Morgunblaðið - 26.02.1993, Blaðsíða 35

Morgunblaðið - 26.02.1993, Blaðsíða 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1993 35 Vilhjálmur Ámason Burstafelli — Mimiing Fæddur 19. febrúar 1921 Dáinn 19. febrúar 1993 Elskulegur tengdafaðir minn er látinn, látinn þótt það virðist fjar- stætt, hann sem var svo elskulegur og ástúðlegur. Við sjáum hann ekki aftur. Og litla dóttir mín fær aldrei að kynnast hve yndislegur hann var. Tengdapabbi lætur eftir sig eiginkonu og fimm uppkomin börn, sem öll sakna nú eiginmanns og pabba sárt. Aldrei heyrði ég að honum væri í nöp við nokkurn. Elsku tengdamamma, Óli, Þór, Sæmi, Bogga og eiginmaður minn. Það er sár söknuður hjá okkur öll- um. Guð veri með ykkur. Sjáðu, sjáðu, faðir fríði, feikna pínu sonar þíns, sjáðu, sjáðu kvöl og kvíði kremur hjarta Jesú míns. Seku bami þyrmdu þínu, þessa er fyrir leið hann pínu. Guð, þitt minnstu’ á orð og eið árnan fyrir hans og deyð. (Okunnur höfundur.) Ragnhildur Svansdóttir. Þær eru ljúfar minningarnar er leita á hugann er ég sting niður penna og minnist afa míns, Villa á Bustó, eins og hann var ætíð kallað- ur. Afi var fæddur á Burstafelli í Vestmannaeyjum 19. febrúar 1921 og lést á sjúkrahúsi Vestmannaeyja á afmælisdegi sínum eftir langvar- andi veikindi. Afi var sonur hjónanna Arna Oddssonar frá Oddsstöðum í Vest- mannaeyjum og Sigurbjargar Sig- urðardóttur frá Stuðlum í Norð- fírði. Árið 1938 varð afi fyrir mik- illi sorg þegar Burstafell brann og missti hann föður sinn, bróður og systurson í þeim harmförum. Árið 1940 fór afi minn austur á Norðfjörð að róa og kom til baka með ömmu mína sem var honum ekki bara eiginkona heldur líka sannur vinur. Eignuðust þau fimm börn, fjóra drengi og eina stúlku, móður mína. Minnist ég þess að þegar ég var lítil stelpa og fór í sunnudagsbíltúr með afa mínum sungum við mikið af Eyjalögum. Sagði afi minn þá að bíllinn gæti flogið ef allar hurðir yrðu opnaðar og trúði ég því þá. Afi minn og amma ráku þvotta- og efnalaug í Vestmannaeyjum í 25 ár og fékk ég oft að fara með honum að sækja og skila taui, þar á meðal upp á elliheimili. eitt sinn þegar ég fór með honum upp á elli- heimili var þar kona nokkur með dálítið skegg og labbaði ég að henni og sagði: „Afi, afí, hún er með skegg.“ Eftir það fékk ég ekki að fara með honum oftar á elliheimilið. Afi minn var mikið fyrir íþróttir og þegar hann kom heim eftir hand- boltaleik hljóp ég alltaf í fangið á honum af gleði yfir að sjá hann. Það er hægt að skrifa endalaust um hann afa minn. í ágúst 1991 veiktist hann og náði sér aldrei. Hann var því örugglega hvíldinni feginn. Elsku amma mín, mamma mín, Óli, Þór Sæmi og Villi. Sorg ykkar er mikil, en nú vitum við að honum líður vel. Elsku afi minn, hvíl þú í friði. Bryndís Muggs. Deyr fé, deyja frændur, deyr sjálfur ið sama. En orðstír deyr aldregi hveim er sér góðan getur. (Hávamál) Mig langar að minnast með nokkrum orðum tengdaföður míns Vilhjálms Árnasonar frá Burstafelli í Vestmannaeyjum. Vilhjálmur var fæddur 19. febrúar 1921 og lést á 72 ára afmælisdaginn sinn í sjúkra- húsi Vestmannaeyja eftir erfið veik- indi. Foreldrar hans voru hjónin Árni Oddsson frá Oddsstöðum í Eyjum og Sigurbjörg Sigurðardóttir frá Stuðlum í Norðfirði. Villi, eins og hann var jafnan kallaður, ólst upp við leik og störf í stórum systkinahópi á Burstafelli, en þau eru: Guðfinna, gift Elíasi Sigfússyni; Sigríður, gift Óskari Lárussyni; Aðalheiður, látin, var gift Ágústi Björnssyni sem einnig er látinn; Pálína, gift Jónasi Sig- urðssyni; Lára, gift Baldri Jónas- syni; Helga, gift Guðjóni Jónssyni: og Oli ísfeld, látinn. Árið 1930 varð fjölskyldan fyrir miklu áfalli er íbúðarhúsið Bursta- fell brann og fórust í eldsvoðanum faðir Vilhjálms, bróðir hans Óli ís- feld og Ámi, systursonur hans. Það var því þung raun fyrir Villa að sjá á eftir ástvinum og vænting- um um áframhaldandi skólanám eins og hugur hans stóð til. Villi var móður sinni einstakur sonur og bjó hún hjá honum á Bur- stafelli alla tíð þar til hún vegna veikinda lagðist á sjúkrahús Vest- mannaeyja og lá þar í átta ár. Leið ekki sá dagur að Villi heimsækti hana ekki. Árið 1940 kom stóra ástin í lífi Villa. Hún María Gísladóttir sem hann sótti austur á Norðfjörð. Gengu þau í hjónaband 22. febrúar 1941 og bjuggu allan sinn búskap að Burstafelli sem þau byggðu upp. Þau eignuðust fímm börn, 13 bamabörn og tvö barnabarnabörn. Börn þeirra eru: Óli Árni, kvæntist Jenný Johnson. Þau slitu samvist- um; Þór Isfeld, kvæntur Sólveigu Adolfsdóttur; Sæmundur, kvæntur Fríðu Jónu Ágústsdóttur; Sigur- björg, gift Mugg Pálssyni; Vilhjálm- ur, kvæntur Ragnhildi Svansdóttur. Villi tók virkan þátt í félagsmál- um. Ungur að árum gekk hann til fylgis við jafnaðarstefnuna og gegndi fjölmörgum trúnaðarstörf- um fyrir Alþýðuflokkinn í Vest- mannaeyjum. Villi hóf ungur að stunda íþróttir og áttu þær hug hans allt hans líf. Starfaði hann með íþróttafélaginu Þór í Eyjum, sat í stjórn félagsins um árabil og var gerður að heiðurs- félaga á 70 ára afmæli félagsins 1983. Þá var hann virkur félagi um langt skeið í félaginu Akóges í Eyjum og var heiðursfélagi þess. Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur við vin þinn, því að það sem þér þykir vænst um í fari hans getur orðið þér Ijósara í fjar- veru hans, einsog fjallgöngumaðurinn sér fjallið best af sléttunni. (Spámaðurinn - Kahlil Gibran). Nú að leiðarlokum vil ég þakka Villa fyrir það sem hann var mér bæði fyrr og síðar. Ég vil fyrir hönd fjölskyldu Villa nota tækifærið og færa starfsfólki Sjúkrahúss Vest- mannaeyja, A-deild, þakkir fýrir góða aðhlynningu og umönnun í hans erfíðu veikindum. Fari Vilhjálmur Árnason í friði. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. (V. Briem.) Sólveig Adólfsdóttir. Nú legg ég augun aftur, ó, Guð, þinn náðarkraftur mín veri vöm i nótt. Æ, virzt mig að þér taka, mér yfir láttu vaka þinn engil, svo éjg sofi rótt. (Ur þýsku. Sv. Egilsson.) Okkur langar til að minnast afa okkar, Villa afa eins og við kölluð- um hann alltaf. Fyrir okkur sem erum svo ung að árum er hugsunin um dauðann svo fjarlæg. En allt í einu erum við óþyrmilega minnt á tilvist hans. Þrátt fyrir hans erfíðu veikindi undanfarið eitt og hálft ár kom andlát hans okkur í opna skjöldu. Maður skilur ekki fýrr en eftir á hversu mikil gæfa það er að hafa fengið að alast upp við að hafa afa sem maður getur verið í daglegum samskiptum við. Hann sem var okkur alltaf svo hlýr og góður. Það er erfitt fyrir okkur sem er- um að alast upp í dag við þau skil- yrði sem þjóðfélagið býður okkur upp á að setja okkur í þau spor sem hann var í þegar hann var ungur. Þorgerður Sveinsdóttir Reykhólum — Minning Fædd 30. maí 1907 Dáin 17. febrúar 1993 í dag er gerð útför Þorgerðar Sveinsdóttur frá Reykhólakirkju. Hún hét reyndar Bjarnveig Þor- gerður, en fyrra nafnið var sjaldan notað, þótt gott sé. Allir vestra vissu hver Þorgerður á Reykhólum var. Það nafn átti sérstakan hljóm í tali þeirra, sem nefndu hana, og ekki er hægt að lýsa með orðum. Hún var merkileg kona á marga lund og einstök. Eg veit ekki um neinn óvandabundinn, sem t.d. skipar hærri sess í minningum barna minna, en hana. Þeim þótti svo vænt um hana að það var því lík- ast sem þau hefðu misst náið skyld- menni þegar þau fréttu um andlát hennar. Það var ætíð talað um hana með virðingu og væntumþykju. Og það var alltaf ánægjuleg upplifun að heimsækja hana þegar eitthvert okkar átti leið um Reykhóla eða í námunda, eftir að við fluttumst þaðan. Það var engin ferð farin til Reykhóla nema litið væri inn hjá Þorgerði. Það var eitthvað sérstakt við það að setjast við eldhúsborðið hennar, neyta góðgerða og rabba við hana og Markús, manninn henn- ar, þegar hann var heima. Samt var það eitthvað annað og meira en kaffið og kökurnar og rabbið, sem dró okkur inn í litla húsið henn- ar, því að kaffi er til reiðu í hverju húsi og gott og skemmtilegt fólk til að eiga með góða stund. Það var hún sjálf — engum öðrum lík — manneskjan Þorgerður Sveinsdóttir og sérstaða hennar, rósemi hennar, hógvært fas og brosið í andlitinu, sem ljómaði af manngæzku og góð- vild, sem dró okkur til hennar — og sitthvað fleira, sem ég get ekki skilgreint — enda er það líkast til fásinna að ætla sér að reyna að útskýra fyrir öðrum leyndardóm sem maður skilur varla sjálfur, heldur skynjar og finnur fyrir á sjálfum sér og í sjálfum sér. Hún fagnaði manni ekki með stórum orðum eða áberandi gleði- látum — enda þurfti þess ekki með - maður fann af einskærri návist hennar að maður var velkominn. Hún bjó yfir einhveijum leyndar- dómi í eðli sínu, sem var mannbæt- andi. Þess vegna þótti svo mörgum vænt um hana. Þess vegna gat hún gefið öðrum svo mikið. En hún var alla ævi fátæk af veraldarauði. Ég hugsaði aldrei um það. Mér fannst eins og hún væri rík og þáði því þakksamlega það sem hún gaf greiðlega — enda voru gjafir henn- ar góður fengur. Árið 1953, skömmu eftir að ég fluttist að Reykhólum til að setjast þar að árið 1948, vildi svo til að Þorgerður og Markús fluttust þang- að líka með tvo kornunga syni sína °g bjuggum við þá í sama húsi um skeið. Þá upphófst kunningsskapur, sem þróaðist í trygga vináttu. Sam- skipti urðu strax greið oggóð, eink- um urðu börnin samrýnd og léku sér saman. Ég og kona mín áttum þá þrjú börn á svipuðum aldri. Þau eru nú löngu fullorðið fólk. En þau muna enn eftir því hve mjög þau sóttust eftir því að vera inni hjá Þorgerði. Hún var sérlega barngóð og börnum varð það eðlilegt að lað- ast að henni. Þar er að verki ein- hver leydnardómur góðleikans, sem fínnst fremur en sést. Þegar þau fluttust frá okkur, fóru þau ekki langt. Þau keyptu lítið hús við hliðina og bjuggu þar æ síðan. Þar er nú skarð fyrir skildi þegar hún er ekki lengur. Mestur er skaðinn Markúsi. Og hvernig á annað að vera? Sá einn missir mikið, sem mikið hefur átt. Og samúð okkar á hann ómælda, þótt skanmit dugi. En yið vitum að hann er karlmenni og á góða að. Þorgerður var tæplega 86 ára þegar hún andaðist á sjúkrahúsi á Akranesi 17. febrúar síðastliðinn. Hún fæddist á Reykhólum 30. maí árið 1907, en fluttist fjögurra ára með foreldrum sínum að Hofstöðum í Reykhólasveit og ólst þar upp í stórum systkinahópi. Foreldrar hennar voru Sveinn Sæmundsson, bóndi og smiður, Dalamaður að ætterni, fæddur í Sælingsdalstungu í Hvammssveit og kona hans Sesselja Oddmunds- dóttir, sem var ættuð úr ísafjarðar- sýslu, fædd að Þórustöðum í Mos- vallahreppi. Þau eignuðust 12 börn en tveir elztu synir þeirra dóu í frum- bernsku. Tíu komust til fullorðins- ára — fímm synir og fimm dætur. Þau urðu öll vel metnir borgarar og settust flest að þar vestra. Markús Guðmundsson, maður Þorgerðar, er frá Hafrafelli í Reyk- hólasveit og hefur lengst af verið starfandi hjá Vegagerð ríksins. Þegar Þorgerður dó hafði sambúð þeirra staðið í meira en hálfa öld. Þau eignuðust tvo syni, Jón Trausta, rafvirkjameistara í Búðar- daþ og Viðar Auðun, vélgæslumann í Sandgerði. Jón var kvæntur Ástu Hraunfjörð og áttu þau tvo sonu, Gísla Jónsson Hraunfjörð sem á heima í Þorlákshöfn og Trausta Jónsson Hraunfjörð, sem er búsett- ur í Danmörku. Þau skildu. Seinni kona Jóns Trausta er Guðrún Konný Pálmadóttir og eiga þau þrjár dætur: Rannveigu Margréti, Hrönn og Kolbrúnu. Viðar Auðunn er kvæntur Guð- björgu Hrefnu Magnúsdóttur og eiga þau fjögur börn: Margréti Ósk, Halldóru Árnýju, Þorgerði Ásdísi Það hefur verið mjög erfið lífs- reynsla fyrir hann aðeins 17 ára gamlan þegar fjölskylda hans varð fyrir því þunga áfalli að Burstafell brann árið 1938 og missti hann þá föður, bróður og systurson í brunan- um. Þetta batt enda á námsferil hans sem hann batt miklar vonir við. Og lagði hann alltaf mikla áherslu á að við myndum öll mennta okkur vel og studdi okkur duglega við það. Þegar afi átti þvottahúsið Straum fórum við mikið þangað til hans og máttum við hjálpa honum ef við vorum búnar að læra og rúntaði hann svo með okkur að launum eftir vinnu. Á sunnudögum fórum við alltaf niður á Burstafell þar sem hann tók hress á móti okkur ásamt ömmu. Fóru þau margt með okkur og skemmtum við okkur ávallt vel og nú er gott að eiga þær góðu minningar. Þegar afi seldi þvottahúsið gerð- ist hann verkstjóri á vernduðum vinnustað. Þrátt fyrir það máttum við ávallt heimsækja hann í vinnuna og sýndi hann okkur hvernig fólkið vann. Þegar klukkan sló 5 var hann búinn í vinnunni og var hann þá alltaf til staðar fyrir okkur og fór með okkur víðsvegar um bæinn og sagði okkur margar skemmtilegar sögur. Ef eitthvað bjátaði á var hann ávallt fyrsti maðurinn sem við leituðum til og ósjaldan gat hann leyst okkar vandamál þannig að við snerum glöð til baka með góð ráð í pokahorninu. Við minnumst þess þegar afi veiktist. Þá var hann samt alltaf jafn hlýr og yfirvegaður við okkur og dáumst við að honum fyrir það. Afí var mjög stoltur og lagði mikla áherslu á að við værum það öll líka. Oft var sagt að afi gæti verið þrjóskur en nú sjáum við að það var bara Burstafellsþijóskan sem við höfum flest erft og er hún sann- arlega af hinu góða. Afi iðkaði íþróttir af miklum krafti og var viðloðandi íþrótta- hreyfínguna fram á síðasta dag. Líklega hefur það verið ein af ástæðunum fyrir því að hann studdi alla íþróttaiðkun okkar af miklum áhuga. Við kveðjum Villa afa með sökn- uði og biðjum góðan Guð að styrkja ömmu og okkur öll í sorg okkar og að varðveita elsku afa okkar vel. Hvíl þú í friði, friður Guðs blessi þig- Barnabörnin. og Markús Auðun. Þorgerður var einstaklega hátt- vís kona og hlédræg, samt gestrisin og einörð í því sem til góðs horfði. En mest var líklega vert um tiygg- lyndi hennar, sem við fengum svo áþreifanlega að njóta. Enn er vert að minnast á hóg- værð hennar. Ég efast um að hún hafi nokkurn tímann ætlast til nokkurs fyrir sjálfa sig. Hún þurfti ekki að bíða eftir hlýju viðmóti annarra til sín. Það kom af sjálfu sér, að þeim sem kynntust henni og eignuðust tryggð hennar þótti vænt um hana. Samt mun hún hafa látið uppi þá ósk og von að hún fengi hægan dauða. Kannski var það eina bænin, sem hún bað fyrir sjálfa sig. Hún var glöð og hress þegar hún vaknaði á spítalanum hinn 17. febr- úar sl. Eftir hádegið lagði hún sig og sofnaði — og vaknaði ekki aft- ur. Síðdegis var hún látin. Hún hafði verið bænheyrð — Guði sé lof. Blessuð sé hennar minning. Þórarinn Þór. Sérfræðingar í hlóiiiaskiMfy tiiig'uni við »11 lækiræri Skólavördustíg 12, á horni Bergstaðastrætis, sími 19090

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.