Morgunblaðið - 27.04.1991, Blaðsíða 40

' MOHGUNBLAÐIÐ' LAUGARDAGUK 27'. 'APRÍL' 1991
<40
t
SÆMUNDUR GÍSLASON
fyrrv. bóndi,
Ölfusvatni, Grafningi,
lést á Sólvangi í Hafnarfirði 23. april sl.
Aðstandendur.
t
Föðursystir okkar,
GÍSLÍNA SÆMUNDSDÓTTIR,
Gunnarssundi 8,
Hafnarfirði,
andaðist í Sólvangi 25. apríl.
Steiney Ketilsdóttir,
Kristinn Ketilsson,
Vigdís Ketilsdóttir.
t
Eiginmaður minn,
HÖRÐUR SIGURÐUR JÓNSSON
frá Hafnarnesi,
Suðurvangi 19a,
Hafnarfirði,
lést 24. apríl.
Elín Traustadóttir.
+
Móðir okkar,
VILBORG HELGADÓTTIR
frá Móeiðarhvoli,
andaðist í Sjúkrahúsi Suðurlands að kvöldi 23. apríl.
Útförin auglýst síðar.
Börn hinnar látnu.
+
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
LÁRUS JÓNATANSSON
vélvirki,
andaðist á heimili sínu 26. apríl.
Hallveig Einarsdóttir,
Einar Örn Lórusson,
Lárus G. Lárusson, Sigríður Þ. Friðgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móðir mín og systir,
INGUNN EINARSDÓTTIR,
Lönguhlið 9,
lést á Öldrunarlækningadeild Landspttalans, Hátúni 10B, aðfara-
nótt 26. apríl.
Árni Haukur Brynjúlfsson, Sigþrúður Thordersen.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
VALTÝR GUÐMUNDSSON,
Granaskjóli 42, z'—
andaðist 26. apríl.
Ester Gísladóttir,
Valdís Edda Valtýsdóttir,
Hörður Már Valtýsson,
Guðmundur Valtýsson,
Gísli Valtýsson,
tengdabörn og barnabörn.
+
Faðir okkar, tengdafaðir, mágur og frændi,
JOHN E. DEVANEY,
_ Suðurvöllum 2,
Keflavík,
verður jarðsunginn frá Kristskirkju, Landakoti, mánudaginn 29.
apíl kl. 13.30. Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Krabba-
meínsfélagiö.
Kaj Devaney,
Elizabeth Devaney,
David Devaney, Carol Devaney,
Deirdre Devaney,
Guðrún Jörgensen.
Sigrún Snorradóttir,
Stefanfa Snorradóttir.
Sigurður Hj. Sig-
urðsson - Minning
Fæddur 13. apríl 1911
Dáinn 20. apríl 1991
Fyrir aðeins örfáum vikum sat
ég við sjúkrabeð Sigurðar vestur á
ísafirði. Hann lá upp við dogg í
gamla, málaða rúminu, sem hann
hafði deilt með ínu sinni frá ómuna
tíð. Myndir af börnum og barna-
börnum upp um alla veggi báru
þeirra samlífi fagurt vitnL Litla
stofan var blómum skrýdd, ína var
nýbúin að eiga afmæli. Gluggátjöld-
in bærðust í golunni, morgunsólin
sló birtu á Pollinn. Siggi var þrotinn
að kröftum. ína vakti yfir hverri
hreyfingu, hagræddi tandurhvítum
koddanum, strauk enni hans og
brosti. Samt leyndi áhyggjusvipur-
inn sér ekki. En það er stutt í bros-
ið hennar ínu. Hún reynir alltaf að
gera gott úr öllu, jafnvel þó að hún
sjái fyrir endalokin. Og maðurinn
horfði á hana, fullur þakklætis og
aðdáunar. í einni sviphending
fannst mér ég skynja kjarna lífsins;
samband manns og konu, ástina í
öllum sínum einfaldleik. Siggi og
ína sóttust ekki eftir veraldlegum
auði, en þau áttu þann auð, sem
ekkert fær grandað: aðdáun og
umhyggju hvort fyrir öðru. Þetta
var lærdómsríkur og gjafmildur
morgunn. En þó að Siggi væri sár-
þjáður og mætti sig hvergi hræra,
lá hann með eyrað límt við útvarps-
tækið og var á sama tíma að lesa
leiðara Alþýðublaðsins. Kosningar
fóru í hönd, og hann mátti engan
tíma missa. Það lá við, að hann risi
upp í rúminu, slíkur var ákafinn,
og ég heyrði að ekkert hafði farið
fram hjá honum. Hann var enn
sami ástríðupólitíkusinn og ég
minntist frá ísafjarðarárum mínum
forðum daga. Að lokum bað hann
mig fyrir kveðju til foringjans og
minnti á þau orð hans, að það væri
löngu tímabært að gefa framsókn
frí.
Og nú hefur Sigurður kvatt þenn-
an heim. Okkar gamli og tryggi
vinur sem var öll þau ár, sem við
áttum heima á ísafirði, okkur Jóni
Baldvini sem bezti faðir. Ekkert
nema það bezta var nógu gott fyrir
skólameistarahjónin. Hann var einn
af þessum mönnum, sem allt lék í
höndunum á. Ef eitthvað bilaði eða
bíllinn brást, var Siggi kallaður til.
Sama hvort það var á nóttu eða
degi. Hann hafði bisað við vélar
allt sitt líf, bæði til sjós og lands.
Sigurður var því kjörinn til þess að
taka við ráðsmennsku við Mennta-
skólann á ísafirði, þegar þess gerð-
ist þörf. Hann var eins og kóngur
í ríki sínu. Þar sem þekkingu skóla-
meistarans þraut, tók Sigurður við,
enda jafnan kallaður „annar meist-
ari“. Hann þekkti innviði skólahúss-
ins, pípur og raflagnir heimavistar
betur en nokkur annar. í ríki hans
var agi og regla, engu minni en um
borð í síðutogara eða bara síldar-
bát. Öll sín verk vann hann af alúð
og umhyggjusemi. Hann bar hags-
muni skólans fyrir bijósti, þótti
vænt um nemendur, og okkur Jón
Baldvin bar hann á höndum sér.
Fyrir allt þetta erum við honum
þakklát. Hefðum við ekki átt Sigurð
að við uppbyggingu þessa nýja
skóla á ísafirði, þá hefði skólinn
aldrei orðið það, sem hánn var.
Öllum eru einhver takmörk sett.
Við bættum hvert annað upp og
hlutur Sigurðar var sízt minni en
okkar hinna. Hefðum við ekki notið
þekkingar, krafta og umhyggju
Sigurðar, bæru minningarnar um
ísafjarðarárin ekki þann ljóma, sem
raun ber vitni. Elsku ína, þakka
þér fyrir allt það góða, sem hann
gerði fyrir okkur.
Bryndís og Jón Baldvin
Ljúfar minningar frá Ísaíjarðar-
árunum liðu um hugann þegar sú
frétt barst að Sigurður Hj. Sigurðs-
son væri allur. Fátt fólk höfum við
hjónin þekkt sem okkur hefur þótt
jafn vænt um og þau Sigurð Hj.
Sigurðsson og Þorvaldínu Jónas-
dóttur. A heimili okkar hafa þau
Guðmundur F. Þor-
kelsson - Kveðjuorð
Fæddur 23. júní 1987
Dáinn 23. apríl 1991
Nú vantar mig „stigann góða“
hans afa til að geta klifrað upp í
himininn til Guðmundar litla til að
þakka honum svo /nargt og segja
honum svo margt. Ég þakka honum
fyrir allan fallega sönginn og það
sem hann og mamma sungu sam-
an. Ég veit að nú hefur Guð fengið
góðan liðsmann í englakórinn sinn.
Mig langar líka að þakka honum
öll sólskinsbrosin sín, glaða skapið
og hve hann var blíður og góður
ef einhveijum leið illa. Alltaf man
ég þegar ömmu langaði svo að hafa
fallega hárið hans og ha.nn klippti
lokkana sína og færði henni. Mig
langar líka að segja Guðmundi hvað
mér fannst hann duglegur að hjálpa
pabba úti. Ég veit að pabbi er stolt-
ur af að hafa haft karlmann eins
og hann með sér í verkin. Hann
hjálpaði mömmu líka oft og var
duglegur að láta Hríslu hlýða henni.
Ég vildi geta tekið litla frænda
minn í fangið og þakkað honum
fyrir allt og sagt hve mér þykir
vænt um hann. En ef ég finn ekki
„stigann hans afa“ þá bið ég Guð
að lesa bréfið mitt til hans.
Björk frænka
+
BENEDIKT BLÖNDAL,
hæstaréttardómari,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni 2. maí kl. 15.
Guðrún Karlsdóttir,
Anna Blöndal, Einar Þorvaldsson,
Lárus Blöndal, Anna Kristin Jónsdóttir,
Karl Blöndal, Stefanía Þorgeirsdóttir.
aldrei verið kölluð annað en Siggi
og ína og jafnan nefnd í söinu and-
ránni. Það segir mikið um hjóna-
band þeirra.
Ég hafði ekki starfað marga
daga við hinn unga Menntaskóla á
ísafirði haustið 1973 þegar ég hitti
Sigurð Hj. Sigurðsson í fyrsta sinn.
Hann var þá húsvörður við skólann
og altmuligmann bæði á heimavist
og í gamla barnaskólanum sem þá
var kennsluhúsnæði. Á fyrstu dög-
um mínum sem kennari við skólann
varð mér það ljóst hversu mjög
hann bar hag skólans, nemenda
hans og kennara fyrir bijósti. Skól-
inn var ein af hugsjónum hans eins
og margra ísfirðinga. Áður en
Menntaskólinn var stofnaður höfðu
þeir horft á eftir börnum sínum
þegar þau fóru í framhaldsskóla
norður eða suður. Með Menntaskó-
lanum var brotið blað. Þá opnuðust
nýjar leiðir fyrir ungt fólk í bænum
að stunda námið í heimabæ sínum
auk þess sem líkur jukust á því að
fleiri kæmu heim á ný að námi
loknu. Sigurður var óþreytandi í
umræðunni um skólann og hvað
gera mætti til að efla hann og bæta.
Sigurður unni menntun. Kannski
var það vegna þess að hann hafði
sjálfur eins og margir af hans kyn-
slóð ekki tök á að aflasér menntun-
ar að hann lagði svo mikla áherslu
á að ungt fólk gengi menntaveginn.
Lífsgæðin skiptu hann ekki svo
miklu máli. Menntunin sat í fyrir-
rúmi. Þetta prédikaði Sigurður fyrir
börnum sínum og öðrum ungmenn-
um.
Þær minningar sem eiga eftir að
fylgja okkur ævilangt eru frá sam-
veru okkar í sumarbústaðnum
þeirra á Dagverðardal innst í Skut-
ulsfirði. Þarna höfðu Siggi og ína
komið sér upp gjöfulum kartöflu-
garði og við urðum grannar þeirra
og ábúendur á litlum skika. Þegar
vorið kom var farið á dalinn. Siggi
kenndi okkur allt sem hægt var að
nema í kartöflurækt, allt frá vali á
útsæði til verkunar og geymslu
kartaflnanna. Og þar sem við skrið-
um í moldinni var haldið uppi harðri
umræðu um kartöflurnar, vöxt
þeirra, viðgang og lífið á dalnum.
Ina bauð upp á kaffi. Þá var stund
milli stríða til að ræða pólitíkina í
bænum, um skólann, landsmálin og
heimsmálin. Aldrei var komið að
tómum kofunum hjá Sigga, hvort
sem um var að ræða þjóðmál eða
málefni fjarlægra heimshluta.
Kannski var þetta athvarf sem _við
áttum á dalnum með Sigga og ínu
ein ástæða þess að okkur leið svo
vel á ísafirði. Það var alltaf sól á
dalnum hvernig sem viðraði. Og þar
áttu börnin líka athvarf, leiksvæði
í moldarhólum og sandgryfjum sem
tóku öllu öðru fram. Og þegar hlé
varð á leiknum þá var Ina komin í
eldhúsið og laumaði bijóstsykri í
litla munna.
Og það var ekki síður gaman að
heimsækja Sigga og ínu í litla hús-
ið þeirra í Hrannargötunni. Maður
heyrði kitlandi hlátur ínu strax á
neðri hæðinni. Og ekki skorti um-
ræðuefnin. Það var alltaf tilhlökkun
að heimsækja þau jafnvel þó að
heilsan þeirra væri stundum ekki
nógu góð.
A haustin var farið til beija sam-
an. Þó að Siggi væri kominn um
sextugt þegar við kynntumst hon-
um minnumst við ekki annars eins
beijakappa. Þegar komið var í fjall-
ið var hann horfinn sýnum fyrr en
varði. Og kappið var svo mikið að