Morgunblaðið - 20.11.1992, Blaðsíða 39

ösku sem hann varð sér úti um á
langvinnum drykkjuleiðöngrum.
Steinar var einn af fáum drykkju-
mönnum af ásetningi. Neyslan var
honum rökrétt niðurstaða af því að
vera til við þau kjör sem honum
voru búin í lífinu, á þeim stað og
þeirri stund sem hann lifði. Hann
var einn mesti reglumaður sem ég
hef kynnst og einmitt nákvæmnin
til orðs og æðis hafði leitt hann að
fáránlegri niðurstöðu: maðurinn er
helst með sjálfum sér þegar hann
er það ekki.
Steinar vissi að hann var leik-
soppur mannlífs sem vildi hann ekki,
mannfélags sem hafnaði því í sjálfu
sér sem hann stóð fyrir, vildi leggja
rækt við, og að kergja hans var því
öðrum storkun. Félagsþörf sinni
svalaði hann því með því að sitja
að sumbli með sem flestum og sem
víðast og halda sig þá á því strikinu
að hann væri ekki fyllilega viðver-
andi en þó ekki svo drukkinn að
hann væri fjarverandi. Þrátt fyrir
nýlunduna af verkum hans og að
aldrei gekk saman með honum og
kynslóð hans finnst mér hann ein-
hver hæfasti fulltrúi kynslóðar
sinnar sem ég veit dæmi um. Lét
hömlulítilli lífsástæðu eftir verksvið
sitt og hafði gert sér lífsspeki úr
sóuninni sjálfri.
Með þessum hætti seildist hann
til meðbræðra sinna. Sjálfur var
maðurinn lítillátur og óframfærinn
í eðli sínu, og ekki fyrirferðarmikill
í sjón heldur, í meðallagi hár, grann-
ur og nettlega vaxinn, kvikur á
fæti. Hann hafði einfaldlega til að
bera of fáa eðliskosti sem teljast
björgulegir en of mikið af hinum
sem fram á síðustu ár hafa verið
lítils metnir meðal okkar landa. Bíð-
lyndinu. Samviskuseminni. Hinni
frjóu greind sem kann sér ekki hóf
í forvitni sinni. Getuleysinu að erfa
misgerðir. Til að hallmæla nokkrum
manni. Næmleikanum á mannkosti
sem þarfnaðist ekki orða eða um-
hugsunar. • Við hjón kölluðum hann
Ijúflinginn, enda bar hann þess
merki að hafa villst inn í borgarlífið
úr öðrum heimi.
Og mikið gefur sá maður sem
kennir öðrum að þykja vænt um
sig. Steinar átti bara einn óvin. En
þessi óvinur var gríðar fyrirferðar-
mikill og varð oft í vegi hans um
dagana. Stundum persónugerði
þessi óvinur sjálft valdið fyrir hon-
um. Og hann varð stundum í vegi
hans þegar síst skyldi og Steinari
lá mest við að koma málum sínum
áfram. Þessi óvinur var hörkutólið
sem • treður á smælingjanum eða
gerir hann að hirðfífli. Hinn harð-
lyndi baráttumaður sem trúir því
síst að viðkvæmni og óvissa séu til
nokkurs annars hæf en hrekja út í
ystu myrkur. Steinar var ekki kjark-
maður og þessa manngerð óttaðist
hann. Hann fann dauðann í viðkynn-
ingunni, sálardrepið og milli hans
og slíkra manna myndaðist með tím-
anum samband sem minnir á
sjálfspínslir og kvalalosta. Og setti
svip á bækur hans um skeið. Hann
kallaði andstæðinginn „Tjúlla“ í
sögum sínum og hvöt hans varð
ómótstæðileg að rugla söguþráð
sinn svo að Tjúlli næði ekki í hann
sem hann var þó að ögra. Hann sá
þennan andstæðing í sumum útgef-
endum en ekki öllum, „það er óþol-
andi að þurfa að skríða upp í skegg-
ið á þessum mönnum," sagði hann.
Enn ekkert verra. Og vissi hversu
mikið hann átti undir þvílíkum
mönnum.
Á þeim tíma sem ég þekkti hann
átti hann sér afdrep á hælinu Víði-
nesi, í kjallaraskonsu í gömlu stein-
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. NÓVEMBER 1992
39
húsi niður í fjöru, spölkorn frá sjálfri
hælisbyggingunni. Við hjónin heim-
sóttum hann nokkrum sinnum í
skonsuna. Mér er eftirminnileg ein
slík ferð þegar við höfðum farið villt
vegar í hríðarbyl en loks fundið af-
leggjarann niður að hælinu. Við
fikruðum okkar ofan svellbunka nið-
ur fyrir húsið og ofaní djúpar kjall-
aratröppurnar. Hurðin sýndist mér
engu líkari en hlera eins og þeim
sem hafðir voru fýrir fjárhúsum í
sveitinni áður fyrr, og hún var skökk
á hjörunum, féll ekki fyllilega að
stöfum. Inn af var gangstubbur og
eldunarhella. Til hliðar einar dyr.
Þar inni bjó Steinar.
í kytrunni var rúmfleti og lítið
borð þar sem hann hafði komið tölv-
unni sinni fyrir, og til hliðar við
dyrnar dálítill bókaskápur þar sem
handrit hans stóðu í möppum, þar
í meðal endurskriftir á sumu af því
sem komið hafði út á árum áður,
en Steinar var alltaf að betrumbæta
skrif sín. Gestirnir urðu að setjast
á rúmið. Veggirnir voru hvítmálaður
steinninn og lágt til lofts. Ég hafði
uppgötvað að Steinar var stórsnjall
á tölvur. Og það má heita að hann
hafi kennt mér á slíkt verkfæri þótt
aðrir hefðu haft tilburði til þess.
Steinar lærði prentiðn á sínum yngri
árum og stundaði hana um tíma.
Hann var afbragðsgóður kennari
þótt ekki starfaði hann við slíkt
nokkru sinni.
Inni var snyrtilegt því að Steinar
var kattþrifinn. Reyndar bera skrif
hans þess vott að hann hafi með
þeim verið að þvo af sér óhreinindi.
Hann lánaði mér smásögur og
prósaljóð eftir sig sem enginn útgef-
andi hafði viljað líta við. Sumt af
þessu efni hefur síðan verið flutt í
útvarp. Meðan við sátum held ég
helst að sælöður hafi gengið upp í
húsið á vindhviðunum.
Inn í þennan kima hafði Steinar
ratað á ráðleysisrangli um samfé-
lagið meðan það gekk í gegnum
hver hamskiptin af öðrum, frá dreif-
býlismennsku til velferðarþjóðfé-
lags, frá þeirri uppstokkun sem var
á áttunda áratugnum til fijálshyggj-
unnar sem nú ríkir. Velferðin gaf
honum þessi lágmarksgrið sem stað-
festust hveiju sinni sem hann skil-
aði sér aftur eftir flæking og fyllerí-
istúra sem réttlættu veru hans
þama. Hann fór í flæking með nokk-
urra mánaða millibili en sat þess í
milli við tölvuna. Loks fór aldurinn
að segja til sín með því að Steinar
varð áhugaminni um drykkjuskap
og samtímis vék velferðarsjónarmið-
ið í samfélaginu íslenska fyrir fijáls-
hyggjunni. Einn dag í júní á síðast-
liðnu sumri var Steinar útskrifaður
af hælinu. Og jafnvel var ólíklegt
að hann fengi inni þar aftur þótt
hann héldi háttum sínum og legðist
í drykkjuskap. Hann var því feginn
að vera loks farinn úr Víðinesi, skrif-
aði hann mér í bréfi.
í haust hringdi hann til jnín og
var þá á sjúkrahúsi, hafði fengið
kransæðastíflu. Hann sagði mér í
símann að hann yrði að hætta að
reykja en hafði áhyggjur af því að
þá myndi hann fitna. Ákefðin var
sú sama og í vor að „stinga sér
suður í löndin“. Steinar flutti jafnan
með sér tölvuna í slíkum leiðöngr-
um, skrifaði og hélt sér rökum.
Hafði byijað á átta verkum í vetur
þegar hann vaknaði úr miðsvetr-
ardvalanum. Nú átti að ljúka við
eitthvert þeirra. Og víst helst öll.
Svo frétti ég að hann hefði látist
úti í Hollandi.
Ég sem átti eftir að spyija hann
svo margs.
Þorsteinn Antonsson.
Hjónaminning
Guðbjörg’ Björnsdótt-
ir — Sveinn Sörensen
Sveinn:
Fæddur 26. maí 1920
Dáinn 12. nóvember 1992
Guðbjörg:
Fædd 7. september 1923
Dáin 21. maí 1988
Ég lifi’ í Jesú nafni,
í Jesú nafni’ eg dey.
Þó heilsa’ og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt
í Kristí krafti’ eg segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Hallgrímur Pétursson)
Okkur systumar langar að minn-
ast uppáhalds frænku og frænda,
Duddu og Svenna, með fáum orðum.
Dudda lést 21. maí 1988 en Svenni
12. nóvember sl. og verður hann
jarðsunginn frá Eskifjarðarkirkju í
dag.
Við systurnar vomm ekki háar í
loftinu þegar við fómm að hlakka
til ferðanna austur á Eskifjörð til
Duddu og Svenna. Steinasafnið
þeirra Duddu og Svenna var gulli
líkast í augum okkar og þótti okkur
mikið til koma að fá að skoða og
handfjatla steinana. Alltaf vom nýir
steinar komnir í safnið þegar við
komum. Ekki var eftirvæntingin
minni þegar von var á þeim á Lyng-
ás. Þá drifum við okkur í fínustu
kjólana okkar og settum fallegustu
slaufumar í hárið, því við vildum
DAGBOK
FRETTIR
FÉL. eldri borgara. Göngu-
Hrólfar fara úr Risinu kl. 10.
BREIÐFIRÐINGAFEL.
hefur frestað árshátíð sinni.
KVENFÉL. Freyja, Kópa-
vogi, heldur kökubasar laug-
ardag kl. 10 í Hamraborg 14.
KIRKJUSTARF
GRENSÁSKIRKJA: Starf
10-12 ára bama í dag kl. 17.
LAUGARNESKIRKJA:
Mömmumorgunn kl. 10-12 í
dag.
AÐVENTSÖFNUÐIRNIR,
laugardag:
Aðventkirkjan: Biblíurann-
sókn kl. 9.45 og guðsþjónusta
kl. 11. Ræðumaður: Skúli
Torfason. Safnaðarheimilið,
Keflavík: Biblíurannsókn kl.
10 og guðsþjónusta kl. 11.
Ræðumaður: Einar V. Ara-
son. Hlíðardalsskóli: Biblíu-
rannsókn kl. 10 og guðsþjón-
usta kl. 11. Ræðumaður:
Þröstur B. Steinþórsson.
Hafnarfírði: Samkoma kl. 10.
Ræðumaður: Steinþór Þórð-
arson. Akureyri: Samkoma
kl. 10. Ræðumaður: Jón Hjör-
leifur Jónsson.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR GUÐMUNDSSON,
(áður Langagerði 72),
Naustahlein 8,
Garðabæ,
sem lést 15. nóvember, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
mánudaginn 23. nóvember kl. 13.30.
Sigurjón Sigurðsson,
Sigurður Óli Sigurðsson,
Ingvi Rafn Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Guðrún Gunnarsdóttir,
Guðrún Þórbjarnardóttir,
vera sem fínastar þegar þau kæmu.
í augum okkar var Dudda alltaf
alveg eins og drottning og ekki
máttu prinsessumar vera síðri.
Þegar farið var í ferðalög víða
um landið með þeim Duddu og
Svenna lágu þau ekki á liði sínu
með að fræða litlu hnáturnar um
allt sem fyrir augu bar.
Alltaf átti Dudda ný ævintýri að
segja okkur, hún kenndi okkur að
fara varlega þegar við vomm í-beija-
mó svo við myndum ekki tmfla öll
litlu dýrin og álfana sem þar bjuggu.
í öllum gönguferðunum sem farið
var í urðu Iitlu fætumir okkar oft
þreyttir og þá var nú gott að fá að
tylla sér á háhest hjá Svenna, því
hann var alltaf tilbúinn að létta
gönguferðina þegar þreyta fór að
segja til sín í okkar stuttu fótum.
Við minnumst þessara ævintýra-
ferða með eftirsjá.
Eftir að Dudda lést hélt Svenni
uppteknum hætti og kom árlega að
Lyngási og gisti þá iðulega. Okkar
síðustu fundir vom í sumar þegar
hann kom í sína árlegu ferð og þá
var margt rifjað upp frá liðnum
stundum. Það verður tómlegt í
Dagsbrún, litla húsinu á Eskifirði,
þegar þau em bæði horfin á braut.
Við samhryggjumst frændum
okkar, þeim Bimi Grétari, Magnúsi,
Skúla og íjölskyldum þeirra.
Því veldur mér trega tónanna slagur,
sem töfrar og dregur og er svo fagur?
Ég veit það og finn, hvers sál mín saknar.
Söngvanna minning af gleymsku raknar.
Ómur af lögum og brot úr brögum,
bergmál frá ævinnar liðnu dögum,
af hljómgrunni hugans vaknar.
(Einar Benediktsson)
Með þessum orðum skáldsins
kveðjum við Duddu og Svenna að
sinni með þökk og virðingu. Minn-
ingin um þau mun ávallt eiga sinn
stað í hjörtum okkar.
Hrafnhildur og Kolbrún
Bjömsdætur.
t
Ástkaer eiginkona mín,
LÁRA BJÖRG ÓLAFSDÓTTIR
frá Ketilsstöðum,
Hvammssveit,
Dalasýslu,
lést þriðjudaginn 17. nóvemberí Heilsuverndarstöð Reykjavikur.
Magnús Halldórsson.
t
Astkær eiginmaður minn,
EINAR JÓHANNESSON,
Strandgötu 19,
Hafnarfirði,
andaðist í Landspítalanum 19. nóvember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Vigfúsdóttir.
t
Faðir okkar,
ÓSKAR FRIÐBJÖRNSSON
fyrrv. lögregluþjónn,
lést í Landspítalanum þann 18. nóvember.
Birna Óskarsdóttir Fawcett,
Sigþór Óskarsson.
t
Útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
SIGURBJÖRNS BJÖRNSSONAR,
Aðalgötu 56,
Ólafsfirði,
ferfram frá Ólafsfjarðarkirkju laugardaginn 21. nóvember kl. 11.00
árdegis.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á dvalarheimilið Horn-
brekku, Ólafsfirði, eða Slysavarnafélag íslands.
Ármannía Kristjánsdóttir,
Kristín Björg Sigurbjörnsdóttir, Bjarni Jónsson,
Óskar Þór Sigurbjörnsson,
Ásta Sigurbjörnsdóttir,
Gunnar Sigurbjörnsson,
Sigurlina Sigurbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn
Soffía M. Eggertsdóttir,
Guðrún Sigurbjörnsdóttir,
Hermann Guðmundsson,
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
jarðarför eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu,
GUÐBJARGAR EINARSDÓTTUR,
Stigahlíð 30.
Oddgeir Ólafsson,
EinarOddgeirsson, Valgerður Brand,
Oddgerður Oddgeirsdóttir, Daníel Pétursson,
Ólöf Oddgeirsdóttir, Magnús Magnússon
og barnabörn.