Morgunblaðið - 25.02.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR 1995 37
að hægt væri að hlaða á hann
meiru lofí og allt ætti hann það
skiiið.
Við kveðjum þennan vin okkar
og vonum að hann^ njóti ávaxta
starfa sinna í garði Óðins. Um leið
sendum við fjölskyldu hans okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Fh. stjórnar, starfsmanna og rit-
nefndar Eiðfaxa,
Rafn Jónsson.
Erlingur A. Jónsson lögsögu-
maður er fallinn. Fallinn til móður
Jarðar sem ól okkur öll og tekur
við okkur aftur þegar okkar tími
kemur.
Það er alltaf erfitt að skilja þeg-
ar hæfileikamenn veikjast og falla
frá í blóma lífsins. En við leitum
huggunar í orðum Óðins í Háva-
málum:
Esat maður alls vesall / þó sé illa
heill, / sumr es af sonum sæll /
sumr af frændum, / sumr af fé
ærnu, sumr af verkum vel.
Deyr fé, / deyja frændur, / deyr
sjálfur hið sama; / en orðstírr deyr
aldrei / hveim sér góðann getur.
Dauðinn hefur nú í annað skipt-
ið á rúmu ári höggvið skarð í for-
ustu Ásatrúarmanna. Erlingur
hafði gegnt stöðu lögsögumanns í
aðeins tæpt ár þegar hann féll svo
sviplega frá. Á þessum stutta tíma
hafði hann, með skipulagshæfileik-
um sínum og fyrirmynd, komið á
þeirri festa í stjórn félagsins, sem
svo nauðsynleg er. Það skarð sem
hefur myndast í vorn hóp verður
vandfyllt.
Vefur örlaganna spinnst óháð
löngunum okkar og væntingum.
Kvæðamenn úr Iðunni kváðu, fyrir
rétt rúmu ári, við útför Sveinbjarn-
ar Beinteinssonar. Hveijum gæti á
þeirri stundu hafa dottið í hug að
Erlingur yrði næstur kallaður til
þeirrar ferðar, sem okkur öllum eru
búin.
Erlingur tók örlögum sínum af
æðruleysi og karlmennsku og vitn-
aði í Hávamál þegar hann fékk
þann úrskurð að hann væri haldinn
banvænum sjúkdómi.
Glaður of reifur / skyli gumi
hverr, / uns sinn bíður bana.
Þannig lifði hann og þannig dó
hann. Þannig mun hann lifa áfram
í hugum okkar sem kynntust hon-
um. Hann var hestamaður og glað-
ur í góðra vina hópi. Hann var
kvæðamaður ágætur og fór létt
með að setja saman vísur þegar
tækifærin buðu upp á það. Hann
var og blótmaður góður og verður
vafalaust aufús gestur meðal Ein-
heija í Valhöll.
Mikill er okkar missir, en meiri
er þó missir Sigrúnar konu hans
og barnanna tveggja Sigrúnar og
Jóhannesar.
Samúð við sendum / syrgjendum
öllum. / Goð og góðvættir / veiti
styrk og stoð.
Jörmundur Ingi.
Það tekur á að viðurkenna að
Eddi sé horfínn eftir erfið veikindi.
Okkar leiðir lágu saman fyrir tutt-
ugu og fímm árum eða árin 1970-
1971 og svo aftur síðar er hann
var hjá mér í Laxnesi og aðstoðaði
mig við uppbyggingu staðarins og
hestaleigunnar. Milli okkar sköpuð-
ust þá óijúfanleg vináttubönd er
héldust ætíð síðan.
Hvað það sem Eddi tók sér fyrir
hendur var ávallt vel unnið og óað-
fínnanlegt og hvernig hann fram-
kvæmdi hlutina með sínum róleg-
heitum og yfírvegun var hreint
ótrúlegt.
Með þessum fáu orðum kveð ég
þig, elsku vinur, og sendi fjölskyldu
þinni mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Veistu ef þú vin átt
og villt af honum gott geta
geði skalt þú við hann blanda
og gjðfum skifta
fara og finna oft.
Þórarinn Jónasson (Póri).
_________IWIIMMINGAR
KRISTJANA
EINARSDÓTTIR
+ Kristjana Ein-
arsdóttir var
fædd á Stórulaug-
um í Reykjadal 18.
janúar 1924. Krist-
jana lést á Sjúkra-
húsinu á Húsavík
18. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Hall-
fríður Aðalgeirs-
dóttir og Einar
Guðmundsson.
Samvistir foreldra
hennar urðu ekki
langar. Hún ólst
upp hjá móður sinni
og systkinum hennar, ásamt
eldri hálfsystrum sínum, Ás-
rúnu og Ragnhildi Einarsdætr-
um, sem Stórulauga-systkinin
höfðu tekið í fóstur eftir að þær
misstu móður sína. Einar eign-
aðist fjögur börn með síðari
konu sinni: Onnu Lísu, Hrafn,
Því veldur mér trega tónanna slagur,
sem töfrar og dregur og er svo fagur?
Ég veit það og finn, hvers sál mín saknar.
Söngvanna minning af gleymsku raknar.
Ómur af lögum og brot úr brögum,
bergmál frá æfinnar liðnu dögum,
af hljómgrunni hugans vaknar.
(Einar Benediktsson)
Þegar komið er að leiðarlokum
Kristjönu móðursystur okkar,
vakna margar minningar frá liðn-
um dögum, þegar við börn og ungl-
ingar vorum í sveitinni hennar
mömmu. Nana var yngst þeirra
þriggja systra, sem ólust upp á
Matthías og Mar-
gréti Sigríði. Þau
ólust upp hjá for-
eldrum sínum í
Reykjavík.
Kristjana giftist
12. júní 1943 Jónasi
Stefánssyni frá Ön-
dólfsstöðum í
Reylgadal, f. 3.7.
1909, og bjuggu þau
allan sinn búskap á
Stórulaugum. Böm
þeirra em: Valgeir,
f. 9.4.1944, Hallfríð-
ur, f. 24.10. 1946,
Jakob Kristinn, f.
17.10 1950, Aðalgeir Matthías,
f. 11.11. 1953, og Einar Guð-
mundur, f. 26.5. 1957. Barna-
bömin em orðin 13 og
langömmubörnin tvö.
Utför Kristjönu fer fram frá
Einarsstöðum í Reykjadal i dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
miklu myndarheimili á Stórulaug-
um. Þar bjuggu þijú systkin, Hall-
fríður móðir hennar, Ólafur og
Áslaug, en yngsti bróðirinn Aðal-
steinn byggði sér nýbýli á jörðinni
og bjó þar með konu og börnum.
Stórulaugaheimilið var annálað
myndarheimili, rekið af ráðdeild og
rausn. Þar var byggt timburhús
fyrir aldamót, sem þótti stórt og
snemma var laugarvatnið leitt heim
til að hita húsið og nota til þvotta
og þótti það mikill kostur. Gamlir
nemendur frá Laugum hafa haft á
orði að þeim hafi þótt Stórulauga-
systur eins og prinsessur, þær hafí
SIGURJÓN
GOTTSKÁLKSSON
+ Siguijón Gott-
■ skálksson
fæddist í Vatnshól
í Austur-Landeyj-
um 21. mars 1910.
Hann lést í Vest-
mannaeyjum 13.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Gottskálk
Hreiðarsson frá
Stóru-Hildisey í
Landeyjum og Sig-
urbjörg Sigurðar-
dóttir frá Hvammi
undir Eyjafjöllum.
Móður sína missti
Sigurjón fárra mánaða gamall
og fluttist tveggja ára að aldri
til Vestmannaeyja með föður
sínum, er hann brá búi á Vatns-
hól og sneri sér að sjósókn frá
Vestmannaeyjum. Eftir það
ólst Siguijón upp í Vestmanna-
eyjum hjá föður sínum og síð-
ari konu hans, Ingibjörgu Jóns-
dóttur frá Hólmahjáleigu í
Landeyjum. Hann stundaði sjó
alla tíð fram að gosi í Eyjum,
en eftir það vann hann hjá
áhaldahúsinu í Vestmannaeyj-
um meðan hann hafði aldur
til. Sigurjón kvæntist aldrei og
átti ekki böm.
Útför Sigurjóns fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 14.00.
NÚ ER hann föðurbróðir minn all-
ur, síðasti fulltrúi sinnar kynslóðar.
Hann hlaut þann dauðdaga sem
við hljótum öll að sækjast eftir,
snöggan og fyrirvaralausan.
Kannski má segja að hann hafí
dáið eins og hann lifði, hægt og
hljótt og út af fyrir sig.
Sigurjón var yngstur ijögurra
barna afa og ömmu í Vatnshól.
Eldri voru bræðurnir Sigurður og
Hreiðar, en systirin Ragnhildur dó
hvítvoðungur. Sigurbjörg amma
kom hart niður að börnum sínum,
sem öll voru tekin með
töngum. Sjálf náði hún
sér ekki eftir burð Sig-
urjóns og dó frá hon-
um þriggja mánaða
gömlum, aðeins rúm-
lega fertug.
Afí undi sér ekki í
Vatnshól eftir fráfall
ömmu. Raunar var
hann víst aldrei sér-
lega hneigður fyrir
búskap. Sjósókn átti
hug hans allan, honum
leið víst hvergi eins vel
og á sjó. Meðan hann
var bóndi í Landeyjum
fór hann hvem vetur í verið í Vest-
mannaeyjum, árum saman á Fort-
únu hjá Sigurði Ólafssyni á Ból-
stað. í Vestmannaeyjum keypti
hann húsið Hraungerði, Landagötu
9, og bjó þar frá 1912 til 1936 er
hann lést, 69 ára að aldri.
í Hraungerði átti Siguijón heima
alla tíð fram að gosi. Raunar var
hann kenndur við þetta hús og ég
hef hitt fólk sem þekkti hann tæp-
lega öðru vísi en Didda í Hraun-
gerði. Hann fór að stunda sjó með
afa um leið og hann hafði burði
til, og að honum látnum hélt hann
áfram á sjó á sínum eigin báti allt
fram að gosi.
Eins og aðrir Eyjamenn fór Diddi
frá Eyjum í upphafi goss. En hann
mun líka hafa verið með þeim allra
fyrstu sem sneri þangað út aftur
til að bjarga því sem bjargað varð.
Við það lá hann víst ekki á liði sínu.
Hann hafði ekki hátt um sig þá
frekar en endranær né barði bumb-
ur, en mér er sagt að mönnum
hafi þótt heldur betra að hafa lið-
sinni hans en ekki. Undir lok goss-
ins mátti hann horfa upp á hraunið
vella yfír húsið sitt, Hraungerði,
en það mun hafa verið í hópi síð-
ustu húsanna sem fóru undir hraun.
Eftir gosið keypti Diddi íbúð á
Hásteinsvegi og bjó þar meðan
hann gat búið sjálfum sér. En það
voru fæturnir sem biluðu og hann
verið svo fallega klæddar og vel-
sældarlegar, þegar þær voru ung-
ar. Nana frænka bjó að þessu upp-
eldi alla tíð og lagði mikið upp úr
því að eiga fallegt heimili og vera
vel klædd. Einnig var henni gest-
risni í blóð borin og margir gestir
og gangandi hafa þegið hjá henni
miklar og góðar veitingar og voru
þau hjónin aldrei ánægðari en þeg-
ar þau höfðu gesti. Jónas vann
mikið utan heimilis og var því oft
kaupafólk og vetrarmenn á Stóru-
laugum, auk þess sem oft voru
börn og unglingar þar í sumar-
dvöl. Flest þetta fólk hefur haldið
tiyggð við þau og heimsótt þau oft
síðar. Oft var Nana því með stórt
heimili og mikið að gera, einkum
meðan börnin voru ung. Þau hjónin
byggðu stórt íbúðarhús, steinsnar
frá æskuheimili hennar, auk gripa-
húsa og hafa rekið myndarbú og
býr Aðalgeir sonur þeirra þar nú
ásamt sinni fjölskyldu. Mikill sam-
gangur var á milli heimilanna og
hjálpsemi á báða bóga. Þegar við
systur vorum litlar var það árvisst
að fara í sveit til ömmu Hallfríðar,
Áslaugar og Óla, um leið og skóla
lauk að vori og ekki var komið
heim fyrr en að hausti. Einnig sótt-
um við skóla að Laugum á ungl-
ingsárunum. Það var alltaf gaman
í sveitinni, börn Nönu á svipuðum
aldri og við systur, góðir leikfélag-
ar og oft var nú líf í tuskunum þá.
Fyrir kom að Nönu þótti nóg um
uppátækin en við gengum um
heimili tiennar eins og heimamenn
alla tíð. Þau hjón eiga þakkir skild-
ar fyrir allt það sem þau gerðu
fyrir okkur, það var mikil hátíð á
sumrin eftir túnaslátt þegar Jónas
fór með allan skarann upp í Mý-
vatnssveit á „Boddíbílnum", eða á
Grasaheiði. Ekki var síður gaman
að fá að fara með til Húsavíkur i
kaupstaðarferð. Nana hafði góða
frásagnargáfu og oft sagði hún
þannig frá atburðum að manni
fannst maður hafa upplifað þá
sjálfur. Nana frænka bjó við vax-
andi heilsuleysi í mörg ár og þurfti
oft að dvelja á sjúkrahúsi lengri
og skemmri tíma. Hún hafði verið
á Sjúkrahúsi Húsavíkur skamman
tíma er hún lést og bar andlátið
brátt að hinn 18. febrúar. Nönu
frænku þökkum við allt gott frá
liðnum árum og sendum innilegar
samúðarkveðjur til allra ástvina
hennar. Guð blessi minningu Nönu
frænku.
Hallfríður, Áslaug og
Guðrún Alfreðsdætur.
Hún amma er dáin og mig lang-
ar að minnast hennar með nokkrum
orðum.
Þegar ég var bam sótti ég mjög
í að komast í sveitina til ömmu og
afa og var þar meira og minna í
öllum skólafríum meðan ég var í
barnaskóla. Alltaf þótti þeim sjálf-
sagt að fá mig í heimsókn og ekki
kvartaði amma yfír þessari viðbót
við heimilishaldið þó ég væri ekki
dugleg að hjálpa henni við heimilis-
störfín en þætti mun skemmtilegra
að hjálpa afa við bústörfin. Það
voru mikil forréttindi að fá að taka
þátt í lífínu í sveitinni og þaðan á
ég margar góðar minningar.
Ömmu þótti afar vænt um -
barnabörnin sín og fylgdist náið
með framgöngu okkar i vinnu og
námi. í hvert skipti sem við töluðum
saman spurði hún hvort allt gengi
ekki vel og allt væri í lagi.
Elsku arama, takk fyrir stund-
irnar sem við áttum saman. Ég
veit að þér líður vel núna.
Afí minn, megi góður Guð
styrkja þig í sorg þinni.
Erna Björnsdóttir.
átti undir það síðasta erfitt með
aðdrætti af eigin rammleik. Hann
fékk inni fyrir um hálfu öðru ári á
Hraunbúðum, dvalarheimili aldr-
aðra, og þvert móti því sem hann
hafði sjálfur búist við fór hann fljót-
lega að kunna bærilega við sig
þar. Það segir nokkuð um hvaða
aðbúnað hann hefur fengið þar.
Diddi frændi var kyrrlátur í fasi
og líferni öllu. Selskapsmaður var
hann lítill, en vinur vina sinna. Þó
hann væri langyngstur þeirra
bræðranna var alla tíð mikið
bræðraþel þeirra í milli. Sigurður,
eldri bróðir hans, bjó lengst af á
Kirkjubæ í Vestmannaeyjum ásamt
fjölskyldu sinni, og bömin hans
urðu með nokkrum hætti einnig
börnin hans Didda. Ég held ekki
að á nokkurn sé hallað þó ég full-
yrði að af öllum hafí hann haft
mestar mætur á Ástu Sigurðardótt-
ur, bróðurdóttur sinni, sem nú er
látin, og er ekki grunlaust um að
það hafi verið gagnkvæmt. Hann
tók fráfall hennar afar nærri sér.
Lengra var milli Hreiðars föður
míns, sem alla tíð bjó uppi á landi,
og þeirra bræðra í Eyjum. Þó man
ég eftir því að pabbi fór að dæmi
afa og brá sér á vertíð í Eyjum til
að drýgja tekjurnar. Eflaust hefur
það líka styrkt bræðraböndin. Og
heimsóknir Sigurðar og Didda eru
mér minnisstæðar, ekki síst vegna
þess hve augljóslega bræðurnir
nutu þess að vera samvistum.
Þegar eldri bræðurnir voru báðir
fallnir frá stijáluðust heldur þessir
samfundir. Þó héldust alltaf dálítil
tengsl. Siguijón var heimsóttur í
Eyjum, þar sem hann tók vel á
móti gestum jafnvel þó þeir stöldr-
uðu nokkrar nætur. Sjálfur kom
hann líka í heimsókn, aðallega á
þeim tíma sem Eyjamenn halda
„þjóðhátíð“, sem honum þótti eng-
inn menningarauki og forðaði sér
þá gjarnan upp á landið á meðan
sú jörfagleði stóð. í síðustu ferð
sinni þegar þannig stóð á var hann
á heimili mínu í nokkra daga, okk-
ur öllum til mikillar ánægju.
Síðustu samfundir okkar voru
heima hjá honum á Hásteinsvegin-
um nú fyrir réttum tveimur árum.
Ég átti þá erindi til Eyja og sat
hjá honum eina kvöldstund. Við
skröfuðum saman og þögðum sam-
an á víxl, en það var eitt af einkenn-
um hans hvað það var gott að þegja
með honum. Og kvöldið entist fram
á nótt.
Nú þegar leiðir skilja um sinn
langar mig að kveðja hann frænda
minn og þakka honum fyrir tryggð-
ina alla tíð. Sú kveðja er fyrir hönd
okkar systkinanna, barna Hreiðars,
og fyrir hönd fjölskyldu minnar
allrar. Góðs manns er gott að minn-
ast.
Sigurður Hreiðar
Hreiðarsson.
ANNA
HJARTARDÓTTIR
+ Anna Hjartardóttir fæddist
á Hanhóli í Bolungarvík
hinn 26. maí 1935. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahúsinu á
ísafirði 8. febrúar og fór útför
hennar fram frá ísafjarðarkap-
ellu 18. febrúar sl.
HÚN Anna okkar er dáin og farin
upp til guðs og nú er henni batnað
og líður vel. Þannig voru huggunar-
orðin sem ég fann fyrir yngsta son
minn, það var gott að segja þannig
frá þessu en þau orð sem veita
algera huggun eru ekki til. Þessi
einföldun stendur samt fyrir sínu,
hún Anna er farin til himna. En
minningin um góða konu lifir og á
eftir að lifa í huga okkar. Elsku
pabbi, Hjörtur, Pétur og Kristín,
Gunnar Þór og Hiddi og Sveinbjörn
ömmustrákarnir, guð gefi ykkur
styrk í sorg ykkar.
Systkinum Önnu og vinum færi
ég mínar samúðarkveðjur.
Guðlaug Ósk Gunnarsdóttir
og fjölskylda.