Morgunblaðið - 31.12.1988, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. DESEMBER 1988
Kveðjuorð:
Lýður Guðmunds-
son, Litlu-Sandvík
Mér barst sú fregn að morgni
aðfangadags, að á kvöldi Þorláks-
messu hefði látist í Sjúkrahúsi Suð-
urlands fyrrverandi bóndi og hrepp-
stjóri, Lýður Guðmundsson frá
Litlu-Sandvík. Eg heimsótti hann á
sjúkrahúsið fyrir nokkrum dögum,
hann ræddi hressilega við mig og
þegar ég fór af fundi hans kom
mér ekki í hug, að þetta yrðu
síðustu samfundir okkar.
Lýður var orðinn háaldraður
maður, samt var hugarorkan vak-
andi og kannski öllu meiri en
líkamskraftar leyfðu. Lýður var
ungur þegar hann tók við stjóm á
búinu í Litlu-Sandvík og gerðist
síðar bóndi þar ásamt onu sinni,
Aldísi Pálsdóttur frá Hlíð í Gnúp-
verjahreppi. í áraraðir var Lýður
hreppstjóri síns sveitarfélags ásamt
ótal öðrum trúnaðarstörfum, sem
verða þó ekki rakin hér nánar. En
í öllu ævistarfí Lýðs var það föst
venja að vilja hafa yfirsýn, aðgát
og reglu á þeim hlutum sem hann
hafði undir höndum.
Mig langar að rifja upp nokkur
. minningabrot frá kynnum okkar
Lýðs. Ásamt foreldrum mínum
gerðist ég innflytjandi í Sandvíkur-
hrepp árið 1944. Heimurinn hafði
staðið í báli og brandi, en í augsýn
virtist betri tíð. Bjartsýnt fólk sá
þúsund ára ríki innan seilingar, með
gnægð góðra hluta handa öllum.
Og í samræmi við þetta var ég
kominn hér á al-ókunnugan stað.
Mundi mín framtíð ráðast hér?
Svo er það á björtum júnídegi
að tvo menn ber að garði, þar er
kominn hreppstjóri Sandvíkur-
hrepps, Lýður Guðmundsson, með
mann sér til aðstoðar að taka út
jörðina í hendur föður míns. Ég var
bara hlutlaus áhorfandi, annað
hefði tæpast þótt sæma á þeim
tímum. Dagurinn líður, allt hefur
verið metið. Það er komið kvöld,
matur á borðum. Svo kveðja þessir
ágætu gestir og tíminn heldur
áfram að líða.
Mér fannst Lýður við fyrstu
kynni frekar seintekinn maður. Trú-
lega hefur mér líka fundist sjálfum
að ég hefði lítið fram að færa í við-
ræðum við hann. Sumir eru líka
þannig gerðir að það tekur tíma
að fínna sjálfan sig í nýju um-
hverfí. Lýður hafði völd og trúnað-
arstörf í félagsmálum, í áraraðir
og var fylginn sér í málum, sem
hann vildi að næðu fram að ganga.
Allt þetta tók ómældan tíma og
einnig það að vera að heiman
nokkra daga, ef ráðstefnur drógust
á langinn. Á góðum stundum var
Lýður glettinn og spaugsamur, þá
kom glampi í augun. Honum var
samt aldrei ljúft að ver lengi að
heiman, það gerðist heldur ekki
nema nauðsyn krefði. Og varla var
hann fyrr kominn heim en störfín
á búinu skyldu heijast.
Það er vitað mál, að vel unnið
verk veitir fólki innri gleði. Lýður
var maður starfsins — að vera í
öllum störfum við sitt bú, var hon-
um lífsfylling og vissa, sem gaf
+ Sambýliskona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma, HELGA SIGURBORG BJARNADÓTTIR, Stifluseli 6, lést af slysförum þann 29. desember. Haraldur Gfslason, Sigrfður Einarsdóttir, Guðlaugur Efnarsson, Bjarni Einarsson, Kristinn Elnarsson, Guðbrandur Einarsson. tengdabörn og barnabörn.

t Eiginkona mín og móðir okkar, JÓHANNA GÍSLADÓTTIR, lést 30. desember. Jarðarförin auglýst síðar. Karl Pétursson og börn.

+ Eiginmaöur minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi, GUNNAR STEINDÓRSSON, fyrrverandi toliþjónn, Vesturgötu 19, Keflavik, sem andaðist 22. desember, veröur jarðsunginn frá Keflavíkur- kirkju þriöjudaginn 3. janúar kl. 14.00. Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaö en þeim sem vildu minn- ast hins látna er bent á liknarstofnanir. . Gunnlaug Jónsdóttir, Guðrún Gunnarsdóttir, Kolfinna Gunnarsdóttir, Ásgeir Friðjónsson, Þórlaug S. Gunnarsdóttir, John Toivonen, Steindór Gunnarsson, Kristfn Geirsdóttir, Valgerður S. Gunnarsdóttir, Daile Schultz, barnabörn og barnabarnabörn.

+ Útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa, EMILS ÁSGEIRSSONAR bónda, Gröf, Hrunamannahreppi, fer fram fró Hrunakirkju 4. janúar kl. 14.00. Bílferð verður frá Umferðarmiðstöðinni í Reykjavík kl. 11.30 með viðkomu í Fossnesti. Eyrún Guðjónsdóttir, Guðjón Emilsson, Sigrfður Guðmundsdóttir, Guðrún Emilsdóttir, Guðmundur Pálsson, Áshildur Emilsdóttir, Þorsteinn J. Jónsson og barnabörn.
lífínu gildi. En gaf þó ekki svör við
því, til hvers þetta væri allt.
Ég held að það hafi verið föst
venja hjá Lýð að fara seint á kvöld-
in í útihúsin og athuga hvort allt
væri í lagi. Hann var trúr sjálfum
sér; aðgát skyldi höfð.
Það eru nokkur ár síðan Lýður
hætti búskap og sonur hans, Páll,
tók við búinu ásamt konu sinni Elín-
borgu Guðmundsdóttur. Og í fram-
haldi af því sagði hann af sér öllum
opinberum störfum. í þessum mál-
um tók hann sínar ákvarðanir sjálf-
ur, hann vildi hafa allt á hreinu á
meðan tími vannst til.
Lýður var ekki kvartsár maður,
þó hann þyrfti að gangast undir
erfíðar skurðaðgerðir, þá var næst-
um eins og ekkert hefði gerst. Þó
var ein aðgerð með þeim hætti að
hann þurfti ætíð síðan mikillar
umönnunar við. En starfsþrána gat
ekkert bugað.
Ég minnist þess, er ég þurfti
fyrir nokkrum árum að leggjast inn
á spítala vegna uppskurðar í baki.
Þetta var um haust, en í desember
var ég kominn á ról og ég kem að
Sandvík til að gera upp mín gjöld
við Lýð. Þau hafa eflaust ekki ver-
ið mjög há. Ég kem inn á skrifstof-
una, þar sem allt er í röð og reglu,
allt er hljótt og það er eins og
maður skynji áhrif löngu liðinnar
tíðar hér inni. Þegar erindi mínu
er lokið kveð ég Lýð og ég er að
fara út um dymar þegar hann kall-
ar: „Brynjólfur, þú getur borið sárs-
auka án þess að tala um hann.“
Ég kunni kannski ekki að þakka,
en eins og á stóð voru þetta stór
orð fyrir mig.
Og árin líða. Lýður var maður
með stóra lund, þó hann hefði gert
upp sín mál að ftjálsu vali, þá var
það kannski ekki átakalaust fyrir
hann að sætta sig við að láta öðmm
eftir þá stjórn, sem hann einn hafði
haft svo lengi.
En ellin hallar öllum leik. Samt
meðan starfsorkan leyfði fór hann
sjálfur á Selfoss að sinna sínum
málum. Þá kom oft fyrir að hann
hringdi til mín að spyrja hvort ég
ætti leið upp að Selfossi. Og auðvit-
að átti ég leið upp eftir. Fólk var
Minning:
Sigurður Tryggva-
son, Þórshöfn
Hinn 18. júní síðastliðinn iést
Sigurður Tryggvason sparisjóðs-
stjóri frá Þórshöfn. Um þær mund-
ir sem hann háði sína hinstu bar-
áttu seinkuðu aðstæður því að
minnast hans.
Sigurður fæddist þann 11. febrú-
ar 1928. Hann var sonur hjónanna
Sigrúnar Gottskálksdóttur úr
Krossvík í Þistilfírði og Tryggva
Hallsonar frá Fagranesi á Langa-
nesi.
Skömmu eftir að Sigurður fædd-
ist lést móðir hans, og stóð Tryggvi
nú einn með ungabam. Skömmu
áður hafði Guðný systir Tryggva
Iátist frá íjómm bömum, hún var
gift Sigurbimi Ólasyni á Staðarseli
á Langanesi. Þegar Sigurbjöm stóð
einn með fjögur böm, rauf Guðlaug
Óladóttir systir Sigurbjamar hjúkr-
unamám sitt og kom til bróður síns
til hjálpar.
Tryggvi bað nú Sigurbjöm mág
sinn og Guðlaugu systur hans að
taka drenginn unga í fóstur þar til
úr rættist. En sem Guðlaug fær
bamið ungt, þá verður það sem
hennar bam og reyndist hún honum
alltaf sem besta móðir upp frá því.
Sigurður ólst nú upp með frænd-
systkinum sínum sem systkin væm,
en þau em Bergur, viðskiptafræð-
ingur, lengi formaður samtaka
sveitarfélaga á Austurlandi, Hallur,
skattstjóri á Akureyri, Marinó, full-
trúi hjá Kaupfélagi Héraðsbúa og
Líney sem er látin, en hún var
hjúkmnarkona í Keflavík.
Að loknu skólanámi á Þórshöfn
stundaði Sigurður ýmsa vinnu sem
unglingur og ungur maður, var til
sjós með Þorsteini Ólasyni, vann
að húsamálun og stundaði skrif-
stofu- og afgreiðslustörf. 1951 hóf
Sigurður nám í Samvinnuskólanum
í Reykjavík, meðfram náminu
stundaði hann nám í hljóðfæraleik
hjá Garðari Jóhannessyni.
Að loknu námi sneri Sigurður
aftur á heimaslóðir og jukust nú
ábyrgðir hans, tók hann mikinn
þátt í félagsmálum og var með ef
eitthvað var að gerast. Sigurður sat
í hreppsnefnd í 16 ár og var um
tíma oddviti, hann varð fyrsti for-
stöðumaður Fiskiðjusamlags Þórs-
hafnar, hann hafði á höndum fjár-
reiður og bókhald Vegagerðar ríkis-
ins á svæðinu og sat í ýmsum nefnd-
um fyrir sveitarfélagið og samtök
á svæðinu.
Frá 1961 var hann sparisjóðs-
stjóri Sparisjóðs Þórshafnar og ná-
grennis og gegndi því starfi til
dauðadags.
í mörg ár lék Sigurður fyrir dansi
á Þórshöfn og í nágrannabyggðum
og lék hann listilega á harmoniku.
Árið 1956 hófu þau búskap Sig-
urður og Bryndís Guðjónsdóttir frá
Brimnesi á Langanesi. Þau voru
kunn áður, höfðu vaxið upp á sama
svæði, en þau felldu hugi saman
og bjuggu saman upp frá því. Var
hjónaband þeirra farsælt og studdi
Bryndís mann sinn í hvívetna.
Þau Bryndís eignuðust 7 börn,
elst er Úlfhildur fædd 1956, þá
Líney fædd 1957, Guðlaug Sigrún
fædd 1959, Guðrún Helga fædd
1960, Gylfí fæddur 1962, Bima
fædd 1964 og Grettir fæddur 1965.
Heimili þeirra Bryndísar og Sigurð-
ar var heimili hlýju og ástríkis sem
bömin nutu í uppvexti.
Fjölbreyttum ábyrgðarstörfum
Sigurðar svo og áhugamálum fylgdi
mikill fjöldi gesta sem áttu við Sig-
urð erindi, gesta sem eiga heimili
þeirra mikið að þakka.
Um 11 ára skeið höfðu þau Sig-
urður og Bryndís á heimili sínu
Guðrúnu móður Bryndísar sem og
systur Bryndísar, Fanney, sem var
sjúklingur.
Heimili þeirra var því stórheimili
á nútíma mælikvarða og víst er um
að Sigurður hefði síður getað sinnt
mörgum störfum og áhugamálum
án atorku Bryndísar.
Sigurður lét sér annt um fóstur-
móður sína Guðlaugu og kom þar
oft, en hún bjó lengst af skammt
frá heimili þeirra hjóna. Sigurður
var mikill áhugamaður um veiðar
og var frábær skytta eins og faðir
hans, það fylgdi haustinu að fara
til gæsa og síðar tjúpu.
Tryggvi faðir Sigurðar kvæntist
síðar Elínborgu Þorsteinsdóttur og
eignaðist með henni tvær dætur,
þær Fjólu og Hrafnhildi. Tryggvi
hafði hug á að fá Sigurð til sín
aftur, en þar var erfitt mál sem
Guðlaug hafði tekið sveininn ungan
og unni sem væri sinn, lét Tryggvi
kyrrt liggja að ráði Sigurbjarnar
farið að segja að ég væri orðinn
einkabílstjóri hjá Lýð. í þessum
ferðum kynntist ég Lýð nánast og
best. Þegar erindum var lokið, sát-
um við oft góða stund í bílnum, og
Lýður með sín mörgu ár að baki
kunni frá mörgu að segja. Fyrir
þessar góðu stundir vil ég þakka
og líka það traust sem hann jafnan
sýndi mér.
Eins og ég sagði áður þá heim-
sótti ég Lýð á Sjúkrahúsið á Sel-
fossi. Hann hafði á orði að komast
heim, kannski hefði eithvað
gleymst, sem þurfti að gæta að
þegar kvöldaði. Hann bar engan
ótta í brjósti, hugurinn var eins og
jafnan áður heima í Litlu-Sandvík.
Við hlið mitt ég heimanbúinn stend,
á himni ljómar dagsins gullna rðnd;
sú gjöf mér væri gleðilegust send
að góður vinnudagur færi í hönd.
(Jón Helgason.)
Með þessum minningarbrotum
kveð ég kæran vin, með kærri þökk.
Á aðfangadag átti ég samtal við
Aldísi, eftirlifandi konu Lýðs. Hún
sagði: „Ég var að skoða gömul jóla-
kort, þar á meðal var eitt kort frá
þér, sem þú hefur sent Lýð á Land-
sjn'talann, þegar hann var þar 1971.
Ég hef allaft geymt þetta kort.“
Það snart mig, að hlutur sem í
sjálfu sér er svo lítill skuli vera
geymdur svo lengi. Það hefur alltaf
verið ríkt í okkar hug að fagna
þegar sól hækkar á lofti. Megi birt-
an gefa þér, Aldís, og ykkur öllum
sinn yl.
Brynjóllur Þorsteinsson
sem einnig hafði tekið Sigurð sem
væri hans sonur. Tryggvi missti
einnig Elínborgu og í þriðja sinn
kvæntist Tryggvi Hildi Salínu
Ámadóttur og eignaðist með henni
þijú böm, þau Kristínu, Ævar Karl
og Áma Hall.
Sigurður átti því fímm hálfsystk-
ini auk þeirra fjögurra frændsystk-
ina sem hann talaði aldrei um nema
sem systkini sín. Var samband
þeirra með ágætum.
Þau Sigurður og Bryndís keyptu
sér íbúð í Sólgarði á Þórshöfn, en
síðar fluttu þau í byggingu Spari-
sjóðsins á Þórshöfn og bjuggu þar
hin síðari ár.
Sigurður var hægur og dagfars-
prúður og oft kátur meðal vina,
hann hafði í margvíslegum trúnað-
arstörfum reynst fólki vel og var
virtur. En að vera sparisjóðsstjóri
með ábyrgð er ekki alltaf einfalt,
en Sigurður var farsæll í starfi,
Þórshöfn tók miklum breytingum
og framfömm á þeim tima sem
hann lagði hönd á plóginn og var
með í ráðum, og þær breytingar
vom skynsamlegar og farsælar og
átti Sigurður ekki lítinn þátt í því,
bæði með að hvetja ef þurfti og
letja ef honum sýndist svo.
Hin síðari ár var Sigurður ekki
eins heilsugóður og áður og reynd-
ist Bryndís honum vel, en síðasta
árið sem hann lifði var hann farinn
heilsu og hjúkraði Bryndís honum
og vakti yfir til hins síðasta.
Hann lést svo 18. júní sl.
Ég minnist Sigurðar sem rólegs
manns sem enginn asi var á og
virtist alls ekki liggja á, manns sem
verk gekk undan án þess að hann
virtist hafa fyrir því og sem ég
minnist þess ágæta drengs vil ég
þakka honum og Bryndísi allt gott
í minn garð.
Þorsteinn Hákonarson