Morgunblaðið - 25.04.1990, Blaðsíða 33

Morgunblaðið - 25.04.1990, Blaðsíða 33
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. APRIL 1990 33 Dagbjört Ivars- dóttir - Minning Fædd 26. október 1906 Dáin 14. apríl 1990 Þegar maður er ungur skynjar maður dauðann öðruvísi, hann fer næstum því framhjá manni. Með árunum kemst maður þó fljótt að því hvað þessi jarðvist er í raun fljót að líða. Ég kveð nú tengdamóður mína, Dagbjörtu ívarsdóttur, en hún lést á hjúkrunardeild Hrafnistu í Hafnarfirði að morgni laugardags- ins 14. þ.m. Það mun hafa verið fyrir 34 árum að ég sá þessa konu fyrst, en það var er ég kynntist dóttur hennar og var þá strax tekinn inn í fjöl- skylduna og minnist ég þess enn hvað mér þótti hún aðlaðandi og glæsileg, þá komin fast að fimm- tugu. I raun mætti rita heila bók um lífshlaup Dagbjargar sem var að mögu leyti viðburðaríkara en margra annarra. Hún fór aldrei með veggjum heldur kom fram og sagði sína skoðun hreint og tæpi- tungulaust. Ævi hennar var enginn dans á rósum og mörg hlaut hún áföllin á lífsleiðinni. Dagbjört var af Bergsætt, komin úr stórum systkinahópi, uppalin í Hafnarfirði, fædd 26. október 1906. Foreldrar hennar voru Ingveldur Jónsdóttir og ívar Jónsson, bæði tvö þekktir borgarar í Firðinum á fyrri hluta aldarinnar. Fyrri maður Dag- bjartar var Guðjón Ingi Kristjáns- son, byggingameistari. Þau giftu sig 1930 en slitu samvistum. Börn þeirra voru: Ella Huldís Ingadóttir, f. 19.'.okt. 1929, d. 16. maí 1985; Sjöfn Ingadóttir, f. 25. des. 1930, d. 4. nóvember 1984; Arnar f. 31. jan. 1935 en hann lést af slysförum 14. nóvember 1943- 25. des. 1941 giftist hún tengdaföður mínum, Bjarna Þorsteini Bjarnasyni, f. 23. ágúst 1903, miklum sóma- og dugnaðarmanni. Það var henni mik- il gæfa og sambúð þeirra hamingju- rík. Bjarni var togarasjómaður og sigldi öll stríðsárin. Hann lést um aldur fram 21. ágúst 1972 úr hjartabilun. Við þennan missi var eins og kippt hefði verið undan henni fótunum og eftir það fór heilsu hennar sífellt hrakandi, bæði andlega og líkamlega. Þau Bjarni eignuðust tvö börn saman, Valgerði Dagbjörtu, f. 3. júlí 1941, gift þeim er þetta ritar og ívar Arnar, f. 22. ágúst 1946, kvæntur Erlu Maríu Hólm, en þau fluttust til Svíþjóðar og eru nú bú- sett þar ásamt 5 börnum sínum. Alls eru barnabörnin 15 og barna- barnabörnin 18. Auk þessa eignaðist hún son 1939, en hann varð hún að láta frá sér í fóstur. Þá voru erfiðir tímar hjá einstæðum mæðrum og ekki hjálpar að vænta hjá samfélaginu. Dagbjört fékk svo sannarlega sinn skerf af sorginni, missti barn á unga aldri, varð að láta annað frá sér, missti mann sinn og síðan tvær dætur sínar, en þær létust báðar úr krabbameini með hálfs árs miili- bili, en hún var sterk meðan líkam- leg heilsa entist henni og hertist í hverri raun. Kom þar til hennar góða skap og létt lund. Hún var afskaplega dugleg og afkastamikil kona og lét sig menn og málefni miklu skipta. Ekki hafði hún tæki- færi á að afla sér menntunar frekar en margar kynsystur hennar á þess- um árum, en ekki efa ég að slíkt Einn af fyrrverandi kennurum okkar, Þórarinn Andrewsson, lést á páskadag sh, Iangt fyrir aldur fram. Okkur útskriftarnemendum af eðlisfræðibraut vorið ’87 langar að minnast hans með örfáum orðum. Þegar við hófum nám á eðlis- fræðibraut við Flensborgarskólann í Hafnarfirði, flest um haustið 1983, vorum við öll sett í stærðfræði strax í byijun. Sú fræðigrein varð síðan rauður þráður í gegnum okkar skólagöngu. Einhvern veginn æxlaðist það þannig að Þórarinn kenndi okkur lang mestan hlutann af þessari stærðfræði og mynduðust því mikil tengsl við þennan frábæra kennara. Það er óhætt að fullyrða að Þór- arinn hafi verið afburða kennari. Hann var mjög yfirvegaður við kennslu og má segja að fátt hafi komið honum úr jafnvægi. Hann hafði þann mannkost að bera um- hefði verið reynst henni auðvelt, því hún var góðum gáfum gædd, kunni að koma fyrir sig orði og heiðarleiki var hennar æðsta boð- orð. Hún var sjómannskona um ára- bil og varð því að annast sín mál sjálf eins og allar sjómannskonur. Eftir að Bjarni kom í land vann hún með heimilinu, fyrst við saumaskap heima en hún var mjög eftirsótt saumakona vegna vandvirkni sinnar. Einnig vann hún mikið við framreiðslustörf, rak um tíma eigin matsölu, var ráðskona í mötuneyt- um, vann hjá heimilishjálpinni, en þar fékk hún útrás fyrir sína miklu fram marga aðra, að fyrir honum voru allir nemendur jafnir. Það skipti engu máli þótt sumir væru betri en aðrir, þeir síðarnefndu höfðu alltaf hans athygli líka. Það er ekki hægt að segja að Þórarinn hafi verið „stressaður" kennari, reyndar langt því frá. Hann var afslappaður en umfram allt var hann hreint ótrúlega sam- viskusamur. Tímar hjá honum fóru aldrei til spillis og þó að hann hafi keyrt áfram á „seiglunni" virtist hann’ alltaf halda athygli nemend- anna. Sennilega vegna þess að menn voru alltaf með á nótunum í tímum hjá honum. Hann gaf sér oft góðan tíma til að útskýra fyrir þeim sem meðtóku ekki hans orð í fyrstu atrennu. Ef allt brást, þ.e. að menn náðu ekki alveg hinum flóknustu smáatriðum, klóraði hann sér í hausnum og spurði „hvað em tveir símastaurar + tveir símastaur- hjálpfýsi, kynntist þar oft mikilli neyð ogósjaldan safnaði hún saman fötum hjá ser og sínum eða hún saumaði eitthvað heima á kvöldin fyrir þetta fólk, bakaði og tók með sér mat þangað sem hún var að hjálpa til í það og það skiptið. Hún var alla tíð mjög glaðlynd og lífsglöð kona, söngelsk og spilaði á gítar í góðra vina hópi. Félagsmálum sinnti hún í einhveijum mæli þegar hún var yngri og bjó í Hafnarfirði, sat í stjórn Verkakvennafélagsins Framtíðarinnar og gegndi þar m.a. varaformannsstörfum á árunum 1938—1939. Verkalýðsmál áttu ætíð hug hennar. Hún var einnig ein af stofnendum kvenfélags Árbæjarsóknar og var þar kosin heiðursfélagi en þau Bjarni bjuggu mest alla sína bú- skapartíð að Hitaveitutorgi 1 í Smálöndum, eða þar til Bjarni missti heilsuna, en þá keyptu þau íbúð í Keldulandi 13. Árið 1983 fluttist hún farin að kröftum að Hrafnistu í Hafnarfirði og var þá komin á sínar fornu æsku- slóðir aftur. Þetta er í stuttu máli lífssaga tengdamóður minnar. Seint mun ég glcyma öllu því er hún gerði fyrir mig og mína. Koma þar mörg atvik upp í hugann og er mér eitt sérstaklega minnisstætt þó af mörgu megi taka. Við kona mín höfðum þá nýhafið búskap og efna- ar“. Þessi orð ir.nan gæsalappanna hér að framan er ég viss um að rifji upp minningar hjá mörgum úr kennslustund hjá honum. Þórarinn var virkilega fær stærð- fræðikennari og reyndar held ég að hann hafi verið yfirburðakenn- ari. Hin flóknustu reiknidæmi virt- ust sjaldan vefjast fyrir honum þó komið hafi fyrir að eitt og eitt hagur þröngur, ég að ljúka iðnn- ámi, fyrsta barnið á leiðinni og engin námslán komin til sögunnar þá. Dagbjört vissi að hugur minn stóð til frekara náms en efnahags- legir möguleikar ekki fyrir hendi hjá mér að setjast á skólabekk. Ekki er að orðalengja það að þau Bjarni kölluðu okkur hjónin á sinn fund og buðu okkur að búa hjá sér meðan á námi mínu stæði, öllu tali okkar um peningaleysi og vandræði eyddi hún með sínum alkunnu rök- um og næstu þijú árin bjuggum við á heimili þeirra, eða þar til námi mínu lauk. Þótt þröngt væri setinn bekkurinn og við ekki nema að litlu leyti þess umkomin að taka þátt í kostnaði við heimilishaldið. Síðustu árin urðu Dagbjörtu erf- ið, líkamleg og andleg heilsa þrotin og þessi dugmikla kona upp á aðra komin og að mestu rúmföst, en hugur og minni óskert, t.d. mundi hún til síðustu stundar alla afmæl- is- og tyllidaga sinna nánustu, fylgdist með dægurmálum, hlustaði á útvarp en sjónin leyfði hvorki lest- ur né bréfaskriftir. Við hjónin viljum koma á fram- færi þakklæti til starfsfólks hjúkr- unardeildar Hrafnistu er annaðist Dagbjörtu síðustu árin af alúð og umhyggju. Tengdamóður minni þakka ég öll árin. Megi hún hvíla í friði. Jón Hassing dæmi hafi vafist fyrir honum. Hann var nú ekki að láta það koma sér úi'jafnvægi og sagði þegar svo stóð á ,ja nú vei'ð ég að fara heim að reikna“. Nú er stórt skarð höggvið í kenn- arastéttina í Flensborg. Nemendur sjá nú á eftir miklum og góðum kennara, kennara sem gerði öllum vel,' kennara sem kenndi vel og kennara sem ég held að allir hafi unað sérstaklega vel við. Við eðlisfræðibrautarstúdentar sem útskrifuðumst vorið 1987 þökkum með hlýju fyrir að hafa fengið að kynnast þessum mikla sómamanni. Við þökkum fyrir þá miklu þekkingu sem hann miðlaði til okkar. Við höfum það í huga að það var Þórarinn Andrewsson sem mótaði okkar stærðfræðikunnáttu, hann var þjálfarinn og nú er það okkar nemendanna að viðhalda þeirri þekkingu sem hann miðlaði til okkar. Fjölskyldu Þórarins vottum við okkar dýpstu samúð. Guð geymi góðan dreng. F.h. stúdenta af eðlisfræði- braut vorið 1987, Sigurður Þ. Ragnarsson, Edda Svavarsdóttir. Þórarinn Andrews- son - Kveðjuorð Jón Om Asbjörns son - Minning Vorið kom og klakinn bráðnaði af gangstéttunum. Hitinn fór upp fyrir frostmark og sólin byrjaði að verma. Um leið og veturinn sleppti tökum sínum og öll hin eilífðar smáblóm hófu baráttuna upp í ljós- ið, barst mér fregnin um lát Jóns vinar míns. Jón Örn Ásbjörnsson fæddist í Reykjavík þann 18. apríl 1948 og lést að morgni hins 16. apríl sl. Hann var því tæplega fjörutíu og tveggja ára er hann lést. Jón ólst upp við Skólavörðustíginn í Reykjavík, en dvaldist löngum á sumrum austur í Vík í Mýrdal, þar sem föðurforeldrar hans bjuggu myndarbúi. Ungur lauk hann prófi í rafeindavirkjun frá Iðnskólanum í Reykjavík og hafði meistararétt- indi í þeirri grein. Nýttist sú mennt- un í starfi hljóðmeistara við Ríkisút- varpið, en þar starfaði Jón um ára- bil. Frá blautu barnsbeini var ljóst að Jón bjó yfir næmri listgáfu. Myndlistin var tjáningarform sem veitti tilfinningum hans faiweg til sköpunar. Hann stundaði nám við Myndlista- og handíðaskóla íslands og lauk þaðan myndmenntakenn- araprófi. Nam hann síðan í Dan- mörku og stundaði síðan list sína eftir heimkomu, sýndi verk m.a. á ýmsum samsýningum myndlistar- manna. Hann var einnig snjall teiknari og starfaði sem slíkur á teiknistofu Kassagerðar Reykjavík- ur síðustu árin. I samskiptum við aðra var Jón heill. í góðum hópi réð hárbeittur húmorinn og hugmyndaflugið ríkjum, en þeir sem næstir honum stóðu kynntust líka annarri hlið, sem hélt sál hans í klakaböndum. Sú hlið varð sá banvæni sjúkdómur sem dró hann til dauða eftir þunga baráttu. Nú hefur Jón verið leystur undan klakaböndunum og getur notið hlýju ljóssins. Eftir stendur þakk- læti fyrir að hafa mátt deila þessu lífi með honum. Ég kveð Jón með kærleika, virð- ingu og söknuði. Haukur Vinur okkar Jón Örn er dáinn. Við vissum, að hann hafði átt við veikindi að stríða, en að þau væru svona alvarleg, höfðum við ekki gert okkur grein fyrir. Því kom fregnin um lát hans okkur alveg í opna skjöldu. Leiðir okkar lágu fyrst saman í Myndlista- og handíðaskóla íslands, þar sem við stunduðum nám við teiknikennaradeild skólans. Þá þeg- ar voru hæfileikar hans ljósir, hann var góður teiknari og ekki síðri málari. Síðar bætti hann svo við sig námi við grafíkdeild skólans. Jón Örn gekk að verki sínu með mikilli vandvirkni og atorku strax á skóla- árunum eins og hann gerði síðar. Hann starfaði sem teiknari hjá Kassagerð Reykjavíkur, en vann við myndlist þær stundir, sem honum gáfust utan vinnu. Ókkur vinum hans fannst fyllilega tímabært, að hann héldi sýningu á verkum sínum. En Jón Örn var ekki mikið fyrir að láta bera á sér, þess vegna varð því miður aldrei af sýningu. Þegar við stofnuðum Brúðuleik- húsið Maríu nettu, unnum við sam- an að verkefnum um árabil. Á þeim árum breyttist kunningsskapurinn í djúpa og einlæga vináttu. Sameig- inlegar vinnustundir urðu að dýr- mætum samverustundum. Jón var mjög skemmtilegur félagi. Við fyrstu kynni var hann hlédrægur og fremur ómannblendinn, en við nánari viðkynningu kom í ljós næmt skopskyn, skörp greind og geislandi ímyndunarafl, sem stundum varð að beisla, því það kunni sér engin takmörk. Jón var mikill vinur vina sinna og oftar en ekki var hann að gauka að okkur gjöfum. Þær gjafir voru eins og allir hlutir í kring um hann, smekklegar, sérstakar og frumleg- ar. Þess vegna er nú svo margt hluta í kringum okkur sem minna á hann, og þá ekki síst myndir hans, bæði málverk og grafíkmynd- ir. En auk þess að stunda myndlist var Jón Örn mikill tónlistarunn- andi, spilaði dável á píanó og naut þess að hlusta á sígilda tónlist. Jón Örn var eins og margir lista- menn, gæddur meiri næmni og við- kvæmni en margt annað fólk. Hann hafði ekki nóga hörku og sjálfs- traust til að komast í gegnum lífið átakalaust. Vegna þess vann lífið á honum alltof fljótt. Á meðan á okk- ar samverustundum stóð bar oftar en ekki andleg mál á góma. Hann hugleiddi mikið líf eftir dauðann og önnur tilverustig. Á þessari sorgarstundu er hægt að hugga sig við það eitt að hann sé nú kominn á æðra og betra til- verustig, þar sem þjáningum hans sé lokið og hann hafi fundið ham- ingjuna. Það var á páskunum sem hann öðlaðist sinn frið. Á páskun- um, sem við höldum hátíðlega vegna annars manns, sem þá reis upp til himna til að mæta skapara sínum. Ef til vill er þetta táknrænt. Það er sárt að sjá á eftir þessum góða dreng í blóma lífsins. Við vilj- um þakka fyrir að hafa eignast Jón Örn að vini, að hafa fengið að starfa með honum og njóta hans frábæru hæfileika sem myndlistar- manns og hugmyndasmiðs. Eftir eru allar góðu minningarnar til að fylla upp tómarúmið, sem lát hans skilur eftir sig. Sá sem eftir lifir deyr þeim sem deyr en hinn dáni lifir í hjarta og minni manna er hans sakna. Þeir eru himnamir honum yfír. (Hannes Pétursson) Við biðjum guð að blessa og styrkja foreldra hans og bróður, og alla ættingja og vini í sorg þeirra. Margrét Kolka og Erna Guðmarsdóttir Útför Jóns Arnar Ásbjörnssonar hefur farið fram í kyrrþey að ósk hans sjálfs. Þ.ÞORGRÍMSSON&CQ ARMA PLAST ARMULA 1 6 OG 29, S. 38640

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.