Morgunblaðið - 06.12.1992, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 6. DESEMBER 1992
Bjöm Daníel Hjart
arson - Minning
Fæddur 6. júní 1919
Dáinn 30. nóvember 1992
Einar Guðjóns
son - Minning
Fæddur 4. júní 1903
Dáinn 27. nóvember 1992
Mánudaginn 7. desember verður
til moldar borinn tengdafaðir minn,
Bjöm Daníel Hjartarson, til heimil-
is á Hafnargötu 42, Keflavík, sem
andaðist í Borgarspítalanum í
Reykjavík 30. nóvember sl. eftir
stutta sjúkdómslegu.
Hann var einn af tíu systkinum,
sonur heiðurshjónanna Ingunnar
Ólafsdóttur og Hjartar Egilssonar
frá Knarrarhöfn í Hvammssveit í
* Dölum. Þar ólst hann upp hjá for-
eldrum sínum til fullorðinsára og
stundaði almenn sveitastörf og
vegavinnu. Fór síðan suður til
Reykjavíkur og hóf störf hjá enska
hemum. Lengst starfaði hann sem
sölumaður hjá Sig. Þ. Skjaldberg,
eða um 30 ára skeið.
4. júlí 1941 kvæntist hann eigin-
konu sinni, Vilborgu Vigfúsdóttur
kennara frá Kvígsstöðum í Anda-
kflshreppi í Borgarfirði, og eignuð-
ust þau fimm böm. Þau eru: Auð-
unn bókbindari, f. 1940; Ingunn
Hjördís húsmóðir, f. 1942, gift
Erlingi Kristjánssyni húsasmíða-
meistara; Vigfús Grétar bakara-
■^rteistari, f. 1945, kvæntur Guð-
rúnu Sigursteinsdóttur hjúkrunar-
fræðingi; Gunnar Lúðvík skrifvéla-
virki, f. 1947, og Guðlaug leiðbein-
andi, f. 1950, gift undirrituðum.
Vilborg lést árið 1978 og fluttist
Bjöm fljótlega upp úr því til Guð-
laugar dóttur sinnar.
Arið 1980 kynntist ég Guðlaugu
dóttur Daniels, sem þá var flutt
til Hafnar í Hornafírði ásamt Daní-
el föður sínum, og hófum við okk-
ar búskap þar. Upp frá því dvaldi
*Ðaníel á heimili okkar til dauða-
dags.
Daníel vann hjá Kaupfélagi
Austur-Skaftfellinga við fisk-
vinnslu og sfldarsöltun um tíu til
tólf ára skeið. Hann var hörkudug-
legur til vinnu og vel liðinn meðal
samstarfsmanna sinna.
Það var margt sem ég tók eftir
í fari Daníels. Hann var mjög
nægjusamur og nýtinn, öllu haldið
til haga, en samt var hann mjög
rausnarlegur ef hann vildi það við
hafa og kom það vel fram ef gesti
bar að garði, því hann vildi veita
vel, sem sést best á því að þegar
hann og Vilborg bjuggu í Dalshúsi
í Reykjavík var mikill gestagangur
þár og oft þröng á þingi, en alltaf
var nóg pláss fyrir alla sem komu
og hýstu þau margan unglinginn,
sem stundaði skólanám í Reykja-
vík.
Daníel stundaði smá búskap
með vinnu sinni í Reykjavík, enda
dýravinur mikill.
Daníel átti sínar erfiðu stundir
í lífinu enda dulur að eðlisfari, en
stutt var í húmorinn og gleðina.
Okkur Daníel varð vel til vina
og töluðum við oft mikið saman
og komst ég þá að því að hann
var trúaður maður og trúði því að
til væri annað og meira líf.
Að endingu vil ég þakka tengda-
föður mínum samverustundimar
Og allt sem hann var okkur hjónun-
um og sonum okkar, og mun ég
geyma minningu hans uns fundum
okkar ber saman að nýju.
Guð blessi minningu Daníels
Hjartarsonar.
Svavar Garðarsson.
Á morgun, mánudaginn 7. des-
ember, verður til moldar borinn frá
Fossvogskirkju Bjöm Daníel Hjart-
arson. Hann var fæddur að Víg-
hólastöðum í Laxárdal, sonur hjón-
anna Ingunnar Ólafsdóttur og
Hjartar Egilssonar sem lengst af
bjuggu í Knarrarhöfn í Hvamms-
sveit. Þau eignuðust tíu böm og
var Björn Daníel fimmti í röðinni.
Daníel, eins og hann var venju-
lega kallaður, kvæntist frænku
minni Vilborgu Vigfúsdóttur frá
Kvígsstöðum í Andakfl árið 1941.
Leið ungu hjónanna lá eins og
svo margra suður á mölina. Þar
stofnuðu þau heimili á stríðsárun-
um, bjuggu fyrst í leiguhúsnæði
en festu síðan kaup á litlu húsi í
Blesugróflnni. Dalshús heitir það
og því fylgdi svolítill landskiki,
nógu stór til að hafa nokkrar
skepnur. Bæði vom þau dýravinir
og hneigð fyrir búskap. Þegar hér
var komið sögu hafði fjölskyldan
stækkað, tvö elstu bömin fædd,
Auðunn og Ingunn Hjördís, en
Vigfús Grétar var á leiðinni.
Seinna bættust Gunnar Lúðvík og
Guðlaug í hópinn. í Dalshúsi
bjuggu þau í nærri 18 ár, komu
undir sig fótunum og eignuðust
góða nágranna.
Svo lá leiðin niður í bæ. Daníel
vann í nær 30 ár hjá heildverslun
Sig. Þ. Skjaldberg á Laugavegin-
um. Hefur honum e.t.v. þótt langt
að sækja vinnu innan úr Blesugróf.
Þegar okkar vegir lágu saman
bjó fjölskyldan í Skipholti 6. Þau
hjónin tóku mig í fæði og húsnæði
er ég hóf menntaskólanám í
Reykjavík, 16 ára gömul. Ekki
höfðu þau þó yfír sérlega miklu
húsplássi að ráða, enda bömin öll
heima nema Auðunn, sem hafði
stofnað heimili, en Hinrik systur-
sonur Daníels bjó einnig hjá þeim.
Það sannaðist á þeim máltækið að
þar sem hjartarúm er, þar er einn-
ig húsrúm. Aldrei varð ég vör við
þrengsli. Á heimilinu ríkti mikil
glaðværð en einnig vinátta og gott
samkomulag. Daníel og Bogga
vom ákaflega gestrisin, enda mik-
ið um gestakomur og oft gengu
hjónin úr rúmi fyrir næturgestum.
Það var ekki nein skýr verkaskipt-
ing milli þeirra Boggu og Daníels.
Hann gekk að heimilisverkum eftir
þörfum, hvort sem það vora þvott-
ar, matseld eða annað. Þau vora
samtaka í að halda gott heimili
þar sem öllum gat liðið vel. Þarna
bjó ég næstu þijá vetur og átti
mitt annað heimili þar síðan. Eins
og gefur að skilja era margar góð-
ar minningar frá menntaskóla-
áranum og einhvern veginn finnst
mér þær flestar tengjast á einn
eða annan hátt fjölskyldunni í
Skipholti 6.
Það fæst seint fullþakkað sem
gert er af góðum hug og sannri
óeigingirni, og ég var lánsöm í
meira lagi að fá að eyða ungl-
ingsáranum á þessum stað. Og þó
ég væri flutt frá þeim Boggu og
Daníel gerðu þau það ekki enda-
sleppt við mig. Þau tóku mig til
sín rétt þegar stúdentsprófín vora
að byija, þá nýkomna af sjúkra-
húsi. Daníel gekk úr rúmi fyrir
mér, Bogga hjúkraði og ég
skreiddist í prófin eitfc af öðra uns
öllum var lokið. Enda hefur mér
alltaf fundist þau eiga meira í stúd-
entsprófínu en ég sjálf.
En nú er Daníel, þessi hrausti,
glaðlyndi maður allur. Síðustu árin
bjó hann hjá Guðlaugu dóttur sinni,
Svavari tengdasyni og sonum
þeirra, Frey og Daníel. Bogga lést
árið 1978. Blessuð sé hennar minn-
ing.
Að heilsa og kveðja, það er lífs-
ins saga. Og nú þegar kveðjustund-
in rennur upp er mér efst í huga
ákaflega mikið þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast Daníel og
hans góðu fjölskyldu. Öllum að-
standendum votta ég innilega sam-
úð og óska þess að Daníel eigi
góða heimkomu.
Ragnheiður Þorgrímsdóttir.
Hann afi er dáinn. Okkur lang-
ar að minnast hans í fáum orðum.
Þær era margar góðar minning-
arnar sem við eigum um afa.
Hann kom ungur að aldri fyrst
til Reykjavíkur, þá rétt um tví-
tugt. Ætlunin var að læra jám-
smíði og lauk .hann sveinsprófi í
þeirri iðn 1925 frá Vélsmiðjunni
Hamri.
Það er ekki hægt að minnast
afa án þess að minnast einnig
hennar ömmu; Ingigerðar Egg-
ertsdóttur, en hún lést 8. júní
1991.
Afí og amma kynntust í Reykja-
vík árið 1924 og áttu þau kynni
eftir að endast ævilangt. Þremur
áram seinna gengu þau í hjóna-
band, nánar tiltekið þann 9. júlí
1927, og byijuðu búskap á Berg-
þóragötunni. Fluttu afí og amma
svo á Egilsgötu 16 árið 1935, þá
með tvö börn og það þriðja á leið-
inni. Þar bjuggu þau síðustu 55
árin og er það þaðan sem við systk-
inin eigum svo margar góðar
minningar. Við voram lánsöm að
búa í nálægð við afa og ömmu og
í mörg ár bjuggu þijár kynslóðir
saman í húsinu. Þrátt fyrir að við
flyttum um set upp í Hlíðar vora
þær tíðar ferðimar á Egilsgötuna.
Margt var nú brallað saman á
Egilsgötunni enda húsið stórt svo
og garðurinn sem var óspart
notaður, svo ekki sé minnst á
sandkassann sem afí smíðaði
handa bamabörnunum. Afi og
amma vora óþreytandi í því áð
sinna okkur krökkunum, hvort
sem það var að setja plástur á
skrámur eða hugga ef eitthvað
bjátaði á.
Ekki má gleyma bíltúranum
sem voru famir í bílnum hans afa,
þá ekki síst upp í sumarbústað við
Elliðavatn sem okkur þótti þá vera
langt upp í sveit. Smurði amma
oft nesti til fararinnar og svo var
keyrt af stað. Löngu bfltúrarnir
með afa og ömmu vora þó austur
fyrir fjall; nánar tiltekið að
Hvammi undir Eyjaíjöllum, þar
sem afí hafði alist upp hjá fóstur-
foreldram sínum þeim Magnúsi
Sigurðssyni hreppstjóra og Þuríði
Jónsdóttur ljósmóður. Þetta þóttu
okkur miklar ævintýraferðir.
Hjá afa og ömmu var gott að
vera, oft var setið lengi inni í eld-
húsi og spjallað um gamla tímann
á meðan við krakkamir mauluðum
kex og kringlur með mjólkinni og
amma hellti uppá kaffí með gamla
laginu. Bæði höfðu þau frá mörgu
að segja frá sínum yngri áram
þegar lífsbaráttan var oft hörð.
Yfir bílskúrnum á Egilsgötunni
hvíldi ákveðinn fevintýrablær í
augum okkar krakkanna. Neðri
skúrinn fullur af allskyns hlutum
sem spennandi var að skoða og
afi vildi ekki henda enda var hann
af þeirri kynslóð sem vön var að
nýta hlutina vel.
Efri skúrinn var aftur á móti
vinnuaðstaða afa eftir að hann lét
af störfum. Þá var talað um að
„fara út í bílskúr", en það þýddi
að þá átti að fara að „bardúsa"
eitthvað, búa eitthvað til. Til að
spara nú ömmu sporin kom afi
fyrir bjölluhnapp inni í eldhúsi og
bjöllu úti í bílskúr svo að hægt
væri að ná í afa t.d. í kaffi eða
símann. Þótti okkur mikið til bjöll-
unnar koma og fengum við oft að
ýta á hnappinn.
Nú eru jólin skammt undan og
era nokkur ár síðan síðasta jóla-
boðið var haldið hjá afa og ömmu,
en þau vora fastur liður í tilver-
unni og þeim gleymum við aldrei.
Það er erfítt að sætta sig við
það að sjá þau aldrei meir, en
þannig er gangur lífsins; kynslóðir
koma og fara og ný kynslóð tekur
við.
Við viljum þakka afa og ömmu
fyrir samfylgdina. Hvíl í friði.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Sigþrúður, Einar, Rannveig
og Ingigerður.
Einar Guðjónsson járnsmíða-
meistari var fæddur 4. júní 1903
að Vesturholtum undir Eyjafjöll-
um. Foreldrar hans voru hjónin
Rannveig Einarsdóttir og Guðjón
Sigurðsson er þar bjuggu.
Ónnur börn þeirra hjóna voru:
Jón, Þórunn, Dýrfínna og Sigurð-
ur, auk tveggja dætra er létust í
frambemsku. Einar var yngstur
þeirra systkina. Þegar Einar var
nokkurra vikna gamall lést faðir
hans. Rannveig brá þá búi og var
Einar settur í fóstur hjá föðurbróð-
ur sínum Magnúsi Sigurðssyni
hreppstjóra og konu hans Þuríði
Jónsdóttur ljósmóður í Hvammi
undir Eyjaijöllum. Þar ólst Einar
upp við mikið ástríki þeirra sæmd-
arhjóna. Átján ára gamall fór Ein-
ar til Vestmannaeyja og vann þar
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
jarðarför eiginmanns míns og föður,
GUÐNA DANÍELSSONAR,
Melaheiði19,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til félaga úr söngfélaginu Drangey og Skagfirsku
söngsveitinni.
Svava Guðjónsdóttir,
Björgvin Þór Guðnason
og fjölskylda.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför,
- j ARNBJARGAR EINARSDÓTTUR
fyrrverandi húsmóður,
Lækjarhvoli,
Fáskrúðsfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks dvalarheimilisins Uppsölum, Fá-
skrúðsfirði, og sjúkrahúsinu í Neskaupstað svo og allra sem
veittu henni aðstoð og umönnun í veikindum hennar.
Fyrir hönd annarra aðstandenda.
Ólafur Þórlindsson.
Amerísku sófarúmin
— komin aftur —
Verð m/ dýnu
kr.36.400,- afbverð.
Marco
húsgagnaverslun
Langholtsvegi 111, sími 680 690
Opið í dag
frá kl. 13-16