Morgunblaðið - 26.03.1994, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. MARZ 1994
Magnús Þór Ol-
afsson - Minning
Fæddur 8. maí 1984
Dáinn 19. mars 1994
Langri og erfiðri veikindabaráttu
þinni er lokið. Miskunnarlaus sjúk-
dómur slökkti að lokum lífsneist-
ann, en þú barðist hetjulega til síð-
asta dags. Lífsvilji þinn kom okkur
öllum á óvart, en við vissum að
umönnun og kærleikur pabba og
mömmu sem voru vakin og sofin
yfír velferð og líðan drengsins síns
hafði mest að segja. En endalokin
voru ekki umflúin og þegar þú
kvaddir valdirðu einn fallegasta dag
vetrarins þegar sjóndeildarhringur-
inn virðist óendanlegur og maður
óskar þess að tíminn geti staðið í
stað.
Þú flaugst í burt þegar sól reis
hæst og hélst á vit nýs heims og
ókunnugra ævintýra. Og þar beið
langamma með útbreiddan faðminn
og tók þig undir vemdarvæng sinn
og leiddi þig í gegnum Guðs- og
englaríki þar sem hún er öllum
hnútum kunnug. Og undir hennar
handleiðslu muntu blómstra og
dafna og hæfileikar þínir fá að njóta
sín.
Og þar trúi ég að þú munir aftur
taka á sprett, leika, hlæja og
syngja.
Með þessum orðum vil ég kveðja
þig, elsku Magnús Þór.
Elsku Oli og Sólbjörg, amma
Guðrún, afí Magnús, amma Lillý
og afí Hilmar. Mínar innilegustu
samúðarkveðjur færi ég ykkur og
öðrum ástvinum. Guð gefi ykkur
styrk í sorginni.
Andrea.
Magnús Þór Ólafsson hljóp um,
lék sér og hló, eins og böm gera,
þar til sjaldgæfur sjúkdómur smátt
og smátt dró úr honum allan mátt.
Eftir það tók við langur og erfiður
tími og Magnús litli var rúmfastur,
bam að aldri. Fjölskylda hans vék
ekki frá honurn, vakti yfir honum
dag og nótt. Eg veit það hefur
hýrnað yfir honum þegar foreldrar
hans spiluðu fyrir hann á hljóð-
færi, því tónlist er mannbætandi,
eins og allir vita, og sennilega hef-
ur Magnús Þór skynjað það best
allra.
Jafnvel þótt Magnús hafi verið
sæll að fá að deyja, þá er erfitt að
skilja hvers vegna 9 ára gamall
strákur fékk ekki að lifa glöðu lífi
eins og önnur börn, og vaxa og
verða fullorðinn. Það verður aldrei
hægt að fylla upp í það tómarúm
sem hefur myndast við það að
Magnús er farinn frá okkur, það
er ekkert sem kemur í staðinn fyrir
Magnús Þór. En það er hægt að
hugga sig við það að nú líður honum
svo miklu betur, og það er hægt
að geyma í huga sér allar minning-
arnar um Magnús alveg frá því
hann kom í heiminn fyrir tæpum
tíu ámm.
Þegar ég frétti að Magnús frændi
minn væri dáinn datt mér í hug
ákveðið lag og ljóð, lag eftir Jón
Þórarinsson við Ijóð Halldórs Lax-
ness. Það heitir Islenskt vögguljóð:
Ég skai vaka og vera góð
vininum mínum smáa,
meðan óttan rennur ijóð,
roðar kambinn bláa,
og Harpa sýngur hörpuljóð
á hörpulaufið gráa.
Stundum var í vetur leið
veðrasamt á glugga;
var ekki einsog væri um skeið
vofa i hveijum skugga?
Fáir vissu að vorið beið
og vorið kemur að hugga.
Einsog hún gaf þér íslenskt blóð,
úngi draumsnillíngur,
megi loks hin litla þjóð
leggja á hvarm þér fíngur,
- á meðan Harpa hörpuljóð
á hörpulaufíð sýngur.
Magnús Þór Ólafsson var fæddur
8. maí 1984, á hörpu, samkvæmt
gömlu íslensku timatali. Hann var
sonur Sólbjargar Hilmarsdóttur frá
Njarðvík og Olafs Magnússonar frá
Keflavík. Foreldrar þeirra eru
Hólmfríður Snorradóttir og Hilmar
Guðjónsson, og Guðrún E. Ólafs-
dóttir og Magnús Jóhannesson.
Ég votta þeim og öðrum aðstand-
endum og vinum samúð mína.
Björg Sig.
Hvað er það ljós, sem lýsir fyrir mér
þá leið, hvar sjón mín enga birtu sér?
Hvað er það Ijós, sem ljósið gjörir bjart
og lífgar þessu tákni rúmið svart?
Hvað málar „ást“ á æsku brosin smá
og „eilíft líf“ í feiga skörungs brá?
Hvað er þitt Ijós, þú varma hjartans von,
sem vefur faðmi sérhvem tímans son?
Guð er það ljós.
(Matthías Joch.)
Það líður senn að páskum. Upp_-
risuhátíð frelsarans er í nánd. Á
kveðjustundu minnist ég hinnar
fögru og hreinu bamssálar Magn-
úsar Þórs og hugur minn fýllist
þakklæti fyrir að hafa átt svo yndis-
legan frænda og vin, sem hann
var. Og svo þakka ég fyrir allar
stundimar, sem við áttum saman.
Ég trúi því að Magnús Þór fái dá-
samlegar móttökur á nýju leiðinni
sinni og ég trúi því að hann sé
umvafinn ást og birtu frá ástvinum
okkar sem nýfamir eru.
Ég trúi því að heimur horfinna
sálna sé ekki svo fjarri. Þeir sem
við elskum þar, séu þegar allt kem-
ur til alls, svo ótrúlega nærri.
Magnús Þór kom sem sólargeisli
inn í líf foreldra sinna og hann var
sannkallað Ijóssins barn. I návist
hans var birta og hlýja alla tíð.
Sorgin gleymir engum, hún er
miskunnarlaus og kemur okkur allt-
af á óvart. Elsku Sólbjörg, Ólafur,
Guðrún og Magnús. Guð styrki
ykkur og blessi í söknuði ykkar.
Listaskáldið góða hefir gefið okk-
ur huggun með ótal ljóðum sínum
og þetta ljóð er eitt þeirra, sem ég
læt hér fylgja með:
Sáran lét Guð mig
söknuð reyna.
Verði hans vísdóms
vilji á mér. Syrtir í heimi
sorg býr á jörðu
Ijós á himni
lifir þar mín von.
Elsku Magnús Þór, Guð geymi
þig um tíma og eilífð. Þess óskar
af hjarta þín ömmusystir.
Dagrún.
Hann Magnús Þór er dáinn eftir
erfið o g langvarandi veikindi. Þegar
ég minnist Magnúsar Þórs, kemur
fyrst upp í hugann hve.rsu fallegur
drengur hann var með einhver þau
fegurstu augu og andlit sem ljóm-
aði allt þegar hann brosti. Magnús
Þór var augasteinn foreldra sinna,
enda einkabarn þeirra. Og þrátt
fyrir að oft kæmu mjög erfiðir
tímar, þá létu þau aldrei bugast,
ekki síst vegna þess stuðnings sem
afar og ömmur Magnúsar Þórs
veittu þeim.
Elsku Sólbjörg og ÓIi, missir
ykkar er mikill, en ég vona að góð-
ar minningar um yndislega dreng-
inn ykkar megi styrkja ykkur í sorg-
inni. Ég og fjölskylda mín viljum
votta ykkur og öðrum aðstandend-
um okkar dýpstu samúð.
Brynhildur Jónsdóttir.
Haustið 1991 lá Magnús Þór á
Barnaspítala Hringsins. Þar lá einn-
ig tveggja ára dóttir mín sem þá
var haldin alvarlegum sjúkdómi.
Þegar hún heyrði skemmtilega tón-
list berast út úr stofu 3 þá flýtti
hún sér í heimsókn. Stuttu síðar
leit ég þangað inn og þá sat hún
hin ánægðasta uppi í rúmi hjá
Magnúsi. Þetta var í fyrsta skiptið
sem ég sá hann. Hann lá grafkyrr
og horfði beint fram fyrir sig. Hann
var ákaflega fallegur drengur með
blá augu og ljósbrúnt liðað hár.
Undir höfðinu var dökkblár silki-
púði og sængurverið var skrautlegt
með dýrum og blómum. Það var
greinilegt að foreldrarnir hugsuðu
vel um Magnús og það var alltaf
hlýlegt í kringum hann.
Eftir þetta fórum við mæðgur
oft í heimsókn og ég kynntist Öla
og Sólbjörgu. Við spjölluðum um
lífið og tilveruna en mest um böm-
in okkar og veikindin. Þau sögðu
mér að áður en Magnús veiktist
hefði hann verið hress strákur sem
fannst skemmtilegast að vera úti í
fótbolta. Sjúkdómseinkennin fóm
að koma í Ijós um þriggja ára aldur-
inn og þegar sjúkdómsgreiningin lá
fyrir varð ljóst að Magnús myndi
ekki eiga langa lífdaga.
Óli og Sólbjörg töluðu æðrulaust
um veikindin og ég dáðist að styrk
þeirra. Það var gott að tala við
þau. Við þau var hægt að tala um
trúna á Guð, kvíðann og allar þær
tilfinningar sem bærast í foreldrum
þegar jafnvel vonin er horfin.
Kynni mín af þessari fjölskyldu
hafa reynst mér mjög dýrmæt og
vil ég með þessum orðum þakka
þeim samfylgd á erfiðum tímum og
votta Sólbjörgu og Óla okkar inni-
legustu samúð.
Guðbjörg.
Hetjulegri baráttu litla drengsins
okkar er lokið. Ósjálfbjarga værum
við, ef Drottinn Guð umvefði okkur
ekki með sínum sterku örmum þeg-
ar hin þunga sorg dynur yfir. Hann
einn megnar að gefa okkur og for-
eldrunum styrk. Við ömmurnar og
afamir viljum þakka elsku Magnúsi
Þór fyrir alla þá gleði sem hann
gaf okkur. Fullvissa okkar er að
núna líður honum vel.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljómar gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með Ijóssins öndum.
(B. Halld.)
Við viljum þakka öllu starfsfólki
á sjúkrahúsi Keflavíkur fyrir frá-
bæra umönnun og einnig séra Ólafí
Oddi Jónssyni fyrir hans góða styrk
í gegnum árin.
Hinsta kveðja.
Guðrún, Magnús,
Hólmfríður og Hilmar.
Þú litla barn sem ég þráði að faðma,
umvefía elsku, vaxa með þér.
Líf þitt var svo stutt,
hér er ég eftir hugsandi um það,
sem hefði getað orðið.
Kannski í eilífðinni fáum við
að hlæja og gráta,
faðmast og vaxa.
Og vinna upp þann tíma,
sem við aldrei áttum.
(Gleym mér ei)
í dag kveðjum við lítinn vin okk-
ar, Magnús Þór, sem lést á Sjúkra-
húsi Keflavíkur hinn 19. mars sl.
eftir langa og erfiða sjúkdómslegu.
Tíminn hans hér á meðal okkar
varð ekki langur miðað við heilan
mannsaldur, samt skilur hann eftir
sig svo mikið tóm og svo margar
spurningar.
Af hveiju fékk þessi litli fallegi
drengur ekki að vaxa, dafna, þrosk-
ast og njóta þess sem lífið hefur
upp á að bjóða?
Af hveiju er svo mikill sársauki
lagður á börn og fjölskyldur þeirra?
Spumingar sem þessar leita nú
sem oftar á okkur. Það er gott að
hugsa til þess að Magnús Þór átti
góða að. Aðstandendur sem voru
tilbúnir að veita honum alla þá ást,
hlýju og umhyggju sem hugsast
gat. Foreldrar hans hafa verið vak-
andi og sofandi yfír velferð hans í
öllum hans veikindum og sýnt mik-
inn kjark og þroska.
Sl. tvö ár var Magnús litli að
mestu á Sjúkrahúsi Keflavíkur, þar
sem mamma hans útbjó hans annað
heimiii af mikilli natni og smekkvísi.
Elsku Óli og Sólbjörg, orð eru
svo lítils megnug á svona stundum,
en við munum biðja Guð að gefa
ykkur styrk til að læra að lifa án
Magnúsar, sólargeislans ykkar, sem
allt ykkar líf snerist um.
Ömmunum og öfunum, sem alltaf
voru tilbúin að rétta hjálparhönd,
svo og öðrum aðstandendum send-
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hönd þín snerti
sálu okkar.
Fótspor þín liggja
um líf okkar aUt.
(Gleym mér ei)
Hildur og Jóhanna.
Blómkrónur anga, brosa móti sólu,
bamsaugað tæra þó fepr skín.
Blómið mun falla, brestur hvert auga,
birtan þin, Jesús, aldrei dvín.
(Sbj. E.)
Elsku frændi, Magnús Þór. Okk-
ur langar til að kveðja þig með
örfáum orðum. Við vitum að núna
líður þér vel, hjá góðum Guði, þar
sem engin þjáning eða sjúkdómur
er til. Best hefði þó verið að fá.að
hafa þig hérna hjá ástvinum þínum,
sem þótti svo vænt um þig. En Guð
vildi að þú kæmir til sín og við
verðum að trúa á hann og treysta
því að hann hafí leitt þig inn í ríki
sitt og dýrð sína, en huggi okkur
hin, sem núna erum svo hrygg. Að
lokum viljum við biðja þér, elsku
frændi, bænina sem við báðum fyr-
ir þér á hveiju kvöldi. Við höldum,
að núna sért þú sjálfur einn af
Guðs englunum, sem sitja yfir
sænginni okkar:
Vertu yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
Jón Viðar, Nanna og
Elísa Rún.
Þegar ég heyrði að elsku litli
frændi minn Magnús Þór væri far-
inn yfír landamærin miklu var eins
og ljós lífsins slokknaði um stund,
en þegar minningarnar um sam-
verustundir okkar skutu upp kollin-
um varð allt bjartara. Það var svo
gaman þegar hann kom í heimsókn
til okkar með foreldrum sínum.
Hljóðfærin hér á heimilinu vöktu
hrifningu hans en þó sérstaklega
litla orgelið. Hann sat oft lengi og
spilaði og fylgdist vel með hvort
við værum að hlusta á eða ekki.
Við Iékum okkur og sungum og það
var líf og §ör.
Það var líka gaman að fylgjast
með samskiptum Magnúsar Þórs
og ömmu hans, Guðrúnar (systur
minnar). Á milli þeirra ríkti sönn
vinátta og þau léku sér svo
skemmtilega saman.
Það var snemma á lífsleiðinni
sem þessi elsku frændi minn veikt-
ist af sjaldgæfum hrörnunarsjúk-
dómi sem á sviði læknavísindanna
er ennþá ekki hægt að lækna. Það
er ósköp sárt og tekur langan tíma
að trúa þess konar staðreynd.
Magnús Þór þurfti að fara í gegn
um mikla sjúkdómserfiðleika í
þessu lífi, en ég veit að hann átti
samt sem áður margar hamingju-
stundir með yndislegu foreldrunum
sínum sem eiga ekki marga sína
líka hvað umhyggju og ástúð snert-
ir.
Það vakti furðu mína hve næm
og dugleg þau og Guðrún systir
voru við að hjúkra Magnúsi Þór.
Fyrir mér eru þau eins og færustu
læknar á þessu sviði.
Ömmur og afar Magnúsar Þórs
voru foreldrum hans mikill stuðn-
ingur í þessum miklu erfiðleikum.
Á sjúkrahúsi Keflavíkur fékk
Magnús Þór frábæra umönnun af
læknum og starfsfólki.
Elsku litli frændi, það var svo
gott að vera í návist þinni og þó
við værum hætt að geta spilað sam-
an og leikið okkur var svo ljúft að
halda í hönd þína og finna góða
andrúmið í kring um þig. Ég á þér
svo margt að þakka. Það varst þú
sem fékkst mig til að fara að iðka
trú mína, sem gefur mér annan og
dýpri skilning en ég hafði áður á
lögmáli lífsins. Einnig þá vissu að
núna ert þú kominn í aðra tilveru
þar sem þjáningar þínar eru á enda.
Á eftir vetri kemur alltaf vor og
þó að trén felli lauf að hausti koma
önnur ný að vori. Á sama hátt mun
líf þitt halda áfram að eilífu. Við
munum hittast aftur í annarri til-
vist og þá munum við eiga fleiri
góðar stundir saman.
Elsku Sólbjörg, Óli, Gunna syst-
ir, Magnús, Hólmfríður, Hilmar og
allir aðrir aðstandendur, ég bið þess
heitt að öll verndandi öfl alheims
umvefji ykkur og styrki í þessari
miklu sorg.
Jóhanna Fjóla Ólafsdóttir.
Okkur langar með nokkrum orð-
um að minnast elskulegs frænda
okkar, Magnúsar Þórs, sem lést á
Sjúkrahúsi Keflavíkur 19. mars sl.
eftir langa og erfiða sjúkdómslegu,
aðeins 9 ára gamall.
Magnús Þór var yndislegt barn,
sem átti góða að. Það var sérstök
upplifun að fylgjast með hversu nat-
in og dugleg foreldrar, afar og ömm-
ur Magnúsar Þórs voru í veikindum
hans og naut hann góðs af því. Með
mikilli samvinnu viku þau vart frá
honum. Til að geta haft Jiann sem
mest hjá sér og veitt honum öryggi,
ástúð og hlýju, höfðu Óli og Sólbjörg
útbúið íbúðina sína sérstaklega,
þannig að auðveldara væri að taka
hann heim. Framtíðaráætlanir þeirra
fólust alltaf í því að gera allt það
sem gæti gert Magnúsi litla lífið
léttara þannig að honum liði betur.
Magnús Þór hafði dálæti á tónlist
og í ófá skipti spilaði Lillý amma
fyrir litla ömmudrenginn sinn á gít-
arinn og söng með. Einnig spiluðu
Óli og Sólbjörg oft fyrir hann á gítar-
inn og píanóið.
Okkur er sérstaklega minnisstætt
eitt skipti þegar við heimsóttum Óla,
Sólbjörgu og Magnús Þór í Lyngholt-
ið. Þá var sjúkdómurinn sem Magn-
ús þjáðist af búinn að ganga mjög
nærri honum og við gátum ekki
merkt að Magnús skynjaði neitt úr
umhverfi sínu. En það var ekki rétt
og það sýndi Óli okkur fram á með
því að spila eitt af uppáhaldslögum
Magnúsar. Smátt og smátt færðist
bros yfir andlit hans og innan
skamms ljómaði hann allur af gleði.
Þetta endurspeglar hversu vel
ættingjar Magnúsar börðust áfram
fram á síðustu stundu.
En núna hefur Magnús litli fengið
hvíldina. Hann er laus undan fjötrum
sjúkdómsins sem hijáð hefur hann
mestan hluta stuttrar ævi hans.
En missirinn er mikill. Augasteinn
foreldra sinna og yndislegur drengur
er horfinn á braut, aðeins níu ára
gamall.
Að lokum fylgja hér orð Fannars
Freys tveggja ára sem horfði mikið
upp til Magnúsar og hafði sérstakt
dálæti á frænda sínum: „Magnús
Þór frændi er dáinn, hann er farinn
til Guðs og amma Bíbí passar hann.
Núna er honum batnað og líður vel.“
Þessu trúum við, hann er í góðum
höndum ættingja sinna, sem gæta
lítils indæls drengs sem barðist
hetjulegri baráttu við sjúkdóm sinn,
sem að lokum hafði betur.
Elsku Sólbjörg, Óli, Lillý, Hilmar,
Guðrún, Magnús og aðrir aðstand-
endur, læknar og starfsfólk allt á
Sjúkrahúsi Keflavíkur sem stundaði
litla drenginn eins og það ætti hann
sjálft, Guð gefi ykkur styrk í þess-
ari miklu sorg.
Magnús Hlynur, Fannar
Freyr og Anna Margrét,
Selfossi.