Morgunblaðið - 19.06.1991, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ /MIÐVIKUDAGUR 19. .JÚNfi 1991
óvenju einlægar manneskjur og átti
ég eftir að kynnast því betur eftir
því sem árin liðu. Kristín og Ingi-
mundur eignuðust fjögur böm, en
aðeins elsta barnið, Guðmundur,
lifði. Þetta var mikil lífsreynsla og
erfið að gleyma, en þar hjálpaði trú-
in henni eins og svo oft í gegnum
árin. Kristín var jákvæðasta og
bjartsýnasta manneskja, sem ég hef
nokkurn tíma hitt. Hún talaði oft
um það, að sig hefði langað að læra
hjúkrun, enda sýndi það sig í gegn-
um árin að hún hafði hjúkrunarhæfi-
leika af Guðs náð. í ijögur ár hjúkr-
aði hún bróður sínum af svo mikilli
óeigingirni að um var taiað. Seinna
þegar móðir hennar fékk hægfara
heilablæðingu, tók hún hana heim
og sá um hana í tvö ár, eða þar til
hún lést. í gegnum árin eru þeir
ófáir, bæði börn og fullorðnir, sem
hún tók inn á heimili sitt og hjúkr-
aði og studdi. Ég held að flestir, ef
ekki allir, sem hún kynntist á lífsleið-
inni, hafi einhverntíma notið um-
hyggjusemi hennar. Mér finnst að
vinkona hennar, Þórhildur Sveins-
dóttir skáldkona, hafi lýst henni vel
í litlu ljóði sem hún orti til hennar,
eitt sinn þegár Kristín var að hjálpa
henni.
Þú átt yl og eld í sál
alla vilt þú kæta.
Laus við hræsni,
laus við tál,
lífið viltu bæta.
(Þórhildur Sveinsdóttir)
Oft hef ég hugsað með mér að
Kristín hafi verið ung á röngum
tíma, hún hefði átt að vera ung í
dag, hún var svo langt á undan sinni
samtíð. I þá daga þegar ungar kon-
ur áttu að vera heima og hugsa um
börn og bú, var hún uppfull af ýmis-
konar hugmyndum, sem hefði verið
auðvelt að framfylgja í dag. Ég
ætlá ekki að tala um allt sem hún
■ vildi gera eða gerði, því það yrði of
langt mál. En mig langar að minn-
ast á litla fyrirtækjð hennar, Frosta.
Þegar Ingimundur varð alvarlega
veikur árið 1958 varð hún einhvern-
veginn að drýgja tekjur heimilisins.
Þá keypti hún fiskblokkir af bræð-
rum sínum í Garðinum, hún sagaði
þær niður í þunnar sneiðar, velti upp
úr raspi og eggi og síðan pakkaði
hún þessu í handhægar umbúðir og
frysti. Þetta var síðan selt í verslan-
ir til mikillar ánægju fyrir húsmæð-
ur. Þetta munu hafa verið fyrstu
neytendapakkningar á fiski á ís-
landi, þar sem allt var tilbúið beint
á pönnuna. Á þessum tíma fór hún
líka í skóla og fékk réttindi sem fisk-
matsmaður og aila tíð hafði vinnan
hennar með fisk að gera, nú síðast
hjá Rannsóknastofnun fiskiðnaðar-
ins. Kristín var mikið fyrir alia
handavinnu, var sama hvort það var
útsaumur, prjón eða hekl. Hún var
líka snilldarkokkur og kökurnar
hennar hreinustu listaverk. Henni
þótti mjög gaman að baka fyrir af-
mæli bamabarnanna. Þau fengu að
ráða hvemig kökur þau vildu og
útkoman varð oft skemmtileg. Það
var bíll fyrir Einar Þór, járnbrautar-
lest fyrir Ingimund og dúkka fyrir
Kristínu og ýmislegt annað. Og oftar
en ekki fékk maður sting í hjartað
að þurfa að skera og borða þessi
listaverk.
Þegar við Guðmundur giftum okk-
ur báðu Ingimundur og Kristín okk-
ur að gleyma aldrei orðunum, aðgát
skal höfð í nærveru sálar, úr kvæði
eftir Einar Ben. sem þau höfðu mikl-
ar mætur á, seinna gáfu þau okkur
þessi orð útskorin í tré. Þetta lýsir
Kristínu og Ingimundi betur en
nokkuð annað. Barnabörnin voru
Kristínu alltaf ofarlega í huga og
vildi hún allt fyrir þau gera. Um það
leyti sem sonarsonurinn Ingiinundur
byijaði í Verzlunarskólanum, keypti
hún íbúð í Hvassaleiti 56 og var það
mikil tilhlökkun að flytja þangað svo
hún gæti eldað fyrir Ingimund í
hádeginu, hann borðaði hjá henni á
hveijum degi næstu þijá vetur. Hún
talaði oft um hvað þetta væri gott,
því þá hefði hún eitthváð að gera.
En hún sat nú aldeilis ekki auðum
höndum, því alltaf var hún að heim-
sækja einhvern sem átti bágt og
þetta gerði hún þangað til í vetur
þegar kom að því að hún treysti sér
ekki lengur að ferðast með strætis-
vagninum.
Fyrir ári kynntist Kristín háöldr-
uðum manni, Jóni .Þorsteinssyni, og
urðu þau miklir vinir. Þau urðu hvort
öðru mikill stuðningur og held ég
að varla hafi liðið sá dagur að hann
kæmi ekki til hennar og fór hann
allra sinna ferða í strætó.
Ég hef oft verið spurð í gegnum
árin hvort ekki væri erfitt að vera
gift einbirni, hvort tengdamamma
vildi ekki skipta sér af. En þannig
var Kristín ekki, hún skipti sér aldr-
ei af hvernig aðrir lifðu sínu lífi en
hún var komin um leið og maður
þurfti einhveija aðstoð, það var
hennar aðalsmerki að létta öðrum
sporin.
Ég kveð þessa stórbrotnu tengda-
móðui mína með ljóði sem hún mat
mikils.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós
breytt,
sem dropi breytir veig heillar skál-
ar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti
sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Benediktsson)
Rósa Einarsdóttir
Sælla er að gefa en þiggja. Þetta
eru þau orð sem mér koma fyrst í
huga þegar Kristínar Guðmunds-
dóttur skal minnst. Það eru komnir
nær þrír áratugir síðan ég kynntist
Kristínu fyrst á heimili þeirra
hjóna, Kristínar og Ingimundar í
Hamrahlíðinni. Það hafði tekist góð
vinátta með mér og Guðmundi syni
hennar er við vorum við nám í
Verzlunarskólanum. Var maður því
tíður gestur á heimili Kristínar hér
á árum áður. Það var ekki nóg
með að manni væri vel tekið frá
fyrstu tíð á heimili hennar heldur
hafði hún gjarnan áhyggjur af því
að það færi nú ekki alveg nógu vel
um okkur og hvort við hefðum nú
öi-ugglega fengið alveg nógu vel
að borða og drekka. Slík var um-
hyggjan og kom þar fram eðlislæg
þörf hennar fyrir að gefa öðrum
og gera öðrum vel til. Ég minnist
þess líka frá mörgum útilegum
okkar Guðmundar á þessum árum
hve vinsælt það var að vera nærri
Guðmundi þegar nesti skyldi snætt
en það hafði móðir hans gjarnan
útbúið þannig að vel hefði farið á
veisluborði. Þó aðrir leifðu af sínu
nesti þá var það víst að nesti Guð-
mundar kláraðist.
Eftir að Guðmundur stofnaði
eigið heimili kom maður sjaldnar á
heimili Kristínar en þó hélst sá sið-
ur alla tíð að á þeim tíma sem
skattframtal skyldi gert þá var það
langtum léttbærara verk ef^úr
væri gerð smá matarveisla! Að
sjálfsögðu fékk maður síld-
arkrukku eða humar með sér heim!
Úr því ég minnist á mat þá er
nú vart hægt að minnast Kristínar
án þess að geta þáttöku hennar í
íslensku átvinnulífi. Það eru rúm-
Iega 30 ár síðan hún hóf að fram-
leiða fiskrétti í neytendapakkning-
um og í þeim efnum var hún
kannski of langt á undan sinni sam-
tíð, en þennan rekstur var hún með
í röskan áratug.
Kristín gerði meira en að gefa
gjafi, hún gaf mikið af sjálfri sér.
Ef einhver voru veikindi og bágindi
þá lá Kristín ekki á liði sínu í þeim
efnum.
Á síðustu mánuðum fór Kristínu
ört að hraka og við blasti að hún
yrði frekar í hlutverki þiggjanda
en gefanda en það gat aldrei orðið.
Blessuð sé minning Kristínar Guð-
mundsdóttur.
Elsku Guðmundur, Rósa og fjöl-
skylda. Ég votta ykkur mína inni-
legustu samúð og bið Guð að veita
ykkur samfylgd yfir erfiðar þrautir
syrgjenda.
Valdimar Tómasson
Kristín Guðbrands-
dóttir - Minning
Fædd 1. september 1895
Dáin 12. júní 1991
Andlátsfregn góðs vinar leiðir
mann inn á svið hugljúfra minn-
inga. Betri vinur en Kristín Guð-
brandsdóttir er vandfundinn.
Þegar ég var 12 ára, fór ég eitt
sumar að Skálmholti Það var eitt
yndislegt sumar. Þar bjuggu Hólmf-
ríður Hjartardóttir og Guðbrandur
Tómasson, foreldrar Kristínar. Það
var eins og að koma inn í faðm
kærleika og friðar. Hólmfríður var
kona sem var búin að eignast 13
börn og missa 3. Það heyrðist aldr-
ei styggðaryrði frá henni. Það var
eins og hún stjórnaði öllum þessum
stóra hóp af töframætti ástar og
kærleika. Ef mér fórst eitthvað
ekki rétt úr hendi, sem ég veit að
oft hefur skeð, voru hennar orð:
„Þetta gengur betur næst.“ Undir
verndarhendi þessarar góðu móður
var Stína, eins og hún var alltaf
kölluð, fædd og uppalin og með
þetta veganesti fór hópur hennar
út í lífið og öll þræddu þau veg sinn
í hennar anda.
Ef öll börn ættu slíka móður liði
börnunum okkar betur í dag. Þó
að Stína og Þórður eignuðust ekki
börn sjálf, þá voru öll börn þeirra
yndi.
Þegar ég var á ferð í bænum
með mínum barnahóp, var oft spurt,
ætlar þú ekki að koma til konunnar
á Hverfisgötunni. Það voru ófáir
sokkar og vettlingar sem hún gaf
þeim. Mér að sagt að enn séu til
trébílar sem Þórður smíðaði handa
börnum fjölskyldu þeirra.
Það var alltaf svo hlýtt og gott
að koma á heimili þeirra. Blómin í
glugganum og garðinum, uppá-
haldstréð, gullregnið, skálin sem
stóð úti handa kisunum, allt bar
vott um lífsmáta góðrar konu.
Síðasta ferð mín til Stínu var á
dvalarheimili aldraðra að Blikastöð-
um á Skeiðum. Hún þekkti mig
strax og sagði, ósköp er ég fegin
að þú ætlar að vera hérna hjá mér.
Þegar ég sagði henni að ég væri
bara í heimsókn, æ komdu þá fljótt
aftur. Enn ég skammast mín fyrir
að hafa ekki gert það. En nú er
of seint að iðrast. Hún er horfin
yfir móðuna miklu, og ég veit að
hún er búin að fyrirgefa mér.
Stína fæddist á Bolafæti í Hruna-
mannahreppi, síðan fluttust þau að
Önundarholti í Flóa og svo að
Skálmholti. Sú saga sem býr að
baki, móðir með stóra hópinn sinn,
væri efni heila bók.
í minningunni á ég ijársjóð sem
aldrei mun eyðast.
Guð blessi alla hennar ástvini og
þakklæti mitt til ykkar allra.
Laufey Jakobsdóttir
---------------
Leiðrétting
I blaðinu á sunnudag birtust
minningarorð um Guðmund Jó-
hannsson. Nafn greinarhöfundar
misritaðist í grein eftir Sigurð
Ben. Þar stóð Sigríður. Beðist er
velvirðingar á mistökunum.
45
Guðjón Guðjónsson
- Kveðjuorð
Fæddur 8. júlí 1972
Dáinn 17. maí 1991
Þegar vorið er að stíga sín fyrstu
skref og vetur konungur hopar, það
finnst mér yndislegasti tími ársins.
Þá vaknar allt af dvala vetrarins
og blessaðir fuglarnir koma aftur,
en stundum vill það til að það koma
vorhret og þá verður manni ljóst
að allur yndisleikinn er ekki sjálf-
sagður hlutur, heldur eitthvað sem
maður ræður ekki yfir. Þannig varð
mér við þann fallega dag er ég
frétti lát Guðjóns vinar míns. Oft
hefur lífi manns verið líkt við árs-
tíðir og þá er vorið æskan. En kynni
mín af Guðjóni voru stutt, tæpt ár
en á því ári kynntist ég góðum og
vönduðum dreng sem með sinni ein-
stöku greiðvikni og ljúfmennsku
kynnti sig allstaðar vel. Fótboltinn
tengdi okkkur saman því báðir vor-
um við áhugasamir og settum okk-
ur ekki úr færi að komast í spark.
Þar vildi ég heldur hafa Guðjón
með mér en á móti því hann var
vel liðtækur og seiglan mikil, hann
var jafn prúður innan vallar sem
utan. Það lýsir því kannski þest hve
ljúfur drengur hann var að börn
hændust að honum. Það er skrítið
að hugsa til þess að eiga ekki eftir
að hitta hann aftur og sárt að missa
góðan kunningja en það er trú mín
að þegar minn tími kemur þá verði
Guðjón þar með sitt létta bros og
hlýja fas sem var svo einkennandi
fyrir hann. Foreldrum og öllum
öðrum aðstandendum bið ég guðs
blessunar og segi að lokum, guð
blessi Guðjón minn.
Logi Ottarsson
Hvaba kröfur
gerir þú til
nýrrar
þvottavélar ?
Væntanlega þær, ab hún þvoi, skoli og vindi vel, en sé jafnframt sparneytin
á orku, vatn og sápu. Ab hún sé au&veld í notkun, nljó&lát og falleg.
Sí&ast en ekki síst, a& hún endist vel án sífelldra bilana, og a& varahluta- og
vi&ger&aþjónusta seljandans sé gó&.
Séu þetta kröfurnar, líttu þá nánar á ASKO hjá Fönix. ASKO stenst þær allar
og meira til, javí þa& fást ekki vandaöari né sparneytnari vélar. Og
þjonusta Fönix er fyrsta flokks, traust og lipur.
Ver&ib svíkur engan, því nú um sinn bjó&um vi& ASKO
þvottavélarnar, bæ&i framhla&nar og topphla&nar, á sérstöku
kynningarverði:
ASKO 10003 framhl. 1000 sn.vinding KR. 71.500 (67.920 stgr.)
ASKO 11003 framhl. 900/1300 snún. KR. 79.900 (75.900 stgr.)
ASK0 12003 framhl. 900/1300 snún. KR. 86.900 (82.550 stgr.)
ASKO 20003 framhl. 600-1500 snún. KR. 105.200 (99.940 stgr.)
ASK013002 topphl. 1300 sn.vinding KR. 62.900 (59.750 stgr.)
ASK016003 topphl. 900/1300 snún. KR. 78.900 (74.950 stgr.)
V.
Góbir greibsluskilmálar: 5% stabgreibsluafsláttur (sjá ab ofan) og 5% ab auki séu keypt
2 stór tæki samtímis (magnafsláttur). VISA, EURO og SAMKORT rabgreibslur til allt ab
12 mán. ,án útborgunar.
ÞVOTTAVÉLAR 6 GERÐIR TAUÞURRKARAR 8 CERÐIR
UPPÞVOTTAVELAR 5 CERÐIR
JrQ nix
HATUNI 6A SIMI (91) 24420
J