Morgunblaðið - 12.02.1992, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. FEBRUAR 1992
15
að hann á eftir að vera það lengi
enn.
Ég er þakklátur fyrir yndislegar
minningar um tengdamóður mína.
Ég þekkti hana í 15 ár og á þeim
tíma sá ég hana aldrei missa stjórn
á skapi sínu, heyrði hana aldrei
tala illa um fólk, en varð stöðugt
vitni að gæsku hennar, gjafmildi
og falslausum kærleika.
Þegar Guðmunda vissi hvert
stefndi var hún alltaf að tala um
að hana langaði svo að segja barna-
börnunum frá Drottni sínum, hana
langaði svo innilega að gera eitt-
hvað fyrir barnabörnin sín. Þannig
er henni vel lýst. Hún vildi sífellt
gleðja aðra. Heimili hennar var
griðastaður þeirra sem höfðu orðið
undir í lífinu og var engum vísað
frá sem til hennar leitaði og ófáir
voru þeir sem gerðu Guðmundu að
trúnaðarmanni sínum.
Ég bið góðan Guð að hugga þá
sem sitja í sárum við fráfall Guð-
mundu, konu mína, Hönnu Ólafs-
dóttur, sem elskaði móður sína eins
heitt og hægt er að elska með
mannlegum kærleika, systur henn-
ar og bróður og föður, Ölaf B. Þor-
steinsson, sem sér á eftir yndislegri
eiginkonu og vini. Einnig vil ég
þakka starfsfólki Borgarspítalans,
deild 4-B, frábært starf. Starfsfólk-
ið þar er einstakt og þótti Guð-
mundu afar vænt um það.
Guðmunda Sigurðardóttir er að
sönnu horfin úr þessum heimi en
minningin um hana mun aldrei
deyja í hjörtum þeirra sem henni
unnu. Og hvað viðvíkur mínu hjarta
og konu minnar, þá skipar hún þar
rúm að eilífu.
Matthías Ægisson.
Tilverunni hefur verið líkt við
ferðalag og okkur mönnum sem
gestum á hóteli jarðarinnar. Ekki
getum við pantað og ráðið hversu
lengi við viljum dvelja á þessu hót-
eli því eitthvert óskiljanlegt afl virð-
ist sterkara öllu öðru og kalla gest-
ina til sín þegar því sýnist svo. í
dag sitjum við hótelgestir jarðarinn-
ar hnípnir því eitt sætið er autt.
Sætið hans Bigga. Ferðalagi hans
lauk alltof fljótt. Það er vont að
sitja eftir og skilja ekki tilganginn.
Það kemur enginn til með að
setjast í sætið hans, það verður
autt um ókomna framtíð. En von-
andi getum við þegar mesti sárs-
aukinn hefur dvínað ögn, horft á
sætið hans og rifjað upp það
skemmtilega og góða sem hann
skildi eftir með því einu að hafa
verið til.
Hann var nemandi minn í grunn-
skóla og við vorum bæði Framarar
og hittumst því á þeim vettvangi
líka. Mér er efst í huga hið þægi-
lega viðmót sem þessi fallegi dreng-
ur með strákslega blikið í augum
sýndi öllum og veit að það bar vitni
þeirri væntumþykju og hlýju sem
hann bjó við.
Ég bið algóðan guð að halda
verndarhendi sinni yfir öllum þeim
sem eiga um sárt að binda og kveð
Bigga minn að sinni.
Ragnheiður Ríkharðsdóttir.
Okkur systkinin langar að minn-
ast elskulegrar ömmu okkar og
þakka allan hennar hlýhug og
hjartagæsku. Hún lést í Borgar-
spítalanum 5. febrúar sl. eftir erfiða
sjúkdómslegu. Það var alltaf gott
að koma til ömmu og afa í litla
húsið á Njálsgötunni. Amma var
alltaf heima þegar okkur bar að
garði og aldrei fórum við svöng frá
henni.
Við ömmu var hægt að spjalla
um alla hluti. Amma var mikið trú-
uð kona og talaði oft um trúna við
okkur systkinin, og hefur- það
reynst okkur gott veganesti í lífinu.
Þegar við vorum lítil börn var amma
alltaf boðin og búin að passa okkur
systkinin, þá söng hún og sagði
okkur sögur. Þessum stundum
gleymum við seint.
Selma Rut systir sem dvelur í
Bandaríkjuhum biður Guð að blessa
og styrkja afa í sorgum hans.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við elsku ömmu og biðjum
Guð að geyma.
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlaustu friðinn
og allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Við vottum afa og langafa okkar
dýpstu samúð og biðjum góðan Guð
að styrkja hann og blessa.
Selma Rut, Olafur Björn,
Victor, Hulda, Ingvi
Hrafn og Gunnar Ægir
Ég hef augu mín til Ijallanna
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni
skapara himins og jaiðar
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna
Vörður þinn blundar ekki
Nei, hann biundar ekki og sefur ekki
Hann, vörður ísraels
Drottinn er vörður þinn
Drottinn er skuggi þinn, þér til hægri handar
Um daga mun sólarhitinn eigi vinna þér mein
né heldur tunglið um nætur
Drottinn mun vernda þig frá öllu illu,
hann mun vernda sál þína;
Drottinn mun varðveita útgang þinn og inngang
Héðan í frá og að eilífu.
(121. Davíðssálmur.) QR
Nú er hún amma litla ekki leng-
ur hjá hópnum sínum. Ég átti marg-
ar góðar og dýrmætar stundir með
henni. Það var gaman að sitja með
henni og drekka te og spjalla um
heima og geima. Og það var ekki
auðvelt að kveðja hana þegar hún
var enn á meðal okkar. Svo það
liggur beint við að það er mikill
söknuður í hjarta mínu á þessari
stundu. En við megum ekki vera
eigingjörn því við vitum fyrir víst
að henni líður vel í faðmi Drottins.
Thelma Björk Sigurðardóttir.
Mamma var einstök, og langar
mig til að minnast hennar í nokkr-
um orðum.
Mamma var mér mikils virði og
á ég yndislegar minningar um hana.
Hún var ekki aðeins móðir mín, hún
var líka mikil vinkona og trúsystir
og áttum við margt sameiginlegt.
Það var svo gott að vera nálægt
mömmu sem gaf svo mikið af sér.
Alltaf gat hún fundið hvernig manni
leið svo næm var hún á mannlegar
tilfinningar.
Mamma hafði alltaf haft trú á
Drottin Jesúm Krist frá barnsaldri
og sagði hún mér hvað Guð snerti
við henni þegar hún gaf sitt ferm-
ingarheit.
En þegar hún var 33 ára gömul
tók hún á móti Jesú sem frelsara
sínum. Hún fylgdi honum síðan með
trúfesti alla sína ævi. Drottinn gaf
henni margar náðargjafir sem hún
notaði fyrir hann. Ég er svo þakk-
lát fyrir hana mömmu, hún skamm-
ast sín aldrei fyrir það að viður-
kenna að Jesús Kristur var henni
allt í þessu lífi, og hlakkaði hún til
þess dags þegar hún fengi að fara
til hans.
Hún sagði; „Þó svo að ég kveljist
í smá tíma þá á ég þessa fullvissu
og von um eilíft líf hjá Drottni, þar
verður engin kvöl.“ Hún sagði við
mig að í öllum sínum veikindum
fyndi hún að Drottinn væri svo
sannarlega til og fyndi hún fyrir
nálægð hans. Það er svo mikil hugg-
un að vita að mömmu líður vel og
hún er nú komin heim til Drottins,
en ég veit að ég á oft eftir að sakna
hennar.
Ég man þær stundir er við sátum
saman eftir kristilegar samkomur
þegar ég, mamma og vinkonur mín-
ar drukkum te og töluðum saman,
um hvað Guð væri að gera í lífi
okkar og annarra.
Ég minnist líka þeirra stunda
þegar við fórum á ýmsa staði til
að halda samkomur og var henni
umhugað um þá minnstu í þjóðfé-
laginu, þá sem aðrir leiða hjá sér,
þeir nutu kærleika hennar með fyr-
irbænum. Hennar bænabók var full
af nöfnum. Guð var góður að gefa
mér slíka móður sem veitti mér ást
og öryggi, og er það gott vega-
nesti út í lífið. Ég man þegar ég
fluttist til Vestmannaeyja hvað ég
saknaði þess að geta ekki komið í
te til mömmu þegar mig langaði
til, og njóta samveru hennar. í stað
þess styrktum við Póst og síma, því
tíminn flaug þegar við vorum komn-
ar í hrókasamræður, enda áttum
við svo margt sameiginlegt.
Nú er mamma komin heim til
Drottins og sé ég hana ekki framar
í þessu lífi, en ég á þá fullvissu að
sjá hana heima hjá Drottni okkar
og frelsara Jesúm Kristi, og það
huggar mig. Ég bið Drottin að
hugga þig og blessa, elsku pabbi,
á þessari saknaðar- og sorgar-
stundu.
Ég fékk huggunarorð úr Bibl-
íunni og voru þau jafnframt uppá-
haldsorðin hennar mömmu, og eru
þau í Efesusbréfinu 2:13, 2:19. Þau
eru: „Nú þar á móti eruð þér, sem
eitt sinn voruð fjarlægir, orðnir
nálægir í Kristi, fyrir blóð hans.“
Og 19: „Þess vegna eruð þér ekki
framar gestir og útlendingar heldur
eruð þér samþegar hinna heilögu
og heimamenn Guðs.“ Að lokum
vil ég þakka öldrunardeild Borgar-
spítalans, B4, fyrir allt sem gert
var fyrir mömmu. Hún elskaði ykk-
ur mjög mikið fyrir þann kærleika
og umhyggju sem þið sýnduð henni.
Mömmu þakka ég fyrir allt sem hún
var mér.
Unnur Olafsdóttir.
Fleivi minningargreinar um
Guðmundu Sigurðardóttur
bíða birtingar og munu birtast
í blaðinu næstu daga.