Morgunblaðið - 25.02.1995, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR 1995 39 '
Steinþór var að verða fulltíða
maður þegar Ingvar réðst í bygg-
ingu hjarðfjóssins, sem var algjör
nýjung hér á landi og þó víðar
væri farið. Hann var því að fullu
þátttakandi í því mikla búskapar-
átaki og það var ánægjulegt að
fylgjast með því hvað fegðarnir
unnu vel saman og hve Steinþóri
lærðist vel hið góða verklag sem
Ingvari var svo eiginlegt og var
lykillinn að því hve öll verk gengu
vel í Þrándarholti, og að hinum fág-
aða frágangi á öllum mannvirkjum
á þeim bæ. Steinþór átti góða æsku
í glöðum systkinahópi og góðu ná-
grenni og heilbrigðu félagslífi. Ung-
mennafélagið starfaði þá af miklum
þrótti, æfði leikrit flest ár, hélt
íþróttaæfingar og málfundi fyrir
unga fólkið, stóð fyrir samkomum
og fór í hestaferðir á hvetju sumri.
Steinþór tók þátt í öllu þessu
félagsstarfi, tók þátt í leikstarfsem-
inni, söng með í Árneskórnum og
var virkur í ungmennafélaginu. Þá
fékk hann góða, almenna menntun
á Héraðsskólanum á Laugarvatni,
þar sem hann lauk gagnfræðaprófí
eftir tveggja vetra skólavist.
Árið 1959, þegar Steinþór var
27 ára gamall, kynntist hann ungri
glæsilegri konu úr Reykjavík, Þor-
björgu Aradóttur Þorgilssonar
verslunarmanns. Hún átti litla dótt-
ur, Helgu að nafni, og ekki spillti
það neinu, því að ég man eftir því,
þegar ég var að ganga frá pappírum
sem þau þurftu vegna stofnunar
nýbýlisins Þrándarlundar, sem þau
byggðu strax þetta ár, að þau voru
svo hamingjusöm að maður fann
hlýjuna streyma frá litla heimilinu
þeirra.
Og árin liðu hvert af öðru og
velgengni litla heimilisins óx stig
af stigi. Bömin komu hvert af öðm.
Fyrst fæddist Anna Dóra árið 1960,
nú gift í Reykjavík og tveggja bama
móðir. Síðan árið 1967 kom svo
Ari Freyr, nú líffræðingur í Reykja-
vík, giftur og á eitt barn, og 1976
kom svo Þröstur Ingvar iðnnemi,
en hann er ennþá í foreldrahúsum.
Árið 1974 var svo Steinþór kos-
inn oddviti Gnúpveijahrepps og
hefur hann síðan verið endurkosinn
oddviti fimm sinnum, sem gefur til
kynna hið einstaka traust sem
Gnúpveijar sýndu Steinþóri, þrátt
fyrir ótrygga heilsu og mikla erfið-
leika með rekstur á framleiðslu og
slátrun holdakjúklinga, sem Stein-
þór ætlaði sér að einbeita sér að
síðustu búskaparárin. Hann var
staðráðinn í að beijast fyrir því að
ná aftur fótfestu með sinn búrekst-
ur, en þá leyfði heilsan ekki meira.
Hann fékk ekki lengri tíma og lést
16. febrúar eftir erfiða sjúkdóms-
legu, þar sem hann og vinir og
vandamenn fengu tóm til að sjá
fyrir sér ævistarf hans, sjá mistök
sem hann kynni að hafa gert og
svo það sem hann hafði vel gert.
Og vitnisburðurinn sem Steinþór
Ingvarsson fær fyrir lífsstarf sitt
nú að leiðarlokum verður mjög góð-
ur. Hann var góður bóndi, einstakur
heimilisfaðir og ágætur oddviti. En
hann var fyrst og fremst góður
maður, sem vildi öllum gott gera,
sem hann starfaði með og starfaði
fyrir.
Á þesSari stundu sendi ég Þor-
björgu konu hans, ásamt börnum
þeirra og barnabörnum, aldraðri
móður og systkinum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Blessuð veri minning hans Stein-
þórs í Þrándarlundi.
Hjalti Gestsson.
„Hefðarmenn ástunda einingu en
ekki meting.“
(Konfúsíus.)
Steinþór Ingvarsson var um
langt árabil í starfsnefndum Sam-
taka sunnlenskra sveitarfélaga,
nokkur ár varamaður í fulltrúaráði
og aðalmaður í stjórn SASS frá
1991 til hinstu stundar.
Árið 1974 var hann kosinn í
hreppsnefnd Gnúpveijahrepps og
allt frá fyrsta fundi hans á þeim
vettvangi var hann oddviti sveitar
sinnar.
Við sem unnum með Steinþóri á
vettvangi sveitarfélaga vorum lán-
söm að fá að njóta verka hans.
Steinþór var maður einingar og
samstarfs innan síns sveitarfélags.
Þessi eiginleiki hans naut sín vel í
samstarfi við önnur sveitarfélög.
Steinþór gat verið metnaðarfullur
og gengið hiklaust til verka, en jafn-
framt laus við allan meting. Hann
fagnaði mjög velgengni annarra og
veitti öðrum stuðning án þess að
taka tillit til eigin hags. Hann beitti
sér ótrauður fyrir alhliða framför-
um í sveitarfélagi sínu.
Framkvæmdastjóm SASS og allt
annað samstarfsfólk hans þakkar
liðinn tíma og staðfestir samúð til
aðstandenda og sveitunga Stein-
þórs.
Að lokum skal ánýjuð kveðja í
tilefni 60 ára afmælis hans er hon-
um var flutt.
Geðspakur, djúphygginn, góður
glaðlyndur, jákvæður, hlýr.
Orku- og athafna sjóður
í oddvita Gnúpveija býr.
Verklag í farsæld og friði
hans forsjálni árangur ber.
Fylginn í forystuliði
og fremstur hjá jafningjum er.
Hjörtur Þórarinsson.
Góður maður er genginn. Mágur
minn Steinþór Ingvarsson, Þrándar-
lundi í Gnúpveijahreppi, er kvaddur
hinstu kveðju í dag. Það er sárt að
sjá á bak góðum vini en á kveðju-
stund er það huggun harmi gegn
að geta leitað í sjóð minninganna.
Allir sem þekktu Steina eiga ríku-
legan sjóð góðra minninga sem lifa
áfram.
Það er erfitt að lýsa og koma í
orð þeim straumum og áhrifum sem
líkt og geisla frá sumu fólki. Áhrif-
um sem valda því að vinskapur og
traust myndast við fyrstu kynni.
Þannig áhrif hafði Steini á mig og
ég hygg alla þá sem kynntust hon-
um.
Steina voru gefnir margir góðir
eiginleikar. Hann var dagfarsprúð-
ur maður, rólegur og yfirvegaður
en undir hógværu yfirbragðinu
leyndist glaðværð og dálítil góðlát-
leg stríðni á góðum stundum. Hann
var söngmaður mikill og góður og
lét ekki sitt eftir liggja á ófáum
þorrablótum við söng og leik.
Það er til marks um það traust
sem sveitungar Steina báru til hans
að hann var oddviti og sveitarstjóri
Gnúpveija í rúm tuttugu ár. I fyrstu
var um að ræða eins konar auka-
störf sem unnin voru af ósérhlífni
með annasömum búskap. Á seinni
árum minnkuðu umsvif búskaparins
en sveitarstjórnarstörfin urðu aðal-
starf Steina. Hann tók sveitar-
stjórnarstörfin alvarlega og sinnti
þeim af þeirri alúð og samviskusemi
sem honum var eiginleg. Hann vann
sveitinni sinni og sveitungum af
heilum hug og lagði sig fram um
að efla hag byggðarlagsins.
Sumarið 1958 kom Þorbjörg Ara-
dóttir í heimsókn til frænku sinnar
í Gnúpveijahreppi og kynntist þá
Steina, ungum og myndarlegum
bónda. Þau felldu hugi saman og
giftust. Stutt heimsókn varð að
ævilangri dvöl. Saman byggðu þau
nýbýlið Þrándarlund rétt fyrir neð-
an Þrándarholt, æskuheimili Steina.
Þegar horft er heim að Þrándar-
lundi vekur strax athygli grósku-
mikill garður umhverfis húsið. Trén,
blómin, gróðurreitirnir bera þess
glöggt vitni að natnar hendur og
umhyggja hafa ráðið ferðinni. Þeim
hjónum var báðum lagið að veita
viðkvæmum gróðri skjól og að-
hlynniíigu. Á sama hátt veittu þau
börnum sínum ástúð og umhyggju
í uppvextinum og bjuggu þau út
með gott vegarnesti út í lífið. Þegar
þau Þorbjörg og Steini giftust, gekk
hann Helgu, dóttur Þorbjargar af
fyrra hjónabandi, í föðurstað. Aldr-
ei varð annars vart hjá Steina en
hún væri hans eigin dóttir.
Oft var mannmargt í Þrándar-
lundi, einkum á sumrin þegar börn’
og unglingar víða að dvöldu þar í
sumarvinnu. Steini var ekki harður
húsbóndi. Hann þurfti heldur ekki
að beita sér til að honum væri hlýtt.
Með rólegri ákveðni sagði hann
MINNINGAR
unglingum til og ól þá upp í vinnu-
semi og dugnaði sem vafalaust hef-
ur komið þeim til góða síðar.
Fyrir nokkrum árum veiktist
Steini af þeim illvíga sjúkdómi sem
sigraði að lokum. Um skeið tókst
að halda sjúkdómnum niðri en á
síðasta ári tók að halla undan fæti.
Baráttuna við sjúkdóminn háði
Steini af kjarki og einstöku æðru-
leysi, dyggilega studdur af ástvin-
um sínum. Þessa baráttu háði Þor-
björg með honum og síðustu mán-
uðina má heita að hún hafi varla
vikið frá sjúkrabeðnum. Það þarf
líka kjark og úthald til að standa
þétt við bak ástvina sinna á slíkum
stundum.
Þegar fólk sem maður með sanni
getur talið til vina sinna hverfur á
braut, verða minningarnar skýrari
og maður gerir sér betur grein fyr-
ir hversu dýrmætar og gefandi þær
eru. Hafí Steinþór Ingvarsson þökk
fyrir allt það góða sem hann gaf
af sjálfum sér. Fjölskyldu hans,
aldraðri móður og tengdamóður,
systkinum og öðrum vandamönnum
bið ég styrks á kveðjustund.
Hrólfur Kjartansson.
Við enga nágranna sína hafa
Skeiðamenn átt eins mikil sam-
skipti og Gnúpveija, sérstaklega um
afréttarmál. Afréttur Skeiða- og
Flóahreppa liggur ofan byggðar í
Gnúpveijahreppi og Skeiðamenn
verða að fara með fé sitt gegnum
byggðina vor og haust. Þá eiga
suðursveitirnar sérstakt afréttar-
land inni í Gnúpveijaafrétti, sem
þessar sveitir smala ásamt Gnúp-
veijum, allt inn í Arnarfell hið mikla
í Hofsjökli.
Samskiptin við bændur í Gnúp-
veijahreppi voru brösótt fyrr á
árum, áður en afréttargirðingin
kom árið 1912, sökum ágangs suð-
ursveitafjárins en hafa síðustu ára-
tugina verið mjög góð. Fjallferðir
með Gnúpveijum, sérstaklega
lengsta leitin inn í Arnarfell, svo-
kölluð Sandleit, eru eftirsóttar og
færri fá en vilja. Óvíða er stórbrotn-
ara landslag og tign öræfanna
meiri og í þessum ferðum hafa oft
myndast vináttubönd, sem ekki
rofna. Margir Skeiðamenn eiga því
vinum að mæta og frændum í Gnúp-
veijahreppi og ýmsir halda enn
þeim sið að koma við á bæjum,
þegar þeir fara til fjalls.
Því kemur mér þetta í hug, þeg-
ar oddviti þeirra Gnúpveija, Stein-
þór Ingvarsson, er fallinn frá fyrir
aldur fram, en á miklu valt, hver
afstaða hreppsnefndar og ekki síst
oddvita var, þegar semja þurfti um
smölun afréttar, refaveiðar og önn-
ur afréttarmál.
Um það efni má segja, að vel
hafi gengið í tíð Steinþórs oddvita
í þau 16 ár, sem ég átti samstarf
við hann sem oddviti Skeiðahrepps.
Hann var sanngjarn í viðskiptum,
skoðaði málin í heild en gætti þó
vel hagsmuna síns sveitarfélags —
og allt stóð eins og stafur á bók.
En Skeiðamenn og Gnúpveijar
hafa átt langt og mikið samstarf á
fleiri sviðum. Um tíma ráku þeir
sameiginlega unglingaskóla í
Brautarholti og hafa lengi átt sam-
starf og samvinnu við fjóra hreppa
aðra í uppsveitum Árnessýslu um
málefni jarðarinnar Laugaráss í
Biskupstungum, sem þessir hreppar
eiga sameiginlega, og rekstur heil-
brigðisþjónustu þar og uppbygg-
ingu. Sú uppbygging og þróun til
bættrar heilbrigðisþjónustu hefur
verið sígandi síðustu áratugina -
og nú hillir undir nýja heilsugæslu-
stöð.
Þá gerðu Skeiðamenn og Gnúp-
veijar ásamt Hrunamanna- og
Biskupstungnamönnum með sér
samstarfssamning um atvinnuupp-
byggingu í þessum sveitum til að
apka atvinnu og treysta byggðina
og leiddi það til stofnunar Límtrés
hf. á Flúðum, sem reynst hefur lýs-
andi dæmi um hvað er hægt að
gera í sveitum, ef menn standa
saman. Síðar bættust tveir hreppar
við í þessu samstarfi og stofnað var
Yleining hf. í Reykholti.
Steinþór oddviti á því góðan þátt
í framfarasögu þessara sveitarfé-
laga. Hann bar hagsmuni sveitar-
innar sinnar, þar sem hann var
fæddur og uppalinn, mjög fyrir
bijósti og vildi veg hennar sem
mestan en skildi jafnframt, að sam-
starf við aðrar sveitir um framfara-
málin myndi efla byggðina í heild
og stuðla að betra og blómlegra
mannlífi. Hann var tillögugóður á
fundum en vann að málum með
þeirri hægð, sem honum var lagin
og kom mér fyrir sjónir sem sam-
viskusamur og nákvæmur embætt-
ismaður.
Það eru því margir fundimir, sem
við Steinþór áttum saman, en þessi
ljúfi maður og dagfarsprúði kunni
líka að skemmta sér í góðum hópi.
Em mér minnisstæðar góðar stund-
ir, sem við áttum saman ásamt fleiri
oddvitum að Ioknum oft löngum og
stundum leiðinlegum fundum. Þá
var oft glatt á hjalla - og ekki
spillti Bubba fyrir, þegar hún bætt-
ist í hópinn.
Það er því með söknuði, að ég
kveð þennan vin minn. Margs er
að minnast og margt er að þakka
- en minningin lifír um góðan
dreng.
Missir Bubbu og barnanna er
mikill og sendi ég þeim innilegar
samúðarkveðjur.
Jón Eiriksson.
í dag er til moldar borinn Stein-
þór Ingvarsson oddviti Gnúpveija-
hrepps.
Steini eins og við kölluðum hann
ævinlega hefur barist undanfarin
ár hetjulegri baráttu við erfíðan
sjúkdóm en varð eins og allir að
játa sig sigraðan að lokum.
Ég sem þessar línur rita átti því
láni að fagna að fá að starfa með
Steina að sveitarstjómarmálum í á
annan áratug.
Steini hefur verið oddviti Gnúp-
verjahrepps í rúm 20 ár og þegar
ég tók við því starfi í Hrunamanna-
hreppi jukust kynni okkar og sam-
starf verulega.
Steini var einstakt ljúfmenni og
vildi leysa öll mál með friði. Hann
hafði ákveðnar skoðanir og fylgdi
eftir sinni sannfæringu. Hann var
einstaklega hógvær og tranaði sér
ekki fram. Steini bar hag síns sveit-
arfélags mjög fyrir bijósti en var
tillögugóður og víðsýnn í samstarfí
við önnur sveitarfélög.
Samstarf sveitarfélaga í upp-
sveitum Árnessýslu er mikið, má
þar nefna heilsugæslu, byggingar-
fulltrúa og atvinnumál. Steini var
hvatamaður að hvers konar sam-
vinnu um verkefni og fór ekki dult
með þá skoðun að samvinna væri
ekki síður æskileg en sameining
sveitarfélaga.
Samstarf Gnúpveija og Hruna-
manna er meira en að framan er
getið, ásamt Skeiðahreppi er sam-
eiginlegt skólastarf fyrir þijá efstu
bekki grunnskóla að Flúðum.
Brunavamir eru sameiginlegar og
einnig almannavarnanefnd.
Það var sérstaklega ánægjulegt
að vinna með Steina að þessum
samstarfsverkefnum, hann var
bæði sanngjarn og ráðagóður. Við
Steini ræddum oft saman um hin
ýmsu verkefni sem sveitarstjómir
þurfa að leysa úr, var það mjög
mikils virði fyrir mig, sérstaklega
á mínum fyrstu árum í starfí að
hafa jafn traustan mann að leita
til. Steini var ákaflega vinnusamur
og setti sig vel inn í öll mál.
í starfí okkar oddvita er mikið
um fundarhöld og ferðalög samfara
því, við Steini vorum gjarnan sam-
ferða á slíkum ferðum og deildum
oft herbergi þegar gist var. Varla
get ég hugsað mér betri félaga við
slíkar aðstæður en Steina. Hann
var glaðsinna og hrókur alls fagn-
aðar þegar tækifæri gafst til að
lyfta sér upp að Ioknum fundarhöld-
um.
Síðasta ferðin okkar saman var
á landsþing Sambands íslenskra
sveitarfélaga á Ákureyri síðastliðið
haust, þar vomm við saman í her-
bergi á hótel KEA. Heilsu Steina
var farið að hraka en engan lét
hann verða þess varan, hans við-
kvæði var „mér líður ágætlega“.
Þessa ferð sem og margar aðrar
geymi ég í minningunni um góðan
dreng og félaga.
Elsku Bubba, börnin ykkar,
tengdaböm og barnaböm. Við
Hanna sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur, guð blessi ykkur
öll.
Loftur Þorsteinsson,
Haukholtum.
Það var á vordögum 1990,
skömmu eftir sveitarstjómarkosn-
ingar að aldursforseti nýkjörinnar
hreppsnefndar í Gnúpveijahreppi,
Steinþór Ingvarsson, boðaði til
fyrsta fundar.
Ekki var laust við að óvissa og
eftirvænting gerði vart við sig hjá -*►
undirrituðum, og hygg ég að hinir
nýliðamir tveir hafí svipaða sögu
að segja. En skemmst er frá að
segja að Steinþór stýrði þeim fundi,
eins og öðmm sem á eftir fóm, á
þann veg að andrúmsloftið varð
frjálslegt og óþvingað.
Steinþór flíkaði ekki skoðunum
sínum né hamraði á þeim, en hitt
varð okkur fljótt ljóst, að nokkuð
þyrfti til að koma, ætti að hnika
honum þegar hann hafði tekið af-
stöðu, enda var hún mótuð af eðlis-
kostum sem nýttust honum svo vel
í lífi og starfí. Á ég þá við hans
góðu greind og hjartahlýju sem ein-
kenndu öll hans verk.
Oft gat hann verið hnyttinn í til-
svörum, glaðvær í góðra vina hópi
og skemmti sér af hjartans lyst ef
hann lét það eftir sér á annað borð,
aftur á móti þögull sem gröfín ef
viðkvæm mál vom annars vegar
og hirti þá ekki um að bera af sér
sakir, ættu aðrir eitthvað undir
trúnaði hans.
Kynni mín af honum urðu svo
enn meiri eftir að ég varð staðgeng-
ill hans og nánasti samstarfsmaður
í vor er leið, og hefðu þau kynni
mátt vera svo miklu lengri. Hann*1
var þægilegur í samstarfí og gott
að þiggja af honum ráð sem gefin
voru af hlýhug og á þann hátt að
þeim var gott að hlíta. Steinþór var
ekki fyrir breytingar breytinganna
vegna, hins vegar var hann óhrædd-
ur að nýta sér og tileinka tækni
og framþróun nútímans og þá sér-
staklega tölvutæknina sem hann
hafði orðið ótrúlega gott vald á og
gerði það að vemm, ásamt dugnaði
og verklagni, að hann afkastaði
miklu verki í sínu margþætta starfí.
Ekki er hægt að skiljast svo við
þessi minningabrot að ekki sé
minnst á samstarf uppsveitanna hér
í Ámessýlsu og oddvitanna sem
fyrir því stóðu. Þar fór hópur sem
hafði þetta fjölbreytta og skemmti-
lega mannlífsmynstur sem er svo
sjaldgæft, ekki síst eftir að farið
var að steypa alla í sama mótið.
Steinþór setti sinn svip á þá mynd
og verður sæti hans þar vandskip-
að. Það kom því ekki á óvart þegar
ég í haust fór að sinna þeim störfum
sem Steinþór hefur gegnt undanfar-
in tuttugu ár, hve ég naut alls stað-
ar hans góða orðspors og trausts
sem hann hafði áunnið sér með
verkum sínum og framkomu og er
ómetanlegt reynslulitlum manni í
svo margþættu starfi.
Lengst af þeim tuttugu ámm sem
Steinþór var oddvitf hafði hann
vinnuaðstöðu heim í Þrándarlundi
og sinnti sínum búskap með öðrum
störfum. Má nærri geta hvert álag
það hefur verið á heimilið og er
hlutur Þorbjargar, konu hans, þar
stór að gera það inögulegt. Ber að
þakka það og annað sem hún hefur
lagt af mörkum fyrir sína sveit.
Nú þegar leiðir skilur þakka ég
fyrir góð kynni og lærdómsrík, ekki
síst undir það síðasta eftir að heils-
unni tók að hraka og þvílíkt þrek
og stillingu Steinþór sýndi í sínum
veikindum.
Fjölskyldu hans og ástvinum öll-
um sendi ég og mitt fólk dýpstu
samúðarkveðju. Megi minningin um
góðan dreng styrkja ykkur öll.
Már Haraldsson.
• Fleiri minningargreinar um
Steinþór Jngvarsson bíða birtíng-
ar og muiíu birtast í blaðinu næstu
daga.