Morgunblaðið - 12.01.1993, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. JANÚAR 1993
43
Elínborg Guðmunds-
dóttír — Minning
í Garði. Þejm varð tveggja dætra
auðið, Kristínar, f. 1929, sem lést
fjögurra ára gömul, og Jennu, f.
1934, lést 1974.
Kristín naut ekki lengi manns
síns, en varð fyrir þeirri sáru sorg
að missa hann úr lungnabólgu árið
1934. Var dóttir þeirra Jenna þá á
fyrsta árinu og var hún skírð við
kistu föður síns.
Sem einstæð móðir mátti Kristín
heyja harða lífsbaráttu fyrir af-
komu sinni og Jennu, dótturinnar
ungu, á árunum sem nú tóku við.
Hún fór að vinna í Alliance í fisk-
vinnu, leigði sér skúr inni á Grettis-
götu og gekk hvem morgun til
vinnu vestur á Granda. Innan tíðar
hóf hún störf við Sjóklæðagerðina
sem þá var til húsa í Skeijafirði.
Varð saumaskapur aðalstarfsvett-
vangur hennar upp frá því, en í
Sjóklæðagerðinni vann hún síðan
fram undir áttrætt. Þar undi hún
sér vel og þar nýttust hæfileikar
hennar til starfa sem kröfðust mik-
illar vandvirkni og nákvæmni. Frí-
stundum sínum þeim sem gafst frá
brauðstritinu varði Kristín til ýmiss
konar handavinnu sem var hennar
líf og yndi. Hún var frábærlega vel
verki farin, listagóð saumakona,
smekkvís og hagsýn. Á tímabili
saumaði hún mikið út og það eru
ófáir munir sem eftir hana liggja
og bera listfengi hennar varðandi
efnisval og litasamsetningu fagurt
vitni.
Aldrei eignaðist hún eigið hús-
næði, var ávallt leigjandi á ýmsum
stöðum í Reykjavík. Hvar sem hún
bjó eignaðist hún trygga vini sem
urðu henni mjög hjálplegir með
dótturina Jennu og var Kristíri öllu
því fólki mjög þakklát. Jenna átti
heimili með móður sinni þar til hún
giftist manni sínum Þorsteini
Magnússyni og setti á stofn sitt
eigið heimili. Jenna andaðist 1974
eftir langvarandi veikindi. Böm
henn,ar þijú, Jens, Magnús og Krist-
ín, voru augasteinar ömmu sinnar
og bar hún hag þeirra mjög fyrir
bijósti.
Kristín bjó um nokkurra ára
skeið í Norðurbrún 1 og kunni þar
afar vel við sig. E.t.v. átti hún þar
sín bestu ár, þar tók hún þátt í
félagsstarfi aldraðra, eignaðist
góða vini og naut tilsagnar í hvers
konar handmennt, sem hún sagðist
hiklaust hafa gert að ævistarfi sínu
hefði hún átt þess kost. Myndlista-
og handíðaskóli íslands hefði orðið
hennar skóli ætti hún valið, sem
ung kona í dag. Kristín bar gæfu
til að halda góðri heilsu langt fram
eftir ævi. Sjálf átti hún ekki lítinn
þátt í því að svo var með heilsusam-
legu líferni sínu. Hún lifði fábrotnu,
reglusömu lífi, fór allra sinna ferða
fótgangandi, því hún var göngu-
garpur hinn mesti sem lét sig ekki
muna um að ganga daglega til
vinnu borgarhverfanna á milli í tugi
ára. Há og beinvaxin gekk hún
hnarreist í íslenska búningnum sín-
um. Það sópaði að henni hvar sem
hún fór og eftir henni var tekið.
Eftir alvarleg veikindi 1987 þeg-
ar sýnt þótti að hún þyrfti meiri
hjálpar og aðhlynningar við, en
hægt var að veita henni á Norður-
brún 1, fluttist Kristín á umönnun-
ar og hjúkrunarheimilið Skjól þar
sem hún átti heimili æ síðan. Við
sem kynntumst henni þar söknum
vinar í stað, því hún varð okkur
einstaklega kær. Það tók hana lang-
an tíma að sættast við nýju heim-
kynnin, því hún saknaði Norður-
brúnar og vinanna þar sárt, vildi
helst ekki viðurkenna að hún gæti
ekki lengur búið ein og óstudd. Hún
var svo bamslega þrákelknisleg
þegar hún hélt þessu fram en svo
elskuleg, trúverður og sönn að
ómögulegt var annað en að komast
við.
Hvernig gat hún, sem alltaf hafði
staðið keik og borið höfuð hátt í
öllum erfiðleikum, þrautseig og
þolinmóð og sjálfri sér nóg, verið
upp á aðra komin með allt?
Oft brá við sársauka í svip henn-
ar og leiða eins og hjá litlu barni,
en aðeins örskotsstund meðan sam-
ræður komust í gang. Þá kom hýra
í augun og glettnisbros lék um var-
ir og eitthvað smellið hraut henni
af vömm, þar sem hún óspart gerði
grín að sjálfri sér.
Kristín var sérfræðingur að
dylgja tilfínningar sínar með
snerpu, en um leið og hún fór að
segja frá kom viðkvæmni hennar
og tilfinninganæmi samfara góðu
skopskyni í ljós. Hún hafði mikla
frásagnargáfu og stálminni allt til
hins síðasta og var sem uppsláttar-
bók um ættir manna og hvers kon-
ar uppákomur í sunnlendingafjórð-
ungi að minnsta kosti síðasta
mannsaldur. Af frásögnum hennar
kynntist ég glaðværri ungri stúlku
sem vílaði ekki fyrir sér að sækja
dansleiki í Þjórsártúni þótt hún yrði
að ganga alla leið frá Selfossi,
sveiflaði sér léttilega í þjóðdönsum
hjá Ungmennafélaginu Velvakanda
á Stokkseyri og glettist með mót-
tökufólki inni í Sogamýri, þar sem
Ingimundur fíðla stóð á mógrafar-
barminum og lék listir sínar.
Já, mörgum myndum hefur verið
brugðið á loft. Því miður ekki allar
eins ljúfar. Ég sá fýrir mér ungu
ekkjuna sem sat hjá sofandi telp-
unni sinni kvöldin löng og hafði þá
skemmtan eina að virða fýrir sér
fótaburð fólksins, sem átti leið
framhjá niðurgrafna kjallara-
glugganum hennar. í gegnum
hressilega frásögn skynjaði ég ein-
manaleika og sorg, erfíðleika og
baráttu, sá vonir fæðast og deyja.
Vjð ræddum margt saman ég og
Kristín, um lífið, sáttina og dauðann
og hvað tæki við að lokinni jarðvist
okkar. Við vorum innilega sammála
um það að það skipti minnstu máli
hvað við tæki. Aðalatriðið væri að
treysta Drottni í lífí og dauða óg
leggja óhrædd allt sitt ráð í hendur
hans.
Sátt við lífíð sagðist hún vera,
„núna er ég það“ sagði hún og lagði
áherslu á hvert orð þótt ég vildi þá
að svo margt hefði farið á annan
veg. Þannig mun ég ávallt minnast
hennar styrkrar og öruggrar mitt
í veikleika.
Fyrir mér verður Kristín alla tíð
sem dæmigerð hetja hversdagsins.
Kona sem óblíð örlög skópu harða
lífsbaráttu, sem kom í veg fyrir að
hún fengi notið nema að litlu leyti
ríkra hæfileika sinna og lífsins í
heild. Saga hennar er saga íslenskr-
ar alþýðukonu sem var gædd í rík-
um mæli þeim eiginleikum sem
best hefur prýtt íslenska þjóðarsál.
Trúmennsku og skyldurækni, þol-
gæði og seiglu.
Sé hún Guði falin og friði hans.
Ólöf Ólafsdóttir.
Eftir margra ára þrautir er loks-
ins komið að leiðarlokum þessa lífs
hjá ástkærri ömmu okkar. Hinn 3.
janúar kvaddi hún þetta líf og hjá
okkur skilur það eftir sig blendnar
tilfínningar, létti yfír að nú líður
henni vel og kvíða yfir því að lifa
lífinu án þess að sjá ömmu aftur.
En margar góðar minningar eru
lifandi í huga okkar, sem munu
aldrei hverfa, eins og matarboðin á
jóladag, þar sem hún lagaði mat
sem enginn annar gat og páskamir
sem byijuðu ekki fyrr en búið var
að fara til ömmu og fá páskakanín-
urnar. Við munum þau skipti sem
við gistum hjá ömmu, þar var alltaf
svo margt að skoða og hveijum
hlut fylgdi fortíð og góð saga sögð
yfír malti og banana. Við vitum að
nú líður henni vel. Stórir endurfund-
ir eru nú hjá henni og eiginmanni
hennar pg dætrunum tveimur.
Ömmubörnin Jens, •
Magnús og Kristín Jóna.
Fædd 16. ágúst 1924
Dáin 27. desember 1992
Elskuleg kona, frábær nágranni
og góð vinkona er dáin aðeins 68
ára. Hún átti svo átal margt eftir
ógert og hafði ótakamarkaðan
kraft og löngun til þess áður en
hún veiktist af þessum hræðilega
sjúkdómi, krabbameininu sem svo
margir þurfa að beijast við.
Ég kynntist Ellu og Eyjólfí fyrst
fyrir 14 árum þegar við fórum að
byggja hlið við hlið í Brekku-
byggðinni. Betri nágranna getur
enginn óskað sér, hjálpsemin og
stuðningurinn var veittur af ótak-
markaðri fórnfýsi og velvild. Oft
er mér fannst hlutirnir það erfiðir
að ekki væri hægt að leysa þá,
kom Eyjólfur til sögunnar og áður
en ég vissi var allt komið í lag.
En lífið átti ekki að fara þannig
að ég fengi að njóta hans hæfi-
leika og snyrtimennsku því hann
veiktsit af sama sjúkdómi og lést
í október 1988 aðeins 65 ára. Þá
sýndi Ella hvað í henni bjó og tók
bflpróf og varð fljótlega ágætis
bílstjóri. Þótt öll bömin hennar
vildu allt fýrir hana gera, vildi hún
vera sjálfstæð og sinn eigin herra.
Hún var einstaklega bjartsýn og
horfði með gleði til framtíðarinn-
r Blóm Skreytingar Gjafavara
Kransar Krossar Kistuskreytingar
Opið alla daga frá kl. 9-22
Fákafeni 11
s. 68 91 20
Vesturgötu 4
Blóm, kransar,
skreytingar
sími 622707.
ar. Oft talaði hún um barnabörnin
19 og fylgdist vel með hvernig
þeim vegnaði í lífínu.
Oft skrapp ég yfir á 39 og deildi
gleði og sorg með Ellu og aldrei
fór ég frá henni tómhent, heldur
ríkari af visku og skilningi á líf-
inu. Hvílík sorg er hún veiktist
sumarið 1990. Lengi vonaði ég og
óskaði að hún næði bata og mikið
saknaði ég hennar er hún fluttist
í Hæðargarðinn.
Síðast er ég hitti hana sagði
hún mér að hún væri sátt við að
kveðja þennan heim og að Eyjólfur
biði eftir henni. Ég vil trúa því og
þakka ég þeim öll ágætu árin sem
við áttum saman. Guð gefí fjöl-
skyldu hennar styrk á erfiðri
stund. Blessuð sé minning Elín-
borgar Guðmundsdóttur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekká þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
María E.
HER GETUR ÞU FENGIÐ VÍNNINGINN
UPPHÆKKAÐAN
REYKJAVIK OG NAGRENNl
AÐALUMBOÐ*
Suðurgötu 10, sími 23130
ÚLFARSFELL
Hagamel 67, sími 24960
VERSLUNIN GRETTISGÖTU 26
sími 13665
BÓKABÚÐIN HVERAFOLD 1-3,
Grafarvogi, sími 677757
HAPPAHÚSIÐ
Kringlunni, sími 689780
VERSLUNIN EITT OG ANNAÐ
Hrísateigi 47, sími 30331
VERSLUNIN SNOTRA
Álfheimum 4, sími 35920
BENSÍNSALA HREYFILS
Fellsmúla 24, sími 685632
BÓKABÚÐIN HUGBORG
Grímsbæ, sími 686145
BÓKABÚÐ ÁRBÆJAR
Hraunbæ 102, sími 813355
VERSLUNIN STRAUMNES
Vesturbergi 76, sími 72800
"Umboöiö sem var i Sjóbúöinni
er flutt í Suöurgötu 10
MOSFELLSBÆR:
SÍBS-DEILDIN, REYKJALUNDI
sími 666200
BÓKABÚÐIN ÁSFELL
Háholti 14, sími 666620
KÓPAVOGUR:
BORGARBÚÐIN
Hófgerði 30, sími 42630
VÍDEÓMARKAÐURINN*
Hamraborg 20A, sími 46777
'Umboðið í Sparísjóöi Kópavogs er
flutt í Vídeómarkaöinn, Hamraborg 20A.
GARÐABÆR:
SÍBS-DEILDIN, VÍFILSSTÖÐUM
simi 602800
BÓKABÚÐIN GRÍMA
Garðatorgi 3, sími 656020
HAFNARFJÖRÐUR:
BÓKABÚÐ OLIVERS STEINS
Vilborg Sigurjónsdóttir, simi 50045
Lægsta miðaverð ístórhappdrætti (óbreyttfrá tfyrra) aðeins kr. 500-
4
Tryggðu þér möguleika
... fyrir lífið sjálft