Morgunblaðið - 12.02.1994, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. FEBRUAR 1994
Minning
Dómhildur Klemens-
dóttir, Bolungarvík
Fædd 4. desember 1912
Dáin 5. febrúar 1994
í dag er borin til hinstu hvílu frá
Hólskirkju í Bolungarvík Dómhildur
Klemensdóttir, fædd 4. desember
1912 á Hvassafelli í Norðurárdal í
Borgarfirði. Foreldrar hennar voru
Klemens Baldvinsson bóndi á
Hvassafelli og seinni kona hans,
Kristín M. Jónsdóttir. Dómhildur
átti tvær eldri systur, Guðlaugu og
Sveinbjörgu, og sjö hálfsystkini frá
fyrra hjónbandi Klemensar.
Dómhildur giftist 3. september
1938 Bemódusi Guðmundi Hall-
dórssyni skipstjóra og síðar kaup-
manni í Bolungarvík. Foreldrar
Bemódusar vom Halldór G.H.
Pálmason frá Meiribakka í Skálavík
og Guðrún Jóna Sigurðardóttir frá
Norðureyri á Súgandafirði, síðar
búsett í Bolungarvík. Bernódus var
einkabam foreldra sinna, en þegar
hann var 18 ára tóku Guðrún og
Halldór undirritaða í fóstur, þá
nokkurra vikna gamla, systurdóttur
Guðrúnar.
Mig langar að draga fram mynd
af Hiddý minni eins og hún var
ávallt kölluð. Hugurinn reikar þá
vestur í heimabyggð, Bolungarvík,
þar sem tíu ára telpa bíður prúðbú-
in með mikilli eftirvæntingu eftir
því að Berni frændi komi heim.
Hann er að koma sunnan úr Reykja-
vík með unga brúði sína og litlu
dótturina, Erlu. Gleðin og tilhlökk-
unin að hitta þau er mikil en lítið
eitt efablandin, ótal mörgum spum-
ingum skýtur upp í huga litlu telp-
unnar. Ætli ungu konunni geti þótt
jafn vænt um mig og frænda? Nú
flytur hann niður á Malir, hann
kemur ekki lengur heim til okkar
þegar hann kemur af sjónum og
kannski gleymir hann mér alveg,
því nú á hann litla dóttur, sem hann
þarf að hugsa um.
Spurningarnar vom bomar undir
mömmu. „Hafðu ekki áhyggjur af
þessu bamið mitt,“ sagði hún,
„mundu að vera þeim ávallt góð,
þá munt þú uppskera sem þú sáir.“
Ekki skildi nú telpan þessi orð þá,
en eitt er víst, þau vom geymd en
ekki gleymd.
Loksins þegar unga fjölskyldan
kom urðu mikir fagnaðarfundir.
Allar óskir og vonir tíu ára telpunn-
ar urðu að mikilli gleði. Hún skynj-
aði fljótt að unga konan var hjarta-
góð og hlý. Svo var hún svo falleg
og fín, eins og prinsessa. Hún var
smávaxin og fíngerð, fallega klædd
svo af bar, gekk á háhæluðum skóm
og bar flöttan hatt á höfði, með
fjöður, og litla Erla var sem smækk-
uð mynd af móður sinni.
Ástúðin og hlýjan frá Hiddý var
svo einlæg og átti greiðan aðgang
að litlu barnssálinni.
Þannig man ég Hiddý fyrst og
þannig hefur mynd hennar alltaf
verið í huga mínum. Nú, þegar ég
lít yfir farinn veg og Hiddý er öll
sé ég að þannig var hún alla tíð,
einlæg og hlý. Það var alltaf rúm
fyrir litlu telpuna, sem fýrr en varði
óx og var með annan fótinn á heim-
ilinu fram á fullorðinsár.
Ungu hjónin bjuggu nýja heimilið
sitt í Bolungarvík fallegum hús-
gögnum og húsbúnaði sem þau
keyptu fyrir sunnan. Hiddý saum-
aði og pijónaði mikið. Áður en hún
flutti vestur hafði hún unnið á
Pijónastofunni Hlín, sem Svein-
björg systir hennar rak ásamt
manni sínum, Guðmundi Magnús-
syni, á Skólavörðustíg í Reykjavík.
Eiginmaðurinn var formaður
m.a. á mótorbátnum Max sem hann
átti með Einari Guðfinnssyni. Hann
sótti sjóinn fast, var fiskinn ag far-
sæll og færði björg í bú af miklum
myndarskap. Hann gerði alltaf stór
innkaup í einu, svo konan þyrfti
ekki að sinna því. Alltaf var nóg
að bíta og brenna. Þetta gerði gæfu-
muninn og húsmóðirin gat sinnt
hugðarefnum sínum sem var
sauma- og pijónaskapur, eins og
áður sagði. Hún gekk að öllum
verkum með miklum dugnaði og
góðu skipulagi, með hreinlæti og
snyrtimennsku í fyrirrúmi. Vinnu-
semin var hennar dyggð.
Þegar hún flutti vestur hafði hún
með sér pijónavél og saumavél, sem
skipuðu veglegan sess á heimilinu
í Bolungarvík og brátt var farið að
pijóna og sauma nytsamar flíkur
sem seldar voru í verslunum fyrir
vestan. Ekki tókst Hiddý þó að
anna eftirspurn enda fjölgaði brátt
í heimilinu og ekki hjá því komist
að huga að stærra húsnæði.
Árið 1941 keyptu þau jörðina
Ytribúðir af Bárði Jónssyni. Þar var
fyrir stórt tvílyft íbúðarhús, ræktað
land sem gaf eitt kýrfóður, fj'árhús
og fleira. Búskap hófu þau strax
af myndarskap, keyptu bústofn, kýr
og kindur. Nytjað var ræktað tún
fram á Sandi, annað í Efribrekku
og tvöhundruð átti Bernódus með
föður sínum í Meiribakka í Skálavík.
Ráðnir voru menn til að sinna
búskapnum en áfram sótti húsbónd-
inn sjóinn, sem formaður á mótor-
báti. Unga konan stjómaði heimil-
inu af miklum myndarskap. Hún
saumaði allar flíkur á bömin og
naut ég þess líka. Fataefni vom
alltaf af bestu gerð og allt fór þetta
svo vel sem klæðskerasaumað væri.
Eins og áður var sagt hafði Hiddý
hafið framleiðslu á pijónavömm
strax eftir komuna til Bolungarvík-
ur, en eftir að flutt var í Ytribúðir
keypti hún stóra tvíbanda pijónavél
og hóf rekstur pijónastofu í stærri
mæli en áður. Nú réð hún til sín
aðstoðarstúlkur til að vinna við
framleiðsluna, keypti bestu tegund-
ir af prjónagami utanlands sem
innan og framleiddi dömu- og
herrapeýsur sem seldar vom í versl-
unum fyrir vestan. Framleiðslan var
ótrúlega mikil og seldist mest til
ísafjarðar. Kaupmenn gerðu sér
gjaman ferð með Djúpbátnum út í
Vík og hreinsuðu allan vöralager-
inn. Þetta þótti mjög falleg og vönd-
uð vara.
Það var oft gaman í Iandlegum,
þá stóð formaðurinn við stóm
pijónavélina og margir metrar af
pijóni lágu á gólfinu eftir hann.
Það mun hafa verið fljótlega eft-
ir stríðslok sem Hiddý lagði pijóna-
stofuna niður. Ekki er mér alveg
ljóst hvers vegna, en aðstæður
breyttust og aukið val í fataverslun-
um gerði það að verkum að áhugi
fólks á pijónlesi minnkaði, a.m.k.
um tíma.
Hiddý hafði yndi af ræktun,
matjurtum, blómum innandyra sem
utan, og garðurinn hennar fyrir
sunnan húsið bar vitni um að þar
fæm sannkallaðar „grænar hend-
ur“.
Berni gegndi ýmsum störfum
eftir að hann hætti formennsku og
verða þau ekki talin hér. Þó skal
þess getið að hann rak um árabil
verslunina Virkjann i Bolungarvík
og naut dyggilegrar aðstoðar
Hiddýar við rekstur hennar. Berni
fór aftur á sjóinn, stundaði hand-
færaveiðar á eigin báti „Lóunni“.
Eftir að hann kom alkominn í land
áttu þau góð ár saman. Þó má segja
að þá hafi farið að halla undan
fæti hjá Hiddý, sjón og heyrn að
daprast. Fyrir sjö mánuðum lær-
brotnaði hún, lagðist á sjúkraskýlið
í Bolungarvík, brotnaði aftur í nóv-
ember og síðan í janúar, var þá flutt
á Fjórðungssjúkrahúsið á Isafirði
og andaðist þar 82 ára að aldri.
Ég hef oft hugsað um það í seinni
tíð hversu mikil breytingin hefur
verið fyrir Hiddý, sem ólst upp við
fegurð Borgarfjarðar og síðar
Reykjavíkur, að setjast að í sjávar-
þorpi umkringdu háum fjöllum. Þó
minnist ég þess ekki að hún hafi
haft orð á því. í Víkinni átti hún
vissulega góða ævi. Hún naut vin-
áttu og tryggðar, einkum meðal
frændfólks mannsins síns. Hún
ræktaði garðinn sinn vel og ham-
ingja hennar var umhyggja fyrir
eiginmanni, bömum og síðar bama-
bömum. Sorgina þekkti hún þó líka,
yngsta soninn, Svan, misstu þau
árið 1952, fjögurra ára gamlan, og
sonur þeirra, Sigurður Viggó, lést
Systir okkar, + GUÐRÚN BRANDSDÓTTIR
hjúkrunarkona,
lést í Landspítalanum 10. febrúar.
Sveinbjörg Brandsdóttir, Guðveig Brandsdóttir, Daníel Brandsson.
+
Ástkaer eiginkona mín , móðir ökkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
GÍSLLAUG ELÍASDÓTTIR
frá Hellissandi,
Höfðagrund 9, - t
Akranesi,
lést í Sjúkrahúsi Akraness að morgni 11. febrúar.
Sigurjón lllugason,
Gunnar Sigurjónsson, Kristný Pétursdóttir,
Sigurlaug R. Sævarsdóttir, Einar Isleifsson,
Eydís Rut Gunnarsdóttir, Hörður Þorsteinn Benónýsson,
Sævar Jón Gunnarsson,
Guðmundur Geir Guðmundsson
og barnabarnabörn.
t
Hjartkær móðursystir mín,
RAGNHILDUR EINARSDÓTTIR
frá Hömrum í Þverárhlíð,
til heimilis í Lönguhlíö 3,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 14. febrúar
kl. 13.30.
Fyrir hönd systkina og annarra ættingja,
Einar Hilmar Jónmundsson.
+
Elsku sonur okkar, unnusti, bróðir, mágur og barnabarn,
JÓEL OTTÓ LÍNDAL SIGMARSSON,
Esjuvöllum 9,
Akranesi,
lóst 8. febrúar.
Eiríkur Sigmar Jóelsson, Emilfa Lfndal Ólafsdóttir,
Pálína Kristín Jóhannsdóttir,
Jónina Lfndal Sigmarsdóttir, Guðmundur Sigvaldason,
Auður Líndal Sigmarsdóttir,
Jónfna Gísladóttir,
Auður Gfsladóttir.
+
Útför mannsins míns, föður og afa,
JÓHANNS BJARNASONAR,
Ásavegi 8,
Vestmannaeyjum,
fer fram frá Landakirkju laugardaginn 12. febrúar kl. 14.00.
Oddný Bjarnadóttir, Hanna Jóhannsdóttir,
Rósa Mikaelsdóttir, Bjarndfs H. Mikaelsdóttir.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, er auðsýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför eiginkonu minnar og móður okkar,
KRISTJÖNU PÉTURS ÁGÚSTSDÓTTUR,
Hólum 15,
Patreksfirði.
Magnús Friðriksson,
Friðrik Magnússon,
Helgi Magnússon,
Ingveldur Hera Magnúsdóttir,
tengdadætur og barnabörn.
árið 1993 úr erfiðum sjúkdómi, 48
ára að aldri.
Böm þeirra Dómhildar og
Bernódusar vom sex: Erla hjúkmn-
arfræðingur, gift Ágústi Sigurðs-
syni skrifstofumanni; Halldór, inn-
kaupastjóri hjá dótturfélagi Sölu-
miðstöðvar hraðfrystihúsanna,
IFPL í Grimsby, kvæntur Kristínu
Gissurardóttur; Lilja, útibússtjóri
pósthússins í Breiðholti; Sigurður
Viggó rafvirkjameistari, nú látinn,
var kvæntur Halldóm Kristjáns-
dóttur kennara; Guðmundur raf-
virkjameistari, kvæntur Sigríði
Hannibalsdóttur og Svanur sem lést
fjögurra ára gamall. Barnabörnin
eru níu talsins og barnabamabömin
eru orðin fimm.
Nú situr frændi minn einn eftir
í húsi sínu á áttugasta og fjórða
aldursári og horfir yfír farinn veg
og minnist hátt í 60 ára samvem-.
Fjölskyldur mínar biðja honum og
ættingjum hans blessunar Guðs.
Að lokum langar mig að kveðja
Hiddý mína með versi Hallgríms
Péturssonar, sem ég valdi mér þeg-
ar ég gekk til prestsins vorið sem
ég fermdist. Það tengist henni í
huganum.
Lausnara þínum lærðu af
lundemi þitt að stilla,
hógværðar dæmið gott hann gaf,
nær gjöra menn þér til illa.
Bót og formæling varast vel,
á vald Guðs allar hefndir fel,
heift lát ei hug þinn villa.
Far þú í friði,
friður Guðs þig biessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Guðrún Halldóra Jónsdóttir.
Þó í okkar feðra fold
falli alit sem lifir
enginn getur mokað mold
minningamar yfir.
(Bjami Jónsson frá Gröf)
Móðursystir mín, Dómhildur
Klemenzdóttir, lést á Fjórðungs-
sjúkrhúsi ísatjarðar 5. febr. sl. Eft-
irlifandi eiginmaður hennar er
Bemódus Halldórsson og bjuggu
þau allan sinn búskap í Bolungar-
vík. Þau eignuðust sex böm. Sonur
þeirra Svanur lést aðeins fjögurra
ára gamall. Síðastliðið ár hefur ver-
ið þeim erfítt. Hiddý frænka hefur
verið rúmliggjandi síðan í ágúst sl.
eftir lærbrot og brotnaði tvívegis
eftir það. Á því ári barðist sonur
þeirra, Sigurður Viggó, við illvígan
sjúkdóm, er lagði hann að velli í
sept. sl. Hún Hiddý frænka var
kona þeirrar kynslóðar sem stóð
meðan stætt var, hugsaði meira um
aðra en sjálfa sig. Fram á það síð-
asta var hugsunin að veita vel, öll-
um sem til hennar komu. Og það
var ekki hennar að kvarta, sem
sýndi sig best í veikindum hennar.
Hún var forkur dugleg þessi fín-
gerða kona.
Hiddý var mjög heimakær kona,
og bar heimili hennar þess vott að
hún unni því, enda var þangað gott
að koma. Margir minnast hennar
við prjónavélarnar sem hún átti, þá
ung kona með stórt heimili. Um
tíma hafði hún konur í vinnu við
prjónaskapinn og margur naut góðs
af. Hún, eins og hennar kynslóð,
hafði alltaf nóg að gera.
Á unglingsámm mínum fékk ég
að koma til þeirra sumartíma og
eftir fyrsta skiptið linnti ekki látum,
til þeirra fór ég aftur og aftur. Og
er ég stofnaði svo heimili mitt í
Bolungarvík, vom þau mínir nán-
ustu hér. Það var ómetanlegt að
eiga þau að. Ófáar em hláturstund-
irnar sem við frænkumar áttum
saman. Já, hún Hiddý var eindæma
hláturmild kona, með sinn smitandi
hlátur sem oft var erfítt að stoppa.
Ég þakka henni fyrir allar ljúfu
stundirnar. Hún var búin að skila
góðu dagsverki og var orðin þreytt.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H.P.)
Elsku frænka, far þú í friði.
Guðbjörg Hermannsdóttir.