Morgunblaðið - 09.04.1994, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. APRÍL 1994
Minning
*
Olafur Sveinsson
Fæddur 7. júlí 1935
Dáinn 18. mars 1994
Minning
Áki Elísson
Það geislar af minningu þinni,
dettur mér fyrst í hug þegar ég
sest niður til að festa smá minn-
ingabrot á blað um vin minn, Óla
Sveins, eins og við kölluðum hann
vinir hans og venslafólk. Það var
að morgni 18. mars að mér var til-
kynnt lát hans. Ég hafði hitt hann
nokkrum dögum áður við vinnu sína
á Tæknivinnustofu Örtækni í Há-
túni 10. Óli var þá kátur og hress
eins og endranær og ekki datt mér
þá í hug að þar hitti ég hann í síð-
asta sinn, eins og raunin varð á.
Það kom mér því mjög á óvart að
frétta lát hans.
Óli var fæddur 7. júlí 1935 að
Hvammi í Fljótum í Skagafirði.
Foreldrar hans voru Kristín Þor-
bergsdóttir og Sveinn V. Pálsson
sem þar hófu búskap það ár. Árið
1939 fluttu þau að Sléttu í sömu
sveit og þar ólst Óli upp. Óli fór
að vinna við bú foreldra sinna strax
og geta og kraftar leyfðu, en hann
var elstur sinna systkina. Það mun
hafa verið um sextán ára aldurinn
sem hann fór að stunda vinnu utan
heimilis og þá lá leiðin inn í Eyja-
fjörð þar sem hann réð sig í kaupa-
vinnu. Síðan lá leiðin suður á Kefla-
víkurflugvöll þar sem hann hóf störf
hjá Sameinuðum verktökum og
vann þar í nokkur ár.
Næst fer Óli til Reykjavíkur og
hefur þá störf hjá byggingameist-
ara sem mig minnir héti Þorsteinn
Jónsson. Þar fór hann að aka vöru-
bíl, Ford árgerð 1947, sem hann ók
í mörg ár, eða allt til þess að hann
fékk þann sjúkdóm sem batt hann
við hjólastói til æviloka. Það lýsir
vel snyrtimennsku og trúmennsku
Óla, hve vel hann hugsaði um og
fór vel með þann bíl sem honum
var trúað fyrir, enda hugsaði Óli
vel um alla bíla sem hann hafði
undir höndum, hvort sem hann átti
þá sjálfur eða ók fyrir aðra.
Eitthvað ók hann fyrir bílstjóra
á BSR og þar var sama snyrti-
mennskan sem endranær. Fljótlega
eftir að hann flutti suður, keypti
hann sér forláta Willisjeppa lengd-
an, mikinn kostagrip. Margar ferð-
irnar fór ég með Óla vini mínum á
þeim bíl. Þá var yfirleitt farið heim
í Fljótin um jól og páska þegar
nokkrir frídagar féllu saman og
yfirleitt hafði vinurinn samband við
mig og bauð mér far. Óla þótti afar
vænt um sveitina sína yndisfögru,
Fljótin í Skagafirði, og þar dvaldi
hugurinn oft. Ekki vissi ég hann
glaðari en þegar hann gat skotist
norður með foreldra sína eftir að
þau fluttust suður og var þá farið
í Fljótin og til Siglufjarðar að heim-
sækja frændfólk og yini.
Ég dáðist oft að Óla hvað hann
var duglegur að ferðast um landið
Það var afa Hermanni líkt að
láta ömmu ekki bíða lengi eftir sér
en hún lést 16. mars síðastliðinn.
Þau höfðu átt saman giftusamlega
ævi í tæp 64 ár. Okkur dótturbörn-
unum af neðri hæðinni í Miðtúni 6
langar til að senda afa stutta kveðju
en hann var sem okkar annar fað-
ir, sérstaklega þegar pabbi stundaði
sjómennsku.
Afi v_ar úr Dölunum eins og
amma. Árin 1908 til 1913 bjuggu
langafí og -amma í Ljárskógaseli
sem var þríbýli. Þar ólst upp með
afa drengur er Jóhannes hét
(kenndi sig síðar við Katla). Þegar
afí varð átta ára fékk hann eftirfar-
andi afmælisvísur frá vini sínum
sem var þá þremur árum eldri og
birtist hér stafrétt eftir frumhand-
nti:
sitt og skoða staði sem hann fýsti
að sjá. Þrátt fyrir fötlun sína ók
hann sjálfur því hann lét búa bíla
sína stjórntækjum við stýrið til að
auðvelda sér aksturinn. Þar sem
hann fór um varð hann helst að
vita nöfn á öllum kennileitum og
helst nöfn á öllum sveitabæjum sem
hann ók framhjá.
Vestfirðina var hann búinn að
ferðast um oft og mörgum sinnum
og oft var það þegar hann kom til
baka að hann sló á þráðinn til mín
til að segja mér frá ferðinni og þá
gat nú símtalið staðið eitthvað á
annan klukkutímann. Þá sagði hann
oft: „Þú ættir að sjá þennan stað,
það er svo ofboðslega fallegt þar.“
Eins og'áður sagði var Óli elstur
systkina sinna, en þau eru þessi í
aldursröð: Ásta Arndís, fædd 25.
júlí 1942, Ingvar Páll, fæddur 2.
apríl 1944, Ástvaldur Bragi, fæddur
14. júní 1945, Karl, fæddur 3. júní
1947 og Þorbergur Rúnar, fæddur
11. júlí 1950. Öll eru þau myndar-
og mannkostafólk, og vil ég votta
þeim samúð mína svo og móður
þeirra, Kristínu, sem býr í þjónustu-
íbúð aldraðra við Dalbraut. Faðir
þeirra, Sveinn, lést í júlí 1992.
Óli fékk íbúð í húsi Öryrkja-
bandalagsins, Hátúni lOa, um 1972
og bjó þar æ síðan. Ég vil svo að
lokum kveðja sómapiltinn og öðl-
ingsdrenginn Óla, vin minn, um leið
og ég þakka honum allan vinskap-
inn og samfylgdina öll þessi ár. Guð
blessi minningu Óla.
Kristinn Jónsson.
Það er gott að eiga vini sem
hægt er að tala við sér til heilsubót-
ar einkum þegar þeir eru hressir í
anda og jákvæðir. Einn þessara vina
minna er hún Stína frá Sléttu. Við
tölumst oft við og rökræðum um
lífið og tilveruna.
Þegar ég að morgni 18. þessa
mánaðar hringdi, þá svarar karl-
mannsrödd í símann og eftir nokk-
urt hik segir hann að Óli bróðir
hans hafi dáið í nótt. Slík fregn
kemur ætíð óvænt og samtalið varð
ekki lengra að þessu sinni.
Ég hef þekkt hann Óla frá því
að hann var smástrákur norður á
Sléttu í Fljótum og um tíma áttum
við heima á sama bænum.
Hann Óli var sérlega aðlaðandi
barn, ætíð glaður og hress og með
ljóst hrokkið hár, smáfríður og svip-
hreinn. Hann var elstur af sex
systkinum sem öll ólust upp með
foreldrum sínum norður í Fljótum,
lengst af á Sléttu og við þann bæ
eru foreldrar hans kenndir, en þau
eru Sveinn Pálsson sem lést fyrir
tveimur árum og Kristín Þorbergs-
dóttir sem lifir mann sinn og dvelur
í þjónustuíbúð fyrir aldraða á Dal-
braut 27. Óli flutti til Reykjavíkur
þegar hann var orðinn það gamall
að hann gat séð fyrir sér sjálfur.
Nú skín svo fagurt þín 8 ára sói
og indisleg biija nú gleðinnar jól
þú ert svo diggur með þelið mjög þítt
nú þitt byijar árið hér lífstíðar nítt.
Sífelt þér filgi vor sælunnar hnoss
sé með þjér alvaldur er deiði á kross
vertu síblessaður vinur minn kær
vorgeisla hvílir á enní þér blær.
Lísi þér alvaldur lukku á stig
Ijósgeisla ilurinn vermi nú þig
einlagt sé hjálp drottir.s almáttug vís
einglar þér séu hjá í Paradís.
Það er greinilegt að skáldið unga
skynjaði þá skapgerð sem einkenndi
einkum afa alla tíð en það var ein-
stakt jafnlyndi og þýtt þel. Hans
92 ára sól skein ávallt fagurt þrátt
fyrir erfiða tíð löngum og blik henn-
ar mun fylgja okkur meðan við.lif-
um. Afí var siálfur ágætlega þag-
rnæltur og hafði mikið yndi af kveð-
Um tíma dvaldi hann á heimili okk-
ar hjóna á Sogavegi 198 á meðan
hann var að finna sér samastað í
Reykjavík. Fljótlega eftir að hann
fluttist suður fór hann að finna
fyrir þeim veikindum sem urðu þess
valdandi að hann hafnaði í hjólastól.
Hann Óli var gæddur eiginleikum
sem hjálpuðu til við að bregðast við
af raunsæi og lífsgleðin varð áfram
hans dyggi förunautur.
Tengslin við hann Óla rofnuðu
að mestu við breyttar aðstæður og
nú spyr ég sjálfan mig hvað olli?
Ég finn enga nærtækari skýringu
en þá að flest erum við svo upptek-
in við að lifa lífinu að við gefum
okkur ekki tíma til að víkja út af
hraðbrautinni og staldra við hjá
þeim sem lifa lífínu við aðrar að-
stæður en una þó glaðir við sitt.
Svo gerist það að ég dvel um
tíma í Hátúni 10 mér til hressingar
eftir spítalalegu, þá birtist hann Óli
í stólnum sínum á leið í vinnu.
Hann verður fyrri til að heilsa og
spyr um leið, ertu ekki hress? Auð-
séð var að veikindin höfðu sett sitt
mark á þennan geðþekka mann, en
fasið var það sama og þetta glað-
beitta ávarp bar með sér að lífsgleð-
in hafði ekki yfirgefið hann. Eftir
þetta hittumst við oft en samræður
voru stuttar því hann Óli var alltaf
að flýta sér í vinnuna.
Einn daginn segir hann mér að
hann ætli að skoða hálendi Iandsins
í sumar, segist eiga sérhannaðan
bíl til þeirrar ferðar. Ég tók þessu
sém spaugi en seinna frétti ég að
þessi ferð hafi verið farin og þar
með hafi hann Óli fengið uppfylltan
langþráðan draum um að horfa yfir
landið sitt frá nýjum sjónarhóli. Ég
hef ekki hitt hann Óla eftir að þessi
ferð var farin, en ég sé í huganum
hrifninguna í svip hans þegar hann
segir frá ferðinni og þá ekki síður
því að hafa yfirstigið það sem aðrir
töldu ómögulegt.
Að lokum endurtek ég samúðar-
kveðjur til hennar Stínu og hennar
nánustu. Það hefur alltaf verið bjart
yfir Sléttufjölskyldunni þótt oft
hafl blásið á móti og svo mun verða
áfram.
Ég bið Guð og góða vætti að
fylgja ykkur fram á veginn.
Hjálmar Jónsson.
skap. Þess nutum við ríkulega, dótt-
urbörnin. Hann sat löngum með
okkur og Pétri, yngsta syni sínum,
og kvaðst á við okkur. Munum við
ætíð búa að þeim stundum.
Ólíkt ömmu var afi alltaf með
hugann í sveitinni og alltaf þurftum
við að gefa honum ítarlega skýrslu
á haustin um sumardvöl okkar í
Skagafírði. Þrátt fyrir þennan mikla
áhuga á búskap skynjaði maður
aldrei neina biturð hjá afa yfir því
að hafa þurft að bregða búi í blóma
lífsins vegna veikinda sinna. Þegar
við lítum til baka eru ofarlega í
huga allar gönguferðirnar sem við
fórum með afa þar sem við nutum
nærveru hans og visku.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við afa Hermann er hann
heldur til fundar við ömmu Laugu
og biðjum þau vel að lifa hjá englum
í Paradís. Við hugsum til ykkar
með söknuði en einnig þakklæti og
virðingu fyrir það sem þið voruð
okkur.
Blessuð sé minning ykkar.
Dótturbörnin,
Fæddur 15. febrúar 1958
Dáinn 12. mars 1994
Hann Áki bróðir er farinn. Það
er stór biti. Mér verður orðfátt
þegar maður á að lýsa hversu stórt
skarð varð eftir í þessari stóru og
samheldnu fjölskyldu og hvílík
sorg er að horfa á eftir þessum
góða dreng.
Mér varð mikið um þegar ég
frétti að Áki bróðir lægi þungt
haldinn á sjúkrahúsinu á Akur-
eyri. Ekki hvarflaði annað að mér
en hann myndi bera sigur úr být-
um, en raunin varð önnur. Ég er
því mikið fegin að hafa farið strax
norður til að standa við hlið eigin-
konu hans, foreldra minna, systk-
ina og hans hin hinstu skref og
getað kvatt hann.
Þegar Áki fluttist til Akureyrar
lengdist bilið, en sambandið var
gott á milli og hugurinn oft hjá
Áka og Bryndísi. Þau áttu vel sam-
an, Aki og Bryndís, viljasterk,
ákveðin og harðdugleg, annars
hefðu þau ekki komið sér svona
vel fyrir og hlotnast svona mikið
á þessum stutta tíma sem þau
fengu að njóta samvista. Fullt hús
af kærleik, ást og börnum, þrjár
blómarósir, Fjóla, Sóley, og Lilja
og litli molinn hann Brynjar Elís.
Mig langar að minnast æskuár-
anna á Breiðdalsvík. Áki var mik-
ill ærslabelgur og alltaf eitthvað
að gera, oft gekk mikið á í Hraun-
prýði. Stundum voru leikfimiæf-
ingar þeirra bræðra svo miklar á
stofugólfinu að leirtauið hélst vart
í skápunum. Þá þurfti mamma að
skakka leikinn. Okkur systrum
fannst gaman að horfa á hnakka-
stökk, heljarstökk, standa á ann-
arri og báðum höndum. Áka fannst
voða gaman áð ganga upp stigann
á höndum, okkur þótt þetta voða
flott og hvöttum hann óspart.
Fastur liður hjá honum var að
fara fáklæddur út í frost og snjó,
þá var hann að herða sig. Minning-
arnar eru margar og allar góðar,
það gerir þær svo sárar. Eg vil
kveðja Áka bróður með þessum
orðum: Þakka þér fyrir allt og allt.
Ég votta Bryndísi og börnunum
fjórum mína dýpstu samúð. Einnig
mömmu, pabba og systkinum mín-
um. Vinum og tengdafjölskyldu
votta ég einnig samúð.
Erla Vala Elísdóttir.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vep
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig. -
(23. Davíðssálmur.)
31. afmælisdagurinn minn er
runninn upp. Ég er að koma heim
úr yndislegri ferð. Skyndilega
skyggir á gleði mína, því það fyrsta
sem ég fæ að heyra eru sorgar-
fréttir. Einn af mínum bestu vin-
um, sem alltaf var mér svo kær,
hann Áki, er dáinn. Ungur yndis-
legur maður í blóma lífsins, burtu
tekinn frá yndislegri konu og íjór-
um ungum börnum. Spumingar
koma upp í huga minn, en engin
svör. Sumt er okkur ætlað að skilja
en annað ekki. Hugurinn reikar til
baka. Ég minnist þess þegar ég,
15 ára gömul, haustið ’79 var að
hefja annað skólaárið mitt í Lauga-
skóla. Strax fyrsta kvöldið var
mikill galsi í fólki og þar sá ég
Áka í fyrsta skipti. Með okkur tók-
ust strax kynni mikillar vináttu og
tryggðar sem varað hafa alla tíð
síðan. Áki var mjög sérstakur og
góður drengur. Framkoma hans
og lífsgleði hreif mig strax.
Hann var 5 árum eldri en ég
og ég leit mikið upp til hans því
fímm ár voru mikill aldursmunur
á þessum árum. Ég man líka að
ég furðaði mig stundum á því eft-
ir á að hann skyldi nenna að tala
við stelpukrakka eins og mig. En
aldur skipti ekki máli hjá Áka.
Hann var sannur vinum sínum.
Eitt er víst að ég á honum mikið
og gott veganesti út í lífið að
þakka. Þær voru ófáar stundirnar
sem við sátum saman og ræddum
mörg hjartans málin. Alltaf gaf
ég treyst honum og alltaf gat hann
gefið mér góð ráð og uppörvað
mig af hjartans einlægni. Ég minn-
ist þess einnig að nokkrum dögum
eftir byrjun skólans komu Bryndís
og Obba. Þá um kvöldið var haldið
diskótek. Þar leit Áki augum í
fyrsta sinn yndislega og gullfallega
stúlku, sem hann bauð upp í dans
og dansaði við allt kvöldið. Þetta
var Bryndís, eftirlifandi eiginkona
hans. Segja má að þau hafi dansað
saman allar götur síðan þá, því þau
tengdust strax órjúfanlegum bönd-
um. í mínum huga var samband
þeirra Áka og Bryndísar alltaf
mjög sérstakt. Þessi tími sem ég
átti með þeim á Laugum og hin
síðari ár yljar mér alltaf um hjarta-
rætumar. Að fylgjast með þeim
byggja upp svo fallegt fyrirmynd-
arheimili og eignast þessi fjögur
yndislegu börn. Samband þeirra
einkenndist af mikilli samheldni
og viljastyrk. Eitt er víst að skarð-
ið er stórt sem komið er í vinahóp-
inn og verður aldrei fyllt. Ég þakka
Guði fyrir þau forréttindi að fá að
kynnast Áka og þekkja hann síð-
ustu 15 árin. Minningin um góðan
dreng með fallega brosið geislandi
af hlýju og gleði varir og mun aldr-
ei gleymast.
Elsku Bryndís, Fjóla, Sóley,
Lilja, Brynjar Elís, foreldrar, systk-
ini og aðrir ástvinir. Ég vil votta
ykkur mína dýpstu samúð. Ég bið
Drottin Guð að blessa ykkur og
gefa ykkur styrk við ykkar erfiðu
kringumstæður. Að lokum langar
mig að uppörva ykkur með þessum
orðum sem standa í Matteus,
11:28: Komið til mín, allir þér sem
erfiði hafíð og þungar byrðar, og
ég mun veita yður hvíld._
Olga Ásrún.
Félagslíf í stórum skóla byggist
á samvinnu margra handa. í
Menntaskólanum á Akureyri hefur
skólafélagið Huginn átt því láni
að fagna að eiga ánægjuleg sam-
skipti við starfsmenn skólans. Án
þess væri skólalífið annað og ekki
eins litríkt og það er.
Skyndilega hefur verið höggvið
skarð í hóp starfsmanna skólans.
Eins og hendi væri veifað hefur
Áki Elísson smiður verið hrifinn
brott úr hópi þessara tryggu sam-
starfsmanna okkar. Mánudaginn
14. mars voru nemendur MA kall-
aðir á Sal. Þar tilkynnti Tryggvi
Gíslason skólameistari að Áki væri
fallinn frá eftir skammvinn en al-
varleg veikindi, og þar var hans
minnst í stuttri athöfn. Viku fyrr
hefði engan grunað þessi hörmu-
legu tíðindi.
Áki reyndist okkur góður félagi,
lipur og úrræðagóður og tók okk-
ur, sem til hans leituðum, af skiln-
ingi og glöðum vilja. Kynni okkar
og samstarf við hinn samhenta
hóp, Jón, Áka og Skúla hafa verið
lærdómsrík, en nú er skarð fyrir
skildi.
Á þessaristundu viljum við votta
fjölskyldu Áka Elíssonar dýpstu
samúð okkar, svo og öllum vinum
hans og aðstandendum, og jafn-
framt viljum við þakka fyrir að
hafa átt hann að þótt í stuttan tíma
væri.
Fyrir hönd nemenda í Mennta-
skólanum á Akureyri,
Stjórn skólafélagsins
Hugins.
Skarphéðinn, Elsa, og fas allt bar vott um myndpg-
Hérmann óg Þórir. Íéika 'Ög virðingú. Glaðværð Háns
Hermann Guðmunds
son — Minning
Fæddur 27. apríl 1902 .
Dáinn 31. mars 1994