Morgunblaðið - 08.03.1989, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVTKUDAGUR 8. MARZ 1989
AÐALFUNDUR
Verslunarbanka íslands hf.
verður haldinn í Súlnasal Hótel Sögu
18. mars 1989 og hefst kl. 14:00
Dagskrá:
1.
Aðalfundarstörf skv. 33. grein
samþykkta bankans.
2.
Tillaga bankaráðs um útgáfu
jöfhunarhlutabréfa.
3.
Tillaga bankaráðs um aukningu hlutafjár
félagsins um kr. 100.000.000,-.
4.
Önnur mál löglega fram borin.
Reykjavík, 2. mars 1989-
Bankaráð
VERSLUNARBANKA ÍSLANDS hf
V/6RSLUNRRBRNKINN
Minning-:
Halldór Guðmunds-
son frá SigurðssWðum
Fæddur 19. mai 1911
Dáinnl.mars 1989
í dag fer fram frá Akraneskirkju
útför bróður míns, Halldórs Guð-
mundssonar frá Sigurðsstöðum.
Hann lést á Sjúkrahúsi Akraness
1. mars eftir erfíð veikindi sem
varað höfðu um nokkurt skeið.
Halldór var fæddur í Albertshúsi
við Vesturgötu hér á Akranesi 19.
maí 1911. Hann var sonur hjónanna
Kristínar Jónsdóttur og Guðmundar
Guðmundssonar sem þar bjuggu
um tíma, fluttust þau síðan að Sig-
urðsstöðum og bjuggu þar meðan
bæði lifðu.
Kristín og Guðmundur eignuðust
10 böm og var Halldór þriðji í röð-
inni. Þau eru, taiin í aldursröð,
Rósa, dó á fyrsta ári, Sigríður,
Halldór, sem nú er minnst, Sigur-
rós, Guðmundur, Jónmundur, dó
29. janúar 1988, Gréta, Júlíanna,
Petrea og Ester, sem þessa grein
ritar.
Kristín átti 2 böm frá fyrra
hjónabandi, Ástríði Þórey, sem lést
26 ára og Valdimar, sem dvelur nú
á Dvalarheimilinu Höfða hér á
Akranesi.
Það fór ekki hjá því að kátt væri
í kringum þennan stóra systkinahóp
þegar allir voru samankomnir, því
allir vora léttir og kátir.
Mikil samheldni hefur verið hjá
okkur systkinum alla tíð og vissum
við alltaf hvað öðram leið. Því fínnst
okkur mikill missir þegar 2 bræður
falla frá með eins árs millibili.
Frá 16 ára aldri stundaði Halldór
sjómennsku á fískiskipum og var
þá ýmist stýrimaður eða skipstjóri
á þeim. Halldór fór í Stýrimanna-
skólann og tók þaðan viðbótarpróf,
gerðist hann eftir það skipstjóri á
eldri Akraborg sem gekk á milli
Akraness og Reykjavíkur og var
hann það um nokkurra ára skeið.
Eftir það kaupir hann trillu sem
hann skírði Ölduna eftir bát sem
þeir bræður Jónmundur og Haildór
gerðu sameiginlega út á í nokkur
ár. Stundaði hann sjómennsku á
áður nefndri trillu svo lengi sem
heilsa hans leyfði. Þann 25. nóvem-
ber 1938 kvæntist Halldór eftirlif-
andi konu sinni, Guðríði Halldórs-
dóttur, ættaðri frá Bolungarvfk.
Búskap sinn byijuðu þau á Sigurðs-
stöðum í sama húsi og foreldrar
hans, sfðan bjuggu þau í eitt ár að
Hávarðsstöðum í Leirársveit, flytja
þau sfðan á Akranes aftur og þá
að Sigurðsstöðum. Byggja þau
síðan hús á lóð Sigurðsstaða svo
ekki er hægt að segja annað en að
þau hafí alla tíð átt heima á Sig-
urðsstöðum.
Þau Halldór og Guðríður eignuð-
ust 3 böm, þau era Kristín, hennar
maður er Magnús Ingólfsson, eiga
þau 5 böm, búa þau í Reykjavík.
Guðríður Halldóra, hennar maður
er Þorgeir Haraldsson, þau eiga 4
böm, era þau búsett á Akranesi,
Haukur, kona hans er Hrafnhildur
Hannibalsdóttir, þau eiga 3 böm,
búa þau á Akranesi. Bamabömin
era 12 og bamabamabömin 8 svo
það er orðinn stór hópur afkom-
enda. Hefur oft verið þröngt í hús-
inu þeirra þegar öll fjölskyldan hef-
ur verið samankomin.
Guja mín, missir þinn og bama
þinna er mikill. Þú varst alltaf vak-
andi fyrir velferð hans, beiðst eftir
að hann kæmi af sjónum svo að
þú gætir hlynnt að honum eins og
hann þurfti með. Nú ert þú orðin
ein í ykkar húsi en ég veit að böm-
in þín sjá um að þú verðir ekki
mikið ein.
Við systkinin frá Sigurðsstöðum
þökkum þér af alhug fyrir allt sem
þú varst honum.
Ég og mín fjölskylda vottum þér,
bömum þínum og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð og megi
góður Guð styrkja ykkur.
Blessuð sé minning Halldórs
Guðmundssonar.
Ester Guðmundsdóttir,
Akranesi.
Kveðja til afa.
Halldór afí er dáinn og það er
skiýtin tilhugsun að við sjáum hann
ekki meir. Hann sem var svo blíður
og góður við okkur. Þegar við kom-
um í heimsókn á Kirkjubraut þá
var ávallt tekið vel á móti okkur,
sest niður, fengið eitthvað í svang-
inn og rabbað saman. Afí var alltaf
í góðu skapi og allra manna hress-
astur. Hann var alveg ómissandi í
öllum fjölskylduboðum svo það er
af miklu að sjá.
Við þökkum honum samfylgdina.
Amma, guð gefí þér styrk í þessari
miklu sorg.
Þetta er kveðja frá okkur systk-
inunum sem komum svo oft á
Kirlq'ubrautina og fengum að njóta
alls góðs frá afa og ömmu.
Dóra, Ingi, Gummi, Sossa
og Maggi.
HITACHI örbylgjuofnar.
Fallegir - vandaðir — öruggir
HITACHI örbylgjuofnarnir eru fáanlegir í mörgum stæröum og
gerðum, meö eða án digitalstýringar.
Verö frá kr. 19.900,- eða kr. 18.905,- stgr.
Hinn 1. mars lést Halldór Guð-
mundsson frá Sigurðsstöðum,
Kirlq'ubraut 51 á Akranes, í Sjúkra-
húsi Akraness á 78. aldursári.
Með Halldóri er genginn einn af
þessum traustu sístarfandi mönn-
um, sem hafa hvað mest lagt af
mörkum til þess velferðarþjóðfé-
lags, sem við njótum nú, með ósér-
hlífni sinni og dugnaði.
Kynni okkar Halldórs frænda
míns hófust þegar ég var nemi I
Vélsmiðju Þorgeirs & Ellerts og
Halldór þurfti sem skipstjóri að láta
lagfæra um borð í skipi sínu. Þá
þegar kynntist ég þeim eðliskostum,
sem ég tel að hafí verið mest áber-
andi í hans fari, dugnaður, ákveðni,
glaðværð og hreinskilni.
Halldór hafði frá unga aldri
stundað sjómennsku, þar á meðal
á eigin skipi, Öldunni. Um árabil,
frá árinu 1969, voram við báðir
skipveijar á ms. Akraborgu, þar
sem Halldór var ýmist stýrimaður
eða skipstjóri. Þessi tími er mér
mjög minnisstæður og á Halldór
þar sinn stóra hlut. Hann hafði frá
mörgu að segja og vora hans frá-
sagnir mikið tengdar lífsstarfí hans
á sjónum. Þegar Halldór var ungl-
ingur, var hann í sveit hjá þeim
hjónum Sveinbimi og Halldóra í
Efstabæ í Skorradal. Þar kunni
Halldór einnig vel við sig og gerð-
ist síðar á ævinni bóndi um skamm-
an tíma.
Halldór var mjög einarður og
stefnufastur maður. Hann kunni vel
við sig á „litlu“ Akraborginni og
vann henni vel eins og ég býst við
að hann hafí gert hvar sem hann
starfaði. Minnisstæður er mér 23.
sept. 1973, þegar fellibylurinn Ell-
en, eða leifar hennar, gekk hér yfír,
þá var skipshöfnin kölluð um borð
um kvöldið, því höfnin hér á Akra-
nesi var þá ekki sú lífhöfn, sem hún
telst nú. Veðrið var mjög slæmt og
fór stöðugt versnandi. Þegar leið á
nóttu gaf Halldór skipun um að
gangsetja aðalvélamar og vera við
öllu búinn. Undir morgun kom stór
fylla yfír hafnargarðinn og sleit
landfestamar að framan. Þá var
leyst að aftan I skyndi og siglt til
. Reykjavíkur. Allt var þetta fum-
laust og skipulegt og gekk vel.
Meðan beðið var við bryggjuna,
sagði skipstjórinn okkur sögur, svo
engum þurfti að leiðast. Yrði ein-
hver til þess að rengja eitthvað í
frásögninni, eins og oft gerist hjá
sjómönnum, þá tók Halldór því vel
og málin vora rædd upp á nýtt.
Þannig var Halldór að þrátt fyrir
mikla ákveðni þá var alltaf hægt
að ræða málin.
Þegar fyrri „stóra" Akraborgin
kom hingað og áhöfnin fluttist yfír
á hana, þá fann Halldór það fljótt,
að hann kunni ekki eins vel við sig
þar og á þeirri litlu. Hann var þá
ekkert að tvínóna við hlutina, frek-
ar en venjulega, heldur flutti sig
yfír á sementsflutningaskipið Frey-
faxa, sem þá flutti sement á hafnir
hringinn í kringum landið. Enn-
fremur fóra þeir stundum í frakt-
flutninga til Evrópu. í þessari vinnu
kunni Halldór vel við sig, kom á
nýjan leik á margar þær hafnir sem
hann þekkti frá því hann var á
síldveiðum og sá sig einnig nokkuð
um í heiminum. Margt frásagnar-
vert gerðist í þessum ferðum, t.d.
þegar þeir sigldu til Póllands.
Eftir að Halldór hætti siglingum
á Freyfaxa, hefðu nú líklega marg-
ir viljað setjast í helgan stein að
afloknu góðu dagsverki. Því var þó
ekki að heilsa með Halldór, því
hann hóf róðra á litlum bát, sem
hann átti og stundaði fískirí af
kappi þar til á síðasta hausti er
hann lauk sínum starfsdegi eftir
yfír 60 ár á sjó.
Halldór var gæfumaður í sínu
einkalífí. Árið 1938 kvæntist hann
Guðríði Halldórsdóttur, mikilli
sómakonu, ættaðri af Vestfjörðum.
Þeim varð þriggja bama auðið.
Við hjónin viljum svo að lokum
senda Guðríði, bömunum þeirra,
tengdabömum og bamabömum
innilegar samúðarkveðjur og vott-
um Halldóri virðingu okkar og þökk
fyrir löng og góð kynni.
Rúnar Pétursson
Allir verðum við jarðarbúar að
Iúta einu lögmáli, undan því verður
ekki komist, það er að deyja, að
mismörgum æviáram liðnum. Oft
er sviplegur dauði fólks í blóma
lífsins dapur og getur orðið mörgum
þung raun. En þegar fólk er komið
á þann aldur, að aðalævistarfínu
er lokið, svo ekki sé talað um þegar
heilsan er einnig á föram, þá getur
svefninn langi verið kærkomin
lausn. Sá maður sem hér verður
lítillega minnst var hraustmenni til
líkama og sálar alla tíð, þar til á
sl. hausti að hann veiktist og gekkst
undir skurðaðgerð. Ekki var í
mannlegu valdi að lækna þetta al-
ræmda erfiða mannanna mein, sem
svo marga leggur að velli. Og þar
kom aðfaranótt 1. mars sl. að Hall-
dór Guðmundsson kvaddi þetta
jarðneska líf. Mér var sagt, að