Morgunblaðið - 09.04.1994, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. APRIL 1994
Með
morgnnkaffinu
Heyrðu heimski kúluhaus. Af
hverju heldurðu að öllum
finnist ég leiðinlegur?
Skiptu þér ekki af þessu,
herra dómari.
HÖGNI HREKKVÍSI
BREF ITL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691329
Ekki er allt gxill sem glóir
Frá Elísabetu Jónsdóttur:
Oft hefur verið rætt um einkenni-
lega viðskiptahætti hérlendis, sér-
staklega í sambandi við vörur í ábyrgð
(smáaletrið sem gleymist að lesa) og
það að skipta vörum. Lengi hefur
framkoma afgreiðslufólks verið þann-
ig að manni hefur liðið líkt og glæpa-
manni ef maður hefur dirfst að ætla
sér að skipta vöru af einhverri ástæðu.
En með aukinni samkeppni og upp-
lýstari verslunarháttum hefur þetta
batnað mjög. Þess vegna varð ég al-
veg orðlaus yfir framkomu sem ég
varð fyrir á einhveiju virtasta og vin-
sælasta skartgripaverkstæði landsins
fyrir skömmu.
Fyrir rúmu ári var mér gefin perlu-
og demantshringur frá gullsmíða-
verkstæði Jens. Hann passaði mér
aldrei fullkomlega, sérstaklega á þann
fingur sem ég ætlaði mér að nota
hann, en þar sem þetta var spari-
hringur setti ég hann sjaldan upp svo
það kom ekki mikið að sök. En eftir
síðustu veislu sem ég var með hann
á mér ákvað ég að nú skyldi ég loks-
ins láta breyta honum svo hann pass-
aði á réttan fingur. Þess má geta
áður en lengra er haldið að það er
viðtekin venja og hefð að stækk-
un/minnkun á hringjum er alltaf inn-
ifalinn í verðinu. Fer ég í góðri trú á
ofangreint verkstæði og segi þeim
eins og er að hringurinn hafi verið
keyptur fyrir þetta löngu síðan en þar
sem hann sé alger sparihringur hafi
ég ekki enn látið laga hann eins og
best verði á kosið en sækist eftir því
nú. En þá byijar sjónarspil' sem at-
hyglisvert hefði verið að eiga á mynd-
bandi, því hægt væri að nota það til
kennslu í þjónustugreinum undir heit-
inu „hvemig á ekki að koma fram
við viðskiptavininn!" Gullnu reglunni
um að viðskiptavinurinn hafi rétt fyr-
ir sér var gjörsamlega snúið við og
hét nú „viðskiptavinurinn er réttlaus"
eða „afgreiðslumaðurinn hefur alltaf
rétt fyrir sér og enginn annar!“
Mér var bent á að breytingar væru
aðeins gerðar innan árs frá kaupum
(ég var semsagt komin nær 2 mán-
uði framyfir) annars þyrfti viðskipta-
vinurinn að greiða fyrir viðgerðina.
Ég benti þeim kurteislega á að þessi
hringur hefði kostað 40 þúsund krón-
ur og hvort ekki væri hægt að gera
undantekningu frá reglunni þar sem
ekki væri um að ræða fjöldafram-
leiddan silfurhring, heldur glæsilegan
módelgrip (annars tel ég að það skipti
ekki höfuðmáli hvað gripurinn kostar,
maður á alltaf rétt á sömu þjónustu),
en það var engu tauti við þá komið
og var mér bent á að ekki þýddi að
kaupa Benz í dag og láta laga hann
á kostnað fyrirtækisins mörgum árum
síðar (sic!). Afgreiðslumaðurinn benti
mér síðan „góðfúslega" á fleira í við-
skiptalífinu sem ekki er hægt að gera
(kaupa buxur og láta stytta eftir eitt
ár o.s.frv.) En ekki skyldi hann láta
undan og laga hringinn svo málið
félli einfaldlega niður. Nei* þessi
hringur skyldi ekki lagfærður á kostn-
að verkstæðisins — punktur.
Þess skal getið enn og aftur að ég
var ekki að tala um viðgerð á hringn-
um heldur lagfæringu sem var innifal-
inn þegar hringurinn var keyptur.
Og um hvaða upphæðir skyldum
við vera að tala hér, þúsundir eða
jafnvel tugir þúsunda? Nei, hann gisk-
aði á að lagfæringin kostaði u.þ.b.
1.400-1.700 krónur og bauð mér
reyndar 50% afslátt. Mér finnast það
einkennilegir viðskiptahættir að selja
hluti á 5. tug þúsunda og láta 800
króna lagfæringu verða hvílíkt bitbein
milli söluaðila og kaupanda. Málið er
ekki peningalegs eðlis heldur er um
„prinsipp" að ræða, ekki tvíborga
fyrir vöru eða þjónustu. Þjónustu sem
maður á rétt á á maður rétt á og
ekki orð um það meir. Til upplýsingar
má þess geta að ég hef farið með tvo
aðra hringi til breytinga á updanförn-
um mánuðum til Jóns og Óskars og
Guðbrandar Jezorskis (ég hafði líka
trassað að fara' með þá innan uppge-
finna tímamarka) og þar var ekkert
nema sjálfsagt að laga þá, enda skipti
það þá engu máli hvort hringnum var
breytt viku eftir kaup eða einu og
hálfu ári síðar. Vinnan á bak við
breytinguna var sú sama og hún var
jú innifalin í verði.
Því má svo við bæta að viðmót
yfirmannsins á verkstæðinu var síður
en svo þægilegt. Það var framkoma
sem kom mest á óvart. Með vilja gat
þessi ágæti maður Iosnað við mig án
leiðinda eða eftirmála. Og í lokin má
þess geta að þau svör fengust hjá
Verslun Sævars Karls Ólasonar, en
þangað hringdi ég vegna makalausra
athugasemda yfirmanns Jens varð-
andi buxur, að stytting á buxum sem
er innifalin í upphafi fymist ekki á ári.
Eftir áralanga verslun hjá Jens
segi ég nú „Jens, nei takk“.
ELISABET JÓNSDÓTTIR
Gagnasafn
Morgnnblaðsins
Allt efni sem birtist í Morgun-
blaðinu og Lesbók verður fram-
vegis varðveitt í upplýsingasafni
þess. Morgunblaðið áskilur sér
rétt til að ráðstafa efninu þaðan,
hvort sem er með endurbirtingu
eða á annan hátt. Þeir sem af-
henda blaðinu efni til birtingar
teljast samþykkja þetta, ef ekki
fylgir fyrirvari hér að lútandi.
Kímnigáfa á lágu plani
Frá Guðrúnu Jacobsen:
Þættir Hemma Gunn hafa verið
afar góðir. Síðasti þáttur hans hefur
samt hlotið ámæli nokkurra sjón-
varpsáhorfenda, þegar leiddir voru
fram unglingspiltar til eftiröpunar á
amerískum kyntröllum, sem skemmti-
staður einn fékk til að hressa upp á
,jörfagleðina“. Þessi leit að fullnæg-
ingunni fyrir neðan nafla er nú búinn
að tröllríða flestum bíómyndum og
tímaritum um árabil, sér f lagi
kvennariti einu, sem ég man ekki
nafn á, vísa aðeins til forsíðunnar á
síðasta töiublaði. Reyndar veit ég
ekki hvort það er almenn þörf fyrir
þetta sjón- og lesefni, hins vegar
grunar mig að þetta afþreyingarefni
komi engum til góða, nema ef vera
skyldi einhveijum hugmyndasnauðum
vesalingum með lamaða náttúru.
Maður bíður bara eftir næsta sölu-
manni, sem lemur á dyr og býður
ekki harðfisk gegn staðgreiðslu held-
ur tippi í áskrift. En það var nú ekki
ofangreint „skémmtiatriði", sem
knúði mig sérstaklega tií að senda
bréf til blaðsins heldur „grínið" um
nýbúana. Kímnigáfa okkar er komin
niður á ansi lágt plan, þegar ekkert
er spaugilegt lengur annað en það
sem er niðurlægjandi, klæmið eða
særandi fyrir viðkomandi persónur,
jafnvel heilar þjóðir, sem búa að eldri
menningararfi enn við. Þetta eru þau
þrjú einkenni, sem sett hafa stóran
og ljótan blett á húmor okkar íslend-
inga.
GUÐRÚN JACOBSEN,
Bergstaðastræti 34, Reykjavík.
Víkverji skrifar
Vinur Víkveija, kona í blaða-
mannastétt, hugsaði upphátt
fyrir Víkveija nú um daginn, þar
sem hún tíundaði sumar þær raunir
sem mæta henni og kynsystrum
hennar í starfí, vegna gamaldags,
úreltra og afturhaldssamra viðborfa
ákveðinna karlkynsviðmælenda
kvenna í stéttinni. Hún sagðist iðu-
lega verða fyrir því að vera spurð
hvort „sérfræðingurinn“ eða „stjór-
inn“ á þessu sviðinu eða hinu væri
ekki við. Þegar hún fengi spurningu
sem slíka, yrði hún öskureið og svar-
aði yfirleitt með snúð að viðmæland-
inn væri nú einmitt svo heppinn, að
hafa hitt á sérfræðinginn á þessu
sviðinu eða hinu. Viðmælendur
ályktuðu einfaldlega sem svo að hún
og kynsystur hennar sem hefðu orð-
ið fyrir samskonar reynslu, gætu
kyns síns vegna ekki verið sérfræð-
ingar á umræddu sviði að nú ekki
væri talað urn stjórar. Hún kvaðst
hundleið á þessu mjög svo úrelta
sjónarmiði og því að þurfa nánast
að biðjast afsökunar á því að hún,
konan, væri að grúska í málaflokk-
um sem samkvæmt hefð voru lengst
af einokaðir af körlum í blaða-
mannastétt. Konan kvaðst þó ekki
vilja örvænta, því það væri augljós-
lega munur á afstöðu karlviðmæ-
lendanna, eftir kynslóðum. Þeir sem
eldri væru, hefðu fleiri þessar skoð-
anir, en þeir sem yngri væru. Því
væri ekki útilokað að gera sér vonir
um, að smám saman myndi úrelta
karlaviðhorfíð deyja út. Víkveiji von-
ar að henni verði að ósk sinni.
xxx
Iumræðuþætti í sjónvarpinu á
þriðjudagskvöld gagnrýndi Pét-
ur Blöndal fjölmiðla fyrir neikvæða
umfjöllun um atvinnulífið. Tók hann
sem dæmi fyrirtækið Sæplast á
Dalvík sem einhveiju sinni hefði
sent frá sér fréttatilkynningu um
hagnað á einhveiju tímabili. í stað
þess að leggja áherslu á góða af-
komu hefði Morgunblaðið slegið því
upp að sala hefði dregist saman á
innanlandsmarkaði. Við nánari at-
hugun í greinasafni Morgunblaðs-
ins hefur komið í ljós að Pétur á
líklega við frétt sem birtist á Akur-
•eyrarsíðu blaðsins 5. júní árið 1992.
Hún var með fyrirsögninni „Sala
innanlands dregst saman en út-
flutningur hefur aukist“. í undirfyr-
irsögn fréttarinnar kom fram að
13,5 milljóna hagnaður hefði orðið
fyrstu fjóra mánuði ársins. Hér er
um fullkomlega eðlilega framsetn-
ingu að ræða og er gagnrýni Pét-
urs því vísað á bug hvað þetta til-
vik snertir. Við þetta má síðan
bæta að í greinasafninu fundust
125 fréttir og greinar þar sem
Sæplast kemur með einum eða öðr-
um hætti við sögu. Nær undantekn-
ingalaust hefur verið um hlutlausa
og fremur jákvæða umfjöllun að
ræða. Nýlegasta sönnun þess er að
Sæplast var í marsmánuði valið sem
iðnfyrirtæki mánaðairns hér í
Morgunblaðinu.