Morgunblaðið - 13.10.1994, Qupperneq 32

32 FIMMTUDAGUR 13. OKTÓBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
+ Egill Snorrason .
fæddist á
Breiðabólstað, Síðu,
V-Skaftafellssýslu,
hinn 26. mars 1936.
Hann lést í Land-
spítalanum 4. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar Egils
voru Guðbjörg
Tómasdóttir hús-
freyja og Snorri
Halldórsson læknir
á Breiðabólstað.
Systkini Egils eru
% Snorri Páll læknir
og Halldór fram-
kvæmdasljóri (samfeðra) og
Sigurbjörg skrifstofumaður
og Guðmundur flugumsjónar-
maður. Faðir Egils lést árið
1943 og fluttist fjölskylda hans
þá til Reykjavíkur. Hinn 6. júní
1958 kvæntist Egill eftirlifandi
eiginkonu sinni, Svönu
Tryggvadóttur. Foreldrar
Svönu eru Tryggi Olafsson
stofnandi og forstjóri Lýsis hf.
og kona hans, Guðrún Magnús-
dóttir. Egill og Svana eignuð-
ust þrjú börn og eru þau Guð-
rún Björg, f. 1963, maki henn-
ar er Friðrik Ragnar Eggerts-
son; Ólafur Tryggvi, f. 1958,
maki er Arndís Leifsdóttir; og
Snorri Már, f. 1960, maki er
Ásdís Þorvaldsdóttir. Egill út-
skrifaðist sem gagnfræðingur
frá Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar árið 1953. Sama ár réðst
hann til verslunarinnar
EGILL Snorrason vinur okkar er
farinn en það finnst mörgum okkar
of snemmt því ýmis atvik höfðu
stutt hið gagnstæða. En hann hefur
sjálfsagt orðið þeirri hvíld fegnastur
eftir langa og hetjulega baráttu og
ýmsar erfiðar aðgerðir hér heima
og utanlands; þær gáfu þó vonir
um bjarta framtíð - og hann átti
gott vor og sumar með Svönu konu
sinni og fjölskyldunni innan bæjar
sem utan, við ieik og störf og golf-
ið var þeim hugleikin afþreying.
Fyrir skömmu kom svo reiðar-
slagið og nú gat ekkert orðið að
liði; læknisfræðilegar orsakir og lík-
amleg takmörk réðu þessu. Því fór
sem fór.
Kynni okkar Egils hófust á sjötta
áratugnum, er þau Svana höfðu
kynnst. Hann var glaðlynt og frísk-
^ legt ungmenni, sviphreinn og fijáls-
legur, vel þokkaður og vinmargur,
með áhuga fyrir stjórnmálum og
mannúðarmálefnum. Hann vann við
verslunar- og skrifstofustörf þá og
síðar og átti þá m.a. verslun í aust-
urhluta Reykjavíkur. Hann var
ákaflega barngóður og átti barnið
í sálu hans marga trygga vini sem
alltaf gafst tími til að hlusta á og
sinna - og hafa börnin mín ekki
farið varhluta af því fyrr eða síðar.
Með kærum þökkum fyrir sam-
fylgdina sendum við fjölskyldunni
hans hugheilar kveðjur.
Margrét Thors og fjölskylda.
í dag fer fram útför Egils Snorra-
sonar, samstarfsmanns míns síðan
árið 1985, þegar ég var ráðinn til
Lýsis hf. til að veita fyrirtækinu
forstöðu. Egill var glæsilegur mað-
ur ásýndum og hafði alúðlega og
alþýðlega framkomu, og er mér
minnisstæður sá dagur, er ég var
kynntur fyrir honum, og hann
Minningarkort
Styrktarfélags
Krabbameinssjúkra
barna
fást í Garðsapóteki og
Reykjavíkurapóteki.
H
Styrlctarfólag kraböamelnsBjúkra barna
Austurstrætis 4
hf. og starfaði þar
til ársins 1957.
Hann var kaup-
maður í verslun-
inni Álfheimum til
ársins 1962, en
frá 1962 til ársins
1966 rak hann
fasteignasölu
ásamt Lúðvík
Eggertssyni.
Síðla árs 1966 var
hann ráðinn inn-
kaupastjóri hjá
John Lindsay hf.
og starfaði þar til
ársins 1984 þegar hann hóf
störf sem framkvæmdastjóri
hjá Lýsi hf. Jafnframt var
Egill í sljórn Lýsis hf. og dótt-
urfyrirtækja þess til dauða-
dags. Egill var í stjórn Golf-
klúbbs Reykjavíkur, í stjórn
og formaður félags sjálfstæðis-
manna í Nes- og Melahverfi, í
stjórn Varðar og í stjórn full-
trúaráðs sjálfstæðismanna í
Reykjavík. Hann var formaður
Lionsklúbbsins Fjölnis í
Reykjavík, umdæmisstjóri og
fjölumdæmisstjóri Lions á ís-
landi, auk þess sem hann var
formaður samstarfsráðs nor-
rænna lionsmanna. Egill
gegndi mörgum trúnaðar-
störfum fyrir Oddfellow-regl-
una og stúkuna Þórstein og
var árum saman í æðstu stjórn
hennar. Útför hans fer fram
frá Dómkirkjunni í dag.
kynnti mig fyrir starfsemi og starfs-
fólki fyrirtækisins.
Egill var ákaflega félagslyndur
maður og tók virkan þátt í störfum
ýmissa félaga og félagasamstaka.
Efst í huga hans var þó án efa starf
hans fyrir Oddfellow-regluna og
stúkuna sína, Þórstein. Eitt helsta
áhugamál Egils hin síðustu ár hefur
verið stofnun Golfklúbbs Odd-
fellow-reglunnar og uppbygging á
velli þeirra Oddfellow-félaga í Heið-
mörk. Hann sat í fyrstu stjórn golf-
klúbbsins og er ótrúlegur hraði
uppbyggingar þessa fallega golf-
vallar að miklum hluta að hans til-
stuðlan.
Eitt af því, sem ég verð Agli
ævinlega þakklátur fyrir, er að
hann skyldi kynna mig fyrir golf-
íþróttinni. Átti ég margar góðar
stundir í golfinu með þeim Agli og
Svönu, eiginkonu hans og sam-
starfskonu minni. Meðal skemmti-
legustu golfferða eru þær ófáu ferð-
ir til Selfoss með viðkomu í sumar-
bústað þeirra hjóna í Grímsnesi.
Auk þess að vera félagslyndur, var
Egill einnig mjög gestrisinn og vildi
allt fyrir gesti sína gera. Um ára-
bil hefur mér og eiginkonu minni
ásamt fleira fólki verið boðið í sum:
argrill í bústaðinn í Grímsnesi. í
ár var grillinu frestað fram á haust,
til þess að Egill fengi tækifæri til
að ná sér eftir uppskurð í vor. Eg-
ils var þó saknað, þrátt fyrir allt,
þar sem hann var lagður inn til
rannsóknar á sjúkrahúsi og þaðan
átti hann ekki afturkvæmt.
Það er erfítt að nefna Egil án
þess að nefna Svönu, eiginkonu
hans, á nafn í sömu andránni. Þau
áttu aðaláhugamál sín saman, golf
og laxveiðar. Egill var mikill áhuga-
maður um laxveiðar, og minningar
um veiðiferðir með honum, Svönu
og öðrum samstarfsmönnum Lýsis
hf., eru einnig ofarlega í huga mér,
er ég kveð þennan heiðursmann.
Egill var með afbrigðum bjart-
sýnn og glaðlyndur að eðlisfari.
Hann var sannkallaður heiðursmað-
ur af gamla skólanum. Eins og
þeim mönnum hættir oft til, var
hann mjög dulur á innri tilfínningar
og lét t.d. lítið uppi um líðan sína
eftir erfíða sjúkdómsgreiningu og
uppskurði í framhaldi af því. Egill
var mjög vinamargur og verður
sárt saknað, en líklega einna sárast
af barnabörnum sínum, en í hjarta
þeirra skipaði hann stóran sess. Ég
MINNINGAR
vil votta þeim og öðrum aðstand-
endum, en þó sérstaklega Svönu
Tryggvadóttur, innilega samúð
mína og bið Guð um að styrkja þau
í sorg sinni.
Ágúst Einarsson.
Nú að sumri loknu, þegar kaldir
vetrardagar nálgast, kveðjum við
starfsfélaga okkar Égil Snorrason
sem andaðist 4. október sl. eftir
stutta sjúkralegu.
Það er ávallt mikið áfall þegar
einn úr samhentum hópi fellur frá
og sérstaklega þegar það gerist
jafn skyndilega og óvægilega og
nú því Égill var á góðum batavegi
eftir velheppnaða aðgerð sem fram-
kvæmd var fyrr á þessu ári.
Við starfsfélagar Egils minnumst
hans á margvíslegan hátt.
Við minnumst hans sem eiganda,
stjóniarmanns og vinnufélaga sem
hægt var að leita ráða hjá og sem
var fús til aðstoðar ef vandræði
steðjuðu að.
Við minnumst hans sem útivist-
armanns í golfi og laxveiði með
Svönu og okkur hinum sem höfum
ánægju af slíkum íþróttum.
Við minnumst hans í forystuhlut-
verki í Lions- og Oddfellow-hreyf-
ingunni í vinnu að góðgerðarmál-
um.
Við minnumst hans fyrir gest-
risni hans og Svönu þegar þau buðu
okkur heim til sín á Grandaveginn
eða austur í Svönukot í Grímsnes-
inu.
Við minnumst þó að lokum Egils
sem vinar sem við áttum dagleg
samskipti við og með brotthvarfi
sínu skilur eftir söknuð í hjarta
okkar.
Við sendum Svönu, Óla Tryggva,
Snorra, Guðrúnu Björgu og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkvðejur og
biðjum góðan Guð að blessa þau.
Starfsfólk Lýsis hf.
Kveðja frá
Lionsklúbbnum Fjölni
Látinn er lionsbróðir okkar og
vinur Egill Snorrason. Egill gekk í
Lionsklúbbinn Fjölni í febrúar 1972
og var strax valinn til starfa í fjár-
öflunamefnd klúbbsins, sem er ein
af þýðingarmestu nefndum hvers
lionsídúbbs. Strax árið eftir var
hann gerður að formanni íjáröflun-
amefndar og þegar litið er yfir
starfsferil Egils í lionshreyfingunni
þá er hún glæsileg. Frá því hann
gekk í Fjölni og fram í andlátið
starfaði Égill ötullega að málum
lionshreyfingarinar og komst til
æðstu metorða í hreyfingunni. Eg-
ill kynntist öllum þáttum starfsins,
þar sem hann hafði átt sæti í öllum
nefndum klúbbsins auk þess að
vera í stjórn hans. Egill var varafor-
maður ídúbbsins starfsárið 1978-
1979 og formaður starfsárið 1979-
1980, en samkvæmt reglum lions-
hreyfingarinnar géta menn ekki
gegnt sama embætti nema eitt ár
í senn. Árið 1984 til 1987 eru einu
árin sem Egill var ekki í nefnd eða
stjórn í sínum klúbbi. Ástæðan var
sú að á þeim árum var hann valinn
til starfa i forystu lionshreyfingar-
innar á íslandi. Hápunkturinn var
starfsárið 1986-1987 þegar Egill
var fjölumdæmisstjóri, en það er
æðsta embætti innan lionshreyfing-
arinnar á íslandi.
Þrátt fyrir það að Egill væri
störfum hlaðinn á þessum árum
mætti hann á nær alla furidi í
klúbbnum. Fyrir þá sem taka lions-
starfið alvarlega eins og Egill gerði
er starfið bæði tímafrekt og krefj-
andi. Enginn lionsmaður getur stað-
ið sig vel í starfinu nema njóta
stuðnings eiginkonu sinnar og fjöl-
skyldu. Svana stóð við hliðina á
Agli öll árin og tók þátt í starfinu
með honum. Æðstu embættismenn
lionshreyfingarinnar þurfa að mæta
víða bæði innanlands og utan og
er það siður í hreyfíngunni að maki
sé með við slík tækifæri. Getur því
enginn tekið að sér jafn krefjandi
störf og fylgja æðstu embættunum
nema njóta stuðnings eiginkonunn-
ar og þá jafnframt að hún sé tilbú-
in til þess að taka þátt í starfinu
með manni sínum.
Egill starfaði til dauðadags í Li-
onsklúbbnum Fjölni og það verður
tómarúm á furidunum í vetur þegar
Egil vantar. Að leiðarlokum þökk-
um við félagarnir Agli fyrir frábært
og óeigingjarnt starf í þágu klúbbs-
ins og lionshreyfingarinnar og fær-
um Svönu og fjölskyldu okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning góðs drengs og lions-
bróður.
F.h. Lionsklúbbsins Fjölnis,
Heimir Brynjúlfur Jóhannsson
formaður.
Látinn er góður Lionsfélagi og
vinur, Egill Snorrason, aðeins 58
ára að aldri.
Andlát hans kom mér mjög á
óvart, en hann mun um nokkurt
skeið hafa átt við vanheilsu að
stríða.
Við Egill áttum um skeið náið
samstarf innan Lionshreyfingarinn-
ar og nú þegar hann er allur reikar
hugurinn til baka og minningarnar
hrannast upp.
Egill var fjölumdæmisritari þeg-
ar fundum okkar bar fyrst saman
og ég svæðisstjóri, en Ölafur Þor-
steinsson, þáverandi Ijölumdæm-
isstjóri, fól okkur tveim að skipta
Reykjavík niður í afmörkuð söfnun-
arsvæði fyrir klúbbana vegna sölu
rauðrar ijaðrar. Man ég hve Egill
gekk rösklega til verks og sameigin-
lega komumst við að niðurstöðu
sem sátt varð um.
Egill var umdæmisstjóri árin
1985- 1986 og fjölumdæmisstjóri
1986- 1987. Þessi ár áttum við
náið samstarf því fyrrnerndu árin
var ég varaumdæmisstjóri og þau
seinni umdæmisstjóri.
Auk hinna mörgu landsþinga
Lions sem við áttum, eru mér minn-
isstæðar ferðir á Lionsþing í Hern-
ing og síðar Árósum á fyrrgreindum
árum og gott þótti okkur hjónum
að blanda geði við Egil og Svönu.
Þau voru alltaf svo hress og kát
og lífguðu upp á tilveruna í hópi
góðra Lionsvina.
Við hjónin fórum tvisvar með
þeim Agli og Svönu til Hornafjarðar
þar sem við Egill héldum fundi, en
í seinna skiptið sóttum við stofn-
skrárhátíð Lionessuklúbbsins Kol-
grímu 7. nóvember 1986. Var þetta
ógleymanleg ferð þar sem hinn
sanni Lionsandi sveif yfír vötnum.
Snemma vors árið 1986 fórum
við Egill og heimsóttum Lionsmenn
á Austfjörðum í sambandi við árs-
hátíðir og síðasta svæðisfund. Vel
var mætt á þessum samkomum þar
sem Lionsmál voru krufin til mergj-
ar og ánægjuleg samskipti og vina-
tengsl við hina mörgu Lionsvini
sátu í fyrrirúmi. Sérstaklega minn-
ist ég árshátíðar á Breiðdalsvík
þaðan sem við komum seint í nátt-
stað á Hótel Bláfelli. Við tókum tal
saman um menn og málefni Lions-
hreyfingarinnar, hvernig hag henn-
ar og framtíðarverkefnum yrði best
borgið.
Uti fyrir gnauðaði vindurinn og
regnið lamdi rúðurnar. Ekkert fékk
truflað okkur. Við skiptumst á skoð-
unum af hreinskilni og þarna kynnt-
ist ég innra manni Egils og komst
að raun um að undir glaðbeittu
yfirbragði á stundum sló viðkvæmt
hjarta, sem ekkert mátti aumt sjá.
Eg fann það svo vel að ég var að
tala við einlægan Lionsmann, sem
vildi svo gjarnan vinna hreyfing-
unni vel, gera hana öfluga og sterka
í viðsjárverðum heimi.
Að leiðarlokum viljum við Katrin
þakka Agli allar ánægjustundirnar
sem við áttum saman, vinsemdina
og tryggðina, allar góðu stundirnar
í góðra vina hópi.
Við sendum Svönu, börnunum
og öðrum ástvinum samúðarkveðj-
ur.
Blessuð sé minning Egils Snorra-
sonar.
Þórhallur Arason.
Egill, vinur minn, Snorrason er
allur! Hann lést að morgni 4. októ-
ber, eftir tiltölulega stutta en
svæsna hildi við harðvítugt krabba-
mein. Það er með ólíkindum, hvað
hann var búinn að ganga í gegnum,
EGILL SNORRASON
áður en yfir lauk. í tæpt ár var
hann búinn að heyja hveija þolraun-
ina á fætur annarri í tengslum við
mjög alvarlegan lifrarsjúkdóm, svo
alvarlegan, að aðeins skipti á lifur
gat gefið honum von um bata. Erf-
iður tími fór í hönd, tími biðar eftir
hæfum líffæragjafa. Það gekk svo
eftir og í mars sl. var gerð lifrar-
ígræðsla á sjúkrahúsi í Gautaborg,
sem tókst mjög vel. Eftir heimkom-
una í maí hófust tímar endurhæf-
ingar og var ekki annað að sjá, en
að allt gengi í rétta átt, allt far
hans styrktist mjög og hann fór að
iðka eftirlætisíþrótt sína, golf, á
eftirlætisvelli sínum, Golfvelli Odd-
fellowa í Urriðavatnsdölum, en á
stofnun hans og uppbyggingu hafði
hann lagt gjörva hönd, sem einn
af frumkvæðismönnum þeirrar vall-
argerðar. Við eftirskoðun á spítal-
anum í Gautaborg, sem fram fór
um miðjan ágúst, komust læknar
hans að því, að allt væri með felldu
og gáfu framvindu lækningarinnar
góða einkunn og Agli góðar vonir.
En um miðjan september sl. brá
dökku skýi á hinn lognværa og
bjarta hausthimin; læknar Land-
spítalans uppgötvuðu að krabba-
mein hafði búið um sig og heltekið
Egil og fengu þeir engum ráðum
viðkomið til varnar. Þetta er í stuttu
máli sjúkrasaga einstaks karlmenn-
is, sem aldrei kveinkaði sér og við
hvert andstreymi efldist hann og
ásetti sér, fullur bjartsýni, að vinna
bug á því. En enginn má við margn-
um. Hetjan Egill féll fyrir ofurefl-
inu.
Við Egill vorum búnir að vera
málkunnugir lengi en kynni okkar
hófust fyrir .alvöru, er hann haustið
1981 gekk til liðs við Oddfellow-
stúkuna nr. 5, „Þórstein". Ég held,
að á engan sé hallað, ef ég full-
yrði, að með honum eignaðist stúk-
an okkar einn sinn besta og skel-
eggasta bandamann. Egill hlífði sér
í engu og bar hag stúkunnar mjög
fyrir bijósti og Ijáði öllum málum
gott lið. Honum voru falin mörg
verkefni, sem hann leysti af hendi
af lipurð og ósérhlífni. Egill var
með afbrigðum kátur og glaðsinna,
hláturmildur og mér fannst hann
hrífandi skemmtilegur og gott að
vera í návist hans. Hann sagði
skemmtilega frá, var afbragðs
sögumaður, kunni ógrynni kvið-
linga og sögur af skondnum konum
og körlum, lífs og liðnum. Hann var
náttúrugreindur, eldfljótur að setja
sig inn í hin ólíkustu mál og kom-
ast að kjarna þeirra. Hann kom vel
fyrir sig orði og var gagnorður.
Aldrei heyrði ég hann tala á bak
nokkrum manni.
Egill var mjög félagslyndur mað-
ur og tók þátt í störfum félaga á
margvíslegum vettvangi. Hann var
í stjóm Golfklúbbs Reykjavíkur og
formaður kappleikjanefndar hans;
hann var um árabil í stjórn og síðar
formaður félags sjálfstæðismanna
í Nes- og Melahverfi; í stjórn Varð-
arfélagsins og fulltrúaráðs sjálf-
stæðisfélaganna í Reykjavík. Égill
öðlaðist mikinn frama í störfum sín-
um fyrri Lionshreyfinguna. Hann
var formaður Lionsklúbbsins Fjöln-
is, síðar umdæmisstjóri Lions á ís-
landi og loks fjölumdæmisstjóri Li-
ons og formaður Samstarfsráðs
norrænna Lionsmanna.
Egill var glæsimenni að vallar-
sýn, hávaxinn og grannvaxinn, fríð-
ur maður sýnum og allur hinn
vörpulegasti. Hans innri maður var
þó ekki síðri. Hann var greiðvikinn
og bóngóður og vildi öllum gott
gera.
Hamingjuklukkan Egils glumdi á
vordögum 1958, þegar hann gekk
að eiga Svönu Tryggvadóttur. Nú,
36 árum síðar, sér hún á bak lífs-
förunauti sínum og er sorg hennar
og bama þeirra mikil. Svana og
börnin hafa öll staðið eins og klett-
ar við hlið Egils á þessari árslöngu
helgöngu hans og veittu honum
allan þann stuðning elsku og um-
hyggju, sem í þeirra mætti stóð.
Við Ása Hanna biðjum þess, að
góður Guð styrki þig, kæra Svana,
og börnin þín í sárri sorg ykkar.
Blessuð sé minning öðlingsins Egils
Snorrasonar.
Gylfi Guðmundsson.