Morgunblaðið - 28.06.1991, Qupperneq 39

eldrum þeirra. Hann var frjór og
skemmtilegur og röskleikamaður. I
félags- og stjórnmálum var hann
fastur fyrir og ákveðinn. Honum lét
vel að skrifa og tala, var rökfastur,
harður og hvass en slíkir kostir hafa
alltaf þótt aðalsmerki á ísfirskum
krötum. í stjórnmálastörfum sínum
og í störfum í þágu verkalýðshreyf-
ingarinnar var Jón H. Guðmundsson
heill og óskiptur og hugsaði meira
um annarra hag en sjálfs sín. Honum
lét vel að beijast og kunni vel við sig
í slíkri orrahríð og lét sig einu gilda
hvort andmælendur væru fáir eða
margir. Þegar Jón H. Guðmundsson
fluttist burt frá ísafirði til að taka
við skólastjórastarfi við nýstofnaðan
skóla í Kópavogi misstu ísfírðingar
burt úr bænum einn sinn nánasta vin.
í Kópavogi hélt Jón H. Guðmunds-
son áfram afskiptum af félags- og
stjómmálum enda stóðu þau hug
hans og hjarta svo nærri að hann
gat ekki staðið hjá sem áhorfandi. í
Kópavogi tók hann fljótlega virkan
þátt í starfi Alþýðuflokksins og gerð-
ist umsvifamikill á þeim vettvangi.
Honum voru falin ýmis trúnaðarstörf
í bæjarmálunum þar og öll þessi störf
rækti hann með þeim sóma og þeim
áhuga sem einkenndu ávallt Jón H.
Guðmundsson. Eins og svo margir
af hans kynslóð var hann ávallt
reiðubúinn að leggja sitt lið og spurði
ekki um verkalaun að kvöldi. Enginn
maður mun hafa unnið meira en
hann að útgáfu Alþýðublaðs Kópa-
vogs. Hann var lífið og sálin í útgáfu-
starfinu, skrifaði beittustu greinarn-
ar og athyglisverðustu leiðarana allt
til hinsta dags. Þá tók Jón H. Guð-
mundsson vaxandi þátt í starfsemi
landsflokksins og gegndi ýmsum
veigamiklum trúnaðarstörfum fyrir
Alþýðuflokkinn á landsmælikvarða,
átti m.a. lengi sæti í stjórn Húsnæðis-
málastofnunar ríkisins. Þá var hann
einnig kjörinn af flokksstjórn Al-
þýðuflokksins til setu í þingflokki
sem þinglóðs og sat hann þar í nokk-
ur ár. Lagði jafnan gott til allra
mála og miðlaði mönnum af langri
þekkingu og reynslu í pólitískum
störfum.
Eins og eðlilegt var skildu leiðir
með foreldrum mínum og fjölskyldu
Jóns H. Guðmundssonar þegar leiðin
lá frá ísafirði og Jon tók sér bólfestu
ásamt fölskyldu sinni í Kópavogi.
Samverkamennirnir sem höfðu átt
með sér fundi oft á dag á hveijum
degi hittust nú aðeins í örfá skipti.
Kynni mín af Joni H. Guðmundssyni
á öðrum vettvangi en sem kennara
hófust hins vegar fyrst eftir að hann
fluttist til Kópavogs. Leiðir okkar
lágu saman í flokksstjórn Alþýðu-
flokksins, í útgáfustjórn Alþýðu-
blaðsins og síðar á þingflokksfundum
eftir að Jón H. Guðmundsson tók þar
sæti sem „þinglóðs". Samvinna okk-
ar á tímabili var talsvert mikil en
þó aldrei eins náin og samvinna hans
og föður míns hafði verið. Engu að
síður kynntist ég á þessum árum
viðhorfum jóns og hugsunarhætti.
Hann var jafn afdráttarlaus í skoðun-
um og fylginn sér og hann var á
Isafjarðarárunum og samúð hans
með lítilmagnanum var jafn einlæg
og hún hafði ávallt verið. Jón H.
Guðmundsson átti það til að vera
gagnrýninn og ef honum þótti
ástæða til að gagnrýna verk Alþýðu-
flokksins og forvígismanna hans þá
gerði hann það afdráttarlaust og upp
í opið geðið á þeim sjálfum. Þannig
var Jón H. Guðmundsson, hreinn og
beinn. Ef hann þurfti að segja þér
til syndanna þá gerði hann það upp
í opið geðið á þér augliti til auglitis
en ekki á bak og sæi hann ástæðu
til að gagnrýna þá var tilgangurinn
ávallt sá hinn sami, þ.e. að færa til
betri vegar aðgerðir manna eða af-
stöðu - til betri vegar fyrir Alþýðu-
flokkinn og jafnaðarstefnuna og það
fólk og þau sjónarmið sem Alþýðu-
flokkurinn var stofnaður til þess að
veija.
Jón H. Guðmundsson átti marga
strengi í hörpu sinni. Hann var vel
að sér og vel lesin og hafði áhuga
fyrir mönnum og málefnum. Þó hann
ætti það til að vera nokkuð hvass
og gæti verið kaldur í svörum þá
hafði hann ríka samúðarkennd og
þar að auki var hann mjög skemmti-
legur maður og gat verið manna
kátastur og glaðastur. Eins og marg-
ir aðrir Vestfirðingar kunni hann
heilt „legíó“ af sögum um sérkenni-
legt fólk og óvanalega viðburði og
margar spaugilegar sögur kunni
hann úr stjórnmálalífinu, ekki síst
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JUNI 1991
frá dvöl sinni vestur á fjörðum. Eigin-
kona Jóns, Sigríður, er afskaplega
hlý manneskja og hvers manns hug-
ljúfi og kát og skemmtileg. Þau voru
falleg hjón, góðir vinir vina sinna og
ánægjulegt að eiga samskipti við
þau.
Nú er Jón H. Guðmundsson geng-
inn til feðra sinna. Vestfirskur al-
þýðumaður sem komið hefur víða við
á lífsleiðinni og ávallt verið reiðubú-
inn að leggja lið góðum málstað.
Hann hefur unnið gott og þarft verk
og honum fylgja góðar óskir allra
þeirra sem honum kynntust. Um leið
og ég kveð Jón H. Guðmundsson og
þakka honum samfyigdina sendi ég
samúðarkveðjur konu hans, Sigríði
M. Jóhannesdóttur, börnum, tengda-
börnum og barnabörnum.
Sighvatur Björgvinsson
Þegar ég hugleiði æviferil Jóns
H. Guðmundssonar, staldra ég við
karlmennskuna og heiðarleikann,
sem einkenndi öll hans störf. Hann
var manna skemmtilegastur í við-
ræðum, orðheppinn og fróður um
marga hluti, og óvenjulega ósérhlíf-
inn í félagsstörfum. Honum auðn-
aðist að halda öllum sínum hæfileik-
um gersamlega óskertum til æviloka,
þótt hann glímdi við erfiðan sjúkdóm
síðasta árið. Fátt lýsir þessu betur
en leiðarinn sem hann skrifaði í Al-
þýðublað Kópavogs í lok maí sl., þar
sem hann fagnaði úrslitum kosning-
anna í vor, um leið og hann hvatti
til þess, að láglaunafólk fengi sann-
gjarnan skerf af augljósum efna-
hagsbata. Hann var óbilandi jafnað-
armaður í hugsun og jafnframt raun-
sæismaður í stjórnmálum — hann
vildi umfram allt að jafnaðarstefnan
hefði áhrif til að móta íslenskt þjóðfé-
lag. Að þessu vann hann alla ævi
af miklum drengskap og fórnfýsi án
þess að spyija um umbun. Jón rit-
stýrði blöðum Alþýðuflokksins um
árabil, fyrst á ísafirði og síðar í
Kópavogi, með miklum ágætum.
Fyrir þau störf og mörg önnur stend-
ur Alþýðuflokkurinn í mikilli þakkar-
skuld við hann.
Þessum fáu orðum er ekki ætlað
að vera annað en kveðja frá gömlum
nemanda og samheija. Ég var svo
lánsamur að Jón H. Guðmundsson
var meðal fyrstu kennara minna í
Barnaskóla Isafjarðar. Jón var frá-
bær kennari, afar skýr í framsetn-
ingu og hafði jafnan góðan aga en
átti jafnframt virðingu og vináttu
nemenda sinna.
Atvikin réðu því að leiðir okkar
Jóns lágu ekki saman að marki frá
því á barnaskólaárum mínum við lok
fimmta áratugarins þar til undir lok
þess níunda, að við urðum nánir sam-
starfsmenn í stjórnmálum, fyrst í
þingflokki Alþýðuflokksins frá 1987
og síðan í flokksstarfi í Reykjanes-
kjördæmi. Þegar ég kom í þingflokk
Alþýðuflokksins, vorið 1987 var Jón
þinglóðs — tengiliður almennra
flokksmanna við þingflokkinn — að
öðrum ólöstuðum held ég að varla
geti betri hafnsögumann í stjórnmál-
um en Jón reyndist okkur. Hann var
ekki aðeins rödd reynslunnar og
skynseminnar heldur hafði hann
jafnan opinn hug gagnvart nýjung-
um.
Það var merkileg reynsla að hitta
Jón H. Guðmundsson eftir meira en
fjörutíu ár, því mér fannst ég þar
hitta aftur hinn vörpulega og tein-
rétta unga kennara, sem hafði svo
gott lag á bekknum sínum í Barna-
skóla ísafjarðar fyrir meira en fjöru-
tíu árum. Mér fannst, að það gætu
varla verið meira en fjörutíu mánuð-
ir frekar en fjörutíu ár frá því við
sáumst síðast.
Þegar ég varð frambjóðandi Al-
þýðuflokksins í Reykjaneskjördæmi
í síðustu þingkosningum, kynntist
ég því enn betur, hversu verðmætur
Jón var í flokksstarfinu. Þar var
hann óþreytandi. Ég minnist margra
góðra stunda með Jóni og hans elsku-
legu konu Sigríði, sem eins og maður
hennar ber æviárin með reisn. Það
var bjart yfir þeim hjónum og
ánægjulegt að hitta þau saman.
Fyrir allt þetta erum við Laufey
kona mín afar þakklát. Það er mikið
skarð í hópinn þar sem Jón H. Guð-
mundsson stóð. Þó er mestur söknuð-
ur hans stóru fjölskyldu, sem geymir
minninguna um gæfusama og
drengilega ævi. Til Sigríðar konu
hans, barna þeirra og fjölskyldu leita
nú hugir okkar með innilegri samúð.
Jón Sigurðsson
Jón H. Guðmundsson var maður
þeirrar gerðar að hefði ég mátt kjósa
mér einn mann til atfylgis við ein-
hverja þá mannraun, þar sem lífið
sjálft hefði legið við, hefði ég hik-
laust kosið hann. Slík var drenglund
hans, karlmennska og æðruleysi í
hverri raun. Hann var einhver heil-
steyptasti fulltrúi jafnaðarstefnu á
Islandi, sem ég hef kynnst um mína
daga. Alþýðuflokkurinn sér því í dag
á bak einum sinna bestu sona. Við
kveðjum hann með djúpri virðingu,
þakklæti og trega.
Þegar ég spurði lát Jóns komu upp
í hugann margar minningar, frá
ýmsum tímaskeiðum í ævi hans.
Hann var einn fyrsti kennarinn minn
í barnaskóla heima á ísafirði. Hann
var eftirminnilegur kennari. Ósvikinr.
áhugi á þessum mannsefnum, sem
hann var að móta, fór ekki leynt.
Þrátt fyrir hijúft yfirborðið var auð-
velt að láta sér þykja vænt um hann.
Það situr í mér núna að hann hafi
verið einhver væmnislausasti maður,
sem ég hef kynnst, í kennarastétt.
Hijúfur á ytra borði, en hjartað hlýtt,
sem undir sló. Gegnheill — ekta.
Ég man hann líka snemma á þess-
um pólitísku mannvígafundum ís-
firðinga, sem eiga sér ekki sinn líka
annars staðar. Á þessum tíma var
Jón í framvarðarsveit ísafjarðar-
krata, ásamt þeim Hannibal og
Björgvini Sighvatssyni. Þeir áttu það
sammerkt að fara heldur ómjúkum
höndum um andstæðinga sína, ef að
þeim var veitzt. Jón var alla tíð af-
dráttarlaus í skoðunum. Hann talaði
kjarnyrta íslensku og hafði líkingar
úr sjómannamáli á hraðbergi.
Seinna, þegar báðir voru fulltíða
menn, kynntist ég Jóni nánar. Hann
var þá fluttur í Kópavog og var þar
Iífið og sálin í félagsskap jafnaðar-
manna. Ég hlustaði ætíð grannt þeg-
ar Jón tók til máls á flokksstjórnar-
fundum. Hann fór aldrei með neitt
fleipur; kom beint að kjarna máls,
rökfastur, fordómalaus og orðinn vit-
ur af langri reynslu.
En Jón var ekki bara orðsins mað-
ur. Hann lét verkin tala. Hann var
hagleiksmaður, sem hafði alla tíð
yndi af smíðum. Þegar þeim þótti
orðið þröngt um sig, Kópavogskröt-
um, var ráðist í kaup á nýju húsnæði
í hjarta bæjarins. Jón tók sig til,
ásamt félögum sínum, og innréttaði
húsnæðið eigin höndum. Þannig var
Jón: Hann taldi aldrei eftir sér þær
stundir sem hann vann í þágu Al-
þýðuflokksins, hvort heldur það var
við ritstörf, málefnavinnu eða fram-
kvæmdir. Öll léku þessi verk í hönd-
um hans. Og handbragðið var alltaf
jafn vandað, á hveriu sem hann
snerti. Og aldrei ætlast til neinnar
umbunar.
Þegar þessi minningabrot raðast
saman birtist mynd af heilsteyptum
hugsjónamanni, sem auðgaði um-
hverfi sitt með verkum sínum.
Krakkarnir hans sögðu stundum að
það væri vantalið að hann ætti níu
börn. Þeim fannst þau alltaf vera
tíu. Tíunda barnið var Alþýðuflokk-
urinn. Enda ól hann önn fyrir honum
af sömu ræktarseminni og fyrir hin-
um níu.
Í mínum huga var Jón H. Guð-
mundsson ímynd hins sanna Vest-
firðings. Karlmenni, sem aldrei lét
bugast, þótt á brattann væri að
sækja. Það var því hálfgert hernaðar-
leyndarmál að hann var ekki vest-
firskrar ættar, þótt fæddur væri og
uppalinn í einni afskekktustu en tígu-
legustu byggð Vestíjarðakjálkans,
Ingjaldssandi Þórkötlu hinnar ríku.
Þar er búsældarleg vin, hömrum girt
á útnesi milli Önundarfjarðar og
Dýrafjarðar.
Faðir Jóns var Guðmundur refa-
skytta Einarsson frá Heggsstöðum í
Andakíl en móðir hans Guðrún
Magnúsdóttir, frá Eyri í Flókadal í
Borgarfirði. Leið þessara borgfirsku
hjóna til Vestfjarða lá um Sólbakka
í Önundarfirði, þar sem Guðmundur
gerðist hvalfangari með Norðmönn-
um, uns hann að lokum settist að á
Brekku á Ingjaldssandi. Þau Guð-
mundur og Guðrún áttu sautján börn
saman, en Guðmundur hafði áður
átt fjögur börn með Katrínu Gunn-
arsdóttur frá fyrri tilveru í Borgar-
firði.
Jón H. Guðmundsson fæddist 3.
desember árið 1913, hinn sjöundi í
röðinni í þessum hópi alsystkina. Það
má nærri geta að þau hafa ekki ver-
ið há í loftinu, Brekkusystkinin, þeg-
ar þau þurftu að taka til hendinni í
lífsbaráttunni. Jón byijaði því
snemma að sækja sjó með eldri
bræðrum sínum. Undir Barða er stutt
á fengsæl fiskimið. En ströndin er
opin fyrir úthafinu ög grynningar
fyrir landi, svo að sjósókn frá Sæ-
bóli reyndi bæði á harðfengi og hygg-
indi. Þessi reynsla hefur snemma
sett á manninn mark. Löngu eftir
að Jón var orðinn kennari á ísafirði
stundaði hann síldveiðar á sumrum,
enda var hann í sautján ár formaður
Sjómannafélags ísfirðinga og síðar
heiðursfélagi.
Þrátt fyrir harðsótta lífsbaráttu
varð fróðleiksfýsnin ekki hamin.
Tæplega tvítugur að aldri hafði hann
önglað saman nægu fé til að kosta
sig á héraðsskólann að Núpi, undir
leiðsögn hins fræga uppalanda og
kennimanns, sr. Sigtryggs Guðlaugs-
sonar. Þaðan lá leiðin í kennaraskóla
Freysteins Gunnarssonar, þaðan sem
Jón lauk prófi 1938. Sr. Sigtryggur
falaðist strax eftir þessum fyrrum
nemanda sínum til kennslustarfa að
Núpi. Næstu tvö árin kenndi Jón í
Keflavík — Innri-Njarðvík og Stykk-
ishólmi, uns leiðin að lokum lá til
ísafjarðar árið 1941. Jón var síðan
kennari og skólastjóri við barnaskóla
ísafjarðar í 22 ár eða allt til ársins
1963. Það ár flutti fjölskyldan búferl-
um til Kópavogs, þar sem Jón tók
við skólastjórn Digranesskóla í Kópa-
vogi og gegndi því starfi í sautján
ár, frá 1964 til 1981.
Uppeldisstarf, kennsla og skóla-
stjórn vat-ð því ævistarf Jóns H.
Guðmundssonar í ein fjöratíu og þijú
ár. Betri uppalanda get ég vart hugs-
að mér, því að maðurinn sjálfur var
í orði og verki ungum mönnum fyrir-
mynd. Hann vann sér ekki hylli ungs
fólks með gælum eða samúðarmærð.
Það gerðist eins og af sjálfu sér því
að ungt fólk fann af eðlisávísun, að
þar sem hann var, var eftir ein-
hveiju að sækjast.
Þann 10. september 1938 gekk
Jón að eiga Sigríði Jóhannesdóttur,
konu dýrfirskrar ættar, dóttur Jónu
Ágústu Sigurðardóttur og Jóhannes-
ar Andréssonar, sem bjuggu á Bessa-
stöðum í Dýrafirði en síðar á Flat-
eyri við Önundarfjörð. Þau voru gef-
in saman í Sandskirkju á Ingjaldss-
andi af sr. Sigtryggi frá Núpi, sem
áður hafði verið eins konar guðfaðir
Jóns. Þetta var mikið gæfuspor. Sig-
ríður var og er fríð kona sýnum,
ástrík og hlý, enda tókust með þeim
góðar ástir. Þau Jón og Sigríður eiga
níu börn, sem öll era hin mannvæn-
legustu. Nú þegar íjölskyldufaðirinn
er fallinn frá, eru bamabörnin orðin
22 og barnabarnabörnin 8. Það er
því mikill ættbogi kominn af refa-
skyttunni frægu frá Brekku á In-
gjaldssandi. Og gott til þess að vita
þegar slíkt kjarnafólk heldur vel boð-
orðin og margfaldast og uppfyllir
jörðina, skapara sínum til velþóknun-
ar.
Aldrei minnist ég þess að Jón H.
Guðmundsson hafi haft orð á því við
nokkurn mann að kennaralaun væru
lág eða að erfitt væri að framfleyta
svo stórri fjölskyldu af kennaralaun-
um. Framan af áram stundaði hann
sjóinn meðfram kennslustarfinu á
sumrum. Þegar að því kom að reisa
þak yfir höfuðið á fjölskyldunni eða
útvega húsmuni eða leikföng handa
barnaskaranum þá gerði hann það
bara sjálfur, eigin höndum. Og hafði
alltaf nægan tíma afgangs handa
tíunda barninu — Alþýðuflokknum,
sem var á tímabili tæplega eins táp-
mikill og hin börnin níu og þurfti því
margs með.
í sautján ár (1946-63) var Jón
fuiltrúi Alþýðuflokksins í bæjarstjórn
ísafjarðar og í bæjarráði seinustu tvö
kjörtímabilin. í sautján ár gegndi
hann formennsku í Sjómannafélagi
ísafirðinga, auk þess sem hann sat
í stjórn Alþýðusambands Vestfjarða.
Það var eitt karaktereinkenni á þess-
um Isafjarðarkrötum, að þótt þeir
hirtu lítt um eigin hag, voru þeir
þeim mun harðari viðskiptis í kjara-
samningum, þegar kom að kaupi og
kjörum umbjóðenda þeirra.
Fyrir utan þetta allt saman var
Jón löngum formaður kjördæmisráðs
Alþýðuflokksins á Vestfjörðum, for-
maður fulltrúaráðs Alþýðuflokksfé-
laganna á ísafirði og sat í flokks-
stjórn Alþýðuflokksins. Það var því
mikið skarð fyrir skildi í skólamálum
Isfirðinga og í félagsstarfi jafnaðar-
manna á Vestfjörðum þegar Jón
fluttist ásamt fjölskyldu sinni búferl-
um í Kópavog. En það sem var skaði
ísfirðinga reyndist Kópavogi happa-
fengur.
39
Jón varð fljótlega lífið og sálin í
félagsstarfí og pólitískri baráttu Al-
þýðuflokksfólks í Kópavogi. Tengda-
dóttir Jóns, Rannveig Guðmunds-
dóttir, kona elsta sonarins Sverris,
hefur síðan gert garðinn frægan í
Kópavogi og átt dijúgan hlut að því
að skapa þessari næst stærstu borg
íslands það orð, sem af Kópavogi fer
sem félagsmálabæ. Þar hafa einnig
fleiri börn Jóns og Sigríðar átti dijúg-
an hlut að málum.
Trúnaðarstörf Jóns, sem hann
hefur unnið í þágu Alþýðuflokksins,
eru reyndar óteljandi. Nægir að geta
þess að um níu ára skeið var hann
fulltrúi Alþýðuflokksins. í stjórn
Húsnæðismálastofnunar ríkisins,
auk þess sem hann var um skeið
„þinglóðs" (fulltrúi flokksstjórnar) í
þingflokki Alþýðuflokksins. Á eftir-
minnilegu flokksþingi, sem haldið var
á Hótel Örk í Hveragerði 1986, þar
sem aftur tókust heilar sættir við
fyrri félaga úr Bandalagi jafnaðar-
inanna, var Jón kjörinn heiðursfélagi
Alþýðuflokksins.
í leiðarlýsingu um Ingjaldssand,
bernskusveit Jóns H. Guðmundsson-
ar, standa þessi orð:
„Á röndinni, þar sem Hrafnaskál-
arnúpur beygir inn með Ingjalds-
sandi, eru sérkennilegar klettastrýt-
ur, er fyrrum nefndust Standar. Það
nafn er mönnum nú úr minni fallið,
en mörgum verður starsýnt á Standa,
er þeir sigla inn fjörðinn. Nokkru
innan við Standa fellur sjór í kletta
og heita þar Pallar eða Ytri-Ófæra.
Þó má klöngrast yfír stórgrýtið und-
ir þeim um fjörur. í flóðum verður
hins vegar að klifra upp á þá og
feta sig eftir þeim utan í bjarginu.
Nefnist leið þessi Tök; þetta eru þrír
þræðingar, misháir, og ekki heiglum
hent yfirferðar."
Margt í þessum texta fellur vel
að mannlýsingu Jóns II. Guðmunds-
sonar, svo sterklega sem hann bar
svipmót þeirrar vestfírsku útkjálka-
byggðar, sem fóstraði hann. Jón H.
Guðmundsson var maður sem kunni
að líta hátigninni, en stóð ævinlega
óbifanlegur í rétti þeirra, sem minna
máttu sín, hvort sem í hlut áttu böm
eða fullorðnir. Og enga veit ég þá
pólitíska ófæru, að við treystum okk-
ur ekki að klöngrast yfír hana, með-
an í vorum flokki finnast leiðsögu-
menn með lífsreynslu og æðruleysi
Jóns H. Guðmundssonar. Og svo föst
tök hafði hann á viðfangsefnum sín-
unij að öllu var borgið í höndum hans.
Ég minnist þess ekki að hafa heyrt
frá því sagt að Jón H. Guðmundsson
hafi „tekið sér frí“ frá störfum. Enda
mun það mála sannast, að hann hafði
aldrei meira að gera en eftir að hann
„hætti að vinna“. Þá gat hann farið
að sinna tíunda barninu af jafnvel
enn meiri alúð en fyrr, enda hin orð-
in svo stálpuð, að þau máttu heita
sjálfbjarga. Þó minnist ég þess af
tali okkar, að fátt hefur orðið honum
til meiri ánægju undir lokin en sjó-
ferðir með syni og tengdadóttur,
þeim Jóhannesi Guðmundi og Elsu
Sigrúnu, á skútu sem þau komu sér
upp fyrir nokkrum árum. Þau þijú,
faðir, sonur og tengdadóttir, lögðust
í siglingar seinustu sumrin um
Breiðafjörð, fyrir Látrabjarg, um
Vestfírði og Hornstrandir, þar sem
Jón hafði siglt ungur maður og
þekkti hvern krók og kima, örnefni
og forn mið. Það var eins og það
hi-yndu af honum tuttugu ár þegar
hann sneri heim, endurnærður á sál
og líkama, úr þessum leiðöngrum.
Nú er hann farinn í sína seinustu
siglingu þar sem hafið bláa hafíð
hugann dregur, bak við ystu sjónar-
rönd. Enginn þarf að efast um hin
traustu handtök hans og örugga
lendingu. Við sem vorum samskipa
Jóni H. Guðmundssyni á hinni jarð-
nesku siglingu þökkum honum að
leiðarlokum örugga leiðsögn og eftir-
minnilegan félagsskap. Fyrir hönd
Alþýðuflokksins og okkar íslenskra
jafnaðarmanna flyt ég ekkju Jóns,
Sigríði, börnum þeirra og barnabörn-
um, vinum öllum og vandamönnum,
hugheilar þakkir fyrir allt það sem
hann vann sameiginlegum málstað
okkar, í orði jafnt sem verki.
Jón Baldvin Hannibalsson,
formaður Alþýðuflokksins.
Fleiri greinar um Jón H. Guð-
mundsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.