Morgunblaðið - 06.03.1991, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. MARZ 1991
Jón S. Jakobsson
fulltrúi - Minning
Fæddur 11. nóvember 1918
Dáinn 21. febrúar 1991
Hann Jón frændi, föðurbróðir
minn, er látinn eftir löng og erfið
veikindi. Það er sárt að sjá á eftir
svo góðum og ljúfum frænda, sem
ungur veiktist af berklum og dvaldi
lengi á sjúkrahúsi áf þeim sökum.
Þau veikindi háðu honum alla tíð.
En ef tíl vill er svo mikið lagt á
þá, sem eru þannig af guði gerðir
að geta tekið slíkum áföllum af ein-
stakri þolinmæði og æðruleysi, og
hafa meiri áhyggjur af velferð ann-
arra en sinni eigin.
Þær eru ljúfar minnin'garnar úr
bernsku um heimsóknir okkar
systranna á Skattstofuna, þar sem
Jón frændi starfaði alla tíð. Alltaf
átti hann eitthvað að rétta okkur.
Stundum boðaði hann okkur sér-
staklega til sín, þá stóð eitthvað
meira til. Hann hafði þá heyrt um
einhveijar óskir okkar og vildi endi-
lega leggja sitt af mörkum, svo að
þær gætu ræst. Minnisstæð er
heimsókn fjölskyldunnar á Hring-
brautina til að fylgjast með álfa-
dansi á Melavelli, það sást svo vel
þangað frá Jóni frænda. Við systk-
inin eigum margar góðar minningar
úr bernskunni, sem gleymast ekki.
Börnunum mínum reyndist Jón
mjög vel og þótti þeim afar vænt
um hann. Þau lögðu sig eftir að
vera heima ef von var á honum í
heimsókn, og honum var það að
þakka að dóttir mín fékk góða sum-
arvinnu. Hann var alls staðar vel
kynntur og veit ég, að margir fengu
vinnu í hinum ýmsu stofnunum fyr-
ir hans orð.
Jón var mjög frændrækinn og
miðlaði fréttum af ættingjum eins
og kostur var.
Það er gott að hafa kynnst hon-
um og minning um góðan frænda
styrkir okkur í sorginni.
Blessuð sé minning hans.
Birna Jóhannsdóttir
Lát Jóns vinar mins Jakobssonar
kom mér ekki á óvart því hann
hafði lengi verið heilsuveill og mjög
sjúkur síðustu vikur.
Það er sárt að sjá á bak svo
traustum, ljúfum og góðum vini.
Við höfðum þekkst í nær þijá ára-
tugi og alltaf haft samband og hist
öðru hvoru.
Ég ætla ekki að rekja hér upp-
runa, æviferil hans og störf, því það
munu aðrir gera sem þau mál
þekkja betur, en vil þó taka fram
að ég veit að hann var mjög ná-
kvæmur og samviskusamur maður
og gerði allt vel sem hann tók sér
fyrir hendur.
Kynni mín af Jóni hófust
skömmu eftir að við Þórdís giftum
okkur og fórum að búa. Það var
gegnum hana að við kynntumst því
þau þekktust vel. Nokkru áður hafði
hann kvongast Sigríði Bergsteins-
dóttur, sem hafði búið honum fal-
legt heimili enda mjög mikil og
myndarleg húsmóðir.
Þeim hjónunum fæddist dóttir
sem skírð var Begdís Hrund og
þegar þau þurftu á barnfóstru að
halda varð það úr að Kristín Jóseps-
dóttir tengdamóðir mín, sem þá var
hætt ljósmóðurstörfum, tók að sér
fóstruhlutverkið um skeið.
Við það jókst samgangur veru-
lega milli heimilanna og þau hjónin
voru góðir vinir Kristínar meðan
hún lifði.
Jón var mjög ánægjulegur mað-
ur, brosmildur og ævinlega í góðu
skapi. Hann var mjög ræðinn, fróð-
ur og skemmtilegur heim að sækja.
Við hjónin höfum oft komið á hið
fagra og snyrtilega heimili hans og
frú Sigríðar á liðnum árum og not-
ið þar mikillar gestrisni við hátíðleg
tækifæri. Þau hafa einnig heimsótt
okkur þegar eitthvað sérstakt hefur
verið um að vera.
Að öðru leyti höfum við ekki
haft mikið saman að sælda þó að
við höfum stundum leitað ráða
hvors annars í sérgreinum okkar,
enda hafði Jón langa reynslu og
þekkingu á skattamálum.
Hann var mjög vinsæll maður,
átti fjölda vina og kunningja um
allt land ekki síst á Norðurlandi þar
sem hann var upprunninn og dvaldi
lengi.
Þótt hann væri oft heilsulítill
stundaði hann sérstaklega eina
íþrótt sem hann hafði mikinn áhuga
á, en það var hestamennska. Hve-
nær hann eignaðist fyrsta hestinn
veit ég ekki, en hann átti allmarga
hesta um dagana og fór öðru hvoru
á hestbak allt fram til ársins 1970
að hestur datt með hann. Við það
laskaðist Jón illa í baki og þar með
varð hann að hætta við þessa ágætu
íþrótt.
Árið 1946 kom hann frá Banda-
ríkjunum þar sem hann hafði geng-
ið undir mikla og erfiða aðgerð á
lunga. Það hafði verið ijarlægt að
mestu. Eftir að hafa jafnað sig
nokkuð hóf hann störf á Skattstofu
Reykjavíkur og hefur unnið þar
síðan, yfir fjörutíu ár. Hann lét af
störfum fyrir einu og hálfu ári. í
þeirri stofnun var hann mjög vel
látinn og gegndi þar trúnaðarstörf-
um.
Við Þórdís kona mín og ijölskylda
okkar samhryggjumst innilega
ekkju hans og ættingjum þeirra
beggja og biðjum honum guðs
blessunar á þeim leiðum sem hann
nú hefur lagt út á.
Blessuð veri minning hans.
Útförin fór fram í kyrrþey frá
Fossvogskirkju þriðjudaginn 5. þ.m.
Erlingur Þorsteinsson
Elsku afa mínum þakka ég fyrir
allar þær ánægjustundir sem við
áttum saman. Þó þær verði ekki
fleiri og enginn komi í hans stað,
mun minningin um hann ætíð fylgja
mér.
Þú hefur sýnt mér sumar
sói og bjartar leiðir.
Hjá þér urðu og eru
allir dagar heiðir.
Himins birtu blá
barst í augum þínum.
Ljós sem æ mun lýsa
leiðum yfir mínum.
(Eftirleit. Páll S. Pálsson)
Sigga Þóra
Nú er ástkær frændi minn og
föðurbróðir Jón S. Jakobsson horf-
inn yfir móðuna miklu, en hann
lést 21. febrúar síðastliðinn eftir
harða baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Jón frændi, eins og við frændfólk
hans kölluðum hann alltaf, fæddist
á Finnsstöðum, Austur-Húnavatns-
sýslu, 11. nóvember 1918 ásamt
tvíburabróður sínum Árna. Þessi
dagur 11. nóvember var Jóni mjög
kær, vegna þess að þétta var bæði
afmælisdagur föðurbróður hans
Jósefs Jóhannssonar frá Finnsstöð-
um og föðurafa hans Jóhanns Jós-
efssonar einnig frá Finnsstöðum.
Tvíburabróðir Jóns, Árni, lést barn
að aldri árið 1922 úr lungnabólgu
sem í þá daga var iillæknanlegur
sjúkdómur. Foreldrar Jóns voru
Jakob J. Jóhannsson og Emma P.
Jónsdóttir frá Spákonufelli,
Austur-Húnavatnssýslu, en þangað
fluttist fjölskyldan árið 1924.
Systkini Jóns eru Jóhann og Björn,
og Ástríður sem lést fyrir allnokkr-
um árum. Jón frædni ólst upp á
Spákonufelli og þótti sem barn og
unglingur hið mesta búmannsefni
þar sem hann, þó barnungur, var
óvenjuglöggur á fé og aðrar skepn-
ur. En hæfileikar hans á því sviði
fengu ekki notið sín vegna heilsu-
brests sem hann varð fyrir. Um
1930 veiktist Jón af bijósthimnu-
bólgu og var sendur til lækninga á
Landspítalann í Reykjavík. Þar náði
hann nokkurri heilsu en sjúkdómur-
inn tók sig upp aftur og var Jón
þá lagður inn á spítalann í Krists-
nesi og var þar meira og minna til
27 ára aldurs. Vegna heilsuleysis
hafði Jón ekki kost á að ganga
menntaveginn eða stunda venjulegt
nám. En á meðan hann dvaldi í
Kristsnesi naut hann tilsagnar hvað
menntun varðaði, Eiríks Brynjólfs-
sonar þá ráðsmanns á staðnum. Það
nám fólst í að læra skrifstofuhald
ýmiskonar og vann Jón frændi á
skrifstofu Kristsnesspítala á þess-
um árum undir stjórn Eiríks, og
urðu þeir Jón og Eiríkur hinir mestu
mátar. Árið 1945 leitaði Jón sér
lækninga til Bandaríkjanna og náði
eftir það allgóðri heilsu. Árið 1947
hóf hann störf á Skattstofu
Reykjavíkur og starfaði þar allan
sinn starfsaldur þatr til að hann fór
á eftirlaun sjötugur að aldri. Jón
kvæntist eftirlifandi konu sinni
Sigríði Bergsteinsdóttur og eiga
þau eina dóttur, Bergdísi, sem gift
er Kristni Ingasyni.
Margs er að minnast. Jón hafði
mjög gaman af hestum og var mik-
ill hestaunnandi og átti hann lengi
tvo hesta sem hann hafði miklar
mætur á. En þegar hugurinn reikar
til baka á vit minninganna um Jón
frænda minn kemur fyrst og síðast
upp í hugann hversu einstaklega
barngóður maður hann var. Þess
vegna standa bemskuminningarnar
svo skýrar fyrir hugskotssjónum.
Ég minnist úr barnæsku heimsókna
okkar systkinanna til Jóns frænda.
Hversu fagnandi hann tók alltaf á
móti okkur krökkunum, ávallt eitt-
hvað góðgæti á boðstólum til að
gleðja börnin, spjallað um heima
og geima í anda barnanna og alltaf
var stutt í kímnina. Jólapakkarnir
til okkar krakkanna skipuðu alltaf
sérstakan sess, því alltaf vissi hann
hvað barnshjartað sló. Það var
ávallt tilhlökkunarefni að eiga von
á Jóni frænda í heimsókn því alltaf
gaf hann sér góðan tíma til að
spjalla við okkur krakkana.
Við systkinin uxum úr grasi,
stofnuðum okkar heimili og eignuð-
umst okkar börn, og alltaf var Jón
frændi nálægur og hafði einlægt
auga með hag okkar og gengi og
bama okkar. Hann var sem horn-
steinn í okkar tilveru. Umhyggju-
semin og hjartahlýjan alltaf sú
sama. Sá hlýhugur mun alltaf ljóma
í minningunni um góðan mann.
Blessuð séð minning hans.
Lárus J. Jóhannsson
Þótt skjótt í burtu lífið líði
ei láti neinn sig hryggja það.
Því dauðinn lýkur lífsins stríði
og leiðir himins dyrum að.
(Vald. Briem)
Það er nú svo að þótt dauðinn
Ijúki lífsins stríði, sem við emm út
af fyrir sig þakklát fyrir, þá hefur
dauði vina og vandamanna vissu-
iega alltaf hryggð í för með sér.
Kær mágur minn, Jón Sigurður
Jakobsson, Grenimel 47, lést þ. 21.
febr. sl. eftir langvarandi baráttu
við erfiðan sjúkdóm. Milli atlaga
óvinarins náðist þó nokkur bati um
hríð, fyrir tilstilli læknavísindanna.
Allir nánir fögnuðu því og það
vakti vonir um varanlegan bata, en
því var ekki að heilsa, því miður.
Það varð samt til þess að Jón
gat samfagnað ýmsum gleðilegum
atburðum í fjölskyldu sinni. Nú
síðast fæðingu dótturdóttur, en þá
var hann reyndar orðinn helsjúkur.
•Jón Sigurður fæddist á Finns-
stöðum, Höfðahreppi, A-Hún. 11.
nóvember 1918, ásamt tvíburabróð-
ur sínum Árna.
Foreldrar hans voru hjónin
Emma P. Jónsdóttir og Jakob J.
Jóhannsson, bóndi. Þeim varð 5
barna auðið og eru þau auk tvíbur-
anna, sem voru aðrir í röðinni, sem
hér segir: Ástríður, skrifstofu-
stúlka, f. 1917, látin 1980, Jóhann
Jósef, efnaverkfræðingur, f. 1920,
og Árni Björn, verslunarmaður, f.
1924. Tvíburinn Árni lést aðeins
fárra ára gamall.
Foreldrar Jóns bjuggu á Finns-
stöðum í 9 ár, en fluttu síðan búferl-
um að Spákonufelli. Þar var sóknar-
kirkja og oft mikill erill því sam-
fara, sérstaklega fyrir húsfreyjuna.
Emma var rómuð fyrir myndar-
skap. Hún hafði lokið prófi frá
Kvennaskólanum á Blönduósi vorið
1911, eftir tveggja ára nám og einn-
ig haldið til Reykjavíkur til náms í
karlmannafatasaumi.
Þau hjónin Emma og Jakob nutu
mikilla vinsælda í sinni sveit. Á
heimili þéirra var gestrisni og
myndarskapur í hvívetna, í háveg-
um hafður. Jón ólst þar upp hjá
foreldrum sínum og bar hann með
sér áhrif frá æskuheimili sínu til
æviloka.
Jón var glæsilegur maður, mikið
snyrtimenni, hjálpsamur og góð-
gjarn og sérlega úrræðagóður. Á
unga aldri átti hann við veikindi
að stríða, sem leiddu til þess að
hann tók sér ferð á hendur til
Bandríkjanna haustið 1945, þá 27
ára að aldri, í leit að bata. Þetta
var mjög ævintýraleg ferð, sem
ekki verður rakin hér. En er Jón
snéri aftur heim, eftir nokkurra
mánaða dvöl ytra, hafði hann hlotið
allgóðan bata.
Arið 1947 réðst Jóntil skrifstofu-
starfa hjá Skattstofu Reykjavíkur
og starfaði þar óslitið uns hann lét
af störfum, vegna aldurs, haustið
1988.
Tímamót urðu í lífi Jóns 1959,
er hann gekk að eiga eftirlifandi
eiginkonu sína Sigríði S. Berg-
steinsdóttur. Fojeldrar hennar voru
hjónin Filippía Ólafsdóttir og Berg-
steinn Kr. Sigurðsson, bygginga-
meistari. Bæði ættuð úr Rangár-
vallasýslu.
Sigríður og Jón eignuðust eina
dóttur, Bergdísi Hrund, f. 26. nóv-
ember 1960. Hún hefur lokið BA-
námi í dönsku og uppeldis- og
kennslufræði til kensluréttinda frá
Háskóla íslands. Eiginmaður henn-
ar er Kristinn Ingason, vélaverk-
fræðingur. Þau eiga tvær dætur,
Sigríði Þóru, f. 17. júlí 1986, og
óskírða, f. 4. febrúar 1991.
Var mjög kært með þeim feðgin-
um Bergdísi og Jóni og reyndist
hún föður sínum frábærlega vel í
hans erfiðu veikindum.
Ævi heiðursmanns er lokið. Ég
kveð hann með virðingu og þakk-
læti fyrir allt sem hann gerði fyrir
okkur mæðgurnar þijár.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég og fjölskylda mín öllum aðstand-
endum.
Hvíli Jón í Guðsfriði.
Þórunn Bergsteinsdóttir
t
Faðir minn,
ÓLAFUR G. ÞÓRÐARSON,
andaðist í Fjórðungssjúkrahúsinu á ísafirði, 28. febrúar sl.
Útförin fer fram frá ísafjarðarkapellu föstudaginn 8. mars kl. 14.00.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Anna Ingimarsdóttir.
t
Útför elskulegs sonar okkar og bróður,
JÓNASAR BRAGASONAR,
Sunnuhlíð,
Vatnsdal,
verður gerð frá Undirfellskirkju föstudaginn 8. mars kl. 14.00.
Indíana Sigfúsdóttir, Bragi Haraldsson,
systkini hins látna og fjölskyldur þeirra.
t
Elskuleg móðir okkar, amma og systir,
ELÍNBORG ÞÓRARINSDÓTTIR,
Nönnugötu 3,
verður jarðsungin frá Hallgrímskirkju föstudaginn 8. mars
kl. 10.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Erna Agnarsdóttir,
Ævar Agnarsson,
Ragnar Agnarsson.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
JÓNS. JAKOBSSON,
Grenimel 47,
er lést 21. febrúar sl., hefur verið kvaddur og lagður til hinstu
hvíldar í kyrrþey. Þökkum hluttekningu.
Sigríður S. Bergsteinsdóttir,
Bergdís H. Jónsdóttir, Kristinn Ingason
og dótturdætur.
t
Maöurinn minn, fósturfaðir og bróðir,
GUÐMUNDUR JÓHANNES
ÁRNASON,
Snorrabraut 52,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
föstudaginn 8. mars kl. 15.00.
Mi'míHovgaard,
Stefán Hovgaard,
Solva Hovgaard,
Ragnheiður Árnadóttir.