Morgunblaðið - 14.12.1988, Page 45

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. DESEMBER 1988
45
Minning:
Guðmundína Bjama-
dóttirfrá Gautshanni
Fædd 16. maí 1911
Dáin 6. desember 1988
Að morgni þriðjudagsins 6. des-
ember lauk lífshlaupi Mundu
Bjama, en svo var Guðmundína
ávallt kölluð. Enn ein öndvegis-
manneskjan orðið að láta í minni
poka fyrir þeim sjúkdómi sem skæð-
ast hefur heijað á seinni tímum.
Amma þurfti ung að takast á við
lífsbaráttuna eins og títt var í upp-
hafi þessarar aldar. Þótt oft hafi
blásið á móti, þá var alltaf kátt og
hlýtt i kringum ömmu, hún hafði
þann góða eiginleika að vera alltaf
í góðu skapi, alveg sama hvað gekk
á, hverskyns tal, uppgjöf eða væl
var henni ekki að skapi. Að vera í
návist ömmu og hennar persónu-
leika var góð reynsla, alltaf var það
henni efst í huga að gera öðrum
greiða og gleðja bæði sína nánustu
ellegar aðra sem hjarta hennar stóð
næst. Lífsfylling og innri gleði bar
vott um að vera sátt við lífið, örlög
og sjálfa sig. Hún hafði sjálfstraust
og sjálfsöryggi til að bera, fór eigin
leiðir og lét skoðanir sínar í ljós,
um menn og málefni óhikað, en
alltaf af raunsæi og með kærleik
að leiðarljósi.
Amma hóf búskap með Ágústi
Jörundssyni ættuðum frá Ingjalds-
sandi við Önundarfjörð, bjuggu þau
á Isafirði allan sinn búskap, en afi
féll frá 1964 og hafði hann þá ver-
ið sjúklingur í mörg ár. Böm þeirra
eru Sigríður, gift Herði Ámasyni
og eiga þau 3 böm, búsett í Hafnar-
fírði. Úlfar, kvæntur Jósefínu Gísla-
dóttur, áttu þau 4 syni, búsett á
ísafirði. Anna Jóna, gift Birgi Óla-
syni, eiga þau 3 dætur, búsett í
Kópavogi.
Hin síðari ár bjó amma með
Katli Sigfússyni sem var henni mjög
góður enda var hann bömum henn-
ar og ijölskyldum hugleikinn.
Amma var mjög bamgóð enda áttu
böm hennar þijú, barnaböm,
bamabamaböm hug hennar allan.
Um leið og við kveðjum ömmu
þökkum við sérstaklega þá hjarta-
hlýju og uppörvun sem hún bar til
okkar hjónanna og barna okkar,
sendum við Katli og bömum hennar
og öðmm ástvinum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Jóna Birna, Láki,
Hörður og Oddný Svana
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti
signaði Jesú mæti.
Okkur systkinum langar að
minnast ömmu í örfáum orðum.
Munda amma var ætíð hrókur alls
fagnaðar hvar sem hún kom, og
alltaf fylgdi henni viss hressleiki til
æviloka.
Erfitt er að hugsa sér þessi jól
án hennar, hún sem alltaf vildi
gleðja aðra með stórgjöfum, en vildi
aldrei þiggja neitt sjálf. Amma bjó
með Ágústi Jörundssyni, en afí lést
árið 1964, eftir langvarandi veik-
indi.
Síðastliðin 20 ár var hún í sam-
búð með Katli Sigfússyni sem
reyndist henni mjög vel, við sendum
honum innilegustu samúðarkveðjur.
Júlíana og Ágúst
Munda Bjama horfin yfir móð-
una miklu. Leiftur frá liðnum dög-
um leitá á hugann. Það var mann-
margt á Mjógötu 7 á ísafírði. Stór
fjölskylda og svo Gústi Jör. og
Munda með bömin sín þijú. Þrátt
fyrir bamafjölda og þrengsli man
ég aldrei eftir öðm en að allt gengi
snurðulaust fyrir sig. Og lífið virtist
svo átakalítið. Það sýnir bezt hvað
um sterkar manngerðir var að
ræða. Því að það vom ekki sízt
Guðmundína Bjamadóttir og Ágúst
Jömndsson sem þurftu á öllu sínu
að halda til að horfast í augu við
örlögin og takast á lífið af æðm-
leysi.
Allt frá dögum bemskunnar
mundum við ungviðið í þessu húsi
ekki eftir Gústa öðmvísi en í hjóla-
stól. Gústi leið af hægfara lömun
sem ágerðist er líða tók á. Var
hann j)á meira og minna á Sjúkra-
húsi Isafjarðar síðustu æviárin.
Bemskuárin liðu hratt og Munda
og Gústi fluttu niður í Fjarðar-
stræti.
Að koma í Fjarðarstrætið og
mæta þar konu að bera mann sinn
niður stigana og út í sólskinið var
sýn sem gleymist ekki. Lítil kona,
grannir handleggir, en viljinn óbug-
aður, að gefast upp var ekki til
umræðu. Fáar konur þekki ég sem
ættu frekar skilið að kallast kven-
hetja. Kvenhetjur em víðar en í
fomsögum. Hafa verið uppi á vor-
um dögum. Leynst S rækjuverk-
smiðju og við erfíð störf. Þeim hafa
ekki verið barðar bumbur. Aldrei
hefði hvarflað að Mundu að predika
yfír unglingi eða yfirleitt að skipta
sér af annarra högum. En af henni
er mikið hægt að læra. Það vom
gjörðimar sem skiptu máli. Mínar
beztu minningar um hana em þeg-
ar hún kom í heimsókn í Mjógöt-
una, alltaf jafn hress og kát. Hún
ansaði því nú ekki hún Guðmundína
að eyða tíma og orku í vol og víl.
Ekki var síðra að skreppa í heim-
sókn, alltaf var jafngott að koma
og ævinlega talað við börn eins og
fólk.
Jólin em á næsta leiti og ég
minnist þess hvað Munda lagði
mikla alúð við smákökumar sínar
og reyndar við allt sem hún gerði.
Og hvað allt var bjart og fallegt.
Bömin urðu þijú: Sigríður, starfs-
stúlka, gift Herði Guðmundssyni,
þau eiga þijú börn og fimm barna-
böm. Úlfar, verzlunarmaður og
fréttaritari Morgunblaðsins á
ísafirði, kvæntur Jósefínu Gísla-
dóttur, þau eignuðust fjóra syni,
en einn þeirra lézt af slysfömm
fyrir nokkmm ámm. Anna Jóna
verzlunarstúlka, gift Birgi Ólasyni,
þau eiga þijár dætur og tvö bama-
böm. Fjölskyldan og samskiptin við
bamabömin var Mundu mikils virði
og hún náði að lifa það að vera við
skím tveggja langömmubama
skömmu áður en hún dó. Nú horfa
ömmuböm smá og stór til jólanna
með sámm söknuði. Því að nú vant-
ar ömmu til að taka þátt í gleðinni.
Eftir að Gústi lézt flutti Munda
suður og hóf vinnu í Niðursuðuverk-
smiðunni Ora í Kópavogi, undi hún
Guðrún Pálsdóttir
Crosier — Minning
Látin er í Bandaríkjunum Guðrún
Pálsdóttir Crosier, sem mörgum
íslendingi er að góðu kunn í gegn-
um áraraðir. Þeir em ófáir landam-
ir sem hafa notið góðs af hennar
einstöku hjálpsemi og vinarþeli. Má
segja að heimili hennar hafi staðið
opið fyrir þeim sem á þurftu að
halda, skyldum sem óskyldum.
Ung gekk hún að eiga þarlendan
mann, Kemp _að nafni, en þau slitu
samvistum. Áttu þau eina dóttur
saman, Elísabetu, sem er búsett í
Bandaríkjunum ásamt fjölskyldu
sinni. Seinni maður Guðrúnar var
David Crosier, indælis maður og
var hjónaband þeirra gæfuríkt.
David er látinn fyrir nokkmm ámm.
Guðrún var einnig um lengri tíma
formaður íslendingafélagsins í New
York.
Guðnín var stórglæsileg kona og
mikill íslendingur í sér. Kom hún
heim eins oft og hún gat komið því
við. „Heim“ var fyrir Guðrúnu allt-
af ísland. Síðustu árin var hún á
heimili fyrir aldraða, farin að heilsu.
Því miður er ég ekki fróð um ættir
eða æviferil Guðrúnar. Þar verða
aðrir mér fróðari um að fijalla.
hag sínum vel og vann þar alla tíð
eftir það, unz heilsan fór að gefa
sig. Hér fyrir sunnan kynntist hún
miklum ágætismanni, Katli Sigfús-
syni. Ketill og Munda bjuggu lengst
af á Háteigsvegi 22 og á síðari
ámm bjó hún við langþráð öryggi.
Mér em minnisstæðar veizlumar
sem hún hélt þegar hún var sjötug
og sjötíuogfimm ára. Allt var með
miklum glæsibrag, hún sjálf svo fín
og flott í íslenskum búningi og
Ketill og börnin við hlið hennar að
gleðjast með henni. Ketill reyndist
henni eins og bezt verður á kosið.
Sterkur stóð hann við hlið hennar
unz yfir lauk. Og börnin hennar öll
kunnu að meta móður sína og laun-
uðu með elsku og umhyggju til
hinstu stundar. Hugurinn er bund-
inn við bernskustöðvamar þessa
daga á aðventu, þegar ég kveð
Mundu Bjama í hinsta sinn. Sæ-
brött fjöll — særokið þangið. Úfinn
sjór. Og andstæðan: Lognkyrr
fjörður — heiðskír himinn. Stjörnur
sem tindra á dökkum næturhimni.
Þessar andstæður sameinaði Guð-
mundína Bjarnadóttir í skaphöfn
sinni. Kappið og dugnaðinn. Mildina
og hlýjuna.
Þegar við systur og Anna Jóna,
dóttir hennar, horfðum til himins
af tröppunum heima, þá iitlar stelp-
ur og sáum stjömuhrap, litum við
alvarlegar hver á aðra. „Nú er ein-
hver að deyja" sögðum við og hlup-
um hræddar inn f ömggt skjól.
Ef til vill er stjama að hrapa
núna fyrir vestan.
Sigriður Gunnlaugsdóttir
Með þakklátum huga er vináttu
Guðrúnar minnst og sendi ég og
fjölskylda mín innilegar samúðar-
kveðjur til Elísabetar og fjölskyldu
hennar.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Crosier.
H. Þórðarson
\

ÖUFSR M. JÓHANNESSON
—---------
Ovœnt
œvintýri
ÆVINTYRABÆKUR ÆSKUNNAR
Óvænt ævintýri er heillandi og skemmtileg
bók. Ævintýrin eru rituð á Ijósu og vönduöu
máli og prýdd fjölda mynda eftir höfundinn,
Ólaf M. Jóhannesson kennara.
Óvænt ævintýri fara vel viö hliö annarra ævin-
týrabóka Æskunnar í bókaskáp heimilisins.
ÆSKAN