þór Hauksson,
Þórdis Hauksdóttir,
Engilbert Hauksson,
Þóra Magnea Magnúsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem auðsýndu samúð og hlýhug
við andlót og jarðarför
SIGURSTEINS FRIÐBERGS GUÐLAUGSSONAR
frá Hofsósi.
Guð blessi ykkur öll.
Guðný Pálsdóttir,
Dagbjartur Sigursteinsson, Bjargey Júlíusdóttir,
Áróra H. Sigursteinsdóttir, Haukur Björnsson,
Friðþjófur Sigursteinsson, Anna M. Magnússen,
Hilmar Steinar Sigursteinsson, Sigrfður Hólmsteinsdóttir,
Ari Sigursteinsson, Ragnheiður E. Ragnarsdóttir
og barnabörn.
Minning:
James Cronin
Fæddur 8. nóvember 1919
Dáinn 8. júní 1988