Morgunblaðið - 12.02.1992, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. FEBRUAR 1992
Guðmunda Sigurð-
ardóttir — Minning
Fædd 30. mars 1916
Dáin 5. febrúar 1992
Ég ólst upp í kjallaranum hjá
ömmu á Njálsgötu 17, til fimm ára
aldurs. Frá 2ja ára aldri fór ég upp
til hennar til þess að fá te á hveij-
um morgni. Okkur ömmu var mjög
kært til hvors annars og ég heim-
sótti hana oft þegar ég var fluttur
úr kjallaranum. Amma var alltaf
iðin við að lesa sögumar úr bibl-
íunni, og þann boðskap sem hún
boðaði. Amma var sá klettur sem
ég hélt að yrði ávallt til staðar og
innan handar ef eitthvað bjátaði á,
því hún var alltaf reiðubúin að
hjálpa, ekki bara þeim sem voru
henni nákomnir, heldur öllum þeim
sem þurftu á hjálp að halda, hvort
sem það var matur eða sálarfriður.
Á mínum stutta lífsferli hef ég aldr-
ei kynnst kærleiksríkari konu en
ömmu, hún var ljós okkar allra. Það
er erfítt að kveðja þá sem maður
elskar mikið, en öll kveðjum við að
lokum. Ég þakka fyrir að hafa átt
samleið með svo stórkostlegri
manneskju sem amma mín var. Nú
kveð ég ömmu mína í hinsta sinn
með erindi úr sálmi sem hún hélt
mikið upp á og las oft fyrir mig,
amma bað mig að lesa hann fyrir
sig nokkru áður en hún kvaddi okk-
ur.
Ég hef augu mín til íjallanna.
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni
skapara himins og jarðar.
Drottinn mun vemda þig fyrir öllu illu,
hann mun vernda sál þína,
Drottinn mun varðveita útgöngu þína og
inngöngu
héðan í frá og að eilifu.
Aron Pétur Karlsson.
í dag er merkiskonan Guðmunda
Guðrún Sigurðardóttir kvödd í
hinsta sinn og útförin gerð frá
Fíladelfíukirkjunni í Reykjavík.
Hrein og göfug lífssaga látins
vinar mýkir tregann og mildar sorg.
Guðmunda var fríð kona sýnum og
bar fágaðan yndisþokka. Það var
þó innri fegurð, sem geislaði frá
henni, sem snart hvem þann er
kynntist henni. Ung að árum gafst
hún frelsara sínum Jesú Kristi, það-
an í frá var hún trúr lærisveinn
hans allt til enda og virkur meðlim-
ur hvítasunnuhreyfíngarinnar.
Fundum okkar hjóna og Guðmundu
bar saman fyrir hart nær þrjátíu
árum. Hún var einstaklega háttvís
og aðlaðandi. Engum duldist henn-
ar sterki persónuleiki. Með hógværð
og biblíulegri þekkingu boðaði hún
kristna trú. Fyrir elju og þraut-
seigju sá hún marga gleðjast í nýju
lífí. Fræin uxu og báru ávöxt. Jesú
segir: „Verið í mér, þá verð ég í
yður.“ Þau orð biblíunnar og ótal
mörg önnur sönnuðust í lífi og starfi
hennar, hún gekk um og gjörði
gott, hún vitjaði sjúkra, utangarðs-
manna, fanga og þeirra er bjuggu
við hin verstu kjör. Hún velti björg-
um úr götum aðþrengdra manna,
lýsti upp veginn að krossi Krists.
Heilög kona fyllt krafti og heilögum
anda Drottins, sem hún þakkaði og
lofaði allt fyrir. Með eiginmanni
sínum Ólafí B. Þorsteinssyni eign-
aðist hún átta börn og því ærinn
starfí heima fyrir, en alltaf var
stund aflögu fyrir bænir og aðstoð.
Á hlýlegt heimili þeirra hjóna á
Njálsgötu 17 kom fjöldi fólks á öll-
um aldri til hennar í leit að lausn
og hjálp. Með kærleika til allra bað
hún, hughreysti og styrkti. Hversu
margir fóru með þerruð tár og nýja
von, veit Guð einn. Það þroskar og
bætir hvern þann er kynnist mann-
eskju á borð við Guðmundu.
Við vonum og trúum, vinir og
niðjar hennar líti vöxt og viðgang
eilífs orðs er hún sáði í hjörtu svo
margra. Nú er hún farin til þess
ríkis, sem hún boðaði meðal sam-
ferðamanna sinna. I dag fagnar hún
og lofar frelsara sinn og konung,
sem gaf henni lífíð hér og eilíft í
sínu ríki.
Við sendum ykkur á Njálsgötu
17 okkar dýpstu samúðarkveðjur
og biðjum Guð að styrkja ýkkur.
Guðrún og Guðbjartur.
Guðmunda Sigurðardóttir, Njáls-
götu 17, er látin. Það er ekki ætlun
mín að rekja hér æviferil hennar,
það munu sjálfsagt einhveijir aðrir
gera. Vináttu hennar, kærleika og
fyrirbæna hefí ég iengið að njóta
um áratugi. Þegar slíkir kveðja er
hryggð og tómleiki í hjartanu, en
jafnframt er hægt að samgleðjast
henni að hverfa frá þrautunum og
fara heim til Drottins.
Fyrirheitin í orði Guðs koma upp
í hugann og veita huggun: Jesús
sagði: Sá sem lifír og trúir á mig,
hann skal aldrei að eilífu deyja. —
Ég lifi og þér munuð lifa. Páll sagði:
Lífíð er mér Kristur og dauðinn
ávinningur. — Já, vissulega lifír
hún. —
Hugurinn reikar áratugi aftur í
tímann þegar við vorum með börnin
okkar lítil. Ennþá á ég á segul-
bandi raddirnar þeirra frá þeim
tíma, þar sem þau hittust í afmælis-
boði. Árin líða, bömin stækka,
barnabörnin fæðast. Það var okkur
báðum gleðiefni að 4 af barnaböm-
unum mínum vom barnabömin
hennar. Ógleymanlegar vom ferð-
imar á kristilegu mótin úti á landi.
Við vomm oft tvær saman í bílnum
og þá var hægt að ræða vandamál-
in, biðja og fela þau Drottni, og
sameiginlega glöddumst við yfír því
sem gekk að óskum. Eitt sinn er
við vomm á slíku ferðalagi sagði
hún mér frá undursamlegri reynslu
er hún fékk að upplifa. Ekki mun
ég útskýra það frekar hér, en ég
hefí þá sannfæringu að þessi
reynsla hennar í samfélaginu við
Drottin hafi breytt öllu.hennar lífi
og gefíð henni þann heilaga kær-
leika, sem geislaði frá henni til allra
sem hún umgekkst og ekki hvað
síst þeirra sem á einhvern hátt
höfðu brotið sitt skip.
Síðasta ferðin okkar saman var
gerð um verslunarmannahelgina í
ágúst sl. er við renndum austur í
Kirkjulækjarkot á kvöldsamkomu á
hinu árlega „Kotsmóti". Þar hittr
hún marga kæra vini. Einhvern
tíma sagði hún: „Æ, ég er svo lengi
að kveðja fólk, ég veit ekki af fyrr
en ég er farin að biðja fyrir því.“
Ég trúi því að Drottinn minnist
slíkrar konu. Síðustu mánuðirnir
vom erfíðir, bæði henni og ástvinum
hennar. Hún kvartaði þó aldrei, var
innilega þakklát þeim sem önnuðust
hana. Maðurinn hennar, Ólafur
Þorsteinsson, vitjaði hennar dag-
lega og sat við sjúkrabeðinn. Börn-
in hennar öll, fjölskyldur þeirra,
vinir og trúsystkini heimsóttu hana.
Öllum gat húr. miðlað kærleika og
trú. Slíkra er gott að minnast. Ég
kveð hana með hjartans þakklæti.
Óli minn, Mary, Siggi, Ibby,
Stína, Ester Anna, Unnur og
Hanna. Ég votta ykkur og fjölskyld-
unni allri mína dýpstu samúð og
bið ykkur öllum blessunar Drottins.
J.K.
Miðvikudaginn 5. febrúar sl. lést
á Borgarspítalanum ástsæl tengda-
móðir mín (móðir), Guðmunda Sig-
urðardóttir. Það sem gerði tengda-
móður mína (móður) sérstaka í
mínum huga var fyrst og fremst
trúin sem alla tíð ríkti í hjarta henn-
ar og sem geislaði af henni alla tíð.
Þegar ég var kynntur fyrir Guð-
mundu, þ.e. þegar ég steig í fyrsta
sinn fæti mínum inn á Njálsgötu
17, sagði hún strax eftir þau kynni
við dóttur sína, sem nú er konan
mín: „Þetta er drengurinn minn.“
Næmleiki hennar á fólk og góð-
mennska hennar í garð annarra er
minna máttu sín í okkar velferðar-
þjóðfélagi var ávallt í fyrirrúmi í
Fæddur 28. júní 1907
Dáinn 5. febrúar 1992
Afí er dáinn. Fyrir okkur bræð-
urna þá var Páll Melsteð Ólafsson,
annað og meira en afi. Við bjuggum
hjá honum og ömmu, Sigríði Ölafs-
dóttur, ásamt móður okkar, Huldu
Guðmundsdóttur, öll okkar æskuár
í Birkilund v/Vatnsveituveg. Við
ólumst því upp hjá afa. Hann var
maðurinn sem við héldum í höndina
á fyrstu sporin og litum upp til eft-
ir því sem við eltumst. Hann hugg-
aði okkur þegar eitthvað bjátaði á
hennar hjarta. Alltaf var hún reiðu-
búin að fórna sér fyrir aðra þegar
einhver þurfti á hjálp að halda,
hvort heldur það var í formi matar
eða peninga. Ég varð oft vitni að
því á góðviðrisdögum á Njálsgöt-
unni að útigarðsmenn sátu á tröpp-
unum hjá tengdamóður minni og
mötuðust af velgjörðum hennar,
sem ekki bara sinnti á þennan hátt
samfélagi sínu, því einnig var sím-
inn stöðugt rauðglóandi, má segja
allan sólarhringinn, og rödd styrk-
leikans í trúnni á Jesú Krist var til
reiðu handa þeim sálum sem þurftu
huggunar með. Mér er ávallt minn-
isstætt að bænir þær sem hún bað
voru ekki bara fyrir okkur sem
tengdust henni, heldur voru þær
miklu víðfeðmari og náðu til ein-
staklinga sem hún þekkti ekki en
fékk samt neyð fyrir.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
í æsku minni að eiga ömmu en
mikið öfundaði ég þá sem nutu
þess. Gjöf minna barna var að eiga
ömmu framan af og öll nutu þau
ömmu sinnar og þvílík amma! Mik-
ið er ég þakklátur tengdamóður
minni (og móður) fyrir allar stund-
irnar sem hún gaf börnunum mín-
um og þá trú sem hún skildi eftir
í hjarta þeirra — trú sem stendur
eftir sem klettur í þeirra lífi.
Guðmunda dó á hádegi síðastlið-
inn miðvikudag, nánar tiltekið á
slaginu tólf. Það er táknrænt. Læri-
sveinarnir voru 12, talan 12 er tala
og var alltaf til staðar þegar við
þörfnuðumst hans. Hann var afi.
Afí kenndi okkur strákunum
margt. Hann kenndi okkur að sitja
hest, hann smíðaði hluti handa okk-
ur, hann sagði okkur sögur, hann
kenndi okkur að tefla, hann las
fyrir okkur, hann kenndi okkur að
veiða, hann fór með okkur í göngu-
túra og sýndi okkur náttúruna og
hvað í henni bjó. Hann var alltaf
tilbúinn til að hjálpa okkur í öllum
okkar uppátækjum og leikjum.
Hann gaf okkur mikið en fyrst og
fremst gaf hann okkur minningar
sem við getum tekið fram í dag og
glaðst yfir að eiga.
Allt það sem við erum í dag,
mótaðist að einhveiju leyti á þess-
um árum. Það að afi skyidi eiga
svona stóran hlut af okkar æsku
er okkur bræðrunum óendanlega
mikilvægt. Hann var með til að
mynda þann grunn sem við byggj-
um á í dag sem fullorðnir menn.
Það er erfitt að skilja að hann sé
farinn frá okkur, hann afí. Við
munum sakna hans sárt.
Páll Melsteð Ríkharðsson,
Þór Melsteð Steindórsson.
Það hefur orðið kuldalegra í sál-
arlífinu við fráfall Páls Melsteðs
Ólafssonar múrarameistara. Hann
var einn þeirra sem reyndist mörg-
um skjól í hretviðrum lífsins. For-
eldrar hans voru Ólafur Jens Sig-
urðsson sjómaður og bóndi og Ingi-
björg Sveinbjörnsdóttir.
Páll var innfæddur Reykvíkingur
og vann alla almenna vinnu sem til
féll uns hann hóf nám í múriðn hjá
Kornelíusi Sigmundssyni og lauk
sveinsprófi 1935. Páll var tvíkvænt-
ur, fyrri kona var Ólöf Einarsdótt-
stjórnunar og þennan dag átti eftir-
lifandi eiginmaður hennar, tengda-
faðir minn, 77 ára afmæli. Talan 7
er heilög tala (hún dó 5.2. en sam-
talan af þvi er einnig 7.) Maður
hefur á tilfinningunni að Guð sé
með þessari tímasetningu að undir-
strika hversu dýrmæt hún var og
sérstök, — heilagur lærisveinn.
Hér að ofan hef ég sett innan
sviga orðið móðir og er mér það
ljúft, því hún hafði frá upphafi
ávallt viðhaft þau orð við mig að
ég væri meiri sonur en tengdasonur
og skila ég því hér með um hæl til
minnar ástkæru tengdamóður
(móður) því það var gagnkvæmt,
hún var mér meiri móðir en tengda-
móðir.
Guðmunda Sigurðardóttir er ekki
lengur á meðal okkar en hún gaf
okkur birtuna og sú birta verður
aldrei tekin úr huga okkar. Blessuð
sé minning hennar.
Karl J. Steingrímsson.
Ejskuleg tengdamóðir mín, Guð-
mun3á Sigurðardóttir, er látin.
Undanfama mánuði háði hún harða
baráttu við óvæginn og illskæðan
sjúkdóm og naut þar frábærrar
umönnunar starfsfólks deildar 4-B
á Borgarsjúkrahúsinu. Síðastliðinn
miðvikudag, á hádegi, lauk síðan
þeirri 'ójöfnu baráttu og Guðmunda
fór til fundar við Drottin sinn og
frelsara, sem hún ákvað 33ja ára
gömul að fylgja til dauðadags.
Þeir sem þekktu Guðmundu vita
að þar fór einstök manneskja. Hún
var kærleiksrík, ósérhlífin, gjaf-
mild, hógvær, lítillát, og umfram
allt sönn. Ég minnist þess að alltaf
þegar ég laut yfír hana og kvaddi
eða heilsaði, þá hélt hún mér svo
lengi og faðmaði að mig var farið
að verkja í bakið og gerði ég stund-
um góðlátlegt grín að þessu við
einn svila minn, sem hafði svipaða
sögu að segja. En þegar ég síðan
laut yfir hana á dánarbeði hennar,
þá saknaði ég svo sárt þessara
faðmlaga og kærleikáns sem þeim
fylgdi. Þetta var í fyrsta sinn sem
ég laut yfir hana og hún lyfti ekki
örmum sínum móti mér og ég fann
til gífurlegs söknuðar. Þessi sökn-
uður er enn til staðar og ég veit
ir, þau skildu. Þeim varð þriggja
barna auðið, sem voru Auður og
Pétur sem eru látin og Helga Páls-
dóttir sem er erlendis. Seinni kona
hans var Sigríður Ólafsdóttir og
gekk Páll börnum hennar, Huldu
og Svavari, í föðurstað og reyndist
þeim afar vel. Páll var skapstór og
ekki allra, en vinir hans vissu að
þarna fór góður drengur og traust-
ur.
Páll var söngmaður góður og
söng í kvartett múrarafélagsins hér
áður fyrr. Því miður visnaði áhugi
hans á félagsmálum fljótlega vegna
ýmissa atvika og hann sneri sér að
hestamennsku í tómstundum með-
an heilsan leyfði. Síðustu árin var
hann hjá fósturdóttur sinni, Huldu,
og Erni manni hennar, þar til hann
þurfti á meiri hjálp að halda vegna
veikinda sinna og dó á sjúkradeild
Elliheimilisins Grundar í Reykjavík.
Hvil í friði.
Svavar Guðni Svavarsson.
PULLMASTER
- rökréttur kostur
MASTER ♦
VÖKVAVINDUR
PULLMASTER eru afkastamiklar vökvavindur
meö jöfnum vinduhraða í báöar áttir. Knúnar
vökvadrifnum gírmótor. Sjálfvirkar
diskabremsur og öryggisbremsa. Innbyggö
vökvakæling gegn ofhitun viö mikiö álag. Allir
snúningsfletir aflokaðir og vinna í olíubaði.
Kúlu- og keflalegur á öllum snúningsflötum
tryggja langa og áfallalausa notkun meö
lágmarks bilanatíðni. Varahluta- og
viðgerðarþjónusta.
Leitið upplýsinga hjá sölumönnum okkar.
VÉLASALAN H.F.
ÁNANAUST 1, REYKJAVÍK. SÍMI 91-26122
Minning:
Páll M. Ólafsson