Morgunblaðið - 23.01.1994, Blaðsíða 27

27
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 23. JANÚAR 1994
Nanna Sigfríð Þor-
steinsdóttír—Minning
Fædd 10. maí 1908
Dáin 5. janúar 1994
Ragnhildur Páls-
dóttír - Minning
Fædd 7. ágúst 1916
Dáin 24. desember 1993
Það er sumar. Borgarfjörður
eystri skartar sínu fegursta. Heima
á Sólbakka búa amma og afi,
bæði fremur smávaxin, en stór
innan í sér. Þar er nóg pláss og
matur og kaffí og matur - án
enda. Ömmu þykir vænt um liti.
Hún málar híbýlin sjálf og stendur
í forskyggninu upp á völtum kolli
með pensil og dós í hendi. Það er
ekki málað út í bláinn á þessum
bæ. Hver litur hefur sinn stað, sín
endimörk. Hitinn er mikill. Það er
hlýtt í stofunni á Sólbakka sumar
sem vetur. Hitastigið það sama
inni hvort sem blessað sumarið er
úti eða stormurinn. Og árið um
kring þarf að hengja á snúruna
með klemmum sem afí bjó til fyrir
margt löngu og halda öllu vel á
sínum stað. Blessaðar skepnurnar
þurfa umhirðu.
Endumar vagga um túnið dag-
langt en eru látnar inn þegar
skyggir. Ömmu fellur aldrei verk
úr hendi, en hún heldur samt þeim
góða sið að leggja sig stundarkom
eftir hádegi. Afi líka. Og þá er
þögnin svo góð og ömgg og ekk-
ert heyrist nema tif í klukku. Börn
em alvömfólk hjá ömmu og metin
að verðleikum. Umheimurinn er
bæði nálægur og fjarlægur í þessu
húsi. Vel fylgst með öllu, heims-
málin rædd við gesti og gangandi,
en heima er best og ástæðulaust
að ferðast.
Vertu marg blessuð elskan mín
og þakka þér nú fýrir allt.
R.Ól.
Mig langar að kveðja ömmu
mína á Sólbakka með nokkram
orðum. Elsku ömmu sem var svo
einstök, svo góð og traust, dugleg,
skemmtileg og mikill vinur bæði
manna og dýra. Elsku ömmu sem
Láttu mig Guð minn lofa þig
með lofi þínu hvíla mig.
Ljósið í þínu Ijosi sjá,
lofa þig strax er vakna má.
(H.P.)
Er ég nefni nafnið hennar Jónu
er efst í huga mér þakklæti, þakk-
læti fyrir einlæga vináttu hennar
og traust frá þeim degi er hún bauð
mig velkomna í Hvítabandið.
Jóna var fyrir margra hluta sak-
ir einstök kona og eftirminnileg.
Skörp greind, lifandi áhugi og fá-
gætt minni gerðu hana eftirsótta
til trúnaðarstarfa og samfunda. í
yfír 20 ár veitti hún Hvítabandinu
forstöðu. Ég sé hana fyrir mér skör-
uglega og einarða flytja mál er
henni lágu á hjarta. Hún sparaði
sig eða krafta sína aldrei í þágu
þess málefnis er hún sem ung kona
hafði ákveðið að helga sig, næst
heimili sínu. Hún vitnaði oft í stofn-
anda Hvítabandsins, Ólafíu Jó-
hannsdóttur, og einkunnarorð fé-
lagsins: Fyrir Guð, heimilið, þjóð-
ina. Hún var heil og sönn í öllum
störfum sínum, ekkert mannlegt
var henni í raun óviðkomandi.
Það er ekki unnt að minnast Jónu
án þess að nefna þær systurnar
Arndísi og Þuríði Þorvaldsdætur,
mágkonur hennar. Framlag þeirra
þriggja og samstarf var með þeim
hætti að einstætt má teljast. Allt
var af kærleika gert og með gleði,
aldrei heyrði ég þar talað um fóm
eða þreytu; þó var oft lögð nótt við
dag er þær unnu fyrir félagið eða
sinntu líknarstörfum, svo sem heim-
er mér kær fyrirmynd. Ef ég á
minni æfi aðeins næði að komast
með tæmar þar sem þú hafðir
hælana, væri vel.
Ömmu minni kynntist ég best
þegar ég ásamt foreldmm mínum
og systram heimsóttum hana og
afa á heimili þeirra á Sólbakka.
Ég beið með óþreyju ferðanna til
ömmu og afa á Sólbakka. Alltaf
fannst mér leiðin jafn ótrúlega löng
og alltaf var ég bílveik, en það var
hinsvegar fljótt að gleymast þegar
„hvíti vegurinn" byijaði því þá vissi
ég að aðeins örstutt væri eftir af
leiðinni til Sólbakka. Að opna hlið-
ið heim að bænum, hlaupa í einum
spretti upp heimkeyrsluna og alla
leið inní bæ til að hitta þig sem
alltaf tókst á móti mér með sömu
spumingunni: „Hvað? er þetta
Nanna Herborg?“, þú þóttist aldrei
þekkja mig og varst alltaf jafn
steinhissa á því hvað ég hafði
stækkað og breyst mikið frá síð-
ustu fundum okkar og ég var allt-
af jafn stolt og ánægð með móttök-
umar. Þú hafðir alltaf lag á að
láta mér finnast ég alveg hreint
sérstök manneskja.
í sveitinni var allt hægt og
margt brallað. Það vom engin boð
og bönn. Ég lék mér uppi á lofti,
las bækur sem þar vom en einnig
var mjög spennandi að komast í
ævintýrabækurnar sem geymdar
vom í græna skápnum í herberginu
ykkar afa. Smíðaðir vom bátar úr
tréafgöngum á smíðaverkstæðinu
hans afa, þessum bátum var siglt
á bæjarlæknum, einnig var gert
út á homsíli og þá var fenginn
nælonsokkur hjá þér til að'Setja í
lítinn háf. Oft var búið stórbúi með
leggjum sem þú lagðir til. Það sem
heillaði mig mest í heimsóknunum
í sveitina voru samvistirnar við þig
sem alltaf varst eitthvað að sýsla,
ég man ekki að þér félli verk úr
hendi og oftast þegar farið var að
sofa varst þú enn að verki eða að
sóknum til sjúkra og hjálparþurfí.
Og þar koma einnig í huga mér
fleiri mikilhæfar Hvítabandskonur,
sem nú em horfnar af þessum
heimi. Það má með sanni segja að
þessar konur hafí lyft Grettistaki
þótt fáar væm. Fyrir þetta allt skal
þakkað, um leið og sú ósk og bæn
er í huga mér að Hvítabandinu
megi auðnast að eignast sem flesta
félaga er feta vilja í fótspor þeirra
hugsjóna- og baráttukvenna er
unnu félaginu allt er þeir máttu.
Það hefur verið mér dýrmætt og
lærdómsríkt að fá að vera í fylgd
með Jónu Erlendsdóttur og öðmm
mætum systram. Guð blessi minn-
ingu hennar og ástvini hennar alla.
Sigríður Sumarliðadóttir.
Fædd 25. nóvember 1921
Dáin 28. desember 1993
Nú er elsku amma mín farin. Ég
get varla trúað því. Eftir stutt en
erfið veikindi lést hún hinn 28. des-
ember síðastliðinn. Mikið mun mér
finnast skrýtið að fara til Vest-
mannaeyja og amma Bína sé þar
hvergi. Éngin amma til að spjalla
við eða fara í bíltúr með út á Eiði.
I sólhvítu Ijósi
hina síðhærðu daga
býr svipur þinn
skrá í dagbókina þína. Ferðirnar í
brúna skápinn í stofunni vora ófá-
ar. Þar fann ég alltaf mikið magn
af „maskínupappír“ og hvítum
umbúðapappír sem ég fékk að
teikna á að vild. Mest var þó gam-
an þegar þú slóst í hópinn og teikn-
aðir og klipptir út allskyns kynja-
verur og spannst í kringum þær
hin skemmtilegustu ævintýri.
Að fá að snúast með þér við
verkin bæði úti og inni, að sitja á
„heita rörinu" í eldhúsinu og hlusta
á þig segja allskyns furðusögur og
fá að forvitnast í búrið sem mér
fannst heill undraheimur. Ég held
að þú hafír fljótt fundið að ég var
ekki mikil sveitakona í mér en allt-
af fékk ég þó að rangla með þó
sjaldnast hafí verið mikli hjálp í
mér. Mér fannst alltaf mjög gaman
að fá að fara með þér til mjalta,
þó ekki fínndist mér lyktin góð í
fjósinu. Mér fannst alveg einstak-
lega gaman að fylgjast með þér
fylla fötuna æfðum höndum. Helst
vildi ég fylgjast með úr garðanum
þar sem mér fannst nálægð við
flórinn lítið heillandi. Til að mér
finndist ég nú ekki alger gunga
hafðir þú það að sið að ráðleggja
mér bara að vera í garðanum þar
sem kusa gæti bæði sparkað eða
slegið með halanum. Þar með var
æra minni í fjósaferðunum bjarg-
að. Þegar þú hafðir iokið við að
mjólka bauðstu mér alltaf spen-
volgan sopa, þrátt fyrir að þú viss-
ir allt um mjólkurfernumar sem
vom keyptar sérstaklega handa
mér í búðinni. Þegar ég sagði „nei
takk“ við sopanum útskýrðir þú
góðlátlega fyrir mér að mjólkin úr
spenanum væri mun hollari en
gerilsneydda mjólkin. Þetta góða
ráð tókst mér aldrei að meðtaka
þrátt fyrir að ég sé mjólkurbelgur
mikill, en aðra lífsspeki frá þér hef
ég reynt að tileinka mér svo sem
að vera hreinskilin og traust í sam-
skiptum við náungann, að vera góð
bæði við menn og dýr, að hjálpa
þeim sem minna mega sín, ef
mögulegt er og að guð er með
okkur og leiðir okkur áfram í lífínu.
Seinna urðu ferðirnar til þín
færri þar sem ég fór til Reykjavík-
ur til náms, en alltaf vom bréfin
frá þér kærkomin. Sem bam og
unglingur dreymdi mig um að fá
þig sem oftasti í heimsókn til okk-
ar á Eskifjörð, en þú vildir vera
við þitt bú og hugsa um heimilið
og ekki síst stórvini þína dýrin.
Þú varst alltaf lítið fyrir ferðalög
og þó að mér gengi erfiðlega að
skilja það, kunni ég alltaf að meta
og virða tryggð þína við heimilið.
En nú ertu farin í langa ferð sem
ég veit að guð fylgir þér á eins
og ætíð, ferð þar sem afí tekur á
móti þér á leiðarenda og þig getið
verið saman á ný. Seinna hitti ég
ykkur þar og við eigum saman
fleiri dýrmætar samverustundir,
kannski verð ég þá með „stutt“
hár.
Elsku amma að leiðarlokum
þakka ég þér lærdómsríka, nota-
lega og skemmtilega samfylgd. Þú
ert mitt leiðarljós í lífinu, minning
þín er mér ljóslifandi og kær. Ég
kveð þig með söknuði og orðunum
sem þú hvíslaðir ávallt í eyra mér
á kveðjustund: „Ég bið þér allrar
guðsblessunar.“
Eins og tálblátt regn
sé ég tár þín falla
yfir trega minn
Og fjarlægð þín sefur
í faðmi mínum
í fyrsta smn. (Stejnn Steinarr_)
Minnist ég þess þegar ég var
yngri og var hjá ömmu hvað við
gátum hlegið saman og talað um
allt, hún skildi mann svo vel. Mikið
mun ég sakna þín, amma mín, og
mun minning þín ávallt lifa í hjarta
niínu.
Þín Eva.
Ædda frænka mín er dáin. Hún
var ein af þessum traustu konum
sem alltaf var gott að koma til. Ég
heimsótti hana reglulega er ég kom
til Reykjavíkur. Þegar ég kom til
hennar í síðasta sinn var hún orðin
afar gleymin, hafði lagt heil ósköp
af og var í rauninni hálf óþekkjan-
leg í sjón og reynd. Hún var auðsjá-
anlega komin með þennan öldmnar-
sjúkdóm sem leggst því miður á svo
alltof marga og verður þá fólkið svo
óömggt með sig. Ég vissi ekkert
um lát hennar fyrr en ég las minn-
ingargrein um hana í Morgunblað-
inu. Ég veit svo sem ekki hvort
nokkram hafí borið skylda til að
láta mig vita en óneitanlega hefði
ég kunnað betur við það.
Mér fannst afar vænt um Æddu
og það held ég geti sagt um flesta
ættingja hennar. Hún giftist ekki
en bjó lengi með öldmðum foreldr-
um sínum og síðar með föður sínum
er móðir hennar féll frá. Heimili
hennar var mjög sérstakt. Hún
hafði að mínu mati afar góðan
smekk bæði á húsgögn og málverk
og leið mér alltaf vel í litlu íbúðinni
hennar og sá hvað hún hafði komið
öllum hlutum vel fyrir. Hún var í
orðsins fyllstu merkingu fæddur
innanhússarkitekt.
Fyrir allmörgum ámm kom hún
í heimsókn til okkar hjóna á
Hvammstanga, ásamt móður minni
Þórdísi Ingimarsdóttur, þær vom
systkinabörn. Ædda var mjög hrifín
af boðinu sem stóð_ yfir páska og
snjór hér yfir öllu. Ég fór í göngu-
ferðir með þeim um staðinn og
fannst þeim eins og mér og fleirum
staðurinn snyrtilegur og fallegur. "
Er móðir mín og hún fóm 'eftir
páska til Reykjavíkur lentu þær í
bandvitlausu veðri á Holtavörðu-
heiði og vom þær 11 tíma á leið-
inni suður. Ædda sagði afar
skemmtilega frá þessu ferðalegi og
fannst það ævintýri líkast og sagð-
ist ekki fyrir nokkum mun hafa
viljað missa af því. Móðir mín var
ekki eins hrifín enda oft búin að
lenda í slíku veðri á sínum ferðalög-
um.
Ædda hafði góða frásagnargáfu
og varð allt eitthvað svo mikið og _
merkilegt í hennar sögum. Hún
talaði aldrei um að hún væri ein-
mana eða að sér leiddist, heldur var
hún að segja frá hinum ýmsu boðum
sem hún hafði verið í og stundum
var þá tekið í spil. Hún var sjálfri
sér trú og vildi mér og mínum allt
það besta, en hennar skoðanir féllu
ekki alltaf í góðan jarðveg hjá öll-
um, ég tók henni eins og hún var.
Ædda frænka fæddist 7. ágúst
1916 og var amerískur ríkisborgari
til 13 ára aldurs en þá fluttu foreldr-
ar hennar til íslands. Hún hafði
alltaf mjög gott vald á enskunni
og skrifaði oft ensk verslunarbréf
fyrir hin ýmsu fyrirtæki. Eftir að
hún komst á eftirlaunaaldur tók húh
verkefni heim og var það henni
sönn gleði á efri áram.
Ædda lést 24. desember 1993
eftir mikil veikindi. Ég veit að það
verður tekið vel á móti henni í nýj-
um heimkynnum og er sannfærð
um að við hittumst á ný á öðra til-
vemstigi. Góð kona er gengin sem
ég mun ávallt minnast með mikilli
hlýju.
Hildur Kristín Jakobsdóttir.
t Móðir okkar, HALLDÓRA ÞÓRÐARDÓTTIR, frá Stóra—Saurbæ, áður húsfreyja á Hjarðarbóli, í Olfusi, lést föstudaginn 21. janúar í Borgarspítalanum. Börn hinnar látnu. r

t Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát HULDU HARALDSDÓTTUR. Sigríður Jónasdóttir, Jón Erlendsson, Haraldur Jónasson, Svanhildur Ólafsdóttir, Marta María Jónasdóttir, Böðvar Jónasson, Erna Aradóttir og fjölskyldur.

t Þökkum innilega auðsýnda samúö og hlýhug við andlát og útför föður okkar, tengdaföður, afa og langafa, JÓNS SIGURÐSSONAR, Hjallabraut 33, Hafnarfirði. Sæunn Jónsdóttir, Jóhann Skarphéðinsson, Gréta Jónsdóttir, Gunnar Konráðsson, Sigurður L. Jónsson, Klara Sigurgeirsdóttir, börn og barnabörn.
Kveðja
Jóna Erlendsdóttir, fv.
form. Hvítabandsins
Kveðja
Þín Nanna Herborg.
Minning
Jósebína Grímsdóttir