Morgunblaðið - 25.02.1995, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 24. FEBRÚAR 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ERLINGUR A.
JÓNSSON
Erlingur Andrés
Jónsson fæddist á
Isafirði 15. október
1950. Hann lést á
heimili sínu 16.
febrúar sl. Erling-
ur var kvaddur
með athöfn í Lang-
holtskirkju 23.
febrúar.
UNDIRRITAÐUR átti
því láni að fagna að
vera samferða gæfu-
manninum Erlingi A.
Jónssyni síðasta veg-
spöl hans hér í mannheimum. Sagt
er að gæfa og tregi séu tvær hliðar
á sama peningi. Þannig er mér
þungt um hjarta, nú er ég kveð
góðan vin minn á krossgötum „lífs
og dauða“.
Örlögin höguðu því svo að við
hittumst fyrst við útför Sveinbjarn-
ar Beinteinssonar, sameiginlegs
vinar okkar. Eftir útförina urðum
við Erlingur samferða til Reykja-
víkur og á leiðinni rifjuðum við upp
gömul kynni okkar af Sveinbirni.
Erlingi varð tíðrætt um heiðnar
kenningar um hulda heima.
Óskaði hann vini sínum góðrar
dvalar á Gimli.
Af því tilefni minntist Erlingur
einhverrar fallegustu perlu Völu-
spár:
Sal sér hún standa
sólu fegra,
gulli þaktan
á Gimlé.
Þar skulu dyggvar
dróttir byggja
og um aldurdaga
yndis njóta.
Nokkrum dögum síðar tók Erl-
ingur þátt í minningarblóti um
Sveinbjörn, þá nýgenginn í Ásatrú-
arfélagið, og var upp frá því góður
blótmaður. Erlingur gekk til liðs
við Ásatrúarfélagið á alvarlegustu
ögurstundu þess. Sveinbjörn Bein-
teinsson, allsheijargoði og stofn-
andi félagsins, var fallinn, hvers
skarð var vandfyllt og menn greindi
á um leiðir. Skömmu fyrir allsherj-
arþingið, sem-haldið var um þetta
leyti, lýstu nokkrir stjórnarmenn,
þ.m.t. undirritaður, því yfir að þeir
gæfu ekki kost á sér til endur-
kjörs. Það var því sem Erlingur
væri sendur frá sjálfum Óðni.
Erlingur sýndi, að hann hafði
óbilandi metnað fyrir hönd félags-
ins og bauð sig strax fram til lög-
sögumanns. Erlingur reyndist full-
komlega óumdeildur og farsæll í
starfi u fyrir félagið. Hann hafði
einstaka hæfileika til hvetja fólk
til starfa með jákvæðum hætti og
lagði aldrei illt til nokkurs manns.
Erlingi var þetta jafneðlilegt og að
draga andann, en hann minnti
ábyrgðarfullur á heilræði Óðins:
„Ríki sitt skyldi ráðsnotra
hverr ...“ (menn eiga að fara vel
með vald sitt). Þótt Erlingur væri
ritstjóri Eiðfaxa, fjölskyldumaður,
hestamaður, kvæðamaður, söðla-
smiður með fjölda áhugamála og
stóran frændgarð, var hann ekki
aðeins óþreyttur, heldur bókstaf-
lega óþreytandi í starfi sínu fyrir
Ásatrúarfélagið.
Séifi'æðingar
í hlóiiiaskrcyliiigiini
\ii) öll la‘kila‘i‘i
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími19090
Erlingur var friðar-
ins maður, en stóð í
fremstu víglínu, ef
hann taldi á félagið
hallað utanfrá. Verk
hans voru þó fyrst og
fremst unnin af trú-
mennsku og í kyrrþey.
Meðal þeirra mála,
sem Erlingur vann að
fyrir félagið, voru drög
að hofi, grafreit fyrir
ásatrúarmenn, en síð-
ast en ekki síst lög og
siðareglur félagsins,
sem hann lauk við fár-
sjúkur af krabbameini.
Undir forustu Erlings efldist félag-
ið bæði að félagatölu og innri styrk.
I banalegunni, þegar Erlingur
gerði sér ljóst hvert stefndi, sagði
hann mér, að honum þætti verst
hvað hann ætti margt eftir ógert.
Hann tók örlögum sínum með full-
komnu æðruleysi og dauðvona not-
aði hann hvert tækifæri til hvetja
mig til góðra verka. í einkasam-
tölum okkar kom ítrekað fram, að
hann teldi sig gæfumann vegna
þess hve góða Ijölskyldu hann átti.
Það er skarð fyrir skildi hjá okkur
ásatrúarmönnum, sem ekki verður
bætt í bráð. Meiri er missir nán-
ustu ástvina. Erlingur lifir í verkum
sínum og mun skipaður sá staður
sem honum ber. í fyllingu tímans
mun hann taka með sínu hlýja við-
móti á móti þeim sem honum til-
heyra.
Goð og góðar vættir veiti ykkur
styrk.
Sigurður Þórðarson.
Það var fyrir nokkrum árum
þegar Eddi var 16 ára, ég var þá
um sjö ára, að hann vakti athygli
mína á eftirminnilegan hátt. Við
erum systkinabörn í báðar ættir.
Ég var þá nýkomin heim frá Flat-
eyri frá mömmu þar sem hún lá
eftir barnsburð bróður míns sem
dó í fæðingu. Ég var ósköp þung-
lyndur yfir þessum atburði og upp-
tekinn af þeirri hugsun þar sem
næst yngsti bróðir minn hafði dáið
af slysförum nokkrum árum áður.
Þegar ég kom heim var Eddi
staddur á Brekku. Hann var eldri
og þroskaðri en við strákarnir og
við litum upp til hans. Hann hafði
þessa einstöku frásagnarhæfileika
þar sem allir hrifust af hans
mælskulist og hlustuðu með and-
akt. Hann var sá fyrsti til að fá
mig til að líta upp eftir þá döpru
daga sem á undan höfðu gengið.
Hann var sigldur eins og það var
kallað, búinn að fara út í heim og
lenda í ævintýri sem hann sagði
okkur frá. Ein sagan var þannig,
hann var að borga leigubíl út í
London, þá rétti hann leigubílstjór-
anum fulla lúku af klinki og bað
hann að telja. Á meðan fór Eddi
að dunda við vasahnífinn sinn. Þeg-
ar hann lítur upp, horfir hann beint
inn í hlaup skammbyssu leigubíl-
stjórans og um leið þrópar bílstjór-
inn að hann skuli leggja frá sé
vopnið og „get out“.
Eddi horfir á bílstjórann og lokar
vasahnífnum í rólegheitum og
stingur honum í vasann og segir
við hann nokkur vel valin orð á
íslensku og kveður með sínum
hætti. Við strákamir göptum yfír
þessu hvað hann var klár og yfir-
vegaður þrátt fyrir að hafa lent í
lífsháska heimsborgarinnar. Við
höfðum ennþá ekki einusinni lesið
Alistair-Maclean.
Þetta sama vor voru nokkrir
strákar komnir í sveitina á In-
gjaldssand. Edda fannst alveg til-
valið að fara með okkur frændurna
í smá ferðalag og sýna okkur heim-
inn. Hann hafði verið í sveit heima
á Brekku hjá foreldrum mínum
bæði sem kúasmali og vinnumaður.
Hannn var því hagvanur. Eddi var
fararstjórinn, í Wrangler-gallabux-
um, gallaskyrtu og strigaskóm,
með uppbrettar ermar og jakkann
á öxlinni og með kutann í beltinu.
Við gengum í Nesdal sem er eyði-
dalur og fyrir Barða meðfram
björgum í sjó fram. Þessi leið er
hrikaleg en ægifögur, full af fugla-
lífi og sérkennilegum gróðri. Á leið-
inni settist Eddi oft niður og sagði
sögur um náttúruna og umhverfið
á sinn spekingslega hátt eins og
hann hefur oft gert á sinni lífsleið.
Hann leit aldrei á klukkuna né
spáði í matartíma heldur fylgdi
sólinni og át hundasúrur og það
sem náttúran gaf. Við þurftum að
klífa björg og syllur og þótti það
heldur glæfralegt að fara með okk-
ur yngstu strákana, mig og Kidda
Leifs (Bjössi í World Class) en okk-
ur varð ekkert meint af því og
máttum við margt af Edda læra,
að fara þetta fumlausir og með
rólegu yfirbragði og njóta staðar
og stundar. Þannig er best að lifa
lífinu. Eddi skilaði okkur heilum
heim eftir þennan stutta og eftir-
minnilega dag. Við settumst niður
við sólarlagið á Sandi og sáum
sólina taka að lyfta sér aftur og
byija nýjan dag. í dag hefur Eddi
kvatt okkur í þessari veröld og er
farinn um borð í stóra farþegaskip-
ið út í annan heim að takast á við
önnur verk sem bíða hans þar. En
við horfum á eftir Edda með trega
og áttum okkur á að við förum
ekki með núna, þar sem við höfum
ekki lokið okkar hlutverki í þessum
heimi.
Finnbogi Kristjánsson,
Brekku.
Hún var stutt og snörp glíman
sem Erlingur A. Jónsson glímdi við
manninn með ljáinn og varð að
lúta í lægra haldi. Þótt á brattann
væri að sækja var lengi haldið í
vonina um að Erlingur ynni í það
minnsta stundarsigur en svo fór
nú ekki og sitja nú vinir þessa
góða drengs eftir með sorg í hjarta
og hugsa um hversu grimm örlögin
geta verið.
Ég kynntist Erlingi eftir að hann
settist í ritstjórastól tímaritsins
Eiðfaxa vegna skrifa minna I blað-
ið. í upphafi var samband okkar
afar hlutlaust og leitandi en eftir
því sem stundir liðu og samræðurn-
ar og skoðanaskiptin urðu meiri
náðum við sífellt betur saman, fór-
um að treysta hvor öðrum. Framan
af þótti mér Erlingur hafa lítt
mótaðar skoðanir á hinum mörgu
málefnum hestamanna en eftir því
sem kynnin jukust fann ég glöggt
að því fór ij'arri að svo væri. Þótt
oft virtist skoðanaágreiningur um
ýmis mál í byijun samræðna var
nú oftast svo að við skildum sam-
mála og ef ekki þá virti Erlingur
aðrar skoðanir þótt ekki færu þær
heim og saman við hans eigin. í
öllum málum myndaði hann sér
skoðun á vel athuguðum rökum þar
sem allar hliðar málsins voru tekn-
ar með. Af þessu einkenndust sam-
skipti mín við Erling sem voru ein-
staklega ánægjuleg, illmögulegt að
rífast við þennan yfirvegaða, stað-
fasta rólegheitamann. í hvert sinn
sem hugmynd um efni í grein var
komin fram var rætt um allar hlið-
ar málsins og undirstrikað hvaða
sjónarmið eða áherslur þyrftu að
koma fram. í hverri einustu grein
sem ég skrifaði fyrir Eiðfaxa í rit-
stjórnartíð Erlings átti hann alltaf
eina eða fleiri hugmyndir, stórar
eða smáar. Þetta ágæta samstarf
var komið í ákveðinn farveg, málin
afgreidd á mjög áreynslulítinn hátt.
Aldrei sá ég Erling skipta skapi í
samskiptum okkar þótt ekki væri
maðurinn skaplaus, aldrei sá ég
streituna ná undirtökunum þótt
mikið mæddi á honum þegar stytt-
ist í að blaðið færi í prentun. Erling-
ur var vel agaður og prúðmenni í
samskiptum við annað fólk. í við-
kynningu má Segja að hann hafí
farið hægt af stað en hratt í hlað
því alltaf var maður að kynnast
nýjum og skemmtilegum hliðum
sem ekki voru bornar á torg dags-
daglega og eftir því sem lengra
leið átti ég betri aðgang að þessum
sparihliðum Erlings. Hagmælskur
var hann vel og vatt sér léttilega
milli bragarhátta, þar sem húmor-
inn og gleðin réð oft ferðinni.
Að leiðarlokum er við hæfi að
þakka þessum ágætismanni fyrir
góða og notalega samveru og sam-
vinnu. Sigrúnu, börnum og móður
Erlings flyt ég samúðarkveðju.
Minningin um vaskan og góðan
dreng mun lifa.
Valdimar Kristinsson.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Þá verður oss ljóst að framar ei frestur gefst
né færi á að ráðstafa nokkru betur.
Því alls, sem lífið lánaði, dauðinn krefst
í líku hlutfalli og Metúsalem og Pétur.
(T.G.)
Kveðja,
Þorsteinn, Svava og dætur.
Sú harmafregn barst hratt um
hesthúsahverfí okkar fimmtudag-
inn 16. febrúar sl. að Erlingfur A.
Jónsson, félagi okkar, hefði látist
þá um morguninn eftir harða bar-
áttu við illvígan sjúkdóm.
Erlingur var aðeins 44 ára og
því í blóma lífsins þegar kallið kom
sem allir verða að hlýða.
Erlingur starfaði sem ritstjóri
Eiðfaxa, tímarits hestamanna, og
sem slíkur ávann hann sér virðingu
allra unnenda íslenska hestsins.
Hann var oft frumkvöðull að um-
ræðu sem leiddi til framfara og
fordómalausrar skoðunar á málefn-
um hestamanna. Djúpstæð þekking
og næmi gerði honum kleift að eiga
ógleymanleg viðtöl við marga af
þeim, sem mestan svip hafa sett á
hestamennskuna í landinu síðustu
áratugina. Sumir einstakir lífs-
kúnstnerar að auki. Skarð það sem
myndast við fráfall hans verður
vandfyllt.
Erlingur var sérstakur persónu-
leiki, hæglátur og án allrar tilgerð-
ar. Hann var unnandi þjóðlegra
hefða, m.a. virkur meðlimur í
Kvæðamannafélaginu. Sagt var að
meðalaldur þar hefði lækkað til
muna með inngöngu Erlings. Þá
var hann lögsögumaður ásatrúar-
manna.
Erlingur bjó yfir hárfínni kímni-
gáfu og var sérstaklega gaman að
spjalla við hann um hin margvísleg-
ustu málefni. Það fékk sá er þessar
línur ritar margoft að reyna.
Erlingur var gæfumaður. Átti
æskuástina fyrir eiginkonu og
glæsileg og mannVænleg börn, þau
Sigrúnu yngri og Jóhannes. Gagn-
kvæm virðing og hlýja þeirra hjóna
hvort til annars svo augljós. Sigrún
Sigurðardóttir kona hans er einn
af þekktustu reiðkennurum lands-
ins og hefur unnið ómetanlegt starf
fyrir Hestamannafélagið Gust.
Æskulýðsstarf að hennar frum-
kvæði hjá félaginu hefur vakið at-
hygli og verið fordæmi annarra
félaga í landinu.
Með Erlingi A. Jónssyni er geng-
inn litríkur karakter sem setti svip
á samtíð sína. Minning hans mun
lifa í hjarta allra þeirra sem hann
þekktu.
Elsku Sigrún, böm og íjölskylda.
Við vottum ykkur dýpstu samúð.
Hugur okkar er hjá ykkur.
Hallgrímur Jónasson,
formaður Gusts.
Við kynntumst Erlingi A. Jóns-
syni fyrir rúmu ári við útför Svein-
bjarnar Beinteinssonar allsheijar-
goða og á þorrablóti er helgað var
minningu hans. í kjölfar þess gekk
Erlingur til liðs við ásatrúarmenn
og var það mikið happ fyrir félag-
ið. Erlingur ávann sér strax traust
og virðingu og eftir fáar vikur var
hann kjörinn lögsögumaður (for-
maður stjórnar). Því féll það í hans
hlut að stjórna félaginu á erfiðum
tímum og fórst honum það vel úr
hendi.
Erlingur á heiðurinn af nýjum
og ítarlegum lögum Ásatrúarfé-
lagsins, sem voru samþykkt á alls-
heijarþingi í október, og var hann
þá endurkjörinn lögsögumaður.
Erlingur stóð undir öllum þeim
væntingum sem til hans voru gerð-
ar og meira til enda voru þeir
margir sem ætluðu honum enn
meiri vegsemd og virðingu. En
enginn veit sín örlög fyrir.
Allan þann tíma sem Erlingur
starfaði í Ásatrúarfélaginu var
samstarf okkar mjög náið og varð
kveikjan að góðri vináttu. Fyrir
kom að við tókumst á en þegar upp
var staðið virtist það ætíð treysta
vináttuböndin. Oftast fór þó mestur
tími í sameiginlegt áhugamál okk-
ar, kvæði, sér í lagi vísur ortar
undir rímnaháttum, enda var Erl-
ingur góður kvæðamaður, vel hag-
yrtur og virkur félagi í kvæða-
mannafélaginu Iðunni.
Erlingur var hár og myndarleg-
ur, svipsterkur, lítillátur, vel að sér
um fornan sið og forn fræði. Hann
var vinur vina sinna, glaðlyndur,
kurteis og dagfarsprúður en um
leið áræðinn og ákveðinn auk þess
að vera skarpgreindur. Vísa Steph-
ans G. lýsir honum enda vel:
Þitt er menntað afl og önd,
eigirðu fram að bjóða
hvassan skilning, haga hönd,
hjartað sanna og góða.
Við ásatrúarmenn höfum misst
glæsilegan fulltrúa, íslensk þjóð
hefur misst mætan mann en sárast-
ur er missir fjölskyldu hans, vina
og ættingja.
En minningin um góðan dreng
lifir. „Þá rækja menn best minning
hinna látnu, er þeir taka þá sér til
fyrirmyndar í öllu fögru og hefj'a
merki þeirra hátt á framfarabraut-
inni. Minning feðranna er framhvöt
niðjanna.“ (Jón J. Aðils)
Þagalt og hugalt
skyli þjóðans barn
og vígdjarft vera;
glaður og reifur
skyli gumna hver,
uns sinn bíður bana.
(Hávamál)
Við vottum fjölskyldu Erlings
okkar dýpstu samúð.
Jón Ingvar Jónsson,
Reynir Harðarson
Það var mikið lán fyrir tímaritið
Eiðfaxa þegar Erlingur kom þang-
að til starfa í september 1988.
Menn höfðu áður fylgst með störf-
um hans í ritnefnd blaðsins og þótti
mikill fengur að honum í ritstjóra-
stól. Fyrir utan mikla þekkingu á
hestum og málefnum hestamanna
bjó Erlingur yfír ijölbreyttum fróð-
leik um íslenskt mál og íslensk
fræði af ýmsum toga.
Starfsmenn Eiðfaxa urðu þess
fljótt áskynja að Erlingur var eng-
inn meðalmaður þótt hann léti ekki
mikið yfír sér né færi með há-
reysti. Allar ákvarðanir hans og
gerðir einkenndust af rólegu og
fumlausu öryggi. Á starfstíma Erl-
ings óx og dafnaði Eiðfaxi undir
ritstjórn hans. Erlenda útgáfan,
Eiðfaxi International, varð til m.a.
fyrir tilstuðlan hans og mikill metn-
aður fyrir hönd þess blaðs tryggði
strax góða útbreiðslu.
Erlingur var kvæðamaður góður
og nutu starfsfélagar hans þess.
Fyrirvaralaust átti hann það til að
fara með stöku eða stutt kvæði um
einstaka starfsmenn eða málefni.
Mörg þessara kvæða hafa varð-
veist. Þrátt fyrir mikinn áhuga
Erlings á þjóðlegum efnum og
fræðum Ásatrúarmanna var það
víðsýnin, umburðarlyndið og tak-
markalaus þolinmæði sem voru
hvað sterkustu persónueinkenni
hans. Þetta varð til þess að starfs-
mönnum þótti gott að leita til hans,
hvort sem það var í þágu starfsins
eða einkalífsins. Dómgreind hans
var treyst.
Við lítum á það sem gæfu okkar
að hafa fengið tækifæri til að kynn-
ast og verða samferða manni eins
og Erlingi, innan starfs og utan.
Framansagt kann að hljóma sem
eintóna lof, en staðreyndin er sú