Morgunblaðið - 06.11.1994, Blaðsíða 28

28 SUNNUDAGUR 6. NÓVEMBER 1994
MIIVIIVIINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar
og tengdafaðir, bróðir og mágur, afi og
langafi,
STEINGRÍMUR B. BJARNASON,
fisksali,
Sogavegi 158,
sem lést í Bolungarvík þ. 29. október,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
þriðjudaginn 8. nóvember kl. 10.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkað-
ir, en þeir sem vildu minnast hans er bent á Hólskirkju, Bolungar-
vík, minningarsjóð séra Páls Sigurðssonar, til viðhalds kirkjunn-
ar. Uppl. hjá Ernu Hávarðardóttur í síma 94-7218.
Kristfn Kristjánsdóttir,
Bára Steingrímsdóttir,
Bárður Árni Steingrímsson,
Kristján Steingrimsson,
Laufey Steingrfmsdóttir,
Erlingur Steingrfmsson,
Steinþór Steingrfmsson, Hulda Arnsteinsdóttir,
Kristfn Salome Steingrímsdóttir, Jóhann P. Jónsson,
Sigrún Höskuldsdóttir,
Hólmfrfður Sigurðardóttir,
Hannes Einarsson,
Þórhaliur Steingrímsson,
Gunnar Örn Steingrfmsson,
Lilja Steingrímsdóttir,
Ólfna K. Ermert,
Ásta Bjarnadóttir,
Jóhann Kristjánsson,
Jón Hjörtur Harðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þorgerður K. Halldórsdóttir,
Björk Magnúsdóttir,
Terry L. Ermert,
Jóna Bjarnadóttir,
Evlalfa Sigurgeirsdóttir,
t
Móðir mín, amma okkar og langamma,
GUÐBJÖRG GUÐJÓNSDÓTTIR,
Laufvangi 5,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði þriðjudaginn 8. nóvember
kl. 13.30.
Guðbjörg Jóna Jónsdóttir,
Jón M. Harðarson, Gróa B. Jónsdóttir,
Örn Harðarson,
Bryndís.R. Jónsdóttir,
Ólafur Örn Jónsson, Jón H. Arnarson,
Margrét Þ. Óladóttir, Sigmar Arnarson.
t
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
JÓN PÉTURSSON EINARSSON,
Bústaðavegi 105,
sem lést á öldrunardeild Landspítalans
Hátúni 10b, verður jarðsunginn frá Bú-
staðakirkju mánudaginn 7. nóvember
kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim,
sem vildu minnast hans, er bent á
Krabbameinsfélagið.
Sigfríður Georgsdóttir,
Ottó E. Jónsson, Guðleif Andrésdóttir,
Örn S. Jónsson,
Baldur Jónsson,
Jón Jónsson,
Pétur Jónsson,
Laufey Jónsdóttir,
Emilfa G. Jónsdóttir,
Ólafur Jónsson,
Ragnar Jónsson,
Friðbjörg Haraldsdóttir,
Guðrún Halldórsdóttir,
Guðrún Sveinsdóttir,
Edda G. Guðmundsdóttir,
Eysteinn Nikulásson,
Einar Ólafsson,
Kristín Guðmundsdóttir,
Kristfn Hannesdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ÓLAFÍA ÞÓRÐARDÓTTIR,
Hæðargarði 29,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 8. nóvember kl. 13.30.
Jón Júlíus Sigurðsson,
Halldóra Bergljót Jónsdóttir, Ágúst Hilmar Þorbjörnsson,
Guðrún Júlfa Jónsdóttir, Sigurður Grétar Ragnarsson,
Þórður Jónsson, Stefanía Gerður Jónsdóttir,
Ólafía Hrönn Jónsdóttir, Þór Indriðason,
Sigrfður Ragna Jónsdóttir, Auðunn Atlason
og barnabörn.
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 871960
RÓSA JÓRUNN
FINNBOGADÓTTIR
+Rósa Jórunn
Finnbogadóttir
var fædd í Norður-
garði í Vestmanna-
eyjum 27. septem-
ber 1914. Hún lést
í Elli- og hjúkrun-
arheimilinu Grund
28. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ses-
selja Einarsdóttir,
f. 11. mars 1891, d.
14. október 1964,
og Finnbogi Finn-
bogason, f. 11. maí
1891, d. 3. apríl
1979. Rósa var elst níu barna,
en af þeim komust sjö á legg.
Þau eru: Arni, Fjóla, Lilja (d.
1959), Óli, Ásta og Gréta. Hinn
3. ágúst 1935 giftist Rósa Ás-
geiri Bjarnasyni frá Húsavík,
f. 10. júní 1910, d. 13. apríl
1978, sem var þá sparisjóðs-
stjóri í Sparisjóði Reykjavíkur
og nágrennis. Þau áttu fjögur
börn: Bjarna Benedikt, _ Sess-
elju Þórdísi, Finnboga Ásgeir
og son sem fæddist andvana.
Árið 1978 hóf Rósa störf sem
gæslumaður við Þjóðminjasafn
Islands og starfaði þar til 1989.
Utför hennar verður gerð frá
Fossvogskirkju á morgun.
FRÁ SÓLRÍKU sumri bernsku
minnar árið 1935 er mér efst í
minni dagurinn sem hún Rósa,
kærasta elsta bróður míns,_ kom
heim til okkar á Húsavík. Ég sé
enn fyrir mér fallegu Ijúfu stúlkuna
með mjúku hreyfingarnar og glöðu
brosandi augun. Hún féll svo vel
inn í okkar fjölskyldu rétt eins og
hennar þráður væri samofinn okk-
ar. Æskuárin sín átti hún í hinum
morgunfögru Vestmannaeyjum,
ólst þar upp í glöðum sjö systkina-
hópi hjá foreldrum sínum, duglegu
manndómsfólki.
Eins og fuglinn frjáls þráði hún
ung að sjá og reyna lífið. Snemma
var hún komin til Reykjavíkur.
Eftir nokkra dvöl þar fékk hún
vinnu í gestamóttöku á Hótel Borg,
þar lágu leiðir þeirra saman, Ás-
geirs bróður míns og hennar.
Sumarið góða með Rósu heima
á Húsavík leið með veðurblíðu og
skemmtilegum stundum við leik og
störf.
Mikill fólksstraumur fór um
heimili okkar á þessum árum, sem
þá var rekið sem sumargististaður.
Þetta margþætta sumarlíf átti vel
við Rósu, hún var mikil félagsvera
og naut þess að hafa marga í kring-
um sig.
Þannig byggðu þau ungu hjónin
Rósa og Ásgeir upp sitt heimili í
Reykjavík að mér fannst það vera
útibú frá heimilinu okkar á Húsa-
Bíómastofa
fíiófinns
Suöuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opiðöllkvöld
til ki. 22,- einnig um helgar.
Skreytlngar við öll tilefni.
Gjafavörur.
vík. Þar hittust ætt-
menn og vinir beggja
á öllum jólúm og há-
tíðarstundum í árarað-
ir, sem stór fjölskyldu-
hópur.
Rósa kom fram við
okkur litlu mágkon-
urnar sem jafningja og
sýndi okkur trúnað og
virðingu. Hún var okk-
ur öllum gleðigjafi og
sannur vinur.
Guð blessi þig elsku
Rósa. Ég þakka þér
allt. Guð blessi börnin
hennar öll og fjöl-
skyldu þeirra. Guð blessi heimkomu
hennar til bjartari heima og ástvina
sem á undan eru farnir.
Blessuð sé minning Rósu.
Bryndís Bjarnadóttir.
Nú þegar komið er að því að
kveðja Rósu Finnbogadóttur mág-
konu mína, þá leitar á hug minn
mikið þakklæti til hennar og Ás-
geirs heitins bróður míns, fyrir alla
greiðasemi og vináttu við mig, þar
sem heimili þeirra stóð mér ávallt
opið til fæðis og gistingar, er ég
gisti Reykjavík. Við Ásgeir vorum
miklir bræður og vorum lengi vel,
eða frá 1930, saman í Reykjavík,
ég á skipum en Ásgeir fyrst á skrif-
stofu Eimskips og síðar í Sparisjóði
Reykjavíkur. Hlaut ég alltaf gisti-
vináttu hans, fyrst á Suðurgötu 5,
og síðan á Hverfisgötu 21, eftir
að Sparisjóðurinn var stofnaður.
Mér er mjög til minnis, þegar
Ásgeir kynnti mig fyrir Rósu sem
tilvonandi konu sinni. Það var í
byijun árs 1935, að ég hætti sem
háseti á Goðafossi gamla, og ákvað
að fara í langsiglingar sem kallað
var, og ætlaði að fara um kvöldið
með Gullfossi til Kaupmannahafnar
kl. 6. Þegar ég kom á Hverfisgötu
21 að kveðja, var búið að dekka
upp fyrir kaffi með fínum veiting-
um og hafði verið keypt nýtt kaffi-
stell í tilefni dagsins og trúlofun
opinberuðu í tilefni farar minnar.
Þau giftu sig um sumarið, og skrif-
aði Rósa með bréf um það helsta
sem hafði gerst og elti bréfið mig
eina þrjá mánuði og fékk ég það
loks í Buenos Aires í Argentínu.
Svo voru póstsamgöngur í þá daga.
Rósa og Ásgeir voru einkar
gestrisin og var ætíð gaman að
hittast á heimili þeirra á gleði- og
tyllidögum og um leið kynnast
ættingjum beggja. Og þegar ég
gifti mig fyrir rúmum 50 árum,
þá var konan mín náinn ættingi
Rósu, því þær eru bræðradætur frá
Vestmannaeyjum, og hefir verið
mikil gæfa að kynnast þeim frænd-
garði öllum.
Við Birna sendum öllum niðjum
og vinafólki innilegustu samúðar-
kveðjur okkar, því gengin er góð
kona.
Vernharður Bjarnason.
Amma Rósa er dáin.
Það eru margar minningarnar
sem streyma um hugann á stundu
sem þessari.
Allt í einu er maður orðinn lítil
stúlka aftur, á Marbakka hjá afa
og ömmu á jólunum, þar sem fjöl-
skyldan er öll saman komin. Ekki
bara börn og barnábörn heldur
einnig margar frænkur og frændur
og börnin þeirra. í fínu stóru stof-
unni er stóra jólatréð sem við
göngum í kringum og syngjum
saman. Svo kemur einhver jóla-
sveinakona með rauðan klút og
fullan poka af karamellum. Kara-
mellunum rfgnir yfir stofuna. Þetta
var amma Rósa.
Það var alltaf stutt í sprelligos-
ann hjá henni ömmu. Ég man að
einu sinni á jólum á Hábakka kall-
aði hún á okkur börnin inn á langa-
gang, lokaði öllum hurðum, batt
trefil fyrir augun á sér og sagði:
„Snúið mér nú í þrjá hringi.“ Og
hófst ærslafenginn skollaleikur.
Amma Rósa var í mínum huga
eins og drottning. Hún var fögur
og alltaf svo fín og vel til höfð.
Heimili afa og ömmu var konungs-
hölin mín. Drottningarleikur var
vinsæll leikur lítillar stúlku og var
amma óspör að lána falleg sjöl eða
fagrar hálsfestar í þann leik.
Ég man alltaf eftir þegar ég var
að fara að eiga mitt fyrsta bam,
fyrsta langömmubarnið hennar. Þá
keyrði hún mig upp á fæðingar-
deild. Áður en hún kvaddi mig þá
strauk hún yfir kúluna og sagði:
„Mundu, litla bam, að það var hún
langamma þín sem keyrði ykkur
hingað." Og það var langamma
sem hélt á litlu langömmutelpunni
undir skírn, annað kom aldrei til.
Þau níu ár sem ég bjó vestur í
Hnífsdal hringdi amma alltaf reglu-
lega í mig til þess að athuga hvern-
ig við hefðum það. Þegar hún vissi
að við værum væntanleg suður, þá
hringdi hún oft til þess að bjóða
bílinn sinn, hún þurfti hvort sem
er ekkert að nota hann þá, bara
komast i vinnuna og heim aftur.
Þá vann hún á Þjóðminjasafninu.
Þær voru ófáar stundirnar þar sem
hún gekk með okkur um safnið og
sýndi okkur. Enda kölluðu börnin
mín lengi vel Þjóðminjasafnið húsið
hennar langömmu Rósu.
Nú hefur amma fengið hvíldina
og sameinast afa á ný. Við þökkum
elsku ömmu Rósu fyrir samveru-
stundirnar og óskum henni góðrar
ferðar í sína síðustu ferð.
Jesús sagði: „Ég er upprisan og
lífið. Sá sem trúir á mig mun lifa
þótt hann deyi.“ (Jóh. 11:25.)
Anna Rósa Bjarnadóttir.
Rósa frænka mín var alltaf
ímynd fegurðar og gjörvuleika í
mínum huga. Ég bjó úti á landi sem
barn og sá Reykjavík og alla henn-
ar íbúa í einhvers konar ljóma. Inn
í þann ljóma passaði Rósa frænka
mín vel. Hún hét Rósa Jórunn Finn-
bogadóttir og var elst sjö systkina.
Elstu systkini taka oft að sér
umönnunarhlutverk og styðja við
bakið á yngri systkinum sínum og
þeirra fólki og þannig kynntist ég
Rósu sem stoð og styttu í gegnum
lífsins ólgusjó. Hjá henni átti fjöl-
skylda mín athvarf á ferðum milli
landshluta eða þegar einhver þurfti
að leita læknis „suður".
Rósa var fædd og uppalin í Vest-
mannaeyjum en þegar ég kynntist
henni fyrst bjó hún á Sólvallagöt-
unni ásamt manni sínum Ásgeiri
Bjarnasyni og börnunum Bjarna,
Sesselju Þórdísi og Finnboga. I
næsta nágrenni bjuggu systur
hennar Fjóla og Gréta ásamt fjöl-
skyldum sínum og var mikill sam-
gangur milli þeirra systra. Sumar-
bústað áttu þau Rósa og Ásgeir
upp við Hafravatn og þangað hélt
oft öll hersingin. Nú get ég ómögu-
lega skilið hvernig við fórum að
því að rúmast þar öll, né heldur
hvernig hægt að elda ofan í alla
og sjóða bamaþvott á einum prí-
mus.
Þegar ég flutti til Reykjavíkur
átti Rósa heima á Marbakka á
Seltjarnarnesi og þar fannst mér
hún á réttum stað, við sjóinn. Á
Marbakka voru haldin stór fjöl-
skylduboð á hverjum jólum. Þessi
boð voru einstök og ógleymanleg
öllum sem þátt tóku í þeim, slíkur
var rausnarskapurinn. Ég á
skemmtilega endurminningu um
Rósu frænku tengda einu slíku
boði. Þegar þau hjónin höfðu kvatt
síðustu gestina og Rósa veifaði í
kveðjuskyni af tröppunum þar sem
hún stóð klædd í upphlut með skott-
húfu á höfði, þá hljóp hún inn í
stofu, reif af sér skóna og dansaði
Charleston með miklum tilþrifum