Morgunblaðið - 26.02.1993, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1993
33
Jófríður Magnús-
dóttir - Minning
Fædd 10. júlí 1902
Dáin 18. febrúar 1993
Vertu guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Með þessari bæn vil ég kveðja
ömmu mína, Jófríði Magnúsdóttur,
sem lést hinn 18. febrúar sl., bæn-
inni sem hún kenndi mér og ég
átti að fara með á hveiju kvöldi.
Það er erfitt að ímynda sér lífíð
án ömmu, hún hefur alltaf verið
til og eitt af því fáa í lífinu sem
aldrei hefur breyst er amma í
Melgerðinu. Hún var svona amma
sem kenndi manni bænirnar, pijón-
aði ullarsokkana og lopapeysurnar.
Ég fékk stundum að vera hjá
ömmu og afa í Melgerðinu viku-
tíma á sumrin og var það fyrir
mig eins og þegar hinir krakkarnir
fóru í sveitina. Þá fékk ég m.a.
að hjálpa ömmu við að tína ber
og taka upp og sjóða rabarbara.
Kostaði sú hjálp oft verulega rým-
un í rabarbaranum.
Amma fylgdist vel með handa-
vinnunni hjá manni og var það oft
vel þegið þegar hún pijónaði aðeins
fyrir mann eða greip í myndina
sem var búin að vera ofan í skúffu
í langan tíma og oft fékk maður
að heyra að ekki ætti að hlaupa
frá hálfkláruðu verki.
Hún var trúuð kona á sinn hljóð-
láta hátt, kenndi okkur bænir og
vers og þegar hún sagði „Guð
blessi þig“ var það sagt af ein-
lægni og hlýju.
Amma átti við heilsuleysi að
stríða lengst af ævinni og þrátt
fyrir mörg áföll og spítalavistir
tókst henni alltaf að rétta úr kútn-
um af ótrúlegri þrautseigju og allt-
af hélt hún lífsgleði sinni og léttri
lund. Þótt líkaminn væri farinn að
heilsu, var langt því frá að andleg
heilsa hennar væri buguð og hægt
var að tala við ömmu um næstum
hvað sem var. Þegar fyrsta lang-
ömmubamið fæddist fyrir 16 áram
sagði hún mér að hún hefði varla
búist við að fá að lifa það að sjá
barnabömin, en að sjá langömmu-
barn, það hefði hún aldrei látið sig
dreyma um. Nú era þau orðin 18
langömmubörnin.
Amma fæddist að Hallkels-
staðahlíð í Kolbeinsstaðahreppi
hinn 10. júlí 1902, Foreldrar henn-
ar vora Magnús Magnússon og
Sigríður Herdís Hallsdóttir, áttu
þau átta börn auk ömmu, og era
þau nú öll látin.
Hún giftist afa, Óskari Guð-
mundssyni, hinn 15. júlí 1932- og
áttu þau samleið í 59 ár, eða þar
til afi dó fyrir 19 mánuðum. Þau
eignuðust fímm böm. Þau eru:
Kristín Hulda, f. 7. mars 1933,
gift Bjama Guðbjömssyni og eiga
þau tvær dætur og tvö barnabörn;
Ágústa Eygló, f. 11. ágúst 1934,
gift Hauki Ingólfssyni og þau eiga
fímm böm og tvö bamaböm; Sig-
ríður Magnea, f. 6. janúar 1937,
gift Erlingi Björnssyni, þau eiga
fjögur börn og átta barnabörn;
Friðbjörg, f. 7. september 1941,
gift Þorsteini A. Andréssyni, eiga
þau þijár dætur og fímm bama-
böm; og Guðmundur Rafnar, f. 16.
júní 1946, kvæntur Alice B. Árna-
dóttur og þau eiga þijú börn og
eitt bamabam. Amma og afí
bjuggu víða en 1955 fluttust þau
í nýbyggt hús sitt í Melgerði 30 í
Kópavogi og buggu þar síðan.
Ömmu féll aldrei verk úr hendi
og era þær ófáar flíkurnar sem
hún saumaði og pijónaði um ævina
eða myndimar sem hún saumaði
út og dúkarnir sem hún heklaði.
Nú síðustu árin átti hún erfítt með
handavinnu, en pijónunum sleppti
hún ekki fyrr en undir það síðasta.
Þær era orðnar margar langömmu-
peysumar litríku sem hún pijónaði
handa smáfólkinu sínu í jólagjöf,
því að allir fengu peysu frá
langömmu.
Minningin um ömmu sitjandi í
stólnum sínum með pijónadótið við
hlið sér, að setja saman munstur
og liti, spá í hnyklana sína, verður
sjálfsagt sterkust í hugum okkar.
Elsku mamma, Stína, Eygló,
Fífí, Gummi og Alice, þessar síð-
ustu vikur og mánuðir hafa verið
erfiðir og það hefur virkilega reynt
á ykkur er þið gerðuð það mögu-
legt að amma fékk þá ósk sína
uppfyllta að deyja heima í húsinu
sínu og þurfti ekki að fara á spít-
ala. Þetta hefði ekki verið fram-
kvæmanlegt nema með dyggri að-
stoð heimahjúkrunarinnar og öldr-
unarþjónustunnar í Kópavogi og
vil ég þakka þeim sérstaklega fyrir.
Það er von mín og trú að nú sé
amma komin til afa og annarra
ástvina sinna sem vora farnir á
undan henni.
Minning
Andrés Ottósson
Mig langar til þess að minnast
nafna og frænda með nokkrum
orðum, en hann lést laugardaginn
13. febrúar síðastliðinn. Andrés
fæddist á Eyrarbakka hinn 3. apríl
árið 1928 og var sonur þjónanna
Ottós Guðjónssonar klæðskera sem
nú er nýlátinn, og Guðbrandtnu
Tómasdóttur, en hún lést 24. mars
árið 1981.
Árið 1982 fluttust þau hjónin
til Reykjavíkur með böm sín þijú,
au Sigurð, Andrés og Þorbjörgu.
Reykjavík bættist í systkinahóp-
inn Guðjón, sem lést ungur að
áram, Þórir Hans og Erla. Þá áttu
þau eina hálfsystur er Kristín hét.
Andrés átti viðburðaríka ævi.
18 ára gamail hóf hann nám í svif-
flugi og gekk í Svifflugfélag ís-
lands árið 1945. Einnig stundaði
hann fímleika með Ármanni hér í
Reykjavtk. Þá þótti hann liðtækur
akíðamaður og lauk skíðakennara-
prófí frá Síðakennaraskólanum á
lsafirði árið 1946, og vanntil nokk-
urra verðlauna á íslandsmeistara-
mótinu á skíðum árið 1948.
En lífíð var ekki aðeins dans á
rósum. Andrés var mikill vinnu-
þjarkur og stundaði ýmis átörf í
gegnum árin. Hann vann sem há-
seti vetrarlangt á áranum 1948-
1963, en á sumrin var hann hjá
Pósti og síma við lagningu símalínu
hringinn í kringum landið. Oft sat
maður hjá Adda og hlustaði á hann
segja manni sögur frá þessum
árum, þá sérstaklega sveitaböllun-
um og skemmtanahaldi þess tíma.
Hann var laginn á nikkuna og
greip oft til hennar á góðri stund
og tókst þannig ætíð að skapa
góða stemmningu með söng og
spili.
Árið 1953 gefst honum svo
tækifæri til að heija nám í vélflugi
og fékk hann bráðabirgðaloft-
ferðaskírteini fyrir skólaflug sama
ár. Eftir nokkurra ára vinnu við
ýmis störf tók hann sig til, hóf nám
í Iðnskólanum og tók þar sveins-
próf sem múrari. Meistararéttindi
öðlast hann svo árið 1972 og lagði
þar með granninn að því starfi sem
hann helgaði sig til dánardags.
Andrés var hæglátur maður sem
ekkert aumt mátti sjá, og var hann
Við kveðjum þig með söknuði.
Fyrir hönd systkina minna og
fjölskyldna okkar.
Jóhanna.
Mig langar með nokkram orðum
að kveðja kæra vinkonu mína, Jó-
fríði Magnúsdóttur, sem lést 18.
þessa mánaðar á heimili sínu.
Jófríður var á margan hátt sér-
stök kona og leið flestum vel í
návist hennar. Hún átti mjög gott
með að skilja aðra og ekki síst
unga fólkið. Aldrei heyrði ég hana
dæma nokkra manneskju. Mann
sinn, Óskar Guðmundsson, missti
hún fyrir rúmu einu og hálfu ári.
Þessi heiðurshjón vora nágrannar
mínir í fjölda ára og var mikill
samgangur á milli þeirra. Var mjög
ánægjulegt að koma til þeirra í
heimsókn. Þeim hjónunum varð
fimm barna auðið, fjögurra dætra
og eins sonar og öll eru þau
myndarfólk.
Jófríður var á 91. aldursári þeg-
ar hún lést. Hún var rúmföst síð-
ustu vikurnar og fyrir einstaka
umönnun barna sinna og tengda-
barna gat hún legið heima og fékk
að kveðja í húsinu sínu. Tengda-
dóttir hennar var henni alla tíð
eins og ástkær dóttir. Ég veit að
hún kvaddi þetta líf full af þakk-
læti og kærleika til fólksins síns,
fyrir allt sem það gerði fyrir hana.
Hún lagði mikið upp úr því að fá
öll bömin sín og flölskyldur til sín
á jóladag, þrátt fyrir að hópurinn
væri orðinn stór og tókst að halda
þessari hefð á meðan hún lifði.
Hún bar sérstaka umhyggju fyrir
velferð frændfólks síns og systk-
ina, en systkini hennar era nú öll
látin. Yngstu systur sína missti hún
fyrir nokkram árum og syrgði hún
hana mjög mikið.
Jófríður var sérstök handa-
vinnumanneskja. Hún pijónaði all-
ar jólagjafírnar á ömmu- og
langömmubömin sín og var unun
að sjá hve vel henni fórst það úr
hendi. Hún var mjög trúuð. Nægju-
semi og sparsemi voru eitt af aðals-
merkjum þeirra hjóna og þau undu
ævinlega glöð við sitt.
Nú kveð ég þessa kæru vinkonu
mína og þakka henni fyrir allt sem
hún var mér og mínu fólki gegnum
árin. Ég bið henni blessunar Guðs
í dýrðarsölum hans. Börnum,
tengdabörnum og öðrum standend-
um sendi ég samúðarkveðjur og
bið Guð að blessa þau öll.
Ólöf Ragnheiður Jónsdóttir.
Það mun hafa verið á haustdög-
um árið 1987, að leiðir okkar Jó-
fríðar lágu fyrst saman. Þá var ég
ráðin til aðstoðar hálfan daginn á
heimili hennar og manns hennar.
ætíð fyrstur manna til að bjóða
manni hjálparhönd á hveiju sem
gekk. Hann var léttur í lund og
átti auðvelt með að sjá spaugilegu
hliðamar á tilveranni og fékk
mann oft til að brosa. Eg mun
ætfð sakna hans.
Árið 1968 kvæntist Andrés
Helgu Ólafsdóttur, eftirlifandi eig-
inkonu sinni, og sendi ég henni
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Andrés Erlingsson.
Óskars Guðmundssonar. Þá þegar
var stofnað til þeirra kynna er síð-
an hafa verið allt til dánardægurs
hennar, hinn 18. þ.m. þá, og ætíð
síðan, var viðmót þeirra hjóna og
allra barna þeirra á þann veg, að
ég fann mig fremur sem fjölskyldu-
meðlim á heimilinu en starfskraft.
Alltaf fékk ég þakkir frá þeim
hjónum í lok hvers starfsdags. Slíkt
er mikils virði og fyrir það vil ég
þakka sérstaklega, nú að leiðarlok-
um. Fljótt fann ég að fornar dyggð-
ir svo sem iðjusemi, nýtni og reglu-
semi vora svo í hávegum hafðar,
að mér fannst heimilið að Melgerði
30 minna mig á gamalgróið sveita-
heimili. Þar var hver hlutur á sín-
um stað. Hún Fríða mín, eins og
ég kallaði hana, var fagurkeri og
allt lék í höndum hennar. Hann-
yrða- og prjónakona var hún svo
mikil að t.d. lopapeysumar hennar
urðu víðfrægar.
ófáar vora þær stundir er við
sátum við að rekja upp og vinda
saman alls kyns afganga og hnykla
er hún átti í fóram sínum. Ur þessu
urðu svo til í höndum hennar mjög
fallegar barnapeysur í alls konar
munstrum og litum sem hún gaf
langömmubörnunum í jólagjöf.
Þessara og margra annara sam-
verustunda okkar minnist ég með
eftirsjá; þegar við ræddum um
heima og geima og liðna atburði
í lífi hennar, ráðgátur lífsins og
fleira. Fríða var greind og hugs-
andi kona og átti dulargáfur í rík-
um mæli eins og fleiri ættingjar
hennar, þótt ekki minntist hún á
það við hvem sem var. Við fyrstu
sýn tók ég eftir því hversu svip-
hrein og broshýr Fríða var. Og úr
augum hennar skein ljómi sem
sjaldgæft er að sjá hjá öldraðu
fólki. Öll sín veikindi og þjáningar
í mörg ár bar hún með reisn og
æðraleysi, enda var uppgjöf fjarri
henni. Einnig bar hún harm sinn
í hljóði þegar hún missti sinn góða
mann sumarið 1991. En þau höfðu
alla tíð verið mjög samrýnd og
hann var henni einstaklega um-
hyggjusamur og nærgætinn í veik-
indum hennar.
Upp úr síðustu áramótum fór
heilsu hennar mjög hrakandi og
andaðist Fríða eftir stutta, en erf-
iða legu á heimili sínu 18. febrúar,
sem áður er getið. Hún var fædd
10. júlí 1902 og var hún því 90
ára er hún lést.
Eins og að líkum lætur tengd-
umst við í gegnum árin traustum
vináttuböndum og tel ég mér það
mikinn ávinning að hafa eignast
að vini slíkan fulltrúa aldamóta-
kynslóðarinnar þar sem hún Fríða
mín var. Margar minningar leita á
hug minn á þessari stundu. Ein
mynd er mér þó öðram fremur
hugstæð. Um hálfum mánuði fyrir
andlát hennar kom ég til hennar
að morgni um níuleytið eftir venju.
Virtist hún þá í einhverri leiðslu
eða dvala, og var erfítt að komast
í samband við hana, enda var hún
þá mjög þrotin að kröftum. Allt í
einu sneri hún sér að mér, fjarlægt
og dulúðugt bros lýsti upp andlit
hennar og hún sagði svo lágt að
ég rétt heyrði það: „Það er ólýsan-
legt, sem fyrir mig hefur borið.“
Ég vil að lokum votta öllum
aðstandendum samúð mína og
óska þeim alls góðs. Blessuð sé
minning Jófríðar Magnúsdóttur.
Ragnheiður Guðmundsdóttir.
Minning
Fjóla Einarsdóttir
Fædd 2. mars 1946
Dáin 20. janúar 1993
Að standa andspænis dauðanum
er alltaf erfítt. Við vitum öll að
þetta er hluti af tilveru okkar og
eitt sinn verðum við öll að deyja.
Okkur fínnst samt ósanngjarnt þeg-
ar fólk er kallað frá okkur langt
fyrir aldur fram. Það sem á eftir
að lifa svo margt, gera svo margt
og njóta lífsins svo lengi.
Okkur langar til að minnast
yndislegrar konu, Fjólu Einarsdótt-
ur. Hún féll fyrir illvígum sjúk-
dómi, krabbameini, aðeins 46 ára
gömul. Barátta hennar var hetjuleg
allt til hinstu stundar. Með henni
barðist traustur og elskandi eigin-
maður, Bergur Ólafsson.
Okkar kynni af þeim hjónum
hófust í upphafi árs 1990 í gegnum
samvinnu karlanna. Sú samvinna
færðist fljótt yfir í traustan og góð-
an vinskap. Af þessum ástföngnu
hjónum lærðum við margt. Þau
voru svo full af lífsorku, ást og
útgeislun. Samheldnari hjónum höf-
um við ekki kynnst. Við litum á
Fjólu og Berg eins og okkar uppal-
endur, enda hefðu þau vegna ald-
ursmunar getað verið foreldrar okk-
ar. Á þessum tíma vorum við sjálf
að hefja sambúð og lærðum að
meta þá ást og tillitsemi sem ríkti
þeirra á milli. Þau vora alltaf jafn
ástfangin, alltaf eins og unglingar.
Haustið 1991 fluttum við til út-
landa. Sambandið hélst en í ann-
arri mynd en áður, þar sem fjar-
lægðin var orðin mikil. Okkur til
mikillar gleði og ánægju komu þau
í heimsókn til okkar þetta sama
haust. Þá var sjúkdómur Fjólu í
lægð. Við áttum saman stór-
skemmtilega samverustund sem því
miður varð okkar sfðasta. Fjóla var
þá eins og áður. Lífskrafturinn á
sínum stað. Hún tók á sjúkdómi
sínum eins og kjarnakona. Hún vissi
sjálf hversu veik hún var orðin, en
baráttunni var langt frá því lokið.
Fjóla hafði verið ipjög veik sumarið
áður en hún kom til okkar. Við
vorum svo heilluð af þessari konu,
heilluð af því hversu vel hún tók
þessu og hversu opinskátt hún tal-
aði um sjúkdóminn. Frá því í haust
var Fjóla orðin mikiö veik. Það sem
kemur upp í huga manns er hversu
harður þessi heimur er. Af hveiju
þarf að leggja svona mikið á suma?
Við vonuðum að við ættum eftir
að eiga svo margar skemmtilegar
samverustundir saman. Innst í
hjörtum okkar bjó líka sú von að
hægt væri að finna bót á meinum
Fjólu og hún gæti orðið heilbrigð á
ný.
Við eram svo þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast Fjólu. Minn-
ingin um merka konu lifír í hjörtum
okkar.
Elsku Bergur. Þú hefur misst svo
ósegjanlega mikið. Orð era svo fá-
tækleg þegar dauðinn er annars
vegar og enn erfiðara þegar við
eram svo langt í burtu. Við hugsum
til þín, kæri vinur, og sendum góða
strauma yfir hafið. Við sendum þér
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum Guð að styrkja þig í þess-
ari miklu sorg. Sonunum, þeim Ein-
ari og Óla svo og öðram ástvinum,
sendum við einnig innilegar samúð-
arkveðjur.
Guð blessi minningu Fjólu. Hvíli
hún í friöi.
Gunnar Kjartansson og
Hjördís Edda Broddadóttir,
Karlsruhe.