Morgunblaðið - 23.10.1993, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. OKTÓBER 1993
ffiMM®
o þetbx, geré/si þegar verið\raraó sýna
e)na- a.f þessum augícjsirigum urru
ft&taáou bltCL."
*
Ast er...
meira virði en peningar
TM R«g. U.S Pat Otf.—all rights reserved
• 1993 Los Artgeles Times Syndicate
Hvers konar blómanæringu notar
þú eiginlega?
HÖGNI HREKKVÍSI
BREF TIL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691329
Náttúruvernd og sjávarútvegur
Frá Garðari Björgvinssyni:
Á UNDANFÖRNUM árum hefur
mikið verið gert til að klæða landið
gróðri og lagfæra á því náttúru-
spjöll og það er vel. Spurning dags-
ins í dag er því, hvernig lítur land-
grunnið út eftir áratuga skark með
vírum, stálkúlum og toghlerum frá
500 kg upp í 2.900 kg. Eyðilegging-
in sést ekki en hún er fyrir hendi.
Afleiðingar eyðileggingarinnar á
landgrunninu er ásamt ofveiði og
smáfískadrápi hrun á öllum físki-
stofnum. Lífkeðjunni á landgrunninu
hefur verið ofboðið. Fiskinn vantar
sín fyrri heimkynni, því uppvaxar-
skilyrðum hefur verið rutt í burt.
Þessi náttúruspjöll verður að laga
rétt eins og landið sjálft og nauðsyn
kallar á aðgerðir strax. Taka þarf
tíu stykki af gömlum fljótandi slátur-
húsum úr umferð, setja þarf hlera
á lestarbotna þeirra og nota kláfana
næstu fímm árin í að laga eftir sig
landgrunnið með því að sleppa niður
hrauni á þá staði sem áður var hraun
og drangar. Náttúrulegt afdrep þarf
að skapa strax ef áhugi er fyrir
stækkun fiskistofnana á landgrunn-
inu. Nú er svo komið að um 130
stórvirk fljótandi sláturhús eru að
allan sólarhringinn allan ársins
hring, sumstaðar upp að einni mílu
víða upp að fjórum mílum, auk þess
eru að verki minni drápstæki sem
kallast dragnótaskip en eru ekkert
annað en einskonar fjörutogarar.
ísköld staðreynd blasir við, endanleg
eyðilegging landgrunnsins, endan-
legt hrun fískistofnana, endanlegt
þjóðargjaldþrot. Ef það er þetta
þrennt sem þjóðin bíður eftir, þá
látið orð mín sem vind um eyru þjóta.
Já, þeir eru byrjaðir blessaðir,
þarna fyrir sunnan
Að venju hófust störf alþingis með
guðsþjónustu og blessunarorðum, en
skelin er hörð. Hið réttnefnda al-
þingi Reykvíkinga er svo sannarlega
hafið. Þegar karpi um nestisbita
utanríkisráðherra er lokið og rifrildið
um kalkúnalæri fyrir bláfátækan,
sársvangan Reykjavíkurlýðinn er um
garð gengið byijar metingurinn um
einhveijar bíldruslur, biðlaun og
annað lágkúrulegt dægurþras. Það
er kominn tími til að stofna alþingi
íslendinga allra. Á meðan laun al-
þingismanna eru svo lág að þeir
geta ekki séð fyrir sér á eigin spýt-
ur fást aldrei neinir nothæfír menn
í starfíð. Því legg ég til að stofnað
verði tíu manna alþingi Islendinga
með aðsetur á Akureyri, því norð-
lenskt andrúmsloft leyfír ekki neina
lágkúru. í alvöru talað lýsir núver-
andi ríkisstjóm best úrræðaleysi sínu
með árás á börn þess fólks sem vinn-
ur ábyrgðarmestu störfin í þágu
þjóðféiagsins..
Ég átti von á
Ég hélt að störf alþingis hæfust
á umfjöllun um mál málanna, at-
vinnumál, fjárlagahalla, erlenda
skuldasöfnun og þ.h. Lausn þessara
mála er fólgin í réttri umgengni og
réttri nýtingu hinnar sameiginlegu
auðlindar landsmanna. Búið er að
farga í fullu fjöri um 300 bátum af
stærðinni 2-15 tonn síðan 1990 til
að safna tonnum fyrir fljótandi slát-
urhús. Með þessari stjórnsýslu voru
um 3.200 störf lögð af en á móti
komu um 240 störf við færiböndin
í maga þessara sláturhúsa. Nýr sex
tonna bátur kostar með öllu um níu
milljónir og skapar um 12-16 störf.
Nýtt fljótandi sláturhús kostar um
tólf hundruð milljónir með öllu og
skapar alls um 25-30 störf. Þarna
eru svörin um atvinnumálin, fjár-
lagahallann og erlenda skuldasöfn-
un. Góðir íslendingar! Ætlið þið að
horfa aðgerðarlausir á allt ykkar
strit gert að engu? Ætlið þið að
gera afkomendum ykkar ókleift að
lifa sem frjálst fólk í fijálsu landi?
Ef ekki þá látið orð mín ekki sem
vind um eyru þjóta.
GARÐAR BJÖRGVINSSON,
Lyngheiði 13,
Hveragerði.
Oraunsæi eða óskhyggja?
Frá Guðjóni Jónssyni:
HAGFRÆÐINGAR, bankastjórar
og ráðherrar eru því miður ekki
raunsæir, þegar þeir láta eins og
verkföll séu úr sögunni á Islandi og
verðbólga þar með. Það er ósk-
hyggja. Þegar krítarkortin komu tii
sögu, ofan í almenna óráðsíu, og
menn tóku að ráðstafa (sólunda)
tekjum sínum fyrirfram um hver
mánaðamót (fyrirframgreiddum
launum!) kom brátt svo að menn
treystust ekki til að heyja verkföll.
Þetta var auðvitað gott að vissu leyti,
hið eina góða við óráðsíuna sem
skóp krítarkortunum markað og út-
gefendum þeirra nýjan gróðaveg.
(Hvar fyrirfannst þá andstaða laun-
þegafélaga og gapuxa þeirra við
þessar nýju álögur á verðlag, þessa
nýju „helv. fjármagnseigendur“?)
Síðan bættist atvinnuieysið við,
og þessar tvær ástæður — og ekk-
ert annað — hindra um sinn það
borgarastríð sem hér stóð áður að
staðaldri og tafði eðlilega uppbygg-
ingu og kjarabætur í landinu. Núver-
andi kyrrð á vinnumarkaði er
hræðslugæði og ekkert annað. Jafn-
skjótt og staðan breytist svo að fýrsti
skæruhópurinn þorir að reyna afl
sitt gegn samfélaginu, mun sami
ófriður ógna sem áður, eins og nátt-
úrufræðingar og flugvirkjar hafa svo
rækilega minnt á og nú síðast lækn-
ar, meira að segja hæstaréttardóm-
arar og prestar, eftir að þessi grein
var rituð.
Gegn þessu er verðtrygging all-
mikil vörn, þar sem hún hirtir menn
umsvifalaust og sannfærandi fyrir
hveija tilraun til að magna verðbólgu
sér til gróða. Gallinn er sá, að hún
bitnar þá á öllum, ekki bara þeim
sem byija. Þetta knýr því alla laun-
þega til samstöðu, að hleypa engum
af stað með óraunhæfar kröfur. Jafn
sjálfsagt er að standa saman um
launahækkun eða aðrar kjarabætur,
sem atvinnurekstur stendur undir á
hveijum tíma og valda því ekki rösk-
un í þjóðfélaginu — og það eitt er
eðlilegt að slíkar kjarabætur verði
við samningagerð og án valdníðslu
eða hótana. En fyrst um sinn, við
hinn ríkjandi frumstæða og ófamda
hugsunarhátt, við óró og óráðsíu,
við slaka og óþroskaða dómgreind
þeirra sem mest hafa sig í frammi,
og jafnvel hafa mest ítök og áhrif,
væri hið mesta glapræði að afnema
verðtryggingu, þessa bijóstvörn
sæmilegs siðferðis í peningamálum.
Líklega verður að ala upp nýja
kynslóð í landinu áður — og þyrfti
að takast allvel.
GUÐJÓN JÓNSSON,
Meistaravöllum 17,
Reykjavík.
Víkveiji skriíar
Ifyrri viku fór Víkveiji einu sinni
sem oftar til þess að kaupa mjólk
til heimilisins. Hann keypti fjóra lítra
af nýmjólk og voru þeir allir stimpl-
aðir 17. október. En viti menn, þeg-
ar mjólkin hafði staðið í ísskápnum
heima í nokkrar klukkustundir, kom
í ljós að allar þessar fernur voru
hriplekar og mjólkin flóði út um all-
an ísskáp.
Það er oðið æði langt síðan slíkt
sem þetta hefur hent Víkveija og
virðist svo sem iímið, sem límir aftur
umbúðirnar utan um mjólkina, sé
nokkuð gott. En samt getur þetta
þó komið fyrir og eru óþægindi af
þessu hin mestu-, því að nauðsynlegt
er að rífa allt út úr ísskápnum til
þess að þurrka upp mjólkina. Þarf
og nánast að þvo hvern einasta
pakka, sem í ísskápnum er. Slíkur
mjólkurleki veldur því mikium óþæg-
indum.
Hin nýja Geirsgata, sem liggur
á hafnarbakkanum, er hin
mesta samgöngubót. En þótt gatan
sé góð, eru þó á henni talsverðir
hnökrar. Það er t.d. óheimilt að taka
vinstri beygju úr Pósthússtræti og
vestur Geirsgötuna fyrir þá sem
ætla vestur í bæ. Nei, þeim er ætlað
að beygja vestur gömlu þröngu
Tryggvagötuna, en geta síðan tekið
vinstri beygju loks er að Geirsgöt-
unni kemur við Hafnarbúðir.
Víkverji skilur ekki hvers vegna
menn mega ekki beygja inn í Geirs-
götuna úr Pósthússtræti til vesturs
og það sem meira er, ef menn leyfðu
slíkt þá þarf að bijóta upp kant-
steina og alls konar mannvirki, því
að svo rammbyggilega er fyrir þetta
girt, að til slíkra framkvæmda yrði
að stofna.
Bandarískir sjávarlíffræðingar
hafa boðizt til þess að kanna
háhyrningastofninn við ísland og
Noreg. Þessir menn hafa m.a. verið
að velta fyrir sér, hvort finna eigi
fjölskyldu háhyrningsins Keiko, sem
frægur er orðinn eftir að hafa „leik-
ið“ í kvikmynd. Fljótt á litið virðist
skrítið, hvernig menn ætla að fara
að því að finna fjölskylduna, en ef
nánar er að gáð er það alls ekki svo
fáránlegt miðað við þekkingu manna
á erfðafræði. Menn taka aðeins lítið
húðsýni af hvalnum og bera síðan
saman litninga. Kemur þá í ljós
hvernig tveir háhyrningar eru skyld-
ir, þar sem engir tveir hafa eins litn-
ingasamsetningu. Þetta eru raunar
svipuð fræði og notuð hafa verið til
þess að finna nauðgara, sem skilja
yfírleitt eftir sig merki, sem eru eins
og fíngrafar, enda hefur tekizt að
sanna naugun á menn með þessari
tækni.