Morgunblaðið - 26.02.1993, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1993
37
Sveinn Snæbjörn
Sveinsson - Minning
Fæddur 10. október 1903
Dáinn 16. febrúar 1993
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesó nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(H. Pétursson.)
Mig langar að byija minningar-
grein um föður minn með þessari
bæn því að það kom upp í huga
mér, að þegar ég var lítil fór hann
alltaf með þessa bæn og Faðirvorið
með mér.
Árið 1944 kvæntist hann móður
minni, Ingibjörgu Theódórsdóttur
frá Reykjavík og varð þeim sjö
bama auðið. Þau eru: Tvíburabræð-
urnir Sveinn Jóhann, kvæntur Lilju
Sveinsdóttur, og Bjarni, kvæntur
Lám Aðalsteinsdóttir, f. 1947;
Helgi Theódór, f. 1948, d. 1992,
Rúnar Loftur, f. 1949, Elías Rún-
ar, f. 1952, Guðmundur Aðalsteinn,
f. 1955, kvæntur Wenche Grönli,
og Marta María, f. 1962, sambýlis-
maður Gunnar Einarsson.
Faðir minn var fæddur í Hvammi
í Tálknafirði 10. október 1903.
Hann var sonur hjónanna Sveins
S. Sveinssonar og Jóhönnu Bjarna-
dóttur. Hann átti þijú systkini,
Guðmund, Jóhönnu og Gíslínu, en
Gíslína lést aðeins 18 ára gömul.
Pabbi minn fékk ekki að njóta
móðurástarinnar því að móðir hans
dó þegar hann var aðeins mánaðar
gamall. Þá fór hann til hjónanna
Guðrúnar og Lofts sem bjuggu á
Ystu-Tungu í Tálknafirði. Pabbi
ólst upp hjá þeim til 17 ára aldurs.
Pabbi sagði mér að á unglingsár-
unum hefði hann unnið sem kaupa-
maður á nokkrum bæjum í Tálkna-
fírði og Arnarfírði. Þá átti hann tvo
hesta sem hann varð að láta fara
þegar hann fór á sjóinn. Hann tal-
aði um þá með miklum söknuði.
17 ára gamall fór hann að stunda
sjóinn og var meðal annars við
Nýfundnaland og Grænland og
sigldi öll stríðsárin. í 16 ár sigldi
hann með sama skipstjóranum, Ein-
ari Thoroddsen, sem varð seinna
hafnsögumaður.
Pabbi var 48 ár á-sjónum. Það
var oft gaman þegar hann var að
segja mér ýmsar sögur frá sjónum,
þær voru ótalmargar. Aldrei þreytt-
ist hann á að segja frá.
Þegar ég fer að hafa minni til
er pabbi farinn að vinna í Togaraaf-
greiðslunni í Reykjavík. Við bjugg-
um þá á Grundarstígnum, ég var
sex til sjö ára gömul þegar ég fór
að koma til hans í vinnuna og allt-
af gaf hann sér tíma til að spjalla
aðeins við mig.
Frá Grundarstígnum voru farnar
ótal göngutúrar niður á Tjörn og í
miðbæinn sem við áttum saman um
helgar. Mig langar að minnast að-
eins á ferð sem ég, pabbi og Mummi
bróðir minn fórum í fýrir tuttugu
árum, en það var vestur á firði,
Tálknafjörð og Arnarfjörð. Pabbi
sagði okkar að hann ætlaði að
kveðja æskustöðvamar sínar. hann
fór ekki aftur þangað. Við komum
víða við í þessari ferð. Pabbi sagði
okkur margt frá bernskuárum sín-
um. Það var í eitt skipti í ferðinni,
á Bíldudal, sem brá skugga yfír
andlit pabba. Það var þegar hann
sagði mér frá því að árið 1943 hefði
skipið ms. Þormóður frá Bíldudal
farist og þar á meðal voru margir
kunningjar hans og vinir. En núna
20. febrúar voru 50 ár liðin frá því
að þessi atburður gerðist.
Síðasta vinnan sem pabbi stund-
aði var saltfískverkun hjá Miðnesi
hf. í Sandgerði. Hann vann þar til
78 ára aldurs. Þegar ég var 13 ára
vann ég þar í eitt sumar með pabba
og man ég eftir því að pabbi vakti
fólkið í verbúðunum á morgnana.
Hann sagði alltaf (og fór eftir því
sjálfur) að maður ætti að mæta
hálftíma fýrr í vinnuna. Að mæta
of seint kom ekki til greina að hans
mati.
Eftir að pabbi fór að vera heima
lifði hann fyrir það að fá okkur
systkinin og barnabömin í heim-
sókn. Ef hann vissi að von var á
sínu fólki stóð hann á svölunum og
veifaði til okkar. Honum þótti vænt
um þær heimsóknir og líka að fá
fréttir af sjónum, hvemig maðurinn
minn og bræður fískuðu og eins
um veðrið sem hann fylgdist með
fram á síðasta dag.
Ég hugsaði um það þegar ég var
hjá pabba hans síðustu stundir hér,
að dugnaðurinn og harkan í vinnu
öll þessi ár komu fram í því hvað
hann barðist hetjulega við sín veik-
indi fram á síðustu stundu þó að
likaminn væri orðinn þreyttur og
lúinn. Núna veit ég að góður Guð
hefur læknað hann af öllum sárs-
auka.
Við misstum bróður okkar fyrir
tæpu ári en hann bjó í Ástralíu og
hafði ekki komið heim síðan 1982
og núna veit ég að pabbi er kominn
til hans. Megi góður Guð styrkja
mömmu mína og fjölskyldu í sorg-
inni sem við förum núna í gegnum.
Marta M. Sveinsdóttir
og fjölskylda.
Elsku pabbi minn, nú ert þú far-
inn frá okkur á fund feðra þinna.
Minning þín mun alltaf lifa í huga
mínum, og ég mun með stolti muna
þig sem stóru hetjuna mína. Síð-
ustu 17 árin sem ég hef búið í
Noregi hef ég oft fundið fyrir mikl-
um söknuði vegna fjarlægðar frá
þér. Sérstaklega síðustu 4-5 árin
þegar heilsu þinni fór að hraka.
Þá þótti mér oft erfitt að geta
ekki verið hjá þér og endurgoldið
þó ekki væri nema hluta af öllu því
góða sem þú gerðir fyrir mig. Ég
hef þig að leiðarljósi i uppeldi barna
minna, því að sú ást og umhyggja
sem þú gafst mér í uppvextinum
er besta veganesti sem hugsast
getur.
Þegar ég horfi til baka á líf okk-
ar saman streyma ótal ljúfar minn-
ingar um huga minn, um allt það
góða sem þú gafst mér. Á mínum
unglingsárum átti ég mín erfíðu
tímabil þar sem hlutirnir gengu
ekki eins og til stóð, en þú stóðst
alltaf mér við hlið, sama á hveiju
gekk. Þessir jákvæðu straumar þín-
ir hjálpuðu mér yfir erfíðan þrösk-
uld unglingsáranna.
Með þakkæti og hlýju í huga
minnist ég þeirra góðu tíma þegar
þú og mamma komuð í sumarfrí
til okkar í Noregi og ég gat horft
á ykkur slappa af og njóta þess að
vera í fríi. Saknaðarkveðjur ber ég
þér frá öllum sem þekktu þig í
Noregi.
Nú þegar þú ert farinn héðan
úr þessu lífí, er mikilvægt fyrir
okkur systkinin að styðja og styrkja
Ingibjörgu móður okkar.
Ég kveð þig hér, faðir minn, en
þú munt alltaf lifa í mínu hjarta.
Guðmundur.
Minning
Guðríður Gestsdóttir
frá Sæbólií Haukadal
Fædd 11. september 1897
Dáin 13. janúar 1993
Ég minnist ömmu minnar sem
yndislegrar og góðrar konu, sem
þótti vænt allt og alla, vinur vina
sinna. Mér fannst alltaf mikil til-
hlökkun að heimsækja afa og ömmu
í Haukadal í Dýrafirði, en það gerði
ég eins oft og hægt var. Sveitin
hennar ömmu heillaði, dalurinn sem
amma kunni allt um, enda verið
hennar heimili frá bernsku. Allt sem
okkur krakkana dreymdi um var í
Haukadalnum hjá afa og ömmu.
Þar voru dýrin ekki mörg, hænsni
og skjátur sem voru nefndar hinum
ýmsu nöfnum og eignaðar okkur.
Amma kunni margar sögur og
oft man ég eftir björtum sumar-
kvöldum þar sem setið var sunnan
undir vegg með undurfagra fjalla-
sýn til Kaldbaks og Kolturhorns,
hlustað, hlegið og spjallað. Ömmu
féll aldrei verk úr hendi, hún hafði
yndi af að hekla og pijóna, þannig
að við áttum alltaf sokka og vettl-
inga frá ömmu á Sæbóli. Fjölskylda
mín átti lengst af heima á Patreks-
firði, þar sem pabbi minn var skóla-
stjóri. Við komum því oft í sveitina,
sama hvaða árstími var.
Amma klæddist alltaf upphlut á
hátíðisdögum. Flétturnar voru
vandlega festar í skotthúfuna og
fallega beltið sást svo vel. Amma
fléttaði alltaf hárið fyrir svefninn.
Þá sátum við oft systurnar fjórar
og horfðum hugfangnar á. Við ætl-
uðum allar að vera með svona sítt
hár, þegar við yrðum „stórar".
Mikið var af berjum á holtinu
okkar í Haukadal og tínd reiðinnar
býsn á hveiju hausti af stórum
krækibeijum og aðalblábeijum.
Afi minn dó í maí 1966, en amma
hugsaði áfram um búið þeirra, enda
forkur dugleg. Seinna vann hún á
Þingeyri og hér syðra á vetuma.
Amma mín kvaddi svo dalinn sinn
alveg og fluttist suður, þar sem hún
bjó hjá börnum sínum til skiptis.
Hún dvaldist síðan á Hrafnistu i
Reykjavík í 13 ár. Þar hafði hún
fallegt og bjart herbergi, skreytt
ýmsum munum úr sveitinni ásamt
útsaumsmyndum, hekluðum dúk-
um, teppum, púðum o.fl.
Þegar ég kom til ömmu á Hrafn-
istu sat hún yfirleitt og heklaði,
gleraugnalaus, 95 ára gömul.
Amma var svo glöð að fá heimsókn
og litlu dóttur minni, Sif, fannst
langamma svo góð, enda hlustaði
amma á hana og hló með henni.
Pabbi minn, sonur ömmu, málaði
olíumálverk 1957 og gaf afa og
ömmu. Myndin var af Sæbóli í
Haukadal og umhverfi. Þessi mynd
var alltaf með ömmu. Hún brosti
sínu blíða brosi, leit á myndina og
hafði yfir:
Berðu kveðju mína heim,
heim í Haukadalinn.
Þangað hvarflar hugurinn
þar til ég fell í valinn.
Þetta orti amma ásamt mörgu
öðru. Hún amma var líka mjög list-
feng og hafði sérlega fallega rit-
hönd.
Amma mín elskuleg var í Vest-
mannaeyjum gosdaginn fyrir 20
árum, þá varla búin að taka upp
úr ferðatöskunum, þegar hún var
send með fískibát til meginlandsins
aftur á sama sólarhringnum.
Ástæðan til að ég get þessa hér er
sú, að nú, sama dag 20 árum
seinna, lagði hún af stað í sína
hinstu för, sjóleiðis, heim aftur vest-
ur, til afa.
Ég minnist góðra stunda með
ömmu. Hennar er sárt saknað, af
því að hún var svo góð amma.
Blessuð sé minning hennar.
Svala Haukdal Jónsdóttir.
Signý Gunnars-
dóttir - Minning
Halldór Laxness hefur sagt um
Hornfirðinga að þeirra helsta ein-
kenni sé að segja aldrei of mikið,
ekki beinlínis fullyrða neitt: - Ja,
ekki segi ég það nú kannski -
æ, ég veit það svosem ekki - þetta
eru þær setningar sem Skaftfell-
ingar láta sér oftast um munn
fara. Þeir grípa ekki fram í fyrir
manni með handapati og hávaða,
þrútnir af óheftri tjáningarþörf.
Þeir eru ekki reiðubúnir að slá
fram sleggjudómum um náung-
ann. Þeir eru prúðir, jafnvel eins
og örlítið feimnir eða til baka. Og
einmitt þannig kom mér Signý
ljósmóðir fyrir sjónir. Hún var
dul, hafði sjálfstýringuna á allan
tímann segðu líklega ungmenni
okkar tíma. Hún var mjög prúð
og yfirveguð, þótt hún hefði
greinilega afar einbeittar skoðanir
og einarðan vilja. Og hún var á
nútímamáli: félagslega sjálfri sér
nóg. Hún var ekki umkringd af
fjölmörgum vinum og kunningjum
uppá hvern dag - en þó þekkti
hana hvert einasta mannsbam á
staðnum, því það var éinmitt hún
sem fyrst af öllum hafði boðið þau
velkomin í þennan heim. Það ævi-
starf sem hún valdi sér var nefni-
lega táknrænt fyrir hana sjálfa.
Ljósmóðurstarfíð er alvarlegt,
mikilvægt og sjálfstætt því oft
sagði enginn læknir henni fyrir
verkum. Ekkert má út af bera
þegar það eru 500 km af torfær-
um, sandi og jökulám í næsta
sjúkrahús. Þetta starf hlýtur líka
að vekja fögnuð engu líkan. -
Ekkert í sköpunarverkinu er jafn
einstakt og fullkomið og það
kraftaverk sem hver einasta fæð-
ing er. Og sá sem býr yfir þeirri
þekkingu að geta létt konum sótt-
ina og styrkt þær og stappað í þær
stálinu á örlagastundu, þarf að
hafa nokkurt innsæi, þolinmæði
og þrautseigju til að bera. Ljós-
mæður 5. og 6. áratugarins fóru
inn á heimilin og hafa eflaust orð-
ið vitni að misjöfnu mannlífi, en
trúnað sinn við sængurkonur rauf
Signý aldrei, þótt við settumst
stundum að henni og vildum að
hún leysti frá skjóðunni.
Líklega hefur starfíð sett mark
sitt á fleira í lífí hennar. Ég minn-
ist þess t.d. aldrei að það væri
óuppþvegið hjá henni, aldrei einn
bolli í vaskinum, aldrei sást blettur
eða hrukka á neinu, aldrei átti
eftir að ryksuga - þar var ein-
hvern veginn alltaf allt tilbúið!
Sjálf var hún alltaf svo fyrir-
mannleg, há og grönn og bein í
baki og eins og drottning í ríki
sínu þar sem hún stóð svo oft við
eldhúsgluggann með kaffibollann,
smá sykurmola og sígarettu.
Hennar helsta yndi var tónlist
- hún spilaði sjálf á orgel og píanó,
en sagðist auðvitað ekkert kunna.
Ég man að hún var greinilega í
essinu sínu þegar hún rifjaði upp
60 ára gamla viðburði sem tengd-
ust tónlist eða söng. Þá var hún
komin inn í Þinganes í huganum
og stofan þar fylltist af allskyns
dúrum og mollum og áttundum
og glöðum og fallegum röddum.
Fjölskyldan var hennar hal-
dreipi á efri árum. Gagnvart henni
gat Signý sýnt sjálfstæði sitt, þar
var hennar gleðiuppspretta og
hennar trúnaði þjónaði hún. Ég
þakka Signýju allt viðmót hennar
sem ævinlega var uppfullt af virð-
ingu og jafnvægi og ekki því líkt
að 53 ár væru á milli okkar. Fjöl-
skyldunni samhryggist ég inni-
lega.
Védís Skarphéðinsdóttir.
Hulda Stefáns-
dóttir - Minning
Fædd 11. nóvember 1920
Dáin 31. janúar 1993
Hinn 31. janúar sl. kvaddi þenn-
an heim elskuleg amma okkar,
Hulda Stefánsdóttir.
Amma fæddist 11. nóvember
1920 í Hallfreðarstaðarkoti í
Hörgárdal. Bam að aldri fluttist
hún til Akureyrar ásamt foreldrum
sínum, þar sem síðar leiðir hennar
og afa okkar, Þóris Bjömssonar,
lágu saman. Þau giftu sig árið
1943 og hefðu því átt 50 ára hjú-
skaparafmæli á þessu ári.
Á Akureyri byggðu þau upp
fallegt heimili á Klettaborg 3 og
áttu 4 syni. Björn, fæddur 1943,
kvæntur Sigrúnu Ingibjartsdóttur
og eiga þau 4 dætur; Jónas, fædd-
ur 1944, kvæntur Ingibjörgu Ing-
varsdóttur og eiga þau 6 böm;
Stefán, fæddur 1946, kvæntur
Guðbjörgu Guðjónsdóttur og eiga
þau 3 dætur og Sverrir, fæddur
1949, kvæntur Kristínu Þórsdótt-
ur og eiga þau 3 börn. Barna-
barnabörnin eru nú orðin 5 talsins.
Árið 1977 fluttust amma og afi
frá Akureyri í Hveragerði og þa.r
hafa þau búið síðan.
Margar góðar minningar eigum
við systurnar um stundir okkar á
heimili ömmu og afa, t.d. þegar
við fengum að gista hjá þeim og
þegar við sátum í fallega blóma-
skálanum þeirra og töluðum um
lífíð og tilveruna. Alltaf var allt
gert til að okkur liði sem allra best.
Síðustu ár hafa reynst þeim
erfið eða allt frá því að veikindi
ömmu ágerðust. Afi stóð allan tím-
ann eins og klettur við hlið konu
sinnar, en þrátt fyrir að allt væri
gert sem hægt var dugði það ekki
til og um hádegisbil þann 31. jan-
úar sl. voru þrautir hennar á enda.
í hjörtum okkar lifír minningin
um elsku ömmu sem alltaf tók
okkur opnum örmum og gerði svo
mikið fyrir okkur. Minningin um
hvað hún var falleg og fín og allt-
af góð við allt og alla.
Við biðjum góðan guð að styrkja
elsku afa og alla ástvini í þeirra
sorg, en við vitum að þótt við
sjáum ekki ömmu þá er hún alltaf
hjá okkur og vakir yfir okkur öll-
um.
Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Berglind, Hulda og Rannveig.