Morgunblaðið - 26.02.1993, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1993
Minning
Elín Oddleifsdóttir
Fædd 25. júlí 1895
Dáin 13. febrúar 1993
Nýlátin er á sjúkradeild Hrafn-
istu í Reykjavík merkiskonan Elín
Oddleifsdóttir frá Langholtskoti í
Hrunamannahreppi. Hún var án
alls efa meðal þeirra sem ég og
systkin mín stöndum í mestri þakk-
arskuld við frá uppvaxtarárum okk-
ar. Því langar mig að minnast henn-
ar í fáum orðum.
Elín var fædd á Berghyl í Hruna-
mannahreppi 25. júlí 1895. Hún var
elsta barn hjónanna Helgu Skúla-
dóttur og Oddleifs Jónssonar er þar
bjuggu þá ásamt foreldrum Helgu,
Skúla alþm. Þovarðarsyni prests,
síðast á Prestsbakka á Síðu, Jóns-
sonar, og Elínu Helgadóttur frá
Steinum undir Eyjafjöllum. En Odd-
leifur var sonur Jóns bónda í Hellis-
holtum, Hrun., Jónssonar hrepp-
stjóra á Kópsvatni í sömu sveit,
Einarssonar, og seinni konu hans,
Guðnýjar Filippusdóttur frá Marka-
skarði í Hvolhreppi. Þau hjón eign-
uðust sjö börn alls. Þau voru, auk
Elínar: Gestur, lengi bifreiðastjóri
í Reykjavík, Jón, síðast húsvörður
á Flúðum, Skúli, húsvörður í Kefla-
vík, Guðný, búsett í Reykjavík, dó
á fertugsaldri, Sigríður, húsfreyja
í Reykjavík og Ástbjört, húsfreyja
í Haukholtum, Hrun. Elín lifði öll
systkini sín og vantaði tæpt hálft
þriðja ár í tírætt þegar hún lést.
Elín fluttist með foreldrum sínum
að Langholtskoti í Hrunamanna-
hreppi 1899 og ólst þar upp. Á jóla-
dag 1915 lést móðir hennar. Hún
gerðist þá ráðskona föður síns og
stóð fyrir heimili með honum til
1923 er hann brá búi. Hún fluttist
þá með honum til Reykjavíkur og
mun hafa verið helsta stoð hans
meðan hann lifði, en hann dó árið
1938. Ég þekki lítið til þessa þáttar
í ævi Elínar. En víst er að hún afl-
aði sér góðrar menntunar til munns
og handa, starfaði mikið við sauma
og varð afburða fær á því sviði.
En svo fór að hún fluttist aftur á
æskustöðvarnar og nú að Haukholt-
um til Ástu systur sinnar. Þar átti
hún heimili í allmörg ár en fluttist
þó aftur til Reykjavíkur á 6. áratug
aldarinnar og vann þar um skeið á
saumastofu. Fáum árum seinna
kynntist hún Margréti Sigurðar-
dóttur nuddkonu frá Hrygg í
Hraungerðishreppi. Hún mun þá
hafa búið ein en þurfti á aðstoð að
halda til að geta stundað starf sitt
sem best. Er skemmst af því að
segja að Elín réðst til hennar og
hélt með henni heimili, fyrst á Sel-
fossi en síðar í Reykjavík á annan
áratug. Eftir lát Margrétar fluttist
Elín svo á Hrafnistu í Reykjavík
og þar andaðist hún, sem fyrr seg-
ir, laugardaginn 13. febrúar sl.
Starfsfólki G-deildar Hrafnistu og
öllum þeim, sem önnuðust hana síð-
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
HELGA JÓSEFSDÓTTIR,
áður Laugavegi 100,
lést á Droplaugarstöðum 24. febrúar.
Guðrún Rósa Ragnarsdóttir, Gunnar Björnsson,
Ólafur Bjarki Ragnarsson, Agnes G. Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartkær eiginkona mín og móðir,
ÞÓRUNN SVEINBJARNARDÓTTIR,
Kvisthaga 2,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum 24. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Hafliði Halldórsson, Sveinbjörn Hafliðason.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð, hlýhug og
vinarþel við andlát og útför elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
GUÐRÍÐAR GESTSDÓTTUR
frá Sæbóli,
Haukadal f Dýrafirði.
Sérstakar þakkir sendum við frændfólki
og vinum í Dýrafirði svo og starfsfólki
Hrafnistu í Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Systkinin frá Sæbóli
og fjölskyldur þeirra.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, systir, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR HARALDSDÓTTIR
frá Saltabergi,
Vestmannaeyjum,
verður jarðsungin frá Landakirkju á morgun, laugardaginn
27. febrúar, kl. 14.00.
Hlöðver Johnsen,
Agústa Guðmundsdóttir, Guðni Pálsson,
Margrét Johnsen,
Sigríður Johnsen,
Anna Svala Johnsen,
Haraldur Geir Johnsen,
Svava Björk Johnsen,
Ásta Haraldsdóttir,
Hrafn Steindórsson,
Garðar Jónsson,
Guðjón Þ. Jónsson,
Kolbrún Harpa Kolbeinsdóttir,
Eggert Garðarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
ustu árin, eru hér færðar bestu
þakkir.
Elín giftist ekki og eignaðist ekki
afkomendur. En öll ævi hennar,
meðan kraftar entust, einkenndist
af þjónustu við aðra, fyrst foreldra
og yngri systkin, síðar lengi aldrað-
an föður, þá skyldfólk þar sem þörf
var mest og loks dugmikla atorku-
konu sem helgaði sig því verkefni
að bæta líðan annarra. Eins og
áður er að vikið er ég einn þeirra
sem vitnað geta um drengskap Elín-
ar og mannkosti. Árið 1942 varð
sá atburður á bernskuheimili mínu,
Kaldbaki í Hrunamannahreppi, að
húsmóðirin lést af völdum lungna-
bólgu, 46 ára að aldri, frá 7 börnum
á aldrinum 0-15 ára. Elín Oddleifs-
dóttir og hún voru systradætur,
nöfnur og nær jafnaldra. Faðir okk-
ar systkinanna bjó áfram í 12 ár
og elsta systirin sá um heimilisstörf-
in. Öll þessi ár kom Elín, sem við
systkinin kölluðum jafnan frænku,
til okkar öðru hvoru, stansaði yfir-
leitt nokkrar vikur í senn, fór yfir
allan fatnað, saumaði, pijónaði og
sá um það í stuttu máli sagt að við
hefðum flíkur upp á kroppinn. Oft

hef ég dáðst að því í huganum eft-
ir að ég þroskaðist nokkuð hve fá-
gætlega nærfærin hún var að láta
okkur finna hlýju sína og umhyggju
án allrar viðkvæmni eða blíðuhóta.
Sem dæmi um velgjörðir hennar við
heimilið má nefna að síðsumars
1945 lagðist einn bræðra minna,
þá 15 ára gamall, í taugaveiki. Eins
og ekkert væri sjálfsagðara flutti
Ella frænka inn til sjúklingsins, sem
einangra þurfti í þröngum húsa-
kynnum, og hjúkraði honum þar til
hann var albata. Enginn annar
veiktist á heimilinu.
Enda þótt ég kynntist Elínu fyrst
og fremst sem bam og unglingur
þykist ég geta fullyrt að hún hafi
verið í hópi vönduðustu manna. Hún
var hlédræg jafnvel fáskiptin og
ekki allra, sem stundum er kallað.
Jafnlynd mun hún hafa verið, ætíð
góðleg á svip og skipti aldrei skapi.
Það var áreiðanlega hollt ungum
og böldnum að vera í návist henn-
ar. Og ef sú kenning er rétt — sem
ég dreg raunar alls ekki í efa —
að það sé gæfan mesta að setja
umhyggju fyrir öðrum ætíð ofar
eigin hag, þá var Elín frænka mín
sannarlega gæfumanneskja. Þökk
sé henni og blessuð minning henn-
ar.
Kristinn Kristmundsson.
Ottó Guðjónsson
klæðskeri - Minning
Fæddur 1. ágúst 1898
Dáinn 20. febrúar 1993
Við brottför Ottós Guðjónssonar
er brostinn ómfagur og ómríkur
strengur í þeirri hörpu sem fegurst
hljómaði á samfundum okkar Góð-
templara á liðinni tíð. Með slíkum
hugblæ minnumst við okkar burt-
kvadda bróður og vinar, sem í ára-
tugi lagði flestum meira af mörkum
til eflingar tónlistar og tónlistarlífs
innar Góðtemplarareglunnar. Ottó
Guðjónsson var Austfirðingur að
uppruna, fæddur á Eskifirði 1. ág-
úst 1898 en uppalinn á Vopnafírði.
Hann kom ungur til Reykjavíkur
og árið 1917 hóf hann nám í klæð-
skeraiðn hjá Andrési Andréssyni
klæðskerameistara.
Eftir það starfaði hann að iðn-
grein sinni allt til ársins 1963 eða
þar um bil. Kona hans var Guð-
mundína Tómasdóttir. Þau eignuð-
ust sex böm. Af þeim eru nú að-
eins tvö á lífi, Erla og Þórir, bæði
búsett í Reykjavík, hin fjögur hafa
látist á þremur síðustu árum. Guð-
mundína andaðist árið 1981.
Ottó gerðist félagi í stúkunni
Framtíðin nr. 173 árið 1939 og var
virkur í starfi allt fram á síðustu
ár. í allmörg síðari árin var hann
í stúkunni Freyju nr. 218. Árið
1945 gekkst Ottó fyrri því að endur-
vekja Söngfélag IOGT, sem þá hafði
ekki starfað um nokkurt skeið. Af
eldmóði listamannsins vann hann
að þessu hlutverki sínu um árabil.
Farið var í söngferðir víðsvegar um
landið og auk þess haldnir tónleikar
í Reykjavík við góðar undirtektir.
Þá mun Ríkisútvarpið hafa tekið
upp tuttugu hljómplötur með söng
kórsins. Stórsöngstjóri í Stórstúku
íslands var Ottó frá 1952 til 1988.
Frá Stórstúkuþingum verður mörg-
um minnisstætt, hversu frábærlega
honum fórst úr hendi bæði söng-
stjóm og orgelleikur.
Þegar hann var orðinn áttatíu
og tveggja ára fór hann að læra á
fótspil á pípuorgeli á vegum söng-
málastjóra Þjóðkirkjunnar. Náði
hann þar ótrúlegum árangri og
sjálfsagt einstæðum miðað við ald-
ur.
Ottó var margt fleira en tónlistin
til lista lagt. Hann saumaði út af
mikilli snilld, eins og veggteppið,
sem prýðir sal Templarahallarinnar,
ber svo augljóst vitni um.
Ottó lék forspil við hátíðarguðs-
þjónustur í Akureyrarkirkju í tilefni
100 ára afmælis Góðtemplararegl-
unnar árið 1984 og í Dómkirkjunni
í Reykjavík þegar við minntumst
100 ára afmælis Stórstúkunnar
vorið 1986.
Þrátt fyrir sinn háa aldur gerði
hann það með þeim glæsibrag sem
gleymist ekki. Orgelleikurinn í
Dómkirkjunni árið 1986 var svana-
söngur hans í þjónustu þeirrar hug-
sjónar sem var honum helgust og
dýmst í heimi hér, bindindishug-
sjónarinnar.
Við Góðtemplarar blessum minn-
ingu Ottós Guðjónssonar og þökk-
um hans miklu, margþættu og
gifturíku störf í okkar þágu. Börn-
um hans og öðrum ástvinum send-
um við einlægar samúðarkveðjur
og biðjum þeim Guðs blessunar.
Björn Jónsson stórtemplar.
Hákon SvanurMagn-
ússon - Minning
Hann Hákon er farinn, dáinn
langt fyrir aldur fram. Þetta er stað-
reynd sem erfítt er að sætta sig við
en maðurinn með ljáinn spyr ekki
hver sé næstur. Maður spyr sjálfan
sig af hveiju? En þegar stórt er
spurt er fátt um svör og það er eins
farið með þessa, það er að segja
ekkert svar. Sjúkdómur Hákonar tók
hann alltof fljótt frá okkur.
Þegar ég minnist Hákonar koma
margar yndislegar stundir í huga
mér. Hákon var ávallt hress og
góður heim að sækja. Hann og
kona hans Bubba, eins og ég kalla
hana alltaf, voru okkur vinkonunum
alltaf góð og þegar ég hugsa til
baka sé ég betur og betur hversu
góða og skilningsríka foreldra Hild-
ur vinkona mín átti. Aldrei gleymi
ég þeim stundum þegar við Hildur
lékum okkur saman á Freyjugötu
10A, þar sem þau bjuggu, og tók
þá Hákon ósjaldan þátt í leik okk-
ar. Minningarnar hrannast upp í
huga mér þegar hann hélt mér
hátt uppi, setti mig ofan í vask eða
þóttist ætla að setja mig inn í skáp,
það var svo gaman hjá okkur. Þessa
fengu barnabömin hans alltof stutt
að njóta.
Hákon var giftur Svanhildi Guð-
björgu og áttu þau þijú börn, Helgu,
fædd 18. júní 1957, Hildi, fædd 24.
janúar 1962 og Magnús, fæddur
29. október 1966. Bamaböm þeirra
eru þijú, Svanhildur Guðbjörg og
Brynjar Freyr, börn Hildar og Þor-
geirs, og „nafni“, Hákon Svanur,
sonur Helgu og Þórs.
Ég vil með þessum fátæklegu
orðum mínum þakka góð kynni mín
af Hákoni og munu þau lifa með
mér að eilífu.
Elsku Bubba mín, Helga, Hildur,
Maggi og fjölskyldur ykkar, megi
guð styrkja ykkur og styðja á þess-
ari erfiðu sorgarstund.
Dejr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Svanhvít.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda vináttu og hjálp vegna andláts og
útfarar eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, tengdasonar,
bróður, mágs og afa,
ÓLAFS B. JÓHANNESSONAR,
Gyðufelli 10,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til áhafnar og útgerðar Guðrúnar VE-122 og
sömuleiðis til allra sem hjúkruðu honum.
Guð blessi ykkur öll.
Hjördís Antonsdóttir,
Bjarni Ólafsson, Dagmar Kristjánsdóttir,
Jóhannes Ólafsson, Svanhildur Guðlaugsdóttir,
Aðalheiður Bjarnadóttir,
Dóra Jóhannesdóttir, Ingi Þorbjörnsson
og barnabörn.