Morgunblaðið - 18.12.1992, Side 64

J£L
MdRGÚÍNBLÁÐÍÐ FOSTUDÁGUR 18. DESEMBER lðð2
Fanney Haralds-
dóttir - Minning
Fædd 16. maí 1940
Dáin 11. desember 1992
Mig langar að minnast örfáum
orðum systur minnar, Fanneyjar
Haraldsdóttur, sem við kveðjum í dag
hinstu kveðju.
Við sem eftir stöndum höfum varla
áttað okkur á skyndilegu fráfalli
hennar. Glæsileiki hennar, lífsgleði
og bjartsýni er okkur svo ofarlega í
huga. Þegar fyrstu sólargeislamir
sýndu sig var hún komin undir bert
!oft. Innandyra á heimili hennar voru
alls staðar blóm. Aldrei hef ég séð
jafn fagurgræn og falleg blóm. Allt
virtist dafna í höndum hennar.
Systir mín var sterkur persónu-
leiki. Alltaf var jafn gott að leita til
hennar, ætíð hafði hún lausnir á
vanda annarra. Þegar ég talaði við
hana þann 9. desember óraði mig
ekki fyrir því að þetta væri síðasta
samtalið okkar. Hún hafði fyrst
kennt sér meins í nóvember sl. en
engan grunaði að sláttumaðurinn
slyngi væri svo nærri. En enginn
veit sína ævi fyrr en öll er.
Ung giftist Fanney Grétari Páls-
syni og eignuðust þau þrjú böm,
Kolbrúnu, Karl og Harald, og sex
"tíarnabörn. Búa þau öll í Sandgerði.
Ömmubömin áttu því láni að fagna
að þau gátu alltaf leitað til ömmu
sinnar og var samband íjölskyldunn-
ar mjög fallegt og náið.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu á eftir þér í sárum trega.
Þá blómgvast enn, og blómgvast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Ég bið góðan Guð að styrkja
Grétar, bömin, barnabömin og
jtengdabömin í þeirra miklu sorg.
Ennfremur móður mína, Halldóm
Guðvarðardóttur, og stjúpa, Eystein
Viggósson, svo og systkini mín.
Bettý.
Það er erfitt að kveðja kæran vin
og mig brestur orð. Efst í huga mér
er þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast Fanney og eiga með henni
samleið. Hún var elskuð og virt af
svo mörgum, alltaf jákvæð og brosti
við lífinu og vildi lifa því lifandi. Hún
var fagurkeri og sá alltaf kjarnann
í öllu.
Fanney var ákaflega afkastamikil
kona. Okkur hinum fannst oft óskilj-
anlegt hversu miklu hún kom í verk.
-Hún var þmngin lífsgleði og hreif
aðra með sér, bæði í vinnu og leik.
Hún sagði oft með léttleika: „Við
eigum aðeins eitt kerti, sem brennur
upp að lokum.“
Fanney lifði fyrir fjölskyldu sína
og hennar aðal var hversu hún mat
manneskjuna mikils. Fáa hef ég
þekkt jafnfordómalausa. Hún var
söngelsk og ég minnist þess, þegar
annar drengurinn hennar sagði einu
sinni fyrir löngu: „Mamma, viltu
syngja." Þá vildi hann að við heyrð-
um hversu vel hún söng. Auðvitað
söng hún fyrir hann. Hann horfði
upp til hennar með stjömur í augun-
um.
Þetta eru góðar minningar. Fann-
ey var búin að tendra öll jólaljósin
heima hjá sér, enda mikið jólabam
í sér. Nú er hún sjálf gengin á vit
ljóss og dýrðar.
Elsku Grétar, Kolla, Kalli, Harry
og Dúdda. Ég og fjölskylda mín biðj-
um algóðan Guð að styrkja ykkur.
Móðurmissir er ætíð sár, en minning-
in um góða móður græðir.
Mig þreytir harmur
og þungt er að ríma.
Við eigum að skilja
um örlítinn tíma
(Stefán frá Hvítadal)
Ég þakka góðri vinkonu allt og
allt.
Hanna Friðjónsdóttir.
Það dró skyndilega ský fyrir sólu
um miðjan dag 11. desember. Síminn
hringdi og Kolla sagði að mamma
sín hefði dáið á skurðarborðinu. Því-
lík harmafregn og sársauki gagntók
okkur. Því fékk hún ekki að vera
lengur hjá elskuðum eiginmanni,
bömum, tengdabömum og bama-
bömunum 6 sem öll elskuðu hana
og dáðu. Okkur setti hljóða. Hvemig
gat nokkrum manni dottið í hug að
þegar hún fór { myndatökuna um
morguninn og í skurðaðgerð tveim
tímum seinna að hún myndi ekki
vakna aftur. Að hún hefði kvatt okk-
ur hinstu kveðju. Nei, okkur finnst
þetta ekki vera satt og okkur finnst
þetta óréttlátt. En svona er lífið. Við
vitum hvað getur verið stutt á milli
gleði og sorgar, en það snertir mann
svo sárt að vita til þess að eiga ekki
eftir að sjá Fanney aftur hér í þessu
lífi. Við vitum að hún lifir annars
staðar, hress og kát eins og hún var
alltaf. Okkur langar til að þakka
henni fyrir þann tíma sem við áttum
með henni. Vð minnumst þess hve
gott var að heimsækja hana og hve
rausnarleg og gjafmild hún var.
Fanney var gift Grétari Pálssyni
útgerðarmanni i Sandgerði en þar
höfðu þau hjón búið í 15 ár. Þau
eignuðust 3 böm sem em: Kolbrún
fædd 1958, hún er gift Jóni B. Páls-
syni og eiga þau 3 böm. Karl, fædd-
ur 1961 og á hann einn son. Harald-
ur, fæddur 1963, hann er kvæntur
Rósu Guðnadóttur og eiga þau 2
böm.
Minningin um sívakandi um-
hyggju hennar yljar öllum þeim sem
þekktu Fanney, þeim mest sem
þekktu hana best. Fanney lifir í hug-
um allra þeirra sem kynntust henni.
Innilegar samúðarkveðjur sendum
við Grétari, börnum, tengdabömum,
barnabörnum, móður hennar, stjúp-
föður og systkinum.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Hrefna, Páll, Herdís, Guðni,
Siguijón og Marianni.
Mig langar að setja á blað örfá
orð til að minnast Fanneyjar, systur
minnar, sem verður jarðsungin föstu-
daginn 18. desember 1992.
Það kom mér mjög á óvart þegar
ég frétti að Fanney hefði greinst
með erfíðan sjúkdóm, en um leið var
ég sannfærð um að hún myndi hrista
hann af sér eins og annað sem hún
hafði tekist á við um ævina og standa
jafn sterk eftir. Því var það sem reið-
arslag þegar að vart var vika liðin
að mér var tilkynnt að Fanney væri
látin.
Fanney varð aldrei misdægurt
hvorki sem bami né eftir að hún óx
úr grasi. Lífsorkan og þrekið geislaði
af henni hvar sem hún fór og fólk
sneri sér við þegar það mætti þess-
ari tápmiklu konu á fömum vegi.
Hún var eins og gangandi auglýsing
fyrir hreysti og heilbrigt líferni og
þegar spurt var: „Hver er þessi lag-
lega stúlka?“, „Hver er þessi glæsi-
lega kona?“ þá var ekki laust við að
gætti stolts í rödd minni: „Þetta er
hún Fanney, stóra systir mín.“
Fanney var sterkust í stómm hópi
systkina og til hennar var ávallt leit-
að þegar mikið lá við eða eitthvað
bjátaði á. Þessi háttur hélst eftir að
við vomm komin á fullorðinsár og
höfðum haldið í sína áttina hvert.
Það var hún sem hélt utan um hóp-
inn og hóaði okkur saman á stómm
stundum til að gleðjast eða syrgja.
Fanney fór alltaf fyrst þegar feta
þurfti ókunnar slóðir eða halda á vit
nýrra ævintýra og miðlaði okkur síð-
an af reynslu sinni. Hún studdi við
bakið á mér þegar ég stofnaði mína
eigin fjölskyldu og eins þegar ég
gekk með mitt fyrsta bam. Því finnst
mér ég vera heldur lítil og umkomu-
Iaus þegar ég er ein að rifja upp
samvemstundir okkar systranna og
þá byija tárin að streyma, en það
hefði hún systir mín skilið, ósjaldan
höfum við grátið saman bæði í gleði
og sorg, því þó að Fanney virtist
sterk og væri það var hún viðkvæm
sál sem ekkert aumt mátti sjá án
þess að vökna um augu og á ham-
ingjustundum blikuðu einnig tár í
augum hennar.
Mér finnst ég hafí alla tíð verið
að kveðja og oft hefur verið langt á
milli okkar systranna en þeim mun
yndislegri hafa endurfundirnir verið.
Ég kveð stóm systur að sinni.
Ástarkveðjur og ástarþakkir fyrir
allt; þar til við hittumst enn á ný.
Ég bið guð að milda missi eigin-
manns Fanneyjar, bama þeirra,
bamabarna, móður okkar og stjúp-
föður og okkar systkina hennar.
Kolbrún Diego.
Það var laust fyrir miðnætti síðast-
liðið sunnudagskvöld að við hjónin
ásamt meginhluta starfsfólks okkar
vomm að að koma frá Lundúnum
úr tveggja daga ferð sem farin var
vegna fímm ára afmælis fyrirtækis-
ins. Okkur var þá tilkynnt að Fanney
Haraldsdóttir vinnufélagi okkar hefði
kvatt þennan heim á föstudeginum.
Fanney hafði starfað hjá Flugveit-
ingum í Flugstöð Leifs Eiríkssonar
í rúm fímm ár. Á þeim tíma er vart
hægt að segja að henni hafí orðið
misdægurt. Það var fyrir stuttu að
hún kenndi sér meins og með áfram-
haldandi rannsóknum var tekin
ákvörðun um að hún færi í uppskurð
á föstudeginum. Þetta var sami dag-
ur og hópurinn hélt utan. Hún fékk
þessu ekki breytt, hún sem hlakkaði
einna mest til ferðarinnar með sam-
starfsfólki sínu. Við sem hittum hana
daginn áður gerðum okkur ekki grein
fyrir því að þetta væri í síðasta sinn.
Hún bar sig vel og nú þegar maður
hugsar til baka þá hefur hún örugg-
lega verið veikari en maður vissi.
Fanney var þannig manneskja að hún
var ekki að gera mikið úr hlutunum.
Hún var mjög lífsglöð og það var
aldrei neitt mál að framkvæma þá
hluti sem hún tók að sér.
Fanney var góður starfskraftur
og fyrir þann tíma sem við áttum
þess kost að eiga hana að samstarfs-
manni og vini viljum við þakka. Stórt
skarð hefur verið höggvið í okkar
annars litla hóp samstarfsfélaga.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
KRISTÍN EINARSDÓTTIR,
sem lést í Landspítalanum 12. desember, verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni þriðjudaginn 22. desember kl. 15.00.
Anna Gísladóttir,
Einar Ó. Gíslason, Friðgerður Samúelsdóttir,
Erlingur G. Gíslason, Brynja Benediktsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við fráfall og útför
ÓLAFAR HELGADÓTTUR.
Guð gefi ykkur gleðileg jól.
Helgi Sfmonarson,
Hanna J. Símonardóttir,
Erla J. Símonardóttir,
Viðar Simonarson,
Margrét Johnson,
Þorbjörg Sfmonardóttir,
Jóhanna Símonardóttir,
Ásthildur Símonardóttir,
Bryndfs Gunnarsdóttir,
Halldóra Sigurðardóttir,
Jeff Johnson,
Auðunn Karlsson,
Vilhjálmur Nikulásson,
Sigurður Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskulegur faðir okkar, stjúpfaðir, tengdafaðir og afi,
JÓHANN PÁLSSON
frá Höfða,
Traðarstfg 6,
Bolungarvík,
verður jarðsunginn frá Hólskirkju í Bolungarvík laugardaginn
19. desember kl. 14.00
Steinar Jóhannsson, Ingibjörg Björgvinsdóttir,
Guðmundur Jóhannsson,
Ragna Finnbogadóttir,
Arnfríður Aradóttir, Haukur Matthfasson
og barnabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og útför hjartkærs eigin-
manns míns, föður og tengdaföður,
ÁRNA ÖRNÓLFSSONAR,
Hlíðarvegi 33,
Kópavogi.
Guðrún Jörundardóttir,
Helga Sigurbjörg Árnadóttir, Helgi Freyr Kristinsson.
Þetta skarð verður vandfyllt. Með
glaðværð sinni gerði hún vinnustað
okkar betri og hennar verður sárt
saknað.
Missirinn er þó mestur hjá eigin-
manni, bömum, tengdabömum og
öðram aðstandendum, megi guð
styrkja ykkur á þessari sorgar-
stundu.
Ragnar Orn Pétursson,
Sigríður Sigurðardóttir.
Þetta era nokkur fátækleg kveðju-
orð til þeirrar góðu vinkonu minnar
sem hún Fanney var. Við kynntumst
fyrst er ég hóf að vinna með henni
í Flugstöðinni í byijun árs 1988.
Mörgum þótti ótrúlegur þessi vin-
skapur okkar, kannski vegna aldurs-
munarins sem á okkur var, en við
fundum aldrei fyrir honum. Margar
ánægjustundir áttum við saman bæði
í starfí og utan þess. Hún náði svo
vel til okkar unga fólksins sem með
henni vann, eflaust vegna þess að
hún sýndi öllum okkar hjartans mál-
um svo mikinn áhuga. Og við eigum
henni margt að þakka, því hún var
lífsreyndari en við og sá hlutina í
réttu ljósi, sem sagt kom okkur niður
á jörðina þegar mikið gekk á. Það
er skrýtin tilhugsun að eiga ekki
eftir að fara í kaffí til Fanneyjar í
Laufskálann aftur, eins og ég gerði
alltaf reglulega. í síðustu heimsókn-
inni var hún svo spennt yfír því að
vera að fara með samstarfsfólkinu í
helgarferð til útlanda. En henni var
ætlað annað og lengra ferðalag.
Guð blessi hana Fanney mína.
Minning hennar lifír í hjarta mínu.
Sigrún Alda.
Dagurinn er stuttur, sólin lágt á
lofti. Tíminn stöðvaðist um stund er
ég frétti að Fanney væri dáin.
Hún var fædd 16. maí 1940 og
var svo sannarlega barn vorsins. Fáa
þekkti ég betur sem nutu sólar eins
vel og Fanney gerði, hún kunni svo
sannarlega að njóta lífsins. Það var
ekki væll eða vol sem hún tileinkaði
sér.
Vinskapur okkar stóð í tæp 30 ár,
byijaði með því að við bjuggum í
sama húsi rétt við lækinn í Hafnar-
fírði, þar gættum við bús og barna
og allt lék í lyndi. Síðustu árin hefur
Fanney búið í Sandgerði. Varla leið
sú vika að ég heyrði ekki í Fanney
eða hún í mér. Síðasta samtal okkar
var kvöldið áður en hún dó. Hún var
að fara í rannsókn morguninn eftir
og var bara hress eins og alltaf. Það
væri svo margt hægt að skrifa um
svo góða og trygga vinkonu sem
Fanney var. Fanney átti sex barna-
böm og hún hefði viljað sjá þau vaxa
og þroskast. Hún kallaði þau ávallt
perlumar sínar sex. Ég vil votta
ættingjum hennar dýpstu samúð, ég
veit að við munum öll sakna hennar
sárt.
Sigurbjörg Hálfdánardóttir.
Okkur, starfsfélaga Fanneyjar
Haralds, langar í örfáum orðum að
minnast yndislegrar konu.
Ekki hvarflaði að okkur er við
fóram í helgarferð til London 11. til
13. desember, að Fanney myndi
leggja upp í enn lengri ferð á með-
an, sem hún ætti ekki afturkvæmt úr.
Við höfðum hlakkað mikið til að
eiga saman góða helgi í London,
ekki síst Fanney, en hún varð að
hætta við ferðina á síðustu stundu
vegna veikinda.
Sú sorgarfrétt, sem beið okkar við
heimkomuna, að Fanney hefði and-
ast daginn sem við lögðum upp í
okkar ferð, líður seint úr minni.
Við munum ávallt minnast Fann-
eyjar sem fallegrar, lífsglaðrar og
kátrar samstarfskonu, sem lýsti upp
tilvera samferðafólksins.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast Fanneyju og sendum
aðstandendum hennar innilegar sam-
úðarkveðjur.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér.
Þá söfnuð hans vér sjáum
og sannar vera fáum
í húsi því, sem eilíft er.
(V. Briem.)
Þóranna, Dóra, Lóa,
Dæja, Milla, Adda.