Morgunblaðið - 25.03.1995, Blaðsíða 53

Morgunblaðið - 25.03.1995, Blaðsíða 53
MORGUNBLAÐIÐ MINIMIIMGAR LAUGARDAGUR 25. MARZ 1995 53 skorti umræðuefni undir borðum, skoðanaskipti urðu ekki að sundur- þykkju, en biésu lífí í tilveruna. Slíkar stundir voru einn þátturinn af gömlu sveitamenningunni, sem sameinaði sóknarbörnin. Heimilisfólkið í Neðra-Dal hlúði alla tíð vel að kirkjunni sinni. Ing- ólfur í Neðra-Dal kvæntist mikilli dugnaðarkonu, Þorbjörgu Eg- gertsdóttur, sem ekki lét sitt eftir liggja við bústörfín. Hún ólst upp í Reykjavík en á ættir að rekja vestur í Breiðafjörð. Þeim hjónun- um varð fjögurra efnilegra barna auðið: Ingvars, sem er vélvirki á Hvolsvelli, Lilju, húsmóður í Reykjavík, Tryggva, verktaki á Hvolsvelli og fyrir fáum árum misstu þau hjónin yngri dóttur sína, Svölu, sem búsett var í Vest- mannaeyjum. Hún dó í blóma lífs- ins, metin og virt mannkostakona, sem elskuð var af öllum, sem hana þekktu. Þeim þungu boðum tóku hjónin af æðruleysi, stillingu og sálarstyrk eins og öðru á langri traustri samleið. Auk sinna eigin bama ólu þau hjónin upp systur- dóttur Ingólfs, Ástu Grétu, sem búsett er nú í Noregi. Fyrir nærri aldarfjórðungi hættu hjónin sveitabúskap og fluttu í Hvolsvallarkauptún. Þau aðlöguð- ust fljótt að gjörbreyttum aðstæð- um og umhverfí. Þar sem í Eyja- fallasveit urðu þau vinsæl og vin- mörg enda bæði félagslynd og gestrisin. Þorbjörg fékk tíma til að sinna sköpunargáfu sinni og nýta handlagnina. Aftur á móti lærði Ingólfur á bíl þótt kominn væri um sjötugt og hélt áfram sambandi við sveitunga sína og vini í nærsveitun- um. Hann fór að vinna á summm hjá Vegagerð ríkisins og eignaðist nýja vini, af yngri kynslóðinni sem þótti gott og skemmtilegt að vinna með gamla bóndanum, sem enn var ungur í anda, jákvæður og léttur í máli. Allt á sér enda, hver dagur, ár og ævi manna. Austur í Stóra-Dal verður hann Ingólfur Ingvarsson borinn til hinstu hvíldar í dag. í trúmennsku við Guð og lífíð iifði hann langan og bjartan starfsdag. Á kveðju- og saknaðarstund viljum við Margrét og börnin okkar þakka áratuga tryggð og vináttu. Guð blessi ástvini og niðja, mannkosta- mannsins, sem nú er kominn aftur heim í dalinn sinn, sem bráðum grænkar á ný. Pálmi Eyjólfsson. Nú er hann afi búinn að kveðja okkur. Afí sem alltaf var svo hlýr og góður, og svo auðvelt var að láta sér þykja vænt um. Það var stutt í glettnina hjá afa og átti hann það til að stríða nærstöddum. Afi var engum líkur. Eins og þeg- ar hann tók sig til og aflaði sér ökuréttinda 69 ára gamall. Hann var orðinn 88 ára þegar hann skil- aði ökuskírteininu, en Ladan stóð áfram á hlaðinu og beið gestabíl- stjóra. Við systurnar nutum góðs af því í sumar þegar við dvöldum í nokkra daga hjá ömmu og afa. Þá afhenti afi okkur bíllyklana og fengum við að þeysa um sveitina að vild. Afa var fátt mannlegt óviðkom- andi. Spurði hann gjarnan út í drauma okkar, þegar við gistum hjá honum og ömmu. Einnig voru ástamál okkar bamabarnanna honum hugleikin. Það var síðast í sumar sem að afí sýndi okkur ákjósanlega staði í sveitinni fyrir ástarfundi. Afi fylgdist vel með því sem gerðist í kringum hann og gerði gott úr öllu. Hann kunni að njóta lífsins og gleðja aðra. Við kveðjum afa með söknuði, en þakklæti fyrir samfylgdina og vissu um að hann hefur fengið góðar móttökur hor- finna ástvina. Við biðjum Guð að styrkja elsku ömmu. Sæll er sá sem við sólarlag fagnar skini stjamanna. (A.L. Balling) Fjóla og Jóhanna. + TorfhiIdur Sig- ríður Guð- brandsdóttir fædd- ist 28. desember 1907 í Bifröst, Ólafs- vík. Hún lést 16. mars sl. á Garð- vangi í Garði. For- eldrar hennar voru Jóhanna Margrét Valentínusdóttir, f. 1870, d. 1967, og Guðbrandur Sig- urðsson, f. 1869, d. 1940. Hún átti fimm systkini, Vilberg, Oddnýju, Baldur, Skarphéðin og Guðrúnu, sem öll eru látin. Torfhildur giftist Matta Ósvald Ásbjörnssyni 1. okt. 1936. Þau fluttu til Kefla- víkur það ár og bjuggu lengst af á Hringbraut 95 í Keflavík. Böm þeirra em tvö: Gunnar Bergsteinn, fæddur 16. septem- ber 1938, kvæntur Indiönu Jónsdóttur og eiga þau fimm böm, Matthildi, Auði, Hörð, Ragnheiði og Gunnar; Oddný Jóhanna Berglind, fædd 10. jan- úar 1945, gift Stefáni Ö. Krislj- ánssyni og eiga þau _þrjú böm, Guðbrand, Matta Osvald og Friðriku. Barnabarnabörnin eru fjórtán. Útför Torfhildar fer fram frá Keflavíkurkirkju i dag, 25. mars, og hefst athöfnin kl. 14.00. OKKUR langar til að minnast ömmu okkar Torfhildar, eða ömmu Tollu eins og við vorum vön að kalla hana. Hún hefur nú haldið heim á leið. Við sem eftir erum eigum eftir að sakna hennar, þar til við hitt- umst á ný, en erum samt glöð í hjörtum okkar að hún hafi nú feng- ið hvíld og frið. Við erum þess full- viss að hún er nú aðnjótandi þess friðar sem um er sagt að heimurinn geti ekki gefíð okkur né frá okkur tekið, því að hann er ekki af þessum heimi. Efst i hugum okkar og hjörtum er þakklæti fyrir að hafa verið svo heppin að hafa átt hana sem ömmu. Margar mismunandi minningar koma upp í hugann þegar við lítum yfír farinn veg og þó er það eitt sem flestar minningamar eiga sameiginlegt. Þær gerast flestar inn á heimili afa og ömmu á Hringbrautinni. Þar var alltaf yndislegt að koma og þar fékk mað- ur heimabakað með- læti með kaffinu. Kleinur, vínarbrauð og hinar óviðjafnanlegu ömmu Tollu sódakök- ur. Enda var það ekki sjaldan sem bama- börnin hennar hlupu í frímínútunum í skól- anum ojg fengu að drekka á morgnana. I meðlæti með kókómalti og kleinum fengum við oftar en ekki sögur af ævintýrum úr Ólafsvík og víðar og jafnvel drau- mana sem hana hafði dreymt þá um nóttina, en hún var mjög ber- dreymin, og leituðum við oft til hennar til að fá ráðningu á draum- um okkar. Hún gat sagt svo skemmtilega frá og hafði svo skemmtilegan, smitandi hlátur að hrein unun var að hlýða á. Já, þeg- ar amma fékk hlátursköstin sín þá endaði maður alltaf í einu slíku líka. Þegar við systkinin vorum lítil og mamma og pabbi þurftu að bregða sér frá fengum við stundum að sofa hjá ömmu og afa í gamla rauðbrúna svefnsófanum og það var alveg toppurinn á tilverunni. Það var líka eitt af því besta sem maður gerði að kíkja í heimsókn til ömmu og spjalla um lífsins gagn og nauðsynjar í smá stund og fá síðan að leggja sig í „litla herberg- inu“ þar sem hún spilaði á fótstigna orgelið sitt og söng með sinni hljóm- fögru og eftirminnilegu rödd. Það var einhver himneskur friður sem ríkti þar. Ómissandi þáttur í lífi okkar og fleiri var jólaboðið á að- fangadag þar sem öll fjölskyldan kom saman og afí og amma drógu fram veglegar ístertur handa fólk- inu. Minningarnar flæða fram, ynd- islegar og óhagganlegar. Einnig hittumst við ávallt á Hringbrautinni í nýárskaffi. Amma lagaði stóran pott af sínu rómaða súkkulaði. Afí skreytti ijómatertur og síðan voru það kleinur, ijómapönnukökur og allar jólasortirnar. Þar var alltaf líf og fjör og gott að vera. Þegar maður kom inn á heimili ömmu og afa fann maður fyrir traustinu sem þau byggðu samband sitt á og þeim lífsviðhorfum sem gerði þeim kleift að vera gift í rétt tæplega 60 ár í farsælu hjóna- bandi. Samheldnin sem fýlgdi þeim til síðasta dags gerði það að verkum að maður sá hreinlega væntumþykj- una streyma á milli þeirra. Hún treysti á hann í blíðu og stríðu og hann'kom alltaf fram við hana eins og drottninguna sína. Ég (Matti) var að skoða mynd af þeim í síðast- liðinni viku sem var tekin jólin 1993, og þar sitja þau í sófa og haldast í hendur og geisla af ánægju yfir að vera hvort í návist annars og mér varð að orði við afa: „Það er bara eins og þið séuð nýtrúlofuð hérna.“ Og hann svaraði: „Við vorum alltaf eins og við værum nýtrúlofuð." Þetta skynjuðum við og þess vegna var bæði erfítt og þungbært að sjá þau aðskilin síðasta eitt og hálfa árið sökum hrakandi heilsu hennar. Engum var það erfíðara en afa og okkur þótti mjög sárt að sjá þau hvort á sínum staðnum. Hún var og verður eina rósin hans og hann hlúði að henni og heimsótti fram á síðasta dag. Þær stundir sem við áttum með afa og ömmu hafa verið og verða áfram ómetanlegt veganesti í lífi okkar. Amma, það er svo óendan- lega margt sem við viljum þakka þér fýrir frá þeim tíma sem við vor- um samferða á lífsleiðinni og við gerum það hér með í hjörtum okkar og treystum því að þú getir rýnt í hjörtu okkar þaðan sem þú ert núna. Okkur langar til að enda þessi kveðjuorð á því að minnast á að þegar amma og afí komu í heim- sókn, og eftir að hafa gefið okkur krökkunum bijóstsykur sem hún átti alltaf í veskinu, heyrðust alltaf sömu orðin er þau kvöddu okkur og gengu út um dyrnar. „Guð veri með ykkur, eða Guð gefi ykkur góða nótt.“ Um leið og við biðjum fyrir nálægð Guðs fyrir afa Matta alla daga og allar nætur, langar okkur að svo verði einnig okkar hinsta jarðlega kveðja til þín. Guð veri með þér, elsku amma, og gefí þér góða hvíld. Matti, Guðbrandur og Friðrikka. Mig langar að minnast með nokkrum orðum elskulegrar móður- systur minnar, Torfhildar Sigríðar Guðbrandsdóttur. Hún var fædd og alin upp í Ólafsvík en flutti til Keflavíkur árið 1936 og bjó þar síðan. Nú þegar hún er öll, þjóta minningarnar í gegnum hugann. Tolla, eins og við kölluðum hana, var heilsteypt kona og mjög reglu- söm. Ég man þegar hún sagði við mig á unglingsárum, að maður ætti alltaf að standa við orð sín og ég ætti að muna að lán væri lán, gjöf væri gjöf, sala væri sala. Marg- ar voru stundirnar sem við áttum saman, því alltaf hefur verið stutt á milli heimila okkar. Hún giftist föðurbróður mínum Matta og voru þau sérstaklega samrýnd hjón. Var það mikill styrkur fyrir föður minn að hafa þau í nágrenninu, er móðir min lést árið 1942. Reyndi hún að leiðbeina okkur systrunum, sem eru fjórar, eftir bestu getu, þó hún væri heilsuveil. Tolla var mikið fyrir tónlist og söng vel. Hún átti orgel og spilaði á það, þó helst ef enginn heyrði. Hún var félags- vera og átti bágt með að vera ein, það kom sér því vel hvað Matti hlúði vel að henni alla tíð. Og eftir að þau voru skilin að, er hún var orðin þreytt og veik, ók hann á hveijum degi 10 km leið f annað bæjarfélag til að sitja hjá henni og stytta henni stundir. Mig langar að senda starfsfólki á Garðvangi hjartans þakkir fyrir frábæra hjúkrun. Sál þín virtist ætíð ung og blíð. Samt var ljóst í seinni tíð er sáumst við að þú varst orðin þreytt á bið. Því er mér fremur ljúft en leitt er loksins er til bóta breytt. Enginn maður missir aldrei neitt. Já, ástúð þín er engu fjær en áður fyrr þótt gengin sért þú Guði nær gegnum opnar dyr. Og víst er gott að vita það er viðjar holdsins rakna að þeir sem kveðja stund og stað í stærra lífi vakna. (Úlfur Ragnarsson) Elsku Tolla mín, ég vil þakka þér fyrir allt, sem þú varst mér og mín- um. Guð geymi þig. Elsku Matti minn, Gunnar, Odda og fyölskyldur, ég og fjölskylda mín vottum ykkur dýpstu samúð. Guðrún M. Sigurbergsdóttir. TORFHILD UR SIGRIÐUR G UÐBRANDSDÓTTIR ÞORKATLA BJARNADÓTTIR + Þorkatla Bjarnadóttir var fædd 9. ágúst 1904 á Hellnafelli í Eyrarsveit. Hún lést á sjúkrahúsinu í Stykkishólmi 20. mars síðastliðinn. Hún var dóttir hjón- anna Bjarna Bjarnasonar og Þorbjargar Jakobs- dóttur sem bjuggu á Hellnafelli. Systk- ini Þorkötlu voru níu og eru öll látin, nema Bergur tré- smiður sem dvelur á Dvalar- heimilinu Fellaskjóli í Grundar- firði, en var áður búsettur í Grindavík. Þorkatla hóf sambúð með Jónasi Olafssyni árið 1928 á Kvíabryggju í Eyrarsveit. Þau fluttu í Grundarfjörð (Grafar- nes) um 1942 og var hún búsett þar alla tíð síðan. Þau eign- uðust átta börn, en eitt barn átti hún fyrir með Páli Runólfs- syni, Petreu Guðnýju sem er gift Elíasi Finnbogasyni. Börn Jónasar og Þorkötlu eru: Sig- ríður Inga, gift Árna Markús- syni; Ragnheiður Salbjörg, gift Þorleifi Þorsteinssyni; Olafur Björn sem nú er látinn; Þor- björg Stefanía, í sambúð mcð Jens Hanssen; Bjarni Hinrik, ógift- ur; Erla, gift Þór- arni Guðjónssyni; Helga, gift Emil Wilhelmssyni; og Ragnar Þór, kvænt- ur Sigríði Sigur- geirsdóttur. Af- komendur hennar eru nú 93 að tölu og fimm ættliðir. Útför Þorkötlu fer fram frá Grund- arfjarðarkirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 14.00. ÞORKATLA Bjarnadóttir var á ní- tugasta og fyrsta aldursári er hún lést, eftir að vera rúmföst í nær heilt ár. Þegar hún missti mann sinn sumarið 1952, stóð hún ein með þijú yngstu börnin, Bjarna, Helgu og Ragnar. Lítil voru efnin á þeim tíma og varð hún því að ala upp litlu börnin sín þótt fyrirvinnan væri horfin. Þetta voru henni erfið ár en allt fór vel með guðs hjálp og góðra manna, enda var hún ýmsu vön. Hún hafði misst föður sinn þegar hún var aðeins fimm ára gömul og átta ára fór hún í fóstur í Móabúð. Þar var hún til fímmtán ára aldurs og þurfti snemma að vinna fyrir sér, eins og títt var í þá daga. Skólagangan var stutt, það voru ekki nema þeir efnuðu sem gátu veitt sér það að setja börn sín til mennta. Eftir að Ragnar sonur hennar stofnaði heimili í Grundarfirði, dvaldi hún hjá honum og eiga þau hjónin Ragnar og Sigríður miklar þakkir skildar fýrir öll þau ár sem hún bjó þar. Þegar Dvalarheimilið Fellaskjól í Grundarfírði var stofnað flutti hún þangað og bjó þar síðustu árin. Þar leið henni vel og á starfs- fólkið þakkir skildar fyrir hvað þau voru henni góð meðan hún bjó þar. Margs er að minnast þegar kvödd er slík gæðakona sem Þorkatla tengdamóðir mín var, en það verður vart gert í lítilli minningargrein. Börnum hennar og öðrum að- standendum færi ég mínar einlæg- ustu samúðarkveðjur. Megi guð blessa minningu Þorkötlu Bjarna- dóttur. Árni Markússon. Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengi'n, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er aeski- legt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-texta- skrár. Ritvinnslukerfin Word og Word- perfect eru einnig auöveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýs- ingar þar um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að tengd greina fari ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallinubil og hæfilega linulengd — eða 3600-4000 slög. Höf- undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. Elskuleg amma mín, Þorkatla Bjarnadóttir, hefur kvatt þennan heim södd lífdaga. Það er ekkert oflof að segja að amma hafí verið góð manneskja. Hún var einlæg, nægjusöm og hailmælti aldrei nokkrum manni - eitthvað sem við hin mættum taka okkur til fyrir- myndar. Það er mér dýrmætt að hafa fengið að njóta samvista við hana öll þessi ár. Guð geymi mína elskulegu ömmu sem nú hefur feng- ið langþráða hvíld. Dæm svo mildan dauða, drottinn, þínu barni, - eins og léttu laufi lyfti blær frá hjami, - eins og litill lækur ljúki sínu hjali, þar sem lygn í leyni liggur marinn svali. (M. Joch.) Ásta. Séifræðingar í hlomaskrrv (intiiim við öll la‘kilaM‘i Skólavördustíg 12, á horni Bergstaðastrætis, sími19090
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.