Morgunblaðið - 19.06.1992, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JÚNÍ 1992
Minning: " ■
Magnús Fr. Árnason
hæstaréttarlögmaður
Fæddur 5. júní 1921
Dáinn 9. júní 1992
Magnús Friðrik Árnason hæsta-
réttarlögmaður lést á Landspítalan-
um í sl. viku. Fyrr á árinu varð
hann að gangast undir mjög alvar-
.1 C 0 :T >C ‘Q
ESZ 1480
HELLA
EM 1480
KERAMIKHELLA
\ ' '• i
I I I í 1

> f u í "V
f
V /
EKV 1480
Fullt verö fyrlr ofn,
helluog viffu
kr. 74. 163
Staðgreiðsluverð
fyrir sama
kr. 59.330
Fulltverðfyrir ofn,
keramikhellu
og viftu
kr. 101.830
Staðgreiðsluverð
fyrir sama
kr. 81.466
&SAMBANDSINS
MIKLAGARÐI S.692090
lega og erfiða læknisaðgerð, en
fékk þó að fara heim eftir aðgerð-
ina. En um bata var ekki að ræða.
Þurfti því að leggja hann aftur inn
á Landspítalann þar sem hann lést
þriðjudaginn 9. júní sl. eftir mjög
þungbæra og langa sjúkdómslegu.
Magnús var fæddur á Akureyri
5. júní 1921. Foreldrar hans voru
Árni Bergsson póst- og símastjóri
á Ólafsfirði og kona hans, Jóhanna
Magnúsdóttir, Júlíusar kaupmanns
og síðast fjármálaráðherra. Jó-
hanna var systir Friðriks Magnús-
sonar hrl. á Akureyri.
Magnús var stúdent frá Mennta-
skólanum á Akureyri 1941. Hann
lauk cand.juris prófi frá Háskóla
Islands 1947. Hann varð héraðs-
dómslögmaður árið 1948 og hæsta-
réttarlögmaður 21. febrúar 1962.
Sama ár og Magnús lauk lög-
fræðiprófi frá Háskóla íslands var
hann ráðinn lögfræðingur Búnaðar-
banka íslands frá 1. ágúst 1947
og aðallögfræðingur Búnaðarbank-
ans til ársloka 1982.
Magnús var félagslyndur maður
og voru honum falin margvísleg
trúnaðarstörf. Hann var formaður
í Starfsmannafélagi Búnaðarbank-
ans 1953-1956 og formaður Félags
bankalögfræðinga 1973-1974.
Magnús var skarpur og snjall
Iögmaður. Hann hafði oft á reiðum
höndum einfaldar lagaskýringar á
latínu, þar sem birtist kjami flók-
inna lagaskýringa. hann hafði mik-
inn áhuga á þjóðfélagsfræðum og
flutti oft erindi um þau á fundum.
Hann var músíkalskur maður og
hafði unun af að hlusta á tónlist,
einkum var hann mikill aðdáandi
Richards Wagners og ópera hans.
Taldi þær hámark fegurðar. Hann
var höfðingi heim að sækja og
gestrisinn. Hann var góður dreng-
ur. Við vinir hans munum sakna
hans mjög og harma lát hans. Bless-
uð sé minning hans.
Eiginkona Magnúsar er Sigrún
Júlíusdóttir, yfirvélstjóra Ólafsson-
ar og konu hans, Elínborgar Krist-
jánsdóttur. Böm Magnúsar og Sigr-
únar eru Júlíus Kristinn, lögfræð-
ingur Eskifirði, Jóhanna Kristín,
búsett í Svíþjóð, Sigrún bókasafns-
fræðingur, bókavörður við Háskóla-
bókasafnið á Akureyri og Elín
myndlistarmaður.
Ég sendi Sigrúnu og börnunum
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Gunnar H. Blöndal.
Þegar ég kynntist Magnúsi og
Sigrúnu konu hans fyrst fyrir tæp-
um 10 ámm, er við urðum nágrann-
ar, þá var ég 4 ára en hann 61
árs. Það er ekki oft sem fullorðinn
maður vingast svona við barn eins
og Magnús gerði við mig. Og allt
frá fyrstu kynnum okkar talaði
hann við mig eins og jafningja. Ég
byijaði strax að venja komur mínar
til þeirra og heimsóknunum fjölgaði
með ámnum. Enda leið mér alltaf
mjög vel í návist þeirra hjónanna.
Ein af ástæðunum fyrir þeirri vellíð-
an var sú að ég fann alltaf fyrir
trausti þeirra á mér. Þau voru allt-
af viss um að ég gæti gert allt það
sem ég tók mér fyrir hendur. Og
studdu mig alltaf í öllu sem ég
gerði. Magnús átti engan sinn líka.
Hann var einn besti maður sem ég
hef nokkm sinni kynnst. Ég á eftir
að sakna Magnúsar og ánægjulegr-
ar návistar við hann mikið.
Ég sendi konu hans Sigrúnu,
börnum þeirra Júlíusi, Jóhönnu,
Sigrún og Elínu, bamabörnum og
öðmm aðstandendum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Óli.
Það er talsverður mælikvarði á
það hvort látins manns er saknað,
ef eftirlifendum fínnst þeir eiga
eitthvað vantalað við hann að leið-
arlokum.
Þannig er mér innanbijósts við
fráfall starfsfélaga míns og yfir-
manns um árabil, Magnúsar Fr.
Ámasonar hæstaréttarlögmanns.
Magnús var fæddur á Akureyri
5. júní 1921, sonur hjónanna Áma
Bergssonar pósts- og símastjóra á
Ólafsfirði, sem einnig rak þar
verzlun og útgerð, og Jóhönnu
Magnúsdóttur.
Magnús átti auðvelt með nám.
Hann varð stúdent frá Menntaskól-
anum á Akureyri 1941 og lögfræð-
ingur frá Háskóla íslands 1947,
hvort tveggja með góðri fyrstu
einkunn.
Magnús mun ekki hafa hugsað
til framhaldsnáms en var fljótlega
ráðinn lögfræðingur Búnaðar-
banka íslands, síðan aðallögfræð-
ingur og gegndi því starfi til árs-
loka 1982.
Þórunn Sveinbjöms-
dóttir — Minning
Fædd 11. febrúar 1904
Dáin 12. júní 1992
Þómnn Sveinbjömsdóttir lést í
Seljahlíð 12. júní sl., 88 ára að aldri,
eftir stutta legu, en fram að því var
hún tiltölulega hress og em eftir
aldri.
Þómnn fæddist á Hámundarstöð-
um í Vopnafirði 11. febrúar 1904
og ólst upp í stómm systkinahópi.
Eftirlifandi em nú tvær systur,
Margrét, sem býr á Akureyri, og
Ingibjörg, sem býr á Möðruvöllum
í Kjós. Þómnn fluttist til Hvamms-
tanga ung að aldri og bjó þar hjá
frændfólki sínu í Vertshúsinu þar
sem hún vann öll þau störf sem til
féilu. Síðar fór hún til Reykjavíkur
og lærði þar saumaskap og vann
við það starf í nokkur ár. Síðar á
ævinni fór hún aftur norður í Húna-
vatnssýslu og gerist ráðskona á
Búrfelli í Miðfirði, en síðustu 30
æviárin var hún búsett í Reykjavík
og var lengst af við ræstingarstörf
á Hótel Borg jafnframt því sem hún
var ráðskona hjá Gísla Sigurðssyni
á Óðinsgötu 16. Eftir að Gísli lýst
bjó Þómnn á Hofteigi 18, þar sem
hún hélt heimili með Helgu Jóns-
dóttur sem þar bjó. Urðu þær nán-
ar og góðar vinkonur og bjuggu
saman meðan heilsa beggja leyfði.
Þómnn eignaðist einn son, Sig-
urð Karlsson, og þannig tengdist
hún okkur að hún var stoð og stytta
barnabama sinna og fjölskyldna
þeirra. Frá því við hjónin hófum
búskap hefur Þómnn verið okkur
íjölskyldunni nátengd og viljum við
með þessum línum minnast hennar.
Alla sína ævi hafði Þómnn það að
leiðarljósi að hugsa vel um afkom-
endur sína og bera hag þeirra fyrir
bijósti. Hún fylgdist náið með upp-
vexti bamanna í fjölskyldunni og
það var ómétanlegt að eiga hana
að. Hún var boðin og búin að rétta
hjálparhönd, gleðja og gefa af litl-
um efnum. Þómnn var af þeirri
kynslóð sem lét velferð annarra sitja
í fyrirrúmi. Þannig átti hún það til
að gefa öðmm þær gjafir sem henni
vom gefnar, en láta sér í staðinn
nægja það sem hún hafði átt fyrir.
Lífsbarátta Þómnnar var áreið-
anlega oft hörð þar sem hún var
einstæð móðir sem varð að vinna
mikið til að sjá sér og syni sínum
farborða, en aldrei heyrðist hún
kvarta yfir hlutskipti sínu, þvert á
móti hún tók því sem að höndum
bar með stóískri ró sem ekkert virt-
ist hagga. Þórunn sá sér og sínum
vel farborða og var alla tíð sjálfri
sér nóg og miðlaði öðmm af því sem
hún vann sér inn. Þannig nutu
bamabörn hennar samvista við
hana þegar hún var ráðskona í
sveitinni og þau dvöldu hjá henni
sumarlangt. Að fara í sveitina var
fastur liður á hveiju vori þegar.
barnabörnin vora ung. Þar liðu
ánægjustundir æskunnar og þar
kynntust þau gömlum og nýjum
Hann fékk jafnframt heimild til
sjálfstæðrar málflutningsstarf-
semi.
Hilmar Stefánsson bankastjóri,
sem réði hann til starfsins setti
honum þessa lífsreglu. „Þú ert
hnífurinn sem á að bíta.“ Þessari
bendingu gleymdi Magnús aldrei.
Hann fékk á sig hörkuorð í inn-
heimtum, einkum framan af áram.
Kaupmannssonurinn frá Ólafs-
firði var alinn upp í andúð á van-
skilamönnum og eina tegund van-
skilamanna var honum fyrirmunað
að skilja, það vom þeir sem gáfu
út innistæðulausa tékka og höfðu
ekki rænu á að greiða þá.
Magnús hafði verið keppnismað-
ur í íþróttum á yngri áram m.a.
verið Islandsmeistari í svigi 1939,
en nú fékk keppnisskapið útrás í
innheimtustörfunum. Hann mun
hafa verið með ötulustu starfs-
mönnum bankans meðan hann var
í broddi lífsins.
Eftir því sem hann kynntist
fleira fólki og mismunandi aðstæð-
um þess betur mildaðist hann og
ef hann vissi af eymd einhvers
staðar í garði stóð ekki á honum
að sýna lipurð.
Magnús mun ekki hafa verið
sérstaklega félagslyndur maður,
en þó tók hann að sér að vera for-
maður í starfsmannafélagi Búnað-
arbankans árin 1953-56 og í Félagi
bankalögfræðinga 1973-74.
Hann mun einnig hafa lagt
dijúgan skerf til starfsemi Odd-
fellow-reglunnar, en því eru aðrir
færari um að lýsa en ég.
tíma. Amma var alltaf til taks og
vakti yfir velferð systkinanna. Hún
kenndi þeim ýmislegt sem hefur
haldist æ síðan. Hún kenndi þeim
að pijóna, sauma út, stoppa í sokka
og að festa tölur. Hún kenndi þeim
nægjusemi og það lífsviðhorf að
bera virðingu fýrir hveijum hlut,
og öllu sem lífsanda dregur. Amma
var alveg sérlega hæg og rólynd
kona en þegar henni var misboðið
á einhvem hátt sem kom nú nokkuð
oft fyrir eins og gengur með
krakka, þá lét hún vita af því að
svona væri ekki sæmandi að haga
gerðum sínum. Amma tók lífinu
eins og það kom fyrir með kostum
þess og göllum og hafði það að leið-
arljósi að treysta á Guð sinn sama
á hveiju gekk. Eitt var það sem
Magnús var áhugamaður um
laxveiði eins og fleiri góðir íslend-
ingar, en meiri áhuga hafði hann
þó á tónlist og eignaðist gott plötu-
safn. Eftirlætis tónskáld hans var
Richard Wagner, en auðvitað voru
fleiri meistarar í safninu.
Eftir því sem hann þurfti að sjá
á eftir fleiri samferðamönnum sín-
um yfir landamærin miklu hafði
hann minni tíma til að fylgja þeim
til grafar, en setti í þess stað Ero-
icu Beethovens á fóninn og mundi
mörgum finnast það viðeigandi í
dag.
Ég sem þetta rita, átti nokkrar
yndisstundir á heimili hans og frú
Sigrúnar að hlusta á klassíska tón-
list og vil nú þakka þær að skilnaði.
Mér er nær að halda að Magnús
hafi ekki haft vemlegan fræðileg-
an áhuga á starfsgrein sinni lög-
fræðinni, en á síðari árum hneigð-
ist hugur hans að sagnfræðilegum
efnum, einkum sögu íslands á 19.
öld og sögu Reykjavíkur, en á því
sviði gat hann gert mér og öðram
skömm til sem þóttumst vera
sæmilegir sögumenn.
Ef ég á að reyna að lýsa pers-
ónuleika Magnúsar Fr. Árnasonar
eins og hann kom mér fyrir sjónir
vil ég helst nefna það, að hann var
í vemnni viðfelldinn maður og vin-
ur vina sinna. ,
Hann var einstaklingshyggju-
maður og hirti ekki um að laða
ókunnuga að sér og reyndi heldur
ekki að þrengja sér inn á aðra.
Hann hafði getað tekið sér í munn
enska orðtakið „live and let live“,
en hann var samt næmur fyrir vin-
áttu manna.
Hann var áreiðanlega trú-
hneigður maður, en lét illa að ræða
trúarleg efni.
Magnús eignaðist ágaeta konu,
Sigrúnu Júlíusdóttur Kr. Ólafsson-
ar yfirvélstjóra í Reykjavík og
eignuðust þau fjögur böm: Júlíus
Kristinn lögfræðing, sem var
kvæntur Önnu K. Torfadóttur bók-
asafnsfræðingi, Jóhönnu Kristínu,
sem gift var Lofti Hlöðver Jóns-
syni, nú Arnari Gylfasyni, Sigrúnu
bókasafnsfræðing, gifta Jóni Jó-
hannssyni efnaverkfræðingi og
Elínu myndlistarkonu, sem er
ógift.
Ég vil að síðustu óska þessum
fomvini mínum allrar blessunar á
nýjum brautum og eftirlifandi
konu og bömum alls velfamaðar
um ókomin ár.
Þórarinn Árnason.
amma kunni öðmm betur, en það
var að sauma og sá hún til þess
að þessi stóri hópur barnabarna
væri alltaf þokkalega til fara. Eitt
sinn þegar hún var að sauma stutt-
buxur á bræðurna Helga og Þóri
þegar þeir voru 5 og 6 ára, spurðu
þeir hana hvort ekki væri hægt að
hafa á þeim rassvasa, sem var tákn
karlmennskunnar á þeim ámm.
Amma gaf nú ekkert út á þess
konar fyrirtekt, en þegar buxurnar
vom tilbúnar og vom vígðar, komu
í ljós þessir líka fínu rassvasar og
færðust þá gleðibros yfir andlit
strákanna. Svona gat hún amma
uppfyllt þarfir manns á þessum
árum æskunnar og hún hélt því
áfram æ síðan eftir bestu getu.
Eftir að Þómnn flutti til Reykja-
víkur voru barnabörnin oft hjá
henni um lengri eða skemmri tíma.
Eftir að þau voru orðin fullorðin
nutu þau gestrisni hennar og gjaf-
mildi. Oft var glatt á hjalla hjá
henni í jólaboðum og á afmælum
og stórhátíðum þegar þessi stóri
hópur safnaðist saman. Þegar við
hittum hana eina sagði hún okkur
gjarnan sögur frá bemskuárunum
og rifjaði upp vináttu- og fjölskyldu-
bönd. Þannig fræddi hún yngri kyn-
slóðina um lífshætti sem nú em
horfnir.
Síðustu tvö árin bjó Þómnn í
Seljahlíð og þar fór vel um hana.
Við fæmm starfsfólki og vinum
hennar þar þakklæti fyrir. Þórunni
kveðjum við með söknuði og þökk-
um henni fyrir allar þær ánægju-
stundir sem við áttum með henni
og tölum þar fyrir munn allra
barnabarna og fjölskyldna þeirra.
Sigurður Þórir Sigurðsson,
Sigrún Ágústsdóttir.