Morgunblaðið - 30.03.1989, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. MARZ 1989
Guðmundur Á. Jónsson
frá Sogni — Minning
Fæddur 30. september 1907
Dáinn 19. mars 1989
Óðum fækkar fólkinu sem mót-
aði mannlíf í Kjósinni og hóf það
yfir mesta brauðstritið þegar við
systkinin vorum að alast þar upp.
Nú er það Guðmundur í Sogni sem
kveður. Hann átti sinn þátt í félags-
legu brautryðjendastarfí í sveitinni,
var m.a. einn af máttarstólpum
Ungmennafélagsins Drengs sem
efndi til umræðufunda og skemmt-
ana og beitti sér fyrir fjölmörgum
framfaramálum. Kórar voru stofn-
aðir og íþróttaáhugi efldur. Ungir
menn kepptu að því í stopulum tóm-
stundum að ná sem bestum árangri
á íþróttamótum sumarsins og árum
saman var Guðmundur í Sogni
glæsilégasta íþróttahetjan í augum
okkar stúlknanna. Með sömu að-
dáunarverðu karlmennsku gekk
hann á hólm í hinstu glímunni, létt-
stígur sem fyrr og glaðbeittur í fasi.
Guðmundur Arni var fæddur í
Reykjavík 30. september 1907.
Foreldrar hans voru Þorbjörg Jóns-
dóttir og Jón Ámason skipstjóri,
maður hennar, sem fórst með gs.
Geraidine við Mýrar 28. nóvember
1908. Þorbjörg giftist aftur árið
1913 Jakobi Guðlaugssyni, bónda í
Sogni í Kjós. Henni fylgdu tvö böm
að Sogni, sonurinn Guðmundur og
jafnaldra frænka hans og fóstur-
systir, Vilborg Runólfsdóttir, sem
Þorbjörg hafði tekið að sér er
Kristín systir hennar lést, móðir
telpunnar. Böm Þorbjargar og Jak-
obs era Kristín, fyrram húsfreyja í
Sogni, Guðlaugur, sem er renni-
smiður, og Ragnar, rafvirki. Elsti
sonurinn, Siguijón, lést fyrir ári um
þetta leyti. Mjög kært var alla tíð
með Guðmundi og systkinum hans.
Fjölmörg frændsystkini áttu at-
hvarf í Sogni langa eða skamma
hríð, en aðeins skal getið Sigrúnar
Guðmundsdóttur sem dvaldi þar
einna lengst og skipar sérstakan
sess í þessum hópi. Þótt húsakynni
væra þröng hvíldi ávallt þokkafullur
blær yfir heimilinu, enda era hag-
leikar og snyrtimennska áberandi
eiginleikár í fari allra systkinanna,
eiginleikar sem þau hafa hlotið í
arf úr báðum ættum.
Tvíbýli var í Sogni. Gróa, systir
Jakobs, og Siguijón Ingvarsson
bjuggu á hálfri jörðinni ásamt böm-
um sínum. Mikill samgangur var
og við nágrannabæina á Valdastöð-
um þar sem ólust upp böm á svip-
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN F. ODDSSON,
Hólmgarði 22, Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 31. mars, kl.
10.30. Þeim sem vilja minnast hins látna er bent á Minningarsjóð
Oddfeliowa.
Sigrún Kristjánsdóttir,
Ingibjörg Kristjánsdóttir, Hafliði Óiafsson,
Kristjana Kristjánsdóttir, Sigfús Garðarsson
og barnabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð vegna andláts og jarðarfarar föður
okkar, tengdaföður og afa,
PÁLMA HALLDÓRSSONAR,
Bjarmastíg 6,
Akureyri.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir sýnda samúð og hlýjar kveðjur við andlát
og útför föður míns, tengdaföður, afa og bróður okkar,
HAUKSÓSKARSSONAR
rakarameistara.
Haukur R. Hauksson, Rannveig Hafsteinsdóttir,
Guðný, Haukur og Hafsteinn Hauksbörn,
Hallveig Sveinsdóttir, Þorbjörg Hafsteinsdóttir,
Guðný Sesselja Óskarsdóttir, Hulda Óskarsdóttir.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför ástkærrar eiginkonu minnar, móður, fósturmóður, ten^da-
móður, ömmu og langömmu,
ELÍSABETAR GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Felli,
Árneshreppi, Strandasýslu.
Guðmundur Guðbrandsson,
Ellsabet í. Guðmundsdóttir, Marias Björnsson,
Marta Guðlaugsdóttir, Páll Hannesson,
Sigprvin Guðbrandsson, Guðrún Aðalbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og
útfor eiginkonu minnar og móður okkar,
HREFNU SIGRÍÐAR BJARNADÓTTUR,
Skálholti 15, Ólafsvík, er andaðist hinn 16.
febrúar síðastliðinn. Sérstakar þakkir vilj-
um við færa starfsfólki Krabbameinsdeildar
kvenna, Landspítalanum, Sigurði Baldurs-
syni, héraðslækni og Friðriki Hjartar, sókn-
arpresti, Ólafsvík, fyrir þann milda stuðn-
ing, sem þau veittu Hrefnu í veikindum hennar. Öllum þeim, er
lögðu á sig erfiðar ferðir á útfarardegi Hrefnu, svo og þeim, er gáfu
minningargjafir til klukknasjóös Ólafsvíkurkirkju, sendum við okkar
bestu kveður og þakklæti. Ólafur Kristjánsson og börn.
uðu reki. Það var því stór og glað-
vær hópur sem þarna safnaðist
saman til leika eða brá sér á skauta
á ánni á tunglskinsbjörtum vetrar-
kvöldum. Þar vora ævilöng vináttu-
bönd bundin.
Guðmundur Jónsson var ágætur
smiður og vann lengi við smíðar
eftir að hann og Anna systir mín,
Andrésdóttir frá Hálsi, stofnuðu
heimili í Reykjavík. Þau giftu sig
30. september 1939. Um alllangt
skeið vann hann á trésmíðaverk-
stæði sem Eyjólfur Jóhannsson,
forstjóri Mjólkurfélagsins, átti og
rak. Þar starfaði einnig Pétur
Magnússon frá Ejtí í Kjós, lærður
smiður, og hélt samstarf þeirra
Guðmundar áfram á öðram vett-
vangi eftir að verkstæðið var lagt
niður. Guðmundur var þá fluttur
með ijölskyldu sína í eigin íbúð á
Nönnugötu 7, en þeir Pétur höfðu
unnið saman að því að stækka hús
sem Pétur og kona hans áttu þar.
Sambýlið á Nönnugötu við Pétur
og Ólafíu dóttur hans minnti stund-
um á sambýlisháttu sem ungt
nútímafólk hefur reynt að tileinka
sér en sjaldan tekist, hvað þá með
jafnmiklum ágætum. Ágústa systir
mín nýtur nú einnig þessara sam-
býlishátta að einhveiju marki. Anna
og Guðmundur hófu á sínum tíma
búskap í húsnæði á hennar vegum
og samskipti þeirra hafa ævinlega
verið mjög náin.
Á Nönnugötuna fluttu Anna og
Guðmundur með álitlegan höfuð-
stól, þijá syni, Þorberg, Gunnar og
Magnús, og bættist síðan einn í
viðbót sem fæddist á afmælisdegi
afa síns, Jóns, og ber nafn hans.
Þeir era nú allir íjölskyldumenn.
Kona Þorbergs er Ester Alberts-
dóttir, Gunnars, Ragnheiður Hulda
Hauksdóttir, Magnús er kvæntur
Sigrúnu Camillu Halldórsdóttur og
Jón Ámi Lilju Lind Sæþórsdóttur.
Bamabömin era tíu og ein langafa-
stúlka.
Síðustu þijátíu starfsár sín vann
Guðmundur hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur, allt til 75 ára aldurs.
í sumarleyfum ferðuðust hjónin
mikið um lanidð. Einnig héldu þau
tryggð við átthagana í Kjósiimi,
undu þar löngum stundum og komu
upp tijágróðri á spildu úr Háls-
landi. Tónlistaráhuga sínum fann
Guðmundur farveg í kór Tónlistar-
félagsins í Reykjavík þar sem hann
söng um langt árabil og tók þátt í
tónleikum.
Guðmundur Jónsson sóttist aldrei
eftir auðlegð né mannvirðingum,
metnaður hans var á öðra sviði.
Hann var dagfarsprúður og sóma-
kær maður, velviljaður, glaðvær og
greiðvikinn — og hirti lítt um endur-
gjald. Verkalaunin voru oftar en
ekki fólgin í vel unnu starfi. Anna
hefur einatt virt sjónarmið eigin-
manns síns og mannkosti enda mun
verðmætamat hennar vera á svipuð-
um nótum. Með þeim ríkti einhugur
og vilji til góðra verka — sem unn-
in vora í kyrrþey.
Hlýjar hugsanir og blessunarósk-
ir ástvina og annarra samferða-
manna munu fylgja Guðmundi Áma
Jónssyni á vegferð hans um ókunn
tilverastig.
Ásdís Arnalds
Mig langar til að kveðja afa minn
Guðmund Á. Jónsson og minnist
allra skemmtilegu stundanna sem
ég hef átt með honum með þessum
versum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem
Erla
Tengdafaðir okkar, Guðmundur
Árni Jónsson, er látinn.
Guðmundur fæddist 30. septem-
ber 1907 og var því 81 árs er hann
lést, þó það vildi oft gleymast
hversu aldraður hann var orðinn,
því hann hélt sér mjög vel eins og
sagt er, en veikindi hijáðu hann
síðasta árið.
í endurminningum sr. Halldórs
Jónssonar frá Reynivöllum í Kjós
lýsir hann Guðmundi þannig: „Er
Guðmundur mesti gæðamaður og
vel viti borinn og fríður sýnum.
Hann er söngmaður góður, eðlis-
hagur og fyrirtaks smiður, þó eigi
hafi hann lært smíðar." Oft höfum
við og ekki síst Guðmundur sjálfur
gert gys að oflofínu, en þegar nán-
ar er að gáð, er hér ekkert ofsagt
og segja þessi orð allt sem segja
þarf.
Guðmundur ólst upp að Sogni í
Kjós. Þangað giftist móðir hans,
Þorbjörg Jónsdóttir. Föður sinn, Jón
Ámason, skipstjóra, missti Guð-
mundur ungur, því hann drakknaði
1908. Það era ófáar ferðimar sem
famar hafa verið í Kjósina. Áður
fyrr fóram við í heimsókn upp að
Sogni, en eftir að Kristín systir
Guðmundar flutti þaðan höfum við
komið við í hjólhýsinu í Hálsendan-
um. Þar hafa tengdaforeldrar okkar
átt afdrep og þar undi Guðmundur
sér vel, hvort heldur var við kart-
öflurækt, slátt eða tijárækt.
Guðmundur kvæntist tengda-
móður okkar, Önnu Andrésdóttur
frá Neðra-Hálsi í Kjós, 30. septem-
ber 1939. Síðan við kynntumst þeim
hjónum hafa þau átt heimili sitt á
Nönnugötu 7 í Reykjavík. Sambýlið
í því húsi hefur alltaf verið mjög
sérstakt. Þar bjuggu þau með sína
fjóra stráka og jafnvel önnur stór
fjölskylda niðri og svo Lóa og Pétur.
Örlögin hafa hagað því þannig,
að undanfarin ár hafa synir Guð-
mundar búið á víð og dreif um
landið og jafnvel erlendis. Alltaf
fylgdist Guðmundur með barna-
bömunum og meðan heilsa leyfði
reyndi hann að komast í heimsókn.
Guðmundur hafði mikið yndi af
tónlist og það era ekki margar vik-
umar síðan hann sat við píanóið
og spilaði.
Við tengdadætumar kveðjum nú
góðan og umhyggjusaman tengda-
föður okkar hinstu kveðju og þökk-
um fyrir okkur.
Tengdadætur
Kveðjuorð:
Margrét Thorlacius
frá Öxnafelli
Margrét Thorlacius, vinkona mín,
lést á heimili sínu, Þórannarstræti
115, Akureyri, aðfaranótt sunnu-
dagsins 19. marz. Hún hafði verið
veik af og til um nokkum tíma og
var nú alveg búin að missa sjónina.
Margrét fæddist að Öxnafelli 12.
apríl 1908. Hún var gift Bergsveini
Guðmyndssyni húsasmið og eignuð-
ust þau fyögur böm, Kristínu, Guð-
mund, Friðrik og Grétu.
Fyrst man ég eftir Margréti,
þessari elskulegu konu, þegar hún
vann við verziunarstörf hjá Kaup-
félagi verkamanna á Akureyri, ég
var þá í bamaskóla, en á Akureyri
ólst ég upp f nokkur ár hjá fóstur-
föður mínum og frænda, Sigurði
Bjamasyni, eða meðan hans naut
við. Oft lá leið mín inn í Kaupfélag
verkamanna til að hitta Margréti
mfna, þessa hlýju og góðu konu,
sem ávallt sýndi mér mikla blfðu
og kærleika.
Seinna í lífinu átti ég því láni
að fagna að kynnast henni betur,
á Amarstapa á Snæfellsnesi, þar
átti hún hús sem heitir Amarfell,
en ég bjó þar nokkra neðar, eða á
Grand.
Margrét var gædd þeim hæfileika
að sjá inn í þann heim sem flestum
er hulinn, hún vann í nánu sam-
bandi við ljósverana Friðrik. Það
vora margir sem leituðu til Mar-
grétar í veikindum sínum og mörg
gerðust kraftaverkin. Mér er efst í
huga mikið þakklæti fyrir þá lækn-
ingu sem tengdadóttir mín og ég
hlutum og höfum ekki fundið fyrir
sfðan.
Oft lá leið mín upp að Amarfelli
til Margrétar minnar, hún stóð allt-
af úti á tröppunum þegar ég kom,
hún sagði að fósturfaðir minn, sem
löngu var látinn, kæmi alltaf á
undan mér.
Á Amarfelli var dásamlegt að
tylla sér niður og hlusta á Mar-
gréti lýsa öllu því sem hún sá, í
þeim heimi sem mér er hulinn. Það
var eitt sinn seint um haust að við
gleymdum okkur og þegar ég er
að fara heim á Grand, þá er komið
mikið myrkur, svo að ekki sá handa-
skil en ég bar mig vel þó að ég
vissi að það væri fullt af þúfum og
skurðum, sem ég myndi ekki sjá.
Þegar ég er komin aðeins frá Amar-
felli þá kemur ljós yfir hægri öxl
mína, ég lít við en sé ekkert Ijós,
en ég hélt áfram og ljósið fylgdi
mér alveg heim. Daginn eftir sagði
ég Margréti frá þessu og hún sagði:
„Það var gott Maja mín, að þú
gast notað ljósið."
Margrét lýsti fyrir mér náttúra-
anda, konu sem var bláklædd, ljós-
glitrandi, stór og breiddi út hend-
umar til blessunar yfir Amarstapa.
Bömin sem dvöldu hjá mér á
Grand og minnist ég helst Hönnu
Maju bamabams míns, Herdísar og
Biynjólfs, alltaf vildu þau fara að
heimsækja Margréti sína. Böm era
næm og þar fundu þau friðinn og
blíðuna, þar leið þeim alltaf vel.
Margrét bjó lengi á Ijarnarbraut
3 í Hafnarfirði, þangað lá leið mín
oft. Allt geislaði þar af góðleikan-
um.
Það er svo margt sem riíjast
upp, fallegar minningar sem ég
mun ávallt geyma.
Ég sendi börnum, tengdaböm-
um, bamabömum og Þórði Hall-
dórssyni mínar innilegustu samúð-
arkveðjur og bið góðan Guð að
gefa þeim styrk.
Myndina af minni kæra Margréti
mun ég geyma. Það er kona í bláum
kjól, með fallegt bros sem gaf mér
kærleika og blíðu. Hjartans þakkir
til hennar frá mér og fjölskyldu
minni. Hvíli hún í friði.
María Sigurðardóttir