Morgunblaðið - 14.06.1995, Blaðsíða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 14. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐLA UG BJÖRG
BJÖRG VINSDÓTTIR
+ Guðlaug Björg
Bj örgvinsdóttir
fæddist í Reykjavík
29. janúar 1923.
Hún lést 6. júní sl.
Foreldrar hennar
voru Kristín Jó-
hannesdóttir og
Björgvin Guð-
mundsson. Systkini
Guðlaugar eru
Björn, látinn, Mar-
ía, tvíburasystir,
látin, og Petrína
Kristín. Hálfystir
sammæðra er Sig-
ríður Guðmunds-
dóttir. Hálfsystkini samfeðra
eru María, tvíburarnir Kjartan
og Knútur og Gestur. Sonur
Guðlaugar er Þórarinn Einars-
son. Sambýliskona hans er
María Hauksdóttir. Börn Þór-
arins af fyrra hjónabandi eru
Kristján og Guðlaug Björg.
Sonur Kristjáns er Theodór
Gaukur og sonur Guðlaugar
Alexander Þór Þorsteinsson.
Árið 1961 giftist Guðlaug Agn-
ari Stefánssyni. Þau slitu sam-
— vistir.
Guðlaug starfaði hjá Pósti
og síma í rúm fimmtíu ár, síð-
ustu áratugina sem fulltrúi.
Guðlaug verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni í dag og
hefst athöfnin kl. 10.30.
MÉR ER það mjög ljúft að minn-
ast fyrrverandi tengdamóður
minnar, Guðlaugar Bjargar Björg-
vinsdóttur. Þótt leiðir okkar Þórar-
- ins sonar hennar hafi skilið bar
aldrei skugga á vinskap okkar
Gullu.
Gulla ólst upp á Freyjugötu 6 á
mannmörgu heimili sem móðir
hennar, Kristín Jóhannesdóttir,
hélt. í mörg ár bjó Gulla á Skál-
holtsstíg 7, en 1992 fluttist hún í
Neðstaleiti 4, þar sem hún var
búin að búa sér fallegt heimili.
Mér eru í minni mín fyrstu kynni
af Gullu, þar sem hún tók vel á
móti mér og spurði hvort ekki
mætti bjóða mér kakó, sem ég
þáði, en það reyndist vera það besta
kakó sem ég hafði fengið. Þetta
kakó var ekki það eina sem smakk-
aðist vel hjá Gullu, hún reyndist
■>vera listakokkur. Það sem smakk-
aðist ósköp venjulega hjá mér var
algjört sælgæti hjá henni og fékk
ég að heyra það á hvetjum jólum
hjá Guðlaugu dóttur minni hvort
ég gæti ekki búið til
jafn góða sósu á ham-
borgarhrygginn eins
og amma Gulla, en
það var sama hvað ég
reyndi, sósan varð
aldrei eins og hjá
ömmu Gullu.
Gulla hafði ekki
bara gaman af að búa
til góðan mat, hennar
mesta ánægja var að
gefa gjafir og hafði
hún næmt auga fyrir
fallegum hlutum.
Hafði hún mikla unun
af að pakka gjöfunum
í fallegan pappír og skreyta. Mér
eru minnisstæðir jólapakkarnir og
kortin sem voru einhvern veginn
miklu fallegri hjá henni en öðrum.
Ég held ég hafi spurt hana á hveij-
um jólum: „Gulla, hvar fékkstu
svona fallegan pappír og kort?“
Vil ég nota tækifærið, elsku
Gulla, að þakka þér fyrir alla fal-
legu hlutina sem þú hefur gefíð
mér á mitt heimili, en þeir eru ófáir.
Ein mesta hamingjan í lífí Gullu
voru barnabörnin Kristján og Guð-
laug Björg og síðan barnabarna-
börnin, Theódór Gaukur og Alex-
ander Þór, og var sérstaklega kært
með þeim nöfnunum. Veit ég að
Guðlaug Björg dóttir mín á eftir
að sakna ömmu sinnar mjög mikið.
Það voru ófáar stundimar sem þau
Guðlaug Björg og Alexander eyddu
saman með ömmu Gullu. Þegar
Alexander Þór byrjaði í skóla
síðastliðið haust fór hann til ömmu
Gullu eftir hádegi og var þar þang-
að til mamma hans var búin að
vinna og var Gulla óþreytandi að
segja sögur af Alexander Þór og
uppátækjum hans. Um áramótin
93-94 lét Gulla af störfum hjá
Pósti og síma, en þar hafði hún
unnið í rúm 50 ár, fyrst á 02 en
síðan sem fulltrúi hjá aðalgjald-
kera.
Elsku Gulla, ég þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig,
Kristján, Guðlaugu Björgu, Alex-
ander Þór og Theódór Gauk.
Blessuð sé minning þín.
Ingibjörg Kristjánsdóttir.
Hún amma Gulla er dáin eftir
stutta sjúkrahúslegu. Það eru ansi
margar yndislegar minningar sem
ég á, en ekki ætla ég að telja þær
upp hér.
Ég vil þó fyrst og fremst þakka
fyrir þá ást og umhyggju sem hún
MINNINGAR
sýndi mér og Theódór Gauk alla tíð.
Elsku amma, minningu þína mun
ég alltaf geyma í huga mínum.
Blessuð sé minning þín. Far þú
í friði.
Krislján.
Elsku amma og langamma.
Okkur langar að þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir okkur,
allan þann tíma sem við vorum
með þér, að þykja svona vænt um
okkur.
Elsku amma mín, takk fyrir allt.
Guð geymi þig.
Þín,
Guðlaug Björg og
Alexander Þór.
Það er nú svo að í gegnum lífíð
eigum við öll marga samferða-
menn. Sumir koma inn í líf okkar
í stuttan tíma, en aðrir eiga sam-
leið með okkur í gegnum þykkt og
þunnt alla ævina. I dag kveðjum
eina af þeim manneskjum sem ég
hef átt samleið með í gegnum lífíð,
Guðlaugu Björgvinsdóttur, fulltrúa
hjá Pósti og síma. Gulla hefur ver-
ið vinkona móður minnar frá því á
unglingsárum þeirra og í gegnum
þeirra vinskap verið mér nákomin
frá því ég man eftir mér. Á leið
okkar í gegnum lífíð saman í næst-
um 50 ár var hún alltaf til staðar,
með hvatningu þegar á móti blés
og hrós þegar vel gekk.
Hluti af mínum fyrstu minning-
um var þegar Gulla leit eftir mér
og systrum mínum, þegar foreldrar
okkr brugðu sér frá, og skemmti
okkur með sögum af foreldrum
okkar. Sögurnar voru sagðar af
mikilli tilfínningu og stundum var
skáldaleyfí notað til að gera þær
kjarnmeiri og skemmtilegri okkur
öllum til mikillar ánægju. Heim-
sóknir upp á Freyjugötu til hennar
og Þórarins sonar hennar, þar sem
ég ferðaðist einn í strætisvagni,
voru með mínum fyrstu ferðalögum
og mér er enn minnisstæð fyrsta
ferðin þegar ég setti alla úr jafn-
vægi vegna þess að ég fór úr vagn-
inum á röngum stað.
Ég get seint fullþakkað henni
þegar hún flutti af Skálholtsstíg 7
og mælti með okkur Gunnhildi sem
leigjendum í því gamla merka húsi
og með því hjálpaði okkur með
aðsetur á fyrstu árum okkar bú-
skapar. Okkur er minnisstætt þeg-
ar Gunnhildur var að fara upp á
spítala til að eiga okkar fyrsta
bam seint um kvöld. Þá höguðu
örlögin því svo að Gulla var að
ganga upp Skálholtsstíginn og
fylgdi henni upp á spítala í sjúkra-
bílnum þar sem þær báðar áttu
fullt í fangi með að róa hinn verð-
andi föður.
Gulla hafði gaman af því að lesa
í spil. Það leið ekki það fjölskyldu-
boð að hún legði ekki stjörnu fyrir
alla fjölskylduna í gamni og alvöru.
Fyrir barnabörn mömmu og pabba
var það merki um að þau væru
komin í fullorðinna tölu þegar þau
höfðu náð þeim aldri að'Gulla læsi
í sgil fyrir þau.
Á þessum tímamótum hrannast
minningarnar upp og það kemur
kökkur í hálsinn þegar maður ger-
ir sér hægt og bítandi grein fyrir
því að það er komið að kveðju-
stund. Það er eitt af því sem gefur
lífinu gildi að alast upp og vera í
návist persóna sem alltaf miðluðu
manni hlýju og ástúð og reyndust
vinir í raun. Við sem áttum Guð-
laugu Björgvinsdóttur að vini og
félaga höfum öll misst mikið, en
enginn þó meir en Þórarinn sonur
hennar og börn hans og barnabörn.
Við fjölskyldan í Þernunesi 10
sendum þeim okkar innilegustu
samúðarkveðjur vegna fráfalls
hennar.
Magnús Gunnarsson.
í dag er til moldar borin frænka
mín og aldavinkona, Guðlaug
Björg Björgvinsdóttir fyrrum full-
trúi hjá Pósti og síma. Hún hafði
lengi átt við nokkra vanheilsu að
stríða, en bar hana eins og annað
mótlæti og erfiðleika í lífinu,
óstudd og af hinum mesta hetju-
skap.
Við Gulla Björg, eins og hún var
jafnan kölluð af mér og fjölskyldu
minni, vorum náskyldar. Móður-
amma hennar, Guðlaug Björg
Björgvinsdóttir frá Breiðabólsstöð-
um á Álftanesi, og móðurafi minn,
Erlendur Björnsson bóndi þar, voru
systkin. Móðurafi hennar, Jóhann-
es Sveinsson, og móðuramma mín,
María Sveinsdóttir, voru einnig
systkin. Vegna þessa mikla skyld-
leika fannst okkur þegar í æsku
við vera meira en venjulegar
frænkur, eða að minnsta kosti
frændsystur.
Gulla Björg ólst upp ásamt fjór-
um systkinum sínum hjá móður
sinni og ömmu á Freyjugötu 6 hér
í borg og hlaut hjá þeim ágætu
konum hið besta uppeldi. Eins og
oft tíðkaðist á þeim árum kom það
einkum í hlut ömmu hennar og
nöfnu að ala hana upp, enda var
hún alla tíð bundin þessari ömmu
sinni kærleiksböndum, sem aldrei
rofnuðu.
Á þessum æskuárum 'okkar
Gullu Bjargar bjó ég hjá foreldrum
mínum, á Njarðargötu 39, þannig
að leiðin milli heimila okkar var
stutt, enda var mjög mikill sam-
gangur milli heimilanna eins og
að líkum lætur.
• Ég ætla ekki að rekja frekar
ættir Gullu Bjargar, eða hinn langa
og farsæla starfsferil hennar. Til
þess munu vafalaust aðrir verða.
Hins vegar langar mig sérstaklega
að minnast hins óvenjulega nána
sambands, sem var á milli móður
minnar og Gullu Bjargar alla tíð.
Þær voru ekki aðeins náfrænkur
heldur einnig og miklu fremur
nánar vinkonur og trúnaðarvinir.
Gulla Björg var óvenjulega vinföst
kona. Hún tók sér mjög nærri ef
vinir hennar eða skyldfólk brugð-
ust trausti hennar, en það er aðals-
merki þeirra sem sjálfir eru heil-
steyptir og það var Gulla Björg svo
sannarTega. Gulla Björg var mjög
frændrækin og um leið ættfróð og
hafði yndi af að rekja ættir sínar
og annarra og segja frá ættfólki
sínu, sem horfið var af sjónarsvið-
inu.
Eftir að móðir mín andaðist árið
1983 varð samband okkar Gullu
Bjargar sterkara og nánara en
nokkru sinni fyrr. Hún var alltaf
mikill aufúsugestur á heimili okkar
Hallgríms, enda var hún sannkall-
aður heimilisvinur okkar og barna
okkar. Nú er Gulla Björg horfin
sjónum okkar um sinn. Eftir
standa minningamar um fjölmarg-
ar ánægjulegar samverustundir,
sem verma og gleðja. Gullu Bjarg-
ar er sárt saknað á heimili okkar.
Henni fylgja þakkir okkar allra
fyrir vináttu hennar og umhyggju,
sem aldrei brást.
Gulla Björg átti einkason, Þórar-
in Einarsson, sem hún unni af
heilum hug, enda reyndist hann
móður sinni vel, ekki síst þegar
hún þurfti mest á því að halda.
Þórarni og fjölskyldu hans eru
hér með færðar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
María Dalberg.
Elsku Gulla. Mig setti hljóða
þegar Arnheiður hringdi og sagði
mér að þú værir látin. Einhvern
veginn átti ég ekki von á þessu.
Það er ekki langt síðan þú hættir
starfi þínu hjá Pósti og síma, og
ætlaðir að fara að njóta lífsins og
sérstaklega með barnabörnunum
þínum sem voru þér kær og þú
talaðir oft um. Þú gafst mér mikið,
ég gat alltaf leitað til þín í gleði
og sorg. Aldrei heyrði ég þig hall-
mæla neinum, þú sást alltaf það
góða í fólki.
Þórarinn og fjölskylda, ég sam-
hryggist ykkur. Mig langar að vitna
í Kahlil Gibran þar sem hann seg-
ir: Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur huga þinn og þú
munt sjá að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.
Hvíl þú í friði Gulla mín.
Þín vinkona, „ » ,
I „iiAnir
+ Stefán fæddist
í Rekavík bak
Látur 31. maí 1906.
Hann lést á ísafirði
30. maí síðastlið-
•* inn. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Pálmason,
bóndi og vitavörð-
ur í Straumnesvita,
og fyrri kona hans,
Ketilríður Þorkels-
dóttir. Stefán og
tvíburasystir hans,
Halldóra, voru í
hópi tólf alsystk-
ina. Hálfsystkini
þeirra, börn Guðmundar
Pálmasonar og seinni konu
hans Bjarneyjar Andrésdóttur,
voru fjögur. Stefán ólst upp í
Rekavík en árið 1947 flutti
hann til Súðavíkur. Um ára-
tugs skeið hefur hann dvalið á
ísafirði, fyrst á EUiheimiIinu
en síðustu árin á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu Hlíf.
Stefán verður jarðsunginn
frá Súðavíkurkirkju í dag.
ÞEGAR komið er til
Rekavíkur verður aug-
ljóst hvernig nafnið er
til komið. Fjaran er
hvít af rekaviði. I fjör-
unni liggja margra
metra langir tijábolir
sem brimið hefur þeytt
langt upp í ijörukamb-
inn. Inn á milli trjábol-
anna liggur smærri
rekaviður og rótar-
hnyðjur, hvítþvegið
eftir áralangt volk í
söltum sjó. Rekavík
iiggur milli Straum-
ness og Hvestu og
opnast mót Norður-íshafinu. Þar
er því mjög brimasamt og fátt um
góða lendingarstaði. Undirlendi er
lítið, í raun aðeins dálítil grasræma
á bökkum Rekavíkurvatns. Víkin
er girt háum og mikilúðlegum
hamrabeltum en að sunnanverðu
skilur lágur háls milli Rekavíkur
og Látra sem var næsta byggð.
Röskur klukkustundar gangur er
milli Rekavíkur og Látra.
Það liggur í augum uppi að lífs-
baráttan hefur verið hörð á stað
eins og Rekavík. Lífið var stöðug
barátta við óblíð náttúruöflin, stór-
viðri, brim, hafís, fannfergi og
svelialög. Fólkið sem bjó við þessar
aðstæður við ysta haf mótaðist af
umhverfinu. Það gat skilið miili
lífs og dauða að kunna að spá í
veður og vinda, kunna að sæta
lagi við að lenda árabát eða þekkja
örugga hand- eða fótfestu í bjargi.
Þetta umhverfí og lífsbarátta mót-
aði frænda minn Stefán Guð-
mundsson. Stebbi var iítill maður
vexti og fínlegur en ákaflega þrek-
mikill. Hann var slíkur ákafamaður
við vinnu að hann var jafnan
mættur á vinnustað Iangt á undan
öðrum og beið með óþreyju eftir
að fá að byija. Stebbi var skapmik-
ill og bráður en ef hann reiddist
varð hann fljótt aftur sá dagfars-
prúði ljúflingur sem hann alla jafna
var. Stebbi var smiður góður bæði
á tré og járn og nógur var efnivið-
urinn í fjörunni í Rekavík. íbúðar-
húsið í Rekavík var byggt úr reka-
viði sem þeir bræður Stefán og
Pálmi sóttu í Ijöruna og söguðu
með stórviðarsög í bita og borð.
Þegar byggð lagðist af í Rekavík
var húsið rifið, flutt til Súðavíkur
og reist þar á nýjum grunni árið
1950. Þar bjó Stebbi um árabil
með stjúpmóður sinni, ömmu
minni. Stebbi var ókvæntur og
barnlaus en sérstaklega barngóður
maður og nutum við systkinin þess
í ríkum mæli. Segja má að Guð-
mundur bróðir minn og Stella syst-
ir mín hafí alist upp hjá ömmu og
Stebba. Til þeirra var alltaf gott
að koma hvort sem var til að lesa
góða bók úr safni ömmu eða biðja
Stebba frænda um að gera við
sleða eða hjól.
I Súðavík stundaði Stebbi al-
menn verkamannastörf. Lengst af
vann hann í frystihúsinu á Lang-
eyri og síðar í Frosta. Þar kenndi
hann mér að flaka og fletja og
brýna. I öllum störfum hans var
dugnaður, samviskusemi og snyrti-
mennska í fyrirrúmi. Og Stebbi var
ekki að setja fyrir sig mínútur og
aura. Ef verk var að vinna, var
um að gera að koma því af sem
fyrst. Það mátti athuga með borg-
un síðar. Þetta var sú vinnusið-
fræði sem harðbýlt land og óblíð
náttúra hafði kennt honum. Þessa
siðfræði kenndi hann öðrum með
fordæmi sínu.
Árið 1967 urðu þáttaskil í lífi
Stebba frænda þegar húsgafl sem
hann var að vinna við, féll á hann.
Stebbi slasaðist illa og var óvinnu-
fær upp frá því. Sjálfur leit hann
svo á að lífi hans hafi í raun lokið
þar með. Þessi hörkuduglegi mað-
ur sem varla gat tekið heilan
klukkutíma í mat og féll aldrei
verk úr hendi, var á einu andar-
taki settur hjá og dæmdur úr leik.
Eftir slysið dvaldi Stebbi hjá
foreldrum mínum í Eyrardal. Á
ýmsan hátt reyndi hann að létta
undir við búskapinn þótt hann
væri bundinn við hækjur. Það var
ótrúlegt hvað hann gat. Áhuginn
og ákafínn bar hann oft lengra en
honum var líkamlega unnt.
Fyrir um tíu árum reið næsta
áfall yfir en þá fékk Stebbi heila-
blóðfall og dvaldist eftir það á
Sjúkrahúsinu á ísafirði og síðar á
Elli- og hjúkrunarheimilinu Hlíf
þar sem hann naut góðrar aðhlynn-
ingar í hvívetna.
Við leiðarlok er mér efst í huga
þökk til þessa góða frænda míns
sem ávallt var reiðubúinn að
hjálpa, styðja og hvetja og kenndi
mér svo margt um æðruleysi, sam-
viskusemi og vinnusemi með for-
dæmi sínu. Ég veit að foreldrar
mínir og systkyni, ættingjar og
vinir taka undir þakkir til Stebba
frænda fyrir allt sem hann gaf án
þess að ætlast til neins í staðinn.
Hrólfur Kjartansson.
STEFÁN
GUÐMUNDSSON