Morgunblaðið - 16.12.1989, Page 63

við ferðinni flugleiðis áfram til
Kairó, þrátt fyrir hættu á báli og
brandi. Þar sigldum við m.a. um
ána Níl og sat Sigrún ferðaglöð á
milli okkar sr. Franks í bátnum og
hallaði sér ívíð meira að prestinum.
Því sagði ég við hann, nú á þessum
tímamótum, þá bæri honum að rita
minningargrein um Sigrúnu fyrir
hópinn okkar. Hann taldi mig mis-
minna og kæmi í minn hlut að
skrifa kveðjuorðin fyrir hópinn
okkar. Og hh'ða ber fararstjóranum
og prestinum góða. Skömmu eftir
Nílar-siglinguna vorum við komin
út í eyðimörkina að píramídunum
við Gisa. Ógleymanlegt var þar
logagyllt sólarlagið og síðan för
lengra út í eyðimörkina að veitinga-
tjaldi, þar sem kvöldverður beið
okkar og sýning er minnti á sögurn-
ar í Þúsund og einni nótt. Eyði-
merkurbúarnir veittu þar fjallkon-
unni okkar, Sigrúnu, mikla og verð-
skuldaða athygli. í afturelding
næsta dags lögðum við fljúgandi
yfir Níl langt inn í landið til eyði-
merkurbæjarins Luxor og upplifð-
um þar stórkostlegar sýningar í
gröfum Faróanna og í hinum tröll-
auknu musterisrústum Karnak. Við
karlmennirnir vorum bókstaflega
að bráðna í ofsahitanum þarna. En
á konunni í hinum efnismikla
íslenska búningi virtist ekki sjá.
Hún naut ríkulega alls þess er hún
sá og heyrði þarna, og það var
ekki lítið. Og enn héldum við ævin-
týraförinni áfram fljúgandi frá
Kairó til Amman í Jórdaníu og
þaðan áfram akandi yfir Jórdandal-
inn og Vesturbakkann inn í gamla
hluta Jerúsalem, sem þá var enn á
valdi Jórdana. I safninu er mynd
af Sigrúnu á gangi við gömlu
borgarmúrana, leidd af tveim háv-
Ófeigur varð oft veikur á ævi
sinni og annaðist Þóra systir hans
hann á erfiðum stundum. Síðustu
ár ævi sinnar dvaldist hann á Rey-
kjalundi við góða hjúkrun og
umönnum.
Eftir að Ófeigur flutti til
Reykjavíkur stundaði hann bygg-
ingavinnu en fljótlega^ hóf hann
akstur bifreiða, fyrst hja Guðmundi
Jónassyni, þá oft í óbyggðaferðum.
Árið 1953 gerðist hann leigubifreið-
astjóri á Hreyfli á eigin bíl; það
vai1 hans starf meðan heilsa og
kraftar leyfðu.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. QESEMBER 1989
63
öxnum ferðafélögum sínum. Við
gönguna um gamla borgarhlutann
sáum við glöggt hvernig kraumaði
í stríðstilburðunum. Götustrákar
báru spjöld með myndum Nassers
og Husseins konungs og hrópuðu
ögrandi til okkar, líklega í þeirri
trú að við værum Kanar. Okkur
var ráðlagt að mynda ekki og láta
lítið fyrir okkur fara. Svo rann upp
hinn sögulegi 5. júní 1967. Hanarn-
ir í Jerúsalem vöktu okkur eld-
snemma með hinu margbreytileg-
asta gali, sem í svefnrofum leiddi
hugann að hanagali því er Pétur
postuli heyrði forðum nóttina örlag-
aríku í hallargarðinum. Og „eins
og álmur gjalli“, 6 daga stríðið
skall á þennan morgun og við vorum
allt í einu komin í brennidepil heim-
sviðburðar. í langferðabíl lögðum
við á flótta frá Jerúsalem með við-
komu í Betaníu til að fá þar á
bensínstöð síðustu fáanlegu drop-
ana á bíl okkar. í loftköstum var
ekið áleiðis til flugvallarins í
Amman, en með stuttu stánsi við
Dauðahafið. Sundsprettur í því var
á dagskrá okkar og af því máttum
við ekki missa, hvað sem raulaði
og tautaði, og fljóta eins og kork-
tappar á hinu brimsalta vatni. Og
úti í þessu salta vatni var Sigrún
okkar sérstaklega mynduð milli
okkar sr. Franks, hin hressasta og
óttalaus á flóttanum frá borginni
helgu.
Eftir þennan salta sundsprett
var áfram ekið í loftinu áleiðis til
Amman-flugvallar, en er við nál-
guðumst hann sáum við að herþotur
Israels voru að leggja þar allt í
rúst. Bíll okkar var stöðvaður rétt
við völlinn og við stukkum út í
skjól við steinvegg þar meðan
ósköpin gengu yfir, líklega í einar
30 mín. Nokkur titringur var víst
í flestum og það skynjaði presturinn
og tók að lesa fyrir okkur 23.
Davíðssálm, þar sem segir m.a.:
„Jafnvel þótt ég fari um dimman
dal, óttast ég ekkert illt, því að þú
Drottinn ert hjá mér . ..“ Óg meðan
á loftárás og lestri stóð tók Sigrún
í Höfða fram pijóna sína og pijón-
aði, rétt eins og á kvöldvöku stæði
í baðstofu heima í sveitinni á ís-
landi. Óttaleysi Davíðs og hugarró
Sigrúnar höfðu sín góðu áhrif á
hnípinn hóp, sem tók til við að
syngja sönginn áðurnefnda: „Eng-
inn þarf að óttast síður, en Guðs
barna skarinn fríður ...“ Liðsfqr-
ingi er framhjá gekk kallaði til
okkar: Allha er guð. Og óvissu-
biðdagana sex í Amman hélt Sigrún
áfram að hafa róandi og góð áhrif
á okkur landa sína. Hún var með
Passíusálma Hallgríms í pilsvasan-
um og þeir voru teknir fram á
Ófeigur var mjög kappsfullur í
starfi, afar vinsæll hjá vinnufélög-
um sínum, mjög hjálpsamur, skap-
góður og glettinn. Margir söknuðu
hans þegar hann hvarf úr starfi.
Ófeigur ólst upp í Vatnagarði í
Landsveit. Æskustöðvarnar og
Landsveitin áttu hug hans allan og
óbyggðir Landmannaafréttar,
þangað lá leiðin þegar hann tók sér
frí frá vinnu. Þá var gaman að eiga
hann sem ferðafélaga; þar upplifði
hann æsku sína, þar sem hann
hljóp á fjöll, hoppað var yfir ár og
læki og hvergi hikað svo fáum
hefði þýtt að etja kappi við hann.
Ófeigur verður jarðsettur frá
Skarðskirkju í dag þar sem bróðir
og foreldrar hans hvíla.
Við Guðbjörg sendum dóttur,
systkinum og frændfólki samúðar-
kveðjur. —
Þórður Elíasson
í dag verður til moldar borinn
barnsfaðir minn og fyrrverandi
sambýlismaður en ævarandi vinur
Ófeigur Jónsson. Leiðir okkar lágu
fyrst saman 1951, þá bundumst
við heitum. Og tíminn leið í unaði
og kærleika við hlið drenglynds
dánumanns.^ Síðar bjó hann okkur
heimili í Álfheimum 44 hér í
Reykjavík og við hófum sambúð.
En vegna heilsubrests lauk henni
fyrr en við hefðum óskað, en sam-
bandið hélst óbreylt. í byrjun sam-
býlis fæddist okkur dóttirin Laufey
og við vorum alsæl', sannkölluð
kvöldstundum og úr þeim lesið
okkur til hugarhægðar. Sigrún
ávarpaði eitt kvöldið konurnar í
hópnum sérstaklega og sagði:
„Gleymið ekki íslenska búningnum,
því ef hann týnist, þá týnist fleira."
Hún tók þátt í morgunleikfimiæf-
ingum okkar við laugina í hótel-
garðinum og glettin kunni hún að
segja mér gamlar sögur úr Eyja-
firði, m.a. af föður mínum ungum
í læri hjá trésmíðameistara og kirkj-
usmið. Nemanum var fengin þjón-
usta ein ung og fríð, sem sjá átti
um fatnað hans, og honum leist
allvel á. Eitt sinn varð henni það á
að stoppa í sokkaplögg hans með
ullarbandi af öðrum lit. Það varð
sveinnirin ungi og vandvirki óhress
með og varð þjónustunni afhuga,
svo ekki varð meira þeirra á milli,
sagði Sigrún. Það var líka eins
gott, kvað ég við, því annars hefði
ég ekki orðið ég og það hefði orðið
þó nokkuð tjón fyrir land mitt og
þjóð. Ja hérna, sagði Sigrún, og
þótti víst nóg um yfirlæti smiðsson-
arins. Með þessum hætti liðu þessir
sex leifturstríðsdagar furðu fljótt
og heil komumst við öll heim með
1—2ja daga viðkomu í Teheran í
íran, þar sem keisari ríkti þá. Við
Sigrún leiddumst út úr flugvélinni
hér á Reykjavíkurflugvelli, en þar
steyptust yfir okkur fréttamenn
íjölmiðlanna. Minnisstætt er hvern-
ig Sigrún bægði þeim með myndug-
leik frá og bað þá bíða næsta dags
með að spyrja frétta af ferðum
okkar. Við sem vorum týnd værum
nú fundin og það væri væntanlega
meginmálið hér í heimahögum.
Þessi sameiginlega lífsreynsla okk
ar „stríðsfélaganna“ hefur leitt til
ótal margra, góðra samverustunda
okkar á ýmsum heimilum á liðnum
rúmum 22 árum. Sigrún í Höfða
hefur verið segullinn, þegar hún
hefur verið nærri, hrókurinn alls
fagnaðar. Og ekki hefur liðið sá
afmælisdagur, að hún ekki léti
heyra frá sér í símanum til að
blessa yfir okkur og óska heilla og
hamingju. Og við höfum hringt í
hana á hennar degi, síðast 18. júlí
sl. Er ég þá skynjaði að lífsfjör
hennar var minna en áður, þá
spurði ég: „Hvernig líður þér, Sigr-
ún mín?“ Og hún svaraði: „Æ-i, þú
veist að mér líður alltaf vel, Her-
mann minn.“ Megi svo áfram verða
um tíma og eilífð. Blessuð sé henn-
ar góða minning. Það auðgaði og
setti nýjan lit á lífið að hitta og
kynnast Sigrúnu í Höfða og að fá
að blanda geði við hana, bæði í
stríði og friði. Hópurinn okkar/
hennar sendir ástvinahópnum henn-
ar stóra innilegar samúðarkveðjur.
Hermann Þorsteinsson
hamingjubörn. Laufey lauk hér
bæði mennta- og háskólanámi og
hefur stundað nám við erlenda há-
skóla bæði í Svíþjóð og Noregi og
hefur ekki lokið því og er þess
vegna búsett úti. Hún á eina dóttur
sem hefur verið okkur, afa hennar
og ömmu, mikill gleðigjafi. Ætlaði
Laufey að senda hana hingað heim
núna, þann ellefta þessa mánaðar,
svo að hún gæti heimsótt afa sinn
fyrir jólin þar sem hann gat ekki
komið út til þeirra sökum veikinda
og ætlaði ég svo að fara með henni
til baka til að halda hátíðina úti
með þeim. Ég fór til hans upp á
Reykjalund og færði honum þessi
gleðitíðindi en það má með sanni
segja að mennirnir álykta en Guð
ræður. Ófeigur var að vísu mikið
veikur en að þetta yrði síðasta
kveðjustund okkar óraði mig ekki
fyrir. En sjöunda þessa mánaðar
var hann kallaður heim til Guðs
föður ljóss og lífs sem einn ræður
okkar tíma hér á jörð. Ég er sjálf
bundin við sjúkrarúm á Landspítal-
anum og get ekki fylgt mínum
kæra vini til grafar, en ég trúi því
að síðar bak við hel sjáumst við
aftur. Hugur minn er fullur af
þakklæti til míns látna vinar fyrir
öll liðnu árin og af bæn til Drottins
um að hann launi honum alla
umhyggjuna og tryggðina við mig
og veiti honum náð og blessun í
ljóssins landi.
Blessuð sé minning hans.
Bjarnveig Andrésdóttir

Skárltjripoverzlun
LAUGAVEGI 5 • SÍMI 13363
HUSGAGNASYNING
sunnudagfrá kl. 14-16
Borðstofuhúsgögn
Nýjar sendingar
Mikið úrvai
Teg. Scala. Svart og hvítt
Teg. Garda. Dökk bæsuð eik
Teg. Saphir. Beyki - svart
Mjög hagstætt verð
Hagstæðir greiðsluskilmálar.
HÚSGAGNAVERSLUN
Reykjavíkurvegi 66, Hafnarfirði,
sími 54100.