Morgunblaðið - 09.05.1991, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. MAI 1991
Minning:
Margrét Sigurðar-
dóttirfrá Torfgarði
Fædd 9. nóvember 1905
Dáin 28. apríl 1991
Til moldar verður borin í dag vin-
kona mín og fjölskyldu minnar,
Margrét Sigurðardóttir frá Torf-
garði í Seyluhreppi, Skagafirði. Hún
var fædd 9. nóvember 1905 en lést
28. apríl sl. Hún var gift Bimi Guð-
mundssyni frá Dæli í Fnjóskárdal
sem lést árið 1965. Við vorum ná-
grannar í Hlíðargötunni á Akureyri,
við Magga, eins og við alltaf kölluð-
um hana, og drengirnir hennar,
Siggi og Diddi, voru mínir bestu
félagar í æsku. Diddi, Vilhjálmur
Bjömsson, matreiðslumeistari, lést
fyrir aldur fram, varð bráðkvaddur
aðeins 29 ára árið 1974. Sigurður
Helgi Bjömsson, forstöðumaður
launadeildar Borgarspítalans, fædd-
ur 16. apríl 1944, er eldri sonur
Margrétar heitinnar. Synir hans eru
Egill Birkir og Theodór Skúli. Sig-
urður er kvæntur Auði Theodórs,
yfírmeinatækni.
Þá átti Bjöm Guðmundsson frá
Dæli tvö böm frá fyrra hjónabandi,
en fyrri eiginkona hans lést ung.
Þau eru Guðmundur, gjaldkeri hjá
Utgerðarfélagi Akureyrar, og Þor-
björg, húsmóðir á Húsavík. Guð-
mundur var alinn upp á heimili
Margrétar og Bjöms frá níu ára aldri
og Þorbjörg kom síðar en hún ólst
upp á Hólum í Laxárdal.
Mikill var samgangur okkar ungu
drengjanna, enda á líkum aldri. Eg
man góða daga frá þessum árum.
En svo dró allt í einu dálítið ský
fyrir sólu. Akureyrarveikin, sú
skæða lömunarveiki sem kennd var
við staðinn, stakk sér niður í flest
hús í götunni. Margrét fór ekki var-
hluta af því.
Margrét flutti til Reykjavíkur
snemma á 7. áratugnum og bjó þar
síðan. Aldrei rofnuðu tengslin við
hana og fjölskylduna. Sérstaklega
eru minnisstæðar heimsóknir okkar
til hennar á afmælisdegi sonar henn-
ar Didda, 12. maí.
Þegar Margrét nú er til moldar
borin era mér minnisstæðar nokkrar
stundir frá síðari tímum. Eitt sinn
var Sigurður sonur hennar og fjöl-
skylda hans á förum í stutta ferð
til útlanda og báðu okkur hjónin að
líta til Margrétar 82ja ára og þá vel
hress eins og hennar var vandi. Hún
svaraði engum símahringingum og
við voram orðin nokkuð áhyggjufull.
Loks náðum við sambandi við hana,
þá hafði hún bragðið sér í 3ja daga
ferðalag um Njáluslóðir um Suður-
land með ferðahópi og lét vel af
þeirri ferð.
Margrét varð fyrirvaralítið að
flytjast á sjúkrahús aðeins 3 vikum
fyrir andlátið. Hún sá þá að hveiju
stefndi. Ég heimsótti hana á sjúkra-
húsið og átti við hana langar sam-
ræður þar sem hún ræddi um lífið
og dauðann.
Margrét er nú gengin.
Við Ásgerður sendum Sigurði,
Auði, bömum og öllum aðstandend-
um innilegar samúðarkveðjur.
Gunnar Eydal
Margrét Sigurðardóttir lést á 86.
aldursári og verður jarðsungin frá
Fossvogskapellu á morgun, 10. maí.
Margrét Sigurðardóttir fæddist í
Torfgarði í Seyluhreppi í Skagafirði.
Foreldrar hennar vora Sigurður
Helgason, bóndi þar, og Helga
Magnúsdóttir, eiginkona hans. Þau
eignuðust einnig tvo syni, Magnús,
fæddur 17. september 1908, dáinn
í september 1985, og Helga, sem
var lengst af bóndi í Geitagerði,
fæddur 19! september 1913. Hann
dvelur nú á Sauðárkróki.
Sigurður Helgason var sonur
Helga Jónssonar og Margrétar Jóns-
dóttur, búandi á Sólheimum í Sæ-
mundarhlíð, síðar á Syðra-Skörðug-
ili. Helgi bóndi Jónsson var systrung-
ur við Jón Þorkelsson rektor. Margr-
ét, móðir Helga, og Sigþrúður, móð-
ír Jóns rektors, voru dætur Áma
bónda Helgasonar á Fjalli í Sæ-
mundarhlíð. Margrét móðir Sigurðar
var dóttir Jóns Þórðarsonar og In-
giríðar Benediktsdóttur, systir Jóns
í Hróarsdal, föður Jónasar í Hróars-
dal, sem mikill ættbogi er kominn
frá.
Heiga Magnúsdóttir, móðir
Margrétar, var hálfsystir Tóbíasar
Magnússonar í Geldingahoiti. I móð-
Sveinn Sigurðs-
son - Kveðja
Fæddur 13. mars 1938
Dáinn 11. apríl 1991
Föstudaginn 12. apríl barst mér
sú harmafregn að Sveinn værí dá-
inn. Sveinn, þessi elskulegi maður,
sem ég kynntist þegar ég var um
það bil 9 ára þegar ég byijaði að
passa bömin hans Jnjú og Margrétar
konu hans, þau Olöfu Óddu skrif-
stofustúlku, Sigurð Rúnar húsasmið
og Bjarka Má nema. Með áranum
urðum við Adda miklar vinkonur.
Alltaf var jafn yndislega vel tekið á
móti okkur, fjölskyldunni, hvenær
sem við komum þangað í heimsókn
á þeirra fallega heimili. Það var orð-
ið að hefð síðari ár að ég, Adda,
Siggi, Bjarki og stundum Lóa
frænka þeirra, væram að vinna á
árshátíð fyrir Félag íslenska prent-
iðnaðarins þar sem Sveinn vann og
sá um að útvega fólk til að vinna á
þessum árshátíðum fyrir félagið.
Alltaf hlakkaði maður til að hittast
þama og ég kallaði þessa veislu allt-
af „þetta árlega fyrir Svein“. Slík
árshátíð fór fram í mars síðastliðn-
um.
Ég læt aðra um að rifja upp skóla-
göngu hans, einhveija sem kunna
það betur en ég. Sveinn var ákaflega
ljúfur og þægilegur maður. Ég var
alltaf eins og ein af bömunum hans.
Kallaði hann mig oft „litla mín“. Það
yrði of langt mál að segja allt það
sem mér býr í bijósti en ég geymi
alltaf sérstakt pláss í hjarta mér
fyrir Svein. Það er höggvið stórt
skarð við fráfall hans sem enginn
getur fyllt.
Elsku Margrét, Adda, Siggi,
Bjarki, ættingjar og vinir, megi góð-
ur Guð styrkja ykkur og leiða í ykk-
ar miklu sorg.
Ég kveð Svein með söknuði.
Ingibjörg Gísladóttir
urætt va’r hún afkomandi M'agnúsar
Magnússonar, prests í Glaumbæ (d.
1840).
Ættir Margrétar voru hrein-
skagfirskar, úr Sæmundarhlíð og af
Langholti og lengra fram frá Eiríki
í Djúpadal og Bimi annálaritara á
Skarðsá. Margrét dvaldi æskuár sín
í Torfgarði og hafði mjög náin tengsl
við frændfólk sitt í Geldingaholti,
enda stutt að fara. Föðursystir
Margrétar, Sigþrúður, var þá hús-
freyja í Geldingaholti og seinni mað-
ur hennar var Tobías Magnússon
hálfbróðir Helgu móður hennar. Á
síðari áram minntist Margrét oftlega
heimsóknanna í Holt og frændfólks-
ins þar.
Þegar Margrét fullorðnaðist lá
leið hennar fyrst til Sauðárkróks og
síðan til Akureyrar 1927. Hún átti
skyldfólk á Eyrarlandsvegi 26, og
þar minnist undirritaður hennar sem
heimamanneskju, glaðrar og kátrar.
Margrét tók síðan að sér mikið
ábyrgðarstarf á Kristneshæli sem
forstöðukona þvottahúss hælisins og
gegndi því starfí í mörg ár. Þar eign-
aðist hún góða vini, sem vora Jónas
Rafnar læknir og kona hans Ingi-
björg Bjarnadóttir frá Steinnesi.
Síðan starfaði Margrét á sauma-
stofum, oft sem leiðbeinandi, á Ak-
ureyri og nál og þráður léku í hönd-
um hennar. Helga móðir hennar
flutti til hennar og bjuggu þær
mæðgur saman þar til Margrét gift-
ist Bimi Guðmundssyni í nóvember
1943. Eftir það dvaldi Helga á heim-
ili þeirra allt til dauðadags. Bjöm
var völundur á tré og jám og starf-
aði við byggingarvöradeild Kaupfé-
lags Eyfírðinga um árabil. Hann
fæddist 28. september 1903 í Dæli
í Fnjóskadal en faðir hans, Guð-
mundur, var sonur Sigurgeirs frá
Veisu. Móðir Bjöms var Aðalheiður
Jóhannesdóttir frá Skarði í Dals-
mynni og era ættir þær kunnar í
Þingeyjarsýslu.
Björn og Margrét eignuðust tvo
syni, Sigurð Helga, en hann er fædd-
ur 16. apríl 1944. Hann starfar sem
fulltrúi á skrifstofum Borgarspítal-
ans í Reykjavík og er kvæntur Auði,
dóttur Theodórs læknis Skúlasonar
Baldvin Ólafsson,
Akureyri — Minning
Fæddur 3. júní 1945
Dáinn 2. maí 1991
Mig langar að minnast Begga
með nokkrum orðum. Hann var vin-
ur minn og mjög sérstakur vinur því
hann var einnig faðir yngsta bams-
ins míns. Við kynntumst fyrir 20
áram, fóram þá saman til Vest-
mannaeyja á vertíð. Beggi fór á sjó-
inn en ég í Hraðið. Nokkrum mánuð-
um seinna skildu leiðir en lágu sam-
an 3 árum seinna. Þá rugluðum við
saman reytum í smá tíma en síðan
hélt Beggi norður þar sem hann var
fæddur og uppalinn. Það breyttist
margt, hann breytti um lífsstíl en
breyttist ekki sjálfur. Hann fór að
vinna hjá Þórsuram. Beggi var mik-
ill Þorsari og ef þeim gekk illa í leikj-
um þá varði hann þá alveg í há-
stert.' Þegar ég var ófrísk af Agnesi
litlu þá hafði hann alveg sínar hug-
myndir um nafn ef það yrði dreng-
ur, það var auðvitað Þór. Agnes
fæddist í ágúst 1988, þá kynntist
ég nýrri hlið á honum þar sem hann
var sá besti pabbi sem nokkurt lítið
barn gæti átt og þau nutu sín svo
sannarlega saman. Því miður missti
Agnes litla mjög mikið því hún nýt-
ur ekki lífsgleði hans og lærir ekki
frá honum það sem hann kenndi
okkur hinum sem þekktum hann.
Það var að lifa. Beggi elskaði lífíð
og var vel lifandi síðast þegar við
sáum hann þann 1. maí sl. í Flug-
stöð Leifs Eiríkssonar þar sem hann
hélt í langþráða og vel skipulagða
golfferð sem endaði svo sorglega og
snögglega. Ég mun minnast hans
þar sem hann veifaði til okkar bros-
andi. Hann skildi eftir svo mikið líf.
3 börn sem honum þótti vænt um.
í gegnum þessa miklu sorg sem
við höfum öll orðið fyrir þá er samt
hægt að ylja sér við minningar um
liðna tíð, húmorinn sem var alveg
sérstakur eins og við vitum öll sem
þekktum Begga. Hann hefði öragg-
lega viljað að við minntumst hans
með gleði, ekki sorg. Ég veit að fé-
lagar hans í golfínu muna hann allt-
af þannig og geta reynt að brosa
gegnum raunina sem mætti þeim
öllum í síðustu ferð þeirra saman.
Ég vil senda ekkju Leifs heitins
sem lést með Begga og börnum
þeirra fjóram mínar samúðarkveðj-
ur. Ég veit að þetta er erfítt fyrir
þau öll. Guð veri með ykkur öllum,
moður Begga, stjúpa og systram,
börnum hans þremur, sérstaklega
Ella sem kemur frá Svíþjóð til að
kveðja pabba sinn, bömum mínum
þremur sem misstu góðan vin og
öllum sem um sárt eiga að binda
eftir þennan hörmulega atburð í
Eriglandi 2. maí sl. Við ýkkur segi
ég, Guð blessi ykkur og leiði um
alla framtíð. Fari elsku Beggi í friði
og hafí hann þökk fyrir allt.
Fjóla
Á morgun kveðjum við félagar í
Iþróttafélaginu Þór á Akureyri einn
félaga okkar hinstu kveðju. Baldvin
Olafsson lést í hörmulegu slysi í
Englandi í síðustu viku og eftir
stöndum við félagar hans vanmátt-
ugir gagnvart almættinu og spyijum
hvers vegna.
Við spyijum okkur hvers vegna
góður drengur í blóma lífsins er frá
okkur tekinn og hvers vegna við
fáum ekki oftar að njóta samvista
við Baldvin og fínna þann mikla
Þórsanda sein ávallt geislaði frá
honum. Svör fáum við auðvitað eng-
in, hér hefur eitthvað okkur æðra
tekið í taumana og við verðum að
beygja okkur og sætta okkur við það
sem gerst hefur þótt það sé sárt.
Baldvin var einn af þeim mönnum
sem við viljum kalla ekta Þórsara.
Hann gekk ungur til liðs við félagið,
lék með því í yngri flokkum á sínum
tíma og þótti mikið efni. Ekki fór
þó svo að hann ílentist í félaginu sem
íþróttamaður, en meiri Þórsari en
Baldvin var allt til dauðadags er
vandfundinn.
Mér er sérstaklega minnisstætt
er Baldvin gerðist starfsmaður Þórs
fyrir nokkrum áram. Það var ekki
lítið verkefni sem hann tók að sér,
enda kom það í hans hlut að sjá um
allt vallarsvæði Þórs í Glerárhverfí,
vinna þar að uppbyggingu og halda
í horfínu því sem fyrir var. Og það
var ekki slegið slöku við.
Það skipti ekki máli hvaða viku-
dagur var, eða hvaða tíma sólar-
hringsins þurfti að vinna. Alltaf var
Baldvin tilbúinn og það kom oft fyr-
ir, sérstaklega yfír sumartímann, að
hann var á svæðinu svo til allan
sólarhringinn. Baldvin vann ómetan-
legt starf á svæði Þórs. Ekki var
launakröfunum fyrir að fara og mér
er næst að halda að hann hefði ver-
ið tilbúinn að starfa á svæði félags-
og Guðlínar Jónsdóttur, og eiga þau
einn son, Theodór Skúla. Vilhjálmur
annar sonur þeirra Björns fæddist
12. maí 1945. Starfaði hann sem
matreiðslumeistari, lést ókvæntur
og barnlaus 28. ágúst 1974. Auk
sonanna tveggja ólst sonur Bjöms,
Guðmundur, upp á heimili þeirra frá
9 ára aldri.
Margrét flutti til Reykjavíkur
1963 ásamt Birni eiginmanni sínum,
hann lést 14. júlí 1965 á Akureyri.
Margrét átti heimili í Reykjavík í
um 28 ár og fór eins og mörgum
Skagfirðingum, að hún kunni mjög
vel við sig þar, ekki síst fyrir sakir
víddarinnar sem minnir á vídd
heimahaganna. í elli sinrii hafði
Margrét nóg fyrir stafni, las og
saumaði meðan lesbjart var, en
síðustu árin dapraðist henni sjón, svo
að hún gat aðeins lesið með erfíðleik-
um. Þrátt fyrir það hélt hún reisn
sinni og gleði yfír hveijum degi. Hún
minntist sólskinsblettanna og undi
sér við hlýjar minningar. Margrét
var trúuð kona, en minntist aldrei á
trúmál. Hún bjó yfír miklum styrk,
gat verið mjög ákveðin í skoðunum
á mönnum og málefnum og lét ekki
hlut sinn ef slíkt kom til. í kunnri
smásögu Isaks Dinesens í „Sjö got-
neskir þættir“, segir frá lífsviðhorf-
um þeirra, sem stæra sig af gjörðum
sínum og afrekum og hinna sem
þurfa slíks ekki, þeirra sem „eru“
með og í sjálfum sér, hafa til að
bera styrk og reisn. Stundum virðist
þetta vera kynfylgja, stundum ekki.
Er þetta einkenni var Margrétar.
Siglaugúl- Brynleifsson
ins endurgjaldslaust. Svo kom að
því að Baldvin hugðist flytja suður
til Reykjavíkur sem hann og gerði
fyrir nokkram árum. Við reyndum
mikið til að halda í hann, enda vand-
fundinn maður sem var tilbúinn að
leggja annað eins á sig fyrir félagið
sitt.
En þótt Baldvin flytti suður, þá
var hann alltaf sami góði Þórsarinn
í hjarta sínu, og hann fór ekki leynt
með það. Um það geta þeir líka
borið vitni íþróttamenn Þórs sem
hafa haldið suður í keppnisferðir
undanfarin ár. Alltaf var Baidvin
mættur þar sem félagið hans var
að keppa, og hvatningarópin vora
ekki spörað.
Mér er það sérstaklega minnis-
stætt er handboltaiið Þórs var að
keppa í Kópavogi fyrir skömmu.
Þegar ég kom í íþróttahúsið var fjöl-
mennt á áhorfendapöllunum, lang-
mest heimamenn að hvetja lið sitt.
En Baldvin var líka mættur og það
leyndi sér ekki. Hann fór langt með
það einn að yfírgnæfa heimamenn
sem þó voru fjölmargir og höfðu
hátt. Svona var Baldvin. Hann var
Þórsari fram í fíngurgóma og okkur
ómetanlegur liðsmaður.
En nú er hann horfínn okkur í
bili. Við fáum ekki oftar að skiptast
á skoðunum við hann um íþróttir,
heyra og fínna ákafa hans þegar
slík mál ber á góma, hlusta á stór-
brotnar skýringar hans á hinum
ýmsu atburðum og hlæja með honum
á góðri stund. Þess í stað verðum
við að láta okkur nægja að ylja okk-
ur við minningarnar um góðan
dreng, góðan Þórsara sem bar hag
félagsins síns ávallt fyrir bijósti og
studdi það í blíðu og stríðu.
Um leið og við þökkum fyrir sam-
fylgdina og kynnin góðu sendum við
öllum ástvinum Baldvins okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Þeirra
missir er mikill, eins og okkar.
F.h. Iþróttafélagsins Þórs,
Aðalsteinn Sigurgeirsson.