Morgunblaðið - 23.01.1994, Blaðsíða 29

29
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 23. JANÚAR 1994
Jónína Kristín Jóns-
dóttír — Minning
Fædd 4. apríl 1917
Dáin 16. janúar 1994
Sorgin er grima gleðinnar og lindin, sem
er uppspretta gleðinnar var oft full af tár-
um. Og hvemig ætti það öðruvísi að vera?
Þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði getur
það rúmað.
(Ur Spámanninum.)
Á morgun verður til moldar bor-
in móðursystir okkar, Jónína Krist-
ín Jónsdóttir.
Hún ína frænka, eins og við köll-
uðum hana alltaf, virtist hafa ótrú-
legt skynbragð á væntingar og þrár
lítilla stúlkna því það brást ekki að
alltaf voru jóla- og afmælisgjafirnar
frá ínú frænku vinsælustu gjafirnar
og spenningurinn við að fara seint
á aðfangadagskvöld til hennar og
geta þakkað fyrir kærkomnar gjaf-
ir var hluti af jólahátíðinni, þetta
varð einn af þessum jólasiðum sem
varð að halda í, Til ínu frænku var
alveg yndislegt að koma, eldhús-
störfin voru hennar líf og yndi, hún
hafði ákaflega gaman af því að fá
gesti og reiða fram ljúffengar veit-
ingar og þær ekki af verri endan-
um. Myndin sem kemur upp í hug-
ann þegar maður hugsar um ínu
frænku er brosandi, blíðleg kona í
eldhússlopp, en hún átti marga
skrautlega sloppa, sem hún var
daglega í.
Meðan við litlar stúlkur uxum
úr grasi fylgdist ína frænka vel
með öllum okkar högum og allar
fjölskyldusamkomur með Inu
frænku á meðal okkar var hluti af
lífínu, en hennar sæti á meðal okk-
ar getur enginn annar fyllt; þau
verða tómleg kaffiboðin án hennar.
ína frænka hafði yndi af litlum
börnum, enda ól hún sjálf upp mörg
börn. Börnunum okkar tók hún sem
sínum eigin og alltaf fylgdist hún
vel með öllum framförum þeirra og
þótt hún væri orðin mikið veik und-
ir það síðasta þá spurði hún samt
frétta af yngstu fjölskyldumeðli-
munum sem eru aðeins þriggja og
sjö mánaða.
Hún ína fænka var mikil félags-
vera og vann að jafnaði utan heimil-
is. Eitt sinn vann hún í sælgætisbúð
í Aðalstræti og fannst okkur stelp-
unum aldeilis fengur í því að kom-
ast til hennar þangað, því öruggt
var að hún laumaði að okkur ein-
hveiju nammi.
Seinustu árin vann hún í mötu-
neyti Landsbanka íslands við Lang-
holtsveg og bar hún mikinn hlýhug
til fólksins sem þar vinnur. Meðan
hún mögulega gat stundað vinnu
mætti hún samviskusamlega og
fékk þakkir íyrir. Við systurnar
viljum þakka Inu fyrir samfylgdina
og þá hlýju strauma sem hún veitti
inn í líf pkkar.
Ástríður og Ágústa.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Við andlát Jónínu Kristínar Jóns-
dóttur langar okkur að láta í ljós
þakklæti okkar til hennar og eftir-
lifandi eiginmanns hennar, Krist-
jáns Brynjólfssonar. Sorgin og
söknuðurinn mildast við hugsunina
um að nú þarf Jónína ekki að þjást
lengur af erfiðum og langvinnum
sjúkdómi.
Hún var okkur raungóð og
ógleymanlegt er hvernig hún reynd-
ist okkur gegnum árin. Við Kristján
vorum alltaf velkomnir í Gnoðar-
voginn til þeirra hjóna, þar sem
okkur var tekið opnum örmum. Við
áttum margar góðar stundir yfir
kaffi og pönnukökum í eldhúsinu
hjá Jónínu og oftar en ekki var
Kristján leystur út með gjöfum.
Við þökkum ljúfmennsku Jónínu,
gestrisni og hlýjar móttökur. Ein-
læg ósk okkar er að ný heimkynni
hennar séu eins og hún heitast
vænti. Okkur langar til að kveðja
hana og þakka fyrir okkur. Hún
vissi að okkur þótti vænt um hana
og við munum ekki gleyma henni.
Megi góður .Guð blessa minninguna
um Jónínu og styrkja Kristján,
dætur þeirra og barnabörn í sorg-
inni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðni og Kristján Már.
Með fáum orðum langar mig til
þess að minnast ínu frænku, sem
nú er látin eftir langa og erfiða
baráttu við illvígan sjúkdóm. Þó að
ég teldi mig undirbúna undir brott-
för hennar er söknuðurinn sár og
eftirsjáin mikil. Það ríkti alla tíð
mikill kærleikur milli okkar og vin-
áttan óx því meira sem árin liðu.
Því er það, að nú á ég svo marg-
ar hugljúfar minningar um sam-
verustundir okkar til þess að ylja
mér við.
ína frænka var mjög gestrisin
og gjafmild kona og mikill persónu-
leiki, umhyggjusöm um alla sína
og þá er í nálægð hennar voru.
Alltaf átti hún einhvern mola til að
stinga upp í lítinn munn. Þannig
er minning hennar í mínum huga
og minnar fjölskyldu.
Frænka mín var trúuð kona og
vissi að héðan úr þessum táradal
myndi hún ganga á vit vina sinna
er á undan henni voru farnir og að
þar biði hennar nýtt lífsljós, ást,
friður og kærleikur.
Að svo mæltu óskum við, ég og
fjölskylda mín, frænku minni góðr-
ar heimkomu á sitt nýja heimili.
Kristjáni, dætrum, barnabörnum
og öðrum aðstandendum sendum
við hugheilar samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að létta sorg
þeirra.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt,
hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
(H. P.)
Jónína Ástráðsdóttir.
Okkur langar til að minnast
frænku okkar í fáum orðum. Hún
hét Jónína Kristín Jónsdóttir og var
eldri systir móður okkar. Ina, eins
og við kölluðum hana, var eldri
systkinunum í Miðtúni 36 sem önn-
ur móðir, því við ólumst upp í sama
húsi og hún frá fæðingu og fram
á unglingsár, svo tengslin á milli
okkar voru mikil og góð. Við minn-
umst gjafmildi hennar í garð okkar
krakkanna. Er við vorum lítil að
fara í sveitina á sumrin, þá gaf ína
okkur alltaf sumargjöf og stundum
laumaði hún peningi í lófann.
Hún var myndarleg kona og af
góðvild sinni veitti hún óspart þeim
sem henni voru kærir.
ína giftist Kristjáni Brynjólfssyni
og þau stofnuðu heimili í Gnoðar-
vogi 48 í Reykjavík. Það var alltaf
gott að koma í heimsókn til þeirra.
Sama var hvort það var fjölskyldan
eða gestir, jafnvel var tekið á móti
öllum með ýmsu góðgæti og sér-
staklega voru pönnukökurnar vin-
sælar hjá Inu frænku, enginn gerði
þær eins góðar og hún.
Það er svo margs að minnast nú
þegar við kveðjum elskulegu
frænku okkar. Við viljum að lokum
þakka henni allt það sem hún var
okkur systkinunum og okkar börn-
um í gegnum árin.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta. Á grænum grundum lætur hann
mig hvílast, leiðir mig að vötnum, þar sem
ég má næðist njóta.
(Davíðs-sálmur.)
Vilhjálmur og Elín.
Minning
Henriette Thomasína
Niclasen Isaksson
Fædd 28. október 1910
Dáin 15. janúar 1994
Hinn 15. janúar sl. lést tengda-
móðir okkar Henriette Thomasína
Niclasen Isaksson á Borgarspítalan-
um í Reykjavík á áttugasta og fjórða
aldursári.
Henriette fæddist í Vogi á Suður-
ey í Færeyjum. Foreldrar hennar
voru Jóhanna Magdalena Olsen frá
Vogi á Suðurey og Niclas Niclasen
frá Sléttanesi í Færeyjum. Henriette
var önnur í röð fimm systkina sem
voru auk hennar Ansgar, Judith,
Lydia og Poula sem öll er látin nema
Judith.
Henriette var aðeins 12 ára gömul
þegar móðir hennar lamaðist af lö-
munarveikinni og lenti það því aðal-
lega á henni að hugsa um heimilið
með föður sínum, þar sem hinar syst-
umar voru svo miklu yngri.
Hinn 13. apríl 1930 kemur Henri-
ette til Islands í vist hjá Guðmundi
Jóhannssyni skipstjóra frá Ytri
Njarðvík og Margréti Sigurðardóttur
sem þá bjuggu á Laugavegi 28 í
Reykjavík. Þau hjón áttu fimm böm
og höfðu hugsað sér að ráða til heim-
ilisins tvær starfsstúlkur en hættu
við það þegar þau sáu hve vel elda-
mennska og saumaskapur heimilisins
tókst í höndum Henriette. Á þessum
tíma var síldarævintýri á íslandi sem
tók stóra hópa kvenna í síldarsöltun
enda komu það ár um 100 ungar
stúlkur frá Færeyjum til íslands í
vinnu.
Sumarkaup kvenna var þá 50 kr.
á mánuði, en vetrarkaupið 25 krón-
ur, enda engin síldarsöltun þá að
vetri til.
Þau Guðmundur og Margrét höfðu
til afnota sumarbústað í Fífu-
hvammslandi í Kópavogi. Þar kynnt-
ist Henriette fjölskyldunni í Fífu-
hvammi og fór með henni í ógleym-
anlega ferð á Alþingishátíðina á
Þingvöllum 1930. Hófust þá kynni
þeirra Ingjalds ísakssonar frá Fífu-
hvammi og Henriette sem urðu til
þess að þau gengu í heilagt hjóna-
band hinn 24. mars árið 1934. Ingj-
aldur Isaksson bifreiðastjóri var einn
af stofnendum bifreiðastjórafélags-
ins Hreyfils, stjórnarformaður í ald-
arfjórðung og heiðursfélagi. Fyrstu
búskaparárin bjuggu þau í Reykja-
vík, en árið 1941 fluttust þau að
Lækjarbakka í Fífuhvammi.
Árið 1975 höfðu þau reist sér íbúð-
arhús í Álfabrekku 11 og þar stóð
heimili þeirra þar til ársins 1990 er
þau fluttu að Boðahlein 11 í Garðabæ
sem tilheyrir Hrafnistu í Hafnar-
firði. Síðustu tvö árin dvaldi Henri-
ette á hjúkrundardeild Hrafnistu.
Þau hjónin eignuðust fjögur börn,
en eitt þeirra sem var drengur, dó í
fæðingu. Upp komust Þórunn, gift
Ragnari M. Magnússyni, og eru bú-
sett í Garðbæ, Brynhildur, búsett í
Reykjavík og Magnús, kvæntur Birg-
ittu M. Guðlaugsdóttur og búa þau
í Hafnarfirði. Barnabörnin eru níu
og barnabarnabörnin sex.
Henriette var glæsileg kona og
mikil húsmóðir. Lagði hún metnað
sinn í að allir hlutir væru sem best
úr garði gerðir, sem meðal annars
fólst í því að sauma og pijóna allan
fatnað á börnin þegar þau voru lítil
enda lék allt í höndunum á henni.
Snyrtimennska var henni í blóð bor-
in. Hún var hógvær að eðlisfari, orð-
vör og einstaklega ljúf og þakklát
manneskja fyrir allt hið minnsta sem
fyrir hana var gert. Alltaf var stutt
í blíða brosið og hina sérstæðu kímni
sem einkenndi Henriette. Hún var
mikill dýravinur og sýndi þeim ein-
staka nærgætni og blíðu. Margar
ánægjustundir átti Henriette við sil-
ungsveiðar sem hún stundaði ásamt
Ingjaldi eiginmanni sínum sem lést
árið 1991.
Til marks um áræði og dugnað
Henriette þá tók hún sér langa og
erfiða ferð á hendur árið 1965 til
að heimsækja og hjálpa Þórunni dótt-
ur sinni í Kalifomíu sem hafði eign-
ast tvíburadrengi. Henriette dvaldi
þar um sumarið og fór um haustið
með fjölskyldu Þórunnar og Ragnars
til Pennsylvaníu. Þótt Henriette
kynni ekki mikið í ensku þá kvartaði
hún aldrei yfir því að ferðast ein alla
leiðina frá íslandi til Kaliforníu.
Barnabörnin og barnabarnabömin
kveðja elskulega ömmu og
langömmu með söknuði. Oft var blíð-
lega strokið um vangann og alltaf
átti hún eitthvað gott í pokahorninu.
Það er óhætt að segja að Henriette
hafi verið sólargeislinn í lífi okkar
allra sem áttum því láni að fagna
að kynnast henni og njóta nærvem
hennar.
Það var sannarlega hamingja okk-
ar allra að fá að vera samferða og
eiga samleið með Henriette sem
kappkostaði að ganga veg lífsins í
einurð, elju, kærleika og þolinmæði
á meðan stætt var. Þegar við nú
kveðjum okkar ástkæru tengdamóð-
ur þá er það huggun í sorg okkar
að vita að hún hefur horfið okkur
sjónum á æðra tilverustig mannssál-
arinnar í ríki Guðs með farsælan lífs-
feril að baki.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfír láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Birgitta M. Guðlaugsdóttir,
Ragnar M. Magnússon.
Reynir Helgi Öl-
afsson - Minning
Fæddur 10. júní 1955 ^
Dáinn 7. janúar 1994
Nú legg ég aupn aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur,
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofí rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Okkur langar að minnast Reyn-
is Helga með nokkrum orðum.
Hann fæddist á Akranesi, sonur
Ólafs Veturliða Oddssonar og Sól-
eyjar Halldórsdóttur sem bæði eru
látin. Reynir Helgi ólst upp í
Reykjavík við gott atlæti foreldra
sinna sem unnu honum mjög, ekki
síst fyrir að hann gekk ekki heill
til skógar. Hann var mjög barn-
góður og þótti mjög vænt um lítil
börn og ekki mátti heyrast mikið
í þeim þá sagði hann oft: „Passaðu
þig á bílunum", eða „passaðu þig
að detta ekki.“ Hann var mjög
mannglöggur og var mjög ánægð-
ur er gesti bar að garði, þá skein
ánægja úr andliti hans. Honum
þótti líka mjög gaman að fara út
að aka og var þá oft haldið niður
að bryggju til að skoða skipin og
sér í lagi Akraborgina sem var
honum afar kær og ferðirnar fyrir
Hvalfjörð upp á Akranes voru allt-
af skemmtilegar þannig að hann
þekkti orðið marga staði með
nöfnum.
Árið 1983 komst hann í dagvist-
un í Lækjarási en þangað fór hann
alltaf glaður og ánægður því hann
sagðist vera að fara í vinnuna og
oft er honum var ekið heim í rút-
unni fékk hann að fara lengri leið
heim, það þótti honum mjög gam-
an.
Árið 1987 missti Reynir Helgi
móður sína sem hafði verið honum
allt og vakað yfir velferð hans.
Með dyggri hjálp Svölu, Hrafns
og Smára tókst honum að sefa
sorgina og með þeirra hjálp og
aðstoð gat hann áfram verið heima
og sótt sína dagvistun.
En fljótt skipast veður í lofti
og nú er Reynir Helgi kominn til
foreldra sinna sem tekið hafa hon-
um opnum örmum og bjóða honum
þrautalaust og betra líf á æðri
stöðum.
Elsku Svala, Hrafn, Smári, Lilý,
Ómar og aðrir aðstandendur, megi
algóður Guð styrkja ykkur á sorg-
arstundu og lina sorgina í fullvissu
um endurfundi.
Nú lifir þú sæll í sönnum friðarheimi,
ég samgleðst þér, með vinum þínum þar,
enn minningu þína í mínu hjarta geymi,
mér er hún hvöt til sannrar menningar.
Minning Reynis Helga er ljós
í lífi okkar.
Sóley, Sigurður Halldór,
Steinar Berg.