Morgunblaðið - 14.08.1994, Blaðsíða 30

30 SUNNUDAGUR 14. ÁGÚST 1994
MORGUNBLAÐIÐ
SKARPHÉÐINN DAL-
MANN EYÞÓRSSON
+ Skarphéðinn Dalmann Ey-
þórsson fæddist 8. október
1921 í Syðra-Tungukoti (nú
Brúarhlíð) í Blöndudal í Aust-
ur-Húnavatnssýslu. Hann lést
hinn 24. júlí síðastliðinn á
Landakotsspítala og fór útför
hans fram frá Fossvogskirkju
hinn 2. ágúst.
Það eru margir sem hafa á því
áhuga að kveðja vini sína þegar
þeir fara í langferðir, þakka þeim
liðna samveru, rifja upp með þeim
ýmislegt sem á dagana hefur drifið
og að síðustu, áma þeim alls góðs
á nýjum vegum.
Vinur minn Skarphéðinn hefur
nú haldið í þá ferð sem allra bíður
en enginn kemur aftur úr. Okkar
kunningsskapur hófst þegar hann
ók langferðabifreiðum Norðurleiða
á milli Akureyrar og Reykjavíkur,
þá leið mun hann hafa ekið á ann-
an áratug. Eina ferð fór ég með
honum milli Varmahlíðar og Akur-
eyrar í ófærð og vonskuveðri og
tók það rúmar 6 klst. að aka þá
leið sem venjulega var farin á einni
og hálfri klukkustund. I þeirri ferð
varð ég vitni að því hvemig hann
beitti bílnurn í ófærðinni og sann-
færðist þá um að þetta gætu ekki
aðrir en snillingar.
Allt sitt líf helgaði hann ferða-
málum og þjónustu við ferðafólk.
Fyrir um 17 ámm stofnaði hann
ásamt fleirum Hópferðamiðstöðina
og var forstjóri hennar frá upp-
hafí, en lét af því starfí fyrir um
tveimur árum. Undir hans stjórn
varð Hópferðamiðstöðin að stór-
. veidi á sínu sviði, og trúlega mun
nafn hans lengi lifa þar innan dyra.
Skarphéðinn var sanarlega vinur
vina sinna og ef honum mislíkaði
eitthvað sem sagt var eða gert, þá
sagði hann hug sinn umbúðalaust
og oft með töluverðum þunga, ég
hygg að sumum hafí þótt hann
harðorður og jafnvel ósanngjarn
en það mun síst af öllu hafa verið
ætlun hans en skapgerð hans og
eðli var eins og norðlenska veðrátt-
an, hann var harður í horn að taka
eins og norðaustan áttir, en mildur
og blíður eins og húnversk sumar-
nótt. Til slíkra manna er gott að
leita ráða, slíkan mann er gott að
eiga að vini. Það er því huggun
harmi gegn að geta minnst góðs
vinar sem í lifanda lífí var hvers
manns hugljúfi, drengur góður og
sannur félagi. Nú þegar ég kveð
þig minni bestu kveðju og óska þér
velfamaðar á nýjum vegum, þá
veit ég að þegar endurfundir okkar
verða þá heijum við okkar norð--
lenska háfjallatenór og syngjum
saman eina nótt eins og á Akur-
eyri forðum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og alit.
(V. Briem.)
Fjölskyldunni sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Jón Sigurðsson,
Sleitustöðum.
Það er sumar, dagarnir langir
og nætumar bjartar. Samstarfs-
fólkið fullt af eldmóð og bjartsýni
við að takast á við hin fjölbreytileg-
ustu verkefni í þessu hjarta sam-
gangna sem Umferðarmiðstöðin í
Reykjavík er. Og sá sem er bjart-
sýnastur okkar allra og fyllir okkur
hin eldmóð og djörfung er okkar
góði samstarfsmaður Skarphéð-
innn Dalmann Eyþórsson eða
Skarpi eins og við kölluðum hann.
Við áttum því láni að fagna að fá
hann til starfa hjá okkur í hóp-
ferðadeild BSÍ fyrir tveimur árum
og var það bæði góður og ánægju-
legur liðsauki í okkar raðir. Og
eins og hans var von og vísa gekk
hann að störfum af eljusemi og
dugnaði og dreif okkur hin áfram.
En það er líka gott að hafa víst
athvarf og traustan aðila til að setj-
ast niður hjá til að láta hugann
reika, skiptast á skoðunum og hafa
uppi gamanyrði sem léttir á sál og
líkama. Það voru margir sem vissu
af þessu trausta athvarfí og leituðu
til vinar okkar Skarphéðins héma
í Umferðarmiðstöðinni. Og svo
sannarlega kunni hann að taka á
móti vinum sínum og samstarfsfé-
lögum, ætíð með gamanyrði eða
vísubrot á vör. Hafði ákveðnar
skoðanir á flestum málum og var
óhræddur að viðra þær á þann
skemmtilega hátt sem honum var
einum lagið. Við fórum af hans
fundi ögn fróðari og ætíð léttari í
skapi. Nú er þetta góða athvarf
horfíð, Skarphéðinn er genginn á
braut en minningin kæra lifír eftir.
Nærri tuttugu era árin orðin
síðan fyrst við kynntumst og hóf-
um samstarf og samvinnu um okk-
ar sameiginlega áhugamál og at:
vinnu, samgöngur og ferðamál. í
fyrstu mátti segja að við væram
fulltrúar gagnstæðra póla. Pólar
sem helst máttu ekki snertast og
ef þeir gerðu það átti að margra
áliti að gneista undan. Á þessum
áram vora sérleyfíshafar og hóp-
ferðamenn armar sem tókust á
þannig að undan gneistaði.
Ég, nýgræðingurinn, átti því láni
TINNA ROS
JÓHANNSDÓTTIR
4- Tinna Rós Jó-
* hannsdóttir
fæddist á Akranesi
2. febrúar 1994.
Hún lést á Akranesi
9. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar eru Belinda
J. Ottósdóttir og
Jóhann Árni Svans-
son. Útför Tinnu
fer fram frá Akra-
neskirkju á morg-
un.
ÞEGAR VIÐ setjumst
niður og hugleiðum minningar um
litlu frænku okkar, hana Tinnu
Rós, þá fljúga margar hugsanir um
huga okkar. Við spyijum líkt og
skáldið: „Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?" Spum-
ingamar hrannast upp en svörin
láta á sér standa.
í huga okkar eru eftirfarandi ljóð:
Hvert örstutt spor var auðnu-
spor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá
mér
var sólskinsstund og sælu-
draumur hár,
minn sáttmáli við guð um þús-
und ár.
Hvað jafnast á við andardrátt-
inn þinn?
Hve öll sú gleði’ er fyr naut
hugur minn
er orðin hljómlaus utangátta’
og tóm
hjá undrinu að heyra þennan
róm.
(Halldór Laxness)
Elsku Belinda og Jói. Megi litla
dóttir ykkar hvíla í friði og Guð
gefa ykkur styrk í ykkar miklu sorg.
Minningin um litla og fallega
stúlku mun lifa um eilífð.
Sif og fjölskylda,
Margrét og fjölskylda.
MINNING
að fagna að veljast til forystu fyrir
annan þennan arm, sérleyfíshafa
og án efa ætluðust margir til að
undan gneistaði í samskiptum við
hinn arminn. En strax í upphafí
mátti ljóst vera, að til forystu fyrir
hinn arminn hafði valist maður með
báða fætur á jörðinni og ruddi
brautina hiklaust og djarfmannlega
án þess að hlusta of mikið á með-
reiðarsveina sína. En Skarphéðinn
hafði til branns að bera þann hæfi-
leika að sjá heiidarmyndina ljóslif-
andi og láta ekki einstök tré
skyggja á skóginn allan.
í hans huga var framgangur
sinna manna ekki aðalatriðið held-
ur velferð og framþróun greinar-
innar í heild sinni það takmark sem
stefnt skyldi að. Greinin öll þarfn-
aðist þess að einstaklingar hennar
ynnu saman, sameinuðust um grip-
in og tækju á vandamálum greinar-
innar í sameiningu. Aðeins þannig
væri hægt að tryggja framgang
greinarinnar. Þetta var ætíð og
alltaf í huga Skarphéðins í öllum
samskiptum okkar í gegnum árin.
Margar stundir sátum við saman
á fundum í Skipulagsnefnd fólks-
flutninga, í Ferðamálaráði, á
Ferðamálaráðsfundum um land
allt eða á fundum á vegum sam-
gönguráðuneytis og ræddum og
veltum fyrir okkur vandamálum
líðandi stundar og framtíðarverk-
efnum samgöngu- og ferðamála
hér á landi. Svo merkilega sem það
kann að hljóma virtust þessir „and-
stæðu“ pólar dragast hver að öðr-
um og eflast og styrkjast í návist
hvors annars. Umbjóðendur okkar
höfðu þetta jafnvel í flimtingum
og nefndu í gamansömum tón „að
undarlega hegða þeir sér þessir
herforingjar gagnstæðra heija
þegar á hólminn er komið“. En
víst er það, að hér sannaðist hið
fomkveðna „sameinaðir stöndum
við, sundraðir föllum við“. Þessi
góða samvinna skilaði okkur áleið-
is að settu marki fyrir greinina í
heild sinni.
Enn þann dag í dag stendur
mér ljóslifandi fyrir hugskotssjón-
um Ferðamálaráðstefna á Egils-
stöðum um miðjan vetur fyrir
mörgum árum. Vegna mikils fjöl-
mennis á ráðstefnu þessari var
allt nálægt gistirými fullnýtt og
völdumst við saman (reyndar höfð-
um við borið saman bækur okkar
fyrirfram) í ágætis sumarhús í
Einarsskógi auk tveggja góðra
vina okkar úr veitinga- og gisti-
húsastétt sem sambýlingar meðan
á ráðstefnunni stæði. Ráðstefnur
þessar eru oft æði langar og
strangar og oft era menn þreyttir
að kvöldi éftir mikið málæði og
umræður um hin margvíslegustu
málefni ferðaþjónustunnar. En
Skaphéðinn var ekki þreyttur, því
hér naut hann sín út í ystu æsar.
Fjölmargir vinir og samstarfsmenn
sem ræða þyrfti við, heilsa uppá
og rifja upp gömul kynni og ný.
Og þama kynnist ég sagnamannin-
um og vísnabranninum Skarphéðni
D. Eyþórssyni.
Heila nótt sátum við á góðra vina
fundi og var Skarphéðinn hrókur
alls fagnaðar. Annar eins hafsjór
af vísum, vísubrotum, kviðlingum
og heilum sagnabálkum sem
streymdi frá þessum manni var
beinlínis ótrúlegur. Þessari vísna-
og sagnanótt mun ég seint eða aldr-
ei gleyma. Blessuð sé minning
Skarphéðins D. Eyþórssonar.
Að missa slíkan góðan vin og
samstarfsmann er sem svartnætti
gagntaki huga og hjörtu manns,
dragi úr krafti og djörfung til at-
hafna. En sárast er sorgin ættingj-
um, eftirlifandi eiginkonu og börn-
um. Ég votta þeim mína innileg-
ustu samúð á þessari erfiðu
stundu. En allt hefur sinn tilgang
undir augliti Guðs hér á jörðu.
Megi minningin um góðan dreng
lifa með okkur og hvetja okkur til
að halda á lofti þeim gunnfána sem
Skarphéðinn bar alla tíð.
Gunnar Sveinsson
Bifreiðastöð íslands
Umferðarmiðstöðinni í
Reykjavík.
Þeir fáu sérleyfíshafar, sem hafa
stundað þá atvinnu síðustu þijá til
fjóra áratugi og enn era starfandi,
muna Skarphéðin Dalman Eyþórs-
son sem ungan og hraustan mann
sem ávallt var tilbúinn að samgleðj-
ast með glöðum og hryggjast með
hryggum því hann var svo mann-
legur í. eðli sínu og vildi hvers
mann vanda leysa. Það var því
ekki óeðlilegt að han veldist gjarn-
an til forystu þar sem hann starf-
aði hveiju sinni. Lengst af tengdist
starf hans á einhvern hátt rútubíl-
um ýmist sem ökumaður, bíleigandi
eða framkvæmdastjóri, áður fyrr
hjá Norðurleið og síðar hjá Hóp-
ferðarmiðstöðini, enn fremur
fékkst hann um tíma við að sjá
okkur fyrir hjólbörðum undir rút-
urnar. Það má því segja að hann
hafí ávallt verið í þjónustuhlutverki
og lifað sig inn í það hlutverk af
lífi og sál.
Minnisstæðir era okkur fundirn-
ir, sem haldnir voru þegar stofna
átti nýja hóperðarstöð, hvað hann
sýndi mikinn samningsvilja og
reyndi eftir bestu getu að bera
klæði á vopnin ef menn vora ekki
sammála.
Þótt leiðir skildust í starfi um
sinn áttu þær samt eftir að liggja
saman aftur á allra síðustu árum
er hann tengdist aftur sérleyfíshöf-
um á BSÍ þegar hann var ráðinn
að Hópferðaafgreiðslu BSÍ.
Skömmu eftir að þangað kom fór
að örla á sjúkdómi þeim er leiddi
hann á þá braut er enginn snýr
aftur frá.
Við sem horfðum á hina hetju-
legu baráttu hans við hinn válega
sjúkdóm sem engu eirir, dáðumst
að því hugrekki og kjarki sem ein-
kenndi þennan sterka mann. Hugur
hans var ætíð bundinn starfínu
þótt helsjúkur væri enda mætti
hann til vinnu svo lengi sem hann
komst á fætur og bar sig ávallt
eins og hetja.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
okkar allra þakka samfylgdina og
hin mörgu hlýju orð sem féllu mér
í skaut á vegferðinni.
Eiginkonu og allri fjölskyldunni
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Guð geymi ykkur öll.
Guðlaug Þórarinsdóttir.
Manni vill verða tregt um tungu,
þegar kveðja skal góðan vin hinsta
sinni. Liðinn er röskur aldarfjórð-
ungur frá því leiðir okkar Skarp-
héðins lágu fyrst saman.
í tímans rás urðu samskipti okk-
ar sífellt tíðari, sér í lagi eftir að
hann var ráðinn fyrsti fram-
kvæmdastjóri Hópferðamið-
stöðvarinnar hf. Þar valdist til for-
ystustarfa harðduglegur og ósér-
hlífinn maður, sem byggði upp
nýtt ferðaþjónustufyrirtæki og rak
það með miklum myndarbrag um
15 ára skeið. Vináttuböndin treyst-
ust í kjölfar mikilla samskipta og
ánægjulegra viðræðna og funda
með Skarpa, eins og vinir hans
margir kusu að kalla hann dags
daglega,_á þeim árum sem ég starf-
aði hjá Úlfari Jacobsen.
Þeir Úlfar voru miklir vinir og
höfðu lengi þekkst, því ferðamálin
vora báðum hjartfólgin. Báðir vora
grínistar góðir, enda fuku ósjaldan
spaugsyrði og brandarar þeirra á
milli, þegar fundum bar saman.
Það verður eflaust góðra vina
fundur, þegar þeir félagar samein-
ast að nýju á fögrum hálendisslóð-
um.
Ekki minnist ég þess, að nokk-
urn tíma hafi snurða hlaupið á
þráðinn þau fjöltnörgu ár sem við
starfsmenn hjá Úlafi Jacobsen leit-
uðum þjónustu Skarpa um leigu á
langferðabílum til lengri eða
skemmri ferða. Stundum var
skammt til brottfarar eða breyta
þurfti bílastærð með stuttum fyrir-
vara, en alltaf bjargaði Skarpi
málunum eins og honum var einum
lagið. Hann var ávallt boðinn og
búinn að greiða fyrir viðskiptavin-
um sínum og veita þeim þá bestu
þjónustu sam völ var á hveiju sinni.
Eftir að Skarphéðinn lét af
störfum hjá Hópferðamiðstöðinni
eftir langt og farsælt starf, réðst
hann til hópferðabíla BSÍ og vann
þar af samvisku ög dugnaði, þótt
haldinn væri erfiðum sjúkdómi, uns
yfir lauk.
Skarphéðinn var félagslyndur
maður, enda átti hann sérlega gott
með að umgangast fólk, var við-
ræðugóður og léttur í lund auk
þess að vera traustur félagi. Hann
var kjörinn í Ferðamálaráð og
Skipulagsnefnd fólksflutninga fyr-
ir hönd Félags hópferðaleyfishafa,
en heiðursfélagi þeirra samtaka
var Skarphéðinn kjörinn fyrir
þremur áram.
Þá var Skarphéðinn félagi í
Skálklúbbi Reykjavíkur, sem teng-
ist alþjóðlegum félagsskap fólks
er starfar í hinum ýmsu greinum
ferðaþjónustu, og sat. hann í stjóm
klúbbsins um árabil. Ég átti því
láni að fagna að fara í tvær utan-
landsferðir með Skarpa og hans
góðu konu, Sigurmundu, sem fam:
ar voru á vegum Skálklúbbsins. í
þessum ferðum, eins og reyndar á
öllum skemmtifundum, var Skarpi
hrókur alls fagnaðar.
Ég veit ég mæli fyrir munn
okkar félaga í Skálklúbbi Reykja-
víkur, þegar ég þakka vini okkar
Skarpa fyrir hans góða starf í
þágu klúbbsins og þá ánægju að
eiga hann sem traustan og
skemmtilegan vin og félaga. Skarð
er fyrir skildi og hans verður sárt
saknað.
Ég kveð vin minn Skarphéðin
að sinni. Hafðu þökk fyrir vináttu
þína á liðnum árum og allar
ógleymanlegar samverustundir.
Fararheill fylgi þér á ferðinni, sem
framundan er.
Sigurmundu, börnum hans og
öðrum ættingjum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Njáll Símonarson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vminn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja í friðarskaut.
(V. Briem)
Okkur starfsfólk Ferðaskrif-
stofu íslands langar til að kveðja
Skarphéðin D. Eyþórsson er lést
24. júlí síðastliðinn með nokkrum
fátæklegum orðum. Margs er að
minnast þegar litið er til baka og
kær vinur til margra ára er kvadd-
ur.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann er hin létta lund hans, sem
aldrei lét undan, ekki einu sinni í
baráttunni við erfiðan sjúkdóm.
Það var alltaf létt yfir Skarphéðni
þegar við áttum við hann erindi
og þegar h_ann leit til okkar í Skóg-
arhlíðina. í einni af síðustu heim-
sóknum sínum, tók hann nokkur
dansspor fyrir okkur því til sönnun-
ar að ekkert amaði að sér „það
þýðir ekkert annað en að vera
hress,“ sagði hann.
Vandamál virtust ekki vera til
fyrir hann, að minnsta kosti horfði
það þannig við okkur. Engu skipti
hvað kom upp á varðandi vinnuna,
hvort sem það var á nóttu eða
degi, alltaf var hægt að ná í Skarp-
héðin og þar með var málið leyst
fyrir okkur með einu símtali. Hann
fékk oft ekki langan frest til að
„redda“ bílum á annatímum, en
það var aldrei mál, „þið hafið bara
samband þegar þið erað tilbúin,“
sagði hann.
Við munum sakna samvinnunn-
ar, heimsóknanna, spjallsins um
gamla tíma og nýja, sakna vinar
okkar Skarphéðins.
Við sendum eiginkonu og fjöl-
skyldu hans okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Starfsfólk Ferðaskrifstofu
Islands.