Morgunblaðið - 11.02.1995, Blaðsíða 50

50 LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIB”
MINIVIINGAR
+
KONRÁÐ JÚLÍUSSON
frá Patreksfirði,
áðurtil heimilis
á Öldugötu 27,
Hafnarfirði,
lést á Sólvangí fimmtudaginn 9. febrúar.
Aðstandendur.
t
Móðir mín og tengdamóðir,
GUÐBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Álfaskeið 60,
Hafnarfirði,
lést á Sólvangi 10. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðmundur Guðmundsson,
Sólveig Guðbjartsdóttir.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
INGÓLFUR GUNNARSSON,
Eyjaseli 5,
Stokkseyri,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans 8. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurlaug Siggeirsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Dóttir okkar og systir,
ÍRIS DÖGG ÓLADÓTTIR,
lést í Fjórðungssjúkrahúsi Akureyrar
þann 8. febrúar.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Guðrún Eiríksdóttir,
Óli Tryggvason,
Bjarney Inga Óladóttir.
ERLA
SIG URÐARDÓTTIR
+ Erla Signrðardóttir var
fædd 29. desember 1929.
Hún lést á heimili sinu i
Reykjavík hinn 21. janúar síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram frá Fossvogskirkju 25.
janúar.
ÞEGAR Ragna, systir mín, til-
kynnti mér lát Erlu, frænku
minnar, fylltist hugurinn trega.
Hugurinn reikaði aftur í tímann
þegar Erla og systkinahópurinn
kom á Hverfisgötuna í Hafnar-
fírði. Móðir Erlu, Ólafía Brynjólfs-
dóttir, hafði látist langt um aldur
fram frá fimm bömum komung-
um. Hún var gift Kristni Helga-
syni, sem gekk Erlu í föðurstað.
Það getur enginn sett sig í spor
bama sem misst hafa ástríka móð-
ur á viðkvæmasta skeiði og þá
reynir ekki síst á samheldni, tryggð
og ábyrgðartilfinningu. Og það era
einmitt þessir mannkostir sem mér
fínnst hafa einkennt allt líf Erlu
Sigurðardóttur. Hún var elst í
systkinahópnum og varð strax
kjölfestan. Og allt fram á þennan
dag hefur það einkennt systkinin
að standa saman í meðlæti og
mótlæti, gleðjast saman og syrgja
saman. Þáttur Erlu í því hve vel
tókst til verður seint metinn því
að á þessum tíma var það undan-
tekning að svo stór systkinahópur
væri í umsjón einstæðs föður held-
ur hópnum sundrað og komið í
fóstur víðs vegar.
Þessi eiginleiki að halda íjöl-
skyldunni saman fylgdi henni alla
tíð og svo sannarlega sést það á
bömum hennar og Guðjóns. Þegar
talað er um „bamalán" þá koma
þau hjón, Erla og Guðjón, í hug-
ann. Svo samhent hafa þau verið
alla tíð að það heyrir til undantekn-
inga að nöfn þeirra séu ekki bæði
nefnd í sömu andrá. Barnahópur
þeirra varð stór og vinnudagur
langur, en alltaf virtist tími til að
gleðjast með fjölskyldunni og svo
sannarlega var mikið til að gleðj-
ast yfir þegar litið er yfir bama-
hópinn. Óg þegar bömin flugu síð-
an eitt af öðm úr hreiðrinu var
ekki setið auðum höndum og í fjöl-
mörg sumur leigði Erla nokkur
herbergi erlendum ferðamönnum á
sumrin. Þó Erla hefði ekki lagt
stund á erlend tungumál kom það
ekki að sök og sama fólkið kom
ár eftir ár og vildi hvergi annars
staðar vera.
Samband þeirra Erlu og Guðjóns
og bama þeirra allra við Rögnu,
móðursystur Erlu, var einstakt og
hefur hún einnig misst mikið við
fráfall Erlu. Þar var sem færi jafnt
bestu vinkonur og móðir og dóttir.
Á þessari stundu er hugurinn
hjá Guðjóni og bömum þeirra,
Rögnu og systkinunum öllum.
Megi þær góðu minningar sem
ávallt munu fylgja Erlu Sigurðar-
dóttur sefa sárasta harminn.
Rúnar og Dóra.
í dag þegar við kveðjum og
fylgjum til grafar Erlu Sigurðar-
dóttur koma margar minningar í
hugann. í mörg á bjuggum við í
sama húsi í Goðheimunum. Alltaf
dáðist ég að þessari einstöku konu.
Vel átti við hana máltækið „þar
sem er hjartarúm, þar er húsrúm“.
Hennar mannmarga heimili stóð
öllum ættingjum og vinum opið
hvenær sem var. Það var enginn
einn sem átti hana að vini. Margar
vom morgunstundimar sem við
sambýliskonur hennar áttum hjá
henni. Þá var margt rætt og skipst
á ráðleggingum allt frá matseld
til bamauppeldis. Það voru ekki
ómerkilegir fundir það.
Oft undraðist ég þann kraft og
óendanlegan dugnað sem þessi
kona átti. Sex mannvænleg böm
fæddi hún og ól upp ásamt sínum
ágæta manni, Guðjóni Júníussyni.
Öllum hefur þessum bömum vegn-
að vel og em góðir og gegnir
þjóðfélagsþegnar sem bera foreldr-
um sínum gott vitni.
Það var oft gleði og gaman hjá
bömunum í Goðheimum á þessum
ámm, en langskemmtilegast var
hjá Erlu og börnum hennar, enda
aldrei amast við þeim. Síðar fluttu
þau í Breiðholtið og mér er minnis-
stætt þegar ég kom í fyrsta sinn
í Urðarstekkinn. Það var glæsilegt
heimili sem bkr með sér snyrti-
mennsku og dugnað húsbændanna
og barna þeirra.
Og nú er komið að leiðarlokum
og við hjónin og börn okkar kveðj-
um þessa góðu konu sem gaf öllum
af hjartagæsku sinni. Við sendum
þér, Guðjón, bömum ykkar og allri
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Anna Pálmadóttir.
Mig langar til að kveðja frænku
mína, Erlu Sigurðardóttir, eða
Eddu eins og hún var alltaf kölluð
í minni fjölskyldu, með nokkrum
orðum. Edda var hjartahlý kona,
því fékk ég að kynnast þegar hún
passaði mig þegar ég var lítil með-
an mamma var á spítalanum. Þeg-
ar ég læt hugann reika til baka
em mér minnisstæðar margar
stundimar í eldhúsinu í Urðars-
tekknum, ég á háa tröppustólnum
að gæða mér á heimabökuðu bak-
kelsi og mamma og Edda að spjalla
saman. Ég held að Eddu hafí allt-
af fundist hún eiga svolítið í mér.
„Hæ nafna,“ sagði hún alltaf þeg-
ar við hittumst eða heyrðumst, það
þurfti ekki frekari kynningu. Nú
er nafna mín horfín yfír móðuna
miklu og þar hefur án efa verið
tekið vel á móti henni.
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S.E.)
Elsku Guðjón, börn og barna-
böm, missir ykkar er sár og ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Guð varðveiti minningu Eddu
frænku.
Erla Magnúsdóttir.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
INGVELDUR JÓNSDÓTTIR
frá Vatnsholti,
Álftarima 5,
Selfossi,
varð bráðkvödd á heimili dóttur sinnar,
Erlurima 6, þann 9. febrúar.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
MARINÓ MAGNÚSSON
■frá Þverá,
Ólafsfirði,
Bylgiubyggð 39A,
Ólafsfirði,
verður jarðsunginn frá Ólafsfjarðarkirkju mánudaginn 13. febrúar
kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vilja minn-
ast hans, er bent á björgunarsveitina Tind, Ólafsfirði.
Margrét Hallgrímsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Þökkum vinsemd og auðsýnda samúð við andlát og útfpr
RÓSU GUÐBRANDSDÓTTUR
frá Prestsbakka
á Sfðu.
Ingólfur Guðbrandsson,
Vilborg Ingólfsdóttir,
Þorgerður Ingólfsdóttir, Rut Ingólfsdóttir,
Unnur Marfa Ingólfsdóttir, Inga Rós Ingólfsdóttir.
SVANHILDUR
JÓNSDÓTTIR
+ Svanhildur Jóns-
dóttir fæddist á
Grundarhóli á Fjöll-
um 27. nóvember
1917. Hún lést í Borg-
arspítalanum 24. des-
ember sl. og var
kvödd í kyrrþey 30.
desember. Foreldrar
hennar voru Jón
Þórarinn Sigtryggs-
son, f. 26. desember
1884, d. 20. mars
1939, lögfræðingur;
bóndi og síðar bæj-
arstjóri á Seyðisfirði,
og kona hans, Guð-
rún Skúladóttir, f. 10. október
1894, d. 22. mars 1945. Svan-
hildur átti þijú systkini: Mar-
gréti, sem búsett er í Englandi,
Skúla, sem búsettur er í
Reykjavík, og Sigurveigu, sem
lést 1945. Svanhildur átti einn
son, Jón Rúnar Gunnarsson.
Kveðja
í morgun saztu hér
undir meiði sólarinnar
og hlustaðir á fuglana
hátt uppí geislunum
minn gamli vinur
en veizt nú, í kvöld
hvemig vegimir enda
hvemig orðin nema staðar
og stjömumar slokkna.
(Hannes Pétursson.)
Hún hét Svanhildur og var frum-
burður foreldra sinna. Nafnið var
ekki sótt í ættir
hennar eins og nöfn
hinna systkinanna,
en foreldrunum þótti
nafnið fallegt. Svan-
hildur átti sín fyrstu
spor á Grundarhóli á
Fjöllum þar sem faðir
hennar var bóndi á
föðurleifð sinni. Er
hún var sex ára göm-
ul brá hann búi sök-
um heilsubrests og
fjölskyldan fluttist á
Seyðisfjörð. Þar áttu
foreldrar hennar
heima upp frá því.
En að Grundarhóli kom Svanhildur
aldrei aftur.
Sextán ára að aldri hélt Svanhild-
ur til Reykjavíkur til starfa. í fyrstu
stóð hugur hennar til hjúkmn-
arnáms sem þó varð ekki af. Hún
vann ýmis störf sem konum stóðu
til boða. Þau rækti hún af stakri
trúmennsku enda var hún á sínum
yngri árum eftirsóttur starfskraft-
ur. Mestan hluta ævi sinnar bjó hún
í Reykjavík. Lengst leigði hún sér
húsnæði á Sólvallagötu 57 hjá góðu
fólki sem varð henni æ kærara og
nákomnara eftir því sem árin liðu.
Síðustu þijú árin bjó hún í Löngu-
hlíð 3 þar sem hún naut umhyggju
og ástúðar starfsfólksins. Þá var
heilsa hennar á þrotum. Mér er
sagt að Svanhildur hafí verið
dreymin lítil stúlka sem átt hafí sér
sinn hugarheim í ljóðum og virt
fyrir sér fegurð náttúmnnar. Þessi
áhugamál varðveitti hún til hins
síðasta. Hún kunni ógrynni ljóða
og hafði næma tilfínningu fyrir
tungunni og hrynjandi hennar.
Minni hennar var óbrigðult. Á full-
orðinsámm, þegar tómstundirnar
urðu fleiri, nam hún nokkur tungu-
mál af eigin rammleik og fór létt
með. Hún hafði af því mikla gleði.
Tilgangurinn var einkum sá að geta
lesið erlend ljóð. Hún var drátthög
eins og svo vel má sjá á örfáum
teikningum sem eftir hana eru.
Svanhildur hafði alla tíð ríka
samúð með þeim sem minna máttu
sín. Sjálf var hún því hlutskipti
ekki alveg ókunnug. Hún barðist
ein áfram með son sinn án hjálpar
enda er mér til efs að hún hefði
•þegið hana. Henni var oft þungt í
sinni, raunar stundum sárþjáð, en
það var henni kappsmál að bera
höfuð hátt og láta aldrei bilbug á
sér fínna. Hún blandaði geði við
fáa, var seintekin og hlutaðist lítt
um hagi annarra sem og aðrir um
hennar. Samt var það svo að hún
átti nokkra góða vini sem gleymdu
henni ekki og þegar lífið brosti
naut Svanhildur sín vel og sýndi
þá stundum sína ríku kímnigáfu.
Svanhildur var lágvaxin kona,
grönn vexti, létt í spori og snör í
snúningum fram eftir aldri. Hún
naut góðrar líkamlegrar heilsu
lengst af. Síðustu fimm árin voru
henni erfið og hallaði þá jafnt og
þétt undan fæti. Hún lést að morgni
aðfangadags, 77 ára að aldri. Ilún
kvaddi þennan heim fátæk af jarð-
neskum eigum en rík af ýmsu því
sem sjaldnar er metið til fjár. Svo
lengi sem hún mátti mæla var hún
staðföst í trú sinni á þau gildi sem
mótað höfðu lífsviðhorf hennar;
vinnusemi, nægjusemi, hógværð og
samúð með lítilmagnanum. Ástin
til afkomendanna brást heldur aldr-
ei.
Margrét Jónsdóttir.