Morgunblaðið - 31.08.1994, Síða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 31. ÁGÚST 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
HANNA LÍSBETJÓN-
MUNDSDÓTTIR
+ Hanna Lisbet
Jónmundsdóttir
fæddist 27. septem-
ber 1948 á Akur-
eyri. Hún lést á
Landspitalanum
laugardaginn 20.
ágúst síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fríkirkj-
unni í Hafnarfirði í
gær.
ÞAÐ VAR ekki fjöl-
mennur hópur sem hóf
skólagöngu í Dalvíkur-
skóla vorið 1955 og eft-
ir því sem árin liðu fjölgaði ekki
mikið, flest urðum við sextán. Ef til
vill var það ástæðan fyrir því að
þessi hópur var alla skólagönguna,
sem spannaði yfir níu ár, samstillt-
ari en gengur og gerist þó svo við
værum jafn ólík og við vorum mörg.
Ein í þessum hópi var Hanna Lísa á
Hrafnsstöðum, eins og við kölluðum
liana, næst elst úr stórum barnahópi
hjónanna Stefaníu Kristinsdóttur og
Jónmundar Zophoníassonar.
I hópinn hefur nú verið höggvið
~skarð. Hanna Lísa er ekki lengur á
meðal okkar en hún lést laugardag-
inn 20. ágúst síðastliðinn.
Hanna Lísa átti langa leið í skóla
þaðan sem hún átti heima á Hrafns-
stöðum sem er talsvert framan við
Dalvík, en það háði henni aldrei, og
þegar við hugsum til baka minnumst
við þess ekki að hún hafí oft látið
veður og vinda hamla sér í að mæta
til skyldustarfa í skólanum. Þar var
sama þrautseigjan og einkenndi allt
hennar líf síðar meir og ekki síst
-þaráttuna við sjúkdóminn sem nú
iiéfur lagt hana að velli.
Hugur ungs fólks stendur í sitt
hvora áttina og svo fór
um okkur skólasystkin-
in. Sum bjuggu sér
framtíðina á heimaslóð-
um en önnur hleyptu
heimdraganum. Það
gerði Hanna Lísa. Hún
fór í burtu og aflaði sér
menntunar erí hún var
sjúkraliði. Hún lagði
mikla alúð við starf sitt
og gekk að því með
sömu stillingunni og
æðruleysinu og þegar
hún bauð norðangarra
og hríðarkófum byrginn
á leið í skóla.
Við skólasystkinin
hittumst þegar komið var heim í
sumarfrí og þá var skipst á upplýs-
ingum um líf og starf. Þegar þessi
litli hópur kom saman fyrir rúmum
fímm árum á Daivík, á tuttugu og
fimm ára fermingarafmælinu, urðu
miklir fagnaðarfundir. Það var eins
og við hefðum aldrei verið aðskilin.
Við urðum eins og börn í annað sinn.
Heimsóttum skólann okkar, fórum í
gönguferð suður á sand og lékum
okkur á sama hátt og við höfðum
gert þegar við vorum í skóla. Oft
hefur verið minnst á að við þyrftum
að endurtaka gleðina og ekki síst
stóð hugur Hönnu Lísu til þess. En
það er eins og gengur, þótt viljinn
væri fyrir hendi hefur einhvem veg-
inn ekki orðið úr framkvæmd.
Á þessum tímamótum er okkur
efst í huga að hafa borið gæfu til að
hafa þekkt Hönnu Lísu og orðið að-
njótandi samfylgdar hennar og þess
sem hún gaf okkur og kenndi með
viljafestu sinni og æðruleysi. Þó að
við skólasystkinin næðum því ekki
að gleðjast saman á nýjan leik hér
vitum við að seinna meir munum við
hittast og þá verða fagnaðarfundir.

t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÞÓRIR GUÐMUNDSSON,
Skólavörðustíg 41,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum mánudaginn
29. ágúst.
Hanna Halldórsdóttir,
Halldór Hafstein Hilmarsson,
Guðmundur Rúnar Þórisson, Halldóra Kristin Kristinsdóttir,
Birgir Heiðar Þórisson, Jóhanna Ólöf Jóhannsdóttir,
Sigríður Ellen Þórisdóttir, Ari Jónsson
og barnabörn.
t - g
Eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
HÓLMFRÍÐUR THEODÓRA
HALLDÓRSDÓTTIR HESTNES,
Sæviðarsundi 35,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Áskirkju fimmtu-
daginn 1. september.
Otförin hefst kl. 13.30.
Erling Hestnes,
Ingibjörg Lára Hestnes, Brynjólfur Sigurðsson,
Halldór Hestnes, Hulda Gústafsdóttir,
Guðlaug Hestnes, Örn Arnarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANN Þ. K. BJÖRNSSON,
sem lést mánudaginn 22. ágúst, verður jarðsunginn frá kirkju
Óháða safnaðarins föstudaginn 2. september kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast hans,
er bent á minningarsjóðinn Umhyggju.
Ágústa Erlendsdóttir,
Björn Jóhannsson, Sigrún Tryggvadóttir,
Jóhann Jóhannsson, Elísabet Jónsdóttir,
Ágúst Jóhannsson, Marfa Haraldsdóttir,
Kolbrún Árnadóttir, John W. Mayovsky,
barnabörn og barnabarnabörn.
„Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur, þó látinn mig
haldið. En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug sál mín lyftist upp
í mót til ljóssins. Verið glöð og þakk-
lát fyrir allt sem lífið gefur, og þótt
látinn sé, tek ég þátt í gleði ykkar
yfir lífinu. (Ókunnur höfundur.)
Með þessum minningarbrotum
viljum við þakka Hönnu Lísu sam-
fylgdina hér í heimi og óska henni
hlýrrar heimkomu í nýrri tilveru.
Eiginmanni, sonum, foreldrum og
systkinum vottum við okkar innileg-
ustu samúð.
Elín Antonsdóttir,
Svanhildur Árnadóttir.
Brautryðjandi nefnist sá sem á
undan gengur og ryður braut öðrum
til heilla er á eftir koma. Hanna Lís-
bet, vinkona mín, var brautryðjandi.
Einörð og ákveðin barðist hún fyrir
því sem okkur flestum finnst sjálf-
sagt: Að lifa. Með óbilandi kjarki og
trú á guð sinn háði hún hetjulega
baráttu við krabbamein svo árum
skipti. Hefðbundin meðferð í þeirri
baráttu var notuð ásamt öðrum leið-
um. Hanna rökræddi, fékk útskýr-
ingar, útskýrði sjálf, tók ákvarðanir,
hvor leiðin sem farin var. Hún virtist
óþreytandi í því að lesa sér til og
fræðast um eðli og batahorfur sjúk-
dómsins ásamt nýjum lækningaleið-
um. I þessari leit sinni hóf hún m.a.
að meðhöndla hákarlabtjósk þannig
að neyta mætti. Fólk hvaðanæva af
landinu sótti hana heim og fræddist
af henni um gildi hákarlabijósks og
lýsis. Fólk með krabbamein, gigtar-
sjúkdóma, hjarta- og æðasjúkdóma
og húðsjúkdóma, jafnt lærðir sem
leikir, nutu þessarar leitar hennar.
Enginn kom bónleiður til búðar enda
þótt Hanna væri sjálf sárlasin og
þreklítil. Áfram skyldi haldið.
Rannsóknir á mikilvægi hákarla-
afurða til Iækninga eru takmarkaðar
en fara vaxandi og er vel. Allir sem
fara ótroðnar slóðir, hvort heldur er
í lífsvenjum eða mataræði, eiga oft
á brattann að sækja. Tilgátur þeirra
eru ekki studdar vísindalegum rökum
en byggja þess í stað á reynslu fólks,
oft áratuga iangri, en fá engu að
síður lítinn hljómgrunn. Sú varð t.d.
raunin hjá hinni virtu, dönsku konu,
Júlíu Völdan, sem í áratugi hjálpaði
fólki að ná heilsu á ný samkvæmt
sínum náttúrulækningum. Hún fór
þess margoft á leit við dönsk heil-
brigðisyfírvöld að gerð yrði saman-
burðarrannsókn á hefðbundnum
lækningaaðgerðum á brjóstakrabba-
meini og sínum aðferðum. Ætla
mætti að erfítt hefði verið að fá kon-
ur í slíka rannsókn, sérstaklega þegar
þær nytu ekki hinna hefðbundnu að-
ferða, en svo var ekki. Júlía Völdan
hafði ekki erindi sem erfíði í samskipt-
um sínum við heilbrigðisyfirvöld og
nú er sú mæta kona látin.
Hönnu Lísbet var það fyrir löngu
ljóst að stundaglasið hennar í þessum
heimi var að renna út. Æðruleysið,
kjarkurinn, vonin og trúin, sem hún
sýndi þann tíma, var einstakt. Hún
rökræddi sem fyrr líknarmeðferðir,
gerði að gamni sínu, huggaði og
styrkti. Hún var ótrúleg kona. Öll
þessi ár voru Jón og drengirnir hal-
dreipi hennar. Barátta hennar var
stríð um það að fá að verða þeim
lengur samferða í þessum jarðneska
heimi. Að sjá drengina sína vaxa upp
og verða sjálfbjarga menn er móðu-
rástin í sinni fegurstu mynd.
Fólk gerir oft kaupmála við guð
sinn um það að fá að lifa ákveðna
atburði og þegar einum er náð er
öðrum bætt við. Þegar kaupmála
okkar beggja bar eitt sinn á góma
sagði ég við vinkonu mína að mér
veittist erfítt að segja „verði þinn
vilji“. „Það er ekki erfitt, annað er
eigingimi," sagði hún að bragði. Með
auknum þroska nú veit ég að allt
lýtur vilja Hans og trúi því að það
sé okkur fyrir bestu.
Umvafin ást og umhyggju Jóns
og drengjanna varð síðasti spölur
vinkonu minnar sáttargjörð við guð
og menn þar sem reisn hennar og
styrkur var slíkur að allir dáðust að.
Blessuð sé minning Hönnu Lísbet-
ar Jónmundsdóttur. Einlægar sam-
úðarkveðjur færi ég fjölskyldu henn-
ar.
Sigþrúður Ingimundardóttir.
VALGERÐUR GUÐNÝ
ÓLADÓTTIR x
+ Valgerður
Guðný Óladótt-
ir var fædd hinn 12.
maí 1911 á Bæ í
Trékyllisvík í
Strandasýslu. Hún
lést 24. ágúst síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Val-
gerður Guðnadótt-
ir fædd 23. júní
1892 að Fjarðar-
horni, Gufudals-
sveit, d. 18. maí
1966 og Óli Guðjón
Halldórsson frá
Mlelum, Víkursveit
á Ströndum. Valgerður var elst
fimm systkina, þeirra Friðgeirs,
Sigríðar, Guðbjargar og Hall-
dórs sem einn er á lífi. Valgerð-
ur fór snemma að heiman og
réði sig í vist í Reykjavík. Þá
hafði hún þegar kynnst fyrri
manni sinum, Guðjóni Guð-
mundssyni sjómanni og kokki
og giftu þau sig 8. október 1932
og eignuðust þijú böm sem eru:
Fríða Margrét, gift Ólafi
Bjarnasyni og eiga þau fimm
börn; Garðar, kvæntur Guð-
laugu Haraldsdóttur og eiga
þau þijú börn; Magnús er
kvæntur var Guðrúnu Ágústs-
dóttur og eiga þau þijú börn.
Guðjón lést 15. desember 1940,
þrítugur að aldri. Þá stóð Val-
gerður ein uppi með þijú ung
böm. Síðar kynntist hún seinni
manni sínum, Guðna Hannes-
syni klæðskera og giftu þau sig
22. apríl 1943. Þau eignuðust
þijá syni: Hannes, kvæntur Erlu
Bjarnardóttur og eiga þau fjög-
ur börn; Friðgeir, kvæntur
Kristínu Ragnarsdóttur og eiga
þau tvö börn. Yngsti sonur
þeirra dó tveggja daga gamall.
Útför Valgerðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag.
NÚ ER komið að kveðjustund. í
dag kveð ég mína kæru tengdamóð-
ur. Það er margs að minnast á
mörgum árum en þau eru nú yfír
40. Efst er mér í huga þakklæti
fyrir allt og ég minnist þess þegar
þau Valgerður og Guðni buðu okkur
í sumarfrí vestur á Snæfellsnes
sumarið 1949. Þar skoðuðum við
ölkeldurnar á Rauðamel, fórum í
laxveiði og margt fleira. Mér líður
ekki úr minni 25. nóvember 1949
en þá fæddist okkur hjónum okkar
fyrsta barn sem var stúlka. Því
minnist ég á þetta núna að hún
fæddist heima hjá þeim hjónum og
Valgerður átti ekki hvað minnstan
þátt í að undirbúa komu barnsins
sem var hennar fyrsta bamabarn.
í gegnum öll árin studdu þau okkur
og leiðbeindu.
Lengst af bjuggu þau í Einholti
11 éða í 17 ár. Þau byggðu sér síð-
an hús í Skeiðarvogi og fluttu í
það. Þeim auðnaðist ekki að búa
þar saman nema í tvö ár en þá lést
Guðni aðeins 49 ára gamall. Þá stóð
Valgerður ein uppi í annað sinn með
yngri dreng þeirra 12 ára gamian.
Eins og fyrri daginn var hún ekki
á því að gefast upp og fór hún því
út á vinnumarkaðinn sem var mikið
átak eftir margra ára hlé.
Síðar keypti hún sér íbúð í Álfta-
mýri 4. Þar leigði hún út eitt her-
bergi til að létta undir með sér.
Valgerður hefur lengst af verið
heilsuhraust þar til fyrir tæpum
tveimur árum að hún fékk heila-
blæðingu og náði hún sér aldrei að
fullu eftir það. Blessuð sé minning
hennar.
Ólafur Bjarnason.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast elskulejgrar ömmu
minnar, Valgerðar G. Oladóttur, eða
ömmu Valgerðar eins og hún var
kölluð heima hjá mér. Eftir veikindi
hennar í um þijú ár átti fregnin um
andlát hennar ekki að koma á óvart,
en samt er erfítt að trúa því að hún
sé farin yfir móðuna
miklu. V
Ég á eftir áð lifa
lengi rheð góðar minn-
ingar um elskulega og
glaðlega konu í hjart-
anu. Það voru ekki ófá-
ar helgarnar sem hún
eyddi heima í stofu hjá
foreldrum mínum og sat
þá gjarnan alltaf í sama
sætinu hlæjandi og ger-
andi að gamni sínu við
mig, jafnt sem aðra sem
þar voru. Ekkert stopp-
aði hana í að fara í
heimsóknir um helgar
til bíirna sinna, þrátt fyrir að hún
ætti erfitt um gang.
Ein minning sem ég á um hana
er að vétur einn var hún var að
koma úr bánkanum og úti var vetr-
arveður, hálka og skafrenningur.
Ég ók eftir Háaleitisbrautinni og sá
hana á gangi upp göngustíginn að
Álftamýrinni. Ég fór út og hjálpaði
henni síðasta spölinn heim og vildi
hún ekki taka annað í mál en að
ég kæmi inn og fengi mér kaffi og
með því og skipti engu þó að ég
segði henni að bíllinn væri í gangi
úti á bensínstöð. Það væri ekki þá
langt að fara eftir bensíni ef hann
yrði bensínlaus, varð henni að orði.
Eftir að hún veiktist fyrir um
þremur árum brá mér, því ég hafði
ekki átt von á því að hún myndi
veikjast, svo hress var hún. En hún
hafði viljann til að ná sér sem best
því baráttukona var hún. í vetur sem
leið þá spurði hún mig nokkrum
sinnum að því hvort ég gæti ekki
kennt henni á skíði því henni leidd-
ist inniveran og vildi komast út þótt
heilsan leyfði það ekki. Lýsir þetta
glaðværð hennar því henni þótti það
ekkert mál að læra á skíði. Ekki
þurfti að gera mikið til að gleðja
hana síðustu æviárin. Það var nóg
að kíkja í heimsókn til hennar í
Hátúnið og talaði hún þá um að
allir væru svo góðir við hana.
Ommu Valgerðar mun ég minnast
með miklum söknuði og hlýhug því
ég kveð ömmu, jafnt sem góðan vin.
Nú er hún í góðum höndum. Guð
blessi hana og veiti henni gott skjól.
Jón S. Garðarsson.
í dag kveð ég ömmu mína Val-
gerði Guðnýju. Fregnin um fráfall
hennar kom ef til vill ekki á óvart
þar sem hún veiktist fyrir um tveim-
ur árum. Eigi að síður er aldrei
hægt að vera viðbúin slíkum fregn-
um. Tilfínningar eru blendnar, ann-
ars vegar léttir yfír því að nú loks-
ins eru þjáningar hennar á enda.
Allt virtist leika í höndum hennar.
Margar voru myndirnar sem hún
saumaði og prýddu heimili hennar.
Ég vil minnast hennar með þessu
kvæði.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hvíl þú í friði.
Þóra Björg Garðarsdóttir.
I dag kveðjum við okkar elsku-
legu ömmu, Valgerði G. Óiadóttur
og verður hennar sárt saknað. Við
systkinin vorum mikið hjá henni sem
börn og viljum við þakka henni fyr-
ir allt sem hún kenndi okkur og
allan stuðninginn sem hún veitti
okkur í lífinu. Einnig viljum við
þakka henni fyrir alla þá ást og
umhyggju sem hún gaf okkur.
Alltaf var jafn gaman að koma
til ömmu í Álftó og leið okkur alltaf
vel þar. Síðastliðin tvö ár var hún
búin að vera mikið veik, og það eina
sem huggar okkur í þessari sorg,
er að við vitum að hún er á góðum
stað og líður vel.
Guðni og Guðbjörg.