Morgunblaðið - 12.02.1994, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. FEBRUAR 1994
33'
I
I
:
i
I
i
«
i
i
i
i
H-
Ástúð þeirra og umhyggja hvors
fyrir öðru var mikil. Þau stóðu ávallt
saman hvað sem á gekk. Það ætti
því að vera okkur huggun harmi
gegn að þau fengu að fara með svo
stuttu millibili. Því aldrei hugsuðum
við um þau öðruvísi en sem eitt.
Elsku mamma og þið systkinin.
Við vitum að söknuður ykkar er
mikill. Með þessum fátæklegu orð-
um kveðjum við ömmu okkar og
afa og gerum orð spámannsins að
okkar lokaorðum: „Þegar þú ert
sorgmæddur skoðaðu þá aftur huga
þinn og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.“
Heiða Jóna, Hanna Þóra,
Björgvin Jónas, Birgir Már
og Sigrún Edda.
Það leið ekki langur tími frá því
afi kvaddi okkur þar til amma fylgdi
honum á Drottins fund. Bæði höfðu
þau átt við veikindi að stríða
skömmu fyrir andlát sitt sem þau
náðu sér ekki af. Þessi ljúfu og
glaðlyndu hjón skilja víst víða eftir
söknuð og eftirsjá.
Þegar litið er til baka er margs
að minnast úr sveitinni fallegu,
Fljótunum, þar sem þau bjuggu til
ársins 1990 og lengst af á bænum
Fyrirbarði. Þar var nú margt um
að vera og skemmtilegur staður
fyrir börn. Ný ævintýri biðu bak
við hveija þúfu. Öll helstu húsdýr
og búfénaður voru á bænum og fjöl-
skrúðugt fuglalíf. Stutt var til sjáv-
ar og mörg góð veiðivötn í næsta
nágrenni. Þau voru mörg störfin
sem sinna þurfti á bænum og fáar
frístundir sem þau höfðu, en þegar
gestir komu var sest niður og spjall-
að eða gripið í spil og teflt. Það var
jafnan margt um manninn hjá afa
og ömmu og oft slegið á létta
strengi.
Ávallt var nógur matur á borðum
og kaffið og meðlætið oft á borðinu
allan daginn.
Afi hafði mikla ánægju af tafl-
mennsku og tefldi hann mikið og
hélt sinni skákkunnáttu þó aldurinn
færðist yfír. Amma greip stundum
í spil og fannst henni gott að láta
greiða sér og laga til hárið sitt þeg-
ar tími gafst til og gat hún þá slak-
að vel á.
Þau voru fróð um sveitina sína
og þekktu þar nánast hveija þúfu
og fólkið sem þar bjó. Oft sögðu
þau sögur um menn og atburði og
sögðu skemmtilega frá. Þau áttu
einnig gott með að tala létt og lipur-
lega um alvarlega hluti og reyndust
góðir vinir. Þau festu kaup á íbúð
á Sauðárkróki 1990 og fluttu þang-
að um sumarið þar sem þau bjuggu
til æviloka. Það leið ekki á löngu
þar til þau kynntust fólki þar sem
sótti þau heim ásamt gömlum vin-
um og var mikið spilað og um
margt spjallað. Var ávallt gott að
koma til þeirra á Sauðárkrók sem
og í Fljótin.
Margs er að minnast
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Megi þær góðu minningar sem
tengjast ömmu og afa lifa með
okkur um ókomna framtíð.
Sólveig og Guðmundur.
Ég sé hana, hvar hún situr
á sængurstokknum enn,
með sálmabókina sína,
sátt við guð og menn.
Svona sat hún forðum
og sðng með tár á brá.
Ég hvíldi í kjöltu hennar
í kyrrðinni og hlustaði á.
(Davíð Stefánsson.)
Okkur leið alltaf vel hjá ömmu
okkar sem kvaddi þennan heim 1.
febrúar síðastliðinn. Með söknuð í
huga langaði okkur að minnast
hennar með fátæklegum orðum.
Af hvetju amma? spyijum við
okkur nú, þar sem svo stutt er síð-
an við fylgdum afa okkar til graf-
ar. Vegir Guðs eru svo sannarlega
órannsakanlegir. Með því að hugsa
að nú séu afi og amma sæl og
ánægð saman á himnum, fylgjast
með okkur öllum vaxa og dafna þá
komum við til með að sætta okkur
við þá staðreynd að þau séu bæði
fallin frá.
Það var alltaf gott að koma til
afa og ömmu og var ávallt gest-
kvæmt á þeim bæ. Amma fór ekki
manngreinarálit og trúði statt og
stöðugt á það góða í manninum,
sama á hveiju gekk. Amma tók vel
á móti öllum og var alltaf tími fyr-
ir einn kaffibolla eða svo.
Okkur er það enn í fersku minni
er amma hafði gefið okkur Þymirós
og bjó svo haglega um hana til
brottfarar. Amma vandaði þá til
verksins líkt og henni einni var lag-
ið. Hún útbjó gamlan, fallegan
kökudunk sem í var gamalt teppi
og yfir dunkinn setti hún teygju-
sokk. Þó kisa hafí verið hálfhrædd
á ieiðinni þá hefði hún ekki getað
fengið betri aðhlynningu því amma
vissi hvað henni var fyrir bestu.
• Ósjaldan þegar okkur systur bar
að garði var amma reiðubúin að
ræða um heima og geima og spá í
framtíð okkar. Amma hafði mjög
gaman af því að rifja upp bernsku-
minningar sínar, sérstaklega hjú-
skaparár hennar og afa.
Ámma hafði sérstakt yndi af því
að láta greiða sér og oft vék hún
góðgæti að manni fyrir vikið.
Minningin um yndislega ömmu
sem alltaf var gott að leita til lifír
í hjarta okkar um ókomna tíð. Elsku
amma og afí, nú hafið þið fundið
friðinn saman og ekkert getur að-
skilið ykkur héðan í frá.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unaðs og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, i dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann sem þér huggun sendi,
hann eiskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson.)
Anna Sigríður, Erla
Hjördís og Lilja Katrín.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka,
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Það er erfítt að átta sig á því
að Lína frænka sé farin líka í ferða-
lagið langa, sem við öll eigum eftir.
Ég segi líka, því 13. nóvember
sl. lést maðurinn hennar, 4. desem-
ber sl. systir hennar og nú hún.
Ég var átta ára þegar ég sá hana
fyrst, en þá brá fjölskylda mín sér
í ferðalag á gamla bláa rússajepp-
anum og ferðinni var heitið norður
í (Austur)-Fljót til að líta æsku-
stöðvar pabba míns.
Þar urðu fagnaðarfundir meðal
systkinanna, Línu og pabba, enda
alla tíð sérlega kært þeirra á milli.
Ég sá strax að frænka var öðruvísi
en aðrar frænkur sem ég þekkti.
Hún var mannþekkjari af Guðs náð
í gegnum það dulræna. Hana
dreymdi fyrir daglátum, hún las í
bolla fyrir fólk og spáði oft um
framtíð þess.
Á þessum árum sótti pabbi minn
síld til Siglufjarðar, þá fékk ég
stundum að fara með. Þetta væru
ævintýraferðir fyrir mig. Þá komum
við að Fyrirbarði og buðum Lánu
með til Sigló. Ef vel stóð á hjá
henni kom hún með okkur, en í
vörubíl var hún síður bílveik. I einni
ferðinni færði ég henni blóm sem
ég átti sjálf. Hún gladdist ákaflega
mikið yfir því þá og talaði stundum
um það síðar.
Svona var hún, svo létt að gleðja
hana.
Lína frænka fæddist á Deplum
í Stíflu 31. janúar 1922. Hún var
elsta barn þeirra Jóns Sigmunds-
sonar, f. 1890, d. 1962, og Sigríðar
Guðmundsdóttur, f. 1895, d. 1986.
En fyrir átti afi soninn Guðmund,
f. 1914, múrarameistara. Önnur
börn þeirra Jóns og Sigríðar voru
Snorri, f. 1924, bifreiðastjóri, d.
1979, Svavar, f. 1928, bóndi, Ás-
geir, f. 1933, rafveitustjóri, og
Anna, f. 1936, húsmóðir, d. 1993.
Lína var alin upp á Molastöðum
í Austur-Fljótum. Arið 1939 flytur
fjölskyldan að Hraunum í sömu
sveit. Um þetta leyti gerist hún
ráðskona'hjá frænda sínum, Bergi
Guðmundssyni. Þá urðu þáttaskil í
lífi Línu, þar kynntist hún verðandi
eiginmanni sínum, Björgvin Márus-
syni, f. 5. nóvember 1916, frá Fyrir-
barði, en hann var vinnumaður hjá
Bergi.
Þau felldu hugi saman og giftu
sig 10. júní 1941.
Þau hefja sinn búskap á Stóru-
Reykjum í Vestur-Fljótum. Þar
fæðist þeirra fyrsta barn. Flytjast
síðan að prestsetrinu Barði og þar
fæðist þeirra annað barn.
Árið 1946 flytja þau svo í Fyrir-
barð. Þá var þar gamall torfbær,
baðstofa, ekki rennandi vatn og
innangengt í fjósið. Hún var þá ung
húsmóðir með tvö lítil börn og þeim
fjölgaði. Þeim Línu og Björgvin
fæddust sjö börn til viðbótar, alls
níu.
Börn þeirra eru: 1) Sigurbjörg,
f. 1. nóvember 1941, húsmóðir,
maki Haukur Hannibalsson, for-
stöðumaður. Þau eiga fímm böm
og tvö barnabörn og búa í Kópavogi.
2) Erlendur Jón, f. 4. ágúst 1944,
bifreiðarstjóri, maki Elísabet Guð-
mundsdóttir. Þau eiga tvö börn og
búa í Kópavogi.
3) Drengur, f. 2. desember 1947,
fæddist andvana.
4) Siguijóna, f. 4. janúar 1951,
kennari, maki Gunnar Guðmunds-
son. Þau eiga þijú börn og búa í
Reykjavík.
5) Freysteinn, f. 12. nóvember
1953, múrari, fráskilinn og á þijú
börn, býr í Reykjavík.
6) Gylfi, f. 7. september 1956.
maki Guðbjörg Hermannsdóttir.
Þau eiga eitt bam en fyrir á Gylfi
tvær dætur frá fyrra hjónabandi.
7) Guðjón, f. 20. mars 1960,
bóndi, fráskilinn, á tvö börn og býr
í Skagafirði.
8) Þröstur Mar, f. 21. júlí 1961,
mjólkurfræðingur. Maki Þuríður S.
Þórólfsdóttir. Þau eiga tvö böm og
búa í Reykjavík.
9) Guðrún Fjóla, bankastarfs-
maður, f. 21. febrúar 1963, maki
Sigurður Backman. Þau búa í
Reykjavík.
Allt er þetta duglegt og myndar-
legt fólk og allur þessi stóri hópur
ólst upp á Fyrirbarði. Á sama tíma
hófst uppbygging á húsakosti, en
eins og áður sagði var gamall torf-
bær þar og Iítið um þægindi nútím-
ans. Þau hjónin byggðu sér íbúðar-
hús og síðar útihús og má nærri
geta að starfsdagur þeirra hjóna
hefur verið langur og strangur við
erfiðar aðstæður. Veit ég að frænka
pijónaði og saumaði allan fatnað á
börnin.
Það má geta þess, að Björgvin
missti heyrnina á besta aldri. Eftir
það var það hún sem var talsmaður
búsins út á við í síma ef þurfti að
útrétta.
Þetta breytti mikið lífí þeirra
beggja. Björgvin varð mjög háður
henni og hún bar ábyrgð á honum,
var skjöldur hans og túlkur. Þetta
batt þau enn fastari böndum, sem
entust þeim þar til yfír lauk, en
Björgvin lést 13. nóvember sl.
Fáir vissu að frænka setti saman
vísur og ljóð. Hún var ljóðelsk og
naut sín í góðra vina hópi.
Ég og fjölskylda mín heimsóttum
þau að vorlagi 1988. Það var höfð-
inglega tekið á móti okkur, eins og
þeirra var vani. Við höfðum með-
ferðis tækni nútímans, vídeó-
myndatökuvél, sem við notuðum
óspart í þessari skemmtilegu ferð.
Þá var frænka orðin ansi slæm í
fótum, en sama vinalega brosið á
sínum stað hjá þeim báðum hjónum.
Tæknivæðing nútímans hefur gefíð
okkur „lifandi mynd“ af þeim í
huga okkar og á myndbandsspólu.
Árið 1989 bregða þau búi og
flytja búferlum á Sauðárkrók þar
sem þau keyptu sér húsnæði á
Skagfirðingabraut 3.
Á sjúkrahúsinu á Sauðárkróki
endaði tilvera þeirra beggja í þessu
lífí. Blessuð sé minning þeirra.
Að lokum vil ég færa þakkir fyr-
ir gömlu góðu árin, frá foreldrum
mínum.
Ég kveð Línu frænku með þakk-
læti og virðingu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra sendi ég og fjölskylda mín
innilegar samúðarkveðjur svo og
bræðrum hennar og ættingjum og
vinum. __
Ásdís Svavarsdóttir,
Svíþjóð.
Þriðjudaginn 1. febrúar sl. lést
eftir skamma legu en nokkur veik-
indi á Sjúkrahúsi Skagfirðinga á
Sauðárkróki Sigurlína Jónína Jóns-
dóttir frá Fyrirbarði í Fljótum. Sig-
urlína var ættuð úr Fljótum, dóttir
hjónanna Sigríðar Guðmundsdóttur
frá Bakka í Austur-Fljótum og Jóns
Sigmundssonar frá Vestara-Hóli,
en þau hjón bjuggu lengst af á
Molastöðum, síðar að Hraunum og
síðast að Lambanes-Reykjum.
Sigurlína, eða Lína eins og hún
var kölluð dags daglega, var fædd
að Deplum í Stíflu og ólst hún upp
hjá foreldrum sínum á Molastöðum
ásamt systkinum. Systkinin voru
sex, fimm alsystkini, en af þeim
var hún elst, og hálfbróðir er var
þeirra elstur.
Lína gjftist 10. júní 1941 Björg-
vin Abel Márussyni frá Fyrirbarði.
Björgvin lést 13. nóvember sl. Þau
hjón hófu búskap á Fyrirbarði 1946
og bjuggu þar þar til þau fluttu til
Sauðárkróks árið 1990. Þau voru
samhent og gestrisin. Björgvin
stundaði nokkuð vinnu utan heimil-
isins og hvíldi því umsjá heimilisins
að miklu leyti á herðum húsfreyj-
unnar þann tíma.
Þau hjón eiga átta uppkomin
börn, allt nýta þjóðfélagsþegna, en
dreng misstu þau við fæðingu.
Fyrstu búskaparárin í Fyrirbarði
bjuggu þau Lína og Björgvin í
torfbæ. Hygg ég að Lína hafí veqð..
síðasta húsmóðirin í Fljótum sem í
torfbæ bjó.
Torfbæirnir voru oft hlýir og
vinalegir. Slík húsakynni heyra nú
sögunni til, aðeins fáeinum hefur
verið haldið við. Veggjabrot má þó
enn sjá á stöku stað, en víðast hafa
þau verið jöfnuð við jörðu.
Fljótin voru afskekkt sveit, snjó-
þung á vetrum, een sumarfegurð
mikil. Rafmagn og sími komu ekki
á bæi þar fyrr en um miðjan sjötta
áratuginn.
Það þurfti hver að búa að sínu. _
sem best og vera sjálfum sér nægur'
um flesta hluti. Annað þekktist
ekki.
Á mannmörgu heimili var margt
að starfa. Lína var vinnufús og
handlagjn.
Hún var hæglát í framgöngu
meðalkona að vexti, fríð sýnum með
góðleg augu, ljósskollitað hár,
minnug og dugnaðarforkur er sjald-
an féll verk úr hendi. Mun henni
best ,lýst með orðum þeim er hún
sjálf Týsti Rósu móðurömmu sinni
með í Skagfírskum æviskrám: „Hún
var mjög vel verki farin innanbæjar
og kom það henni að miklum notum
með hinn stóra bamahóp. Hún var
virðingarverð eiginkona og móðir.“
Móðurforeldrum sínum lýsir hún
svo. „Sparsemi, vinnugefni og nýtni
var þeirra skjól og skjöldur. Anægja
með það er þau höfðu, var lífsakker-
ið er aldrei brást.“ Hygg ég að lífs-
viðhorfí þeirra hjóna, Línu og Björg-
vins, sé nokkuð vel lýst með þessum
orðum hennar.
Lína barst ekki á um dagana og
helgaði líf sitt fjölskyldu sinni og
heimili. Hún var trúuð og mætti
örlögum sínum með æðruleysi. Ég
kveð hana með orðum Valdimars -
Briem:
Hin langa þraut er liðin
nú loksins fékkstu friðinn
og allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Börnum hennar vottum við hjón-
in samúð okkar.
Guðm. Óli Pálsson.
Steinunn Dagmar
Snjólfsdóttir, Djúpa
vogi - Minning
Fædd 21. maí 1907
Dáin 6. febrúar 1994
í dag fer fram frá Djúpavogs-
kirkju útför tengdamóður minnar
Steinunnar Dagmarar Snjólfsdótt-
ur, Borgargerði, og langar mig að
minnast hennar í fáum orðum. Dag-
mar eins og hún var alltaf kölluð
fæddist 21. maí 1907 á Melrakka-
nesi í Álftafirði, dóttir merkishjón-
anna Snjólfs Stefánssonar og Ás-
dísar Sigurðardóttur, en þau voru
síðustu ábúendur í Veturhúsum í
Hamarsdal. Var hún elst sex barna
þeirra.
Rúmlega tvítug giftist Dagmár
Björgvin Björnssyni frá Borgar-
gerði á Djúpavogi, en hann lést 23.
október sl. Bjuggu þau í Borgar-
gerði í farsælu hjónabandi og varð
fímm barna auðið og afkomendurn-
ir eru orðnir 64.
Börn þeirra eru: Ásgeir, var
kvæntur Sjöfn Magnúsdóttur og
eiga þau sjö börn; Svavar, kvæntur
Elínu Sigríði Gústafsdóttur og eiga
þau þijár dætur; Snjólfur, kvæntur
Hrefnu Hjálmarsdóttur og eiga þau
fyögur börn; Óli, kvæntur undirrit-
aðri og eigum við tvö böm; Guð-
laug, gift Þórami Pálmasyni og eiga
þau þijú börn.
Er ég kom á Djúpavog frá Höfn
fyrir hartnær þijátíu áram, var
margt öðruvísi en er í dag. Þá var
farin Lónsheiði og hún ekki fær
nema hluta ársins og fyrir unga
konu, sem var að byija búskap sinn
og kunni ósköp lítið fyrir sér í þeim
efnum, var gott að eiga góða
tengdamóður. Við áttum margar
góðar stundir saman og hún sagði
mér frá gömlum tíma. Mér er minn-
isstætt, þegar hún lýsti fyrir mér
tildrögum að stofnun kvenfélagsins
Vöku, sem stofnað var árið 1928,
og var hún ein af stofnfélögum.
Dagmar var mikið náttúrubarn.
hafði yndi af dýram og blómum
Ber slíkt vitni um gott hugarfar.
Hún var greiðvikin og öðlingsskap-
ur hennar var mikill. Aldrei heyrði
ég hana hallmæla neinum og var
hún orðvör kona.
Þessi fátæklegu orð eiga að vera
þakklætisvottur fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig, mikið er ósagt en
þú varst aldrei fyrir ofhlæði. Ég
veit að þú gekkst þína ævibraut á
Guðs vegum og varst örugg í trúnni
á eilíft líf.
Hér eru sendar bestu þakkir til
lækna og starfsfólks Sjúkrahússins
á Egilsstöðum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ólöf Óskarsdóttir.