Morgunblaðið - 10.10.1989, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. OKTÓBER 1989
Anna Dúfa Storr
Egan — Kveðjuorð
Fædd 3. ágúst 1924
Dáin 27. ágúst 1989
Vængjum líða í lofti
við ljósbjait sólarhvel.
Vængjum sælum svífa
með sigri yfir líf og hel.
(Þýð. Steingr. Thorsteinsson)
Þetta erindi hljómaði í huga mér
er ég frétti um alvarleg veikindi
Önnu Dúfu Storr. Ég vissi að ljóðið
var móður hennar hugstætt — og
að hún Anna Dúfa hlaut nú að fara
að svífa á brott „með sigri yfir líf
og hel“. Og nú er hún dáin, horfin
af jarðlífssviði. — Sálin er léttfleyg
og það er hugurinn líka. Minningar
liðins tíma hrannast að. Anna Dúfa
á þar fagran sess. Hún var dóttir
hjónanna Elínar Sigurðardóttur og
Ludvigs Storr. Foreldrar Elínar
voru Sigurður Björnsson, bruna-
málastjóri í Reykjavík, föðurbróðir
minn, og kona hans, Snjólaug Sig-
urjónsdóttir frá Laxamýri, móður-
systir mín. Milli heimila foreldra
minna að prestssetrinu í Görðum á
Álftanesi og foreldra Elínar á Grett-
isgötu 38 í Reykjavík voru því náin
ættartengsl og fögur og einlæg vin-
átta. Börnin í Görðum, ellefu tals-
ins, og börnin á Grettisgötu 38, sex
talsins, áttu öll sömu afa og ömmur
— og með hlýhug og velvild ræktu
fjölskyldurnar frændsemina.
Það var ávallt sérstakur ljómi
yfir þeim dögum er frændi og
frænka komu í heimsókn suður að
Görðum með börnin sín. Ævinlega
var eitthvað gott meðferðis í litla
munna og frænka Snjólaug spurði
gjarnan: „Hvar er nú hin mamm-
an“, en það nafn hafði ein systra
minna gefið henni og naut sú stutta
góðs af. Síðan var spjallað, sungið,
leikið sér og glaðst. Allir tóku af
hjartans list þátt í gleðinni sem ríkti
á heimilinu og í hópnum.
Elín, elsta barn Sigurðar og Snjó-
laugar, var glæsileg, sem og reynd-
ar allur barnahópurinn á Grettis-
götu 38. Hún var mjög músikölsk
og fór á æskuárunum út til Kaup-
mannahafnar til tónlistarnáms og
lærði píanóleik hjá þeim hjónum
Dóru og Haraldi Sigurðssyni,
þekktum píanósnillingum. í Kaup-
mannahöfn kynntist Elín og trúlof-
aðist ungum myndarmanni, Ludvig
Storr að riaí'ni, og kom með hann
heim til íslands. Þau settust að í
Reykjavík. Ludvig Storr varð ágæt-
ur „danskur íslendingur", dugmikill
heiðursmaður og athafnasamur
kaupmaður í Reykjavík. Heimili
ungu hjónanna var fyrst í skjóli
foreldra Elínar á Grettisgötunni en
síðar í stórhýsinu á Laugavegi 15.
Árið 1924 varð sá merkisat-
burður í lífi þeirra hjóna Elínar og
Ludvigs og raunar alls frændgarðs-
ins, að þau eignuðust dóttur. Hún
fæddist í heimahúsum og meðan
hún var að koma í heiminn sat fal-
leg dúfa utan við gluggann og virt-
ist fylgjast með því, sem var að
ske. Elín horfði hugfangin á dúfuna
— og mér fannst ég sjá það fyrir
mér, að þegar hún faðmaði að sér
nýfætt barnið myndi hún hafa sagt:
„Elsku litla dúfan mín.“ — En hvað
um það, þegar faðir minn skírði litlu
stúlkuna hlaut hún nafnið Anna
Dúfa. Anna var föðurömmunafn
barnsins, Dúfa var fallegi fleygi
Guðmundur Olafs-
son — Kveðjuorð
Fæddur4.júní 1903
Dáinn 30. september 1989
Nú er ég aldinn að árum
um sig meinin grafa.
Senn er sólarlag.
Svíður í gömlum sárum
samt er gaman að hafa
lifað svo langan dag.
Er syitir af nótt, til sængur er mál að ganga
- sæt mun hvíldin eftir vegferð stranga -
þá vildi ég, móðir mín
að mildin þín
svæfði mig svefninum langa.
(Orn Arnai'son)
Nú er elsku afi minn horfínn
yfir móðuna miklu. Hann var búinn
að vera veikur svo lengi og eflaust
hvíldinni feginn. Til hans og ömmu
var gott að koma. Hann trúði á
Guð og kenndi mér og seinna litla
drengnum mínum' að gott er að leitd
til Guðs ef eitthvað bjátar á.
Ég sakna Guðmundar afa. Hafi
hann þökk fyrir allt og allt.
Guð blessi minningu hans.
Sæunn Halldórsdóttir
Hann pabbi minn, Guðmundur
Ólafsson, fæddist austur undir
Eyjafjöllum.
Þar ólst hann upp, með háu og
tignarlegu fjöllin á aðra hönd en
sjóinn á hina og hvomgt langt frá.
Hann hefur verið fallegur ungi
maðurinn sem fór til Reykjavíkur
að afla sér fjár og frama rúmlega
tvítugur að aldri og hitti hana
mömmu mína og varð ástfanginn.
Saman hafa þau svo gengið göt-
una fram eftir veg í haust nær 60
ár. Það var oft erfitt fyrir daglauna-
manninn hér á áram áður að afla
tekna og hafa í sig og á.
En við systurnar þijár, sem
mamma ól honum pábba, vorum
verndaðar og fengum nóg að bíta
og brenna og ást í ríkum mæli.
Hann pabbi var hetjan okkar og
mamma verndarengillinn. Þegar
svo fyrstu barnabörnin fæddust var
góði afi mættur, að halda í litla
hönd.
Það vat sárt, að hann pabbi
skyldi verða blindur fyrir nær 15
árum. Eins og hann elskaði að lesa
í bókunum sínum. Og sárt fannst
honurn að sjá ekki litlu barnabarna-
börnin, sem hafa verið að fæðast.
En þau gátu glatt afa og rétt
honum litla hönd og koss á kinn.
Elskulegur pabbi okkar er kvadd-
ur af okkur börnunum, stórum og
smáum, með ást.
En tregi er í hjörtum okkar, því
við söknum hans. Hún mamma
okkar hefur verið hans leiðarljós
öll árin sem sjónina hefur vantað.
Og vakað yfir honum og verndað
seinustu mánuðina sem hann hefur
verið svo veikur.
Við þökkum henni af öllu hjarta
fyrir að hugsa vel um „elskú pabba"
alla tíð.
Megi hann fá góða heimkomu.
Ilonum verður áreiðanlega vel
fagnað fyrir handan. Og hafi hann
þökk fyrir allt.
Og fóður sínum fól hann drauminn stóra
um frið og líkn, og bað í hinsta sinn
og hneigði andlit hljótt og sagði:
Faðir,
í þínar hendur fel ég anda minn.
M. Johannessen
Málfríður Guðmundsdóttir
fuglinn, sem barst fijáls yfir láð
og lög og guðaði á gluggann hjá
Elínu á viðkvæmri stundu og vitjaði
nafns.
Anna Dúfa varð eina barn for-
eldra sinna, sem lifði til fullorðins-
ára. Hún ólst upp við mikið ástríki
foreldra' og ættmenna, falleg og
elskuleg og hvers manns hugljúfi.
í blóma æskuára um tvítugsaldur-
inn giftist hún með viðhöfn enskum
manni að nafni Frank Pitt og um
svipað leyti tók hún kaþólska trú.
Með manni sínum flaug hún á
vængjum hamingjuríkra og glæstra
vona út í stóra heiminn, út til Eng-
lands, þar sem hún átti heimili sitt
upp frá því. Alltaf voru þó þau
ættarbönd sterk og traust, sem
tengdu hana við gamla, góða landið
hennar og ástvinina þar. Anna
Dúfa eignaðist fimm börn með
manni sínum, eitt þeirra dó ungt
og var mikill harmur að henni kveð-
inn. Öll voru börnin vel af Guði
gerð og Önnu mjög hjartfólgin. Hún
var mikil og góð móðir, sem bar
takmarkalausa umhyggju fyrir
börnunum og lagði sig í líma fyrir
velferð þeirra. Velgengni þeirra í
skóla, starfi og einkalífi var henni
óblandin gleði. Er börnin voru upp-
komin skeði það, einhverra orsaka
vegna, að þau Anna Dúfa og Frank
Pitt skildu. Seinna eignaðist Anna
Dúfa síðari mann sinn, Brendan
Egan, skólastjóra, traustan og
ágætan mann. Þau voru hamingju-
söm og gott til þess að hugsa hve
Önnu Dúfu leið vel í skjóli hans.
Elín, móðir Önnu Dúfu, dó á besta
aldri. Faðir hennar kvæntist aftur
og var síðari kona hans Svava Ein-
arsdóttir Storr. Vel fór á með þeim
Svövu og Önnu Dúfu. Ludvig Storr
dó fyrir fáum árum.
Eins og áður sagði gleymdi Anna
Dúfa hvorki ættlandi sínu né ætt-
mennum á ísiandi. Það gladdi hana
er Davíð sonur hennar settist að á.
gamla landinu hennar og fór þá
ferðunum heim til Islands fjölgandi
og styrktust þá enn á ný vina- og
frændatengsl. Fyrir fáum árum
heimsótti hún mig hingað í kotið
ásamt manni sínum og stjúpmóður.
Það var yndislegt að fá að sjá hana
á ný, nú þroskaða konu, en jafnfal-
lega og góða og í gamla daga, finna
hjartahlýjuna og fölskvalausa vel-
vildina og hlýhugann og ómetan-
lega tryggð göfugrar sálar, finna
að ekkert straumrof hafði orðið í
djúpstæðri vináttu með frændsemi.
Síðan hringdi Anna Dúfa ævinlega
í mig er hún kom til Islands og
bréf fóru á milli. Síðast skrifaði hún
mér að nú í sumar myndi hún
dvelja nokkrar vikur hjá Davíð syni
sínum og Svölu, konu hans, og þá
ætlaði hún endilega að koma og
heimsækja mig. Ég hlakkaði til að
fá að sjá hana. En enginn má sköp-
um renna. Það barst raunaleg
fregn. Anna Dúfa var alvarlega
veik. Stóra kallið var í aðsigi. Ég
varð agndofa. Hún Anna Dúfa, sem
mér fannst að gæti átt svo mörg
ár ólifuð, átti hún að fara að flytj-
ast yfir á annað tilverustig? Já, það
var ekki um að villast. Eg átti þá
ekki eftír að fá að sjá mína elsku-
legu frænku aftur í þessu lífi, það
var verið að flytja hana yfir stóru
landamærin milli tilverustiga, kalla
hana burtu „meira að starfa Guðs
um geim“.
Ekki efast ég um að henni hefur
verið vel fagnað á landi lifenda af
ástvinum sínum, sem á undan voru
gengnir, og að bjart er þar í ranni
er ástvinir mætast á ný.
Guð blessi Önnu Dúfu í fram-
haldslífi í Jesú nafni og alla henni
kæra.
Hin fagra minning eftir skildi eina,
sem aldrei gleymi meðan lífs ég er.
Sigurlaug Árnadóttir,
Hraunkoti i Lóni.
Petur Þorvalds-
son - Kveðjuorð
Mjög er hryggilegt að sjá á bak
Pétri Þorvaldssyni sellóleikara, svo
löngu fyrir trúlegan tíma. Þessi
góði og trausti tónlistarmaður hafði
þó skipað sæti í Sinfóníuhljómsveit
Islands næstum aldarfjórðung og
ávallt með mikilli sæmd, enda
kvaddur til forustu í sellódeild
hljómsveitarinnar fyrir mörgum
árum. Hann stundaði einnig að
marki kennslu á hljóðfæri sitt, en
sjálfur hafði hann notið leiðsagnar
Heinz Edelsteins, Einars Vigfús-
sonar og síðast en ekki sízt Erlings
Blöndals Bengtssonar, svo að
grunnurinn var góður.
Ríkisútvarpið og sinfóníusveitin
höfðu náið samstarf um langt ára-
bil, og sem útvarpsmaður hafði eg
því talsverðan samgang við hljóð-
færaleikarana, ekki sízt vegna út-
varpskynninga á hljómleikum. Þá
komst eg í kynni við hinn vörpulega
og rólynda afbragðsmann í lífi og
listj Pétur sellóleikara.
Á daginn kom að við áttum sam-
eiginlegt áhugamál, þar sem. skák-
listin er, og því réðst svo, að skák-
fúsir hljómsveitarmenn gerðust að-
ilar að Riddaraliðinu, taflfélagi út-
varpsmanna, -um líkt leyti og sjón-
varpið kom til sögunnar. Síðan hef-
ur þessi þrískipti starfsmannahópur
iðkað skák sér til tómstundagam-
ans, síðasta áratuginn með þrenns-
konar taflkeppni á vetri hveijum.
Fyrirliði sinfóníumanna á þessu
sviði var ætíð Pétur Þorvaldsson,
bæði í félagslegu tilliti og sem kepp-
andi. Til marks um það er nafn
hans letrað sjö sinnum sem sigur-
vegari á þijá keppnisbikara liðsins.
Eg enda þessi fáu orð með því
að lýsa söknuði okkar Riddaraliðs-
manna við fráfall hins drengilega
félaga og votta konu hans, börnum
og öðru fjölskyldufólki einlæga
hluttekningu.
Baldur Pálmason
Guðrún J. Guðmunds-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 17. apríl 1932
Dáin 6. september 1989
Eitt bros - getur diminu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt,
Aðgát skal höfð í næiveru sálar.
(E.B.)
Við mæðgurnar, undirrituð og
dóttirin Guðrún Helga, stóðum
kvíðnar og héldumst hönd í hönd
við dyrnar og biðum þess að opnað
yrði, við vorum að hitta nýju dag-
mömmuna í fyrsta skipti.
En kvíðinn reyndist ástæðuiaus.
Til dyra kom lágvaxin, fríð, svart-
hærð kona eitt ljómandi bros. Eftir
þessi fyrstu kynni hlakkaði Guðrún
Helga til hvers einasta dags, að
fara til Guðrúnar „mömmu“, nöfnu
sinnar.
Það er „gulls ígildi" fyrir vinn-
andi foreldra að fá góða dag-
mömmu sem tekur að sér að hluta
uppeldi barnsins á viðkvæmu ald-
ursskeiði, þegar lítil manneskja er
í mótun. En hún Guðrún mín, þessi
gefandi yndislega manneskja,
reyndist svo sannarlega vandanum
vaxin. Hún var sjálf með fullt hús
af sínum eigin börnum, fjórar ung-
ar dætur, en þar sem hjartarými
er nóg er líka nóg húsrými. Hjarta-
iými og gæsku átti hún Guðrún í
ríkum mæli. Hún hafði inikinn
metnað fyrir sín eigin börn en ekki
síður fyrir hin „börnin“ sín.
Það var óneitanlega skemmtileg
sjón að sjá þegar allur barnahópur-
inn settist að matborðinu til að
borða rammíslenskan mat, soðna
ýsu, skyr og fleira og Guðrún hljóp
á milli barnanna berfætt, einsog
með hundrað hendur til að sjá um
að hver og einn borðaði nú matinn
sinn. Reglusemi, eldlegur áhugi og
alúð voru hennar aðalsmerki, hún
var manneskja fram í fingurgóma.
Allt í kringum hana bar vott um
það. Heimilið, sem hún áleit horn-
stein samfélagsins, var einstaklega
fallegt og þar ríkti sá andi sem
bauð mann velkominn, alltaf. Sumt
fólk hefur einhverja sérstaka út-
geislun og sjarma, leiftrar af lífi
og gleði, þannig var Guðrún.
Undirrituð voru einmitt á ferð í
Kaupmannahöfn aðeins nokkrum
dögum áður en Guðrún kom þangað
en því miður hittumst við ekki, en
við héldum ferð okkar áfram til
Grikklands. Þangað sem Guðrún
mín náði ekki. Við fengum því þessa
harmafregn þegar við komum heim
og gátum ekki fylgt henni síðasta
spölinn.
Mikil gæfa var það fyrir Guðrúnu
Helgu dóttur okkar og okkur for-
eldrana að hafa kynnst Guðrúnu
og eignast vináttu hennar. Við erum
henni ævinlega þakklát fyrir það
veganesti sem hún gaf dóttur okkar
af því örlæti sem einkenndi skap-
gerð hennar og hún átti í svo ríkum
mæli.
Við sendum eiginmanni og börn-
um Guðrúnar okkar dýpstu samúð-
arkveðjur og vonum jafnframt að
orð Kahlils Gibrans megi verða
þeim einhver huggun í sorg þeirra:
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að að-
eins það, sem valdið hefur hryggð
þinni, gerir þig glaðan. Þegar þú
ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði
þín.
Fjóla Karlsdóttir, Guðrún
Helga og Gísli G. ísleifsson.