Morgunblaðið - 28.05.1993, Blaðsíða 41

Atli Gunnar Arnórsson,
Glaumbæ II.
Guðmundur Jökull Jónsson,
Dæli.
Ingibjörg Fanney Haraldsdóttir,
Brautarholti.
Jón Eymundsson,
Árgerði.
Jón Reynir Sigtryggsson,
Birkimel 11, Varmahlíð.
Sigurlaug Jóhannsdóttir,
Birkimel 5, Varmahlíð.
Ferming í Stykkishólmskirkju,
hvítasunnudag kl. 14. Prestur sr.
Gunnar Eiríkur Hauksson. Fermd
verða:
Anna Margrét Einarsdóttir,
Ægisgötu 11.
Bergþór Smárason,
Ásklifi 6.
Birkir Pálsson,
Nestúni 7.
Björg Arna Elfarsdóttir,
Ásklifi 2.
Daði Heiðar Sigurþórsson,
Sjávarflöt 4.
Eva Rán Ragnarsdóttir,
Víkurflöt 8.
Guðbjörn Emilsson,
Sundabakka 24.
Herdís Rós Grétarsdóttir,
Borgarflöt 11.
Jóhann Freyr Guðmundsson,
Tjarnarhólma 2.
Jón Þór Gunnarsson,
Vallarflöt 1.
Kári Bergsson Hjaltalín,
Garðaflöt 9.
Margrét Hildur Ríkharðsdóttir,
Ásklifi 9.
Marinó Ingi Emilsson,
Aðalgötu 14.
Ragnheiður Harpa Sveinsdóttir,
Víkurflöt 2.
Ragnheiður Kristín Vignisdóttir,
Garðaflöt 4.
Stefán Már Sigurðarson,
Borgarflöt 7.
Þorsteinn Eyþórsson,
Tangagötu 13.
Þóra Kristín Ásgeirsdóttir,
Ásklifi 15.
Örn Guðbrandsson,
Ægisgötu 8.
Ferming í Helgafellskirkju í
Stykkishólmsprestakalli annan í
hvítasunnu kl. 14. Prestur sr.
Gunnar Eiríkur Hauksson. Fermd
verður:
Margrét Erla Júlíusdóttir,
Borgarlandi, Helgafellssveit.
Ólafsvíkurprestakall. Ferming í
Ingjaldshólskirkju, hvítasunnu-
dag kl. 10.30. Prestur sr. Friðrik
J. Hjartar.
Fermd verða:
Árni Garðar Jónsson,
Gufuskálum.
Bergþór Heimir Þórðarson,
Klettsbúð 7, Hellissandi.
Guðbjartur Þorvarðarson,
Naustabúð 6, Hellissandi.
Ingvi Hrafn Aðalsteinsson,
Keflavíkurgötu 16, Hellissandi.
Sigurþór Einar Halldórsson,
________________________________MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. MAÍ 1993 41
Gufuskálum.
Sævar Örn Sveinbjörnsson,
Snæfellsási 3, Hellissandi.
Eva Brá Hallgrímsdóttir,
Helluhóli 7, Hellissandi.
Hildur Þorgeirsdóttir,
Háarifi 27, Rifi.
Kolbrún Ósk Pálsdóttir,
Munaðarhóli 12, Hellissandi.
Sandra Ósk Eysteinsdóttir,
Gufuskálum.
Sigrún Friðriksdóttir,
Laufási 6, Hellissandi.
Ferming í Ólafsvíkurkirkju,
hvítasunnudag kl. 13.30. Prestur
sr. Friðrik J. Hjartar.
Fermd verða:
Amaldur Björnsson,
Vallholti 5.
Amþór Ágústsson,
Grundarbraut 3.
Gunnar Valdimar Bergsveinsson,.
Skipholti 10.
Jón Ingi Gylfason,
Tungu.
Jón Þór Jónsson,
Skipholti 3.
Kristmundur Sumarliðason,
Hábrekku 8.
Oddgeir Guðleifsson,
Gmndarbraut 24.
Óskar Hafberg Róbertsson,
Túnbrekku 16.
Sæbjörn Elvan Vigfússon,
Brúarholti 5.
Þórhallur Sigjónsson,
Skipholti 11.
Guðbjörg Birna Jónsdóttir,
Hábrekku 12.
Guðrún Katrín Jóhannesdóttir,
Hábrekku 18.
Guðrún Þorgrímsdóttir,
Hjallabrekku 5.
Gyða Hlín Björnsdóttir,
Sandholti 32.
Hansína Metta Jóhannsdóttir,
Brautarholti 20.
Heba Lind Björnsdóttir,
Grundarbraut 13.
Helga Jóhanna Guðmundsdóttir,
Gmndarbraut 47.
Hermína Kristín Lámsdóttir,
Stekkjarholti 13.
Hrafnhildur Árnadóttir,
Lindarholti 6.
Magðalena Margrét Kristjánsdóttir,
Túnbrekku 9.
Marta Sigríður Pétursdóttir,
Skálholti 13.
Ferming í Skeiðflatarkirkju í
Mýrdal hvítasunnudag kl. 13.30.
Prestur sr. Haraldur M. Kristjáns-
son.
Fermd verða:
Anna Rósa Einarsdóttir,
Völlum, Mýrdal.
Guðmundur Ragnar Ólafsson,
Steig, Mýrdal.
Guðni Þór Þórarinsson,
Álftagróf, Mýrdal.
Ingveldur Þórey Eyjólfsdóttir,
Eystri-Pétursey, Mýrdal.
Kolbrún Ósk Guðjónsdóttir,
Nikhól, Mýrdal.
Ragnar Sævar Þorsteinsson,
Norður-Vík, Vík í Mýrdal.
Alltaf sami
dagurinn
Kvikmyndir
Arnaldur Indriðason
Dagurinn langi („Groundhog
Day“). Sýnd í Stjörnubíói. Leik-
sljóri: Harold Ramis. Handrit:
Danny Rubin og Ramis. Aðal-
hlutverk: Bill Murray, Andie
MacDowell, Chris Elliott, Steph-
en Tobolowsky, Brian Dole-
Murray.
Flest erum við föst í einhverri
rútínu sem við sjáum sjaldnast út
fyrir; lifum sama daginn upp aftur
og aftur. Þetta er nákvæmlega það
sem kemur fyrir Bill Murray í róm-
antísku gamanmyndinni Dagurinn
langi eða „Groundhog Day“, nema
það gerist bókstaflega. Hann er
veðurfréttamaður sem sendur er
norður í krummaskuð að fjalla um
múrmeldýrahátíð staðarins, en fyr-
ir einhveija töfra sem aldrei eru
skýrðir tekur hann að upplifa sama
daginn, 2. febrúar, aftur og aftur
og aftur, endalaust. .
í gegnum allar þessar endur-
tekningar sér hann loks að hann
lifír heldur ómerkilegu lífí, hann
er nánast kvenhatari, vinnuna hef-
ur hann aldrei tekið alvarlega eða
þótt varið í samstarfsfólkið, hann
fyrirlítur smábæjarlífið en er kald-
hæðnislegt meinhorn, sem aldrei
sér glaðan dag. Tala ekki um þeg-
ar það er alltaf sami dagurinn.
En brátt fer hann að sjá að sér,
hann sér villu síns vegar og breyt-
ist í fullkomið eintak af hvítum,
elskulegum miðaldra manni.
Svo Dagurinn langi er þroska-
saga með öllum sínum Hollywood-
einkennum; vandamálið ristir ekki
djúpt til að byija með en lausn
þess er einkar viðkunnanleg og
mannleg og lítt spennandi áður en
bundin er risastór hamingjuslaufa
í endann undir átakalítill leikstjórn
Harolds Ramis. Hugmyndin um
manninn sem vaknar alltaf til
sama dagsins er góð en þetta er
eins brandaramynd þótt afbrigðin
af brandaranum séu fjölmörg.
Fyrri hluti myndarinnar er mun
betri en sá seinni. Þá er gamanleik-
arinn Murray líka í essinu sínu.
Það lýsir af honum grallaraskapur-
inn og meinleg mannfyrirlitning
líkt og þegar hann lék Skrögg í
jólamyndinni „Scrooged“. En eins
og í þeirri mynd linast hann allur
í afstöðu sinni þegar líða tekur á
Daginn langa og hann verður
svona rómantísk hetja í ástaratrið-
um með mótleikkonunni, Andie
MacDowell. Svoleiðis nokkuð er
bara ekki hans stíll. Það á engum
eftir að takast að gera Bill Murray
rómantískan. Engum.
Það er margt fyndið í Deginum
langa, skoplegt smábæjarlífið og
einstaka persónur. Leikurinn er
líka ágætur og þessi endurtekning
á sama deginum er skemmtileg
framan af. En brandarinn endist
ekki í heila bíómynd og þegar ljóst
verður að það hangir ekki meira á
spýtunni en þessi þroskasaga
Murrays og leikstjórn og handrit
víkja ekki frá draumalöndum
Hollywoodrómantíkunnar með sín-
um ofurhamingjusömu endalokum,
finnst manni að það hefði mátt
útfæra góða hugmynd betur.
Fjölskyldu-
ruglingur
Stjúpbörn („Big Girls Don’t Cry,
They Get Even“). Leikstjóri:
Joan Micklin Silver. Aðalhlut-
verk: Hillary Jocelyn Wolf,
David Strathairn, Margaret
Whitton.
Það er óhætt að segja að íj'öl-
skyldulífíð í gamanmyndinni
Stjúpbörn, sem sýnd er í Laugarás-
bíói, sé ruglað. Aðalpersónurnar
eru flestar ef ekki allar af fyrra
hjónabandi og börnin eiga tvenn
og stundum þrenn foreldri. Þau
hafa fæðst inn í eina fjölskyldu,
alist upp í annarri og búa þegar
myndin hefst hjá þeirri þriðju.
Myndin reynir að draga upp gam-
anið af þessum stórkostlega fjöl-
skylduruglingi en hún verður aldr-
ei fyndin heldur aðeins farsakennd
og á endanum sérstaklega væmin.
Fólkið í myndinni er heldur ekki
sérlega spennandi. Mest snýst hún
um unga táningsstúlku sem föst
er í fjölskylduruglinu miðju og er
sögumaður myndarinnar; talar
gjarnan beint til áhorfenda í gegn-
um linsuna. Titillinn á frummálinu
á líklega við hana, en hann er
svona: Stórar stelpur gráta ekki
heldur hefna sín.
Álvöru föður hennar leikur smá-
stirnið Griffín Dunne, sem er list-
málari í tygjum við unga konu er
ber tvíbura hans undir belti. Stúp-
faðir stelpunnar er David Stratha-
irn, moldríkur kaupsýslumaður.
Móðir hennar og eiginkona hans
hefur ekki undan að fegra sig og
eyða peningum. Inní söguna bland-
ast aðrar konur og önnur börn í
svo miklum mæli að erfitt er að
henda reiður á mannskapnum
nema sögumaðurinn fær nóg af
öllu saman og strýkur að heiman.
Við það sameinast fólkið og fyrr
en varir hafa sumir ruglað saman
reytunum á ný en aðrir séð að sér
og allir fá unaðslega lausn sinna
mála áður en myndin klárast.
Stjúpbörn er ekki mynd mikilla
sjáva. Persónurnar eru vita fiatar
og leikurinn einkar ómerkilegur.
Sjálf sagan er lítt spennandi og
gamansami þátturinn er ekki fall-
inn til að framkalla hlátur enda
hefur myndin alvarlegan undirtón
sem smátt og smátt tekur völdin
og verður allsráðandi í sinni
væmni.
Svo fór um
sjóferð þá
Bíóhöllin:
Kapteinn Ron — „Captain Ron“.
Leikstjóri Thom Eberhardt.
Aðalleikendur Kurt Russell,
Martin Short, Mary Kay Place,
Benjamin Salisbury, Paul Anka.
Touchstone Pictures.
Þær gerast fjandakornið hvorki
þynnri né ómerkilegri en þetta,
þessar „laufléttu afþreyingar-
myndir“ sem tröllriðið hafa kvik-
myndahúsunum um allnokkra hríð.
En nú eru samræmdu prófin að
baki, hvítu kollunum hefur fjölgað
og flestir nemendur um það bil að
komast í bíóham að nýju. Og þá
þýðir ekki að bjóða uppá hvað sem
er því það unga fólk sem öðrum
fremur heldur uppi bíórekstri í
landinu er vandfýsið, vill að sjálf-
sögðu fá einhveija skemmtun fyrir
aurana sína og þá er til lítils að
stilla upp argaþvælu eins og
„Captain Ron“.
Myndin hefst norður í Chicago
— á heimili einhverrar minnst
spennandi fjölskyldu sem sést hef-
ur á tjaldinu — er heimilisfaðirinn
(Short) kemst að því að hann hef-
ur erft seglskútu suður í Karíba-
hafi. Sá bögull fylgir skammrifi
að hann þarf að sækja hana til
fjarlægrar eyjar og sigla síðan
fleyinu til hafnar í Bandaríkjunum
til að koma því í verð. Nú verða
góð ráð dýr því erfinginn hefur
aldrei migið í saltan sjó, og þá er
komið til kasta kafteins Rons
(Russell).
Þó að margt megi gott segja
um jaxlinn Kurt Russel verður
seint sagt að hann hafí snefil af
gamanleikhæfileikum. Ekki bætir
úr skák að maðurinn fær ekki að
segja einn einasta fimmaurabrand-
ara út alla myndina, hvað þá held-
ur dýrkeyptari. Short er einnar
myndar maður, hún hét Innerspa.ee
og þar sýndi hann það litla sem
hann getur; að leika guðsvolaða
eymingja öðrum betur. Hér bætir
hann enn einum í safnið. Einhver
hefur dustað rykið af Paul Anka
(af öllum mönnum) og pússað hann
uppí aukahlutverk. Ó, dæjana!
Handritið á að vera allt í senn,
spennandi, dramatísk og fyndið en
er ekki beysnara en svo að Kap-
teinn Ron er doðaleg, flónsk og
leiðinleg. Það hefðu betur allir við-
komandi sleppt þessari sjóferð.