Morgunblaðið - 12.02.1992, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. FEBRUAR 1992
27
Björgvin Elís Þórs
son - Minning
Fæddur 13. maí 1973
Dáinn 1. febrúar 1992
í dag, 12. febrúar, verður til
moldar borinn ungur piltur, Björg-
vin Elís Þórsson, betur þekktur
undir nafninu Biggi af skyldfólki
og vinum. Hann fékk ekki að dvelja
hjá okkur lengi en því ánægjulegri
eru minningarnar sem við geymum
um Bigga.
Ég kynntist Bigga þegar þau
Hrabbý „litla systir“ fóru að vera
saman. Það var sumarið 1989 sem
hún systurdóttir mín sagði mér frá
því að hún hefði kynnst alveg æðis-
lega sætum „gæja“ þar sem þau
voru að æfa lyftingar í Borgartún-
inu. Þetta sama sumar kynntist ég
manninum mínum og fylgdist
kannski ekki alveg með hvað gekk
hjá þeim en reyndi samt að vera
með á nótunum. Ég man hvað hún
var spennt við símann alla daga
meðan Biggi var úti á landi að vinna
á sumrin og beið eftir því að hann
hringdi. Þær helgar sem hann var
væntanlegur heim, þ.e. aðra hveija
helgi, lá alveg í loftinu að eitthvað
var að gerast því ómögulegt var
fyrir hana að festa sig einhvers
staðar þær helgar, hún varð að
vera í bænum og heima bíðandi
eftir að hann kæmi. Ást og kærleik-
ur var í algleymingi hjá þeim þenn-
an tíma þó svo að þau vildu ekki
játa að nokkuð væri á milli þeirra
annað en „bara vinir". Hún Hrabbý
mín er búin að eiga um sárt að
binda núna síðustu daga eins og
líklega allir sem eitthvað þekktu til
Bigga því alltaf er erfitt að kyngja
því að ungt og efniiegt fólk falli svo
fljótt og skyndilega í valinn.
Biggi var ekki nema tæplega
nítján ára gamall. Ungur, hraustur
og efnilegur nemandi og íþrótta-
maður, átti allt lífið fyrir sér og svo
allt í einu er klippt á líflínuna. Það
er bæði undarlfegt og skrýtið til
þe.ss að hugsa að það geti verið
satt að ég eigi ekki eftir að sjá
Bigga aftur. Síðast þegar við
sáumst var í brúðkaupi bróður míns
og svo þá um kvöldið komu þau
bæði Hrabbý og Biggi í mat til
okkar í Hraunbæinn. Þau virtust
svo hamingjusöm og glöð að vera
saman en það varð um þau eins og
svo mörg önnur efnileg pör, þau
urðu mjög góðir vinir en ekkert
meir. Stundirnar sem ég sá þau
saman urðu færri eftir þetta.
Það var ánægjulegt að kynnast
Bigga, minningin um fallega brosið
hans mun fylgja okkur.
Megi hann hvíla í friði.
Foreldrar, bræður og elsku
Hrabbý mín og vinir, ég sendi ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Arndís Hilmarsdóttir.
Sunnudagurinn 1. febrúar síðast-
liðinn var mikill sorgardagur í lífi
mínu. Þá var hringt til mín og mér
sagt að það hefði verið Björgvin,
einn af strákunum mínum í Fram,
sem hefði látist í hinu hörmulega
bílslysi kvöldið áður. Allt í einu var
veröldin allt önnur og maður neit-
aði að trúa staðreyndum lífsins.
Síðan hrönnuðust upp spurningar
eins og af hverju hann, hver er til-
gangurinn, en fátt verður um svör.
Er ég byrjaði að þjálfa 2. flokk
Fram síðastliðið haust kannaðist ég
vel við flesta strákana í liðinu en
það var þá sem ég kynntist Björg-
vin almennilega. Fyrst í stað mættu
menn misjafnlega af ýmsum ástæð-
um, t.d. vegna vinnu, sumarfría
erlendis o.fl. En það var góður
kjarni sem byijaði strax á fullu og
þar á meðal brosmildur strákur sem
alltaf var í góðu skapi, en það var
Björgvin. Tíminn leið áfram og því
betur sem við kynntumst fann ég
að þarna fór strákur sem hafði
mjög sterkan persónuleika. Hann
var sérstaklega skapgóður, hlýr í
viðmóti og var mjög iðinn við æfing-
ar. Hann hafði mikinn metnað í
boltanum og smitaði bæði mig og
strákana með dugnaði sínum, bjart-
sýni og lífsgleði. Þegar kom að því
að ég þurfti að velja hópnum fyrir-
liða hafði ég úr mörgum góðum
kostum að velja, en ég þurfti ekki
að hugsa mig lengi um áður en ég
valdi Björgvin í starfið. Sem slíkur
stóð hann sig mjög vel innan vallar
sem utan. Hann var ekkert að trana
sér fram en var alltaf til staðar,
traustur, gafst aldrei upp og hafði
tröllatrú á strákunum og liðinu,
þrátt fyrir skrykkjótt gengi liðsins
á köflum. Björgvin var ákveðinn
og við vorum ekki alltaf sammála
og þá ræddum við hlutina fram og
til baka. í þessum vangaveltum
okkar kom í ljós að hann hafði
góðan skilning á ótrúlegustu málum
hvort sem var innan handboltans
eða utan og var gott að leita eftir
hans áliti. Við töluðum um það fyr-
ir stuttu að hann gengi upp í meist-
araflokk eftir þetta tímabil og ný
skyldi allt lagt í sölurnar og ná
góðum árangri í vor. Því miður var
hann kallaður til annarra starfa og
getur ekki rekið endahnútinn á
verkið með okkur en hans verður
sannariega sárt saknað. Það er
mjög erfitt að sætta sig við að
Björgvin sé farinn og það er margt
í þessum heimi sem við skiljum
ekki. Ég trúi því hins vegar heils-
hugar að hann hafi verið tekinn frá
okkur til þess að takast á við önnur
störf og þar mun hann áfram láta
gott af sér leiða. Þrátt fyrir stutt
kynni mun ég aldrei gleyma Björg-
vin. Minning hans mun veita mér
styrk á lífsleiðinni og mun ég minn-
ast gleðinnar, hlýjunnar, hvatning-
arinnar og bjartsýninnar sem ávallt
einkenndu hann. Án efa mun það ^
verða mér huggun og styrkur.
Ég votta fjölskvldu Björgvins
mína dýpstu samúð og bið guð að
styrkja þau í þessari þungu sorg.
Að síðustu langar mig til að vitna
í línur Kristjáns frá Djúpalæk.
„Ég endurtek i anda
þijú orð við hvert mitt spor
fegurð, gleði, friður
mitt faðir vor.“
Guð blessi minningu hins góða
drengs ESjörgvins Elís Þórssonar.
Ásgeir Sveinsson,
þjálfari 2. flokks Fram.
Björgvin Elís Þórsson, eða Biggi
eins og hann var alltaf kallaður,
er dáinn. Það er ótrúlegt en þó
köld staðreynd. Staðreynd sem mun
taka alla þá sem hann þekktu lang-
an tíma að átta sig á. Þegar við
sjáum Bigga fyrir okkur er það
einna helst brosið sem einkenndi
hann. Það þurfti lítið til að fá hann
til að hlæja. Lífsgleði og góð kímni-
gáfa voru áberandi í hans fari. Við
eigum margar góðar minningar um
Bigga. Og þá einna helst frá gagn-
fræðaskólaárum okkar, þegar við
héldum nokkur saman hópinn og
þar á meðal hann. Biggi var rólynd-
ur ogrtiæglátur en leyndi þó á sér.
Hann var orðheppinn og oft hrukku
upp úr honum hinar ótrúlegustu
athugasemdir. Bigga leiddist óþarfa
æsingur. Ef einhver var að skamm-
ast gat hann átt það til að gefa
honum góðlátlegt kiapp á bakið og
segja: „Þú er ágætur, vinur.“ Sem
varð til þess að hinum varð orð-
vant. En ef honum sjálfum leiddist
eitthvað gekk hann frekar í burtu
en að rífast. Það er sárt að horfa
á eftir jafn sérstökum dreng og
Bigga. í raun er fátt hægt að segja
þegar hann hverfur svona snöggt.
Eina huggunin er kannski sú að
hans sé þörf einhvers staðar annars
staðar og þar muni hann taka bros-
andi á móti okkur þegar fram líða
stundir. En við munum alltaf eiga
minninguna um hann og erum
þakklát fyrir þær stundir sem hann
gaf okkur.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast Bigga.
Blessuð sé minning Björgvins
Elís Þórssonar.
Guðmundur Pálsson,
Auður Jónsdóttir.
Það voru þungbærar fréttir sem
við Framarar fengum að morgni
sunnudagsins 2. febrúar er við
fregnuðum sviplegt fráfall félaga
okkar Björgvins Elísar Þórssonar,
eða Bigga eins og hann var ávallt
kallaður.
Kynni okkar Framara af Bigga
hófust af alvöru er hann í sumar-
byijun 1989 gekk til liðs við Fram,
en hann iðkaði handknattleik áður
með UMFA.
Strax við fyi-stu kynni kom í ljós
að hann var hvers manns hugljúfi.
Honum var frá byijun vel tekið í
herbúðum okkar .Framara og það
voru ekki aðeins æfingafélagarnir
sem fengu að kynnast því hversu
góður og traustur piltur hann var
og bóngóður því stjórnarmenn
deildarinnar veittu strax athygli
ljóshærða drengnum með fallega
brosið sem ávallt vildi rétta hjálpar-
hönd við mismunandi skemmtileg
og kreíjandi verkefni.
Handbolti skipaði stóran sess í
lífi Bigga og var ómælt erfiðið sem
hann lagði á sig til að stunda sína
íþrótt af þeirri elju sem til þarf til
að ná árangri. Hann bjó í Mosfells-
bæ og tóku því æfingarnar mun
meiri tíma, en hjá félögum hans
þar sem hann þurfti að leggja á sig
tímafrekar rútuferðir til að komast
á æfingar. Biggi uppskar eins og
til var sáð er hann, vorið 1990,
varð íslandsmeistari með 2. flokki
Fi-am og þetta sama ár lék hann
sinn fyrsta ieik með meistaraflokki
félagsins. í vetur var hann síðan
valinn til að gegna fyrirliðastöðu í
2. flokki karla.
Mikill harmur er nú kveðinn að
fjölskyldunni og vinahópnum sem
sakna vinar í stað og eiga um sárt
að binda. Biggi lifir áfram í minn-
ingu allra þeirra er kynntust honum
og áttu samleið þau alltof fáu ár
sem honum voru ætluð í þessu lífi.
Framarar senda föður hans Þór
Rúnari, Guðrúnu móður hans, fóst-
urföður, bræðrum og öðrum ætt-
ingjum sínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Björgvins
Elísar Þórssonar.
Handknattleiksdeild
Fram,
Lúðvík Halldórsson,
Heimir Ríkarðsson.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Kiljan Laxness)
Góði Guð, hvers vegna tókstu
Bigga frá mér, af hveiju strax?
Hann var ekki nema 18 ára, svo
góður og svo yndislegur strákur
sem átti framtíðina fyrir sér bæði
í skóla og í íþróttum. Ég spyr en
fæ samt ekki svar, enginn fær svar
við þessari stóru spurningu. Sagt
er að þeir sem Guðimir elska deyi
ungir, Guð hefur greinilega haft
eitthvað stórt verkefni handa
Bigjga.
Eg minnist hans í þátíð, hann
var; en í huga mér er hann.
Ég sá Bigga fyrst sumarið 1989,
þá var hann nýbúinn að skipta yfir
í Fram og var að æfa niður í Borg-
artúni. Hann var ljóshærður, brúnn
og með gleraugun sín á nefinu. Ég
tók strax eftir honum því mér
fannst hann svo fallegur. Ég leit á
hann og ákvað strax að þessi sæti
strákur skyldi aldrei sleppa frá
mér. Það gerði hann heldur ekki
næstu árin eða allt þangað til Guð
tók völdin í sínar hendur.
Við í vinahópnum hjá Fram bröll-
uðum ýmislegt saman og var Biggi
hrókur alls fagnaðar í þeim hópi.
Farnar voru ófáar ferðir upp í sum-
arbústað til Drífu og í sumar fórum
við í helgarferð í Bjarkarlund. Sú
ferð var bæði eftirminnileg og
skemmtileg.
Síðustu tvö sumur vann Biggi
úti á landi hjá Pósti og síma í sam-
bandi við lagningu ljósleiðarans.
Kom hann heim aðra hverja helgi.
Það var mjög leiðinlegt að sjá hann
svona sjaldan en þeim mun ánægju-
legra þegar hann kom í bæinn.
Hann var líka mjög duglegur að
hringja og skrifa mér frá þeim stöð-
um sem hann dvaldi á.
Biggi var ekki hræddur við að
deyja. Hann spurði mig eitt sinn
hvort ég væri hrædd við að deyja
og játti ég því og spurði ég hann
að því sama. Hann sagðist ekki
vera hræddur, þetta væri eitthvað
sem kæmi fyrir alla og sagðist hann
vera tilbúinn til að deyja en bætti
við að auðvitað myndi hann ekki
deyja næstum strax. Það var ekki
lengra síðan en í sumar sem við
töluðum um þetta og núna er hann
farinn frá mér.
Ég bjóst ekki við að sjá á eftir
vini fyrr en eftir mörg ár. En núna
sé ég á eftir besta vini mínum.
Stundum spurði ég sjálfa mig að
því hvað ég myndi gera ef einhver
af vinum mínum dæi, en hugsaði
svo með sjálfri mér að það gerðist
ekki næstum því strax svo ég þyrfti
ekki að vera að hugsa um það.
Það voru forréttindi að kynnast
Bigga og það voru mikil forréttindi
að eiga hann að vini.
Ég vötta Guðrúnu, Rúnari, Hauki
og bræðrum Bigga alla mína samúð
og ég bið góðan Guð að blessa þau.
Hrafnhildur.
Með þessum orðum vill Harid-
knattleiksdeid Aftureldingar minn-
ast fyrrum félaga, Björgvins Elís
Þórssonar, sem lést laugardaginn
l. febrúar. Enn hefur umferðin tek-
ið sinn toll, í þetta sinn efnilegan
íþróttamann sem framtíðina átti svo
sannarlega fyrir sér.
Björgvin hóf snemma að æfa
handknattleik hjá Aftureldingu.
Greinilegt var strax að þar var efni
á ferð. Hann æfði og lék með Aftur-
eldingu í 5. og 4. flokki og eitt ár
í þriðja aldursflokki. Framfarir hans
voru miklar ár frá ári. Árið 1989
var hann valinn í unglingalandslið
íslands, 16 ára og yngri. Lék hann
með liðinu á alþjóðlegu móti það ár.
Hugur hans stefndi hátt og því
m. a. ákvað hann að skipta um kapp-
lið á sumarmánuðum 1989. Gekk
hann til liðs við Fram. Með því liði
lék hann með góðum árangri þar
til örlögin gripu í taumana.
Jafnt innan leikvallar sem utan
var Björgvin fyrirmynd annarrá
með prúðmennsku sinni og yfirveg-
un. Áð leiðarlokum vill handknatt-
leiksfólk í Mosfellsbæ þakka Björg-
vin fyrir samfylgdina og samvinn-
una.
Foreldrum, bræðrum og öðrum
fjölskyldumeðlimum vottum við
okkar dýpstu samúð og biðjum guð
að styrkja þau og styðja á þessari
stund.
F.h. Handknattleiks-
deildar UMFA,
Ivar Benediktsson.
Mánudagurinn 3. febrúar var
sorgardagur öllum nemendum,
kennurum og öðru starfsfólki
Menntaskólans við Sund. Þá um
morguninn kom í minn hlut að
færa nemendum og starfsfólki skól-
ans þá harmafregn, að einn úr hópi
nemenda, Björgvin Elís Þórsson,
hefði látist af slysförum að kvöldi
laugardagsins 1. febrúar.
Björgvin kom 'til náms í Mennta-
skólanum við Sund haustið 1989
að loknu grunnskólaprófi frá Gagn-
fræðaskólanum í Mosfellssveit. Að
loknu prófi upp úr 1. bekk hóf hann
nám á félagsfræðibraut skólans og '
var nú á 3. námsári. Björgvin var
góður skólaþegn. Skólasókn hans
var með miklum ágætum og sem
námsmaður var hann í stöðugri
framför. Þá var ekki minna um
vert, að hann var einstaklega vel
gerður ungur maður, góður vinur
og félagi og jákvæður og örvandi
sem nemandi. ’
Það er ákaflega þungbært að sjá
á bak svo góðu mannsefni með
þessum sviplega hætti. Ég veit, að
allir hér í skólanum, sem einhver
kynni höfðu af Björgvin, sakna
hans sárt. Fyrir hönd skólans,
starfsmanna hans og nemenda,
færi ég aðstandendum dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Sigurður Ragnarsson, rektor MS.
Okkur langar að minnast vinar,
skóla- og vinnufélaga okkar hans
Bigga sem lést þann 1. febrúar síð-
astliðinn.
Það var mikið áfall þegar vítf
fréttum að Biggi væri farinn. Það
er ekki ofsögum sagt að Biggi var
glaðlyndur og mikið var gott að
umgangast hann bæði í leik og
starfi. Það skarð sem Biggi skilur
eftir sig í huga okkar verður seint
bætt.
Erfitt er að koma hugsunum á
blað um vin okkar. Þess vegna lát-
um við minninguna um hann lifa í
hugum okkar um alla framtíð.
Um leið og við þökkum fyrir þær
samverustundir sem við fengum*3ð
vera með honum flytjum við kveðju
frá vinnufélögum í Kringlunni og
vottum fjölskyldu hans innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigvaldi Sigurbjörnsson og
Davíð Rúnar Gunnarsson.
Þann 1. febrúar síðastliðinn hvarf
frá okkur mjög góður vinur. Vinur
sem allir höfðu góðar mætur á,
Björgvin Elís Þórsson eða Biggi
eins og við oftast kölluðum hann.
Það sumar sem við vinkonurnar
kynntumst honum fyrst, fyrir þrem-
ur árum, var hann alltaf sæti ljós-
hærði strákurinn úr Mosfellsbæn-
um. Þá gekk Biggi í Fram og var
hann ekki lengi að komast í okkar
hóp. Við tókum öll virkilega vel á
móti honum og hann einnig vel á
móti okkur. Hann var einstaklega
skemmtilegur strákur og okkur er
minnisstætt þegar hann brosti og
pýrði augun svo skemmtilega um
leið. Biggi lét það ekki aftra sér
að koma á æfingar í Safamýrina
með rútunni úr Mosfellsbænum.
Hann var traustur og góður leik-
maður og átti virðingu meðal félaga
sinna og þjálfara sem sést best á
því að hann var valinn fyrirliði síns
flokks þennan vetur. Margar góðar
stundir áttum við með honum alveg
frá ógleymanlegum ferðum á suríir-
in til rólegra kvölda hjá einhveijum
af vinunum. Þrátt fyrir að Biggi
hafi aðeins verið með okkur þessi
þrjú ár verður hann ávallt í minnum
okkar sem frábær vinur. Það er
mikil sorg fyrir okkur að missa
hann svona skyndilega og snemma
í lífinu, en eins og sagt er „þeir
deyja ungir sem guðirnir elska“.
Þannig skiljum við fráfall hans og
vonum að honum iíði vel og verði
hjá okkur alla tíð. Guð geymi hann.
Við sendum fjölskyldu hans og
öðrum aðstandendum innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
styrkja þau og vitum að minningin
um góðan dreng mun sefa sorg
þeirra.
Steinunn, Ragnheiður,
Kristín, Drífa, Hildigunn-
ur og Díana.
Fleiri greiimr uni Björgvin
EIís Þórsson bíða birtingar og
niunu birtast næstu daga.