Morgunblaðið - 20.10.1992, Side 44

44
, MORGUNBIJVÐID ÞRIDJUDAGUR 20. OKTÓBER 1992
Kveðjuorð
Samúel Jóhann
Kárason
Fæddur 20. október 1952
Dáinn 11. október 1992
Sammi var einn af okkur. Sökn-
uðurinn er sár og erfítt að sætta
sig við að missa góðan vin, en sæti
hans verður ávallt frátekið meðal
okkar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Þökkum samfylgdina.
Þorbjörn og Auður, Guðrún
og Guðmundur, Sævar og
Lilja, Kristín, Bjarni og Guð-
björg Anna.
Vinur minn, Samúel Kárason,
ísfirðingur og málari, lést í umferð-
arslysi aðfaranótt sunnudagsins 11.
október.
Um kvöldið var fyrirtækið okkar
að kveðja sumarstrákana og boðið
var í mat og drykk. Góður liðsandi
var í hópnum, menn hressir og ailir
heilir. Samúel átti, sem oft áður,
stóran þátt í því að skapa slíkt
andrúmsloft. Samúel var góður
sögumaður, húmoristi og mannvin-
ur sem laðaði það besta fram í fari
manns. Umrætt kvöld var Samúel
í fínu formi. Fregnin um andlát
Samúels barst að morgni sunnu-
dags sem harmahögg.
A ísafirði vorum við nágrannar.
! eikvöllurinn var §aran. Eitt leik-
L*'kið var báran sem reyndi að ná
okkur. Það var mikil gróska í báta-
smíðinni í fjörunni. Sundlaugin var
staðurinn sem við böðuðum okkur
og þar var spjallað og íhugað. Það
var sérstök stemmning í sundlaug-
inni á aðfangadag þegar menn tóku
jólabaðið. Við minntumst oft á
þessa tíma, seinna er við unnum
saman. Mikill samgangur var miili
foreldra okkar og systkina. Þegar
foreldrar mínir brugðu sér bæjar-
leið, svaf ég hjá Samma og faðir
minn klippti okkur og marga í ná-
grenninu. Margt annað kemur upp
í hugann þegar ég minnist Samú-
els, en leiðir okkar skilja á þeim
tíma er Bítlamir urðu frægir. Slit-
róttar fréttir af og til, frá vinum
og kunningjum, sögðu að með og
eftir skólagönguna vann Samúel við
ýmis störf á sjó og landi.
Leiðir okkar lágu saman í
Reykjavík fyrir tæpum fjórum
árum. Samaúel var þá sigldur og
bjó með Eriu Þorbjamardóttur,
þriggja bama faðir og það fjórða á
ieiðinni og var með Jóni Bjömssyni
í málningarfyrirtæki. Svo var það
fyrir rúmu ári sem við þrír stofnuð-
um saman hlutaféiag í málaraiðn.
Sammi var góður félagi, faglegur
í vinnu og snyrtilegur.
Samúel stundaði laugamar, skíði
og spilaði golf og badminton. Hann
hafði áhuga á stjómmálum, og vildi
einfalda og fækka f stjómkerfinu.
Leit björtum augum á EES og
fylgdist vel með þeim breytingum
sem nú eiga sér stað í heimsálfun-
um. Ég þakka Samúel fyrir sam-
verustundimar.
Anna mín, Óskar, Sævar, Erla,
Kári, Tómas, Anna, Bryndís og
aðrir ástvinir, missirinn er mikill
og söknuðurinn sár. Guð styrki
ykkur og varðveiti.
Fari kær vinur í friði.
Amar Óskarsson.
Það var svartur morgunn þann
11. október, þegar síminn hringdi
og mér var tjáð að besti vinur minn
hann Sammi Kára væri dáinn.
Sammi var farinn og öll þau plön
sem við vomm búnir að gera hurfu
á svipstundu. Plönin voru svo sem
ekki flókin, við ætluðum okkur að
verða gamlir saman og stunda okk-
ar badminton, fara í sauna, segja
brandara og hlæja og enda mánu-
dagskvöldin með að fara í bíó eins
og við höfum gert undanfarin ár.
Þegar við gömlu mennimir myndum
hittast á daginn „fyndum við okkur
góðan bekk“ þar sem við myndum
horfa á ungu stelpumar og tala um
gömlu dagana, eins og kallamir í
Norðurtanganum gerðu, þeir „Toni
Ingibjartar, Gústi Einars og aliir
hinir heiðursmennimir". En um þá
talaði Sammi oft, því hann byrjaði
ungur að vinna, aðeins 14 ára gam-
all hjá Hraðfrystihúsi Norðurtang-
ans á ísafírði og vann m.a. sem
„flakari" með þessum heiðursmönn-
um. Það var einmitt í Norðurtang-
anum sem ég kynntist Samma fyr-
ir tæpum 20 ámm, en þá setti
Rúnar verkstjóri mig með Samma
á flökunarvélamar. Margar góðar
stundimar áttum við inni í komp-
unni hans Rúnars verkstjóra. Ein-
hveiju sinni kom einhver með þá
athugasemd við Samma að hann
væri kominn með „björgunarhring
á magann" en alltaf var hann jafn
fljótur að svara fyrir sig og sagði
„að þetta væm vöðvar í afslöppun".
Það var einmitt það sem einkenndi
Samma, hann tók öllu svo létt og
hafði gaman af öllu, og hvar sem
hann kom þá var hann alls staðar
miðpunktur léttleikans og frá hon-
um streymdi ótrúlegt magn af já-
kvæðri orku sem ég og flestir sem
þekktu Samma höfðum ekki fundið
áður. Þess vegna verður söknuður-
inn til þessa drengs svo óbærilegur.
Fyrir þá sem vora svo lánsamir að
fá að njóta samvista við hann verð-
ur tilveran aldrei söm eftir fráfall
hans. Annað einkenni Samma var
hversu vel Iesinn hann var. Þú
komst aldrei að tómum kofunum
hjá Samma, hann hafði skoðun á
öllum hlutum og hafði unun af að
taka þátt í rökræðum. Hann var
harður Alþýðuflokksmaður og fór
ekki leynt með það og oft var hama-
gangur í öskjunni þegar Sammi var
kominn í pólitískan ham.
Fiskurinn átti eftir að fylgja hon-
um fyrstu árin bæði í landi sem og
á sjó eða þar til hann var 29 ára.
Þá fer hann í læri hjá Georg Bær-
ingssyni málarameistara á Isafirði.
Hjá honum vanri hann næstu sjö
árin, eða þar til hann flutti suður
með konu sinni Erlu Þorbjömsdótt-
ur. Með Erlu eignaðist hann þijú
böm, Tómas, 10 ára, Önnu, 7 ára,
og Bryndísi, 2 ára. Einnig átti
Sammi hann Kára, sem nú er 20
ára, með fyrrverandi sambýliskonu
sinni. Kári h*'. • alla tíð búið hjá
mömmu sinni. ■>a.mmi og Kári hafa
alltaf haldið góðu sambandi og hef-
ur Kári komið og dvalið hjá honum
á hveiju sumri.
Árið 1991 stofnaði Sammi fyrir-
tækið Málningarþjónustu Reykja-
víkur hf. með vinum sínum ísfirð-
ingunum Jóni Bjömssyni og Amari
Óskarssyni og var farið að ganga
mjög vel hjá þeim félögum. En þeir
vom einmitt að kveðja „sumar-
strákana" þetta afdrifaríka kvöld
þegar Sammi fer í fyrra laginu
heim, því hann var búinn að ákveða
að leggja parket á gólfið í íbúðinni
sem hann og Erla vora tiltölulega
nýbúin að festa kaup á.
Það era ekki nema nokkrir dagar
síðan við Sammi fórum í bíó. Eftir
myndina fóram við að tala um fer-
tugsafmælið hans. Hann var að
hugsa um að byija daginn með því
að bjóða vinum sínum í danskan
morgunmat, en sagði svo „æ, ég
þarf að hugsa þetta betur“. Hver
hefði trúað því að í staðinn fyrir
morgunkaffíð með Samma á fer-
tugasta afmælinu hans væra vinim-
ir að mæta í jarðarförina hans.
Erla mín, ég veit að þú ert sterk
og ég veit að þú átt eftir að klára
þig eins og þér er einni lagið, ég
veit líka að þú átt eftir að ganga
í gegnum löng og myrk göng sorg-
arinnar. En öll göng taka enda og
hinum megin er bjart og sólríkt og
ég veit að Sammi mundi vilja að
þú kæmist þangað sem allra fyrst
og ég veit líka að Sammi mundi
vilja að við vinimir myndum styðja
þig á þessari göngu.
Sammi var sonur þeirra Kára
Samúelssonar sem dó 23. mars
1976, og Önnu Sólveigar Bjarna-
dóttur, sem búsett er á Isafirði. Þau
hjónin eignuðust tvo syni, þá
Samma og Óskar, sem nú er smið-
ur á ísafirði. Einnig átti Sammi
hálfbróður, Sævar Gestsson. Ég
veit, Anna mín, að Guð mun styrkja
þig og strákana þína í sorg ykkar
og hjálpa ykkur að horfa björtum
augum á framtíðina og njóta þess
að horfa á krakkana hans Samma
vaxa úr grasi, geimsteinana hans
sem hann elskaði svo mikið.
Vinur hans að eilífu.
Haraldur Leifsson.
Hann Sammi Kára hefði orðið
fertugur í dag hefði hann fengið
að lifa. Þegar við kvöddumst nokk-
ur frændsystkin heima hjá mér
kvöld eitt fyrir nokkram dögum
ráðgerðum við að hittast næst í
byijun nóvember heima hjá Samma
og Erlu til að halda áfram að und-
irbúa þriðja niðjamót afkomenda
Samúels og Jóhönnu frá Skjalda-
bjamarvík á Ströndum, sem halda
skal næsta sumar.
Við hittumst tvisvar í viku í vor
er leið til að heíja undirbúning og
ákveða um framhaldið. Nú skyldi
heljast handa og láta hlutina fara
að gerast. Það var létt yfir þessum
fundum, hópurinn farinn að kynn-
ast innbyrðis og mér fannst sem
það yrði eintóm ánægja að standa
í þessu. Það var ekki síst endumýj-
uðum kynnum við Samma að
þakka.
En það átti ekki fyrir okkur að
liggja að hittast aftur; á sunnudeg-
inum fyrir viku var greint frá einu
umferðarslysinu enn á Hverfisgöt-
unni, og Sammi var allur.
Hann fæddist og ólst upp til full-.
orðinsára á Isafirði, sonur hjónanna
Önnu Bjamadóttur og Kára Samú-
elssonar. Yngri bróðir Samma er
Óskar, húsasmíðameistari á
ísafirði, og hálfbróðir hans er Sæv-
ar, sjómaður og verkamaður á
ísafirði, kjörsonur Gests Loftsson-
ar, frænda okkar, og Jónu Bjama-
dóttur, systur Önnu. Anna og Kári
bjuggu allan sinn búskap í Fjarðar-
stræti 21, en Kári lést árið 1976.
Sammi fór í Iðnskólann á ísafirði
og varð málarameistari. Eftir að
hann fluttist hingað suður starfaði
hann að iðn sinni og starfrækti fyr-
irtæki í greininni með tveimur fé-
lögum sínum, sem einnig komu að
vestan, þegar hann féll frá.
Á fimmta og sjötta áratugnum
stóðu yfir hinir miklu fólksflutning-
ar frá norðanverðum Vestfjörðum,
úr Grannavíkurhreppi og Sléttu-
hreppi, og flutti fólkið aðallega til
Bolungarvíkur og ísafjarðar.
Afi og amma höfðu flust til ísa-
fjarðar frá Furugerði sumarið 1944
ásamt bömum sínum fimm, sem
enn vora heima, og Kára, sem fylgdi
afa sínum frá ungum aldri. Elstu
systumar, Stína og Inga, voru fam-
ar að búa, Stína á fsafirði en Inga
á Seyðisfírði.
Frændgarður afa og ömmu var
stór, bæði áttu þau mörg systkini
og var nokkuð af fólki þeirra þegar
sest að á ísafírði og aðrir komu
seinna. Samgangur varð mikill milli
frændfólksins, bæði þeirra sem fyr-
ir voru og hinna sem nýkomnir
vora á mölina úr vetrarhörðum en
sumarfögram sveitum Jökulfjarða
og Homstranda. Árið 1948 fluttu
svo foreldrar mínir, sem þá bjuggu
hér fyrir sunnan, vestur á ísafjörð
með okkur tvö systkinin, sem þá
voru fædd.
Við bjuggum lengst af með afa
og ömmu í Fjarðarstræti 14, þar
sem vora með þeim í heimili fyrstu
árin yngsti sonurinn, Kristján, og
Kári. Skammt frá, á Grundargötu
6, bjó Stína, og hjá henni Anna,
mágkona hennar. Kári og Anna
giftu sig svo árið 1953 og hófu
búskap í Fjarðarstræti 21.
Þannig ólumst við upp á ísafírði
svo nálægt hvert öðra, Stjáni móð-
urbróður, sem var nokkra eldri en
við, þijú böm Stínu og Bubba, við
tvö eldri böm Ingu og Sigurðar, og
Sammi og Óskar. Bræðumir í
Fjarðarstræti 21 vora auðvitað
óttalegir smákrakkar í augum okk-
ar hinna; þurfti meira að segja
stundum að passa þá, sem ekki
átti nú vel við þegar nóg annað var
við tímann að gera í fjöranni eða
við aðra þarflega iðju bama! En það
var bjart yfír þessum hnokkum, og
þeir hafa verið mikil gæfa foreldr-
um sínum alla tíð.
Þegar við fluttum í Kópavog árið
1962 rofnuðu þessi nánu tengsl að
miklu leyti, og getur ekki heitið að
ég hafi hitt Samma aftur fyrr en
tuttugu og sex áram seinna, fyrir
um fjóram áram, þegar við Ásta
fluttum hingað suður eftir margra
ára búsetu úti á landi. Þá kynntist
ég Samma á ný, stóram og myndar-
legum manni með brosglampa í
augum.
Hann eignaðist soninn Kára þór
árið 1972 með Helgu Maríu Carls-
dóttur, en fyrir um þrettán áram
hóf hann sambúð með Erlu Þor-
bjömsdóttur og eignuðust þau þijú
böm: Tómas Bjöm árið 1982, Önnu
árið 1985 og Bryndísi árið 1990.
Missir þeirra er mikill og söknuður
sár. Svo er einnig um Önnu móður
hans, tengdaforeldra og aðra ætt-
ingja. Ég bið þeim öllum blessunar
og tek þátt í sorg þeirra.
Ég hefði svo gjaman viljað fá
að njóta frændseminnar við Samma
lengur, en minningin er ein eftir,
minning sem lifir með okkur frænd-
um hans um góðan dreng.
Haukur Sigurðsson.
Það er sárt og erfitt að trúa því
að Samúel vinur minn, eða Sammi
eins og við kölluðum hann, sé horf-
inn, hann sem skildi lífíð svo vel.
Þann 10. október voram við fé-
lagamir að enda sumarstarfíð með
sumarstarfsmönnum okkar hjá
Málningarþjónustu Reykjavikur
sem við rákum ásamt Amari Ósk-
arssyni. Stemmningin þetta kvöld
var frábær, allir kátir og glaðir,
ekki síst Sammi, ótrúlegt, „síðasta
samverastundin".
Við ólumst upp á ísafirði og
kynntumst við fyret í gegnum Ósk-
ar bróður Samma, en náin kynni
hófust þó ekki fyrr en 1981 er ég
hóf málaranám hjá Gogga Bæsa,
þar sem Sammi hafði unnið um
tíma.
Hvatti ég hann til að læra iðnina
sem hann og gerði, og eftir það
voram við samstiga í öllu.
Fyrir vestan vora aðstæður öðra-
vísi og tepptumst við oft vegna
snjóa og veðure en húmorinn var
alltaf númer eitt og bjargaði öllu.
Eftir að við fluttum báðir suður
tókum við að okkur að mála fyrir
vestan og voru að keyra suður aft-
ur þegar við lentum í því að hreppa
blindbyl á SteingrímsQarðarheiði,
við rétt komumst niður Djúpmegin,
blautir og bensínlitlir með tvo bjóra
í farteskinu, við skelltum í okkur
bjórunum og ákváðum að syngja
alla leiðina í Reykjanesskóla, sem
við gerðum, til að gleyma því hvereu
bensínlitlir við voram.
Félagi Sam var fyölfróður ná-
ungi, hafði einstaka frásagnargáfu
og hann var hafsjór af fróðleik, t.d.
um gamla tímann og fólkið fyrir
vestan. Hann fylgdist vel með póli-
tík og þjóðmálum almennt og hafði
skoðanir á öllum málum.
Sammi hafði gaman af íþróttum,
hann stundaði badminton, golf,
hafði gaman af fótbolta og fór mik-
ið á skíði, hann bjó meðal annars
um tíma í Geilo í Noregi þar sem
hann kynntist Erlu, konunni sinni.
Við Hanna áttum mjög skemmti-
legt kvöld með Samma og Erlu fyr-
ir stuttu og er ótrúlegt að það skyldi
vera síðasta sameiginlega kvöld-
stund okkar íjögurra.
Öll okkar mál leystum við á far-
sælan hátt og var samstarf okkar
eins og best verður á kosið og þakka
ég það af alhug.
Jón Björnsson.
Engin leið er að vera viðbúinn
áfalli sem þessu, tómleikinn og
söknuðurinn er mikill og margar
spumingar vakna sem engin svör
fást við.
Ég man eftir Samma frænda sem
komabami heima á ísafírði, sam-
gangur var alla tíð mikill milli heim-
ilanna eins og oft er í smærri samfé-
lögum úti á landi. Hann var alltaf
eins og eitt af okkur systkinunum,
þessi tengsl styrktust enn frekar
með áranum. Hvert um sig stofnuð-
um við heimili og fjölskyldur víðs-
vegar um land. Samgangurinn varð
stopulli, en því skemmtilegri og
ánægjulegri þegar loks tími gafst
til.
Á ættarmótum eða hvenær sem
fjölskyldan safnaðist saman, var
Sammi hrókur alls fagnaðar. Oftar
en ekki var hann foreprakki að því
að fjölskyldan hittist og alltaf var
líf og fjör í kringum hann. Mér er
enn í fereku minni þær notalegu
stundir sem ég átti með honum og
fjölskyldu hans norður á Dynjanda
síðastliðið sumar. Þetta er okkur
öllum ógleymanlegur tími.
Fyrir nokkram áram flutti
Sammi og fjölskylda hans í næsta
nágrenni við mig og þannig gat ég
enn betur fylgst með þessari sam-
rýndu fjölskyldu, og séð hversu
Sammi og Erla nutu þess að vera
innan um bömin og hlú að þroska
þeirra.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég frænda minn sem lést af
slysfóram 11. október sl., rúmri
viku áður en hann varð fertugur.
Ég bið algóðan Guð að styrkja Erlu,
bömin, móður og Qölskyldu.
Guð blessi minningu hans.
Kiddý og fjölskylda.
Ótrúlegt er hve stutt er á milli
lífs og dauða. Erfítt er að gera sér
grein fyrir að eiga aldrei eftir að
sjá Samúel framar í þessu lífi,
mann sem ég hitti næstum hvem
dag að undanfömu. Það er erfítt,
eftir að hafa eytt kvöldstund með
vinnufélögum og fagnað uppskeru
eftir gott sumar, hlegið og spjallað
í góðum félagsskap, að frétta dag-
inn eftir að einn þeirra sé dáinn.
Kynni mín af honum Samma,
eins og hann var kallaður, vora stutt
en góð. Þegar ég byijaði hjá Máln-
ingarþjónustu Reykjavíkur kunni
ég strax vel við Samma, hann var
svo kurteis og „kammó". Upp úr
því kynntumst við. Þótti mér gott
að vinna með honum og hann
kenndi mér líka margt, ekki bara
að halda á pensli, heldur líka aðra
hluti, síður veraldlega, sem máli
skipta hér í heimi. Þess vegna leit
ég upp til Samma, einnig í bókstaf-
legri merkingu, því hann var hár
maður og spengilegur.
Sammi lagði stund á fjölda
íþrótta og átti ýmis áhugamál og
var því alltaf hress og kátur. Hann
var ástfanginn maður og hamingju-
samur svo af honum geislaði, það
smitaði út frá sér þannig að brúnin
lyftist og fólki leið vel í návist hans.
Fyrir u.þ.b. mánuði skrappum
við í helgarreisu til ísafjarðar, stað-
ar sem honum var svo kær, enda
var hann fæddur þar og uppalinn.
Eru mér í fereku minni tvær setn-
ingar sem hann sagði þar. Eftir að
hafa setið að spjalli um lífíð og til-
verana drykklanga stund varð þögn
í smátíma, svo sagði hann allt í