Morgunblaðið - 31.08.1994, Side 28

28 MIÐVIKUDAGUR 31. ÁGÚST 1994
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sigurður Örn
Hjálmtýsson
fæddist í Reykjavík
28. maí 1918. Hann
• lést á Landspítalan-
um 20. ágúst síðast-
liðinn. Hann var
fjórði í röðinni af
átta börnum hjón-
anna Lusinde
Fransiske Vilhelm-
ine Hansen, f. 13.
mars 1890, d. 17.
júní 1966, og
Hjálmtýs Sigurðs-
sonar, f. 14. apríl
1878, d. 5. júlí 1956.
Systkini Sigurðar eru: María
Gyða, f. 29. september 1913,
d. 1. febrúar 1991, gift Vil-
hjálmi Heiðdal og eignuðust
þau fimm börn. Ludvig, f. 17.
október 1914, d. 24. júní 1990,
kvæntur Kristjönu Pétursdótt-
ur, d. 27. desember 1992, eign-
uðust þau tvö börn. Asta, f. 26.
mars 1917, gift Guðmundi Sig-
urðssyni. Eiga þau tvo syni.
Gunnar, f. 16. febrúar 1920,
ókvæntur og barnlaus. Ásdís,
f. 23. júlí 1921, gift John A.
Callaghan, eiga þau þrjú börn.
Jóhanna, f. 30. september 1924,
gift Axel Thorarensen, eiga
þau tvö börn. Hjálmtýr, f. 5.
júlí 1933, kvæntur Margréti
Matthíasdóttur, eiga þau sjö
börn. 17. desember 1949
kvæntist Sigurður eftirlifandi
KVADDUR er í dag hjartkær
tengdafaðir og góður vinur, Sigurð-
ur Orn Hjálmtýsson. Á kveðjustund
,koma upp í hugann minningar lið-
inna ára. Eg var aðeins 18 ára
gamall þegar ég fiutti inn á heim-
ili Ernu og Sigga þar sem mér var
tekið opnum örmum. Á þessum
árum eru lífsskoðanir manns í
mótun og áttu samvistir mínar við
þau eftir að eiga drjúgan þátt í
þeirri lífsstefnu sem ég tók þegar
fram liðu stundir.
Hvatning Sigga og bjartsýni
höfðu sterk áhrif á mig þegar
ákvarðanir eða framkvæmdir stóðu
fyrir dyrum. Aldrei man ég til þess
að Siggi hafi sagt við mig að eitt-
hvað væri ekki hægt eða ófram-
kvæmanlegt. Handlagni hans og
hjálpsemi var einstök og var hann
alltaf boðinn og búinn til að hjálpa
mér og koma með góð ráð. Þegar
ég var að gera upp húsið okkar
Völu var áhugi hans svo mikill að
síðustu vikuna sem hann lifði spurði
hann mig hvernig hellurnar sem
ég var að leggja í garðinum kæmu
út, hvort þær væru ekki flottar.
Hugur hans var alltaf hjá eigin-
konu, börnum og fjölskyldum
þeirra og var að hans áliti ekkert
of gott fyrir fólkið hans.
Að ferðast með Sigga var fróð-
legt og skemmtilegt því hann hafði
svo víða farið. Ferðalög voru eitt
af hans áhugamálum og naut hann
þess, ásamt Ernu, nú seinni ár að
vera á Spáni í sól og sumaryl.
Lífsgleði hans og hressileiki var
einstakur, að hlusta á Sigga segja
frá ferðum til útlanda eða frá at-
burðum liðinna ára var óborgan-
legt. Hann trúði á það góða í öll-
um, aldrei heyrði ég hann leggja
illt orð til nokkurs manns.
Eg vil þakka góðmennsku, vin-
skap og umhyggju við mig. Minn-
ingin um einstakan tengdaföður,
vin, afa og langafa barna og barna-
barna minna mun fylgja mér um
ókomin ár.
Blessuð sé minning Sigurðar
'Arnar Hjálmtýssonar.
Friðbjörn.
Þegar ég minnist elskulegs
tengdaföðurs míns er mér efst í
huga þakklæti. Þakklæti fyrir að
hafa fengið að vera samferða hon-
um sl. 10 ár, því manni eins og
eiginkonu sinni,
Ernu Geirlaugu
Árnadóttur Mathi-
esen, skrifstofu-
manni, f. 12. apríl
1928. Erna er dóttir
hjónanna Svölu
Einarsdóttur hús-
móður og Árna
Mathiesen lyfja-
fræðings og versl-
unarmanns, f. 27.
júlí 1903, d. 8. apríl
1946. Erna og Sig-
urður eignuðust
fjögur börn: Árni
Matthías, f. 21. maí
1950, kvæntur Eygló Hauks-
dóttur, eiga þau Sigurð Örn
og Ernu Geirlaugu. Valgerður,
f. 5. nóvember 1953, gift Frið-
birni Björnssyni, eiga þau Luc-
indu Svövu, Theódóru, Ólafíu
og tvö barnabörn. Hjálmtýr, f.
1. desember 1956, í sambýli
með Helgu G. Guðmundsdótt-
ur, eiga þau Daníel Guðmund.
Hrafnhildur, f. 4. febrúar 1960,
gift Lárusi Bjarnasyni, eiga
þau Svövu og Árna Geir. Sig-
urður vann sem atvinnubíl-
stjóri frá 1935-1950. Var hann
meðal stofnenda Sendibíla-
stöðvarinnar Þrastar 1954. Sig-
urður vann að verslunarstörf-
um og nú síðast sem lager-
stjóri í Steypustöðinni hf. Utför
Sigurðar fer fram frá Garða-
kirkju í dag.
Sigga kynnist maður ekki nema
einu sinni um ævina.
Siggi var í mínum huga mikill
maður, maður sem kunni svo
margt. Hann kunni að sýna ástúð
og umhyggju og ást hans og um-
hyggja fyrir börnum sínum fjórum,
Árna, Völu, Hjalla og Hrafnhildi,
eiginkonu sinni, Ernu, og öllum
afa- og tengdabörnunum gekk út
yfir allt, velferð þeirra gekk fyrir
hans eigin heilsu enda búum við
að slíkri umhyggju alla ævi.
Siggi fékk í vöggugjöf mikla
kímnigáfu og létta lund, hann gat
alltaf sett hlutina þannig upp, að
hægt var að hlæja að þeim og hon-
um var ekkert heilagt í þeim efn-
um, oft var hlegið í gegnum tárin
í hans miklu veikindum.
Siggi var mikill hagleiksmaður
og margar eru hugmyndirnar sem
eftir hann liggja. Hann átti sína
eigin smiðju úti í bílskúr, þar sem
honum leið best allt fram í andlát-
ið. Hann var alltaf að búa eitthvað
til, oftast fyrir börnin sín eða
barnabörn, og alltaf gat afi lagað
ef eitthvað bilaði. Heimili þeirra
Ernu ber honum og þeiin báðum
gott vitni, því fallegra og hlýlegra
hreiður en í Fannafoldinni hef ég
ekki komið í.
Hann Siggi lét aldrei bugast,
hann hélt alltaf áfram og mér líður
aldrei úr minni dugnaður hans og
kjarkur eftir að honum dapfaðist
sjónin, þá framdi hann hverja
hetjudáðina af annarri og maður
sat eftir fullur aðdáunar.
Ég lærði, svo margt af honum
Sigga, hans stóri faðmur stóð mér
alltaf opinn, alveg frá upphafi, og
lífsspeki hans var sú að við ættum
öll að vera góð hvert við annað.
Elsku Siggi minn, nú er þinni
hetjulegu baráttu lokið og þú farinn
í friði. Ég veit að nú líður þér vel,
elsku karlinn minn, ég mun aldrei
gleyma þér eða því veganesti sem
þú útbjóst fyrir mig og mína. Hafðu
þökk fyrir allt og alit.
Elsku Erna, Arni, Vala, Hjalli
og Hrafnhildur, guð gefi ykkur
styrk í ykkar miklu sorg, minning-
in um elsku pabba okkar allra lifir.
Ykkar einlæg Helga.
Ég vil minnast tengdaföður
míns, Sigurðar Arnar Hjálmtýsson-
ar, með nokkrum orðum.
Engan mann hefi ég þekkt bjart-
sýnni og búinn meira þolgæði en
Sigurð. Hann gafst aldrei upp þótt
á móti blési. Skipti og engu máli
hvernig hag hans sjálfs var komið.
Alltaf sagði hann: „Allt það besta.“
Sigurður hafði séð tímana
tvenna. Hann var í sveit í Sviðnum
á Breiðafirði á æskuárunum. Hann
hafði áhuga á að verða flugmaður
í frumbernsku flugsins og má segja
að sú löngun hans lýsi öllum hans
þankagangi og framsýni. Ýmsar
hugmyndir fékk Sigurður um nýj-
ungar á ýmsum sviðum, sem ekki
fengu hljómgrunn þeirra sem rneð
völdin fóru á hveijum tíma, er síð-
ar urðu vinsælar meðal almenn-
ings. Skorti þá oft á að hann fengi
þann stuðning sem þurft hefði til
að hrinda í framkvæmd hans hjart-
ans máium, enda maður með af-
brigðum stórhuga.
Á sviði fjölskyldumála var Sig-
urður klettur, sem alltaf mátti reiða
sig á. Hann var ætíð reiðubúinn
að leggja manni lið á öllum sviðum
og var gott að ganga í smiðju til
hans um ýmsa hluti.
Hann var sérstaklega fróður um
margt og er mér það minnisstætt
að einhverju sinni er fjölskyldan fór
í spurningaleik sat hann hjá, en
átti alltaf rétta svarið í fórum sín-
um, þegar aðrir götuðu. Þá var
hann hafsjór af sögum og sagði
einstaklega skemmtilega frá enda
var hann maður sigldur og hafði
víða komið. Mátti merkja það af
frásögnum hans að hann hafði ein-
staka athyglisgáfu, sem pú er fátítt.
Sigurðar er sárt saknað af eigin-
konu hans, Ernu Á. Mathiesen, og
börnum hans, tengdabörnum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um, enda reyndist hann einstakur
eiginmaður, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi.
Við sem eftir lifum huggum okk-
ur við að Sigurður er nú i góðum
höndum og segjum: „Jesús, bróðir
vor og frelsari. Þú þekkir dánar-
heiminn. Fylgdu vini vorum, þegar
vér getum ekki fylgst með honum
lengur. Miskunnsami faðir, tak á
móti honum. Heilagi andi, huggar-
inn, vertu með oss. Amen.“
Lárus Bjarnason.
Mágur minn, Sigurður Örn
Hjálmtýsson, er genginn. Síðasti
spölurinn reyndist honum erfiður
en meðfæddur léttleiki hans kom
sér vel og vék til hliðar í huga
hans því sem við blasti og hann
vissi að ekki varð umflúið.
Við fyrstu kynni okkar Sigurðar
tókst með okkur vinátta, sem aldr-
ei bar skugga á. Hvað sem gekk
á, hvernig sem vindar blésu, var
hjá honum ávallt að mæta velvilja,
hlýleika og bjartsýni. Virtist manni
flestar leiðir lokaðar hafði Sigurður
ævinlega sínar hugmyndir að
lausnum til þess að greiða úr vand-
ræðunum. Stundum gat hann verið
ofar skýjum, en oftar réð hugmynd-
unum mikill hagleiki hans og snilld-
ar handbragð.
Glaðværð er eiginleiki sem ekki
er öllum gefinri. Sigurður var ein-
mitt gæddur þessum eiginleika í
ríkum mæli. Hann var ávallt hrók-
ur alls fagnaðar þar sem hann var
enda átti hann til slíkra að telja.
Hvergi var þó glaðværð hans meiri
en með fjölskyldunni þar sem börn-
in fjögur voru honum mikill gleði-
gjafi. Hann fylgdist vel með þeim
og fjölskyldum þeirra og liafði
ástæðu til þess, með konu sinni,
að gleðjast yfir velgengni þeirra.
Að leiðarlokum kveður fjölskylda
mín Sigurð og við þökkum honum
samfylgdina. Við biðjum honum
Guðs blessunar og sendum Ernu,
systur minni, og börnunum og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkveðjur.
Matthías Á. Mathiesen.
Ég hefi þekkt marga háa sál,
ég hefi lært bækur og tungumál
og setið við lista lindir,
en enginn kenndi mér eins og þú
hið eilífa og stóra, kraft og trú,
né gaf mér svo guðlegar myndir.
(Matthías Jochumsson.)
Þetta falleg ljóð kemur upp í
hugann er við, í dag, kveðjum ást-
kæran afa okkar. Afi Siggi var
okkur svo mikið, þar sem hann og
amma Erna hafa átt svo ríkan þátt
í uppvexti okkar.
Afi Siggi var ekta afi, hann gaf
okkur alla þá ást, kærleika og
hvatningu sem nokkur afi getur
gefið barnabörnum sínum, minn-
ingar æskuára okkar frá sund-,
skíða- og sumarbústaðaferðum eru
gæddar gleði og hamingju. Afi lét
okkur alltaf finna að allt væri gott
á líðandi stund og að við ættum
það besta eftir. Hann sagði okkur
góðar sögur þar sem skemmtilegar
frásagnir hans af fróðleik og fólki
fyrri tíma fengu okkur oft til að
veltast um af hlátri.
Hann afi Siggi var handlaginn
og ber bílskúrinn hans þess merki,
allt fullt af snyrtilega röðuðum
verkfærum. í bílskúrnum hans afa
töfruðust fram vönduðustu kassa-
bílar, lítil lyklahús og margt margt
fleira og ef eitthvað bilaði hjá okk-
ur var afi fljótur að gera við. Allt-
af var hægt að leita til afa.
Nú, þegar afi okkar kveður, vilj-
um við þakka honum yndislegar
og ógleymanlegar samverustundir
sem í minningunni munu fylgja
okkur sem ljós í gegnum lífið.
Söknuðurinn er sár. Guð geymi
elsku afa og styrki ömmu Ernu í
hennar miklu sorg. Guð blessi
minningu afa Sigga.
Erna, Theódóra, Svava,
Ólafía, Árni Geir og Daníel.
Okkur langar að minnast afa
okkar með nokkrum orðum. Það
sem okkur langar að skrifa um
hann myndi duga í heila bók.
Fýrsta árið okkar bjuggum við
hjá afa og ömmu í Silfurtúni. Allt-
af var afi okkur til aðstoðar, ástin
og umhyggjan sem hann gaf okkur
var svo mikil að hún hefði dugað
fyrir fjölda barna.
Alltaf sá hann það góða í öllum.
Þegar við gerðum eitthvað af okk-
ur þá sagði hann: „Ekki skamma
þau, þau eru svo góð.“ Hann fylgd-
ist svo vel með okkur öll okkar
uppvaxtarár. Ef okkur leið illa þá
kom hann okkur til að líða vel.
Hrósið vantaði ekki. Hann sagði
alltaf: „Þið eruð svo klár, þið eruð
svo dugleg, þið getið allt.“ Það var
alltaf svo gott að heimsækja hann,
þá var mikið hlegið og öll fórum
við ánægð heim.
Elsku afa er sárt saknað, en við
vitum að hann er hjá okkur í anda
til að halda utan um okkur í blíðu
og stríðu.
Elsku amma, guð veri með þér
og styrki á sorgarstund.
Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt,
að mennimir elska, missa,
gráta og sakna.
(Jóhann Siguijónsson.)
Lucinda Svava og
Sigurður Örn.
Sigurður Örn Hjálmtýsson, föð-
urbróðir minn, var borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur. Hann var
fjórði í röð átta systkina, en tvö
þau elstu eru nú látin. María Gyða
og Ludvik Leopold, faðir minn. Sig-
urður ólst upp við gott atlæti í for-
eldrahúsum. Hjálmtýr, faðir hans,
sem ættaður var frá Stokkseyri og
úr Skaftafellssýslu, stundaði lengst
af verslunarrekstur og viðskipti í
Reykjavík, en var einnig kunnur
fyrir áhuga sinn á leiklist og var
ágætur söngmaður. Lucinda var
ákaflega glaðlynd kona og áhuga-
söm um matargerð. I æðum hennar
rann danskt blóð, en hún átti m.a.
ættir að rekja til Daniels Bernhöft
bakara, sem var langafi hennar. Á
æskuheimili Sigurðar ríkti einstök
glaðværð. Þar var mikið hlegið,
sagðar sögur og hent gaman að
því sem skoplegt var. Þá heyrðust
hlátrasköllin oft langt út á götu
SIGURÐUR ORN
HJÁLMTÝSSON
og er svo enn þegar Hjálmtýssystk-
inin og afkomendur þeirra koma
saman.
Sigurður sýndi snemma að hann
hafði erft glaðlyndi móður sinnar
í rikum mæli. Fáa menn hef ég
þekkt sem áttu jafn auðvelt með
að koma öðrum til að hlæja og
hann. Með stuttri sögu, augnagot-
um eða hvellum hlátri gat hann
fengið verstu fýlupoka til að hlæja
dátt og hafði hann gert á hlut ein-
hvers var það fljótt jafnað með
glensi og gamni. Líklega hefur hún
Lucinda, amma mín, stundum átt
erfitt með að hemja þennan uppá-
tektarsama ijörkálf ungan. Sigurð-
ur átti heldur ekki langt að sækja
áhuga sinn á viðskiptum. Eftir að
hafa starfað í allmörg ár sem bif-
reiðastjóri, m.a. hjá Steindóri og
hjá Landleiðum, setti hann á stofn
fyrirtæki og verslaði með bíla og
bílavarahluti. Um tíma átti hann
töluverð viðskipti í Þýskalandi, en
þangað fór hann iðulega í við-
skiptaerindum, stundum með fátt
annað en einstaka persónutöfra
sína og bjartsýni í farteskinu. Víst
er að þeir eiginleikar gerðu oft
betur en að bæta það upp sem á
vantaði með þýska tungu og form-
fasta viðskiptahætti. Eftir að ferli
hans í viðskiptum lauk starfaði
hann sem lagermður eins lengi og
heilsan framast leyfði.
Sigurður var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var Unnur Baldvinsdótt-
ir en þau slitu samvistir. Síðari
kona hans, Erna Mathiesen, lifir
mann sinn ásamt fjórum börnum
þeirra, þeim Árna, Valgerði,
Hjálmtý og Hrafnhildi.
Að leiðarlokum er margs að
minnast og margt að þakka. Nú
ber hæst þá stund sem ég átti með
Sigga frænda mínum daginn áður
en hann dó. Því miður náði ég ekki
að þakka honum ræktarsemina og
tryggðina sem hann sýndi móður
minni og okkur systkinum eftir að
faðir minn dó. Hann var hress og
gerði að gamni sínu, en mér duld-
ist þó ekki að hann var farinn að
kröftum eftir erfið veikindi og vissi
vel að hveiju dró. Ég á þá von að
hann fái þökkina goldna á himnum.
Pétur Lúðvígsson.
Sigurður Hjálmtýsson féll frá á
sama tíma og jarðbyltingar skutu
Hvergerðingum skelk í bringu, nú
fyrir skömmu. .Það eru kannski
ekki beint tengsl þar á milli, en líkt
og þegar jörðin byrstir sig og við
efumst um staðfestu hennar minna
hræringar lífsins á hverfulleika
þess. Ég hélt að tíminn myndi gefa
fleiri fundi með hinum óborganlega
Sigurði og Ernu frænku. Svo verð-
ur ekki. Lífsskáldinu er þorrinn
andinn, Sigurður spinnur ekki
framar. „Engar sögur“, svo vitnað
sé Megas.
Sigurði var gefinn í vöggugjöf
einstakur persónuleiki sem málaði
heim foreidra og síðar okkar
frændsystkina fleiri litum, fegurri
og skarpari, en margur. Þær upp-
lifanir munu búa með okkur svo
lengi sem við lifum.
Orð eru lítils megnug þegar ást-
vinir hverfa okkur sjónum, en ljóð
Hannesar Péturssonar minnir okk-
ur á að minningu þeirra munum
við ætíð geyma í hjarta okkar.
Sem dropi tindrandi
tæki sig út úr regni
hætti við að falla
héldist í loftinu kyrr -
þannig fer unaðssömum
augnablikum hins liðna.
Þau taka sig út úr
tímanum og ljóma
kyrrstæð, meðan hrynur
gegnum hjartað stund eftir stund.
(Hannes Pétursson.)
Elsku Erna, frændur og frænk-
ur, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ólafur Tr. Mathiesen og
Ingibjörg Harðardóttir,
San Francisco.